…ο χριστιανισμός υπό την απειλή γενοκτονίας.
Τι σχέση έχει η δολοφονία του Κένεντι με τη σημερινή κρίση χρέους;
Τι σχέση έχει ο πόλεμος του Βιετνάμ με τα Αμερικανικά Κολέγια;
Γιατί τα δολάρια της FED παλαιότερα “μύριζαν” ουίσκι και σήμερα “μυρίζουν” όπιο;
Ο χριστιανισμός σήμερα βρίσκεται υπό την απειλή της πλήρους καταστροφής. Οι πρώτες λέξεις, που μας έρχονται στο μυαλό, βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί μέσα και γύρω από αυτόν, είναι “παρακμή” και “σήψη” …Παρακμή για ένα σύστημα, το οποίο τους τελευταίους αιώνες δέσποζε στον Πλανήτη και σήμερα δείχνει να μην μπορεί να διαχειριστεί το μέλλον του …Σήψη για μια κοινωνία, που τη χαρακτηρίζει η υπογεννητικότητα και έχει αρχίσει να γερνά επικίνδυνα, δείχνοντας ότι σε λίγα χρόνια θα έχει αδυναμία να αυτοεξυπηρετηθεί …Μια κοινωνία, η οποία έχει αρχίσει να εξαρτά την επιβίωσή της από τα μεταναστευτικά “ρεύματα” και να λαμβάνει εκφυλιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία μπορεί να γίνουν μη αναστρέψιμα.
Το πάλαι ποτέ “θηρίο” του Πλανήτη δείχνει θανάσιμα “άρρωστο” …”Άρρωστο” και όχι “πληγωμένο”, εφόσον ό,τι παθαίνει το παθαίνει από τα δικά του σφάλματα και όχι από βίαιες επιθέσεις αντιπάλων. Δικά του λάθη πληρώνει. Η πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία είναι “σκιά” του εαυτού της …Πραγματική “σκιά”, εφόσον καθημερινά χάνει μέρος της δύναμής της. Η δύναμη ενός συστήματος και άρα και μιας αυτοκρατορίας, όπως είναι ο χριστιανισμός βασίζεται σε δύο παράγοντες. Στο κεφάλαιό της, που δίνει δύναμη στο σύστημά της και στο έμψυχο δυναμικό της, που είναι η κοινωνία της. Όταν κάτι από αυτά τα δύο καταρρεύσει, η παρακμή είναι θέμα χρόνου ν’ ακολουθήσει ως άμεση συνέπεια.
Το κεφάλαιο της χριστιανικής αυτοκρατορίας είναι η απίστευτη τεχνολογία της. Είναι πρώτη σε δημιουργία και κατοχή κεφαλαίου με τον δεύτερο να ακολουθεί σε τεράστια απόσταση. Ό,τι έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα σε επίπεδο τεχνολογίας αναπτύχθηκε είτε από τους χριστιανούς απευθείας είτε εξαιτίας τους. Κανένα σύστημα ποτέ δεν πλησίασε αυτό το “τέρας” της γνώσης. Αυτός ήταν κι ο λόγος, που η χριστιανική αυτοκρατορία ήταν πανίσχυρη. Όταν το βιομηχανικό της κεφάλαιο παρήγαγε αυτοκίνητα σε πλήρως εξοπλισμένα εργοστάσια, οι υπόλοιποι έφτιαχναν κάρα σε αυλές. Όταν οι επιστήμονές της ονειρεύονταν τα αεροπλάνα, οι επιστήμονες των άλλων μάθαιναν πώς λειτουργεί το αυτοκίνητο. Όταν οι βιομηχανικοί εργάτες της κατασκεύαζαν οτιδήποτε μπορούσε να επινοήσει η ανθρώπινη ευφυΐα, οι υπόλοιποι δεν είχαν εργάτες, αλλά δουλοπάροικους με τσάπες.
Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το κεφάλαιο ήταν το μυστικό της δύναμης του χριστιανισμού …Το μυστικό της δύναμης τόσο του συστήματός του όσο και της κοινωνίας του …Το μυστικό, το οποίο προστάτευε ο χριστιανισμός ως “κόρη οφθαλμού” και διαρκώς βελτίωνε. Ήταν παλλαϊκή η προσπάθεια αυτής της προστασίας και βελτίωσης. Γιατί; Γιατί, όταν ανήκεις σε ένα σύστημα, το οποίο έχει την τεχνογνωσία να παράγει τα πάντα, είσαι πολύ πιο εξασφαλισμένος από όλους εκείνους, οι οποίοι ανήκουν σε λαούς, που δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα. Ό,τι κι αν είσαι, όποιος κι αν είναι ο ρόλος σου στην οικονομική λειτουργία ενός τέτοιου ισχυρού συστήματος, θα “βολευτείς”. Αν είσαι κεφαλαιοκράτης, θα έχεις εξασφαλισμένη την υπεροχή των προϊόντων σου. Αν είσαι αστός, θα γίνεις “ειδικός” στις μάχιμες και εφαρμοσμένες επιστήμες όλων των ειδών, εφόσον η παραγωγή είναι όλων των ειδών. Αν δεν είσαι τίποτε από αυτά και πάλι δεν θα “κακοπέσεις”. Θα γίνεις ένας καλά εκπαιδευμένος εργάτης με μισθό και ασφάλεια.
Από την κορυφή μέχρι τη βάση οι πάντες μέσα σε ένα τέτοιο παραγωγικό σύστημα είναι ευνοημένοι …Οι πάντες ισχυροί …Ελεύθεροι να ονειρεύονται …Ελεύθεροι να σχεδιάζουν το μέλλον τους …Ελεύθεροι να κάνουν οικογένειες και παιδιά …Η κοινωνία πανίσχυρη …Τα “κύτταρά” της αναπαράγονται με άνεση, γιατί υπάρχει απασχόληση, μισθός και ασφάλεια …Οι ανάγκες, που δεν μπορούν να καλυφθούν από τους μισθούς, ελάχιστες και τα χρέη των πολιτών ανύπαρκτα …Η ποιότητα ζωής υψηλή και ως εκ τούτου και η εγκληματικότητα ανύπαρκτη …Η ψυχολογική πίεση της οικονομίας ελάχιστη και ως εκ τούτου ελάχιστη η ανάγκη για “βοηθητικές” ουσίες.
Αυτό είναι το όνειρο κάθε συστήματος και αυτό το όνειρο το έζησε κάποτε ο χριστιανισμός στις καλές “γωνιές” του. Σήμερα όμως τίποτε από αυτά δεν έχει απομείνει. Το πάλαι ποτέ πανίσχυρο κεφάλαιο του χριστιανισμού μόνον κατ’ όνομα είναι χριστιανικό. Μόνον τυπικά ανήκει στη χριστιανική αυτοκρατορία, εφόσον ουσιαστικά ανήκει μόνον στους ιδιώτες ιδιοκτήτες του και αποφέρει κέρδος σε όποιον συνδέεται με την παραγωγή του. Γιατί; Γιατί το κεφάλαιο αυτό σήμερα δημιουργεί παραγωγή —και άρα απασχόληση— εκτός χριστιανισμού. Άλλοι λαοί επωφελούνται από την υπεροχή αυτού του κεφαλαίου, που δίνει απασχόληση. Ο χριστιανισμός όχι μόνον δεν επωφελείται από αυτό το κεφάλαιο, αλλά διαρκώς επιβαρύνει τη θέση του.
