Απόψεις για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων:ΣΤΑΘΗΣ

Έλεγαν οι Λέλεγες κι έκαναν πως άκουγαν οι Κάρες. Στο θέμα της ονομασίας της Φυρομίας (και πολύ περισσότερο των Φυρομίων) παίζουμε εν ου παικτοίς. Μπορεί να βρεθεί μια «λύση», αλλά λύση δεν θα είναι. Αντιθέτως θα είναι μια θρυαλλίδα αναστατώσεων (ακόμα και πολεμικών) καθώς κι ένας μοχλός χειραγώγησης της ευρύτερης περιοχής κατά το δοκούν των ΗΠΑ.

Το μόνον «γεωγραφικό» στην ονομασία της FYROM θα είναι η γεωπολιτική των Αμερικανών. Κατά τα άλλα, όποιος προσδιορισμός κι αν επισυναφθεί στο όνομα Μακεδονία, εν τέλει το Μακεδονία θα σημαίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που σημαίνει σήμερα κι επιπροσθέτως θα σημαίνει κάτι που δεν υπήρξε ποτέ με αποτέλεσμα να «κυκλοφορεί» στο μέλλον
ένα ακόμα κράτος μαριονέτα, ένα ακόμα κράτος του σωλήνα, όπως εκείνα που η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός σχεδίασαν κάποτε κατά κόρον στη Μέση Ανατολή (κυρίως), κι εξακολουθούν να σχεδιάζουν παντού. Το μικρότερο αμάρτημα των εν Σκοπίοις αδελφών, Σλάβων και Αλβανών, είναι η καταλήστευση της Ιστορίας. Πρώτον διότι η Ιστορία δεν ληστεύεται και δεύτερον διότι ο πτωχοπροδρομισμός των φουκαράδων που φέρονται σαν παράσιτα (αντί να τιμούν τη δική τους ιστορία) νιώθεται. Όμως το μεγάλο αμάρτημα των Σκοπιανών είναι ο αλυτρωτισμός (των Σλάβων) και ο σχεδιασμός για τη μεγάλη Αλβανία (των Αλβανών). Και εις ό,τι
  αφορά το πυρφόρο αυτό πρόβλημα κάθε λύση που αναφέρεται στο όνομα αποτελεί μια φενάκη που κυνηγά μια χίμαιρα. Και Νοβαμακεντονίγια να ονομάσουμε, προς χρήσιν όλων, αυτό το κράτος, δεν θα μπορέσουμε να ονομάσουμε Νοβομακεντονίγιο τον πολίτη που κατοικεί σ’ αυτό, ούτε το έθνος που επίσης σε αυτό περιέχεται. Το ίδιο ισχύει για κάθε παραλλαγή του αναζητούμενου ονόματος. Έπειτα, η ονοματολογία είναι
εκτός των άλλων και γλωσσικό ζήτημα.
Εμάς μας λένε Γρηκς και Γιουνάν και Ρουμ και Σι-λά, οι Αλβανοί ονομάζουν εαυτούς Σκιπετάριους, οι Ιταλοί λένε τους Γερμανούς Τεντέσκους – η Γαλλία (Φρανς), η Γερμανία (Ντόυτσλαντ και Αλεμάνια), δεκάδες χώρες έχουν διαφορετικά ονόματα σε πολλαπλάσιες γλώσσες. Ακόμα
  και οι επίσημες ονομασίες, όπως οι «διαπιστευμένες» στον ΟΗΕ, δεν λένε τίποτα, αν δεν τις «λένε» οι γλώσσες. Το Hellenique ή Hellenic Republic, το «επίσημο» δικό μας λόγου χάριν, είναι ακατανόητο σχεδόν κι εν πολλοίς άγνωστο σε όλους εκείνους που μας αποκαλούν Γκρηκς (και τη χώρα Γκρης) σε όλον τον πλανήτη (και σε όλες τις γλωσσικές παραλλαγές).
Συνεπώς, ό,τι επίσημη ονομασία κι αν λάβει η FYROM το «Μακεδονία» είναι εκείνο που θα επικρατήσει, είτε ως Μακεντονίγια, είτε ως Μασεντόνια, είτε ως Μασεντονί, είτε ως οποιαδήποτε παραλλαγή φωνητική ή άλλη. Ο δε προσδιορισμός που θα το συνοδεύει Άνω, Νέα, Βόρεια ή ό,τι έτερο, δεν θα συνιστά τίποτε άλλο παρά αλυτρωτισμό.
