Συντονιστές: Οι ηγετικές δυνάμεις και οι μηχανισμοί του 4ου Ράιχ, η «αριστερά» της Παγκοσμιοποίησης, η «ροζ αριστερά» κάθε ποικιλίας και διαστροφής, οι προπαγανδιστικές πόρνες της Νέας Τάξης, οι χρηματιστές και οι τοκογλύφοι με προεξέχοντα το διαβόητο Σόρος…
Και μόνο αυτό το ΜΕΤΩΠΟ της «αντιρατσιστικής» φρενοβλάβειας αποκαλύπτει όχι απλώς το διεθνές ΚΥΚΛΩΜΑ του 4ου Ράιχ και των επαγγελματιών της προπαγάνδας του, αλλά και τη φαιά ουσία τους, καλυπτόμενη πίσω από τα νεοταξικά «σκιάχτρα»: «Ρατσισμός», «εθνικισμός» και CIA…
Αποκαλύπτει ακόμα και άλλα δύο σημαντικά στοιχεία:
α). Τη δικτατορική αυθάδεια αυτού του διεθνούς ΚΥΚΛΩΜΑΤΟΣ που καθοδηγεί αυτές τις εκδηλώσεις: Τη βαθιά περιφρόνησή του στις δικές τους εκλογικές διαδικασίες και λειτουργίες.
Ο Τραμπ μόλις εκλέχτηκε Πρόεδρος από τον αμερικανικό λαό. Αυτήν την εντολή του αμερικανικού λαού την περιφρονούν όλοι αυτοί των «δημοκρατικών δικαιωμάτων», της «λαϊκής βούλησης» και «λαϊκής κυριαρχίας», με το γενικό αφορισμό κατά του «ρατσισμού» του Τραμπ…
β). Αποκαλύπτει ακόμα αυτό το υστερικό μένος εναντίον του Τραμπ, και τον τρόμο των δυνάμεων της Παγκοσμιοποίησης: Τον τρόμο της κατάρρευσής τους ο οποίος θα επιταχυνθεί από τον «εθνικό προστατευτισμό» της νέας αμερικανική ιμπεριαλιστικής δομής που προωθεί ο Τράμπ…
Το κομμάτιασμα της Παγκοσμιοποίησης, μέσω της ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ των λαϊκών ΕΘΝΙΚΩΝ κινημάτων, πανικοβάλει τους μηχανισμούς του 4ου Ράιχ, «απελευθέρωση» που την ευνοεί καταλυτικά το νέο αμερικανικό δόγμα (τραμπ) του εθνικού προστατευτισμού» κ.λπ…
Γι αυτό σύσσωμες οι δυνάμεις της διεθνούς μαφίας του χρήματος, με πρώτους και καλύτερους τους «αριστερούς» της Νέας Τάξης, κινητοποιούνται εναντίον του Τραμπ.
Στην Ελλάδα στην πρώτη γραμμή οι επαγγελματίες «αντιρατσιστές», με το γνωστό σλόγκαν του Σόρος:
«Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στα κινήματα της Αμερικής, καθώς και όλης της Ευρώπης, καθώς η άνοδος τους Τραμπ είναι αέρας στα πανιά του ρατσισμού»,
Όταν αυτά τα λέει το «αριστερίστικο» μορμολύκειο της Νέας Τάξης, ο διαβόητος Πέτρος Κωνσταντίνου, τα λόγια περιττεύουν…
Διαβάστε, ωστόσο το αποκαλυπτικότατο κείμενο :
«Πούστηδες και παλικάρια γίναμε μαλλιά-κουβάρια…»
ΕΔΩ:
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2017/01/blog-post_411.html
Εμείς απλώς θα θυμίσουμε τούτο: Όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» επαγγελματίες του «αντιρατσισμού» δεν έδειξαν ΚΑΜΙΑ ευαισθησία στο πλήθος των μεγάλων ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ της αμερικανικής αυτοκρατορίας εναντίον ολόκληρης της υφηλίου.