Πληρώνει για τα προϊόντα του, αλλά τα κέρδη του δεν λειτουργούν ανταποδοτικά. Τα κέρδη του χριστιανικής προελεύσεως κεφαλαίου δεν επιστρέφουν σ’ αυτούς που το δημιούργησαν. Τα κέρδη του πηγαίνουν σε φορολογικούς παράδεισους και δεν “αποδίδονται” σ’ αυτούς που τα δημιούργησαν. Πληρώνουν οι χριστιανοί τα υποτιθέμενα χριστιανικά προϊόντα με τα χριστιανικά του χρήματα και ένα μέρος αυτών των χρημάτων πηγαίνει στις αφορολόγητες “τσέπες” των χριστιανών ιδιοκτητών τού κεφαλαίου και το υπόλοιπο για να πληρωθούν οι όπου γης αλλόθρησκοι εργάτες. Τα χριστιανικά κράτη όχι απλά δεν “αυγατίζουν” τα κέρδη τους, αλλά διαρκώς επιβαρύνονται με νέα χρέη. Πάνω από τα τρία τέταρτα των χρεών του Πλανήτη ανήκουν στα χριστιανικά κράτη. Γιατί; Γιατί δανείζονται, για να καταναλώνουν προϊόντα, τα οποία δεν παράγουν οι ίδιοι. Γιατί η παραγωγή αυτού του κεφαλαίου έχει γίνει ένας “αραμπάς”, που περιφέρεται ανά τον Πλανήτη.
Όμως, αυτή η απώλεια δεν εξασθενεί μόνον το σύστημα του χριστιανισμού …Εξασθενεί και την κοινωνία του, εφόσον εξοντώνει τους πληθυσμούς εκείνους, οι οποίοι έχουν αποκλειστεί από την παραγωγή και άρα από όλες τις διαδικασίες που την αφορούν ως δραστηριότητα. Η κατάρρευση της παραγωγής δημιούργησε έλλειψη επιστημονικών θέσεων σ’ αυτήν και αυτή με τη σειρά της “εξάλειψε” την ανάγκη για τη δημιουργία μάχιμων επιστημόνων της. Οι χριστιανοί, οι οποίοι εφεύραν σχεδόν το σύνολο της ανθρώπινης τεχνογνωσίας, δεν γίνονται πλέον μηχανικοί ή μηχανολόγοι, μεταλλειολόγοι κλπ., γιατί δεν υπάρχει ανάγκη και απασχόληση γι’ αυτές τις επιστήμες.
Οι αλλαγές στην παραγωγή άλλαξαν και τον προσανατολισμό της ανώτατης εκπαίδευσης. Οι νέοι χριστιανοί αναζητούν τη λύση εκτός παραγωγής. Αναζητούν τη λύση στις “ανάγκες” της Νέας Τάξης. Σπουδάζουν τις επιστήμες της πλάκας …Κοινωνιολόγοι, μάνατζερ και ψυχολόγοι …Οι καλύτεροι από αυτούς λογιστές και τραπεζίτες των φοροφυγάδων γίνονται. Τα καλύτερα και πιο δυνατά μεταπτυχιακά στον χώρο της μάχιμης επιστήμης τα κάνουν αλλόθρησκοι. Αλλόθρησκοι, οι οποίοι με υποτροφίες φεύγουν από τις παραγωγικές τους χώρες, για να εξελιχθούν επιστημονικά, προκειμένου να επιστρέψουν πίσω στην παραγωγή.
Η ανάλογη παρακμή χαρακτηρίζει και τη βάση της χριστιανικής κοινωνίας, που είναι η εργατική τάξη. Η τάξη αυτή “απέχει” από την παραγωγή. Είναι πρακτικά άνεργη, εφόσον η παραγωγή είναι ασύμφορη εντός του χριστιανισμού. Όσο περνάνε τα χρόνια και “απομακρύνεται” από την παραγωγή, τόσο πιο πολύ μοιάζει με τάξη “κουλών” δουλοπάροικων. Σε λίγα χρόνια η δυτική κοινωνία στην κυριολεξία δεν θα γνωρίζει να κατασκευάζει το παραμικρό. Η πάλαι ποτέ πανίσχυρη χριστιανική εργατική τάξη, όταν δεν απασχολείται για χαρτζιλίκι στις “υπηρεσίες”, σέρνεται για κάποιο επίδομα στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Όταν οι νεοχριστιανοί δεν είναι part time σερβιτόροι και ντελιβεράδες της νέας μίνι “επιχειρηματικότητας”, σέρνονται να πάρουν κανένα επίδομα σεμιναριακής εκπαίδευσης ή ανεργίας.
Όμως, χωρίς μισθό, χωρίς ασφάλεια και χωρίς αυτοπεποίθηση η νέα γενιά χριστιανών “παραπαίει”. Με τα mini jobs, που διαφημίζουν οι “ανταγωνιστικοί” Γερμανοί, δεν μπορεί αυτή η γενιά να ονειρευτεί. Με τα mini jobs η γενιά αυτή θα καταλήξει να έχει mini life. Σπουδάζει μόνον για να σπουδάζει, εφόσον δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει. Χωρίς κανονικό μισθό είναι εξαρτώμενη από άλλους και δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις. Δεν μπορεί να κάνει οικογένεια. Όλα μπροστά της φαίνονται “βουνό”, γιατί είναι “βουνό” υποχρεώσεων μια οικογένεια για έναν άνθρωπο που δεν έχει εργασία. Η κοινωνία του χριστιανισμού παρακμάζει. Ο πληθυσμός των χριστιανικών κοινωνιών γερνά, γιατί η νέα γενιά δεν αναπαράγεται με τη φυσιολογική ταχύτητα. Η νεολαία, όταν εγκλωβίζεται στην αδυναμία και τη φτώχεια, που δεν της επιτρέπει να συνθέσει οικογένεια και άρα να αναπαραχθεί, “κατηφορίζει” σε επικίνδυνα “μονοπάτια”.
Φτάσαμε σε σημείο να φοβόμαστε ως κοινωνία τον “εθισμό” των ενηλίκων —και όχι των παιδιών— στο ίντερνετ και στα παιχνίδια του δικτύου. Κάποιοι ενήλικοι συνάνθρωποί μας στην απελπισία τους —και μπροστά στα αδιέξοδα της καθημερινής πραγματικότητας— βρήκαν virtual “διέξοδο” σε φαντασιακές καταστάσεις. Την ίδια ώρα “καλπάζουν” και τα προβλήματα με την πραγματική “εξάρτηση”. Τα ναρκωτικά είναι κοινωνική μάστιγα μόνον για τον χριστιανισμό. Σε καμία άλλη κοινωνία καμίας άλλης θρησκείας τα ναρκωτικά δεν έχουν εμφανίσει τόση μεγάλη έξαρση. Από την κορυφή μέχρι τη βάση της χριστιανικής κοινωνίας τα ναρκωτικά εξελίσσονται σε μια πραγματική “πανούκλα” της τρίτης χιλιετίας. Αν κάτι πλέον ενώνει μέσα στον χριστιανισμό πλούσιους και φτωχούς, μορφωμένους και αγράμματους, κεφαλαιοκράτες ή εργαζόμενους, είναι το πρόβλημα των ναρκωτικών. Καμία φιλοσοφία και καμία ιδεολογία δεν “διαπερνά” με τέτοια ένταση τη χριστιανική κοινωνία όσο τα ναρκωτικά.
…Ας δει κάποιος τις “κορυφαίες” υποτίθεται χριστιανικές κοινωνίες. Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν ένα τριτοκοσμικό χάος. Χρωστάνε απίστευτα χρήματα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το σύστημα παιδείας τους είναι σε τραγική κατάσταση και ο πληθυσμός τους λίγο απέχει από το να χαρακτηριστεί αστοιχείωτος και παντελώς ανεκπαίδευτος. Το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας είναι ανύπαρκτο με αποτέλεσμα το κοινωνικό περιθώριο συνεχώς να διευρύνεται, εφόσον δεν υπάρχει κανένα “μαξιλάρι” να προστατεύσει τους πολίτες σε περίπτωση που αυτοί χάσουν τις δουλειές τους σε μια οικονομία όπου η ανεργία πλέον καλπάζει. Το σύστημα υγείας είναι ανηλεές, εφόσον δεν προσφέρει τίποτε απολύτως στους “μη έχοντες”, οι οποίοι καθημερινά πολλαπλασιάζονται.