Και εδώ μπαίνουμε στην ουσία του προβλήματος, που είναι το ερώτημα του έθνους και της γλώσσας. Όσον οι Σλαβομακεδόνες αδελφοί μας αρνούνται την ιστορία τους (και μάλιστα σαν να ντρέπονται για την καταγωγή τους), πρώτον θα αποτελούν ένα υποχείριο ξένων δυνάμεων (κυρίως των ΗΠΑ) και δεύτερον θα αποτελούν ένα κράτος θνησιγενές. Το οποίον
οι ΗΠΑ, αν η γεωπολιτική τους λάβει άλλες προτεραιότητες στην περιοχή, δεν θα διστάσουν να διασπάσουν. Με έναν λόγο η λύση που προωθείται για το «όνομα» θα διαιωνίσει το πρόβλημα, συντηρώντας τις εξαρτησιακές και πολεμικές παραμέτρους που χαρακτηρίζουν την ιμπεριαλιστική πολιτική, εν προκειμένω από το Δυρράχιο έως το Ντιγιαρμπακίρ.
Μπορεί για τους Αμερικανούς να είναι χρήσιμες οι μαριονέτες που διαθέτουν στις βαλκανικές πρωτεύουσες, ακόμα και εύθυμες, αν πρόκειται για μαριονέτες – φασουλήδες, αλλά αυτές οι μαριονέτες δεν παύουν μέσα στην ευτελιά τους να ’ναι θανατηφόρες…
[Σημείωση, άσχετη με τα παραπάνω, αλλά σχετική με τη γλίτσα που μας πνίγει. Έγραφε προ ημερών Έλλην αναλυτής: «Για τους Σλαβομακεδόνες το Μακεδόνας και το Μακεδονία αποτελεί το ουσιαστικό προσδιοριστικό της εθνικής τους ταυτότητας, δηλαδή το “όνομά μου είναι η ψυχή μου” που είχαν επικαλεστεί οι Έλληνες στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ισχύει ακόμα περισσότερο για τους γείτονες. Ενώ για τους Έλληνες η αρχαία μακεδονική ταυτότητα είναι μία από τις ελληνικές κληρονομιές, και πάντως όχι σημαντικότερη από την τεράστια πολιτιστική προσφορά της Αθήνας και άλλων ελληνικών πόλεων – κρατών. Και αυτή η δεύτερη κληρονομιά (σ.σ.: των Αθηνών) αποτελεί την κύρια ελληνική προσφορά στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό». (οι υπογραμμίσεις δικές μου).
Ξεχνάει ο τρισμέγιστος αυτός αναλυταράς ότι η «ελληνική προσφορά στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό» δεν θα υπήρχε καν, αν ο Αλέξανδρος δεν έδινε στον ελληνισμό οικουμενικές διαστάσεις. Αν αυτές οι «δευτεράντζες» οι «παρακατιανοί» Μακεδόνες δεν δημιουργούσαν τον ελληνιστικό κόσμο και τη συνέχειά του στην ελληνορωμαϊκή εποχή, σήμερα θα ξέραμε για την Αθήνα όσα ξέρουμε για την Καρχηδόνα ή τους Ετρούσκους ή τους Σαμνίτες. Θα ήξερε για τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη ή τον Χριστό ο Θωμάς ο Ακινάτης ή ο Γκαίτε ή ο Μαρξ, όσα ξέρει για τον «πώς-τον-λέν’» Καρχηδόνιο φιλόσοφο (που όμως υπήρξε) ο τρισμέγιστος αυτός αναλυταράς που έγραψε αυτές τις μπαρούφες, αλλά
επικρατούσες μπαρούφες σε μια κοινωνία που πρακτορεύεται από την ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησης].