Δεν ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ούτε μία διαδήλωση όταν ο Κλίντον ή ο Ομπάμα μετέτρεπαν σε καπνίζοντα ερείπια ολόκληρες χώρες και δολοφονούσαν ανηλεώς τους λαούς…
Και ΟΧΙ μόνο δεν κινητοποιήθηκαν στο ελάχιστο, αλλά αντίθετα συχνά ΑΝΟΙΚΤΑ ή πλαγίως μέσω των «ίσων αποστάσεων», εξωράιζαν και στήριζαν τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ της Νέας Τάξης.
Από τις νατοϊκές θηριωδίες κατά της Σερβίας, τις πολλαπλές βομβαρδιστικές ισοπεδώσεις του Ιράκ, μέχρι τα σημερινά ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ κατά της Συρίας, όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» όχι απλώς σιωπούσαν, αλλά ΑΝΟΙΚΤΑ στήριζαν τους δολοφόνους της αμερικανικής κακουργίας…
Σήμερα χύνουν δάκρυα για το «ρατσισμό» του Τραμπ…
Τέτοια νεοταξική φρενοβλάβεια υποκρισίας και θράσους…
ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ…
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10413
Η «αριστερά» της Παγκοσμιοποίησης εκπληρώνει το ρόλο της (αυτόν του «ξεπλύματος» και του δεκανικιού της Παγκοσμιοποίησης), με τη δαιμονοποίηση των ιδεολογημάτων του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου: Των ιδεολογημάτων του «εθνικισμού», του «ρατσισμού», της «ξενοφοβίας», της «πολυπολιτισμικότητας» και CIA…
Είναι αυτή η «αριστερά» που έχει αναγάγει σε «σκιάχτρα» όλα τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης…
Δεν υπάρχει κείμενο αυτής της «αριστεράς» (σε όλες τις αποχρώσεις της, ιδιαίτερα τις «αριστερίστικες») το οποίο να μην έχει ως κεντρικό του άξονα ένα από αυτά τα «σκιάχτρα»: Του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού» κατά κανόνα…
Ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» έχουν υποκαταστήσει κυριολεκτικά την αφετηρία κάθε ταξικής ανάλυσης: Την ταξική πάλη…
Τα πάντα κινούνται με απόλυτο κριτήριο τον «εθνικισμό», το «ρατσισμό» κ.λπ…
Έτσι και τώρα αυτό που αναδεικνύουν με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο είναι ο «εθνικισμός» του. Αναφωνεί η «Ίσκρα»: «Ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ»!!!
http://www.iskra.gr/%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%af%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bc-%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%bc%cf%80/
Βεβαίως, ουδείς από αυτήν την «αριστερά» στηλίτευσε μέχρι σήμερα το ντελίριο του αντί-εθνικισμού των προηγούμενων Αμερικανών προέδρων, καθώς και των ηγετών του 4ου Ράιχ: Των νέων αποικιοκρατών…
Το αντίθετο ακριβώς έπραττε αυτή η «αριστερά»: Συμμετείχε και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο σ’ αυτό το «αντί- εθνικιστικό» και «αντί- ρατσιστικό» ντελίριο της Παγκοσμιοποίησης…
Τώρα, αυτή η «αριστερά», διακρίνει το «εθνικιστικό ντελίριο» του Τραμπ με τα ίδια βλέμματα των μηχανισμών της Παγκοσμιοποίησης: Ακριβώς με τα ίδια «επιχειρήματα» κτυπούν τον Τραμπ, σύσσωμοι, όλοι ληστές και δήμιοι της ανθρωπότητας, όλοι οι πολιτικοί εκφραστές του 4ου Ράιχ, καθώς και οι προπαγανδιστικές πόρνες τους…
Εμμέσως πλην σαφώς, λοιπόν, όλες αυτές οι δυνάμεις της «αριστεράς» που σκούζουν ανέξοδα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, ταυτίζονται πλήρως με τα ιδεολογικά κλισέ της Παγκοσμιοποίησης, με όχημα τα υψωμένα «σκιάχτρα» του «εθνικισμού», του «ρατσισμού» κ.λπ…
Αγνοούν αυτοί οι «αριστεροί» και το αλφάβητο της Αριστεράς: Δηλαδή, ότι τόσο ο «εθνικισμός», όσο και ο «αντί-εθνικισμός», αποτελούν ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ του κεφαλαίου που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε ιστορική περίοδο…
Η Παγκοσμιοποίηση πρότασσε τα ιδεολογήματα του «αντί- εθνικισμού» και CIA, διότι αυτά ανταποκρίνονταν στις στρατηγικές επιδιώξεις της: Ισοπέδωση και άλωση των εθνικών κρατών, προώθηση της νέας αποικιοκρατίας, απαξίωση και εξαφάνιση κάθε κοινωνικού-εθνικού συναισθήματος, κάθε αγωνιστικής, πολιτισμικής και ηθικής παράδοσης…
Σήμερα που η Παγκοσμιοποίηση καταρρέει από τις ίδιες εκρηκτικές αντιφάσεις της, σήμερα που ίδια η παραγωγική υπόσταση του καπιταλισμού κινδυνεύει, ισχυρές μερίδες του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου αναζητούν λύσεις ξανά στον «εθνικό προστατευτισμό»: Θυμούνται ξανά τα ξεχασμένα ιδεολογήματα του «εθνικού καπιταλισμού».