Τα πάντα στις ΗΠΑ είναι γι’ αυτούς που μπορούν να πληρώσουν και άρα για τους λίγους. Όμως, οι λίγοι δεν μπορούν να οδηγήσουν ένα τόσο μεγάλο κράτος στην ακμή και αναγκαστικά παρασύρονται από αυτό. Αν μέχρι τώρα στις ΗΠΑ οι πλούσιοι και οι λευκοί “γκετοποιούσαν” τους μαύρους και τους φτωχούς, σήμερα “γκετοποιούνται” οι ίδιοι …Προφανώς αυτό συμφέρει πιο πολύ σε μια κοινωνία, στην οποία προ πολλού έχει χαθεί κάθε έλεγχος. Στο τέλος θα φτάσουν να ζουν σε επίπεδα τριτοκοσμικών “Μπανανιών” …Εντός “περιφράξεων”, όπως συμβαίνει στη Βραζιλία και στις ανά τον Πλανήτη “Μπανανίες”.
Η ανασφάλεια, στο πάλαι ποτέ “αμερικανικό όνειρο” των απανταχού της Γης απελπισμένων, είναι πλέον μια κοινωνική σταθερά. Αν κάποτε η οπλοφορία γινόταν για λόγους “παράδοσης”, σήμερα έχει αρχίσει να γίνεται είδος πρώτης ανάγκης. Φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι και δεν γνωρίζει κανένας αν θα γυρίσουν σώα ή αν θα τα πυροβολήσει κάποιος συμμαθητής …αν θα τα αποπλανήσει κάποιος παιδεραστής ή αν θα τα “πλευρίσει” κάποιος έμπορος ναρκωτικών. Ούτε η επιστροφή τους στα σπίτια κρίνεται πλέον ασφαλής, εφόσον το ίντερνετ ανοίγει τις “πόρτες” σε όλους τους παραπάνω.
Ταυτόχρονα η κοινωνία βυθίζεται στις καταχρήσεις και τα ναρκωτικά …Το νούμερο ένα πρόβλημα της χριστιανικής κοινωνίας …Το πρόβλημα εκείνο, το οποίο κάθε έτος έχει τόσα θύματα όσα θα είχε η χριστιανική κοινωνία, αν κάθε λίγους μήνες έκανε μικρούς πολέμους. Όμως όλα αυτά δεν είναι τυχαία …Δεν μπορεί να είναι τυχαία. Τα ναρκωτικά δεν “μπήκαν” στη χριστιανική κοινωνία ως ένα φυσικό φαινόμενο. Δεν “έβρεξε” ναρκωτικά και “βράχηκαν” οι χριστιανοί, όπως συμβαίνει με το φυσικό φαινόμενο της βροχής.
Τα ναρκωτικά κάποιοι τα έβαλαν μέσα στον χριστιανισμό και αυτό —όπως θα δούμε— απαίτησε μια περίπλοκη μεθόδευση. εφόσον δεν ήταν εύκολο να αφεθεί μια κοινωνία στα νύχια των εμπόρων ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά κάποιοι τα έβαλαν στον χριστιανισμό, για να τον “αρρωστήσουν”, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, χωρίς να βρουν αντιστάσεις από τους χριστιανούς. Η είσοδός τους στη χριστιανική κοινωνία απαιτούσε έναν τρομερό σχεδιασμό …Απαιτούσε “δανεισμό” τεχνογνωσίας από ανάλογες περιπτώσεις, όπου τα ναρκωτικά χρησιμοποιήθηκαν ως “όπλο ιμπεριαλισμού” …”Δανεισμό”, που μας φέρνει στον νου τον όρο της “τραγικής ειρωνείας”, εφόσον οι χριστιανοί έπεσαν θύματα τεχνικών, τις οποίες οι ίδιοι είχαν εφεύρει, για να καταστρέψουν αντιπάλους τους.
…Πραγματική τραγική ειρωνεία, αν σκεφτεί κάποιος ότι κάποτε —και για να εργάζονται οι χριστιανοί— “βύθιζαν” τους Κινέζους στα σκληρά ναρκωτικά και σήμερα, που οι Κινέζοι εργάζονται, αυτοί, οι οποίοι “πνίγονται” στα ναρκωτικά, είναι οι χριστιανοί. Κάποτε οι χριστιανοί κατακτούσαν ολόκληρες ηπείρους και τις πλημμύριζαν με νέους και υγιείς εποίκους για να τις εκμεταλλευτούν και σήμερα εκατομμύρια νεαρών μεταναστών από όλες τις ηπείρους πλημμυρίζουν τη χριστιανική επικράτεια, γιατί ο γερασμένος χριστιανισμός τούς “έλκει”, εξαιτίας της αδυναμίας του να αυτοσυντηρηθεί.
Η “αχίλλειος πτέρνα” ενός “θηρίου”.
Για να τα καταλάβει ο αναγνώστης όλα αυτά που περιγράφουμε θα αναγκαστούμε να κάνουμε ένα γρήγορο “ταξίδι” μέσα στον χρόνο. Το πρόβλημα του χριστιανισμού κατ’ αρχήν ξεκίνησε από την αδύναμή του “πτέρυγα” και όχι από την ισχυρή. Αδύναμη πτέρυγά του είναι η προτεσταντική και όχι η καθολική ή η ορθόδοξη. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν κάτι πολύ σοφό, που στην περίπτωση του χριστιανισμού έχει την απόλυτη επιβεβαίωσή του …Έλεγαν: ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Το ορθόδοξο, όπως και το καθολικό δόγμα, ήταν πανίσχυρα δόγματα, που, μέσω της κεντρικής τους ηγεσίας, μεθόδευαν τα πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα των συστημάτων τους …Ακόμα και όταν αυτά τα συμφέροντα ήταν μόνον υπέρ της εξουσίας και εις βάρος των λαών τους.
Το ζητούμενο γι’ αυτούς ήταν η απόλυτη ισχύς και πίσω από αυτήν τη φιλοδοξία υπέτασσαν τους πάντες. “Μάτωναν” οι λαοί, προκειμένου κανένας άλλος να μην απειλεί τον χριστιανισμό και αμφισβητεί την παντοδυναμία του. Το κακό στην περίπτωση αυτήν ήταν η τεχνολογική υστέρηση. Τα κεντρικά ιερατεία έβλεπαν “κίνδυνο” στην τεχνολογική εξέλιξη και την καθυστερούσαν. Έβλεπαν απειλή στην εξέλιξη, η οποία έδινε στους ανθρώπους πλούτο, μόρφωση και άρα δημιουργούσε “χώρο” για νέες απαιτήσεις σε θέματα ελευθερίας. Το αποτέλεσμα ήταν να τη διατηρούν με νύχια και με δόντια μόνον στο επίπεδο που ευνοούσε το σύστημά τους και τίποτε άλλο… Στο επίπεδο που τους έδινε καλά όπλα, για να νικάνε τους αντιπάλους τους, αλλά όχι καλά προϊόντα, για να δίνουν ποιότητα ζωής στους πιστούς τους.
Επί αιώνες έτσι λειτουργούσαν αυτά τα δόγματα στο εσωτερικό τους. Αν, δηλαδή, ήταν στο “χέρι” του συστήματος, ακόμα θα έκαιγαν αυτούς, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι η Γη γυρίζει …Ακόμα θα είχαμε ως βασικό μέσο μεταφοράς το άλογο και ως μέσο τηλεπικοινωνίας τον καπνό. Δεν ήθελε η κεντρική χριστιανική εξουσία την τεχνολογία και αυτό το έδειχνε με όλους τους τρόπους …”Έργα του διαβόλου” ήταν οι μηχανές. Έστηνε πυρές όχι μόνον για τις “μάγισσες”, αλλά και για τους “υπηρέτες” του διαβόλου, οι οποίοι σκέφτονταν “προχωρημένα” πράγματα.