ΠΗΓΗ:
http://www.topontiki.gr/article/254451/ta-prasseinaloga-toy-stathi

 

Στα παπούτσια του Κοτζιά, με ελληνική ψυχή και κοινό νου

Του Κώστα Καραΐσκου 

Στο πρόβλημα της Ψευτομακεδονίας θα προσπαθήσω να διατυπώσω ένα πλαίσιο λύσης που θα βασίζεται σε ό,τι θεωρώ ευκταίο και εφικτό. Λύση που θα άφηνε ακέραια την ιστορία μας, τον αυτοσεβασμό μας, την πατρίδα μας και που θα ήταν στα μέτρα των σημερινών δυνατοτήτων του κράτους «μας».

Καμμία απροϋπόθετη διαπραγμάτευση

Είναι εξωφρενικό να συζητάμε με μια χώρα που δηλώνει ανοιχτά και σε κάθε τόνο ότι εποφθαλμιά το εθνικό μας παρελθόν και την εδαφική μας ακεραιότητα. Δυστυχώς η Ελλάδα έχει αποκτήσει μία ιδιότυπη αντίληψη για τον «διάλογο», προσπαθώντας να διαχειριστεί σε πολιτισμένο πλαίσιο την εξ Ανατολών βαρβαρότητα, αλλά εδώ οι όροι της ισχύος είναι υπέρ μας. Με ποιαν δύναμη θα συρθούμε να συζητάμε όταν όλα αυτά τα χρόνια η σκοπιανή στάση όχι μόνο δεν μετριάστηκε αλλά στα χρόνια του Γκρούεφσκι παροξύνθηκε κιόλας; Αν όντως η σημερινή σκοπιανή Κυβέρνηση φρονεί άλλα, περιμένουμε αποδείξεις: τις απαραίτητες αλλαγές στο Σύνταγμα, στην Εκπαίδευσή τους, στην δημόσια σημειολογία (αγάλματα, ονοματοδοσίες, χάρτες…). Αν δεν αποποιηθούν εμπράκτως και σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα τις αναφορές στην μακεδονική μας αρχαιότητα και τον επίσημο αλυτρωτισμό τους, τι θα καθήσουμε να συζητήσουμε; Αν ο Αριστοτέλης έγραφε μακεδονικά ή αν η Χαλκιδική είναι κατεχόμενη από την Ελλάδα;

Εφόσον αυτά τα στοιχειώδη δεν συμφωνηθούν και δεν συμβούν σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, που είναι και το απείρως πιθανότερο, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε μία οργανωμένη εκστρατεία που θα ενημερώνει ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς για τα δύο αυτά ευνόητα ζητήματα. Ειδικά το πρώτο, που αφορά τον πολιτισμό, θα είναι ταυτοχρόνως και μία μεγάλη διαφήμιση και προβολή της πατρίδας μας, πολλαπλώς ωφέλιμη, στο πλαίσιο δε αυτό μπορούν να αξιοποιηθούν και όλοι οι σοβαροί επιστήμονες που βεβαιώνουν την ελληνικότητα της αρχαίας Μακεδονίας (χώρια που μπορεί να πειστούν και οι …πολιτικοί μας). Ώς πότε; Μέχρι τον αιώνα τον άπαντα!

Αν πάλι γίνει η μεγάλη έκπληξη και κάποια στιγμή κινηθούν οι Σκοπιανοί στη γραμμή της λογικής και συνεννόησης που προτάσσουμε, τότε μπορούμε να συζητήσουμε και για το όνομα της χώρας. Εφόσον ακόμη τους ενδιαφέρει εξίσου ζωηρά το μακεδονικό όνομα – πράγμα απίθανο, αφού θα έχει αδειάσει από το σημερινό του ληστρικό περιεχόμενο – θα μπορούμε να δούμε κι έναν λογικό συμβιβασμό, σε συνδυασμό βεβαίως με τα ονόματα που θα παράγει για την ιθαγένεια και τη γλώσσα της χώρας αυτής.

Βεβαίως το πιθανότερο σενάριο σήμερα δεν είναι άλλο από την διάλυση του κρατιδίου και την διανομή του μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας, αφού αυτές είναι οι εθνικές πραγματικότητες στην περιοχή, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Ενώπιον αυτής της προοπτικής πολλοί ενίστανται και μιλούν για την χρησιμότητα ενός εμβόλιμου κράτους, κάτι εύλογο πλην μη εξαρτώμενο από την δική μας στάση. Μπορούμε να κρατήσουμε εμείς στη ζωή ένα τεχνητό κράτος, παραχωρώντας μάλιστα την εθνική μας περηφάνεια και ψυχή, προκειμένου να μην συναντηθούν στον βορρά μας Αλβανοί και Βούλγαροι; Κι αν τελικά διαλυθεί, θα έχουμε παραχωρήσει το όνομα της Μακεδονίας στο βουλγαρικό κομμάτι για τα …περαιτέρω!