Τι περίμενε, συνεπώς, κανείς από τον Τραμπ. Να μιλήσει επαναστατικά για την ανατροπή του καπιταλισμού; Για τη σωτηρία του αγωνίζεται και ιδιαίτερα για τη σωτηρία της υπερδύναμης που κινδυνεύει από την κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης…
Οι «αριστεροί», βεβαίως, της Παγκοσμιοποίησης προσκολλημένοι στα ιδεολογήματά της, δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο Τραμπ και οι νέοι ηγέτες «εθνικιστές», εκφράζουν και αξιοποιούν δημαγωγικά και για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τις διεργασίες της παγκόσμιας Ταξικής Πάλης: Τα ΕΘΝΙΚΑ λαϊκά ρεύματα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης.
Αυτοί οι θλιβεροί «αριστεροί» δεν μπορούν να διακρίνουν (αγκυλωμένοι από την «αντί- εθνικιστική» τους κατήχηση) ότι με τον υστερικό τους αντί-εθνικισμό («ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ») έρχονται σε κάθετη ρήξη, ΟΧΙ με τον «εθνικισμό» του Τραμπ, αλλά με τα εθνικά ρεύματα των λαών της υφηλίου, ρεύματα που οι Τραμπ και CIA, επιχειρούν να σφετεριστούν και να υποτάξουν στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ακριβώς διότι δεν ΥΠΑΡΧΕΙ Αριστερά…
Και όχι μόνο δεν υπάρχει Αριστερά, αλλά αυτή που «ποζάρει» σαν «αριστερά» στηρίζει με τον «αντί- εθνικισμό» της (με την οξεία αντίθεσή της στα εθνικά λαϊκά ρεύματα) το έργο των ιμπεριαλιστών που φορούν τις νέες μάσκες του «εθνικισμού»…
Η «αριστερά» δεν μπορεί να διακρίνει, ουδέποτε διέκρινε, την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα ιδεολογήματα του κεφαλαίου («εθνικισμός») και στα «εθνικά αισθήματα» των λαϊκών μαζών.
Η «αριστερά» δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο «εθνικισμός των πληβείων» είναι ο πατριωτισμός και αυτός ο «εθνικισμός» δεν είναι ιδεολογία. Είναι η κοινωνική, εθνική συνείδηση, είναι το κοινωνικό συναίσθημα ενός λαού, οι μνήμες και οι προφητείες της φαντασίας, οι αγωνιστικές, πολιτισμικές και πνευματικές παραδόσεις, η συλλογική αλληλεγγύη, όλα αυτά που έχουν βελονιαστεί στο στημόνι της λαϊκής «ψυχής».
Η ιδεολογία του «εθνικισμού» (ιδεολογία του κεφαλαίου) επιχειρεί να «αξιοποιήσει» και να κερδοσκοπήσει πάνω στον «εθνικισμό των πληβείων» (πατριωτισμό).