Όμως, εφόσον δεν υπάρχει κακό αμιγές καλού, υπήρχε και καλό από όλη αυτή τη συμπεριφορά. Το καλό ήταν ότι φρόντιζαν —για την ισχύ τους— να διατηρούν τον πληθυσμό σε ένα όσο το δυνατόν πιο καλό επίπεδο …Ένα επίπεδο, που του επέτρεπε να αναπαράγεται και να διατηρεί τη νεανική του “φόρμα”. Το καλό ήταν ότι φρόντιζαν να κοινωνικοποιούν τα μέλη της κοινωνίας, ώστε, μέσω της αλληλοβοήθειας, να προστατεύουν τα συμφέροντα τόσο της κοινότητάς τους όσο και τα ιδιωτικά τους συμφέροντα. Το καλό ήταν ότι φρόντιζαν να απομακρύνουν οποιαδήποτε “εστία” μόλυνσης μέσα από την κοινωνία …Αλκοόλ, ναρκωτικά κλπ. ήταν ανεπιθύμητα μέσα στην κοινωνία.
Η εμφάνιση των προτεσταντών στο παγκόσμιο προσκήνιο όλα αυτά τα άλλαξε. Γιατί; Γιατί δεν είχε μια κεντρική θρησκευτική διοίκηση …Δεν είχε δόγμα συγκεκριμένο και άρα δεν είχε θεματοφύλακα αυτού του δόγματος. Η λειτουργία του ήταν του τύπου …”βάλτε” στο “τραπέζι” θέματα και βλέπουμε. Το καθολικό “αλάθητο” του Πάπα ή το ορθόδοξο “αλάθητο” της Ιεράς Συνόδου αντικαταστάθηκε από το “περίπου” του “αυτοκίνητου” ποιμνίου. Αυτό το “ακέφαλο” ποίμνιο, όπως ήταν φυσικό, δεν είχε σταθερούς “άξονες” και ούτε ομοιογένεια στις απόψεις. Το αποτέλεσμα ήταν να βλέπουμε εντός της προτεσταντικής κοινωνίας να συνυπάρχουν τα πάντα …και όπου υπάρχουν τα πάντα, υπάρχουν και τα άκρα.
Μέσα σε αυτές τις κοινωνίες βρίσκουμε κοινωνικές μερίδες θρησκόληπτων να ζουν χειρότερα από τους “Ταλιμπάν” του Μεσαίωνα και άλλες κοινωνικές μερίδες φανατικών άθεων, που να αμφισβητούν τα πάντα. Κοινωνίες, όπως οι Μορμόνοι ή οι φανατικοί Ευαγγελιστές, που “ερμηνεύουν” μόνοι τους και εις βάρος τους τις Γραφές με τρόπο που κανένας Πάπας και καμία Ιερά Εξέταση δεν θα τολμούσε να κάνει εις βάρος των πιστών τους …Θρησκόληπτοι, που ακόμα και σήμερα αρνούνται να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους, κάνοντας χρήση της τεχνολογίας …Θρησκόληπτοι, που δεν εκμεταλλεύονται την τεχνολογική εξέλιξη ούτε για να σώσουν τις ζωές τους …Θρησκόληπτοι, που δεν επιτρέπουν στα άρρωστα ή τραυματισμένα παιδιά τους να κάνουν μετάγγιση αίματος για να σωθούν, γιατί περιμένουν ν’ “αποφασίσει” ο Θεός γι’ αυτούς …Θρησκόληπτοι, που θεωρούν το σεξ αμαρτία και λόγο μόνον για αναπαραγωγή …και αυτό μάλιστα υπό όρο …Τον όρο να χωρίζουν τα κορμιά τους με ένα σεντόνι, ώστε να μην αγγίζονται οι σάρκες. Μιλάμε για “Ταλιμπάν”, που οι αυθεντικοί Ταλιμπάν φαντάζουν μπροστά τους κοσμοπολίτες διανοούμενοι.
Όμως, στην ίδια κοινωνία υπάρχουν και τα ακριβώς αντίθετα άκρα. Άνθρωποι όχι απλά άπιστοι, αλλά άνθρωποι, οι οποίοι μισούν κάθε έννοια περί θεού …Άνθρωποι, που, αν επιτρεπόταν, θα πήγαιναν και θα αποπατούσαν στα ιερά όλων των Εκκλησιών …Άνθρωποι, που στον κύριο όγκο τους “κρύβονται” πίσω από τη δήθεν επιστήμη, η οποία έχει ως “θεό” της τον Δαρβίνο …Όλοι τους λάτρεις της θεωρίας της “εξέλιξης” …Άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι μακρινά “ξαδέρφια” των σκουληκιών και των άλλων ερπετών …Όλοι τους υποκριτές. Γιατί υποκριτές; Γιατί, όποτε άρπαζαν, ήταν χριστιανοί της Δημιουργίας και όποτε μοίραζαν, ξεχώριζαν για τους εαυτούς τους τη μερίδα του λέοντος, ως το εξελιγμένο “είδος”. Γιατί, όπως αποδεικνύεται μέσα στον χρόνο, την έννοια του “Θεού” και της “εξέλιξης” τις χρησιμοποίησαν, για να εξυπηρετήσουν τα μικρά ιδιωτικά τους συμφέροντα.
Αυτή η διχασμένη και σχεδόν “σχιζοφρενική” προτεσταντική κοινωνία είναι αυτή, που τους τελευταίους αιώνες δεσπόζει στον Πλανήτη και έχει την ευθύνη της λειτουργίας του χριστιανισμού. Μη έχοντας έναν κοινό και ενιαίο φορέα συμφερόντων, διέσπασαν τα πάντα στις μικρές ή μεγάλες ανάγκες των κρατών ή των ιδιωτών. Αυτό, όπως ήταν φυσικό, είχε καί καλά καί κακά αποτελέσματα. Ο κανόνας των Ελλήνων λειτουργεί και σ’ αυτήν την περίπτωση. …Ισχύει και για τους προτεστάντες το ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Αν το κακό ήταν η κακή κοινωνική λειτουργία, εξαιτίας της απουσίας κάποιου σταθερού κοινωνικού δόγματος, το καλό ήταν η τεχνολογική “έκρηξη”, που η έλλειψη ενός τέτοιου δόγματος όχι απλά επέτρεψε, αλλά ενθάρρυνε. Από τη στιγμή που δεν υπήρχε ένας Πάπας ή μια Ιερά Σύνοδος να θεωρεί τις μηχανές σαν “έργα του διαβόλου”, πρόβλημα δεν υπήρχε στην ανάπτυξη της τεχνολογίας …Το αντίθετο μάλιστα. Εφόσον η τεχνολογία εξυπηρετούσε τα πολύπλοκα και κατακερματισμένα προτεσταντικά συμφέροντα, ήταν θέμα χρόνου ν’ αναπτυχθεί στον ύψιστο βαθμό.
Η άποψη περί της συνεχούς εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους έκανε κάτι σαν “θρησκευτικό” δόγμα την ανάπτυξη της τεχνολογίας …Την ανάπτυξη ενός μέσου, το οποίο επιβεβαίωνε την άποψη περί εξέλιξης. Αυτή η εξέλιξη όμως, επειδή ως κεφάλαιο, που ανήκε στον ιδιοκτήτη του, απέδιδε οικονομικά κέρδη, οδήγησε στην έκρηξη μιας ιδιόμορφης ατομικότητας, η οποία λειτουργούσε αντικοινωνικά. Η έννοια της “εξέλιξης” και η ίδια η εξέλιξη της τεχνολογίας αποκοινωνικοποιούσε τα άτομα και τα απομόνωνε από τις κοινότητες. Όλοι ονειρεύονταν να εφεύρουν κάτι σημαντικό …όχι για να το προσφέρουν στην κοινότητα, αλλά για να ξεχωρίσουν και να τους πληρώσει η κοινότητα.
Η προτεσταντική κοινωνία για τον λόγο αυτόν απέκτησε χαρακτηριστικά, που την ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους χριστιανούς. Ήταν άφιλη κοινωνία, η οποία είχε αναγάγει την έννοια του συμφέροντος σε ανώτατο ατομικό και συλλογικό στόχο. Αργά, αλλά σταθερά, αυτοί, οι οποίοι υπήρξαν, εξαιτίας της “διαμαρτυρίας” τους απέναντι στην εκμετάλλευση και την απληστία της Ρώμης, έγιναν χειρότεροι από αυτήν. Αργά, αλλά σταθερά, οι άπειρες συνιστώσες των ατομικών συμφερόντων των προτεσταντών βρήκαν “εκφραστές” στους πιο πονηρούς και αδίστακτους ομοδόξους τους. Οι ηγεσίες τους ήταν μακράν οι πιο συμφεροντολογικές ηγεσίες που υπήρξαν ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα.