Στροφή στην Αλβανία

Ποια λοιπόν μπορεί να είναι η πολιτική μας ενώπιον μιας τέτοιας μελλοντικής εξέλιξης; Επειδή γίνεται πολύς λόγος για την σπατάλη διπλωματικού και άλλου κεφαλαίου στο θέμα των Σκοπίων, τη στιγμή που το χρειαζόμαστε έναντι του βασικού αντιπάλου που είναι η Τουρκία, θα συμφωνήσουμε. Και θα αναρωτηθούμε πάλι για ποιον λόγο δεν επενδύουμε κάθε διαθέσιμο κεφάλαιο στην ανάπτυξη της ελληνοαλβανικής φιλίας. Οι Αλβανοί είναι το δημογραφικά δυναμικότερο στοιχείο στην Βαλκανική και ταυτοχρόνως έχουν την εύνοια των Αμερικανών. Βρίσκονται ακόμη σε φάση διαμόρφωσης τόσο της κρατικής τους πολιτικής όσο και της εθνικής τους ταυτότητας. Έχουμε τρανταχτά παραδείγματα ένταξης και συμβίωσης από το αρβανίτικο παρελθόν μέχρι τις εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικών μεταναστών που μετά το 1990 είτε ήρθαν κι έμειναν στην Ελλάδα είτε επέστρεψαν στη χώρα τους με τη νοσταλγία της δικής μας. Μιλούν παντού ελληνικά, είναι οι μισοί χριστιανοί, έχουν πειστεί βιωματικά για την ανυπαρξία κινδύνου από την πλευρά μας… Τι άλλη βάση για την ανάπτυξη σχέσεων μπορούμε να προσδοκούμε από έναν γείτονα; Τα «προβλήματα» των Τσάμηδων και των Βορειοηπειρωτών είναι αστεία αν συγκριθούν με τα ενδεχόμενα οφέλη και σε κάθε περίπτωση όταν αποκατασταθεί ένα άλλο κλίμα θα βρεθούν οι απαντήσεις. Η Αλβανία πρέπει να είναι στρατηγικός μας σύμμαχος κι όχι πελάτης της Τουρκίας. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός στόχος για τη χώρα μας, που αφενός θα μας εξασφάλιζε έναντι τυχόν εξελίξεων στα Σκόπια κι αφετέρου θα μείωνε τον τουρκικό κίνδυνο που σήμερα απλώνεται μέχρι το λιμάνι του Αυλώνα.

http://ardin-rixi.gr

 

Ποια είναι η θέση της ΛαΕ για την ονομασία των Σκοπίων;

Μεγάλη και «αιφνιδιαστική» κινητικότητα, αλλά και έντονη «νευρική βιασύνη», παρατηρείται γύρω από τη χρόνια εκκρεμότητα, τη σχετική με την ονομασία των Σκοπίων…
«Κινητικότητα» και «νευρική βιασύνη» που έχει προκαλέσει βοούσα ΑΜΗΧΑΝΙΑ στα αριστερά οπορτουνιστικά συνονθυλεύματα…
Γίνεται χαμός και η ΛαΕ, όπως και οι ποικιλίες των «αριστεριστών», σιωπούν σκανδαλωδώς…

Το ίδιο και η Κωνσταντοπούλου που δεν χάνει ευκαιρία να δίνει παραστάσεις πολιτικού θεάματος. Εδώ έχει καταπιεί τη γλώσσα της…

Τέτοια ιστορικά γεγονότα αποτελούν βόμβες στα θεμέλια των καιροσκοπικών σχημάτων, όπως η ΛαΕ…

Εκεί μέσα «συνωστίζονται» απόψεις ριζικά αντίθετες και αλληλο- αποκλειόμενες…

Η βαθύτερη, βεβαίως, λογική, όλων αυτών των σχημάτων, ιδιαίτερα στα «εθνικά ζητήματα», καθώς και σ’ αυτά των «νέων ιδεολογιών», είναι η κυρίαρχη λογική του ΣΥΡΙΖΑ.

Ευτυχώς που έχουν και το Στάθη για «άλλοθι». Αλλά είναι εξαναγκασμένοι, από τα ίδια τα πολιτικά μας πράγματα, να πάρουν θέση στο δράμα που παίζεται με την ονομασία των Σκοπίων…

Ένα δράμα που απορρέει από την στρατηγική του πλανητικού ιμπεριαλισμού, αυτή της Κατάτμησης των Βαλκανίων, της Αλλαγής Συνόρων και της Κατασκευής Προτεκτοράτων: Μια στρατηγική που απειλεί και την ίδια μας τη χώρα (τα αναλύουμε διεξοδικά στα άρθρα μας).

Πολλά ερωτηματικά, επίσης, γεννιούνται από τη «νευρική βιασύνη» για την επίλυση της «εκκρεμότητας» γύρω από το όνομα.

Αυτή η «νευρική βιασύνη» σηματοδοτεί νέες συμφορές για τους λαούς των Βαλκανίων και την Ελλάδα. Σηματοδοτεί ότι η εκκρεμότητα του «ονόματος» εμποδίζει κάποιες άλλες άμεσες, αλλά και στρατηγικές επιδιώξεις των διεθνών δημίων…

Το τι παίζεται γρήγορα θα φανεί από την στάση των «αριστερών» ανδρεικέλων: Των πειθήνιων εντολοδόχων των ΗΠΑ…
 
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10939