Το ίδιο και η ιδεολογία του «αντί- εθνικισμνού» (και αυτή του κεφαλαίου, του πλανητικού) επιχειρεί να ξεριζώσει τα «χαρακτηριστικά» του πατριωτισμού και να κατασκευάσει νέες κοινωνίες-αγέλες, νέες αποικίες…
Η «αριστερά» προσδέθηκε στο άρμα αυτής της πλανητικής ιδεολογίας του κεφαλαίου…
Σήμερα που αρχίζει να καταρρέει η Παγκοσμιοποίηση, συνεχίζει αυτή η «αριστερά» να είναι «κολλημένη» στα ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης: Έτσι έχει υπογράψει τελεσίδικα την καταδίκη της…
Αναλώνεται αυτή η «αριστερά» στους γενικούς και ηθικολογικούς αναθεματισμούς εναντίον του Τραμπ, αντί να μπει μπροστάρης στον αγώνα των ΝΕΩΝ ΕΘΝΙΚΟ-απελευθερωτικών κινημάτων, μπροστάρης του «εθνικισμού των πληβείων» (που αναπτύσσεται εκρηκτικά σε όλη την υφήλιο), καθώς και μπροστάρης στο ξεσκέπασμα της νέας ιμπεριαλιστικής ΑΠΑΤΗΣ: Αυτής της εκμετάλλευσης και του σφετερισμού των κοινωνικών και εθνικών αισθημάτων των λαών…
Αντί να δώσει ΗΓΕΣΙΑ σ’ αυτά τα εθνικά λαϊκά αισθήματα που η Παγκοσμιοποίηση τα έχει αναπτύξει και οξύνει, η «αριστερά» τα αφορίζει και τα στιγματίζει σαν «εθνικιστικά», «ρατσιστικά» κ.λπ. αφήνοντας τους ιμπεριαλιστές ελεύθερους να τα καναλιζάρουν προς τις δικές τους επιδιώξεις…
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10413
Η Αμερική του Τραμπ
Γιώργος Παυλόπουλος
«Οι Γερμανοί είναι οργισμένοι. Οι Κινέζοι είναι εντελώς έξω φρενών. Οι ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ είναι νευρικοί, ενώ οι συνάδελφοί τους στην ΕΕ έχουν σημάνει συναγερμό». Έτσι ξεκινούσε η ανάλυση που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τετάρτη στην εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς, αποτυπώνοντας το κλίμα που επικρατεί διεθνώς ενόψει της αλλαγής φρουράς στον Λευκό Οίκο. Ακόμη κι αν ο Τραμπ αναγκαστεί από το «βαθύ κράτος» να μην κάνει τελικώς όσα λέει – όπως συνέβη και με τον Ομπάμα – πολλά θα αλλάξουν. Προς ποια κατεύθυνση, όμως;
Δεν πίστευαν στα αυτιά τους την περασμένη Τρίτη όσοι βρέθηκαν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός προκειμένου να παρακολουθήσουν την ομιλία του Σι Τζινπίνγκ, του πρώτου προέδρου της Κίνας ο οποίος έδωσε το παρών στο ετήσιο «γκαλά» του διεθνούς κεφαλαίου. Χαριτολογώντας, μάλιστα, ο απερχόμενος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, είπε ότι εάν κάποιος του είχε δώσει την απομαγνητοφώνηση της συγκεκριμένης ομιλίας χωρίς να γνωρίζει ποιος την εκφώνησε, θα απαντούσε: «Ήρθε ο Ομπάμα στο Νταβός χωρίς να το γνωρίζω;».
Πράγματι, τη στιγμή που ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, σαλπίζει τον παιάνα του «Πρώτα η Αμερική» και ετοιμάζεται να υψώσει τείχη για την προστασία της οικονομίας και της ολιγαρχίας της, ο Κινέζος ομολόγός του εμφανίστηκε ως ο πιο φανατικός υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης – ή, για να είμαστε «μαρξιστικώς ορθοί», της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. «Η υιοθέτηση του προστατευτισμού είναι σαν κάποιος να αποφασίζει να κλειδωθεί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ο άνεμος και η βροχή μπορεί να μείνουν έξω από αυτό, το ίδιο όμως θα συμβεί και με το φως και το οξυγόνο», είπε ο Σι, προειδοποιώντας παράλληλα ότι «κανείς δεν θα βγει νικητής από έναν εμπορικό πόλεμο».