Αυτός ο συμφεροντολογισμός των προτεσταντών ήταν που άνοιξε την “κερκόπορτα” του χριστιανισμού …Στην κυριολεξία ήταν μια “αχίλλειος πτέρνα” για τον χριστιανισμό. Γιατί; Γιατί, όταν σκέφτεσαι με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον, πάντα θα βρεθεί ένας πιο πονηρός για να σε ξεγελάσει. Όταν στην κυριολεξία δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο, προκειμένου ν’ αρπάξεις όποιο κέρδος μπορείς, είναι θέμα χρόνου να βρεθείς απέναντι σε κάποιον, ο οποίος θα σε “πληρώσει” με το ίδιο “νόμισμα”.
Αυτό έγινε με τον χριστιανισμό. Για όσο διάστημα επικεφαλής του χριστιανισμού ήταν τα δόγματα με την κεντρική ηγεσία, υπήρχαν “στεγανά”. Οι ξένοι, οι διαφορετικοί, οι αλλόδοξοι, οι αλλόθρησκοι, αντιμετωπίζονταν ως “αποσυνάγωγοι” και δεν έμπαιναν στα “δώματα της εξουσίας …Ως εκ τούτου αυτοί οι “ξένοι” δεν “νόθευαν” με “ξένα” στοιχεία τις πάγιες και αιώνιες πολιτικές των χριστιανικών δογμάτων. Οι αιώνες περνούσαν και τα δόγματα παρέμεναν ανέπαφα, όπως και οι τρόποι με τους οποίους εξυπηρετούνταν τα συμφέροντά τους …Δεν γίνονταν κάποιου είδους “πλειοδοτικοί” διαγωνισμοί, προκειμένου κάθε φορά, που προκύπτει ένα πρόβλημα, να βρεθεί η συμφερότερη “λύση” με τον αντίστοιχο “εργολάβο” να την εφαρμόσει.
Η πρωτοκαθεδρία του προτεσταντισμού αυτήν ακριβώς την πάγια συμπεριφορά του χριστιανικού συστήματος άλλαξε. Ο συμφεροντολογισμός του προτεσταντισμού δημιούργησε συνθήκες πλειοδοτικών δημόσιων και γενικών διαγωνισμών. Η απληστία του προτεσταντισμού μετέτρεπε το κάθε νέο πρόβλημα ή την κάθε νέα πρόκληση σε έναν “ανοικτό” διαγωνισμό ιδεών, στον οποίο είχαν πρόσβαση οι πάντες. Είτε μιλάμε για την ανακάλυψη μιας νέας Ηπείρου είτε μιλάμε για την ανακάλυψη ενός νέου προϊόντος, μιλάμε για μια πάγια συμπεριφορά. Αναζητούσαν πάντα εκείνο το νέο προϊόν, που θα τους εξασφάλιζε νέο κέρδος. Αναζητούσαν εκείνη την ιδέα διαχείρισής του, που θα τους εξασφάλιζε το μέγιστο κέρδος.
Αυτός ήταν κι ο λόγος της τεράστιας λατρείας τους στην τεχνολογία. Νέες ήπειροι δεν υπάρχουν άπειρες, για να τις ανακαλύψεις, αλλά νέα προϊόντα υπάρχουν. Κάθε νέο προϊόν ήταν ένα νέο “Ελντοράντο” κερδών. Κάθε νέο “Ελντοράντο” απαιτούσε νέες ιδέες για την εξεύρεση νέων αγορών. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Να εφευρίσκουν νέα προϊόντα και να τα διαχειρίζονται με νέες ιδέες, για πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους. Δεν τους ενδιέφερε από πού προερχόταν το προϊόν ή η ιδέα και ποιος την εξέφραζε. Αν υπήρχε φτωχός διάβολος, που ξεκινούσε την πορεία του από το μηδέν, σε προτεσταντικό “διαγωνισμό” θα διακρινόταν και θα πλούτιζε. Σε αυτό το περιβάλλον των άπληστων προτεσταντικών “λύκων” πήγε ο ορθόδοξος φουκαράς ο Τέσλα να τους πείσει ότι ο ηλεκτρισμός θα μπορούσε να γίνει ένα κοινωνικό αγαθό, που η κοινωνία θα το παρείχε δωρεάν στα μέλη της …Το μαύρο το “σκοτάδι” έφαγε αυτόν, που έδωσε ηλεκτρικό φως στην ανθρωπότητα.
Από τη στιγμή που οι προτεστάντες ηγήθηκαν του χριστιανισμού, μοίραζαν “εργολαβίες”, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέγιστο κέρδος. Αναγνώρισαν “εργολάβους”, οι οποίοι δεν είχαν σχέση με τον χριστιανισμό και τους λαούς του. Αυτή ήταν η “κερκόπορτα” και αυτήν πέρασαν εκείνοι, που για τον οποιονδήποτε λόγο βρίσκονταν εντός του χριστιανισμού, χωρίς να είναι χριστιανοί. Αυτή η “κερκόπορτα” είναι το αίτιο που μας οδήγησε στη σημερινή αθλιότητα. Η αναζήτηση των προτεσταντών για το μέγιστο κέρδος ήταν το αίτιο, που σήμερα ολόκληρος ο χριστιανισμός κινδυνεύει με ολοκληρωτική ζημιά.
Ο πόλεμος του Οπίου
Αυτοί οι συμφεροντολόγοι υποκριτές, ως Βρετανοί, έκαναν τον πιο πρόστυχο πόλεμο στην ιστορία της ανθρωπότητας …Τον πόλεμο της απόλυτης ντροπής …Τον πόλεμο εκείνον, που το “αντικείμενό” του βγήκε κατ’ ευθείαν από τον υπόκοσμο. Έκαναν πόλεμο για το “δικαίωμά” τους να κάνουν ως κράτος εμπόριο ναρκωτικών και να καταστρέφουν ανθρώπους …Να τους καταστρέφουν για το οικονομικό κέρδος. Έκαναν πόλεμο για το “δικαίωμά” τους να βουλιάζουν μια κοινωνία στα ναρκωτικά, προκειμένου να την εκμεταλλεύονται. Αυτός ο πόλεμος είναι γνωστός ως ο πόλεμος του Οπίου. Ήταν ο πόλεμος εκείνος, που έκανε η προτεσταντική Βρετανία εναντίον της Κίνας …Ο πόλεμος των “ανώτερων” και ηθικολόγων προτεσταντών απέναντι στους “κατώτερους” και “ανήθικους” Κινέζους. Ο πόλεμος που, ακόμα και σήμερα, συντηρεί την καχυποψία και πολλές φορές το μίσος των Κινέζων απέναντι στους Δυτικούς στο σύνολό τους.
Πώς όμως ξεκίνησε εκείνος ο πόλεμος; Εκείνος ο πόλεμος ξεκίνησε από το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, που χαρακτήριζε τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ Βρετανίας και Κίνας. Η Βρετανία εισήγαγε από την Κίνα τσάι, μετάξι και πορσελάνες και έπρεπε να τα πληρώνει σε πανάκριβο ασήμι, εφόσον οι Κινέζοι δεν ενδιαφέρονταν για τα προϊόντα της Βρετανίας. Δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον από την πλευρά τους για τα βρετανικά προϊόντα. Το μόνο ενδιαφέρον, που υπήρχε, ήταν το όπιο …Το όπιο, το οποίο παραγόταν και υπήρχε σε αφθονία στις ασιατικές αποικίες των Βρετανών και ενδιέφεραν τους Κινέζους ναρκομανείς …Ενδιαφέρον όμως μικρό, όπως μικρή ήταν και η κοινωνική μερίδα που το είχε ανάγκη.