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δηλώσεις αυτές έγιναν στον απόηχο της οξύτατης επίθεσης την οποία εξαπέλυσε ο Τραμπ κατά της Ευρώπης και ειδικά του Βερολίνου, κινούμενος σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που είχε χαράξει ο Ομπάμα, στην τελευταία του περιοδεία. Μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα Τάιμς και τη γερμανική Μπιλντ, παρουσίασε την ΕΕ ως «ένα όχημα της Γερμανίας», ενώ υποστήριξε ενθουσιωδώς την απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν, προβλέποντας ότι σύντομα θα τους ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Αναφερόμενος δε προσωπικά στη Μέρκελ, διεμήνυσε ότι αν και ξεκινά τη θητεία του δείχνοντάς της εμπιστοσύνη (όπως και στον Πούτιν), ουδόλως είναι βέβαιος εάν και πόσο αυτή θα διαρκέσει…
Στην ίδια συνέντευξη, ο Τραμπ απείλησε ευθέως τις μεγάλες γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, ξεκαθαρίζοντάς τους ότι θα αλλάξουν οι όροι που της επιτρέπουν να είναι παρούσα στην αμερικανική αγορά. «Εάν η Φολκσβάγκεν νομίζει ότι μπορεί να κατασκευάζει οχήματα στο Μεξικό και να τα πουλά στις ΗΠΑ, χωρίς να πληρώνει δασμούς 35%, καλύτερα να το ξεχάσει», είπε χαρακτηριστικά, κλιμακώνοντας την επίθεση που έχει ξεκινήσει με τις αποκαλύψεις για την απάτη του γερμανικού ομίλου όσον αφορά τις εκπομπές ρύπων. Προφανώς δε, η απειλή Τραμπ δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο κλάδο, αλλά το σύνολο των γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων που κάνουν μπίζνες στην Αμερική – συμπεριλαμβανομένης της Ντόιτσε Μπανκ, η οποία έσπευσε να συμβιβαστεί με την Ουάσινγκτον προτού ορκιστεί ο νέος πρόεδρος, συμφωνώντας σε πρόστιμο 7,2 δις δολαρίων.
Όπως είναι γνωστό, ανάλογες απειλές έχει εκτοξεύσει ο Τραμπ και απέναντι σε άλλες χώρες. Για παράδειγμα, έχει δεσμευτεί να επαναδιαπραγματευτεί τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τον Καναδά και το Μεξικό. Όσο για την Κίνα, έχει κάνει λόγο για επιβολή δασμών που μπορεί να φτάνουν ακόμη και το 45%, έτσι ώστε να περιοριστεί το τεράστιο και διαρκώς διογκούμενο διμερές εμπορικό έλλειμμα, το οποίο το 2015 έφτασε στα 367 δις δολάρια. Αυτή, εξάλλου, ήταν μία από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις που έπιασαν τόπο στην παραδοσιακή εργατική τάξη, δίνοντάς του τη νίκη στις πολιτείες που είναι η «βάση» της και βρίσκονται αντιμέτωπες με το φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Σι αντέδρασε. Βρήκε την ευκαιρία να περάσει στην αντεπίθεση, σηκώνοντας το λάβαρο της παγκοσμιοποίησης από εκεί όπου μοιάζει να το αφήνει ο Τραμπ. Έστω κι αν είναι μάλλον ο τελευταίος που δικαιούται διά να ομιλεί περί προστατευτισμού, όπως υπενθύμισε ο νέος υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ, ο δισεκατομμυριούχος Γουίλμπουρ Ρος, ο οποίος χαρακτήρισε την Κίνα ως «την πιο προστατευτική ανάμεσα στις μεγάλες οικονομίες». Προφανώς δε έχει δίκιο, μιας και οι κινεζικές επιχειρήσεις και τα προϊόντα τους δεν θα μπορούσαν ποτέ να κατακτήσουν τον κόσμο τις προηγούμενες δεκαετίες ούτε να πετύχουν τα τεράστια τεχνολογικά άλματα στην παραγωγική διαδικασία χωρίς την αμέριστη στήριξη του κράτους, στο πλαίσιο του ιδιότυπου κρατικού καπιταλισμού που έχει επιβληθεί στη χώρα του Μάο και της Πολιτιστικής Επανάστασης, με ολοένα αυξανόμενες δόσεις ιδιωτικής «πρωτοβουλίας».
Το ζήτημα, ωστόσο, δεν βρίσκεται στο ποιος είναι περισσότερο και ποιος λιγότερο «προστατευτικός» σήμερα. Το πραγματικό ερώτημα αφορά τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί η στάση αυτή. Αφού, λοιπόν, ξεκαθαρίσουμε ότι οι θεωρίες περί του τέλους της παγκοσμιοποίησης είναι εξίσου αβάσιμες και αντιεπιστημονικές με εκείνες που προέβλεπαν το τέλος της ιστορίας, πρέπει να πούμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι μεγάλοι παίκτες στην παγκόσμια σκακιέρα, τα παραδοσιακά αλλά και τα όψιμα κέντρα του καπιταλισμού, δεν αμφισβητούν τη διαδικασία της διεθνοποίησης του κεφαλαίου ούτε, πολύ περισσότερο, προσπαθούν να αντιστρέψουν. Αν καταφεύγουν σε μέτρα «εθνικού προστατευτισμού», το κάνουν με μοναδικό σκοπό να αντέξουν απέναντι στον αδυσώπητο ανταγωνισμό και τις βίαιες ανακατατάξεις που έχει πυροδοτήσει η κρίση. Και με τον τρόπο αυτό, επιδιώκουν να αναδιοργανωθούν και να διεκδικήσουν μια θέση στο πρώτο βαγόνι της παγκοσμιοποίησης, μόλις ολοκληρωθεί η μοιρασιά και φτάσει η ώρα να ξαναγκρεμιστούν τα σύνορα.
Οι Κινέζοι, για παράδειγμα, αφού επί δεκαετίες συσσώρευσαν τεράστια ποσά κεφαλαίου και αποθέματα ισχύος, αισθάνονται τώρα ότι πατούν πιο γερά στα πόδια τους ώστε να κάνουν το επόμενο βήμα. Εκμεταλλευόμενη τις… αρρυθμίες που εμφανίζουν ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία, η ηγεσία του Πεκίνου θα επιδιώξει πλέον να μετατρέψει τη χώρα σε μια πραγματικά παγκόσμια υπερδύναμη, τόσο σε οικονομικό όσο και σε γεωπολιτικό επίπεδο, αμφισβητώντας ευθέως την κυριαρχία των Αμερικανών. «Σε ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από μεγάλη αβεβαιότητα και ρευστότητα, όλοι κοιτούν προς την πλευρά της Κίνας», παραδέχθηκε ο οικοδοσπότης του Νταβός, Κλάους Σβαμπ, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ, σημείωσε: «Υπάρχει ένα κενό σε επίπεδο παγκόσμιας οικονομικής ηγεσίας και η Κίνα έρχεται με σαφή στόχο να το καλύψει».
Κατ’ αναλογία, οι εξελίξεις παραπέμπουν στα όσα συνέβησαν κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, όταν η τότε υπερδύναμη, η Μεγάλη Βρετανία, παρέδιδε τη σκυτάλη στις Ηνωμένες Πολιτείες – μια διαδικασία η οποία ουσιαστικά επιταχύνθηκε από το Κραχ του ’29 και τη Μεγάλη Ύφεση και ολοκληρώθηκε με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Αμερικανοί, λοιπόν, αντιλαμβανόμενοι ότι πιθανότατα έχουν δίκιο όσοι εδώ και καιρό επιμένουν πως ο 21ος αιώνας θα ανήκει στην Κίνα, επιλέγουν τη συντεταγμένη υποχώρηση από μια μάχη την οποία εάν έδιναν, θα ήταν καταδικασμένοι να χάσουν.