Αυτό ήταν το μοναδικό προϊόν, που “άνοιγε” μια “χαραμάδα” στην κινεζική “αγορά” για τους Βρετανούς. Αυτό το μοναδικό προϊόν προσπάθησαν να στηρίξουν με όλα τα μέσα. Αυτό το εγκληματικό προϊόν δεν εμπόδισε τους ηθικολόγους και πουριτανούς Βρετανούς να μετατρέψουν το κράτος τους στον μεγαλύτερο έμπορο ναρκωτικών της ανθρώπινης ιστορίας. Έγινε, δηλαδή, μια τεράστια “ανάπτυξη” της “αγοράς”, που όμως για την περίπτωσή μας είναι ταυτόχρονα και κοινωνικό έγκλημα …Ναρκωτικά πουλούσαν οι Βρετανοί και δεν πουλούσαν εγκυκλοπαίδειες με δόσεις.
Για να πάει η “κατανάλωση” από τους 15 τόνους, που αρχικά κατανάλωναν οι Κινέζοι, στους 1400 τόνους μέσα σε λιγότερο από εκατό χρόνια, έπρεπε να γίνουν τα αίσχη. Από το 1730, που ξεκίνησε το εμπόριο του οπίου, μέχρι το 1836, που ξεκίνησε ο πόλεμος του οπίου, σχεδόν εκατονταπλασιάστηκε η κατανάλωση της Κίνας. Κάθε χρόνο, δηλαδή, οι Βρετανοί κατόρθωναν και δημιουργούσαν μέσα στην Κίνα μια νέα κοινότητα ναρκομανών ίση στο μέγεθός της με την αρχική. Από μια κοινότητα περιθωριακή μέσα σε εκατό χρόνια οι Βρετανοί κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια κοινωνική μάστιγα.
Όμως, αυτό δεν είναι εύκολο για να συμβεί. Θα πρέπει ν’ ακολουθήθηκε άκρως επιθετική εμπορική πολιτική …Πολιτική χωρίς κανένα κοινωνικό έλεος και κανέναν ανθρωπιστικό ενδοιασμό. Τι σημαίνει αυτό; …Οι “βιαστικοί” έμποροι ναρκωτικών να στηριχθούν στους παλιούς αλλά λίγους ναρκομανείς, για να δημιουργήσουν πολλούς ομοίους τους. Πώς γίνεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Στηρίζεσαι στην αρρώστια του ναρκομανή, για να επωφεληθείς από τον πολλαπλασιασμό του προβλήματος. Τον κάνεις συνεργάτη σου με “κεφάλαιό” του την ανάγκη του. Τού δίνεις με “πίστωση” αυτό το οποίο έχει ανάγκη και τον αναγκάζεις να βρει νέους πελάτες, για να σε “ξεπληρώσει” με τα δικά τους χρήματα και άρα για να του βγει η δόση του “τζάμπα”. Μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορείς να πολλαπλασιάζεις τα μεγέθη. Κάθε χρόνο ο ένας ναρκομανής να σου δίνει άλλον έναν.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έγινε και ο πόλεμος. Ο Κινέζος αυτοκράτορας Τζιαντζινγκ αντέδρασε, βλέποντας το εισαγόμενο όπιο να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και να καταστρέφει την κοινωνία του. Αντέδρασε, βλέποντας το πρόβλημα των ναρκομανών να φεύγει από το κοινωνικό “περιθώριο” και να “χτυπά” τα ζωτικά κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας. Αντέδρασε, βλέποντας τους παλιούς και “τελειωμένους” ναρκομανείς σε συνεργασία με τους Βρετανούς να προσπαθούν να βυθίσουν ολόκληρη την κινεζική κοινωνία στα ναρκωτικά, προκειμένου να κερδίσουν οι πρώτοι τις δόσεις τους και οι δεύτεροι παραπάνω χρήματα.
Αυτή η “συνεργασία” ήταν που προστατεύτηκε από τη νίκη των Βρετανών στον πόλεμο …Η “συνεργασία” του πιο “ευυπόληπτου” υποτίθεται προτεσταντικού κράτους με τους Κινέζους εμπόρους ναρκωτικών. Η απρόσκοπτη αυτή “συνεργασία” διασφαλίστηκε με τους μεταπολεμικούς όρους των νικητών. Ανάμεσα στους όρους, που επέβαλαν οι Βρετανοί στους Κινέζους, ήταν να διατηρούν πάντα τα σύνορά τους “ανοικτά” για εισαγωγές οπίου. Τους επέβαλαν επίσης την υποχρέωση να παρέχουν στους Βρετανούς εμπόρους ναρκωτικών την ελευθερία να κινούνται μέσα στην Κίνα, ώστε να συνεργάζονται με τους ναρκομανείς πελάτες και συνεργάτες τους.
Οι Βρετανοί τοποθέτησαν διπλωματικές αποστολές όπου τους βόλευε, για να παρακολουθούν την εκτέλεση αυτών των όρων. Στην ουσία χρησιμοποίησαν το διπλωματικό τους σώμα, για να γίνεται εύκολα η διακίνηση των ναρκωτικών. Ταυτόχρονα προσπάθησαν και επέβαλαν στην Κίνα να αναγνωρίσει μέρος της διπλωματικής ασυλίας και στους Βρετανούς εμπόρους ναρκωτικών. Οι νικητές Βρετανοί εξασφάλισαν την ετεροδικία για τους Βρετανούς υπηκόους, ώστε οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών να μην κινδυνεύουν από τα θύματά τους.
Αυτό, που πρέπει να μείνει στον αναγνώστη, είναι ότι ο πόλεμος του οπίου ήταν η κορυφαία ιμπεριαλιστική “στιγμή” του προτεσταντισμού εις βάρος μιας άλλης θρησκείας. “Κορυφαία” από την άποψη του γεγονότος ότι επέβαλε τα συμφέροντά του με την ελάχιστη δυνατή στρατιωτική επέμβαση …Υποτίθεται “ξοδεύοντας” φαιά ουσία και όχι σφαίρες …Χυδαία, ακόμα και στο επίπεδο των συμβολισμών. Γιατί; Γιατί ο Βρετανός στρατιωτικός, που, ως κρατικός “μπράβος” τύπου “Λακυ Λουτσιάνο”, θριάμβευσε στον πόλεμο των εμπόρων ναρκωτικών, ήταν ο γιος του Λόρδου Έλγιν …Ο πατέρας διέλυσε και λεηλάτησε τον Παρθενώνα για λογαριασμό της Βρετανίας και ο γιος εξασφάλισε το εμπόριο ναρκωτικών της Βρετανίας …Μιλάμε για δόξα μοναδική της οικογένειας και της αυτοκρατορίας …Ο Αλ Καπόνε σε κρατική μορφή.
Αυτά όλα πρέπει να τα θυμάται ο αναγνώστης, γιατί θα τα χρειαστούμε μετά. Θα τα χρειαστούμε, γιατί θα δούμε συνεχείς επαναλήψεις αυτής της πετυχημένης τακτικής. Λογικό είναι αυτό για τους προτεστάντες. Μια πετυχημένη και κερδοφόρα προτεσταντική πρακτική δεν θα ήταν δυνατόν να αφεθεί στα αζήτητα. Όταν οι προτεστάντες έχουν ένα τέτοιο “όπλο” στα χέρια τους, δεν είναι δυνατόν να μην το ξαναχρησιμοποιήσουν και να το τοποθετήσουν στο μουσείο. Το γεγονός ότι αυτή η τακτική εφευρέθηκε και δοκιμάστηκε πάνω σε ξένους, δεν σημαίνει τίποτε …Όλοι “ξένοι” είναι για τους προτεστάντες …ακόμα και τα δικά τους παιδιά …το μεροκάματο να βγαίνει.
Οι Εβραίοι στον προτεσταντικό κόσμο.
Από την εποχή που ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και σκόρπισε τους Εβραίους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, οι Εβραίοι αποτέλεσαν αναπόσπαστο “κομμάτι” της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας …Μια από τις πιο ξεχωριστές, ιδιόμορφες και εμβληματικές μειονότητες της αυτοκρατορίας. Όταν αυτή η αυτοκρατορία έγινε χριστιανική και στη συνέχεια χωρίστηκε στα γνωστά δόγματα, φυσικό ήταν αυτή η αλλαγή να επηρεάσει και τη ζωή των Εβραίων.
Το κάθε δόγμα, το οποίο προέκυψε εντός του χριστιανισμού, αντέδρασε απέναντι στους Εβραίους με τρόπο ανάλογο της “ιδιοσυχνότητάς” του. Ναι μεν ακολουθήθηκε απέναντί τους μια πάγια χριστιανική συμπεριφορά, αλλά αυτή η συμπεριφορά με τον καιρό “εμπλουτιζόταν” με επιπλέον “πινελιές”, οι οποίες είχαν σχέση με τα ειδικά χαρακτηριστικά των δογμάτων.
Σε γενικές γραμμές οι Εβραίοι εντός της χριστιανικής κοινωνίας πάντα είχαν μια συγκεκριμένη “θέση”. Υπήρχε πάντα μια “καχυποψία” των χριστιανών γι’ αυτούς …Καχυποψία θρησκευτικής φύσεως, εφόσον ήταν γνωστός ο “ρόλος” τους στη Σταύρωση του Κυρίου τους, αλλά και καχυποψία κοινωνικής φύσεως, εφόσον ήταν επίσης ορατός το “ρόλος” τους μέσα στην κοινωνική λειτουργία. Αυτό το δεύτερο ήταν βεβαίως και το πιο καθοριστικό για τη συμπεριφορά των χριστιανών απέναντί τους, εφόσον οι Εβραίοι έκαναν συνήθως τη “βρομοδουλειά” μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες.
Ακόμα δηλαδή κι αν κάποιοι χριστιανοί δεν “πίστευαν” ότι οι Εβραίοι “έτρωγαν” ζωντανά τα βρέφη των χριστιανών, δεν άλλαζαν την κακή γνώμη που είχαν γι’ αυτούς, γιατί τους έβλεπαν στην κοινωνία τους να κάνουν βρόμικα πράγματα. Ακόμα δηλαδή κι αν ήθελαν να “ξεπεράσουν” τα θρησκευτικής προέλευσης στερεότυπα, που χαρακτήριζαν τους Εβραίους, η στάση τους δεν άλλαζε, γιατί αυτό το οποίο έβλεπαν ήταν εξίσου άσχημο και δεν τους το επέτρεπε. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Συνέβαινε και ήταν μια πραγματικότητα, γιατί τα χριστιανικά ιερατεία, προκειμένου να διατηρήσουν τα “ποίμνιά” των φτωχών τους μακριά από την “αμαρτία” —αλλά και τον εύκολο πλούτο της “αμαρτίας”— προσέφεραν αυτήν την “αμαρτία” ως “δικαίωμα” στους έτσι κι αλλιώς “αμαρτωλούς” Εβραίους.
…Τοκογλύφοι, μαστροποί, πόρνες, πληρωμένοι δολοφόνοι, πληρωμένοι προβοκάτορες, όλοι τους ήταν Εβραίοι. Τα εβραϊκά “γκέτο” ήταν πάντα ένα “σούπερ μάρκετ” εγκληματικότητας. Ό,τι ήθελες να βρεις, πήγαινες σε ένα εβραϊκό γκέτο να το βρεις και να το πάρεις. Αυτό συνέβαινε, όχι επειδή οι Εβραίοι ήταν “κατώτεροι” ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό συνέβαινε, επειδή αυτός ήταν ο ρόλος, που τους είχαν δώσει τα χριστιανικά ιερατεία …Ο ρόλος, στον οποίο είχαν συμφωνήσει και οι ηγέτες των Εβραίων, εφόσον από αυτόν τον ρόλο θησαύριζαν …Ηγέτες “μαλωμένοι” με την εργασία και βέβαια με την οικονομικά μη αποδοτική νομιμότητα …Ηγέτες, οι οποίοι είχαν συμφωνήσει ακόμα και για τους εβραϊκούς διωγμούς. Δεν έγινε ούτε ένας διωγμός χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εβραϊκών ιερατείων και χωρίς να “κονομήσουν” κάποιοι Εβραίοι.
Καθώς κάποιοι έμαθαν να βγάζουν αμύθητα κέρδη από αυτήν την “κατασκευασμένη” προβληματικότητα, μερικά πράγματα γίνονται ευνόητα. Οι εβραϊκές ηγεσίες προτιμούσαν τους προτεσταντικούς χώρους από τους υπόλοιπους. Λογικό είναι αυτό. Οι χώροι της καθολικής ή της ορθόδοξης εκκλησίας λειτουργούσαν με βάση τις δικές τους ανάγκες και όχι με βάση τις ορέξεις των Εβραίων. Τα ιερατεία τους είχαν κάποιες μόνιμες συμπεριφορές και δεν τις άλλαζαν για “αρπαχτές”. Οι Εβραίοι σε αυτά τα δόγματα δεν είχαν την ευκαιρία να συναποφασίζουν. Παρέμεναν μόνιμα εκεί όπου τους είχαν “τοποθετήσει” οι ιδρυτές των δογμάτων. Δεν άλλαζαν τα δόγματα και δεν άλλαζαν και οι θέσεις αυτών.
Αντίθετα με όλα αυτά ο προτεσταντικός χώρος ήταν ένα “Ελντοράντο” για τους Εβραίους. Ήταν ένας χώρος “ορφανός”, ο οποίος ήταν εύκολη λεία για τους έμπειρους και πονηρούς Εβραίους. Το δόγμα του “συμφεροντολογισμού” έγινε γη της επαγγελίας για τους πιο συμφεροντολόγους ανθρώπους της ανθρώπινης ιστορίας. Μη έχοντας μόνιμη κεντρική και δογματική ηγεσία, ο προτεσταντισμός δεν είχε αναπτύξει κανενός είδους συλλογική άμυνα απέναντι σε συμφεροντολόγους “εισβολείς” …Άμυνα απέναντι σε αλλόθρησκους, οι οποίοι θα έπρεπε να συνυπάρξουν μέσα στον ίδιο χώρο.
Οι Εβραίοι αντιλήφθηκαν αυτήν την αδυναμία του και την εκμεταλλεύτηκαν. Ενεργοποιώντας τα συμφεροντολογικά ένστικτα των προτεσταντών και “πουλώντας” τους “τεχνογνωσία” εις βάρος των άλλων χριστιανικών δογμάτων ή των αντιπάλων κοινωνικών τάξεων, υπηρετώντας τους και εξυπηρετώντας τους, κατάφεραν και τους έγιναν απαραίτητοι. Γρήγορα κατάφεραν να μπουν στα “σαλόνια” τους. Έχοντας έντονη δραστηριότητα σε χώρους όπως τα ΜΜΕ, οι τράπεζες ή η τέχνη, ήταν φυσικό να γίνουν “παράγοντες” της κοινωνίας και της εξουσίας. Στο τέλος έφτασαν στο σημείο όχι απλά να “συναποφασίζουν” με τις προτεσταντικές ηγεσίες, αλλά στην κυριολεξία να τις διορίζουν μόνοι τους. Έγιναν οι “εργολάβοι” της προτεσταντικής εξουσίας και του ιμπεριαλισμού της. Αυτοί αναλάμβαναν, ως “εργολάβοι” —με την αντίστοιχη “προμήθεια”—, να εξυπηρετήσουν τα προτεσταντικά συμφέροντα.