Ο Τραμπ έρχεται να εκφράσει πολιτικά αυτή ακριβώς την κίνηση, οξύνοντας αντιθέσεις που έχουν δημιουργηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια και επιταχύνοντας αλλαγές που έχουν ήδη ωριμάσει, με αποτέλεσμα να προκαλούνται έντονες αναταράξεις. Έτσι, στο εσωτερικό, όπου η τάση αυτή δεν έχει ακόμη κυριαρχήσει, η χώρα διχάζεται σε πρωτόγνωρο (και επικίνδυνο για τη σταθερότητα του συστήματος) βαθμό – σε επίπεδο κοινωνίας, κεφαλαίου, αλλά και κρατικού μηχανισμού.
Εκτός συνόρων, από την άλλη, ο Τραμπ δεν διστάζει να αμφισβητεί ευθέως τους ακρογωνιαίους λίθους στους οποίους στηρίχθηκε η μεταπολεμική και μετα-ψυχροπολεμική τάξη πραγμάτων, στην οποία οι ΗΠΑ είχαν τον ρόλο της αδιαμφισβήτητης υπερδύναμης. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ο ΟΗΕ και ο ΠΟΕ, όπως και η εμμονή στη γραμμή σύγκρουσης με τη «ρωσική αρκούδα» δεν αποτελούν πλέον ταμπού για τον… καουμπόη Τραμπ – προκαλώντας ανασφάλεια ή και τρόμο στους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ και αφήνοντας χώρο στους ανταγωνιστές τους να ξεδιπλώσουν τις δικές τους φιλοδοξίες.
Όπως εύστοχα δήλωσε ο γνωστός μας Νίκολας Μπερνς, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα και το ΝΑΤΟ, η στάση του Τραμπ «συνιστά μια ευθεία επίθεση κατά της φιλελεύθερης τάξης την οποία έχουμε οικοδομήσει μετά το 1945 και απάρνηση της ιδέας ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να ηγούνται της Δύσης». Κάτι ανάλογο έγραψε ο εκ των εκδοτών της συντηρητικής γερμανικής εφημερίδας Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε, Μπέρτολντ Κόλερ: «Ο Τραμπ διαμηνύει προς τον υπόλοιπο κόσμο ότι αμφισβητεί όλα εκείνα με τα οποία η Αμερική αισθανόταν μέχρι σήμερα δεσμευμένη, υπό την ηγεσία όλων των προέδρων της – από τα πολιτικά πρότυπα, μέχρι τις συμφωνίες, αλλά και ολόκληρες συμμαχίες».
Η τράπουλα ξαναμοιράζεται, έστω κι αν το «βαθύ κράτος» της Αμερικής υπονομεύει ευθέως και προκαταβολικά τον Τραμπ. Όποιος νομίζει ότι αυτό θα γίνει γύρω από τραπέζια, ειρηνικά, πλανάται πλάνην οικτράν. Οι Ρώσοι κρατούν μικρό καλάθι απέναντι στα ανοίγματα του νέου προέδρου. Οι Κινέζοι ήδη τον απείλησαν ότι εάν επιμείνει να αμφισβητεί την κυριαρχία τους στην Ταϊβάν, θα αναγκαστούν «να βγάλουν τα γάντια». Ο Σόιμπλε ετοιμάζει την ΕΕ για «πόλεμο». Η Αριστερά;
O αμερικανικός καπιταλισμός στα χαρακώματα
Παρά το προκλητικό ταμπεραμέντο του, παρά τον εγγενή ρατσισμό του, παρά το ότι αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του ανθρωποφάγου κεφαλαίου, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο βασικός υπεύθυνος για τα μεγάλα προβλήματα της Αμερικής. Ούτε για τον βαθύ διχασμό της, ο οποίος αποτυπώνεται τόσο στην άνευ προηγουμένου σύγκρουση του νέου προέδρου με την CIA και τις άλλες μυστικές υπηρεσίες που θυμίζουν εποχές μακαρθισμού όσο και στις μαζικές και βίαιες διαδηλώσεις που συγκλονίζουν τη χώρα, παραπέμποντας στην περίοδο του Βιετνάμ, αλλά και του Λος Άντζελες του 1992. Δεν είναι υπεύθυνος, επίσης, ούτε για την πολύπλευρη κρίση που συγκλονίζει τον πλανήτη, προκαλώντας πολέμους, αλλαγές συνόρων, χρεοκοπίες, φτώχεια και αμέτρητο ανθρώπινο πόνο.
Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι τι θα κάνει από το τιμόνι της υπερδύναμης την επόμενη τετραετία. Στην παρθενική του ομιλία ως πρόεδρος, έδωσε κάποιες πρώτες απαντήσεις. «Αγοράζουμε αμερικανικά, προσλαμβάνουμε Αμερικανούς», είπε ορίζοντας τους δύο βασικούς κανόνες στην οικονομία. Για να προσθέσει ότι δεν μπορεί να πλουτίζουν κάποιοι άλλοι στις πλάτες των Αμερικανών, δίνοντας συνέχεια στις εμπρηστικές δηλώσεις των τελευταίων ημερών.
Σημαίνει αυτό, άραγε, ότι είναι έτοιμος να ξεκινήσει «πόλεμο» κατά της Γερμανίας, της Κίνας, του Μεξικό και άλλων χωρών που θα του μπουν εμπόδιο; Όχι αναγκαστικά – αλλά δεν αποκλείεται κιόλας. Το σίγουρο είναι ότι θα επιχειρήσει να εκβιάσει τους ανταγωνιστές προκειμένου να πετύχει τους στόχους του. Δεν θέλει να εξορίσει τις γερμανικές επιχειρήσεις, ούτε τα κινεζικά ή μεξικανικά προϊόντα από την αμερικανική αγορά – θέλει απλώς η παραγωγή να γίνεται με εργάτες Αμερικανούς.
Για να το πετύχει δε, έχει ήδη επεξεργαστεί ένα σχέδιο ώστε να δημιουργήσει συνθήκες… Κίνας και Μεξικού μέσα στις ΗΠΑ: Λιγότερα δικαιώματα, χαμηλότεροι μισθοί, ασφάλιση μόνο για όσους έχουν να πληρώσουν. Με άλλα λόγια, μεγάλη ένταση στην απόσπαση υπεραξίας εντός συνόρων, μιας και ο διεθνής ανταγωνισμός γίνεται τόσο σκληρός που τα περιθώρια στενεύουν διαρκώς για το αμερικανικό κεφάλαιο, το οποίο αντικειμενικά είναι αναγκασμένο να επαναπροσδιορίσει τον διεθνή ρόλο του. Κάτι που σημαίνει ότι ίσως συμμαχήσει, έστω και προσωρινά, με τους Ρώσους και τους Βρετανούς, κατά των Γερμανών και των Κινέζων.
Όλα αυτά, μάλιστα, πλαισιώθηκαν από τον Τραμπ με ένα… ναρκωτικό προς μαζική χρήση. Από σήμερα, η εξουσία επιστρέφει από το κατεστημένο της Ουάσινγκτον στους πολίτες, διακήρυξε. Προσπαθώντας, προφανώς, να μας πείσει ότι τα αφεντικά της Γουόλ Στριτ, των πετρελαϊκών εταιριών και του Πενταγώνου, που έχουν καταλάβει τις πιο καίριες θέσεις στην κυβέρνησή του, είναι άνθρωποι του λαού και όχι του κατεστημένου…
Σε κάθε περίπτωση, όπως κατέληξε, όλα είναι θέλημα Θεού. Ο οποίος, μαζί με τους «ηρωικούς» στρατιώτες και αστυνομικούς, θα προστατεύσει την Αμερική και τους Αμερικανούς από τους δαίμονες, τους εχθρούς, τους τζιχαντιστές, αλλά και όσους δεν συμφωνούν με το όραμά του και διαδηλώνουν.
http://prin.gr/?p=13448