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι οι Εβραίοι είχαν “λόγο” σε όλα τα σχήματα ηγεσίας, τα οποία επηρέασαν την ευρωπαϊκή και όχι μόνον ιστορία …Από τον διαβόητο Ντισραέλι μέχρι τον Ναπολέοντα, τον Στάλιν και τον Χίτλερ είχαν “λόγο” …”Λόγο” ισχυρό, τον οποίο διασφάλιζε το χρήμα των Ρότσιλντ αρχικά και των Ροκφέλερ στη συνέχεια. Για ό,τι συνέβαινε στην Ευρώπη και εμφανίζονταν κέρδη για τους προτεστάντες, υπήρχαν πάντα οι Εβραίοι να “χρηματοδοτήσουν” την πιο συμφέρουσα “λύση”. Οι Εβραίοι χρηματοδότησαν τον “αιρετικό” Ναπολέοντα. Οι Εβραίοι χρηματοδότησαν την ελληνική “υποδούλωση”, που οδήγησε στη βαυαροκρατία. Οι Εβραίοι χρηματοδότησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση. Οι Εβραίοι χρηματοδότησαν το ναζιστικό κόμμα. Οι Εβραίοι χρηματοδοτούν σήμερα τη Siemens, που διαφθείρει τους πάντες. Οι Εβραίοι χρηματοδοτούν το ΔΝΤ, που “ρευστοποιεί” τις πατρίδες των λαών.
Καλυπτόμενοι πίσω από την “υπογραφή” του προτεστάντη “εργοδότη” τους —και με την ασφάλεια που απολαμβάνει ο “εργολάβος”— έκαναν τα αίσχη στον Πλανήτη. Στο όνομα των προτεσταντικών συμφερόντων βίασαν την Αφρική, διέλυσαν την Ασία και “κατάπιαν” την Αμερική …Σήμερα έχουν βουτήξει στον Πλανήτη στις εξαρτήσεις και τα χρέη και ρισκάρουν για τα κέρδη τους την απόλυτη καταστροφή του ανθρώπινου είδους. Είναι τόσο μεγάλα τα εγκλήματά τους, που το “Ολοκαύτωμα” θα έπρεπε να το εφεύρουν ακόμα κι αν δεν υπήρχε …Να το εφεύρουν, γιατί διαφορετικά θα κινδύνευαν πραγματικά να τους εξαφανίσουν οι λαοί από τον Πλανήτη. Η “αυτοθυματοποίησή” τους, όπως θα δούμε, ήταν η πιο σημαντική τους επένδυση.
Η ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ.
Η ανακάλυψη το Νέου Κόσμου ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για τον χριστιανισμό. Όλοι οι φτωχοί κι απόκληροι της χριστιανικής κοινωνίας —και όχι μόνον— “έβλεπαν” σε αυτόν τον ανοικτό και τεράστιο Νέο Κόσμο μια δεύτερη ευκαιρία και για τους ίδιους. Όταν άρχισε να ανατέλλει το “άστρο” των ΗΠΑ, αυτή η λαχτάρα μεγιστοποιήθηκε. Η βιομηχανική τους ανάπτυξή και οι αστείρευτες δυνατότητές τους αποτέλεσαν “φάρο” ελπίδας για όλους τους απελπισμένους. Άπειροι άνθρωποι όλων των θρησκειών και των δογμάτων ονειρεύονταν τη μετανάστευσή τους σ’ αυτές.
Γρήγορα δηλαδή οι ΗΠΑ, εξαιτίας των ιδιομορφιών τους, έγιναν πόλος έλξης για άπειρους ανθρώπους και βεβαίως και για τους Εβραίους. Ο απίστευτος πλούτος τους και η εθνική και θρησκευτική χαλαρότητα των πληθυσμών τους ήταν “παράδεισος” για λαούς “άστεγους” όπως οι Εβραίοι, οι οποίοι συχνά πυκνά πλήρωναν με αίμα τον εθνικισμό των χριστιανικών λαών. Οι Εβραίοι άρχισαν να κατακλύζουν το νέο αυτό κράτος. Το κατέκλυζαν όμως ως Εβραίοι …με τις συνήθειες τους. Δεν το κατέκλυζαν ως Εβραίοι έτοιμοι ν’ αλλάξουν οι ίδιοι και να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που μέχρι τότε ήταν εντός του χριστιανισμού …Σχεδόν με το “καλημέρα” άρχισαν τα “δικά” τους.
Γνώριζαν τους προτεστάντες και ήξεραν να τους “δουλεύουν”. Πώς; Εκμεταλλευόμενοι το “διπλό” πρόσωπο της προτεσταντικής κοινωνίας. Εξασφαλίζοντας την εύκολη είσοδό τους και παραμονή τους μέσα στις ΗΠΑ των “δαρβινικών” προτεσταντών, άρχισαν να “παίζουν” με την ηλιθιότητα των θρησκόληπτων …Κολλητοί με τους “προοδευτικούς” και υπεράνω θρησκειών άθεους, αλλά πρόθυμοι να “παίξουν” με τους θρησκόληπτους. Αυτοί οι θρησκόληπτοι των ΗΠΑ, ανάμεσα στις πολλές ανοησίες —που τους καθιστούσαν μοναδικούς στο είδος τους— είχαν υποστηρίξει και τη γενική και χωρίς εξαιρέσεις ποτοαπαγόρευση …Μια ανοησία “πρωτοποριακή” σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο.
Αυτήν την ανοησία, όπως ήταν φυσικό, δεν την υποστήριξε ο αμερικανικός λαός. Παρέμεινε ένα “αίτημα” μιας ισχνότατης μειοψηφίας μέσα στο τεράστιο κράτος. Εκφραστής αυτού του “αιτήματος” ήταν η “Ένωση κατά των Σαλούν”. Αυτό το “όργανο” ηθικής “ανάτασης” της αμερικανικής κοινωνίας χρηματοδότησε ο Εβραίος τραπεζίτης Ροκφέλερ. Ένα όργανο, το οποίο το υποστήριζαν κάποιες ελάχιστες χιλιάδες “ταλιμπάν” του προτεσταντισμού, το χρηματοδότησε με το απίστευτο για την εποχή ποσό των 350.000 δολαρίων. Παράξενο δεν είναι; Εβραίος να χρηματοδοτήσει την “ηθική” της κοινωνίας; Ειδικά για έναν Εβραίο της Νέας Υόρκης είναι ακόμα πιο παράξενο. Μιας πόλης, που οι συμπατριώτες του έλεγχαν τη “διασκέδασή” της σε όλες της τις εκφάνσεις, είτε νόμιμες είτε παράνομες.
Πώς λοιπόν ένας σιωνιστής Εβραίος ξεκίνησε να χρηματοδοτήσει τους εχθρούς μιας βασικής δραστηριότητας των ομοεθνών του; Η εξήγηση είναι απλή. Πολύ απλά ο Ροκφέλερ δεν έκανε αυτό το πράγμα …Το αντίθετο έκανε. Χρηματοδότησε την “έκρηξη” της πελατείας των ομοεθνών του. Αύξησε τα κέρδη τους, αλλάζοντας τα δεδομένα. Πιθανότατα αυτά τα χρήματα, που φαίνεται ότι έδωσε, να μην ήταν καν δικά του …Να ήταν μια “επένδυση” όλων εκείνων, οι οποίοι δήθεν “θίγονταν”, γιατί είχαν νόμιμα μπαρ στη Νέα Υόρκη. Γιατί θα μπορούσε να είναι “επένδυση”; Γιατί οι διώξεις θα έκαναν το “προϊόν” πολύ πιο ακριβό, αλλά και ταυτόχρονα θα έβγαζαν από την “πιάτσα” όσους δεν είχαν τα “μέσα” απέναντι σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, που θα έκανε επιλεκτικές διώξεις.
Η σκέψη ήταν απλή. Οι Εβραίοι, από την εποχή που περπατούσαν στην έρημο, γνώριζαν ένα πράγμα. Η απαγόρευση φέρνει πάντα την “αμαρτία” και η “αμαρτία” φέρνει τα μεγάλα κέρδη. Η απαγόρευση είναι “διαφήμιση” για μια κατάσταση και ειδικά όταν αυτή ασκεί μια ιδιαίτερη “γοητεία” στο κοινό. Η απαγόρευση όχι μόνον δεν θα μείωνε τη ζήτηση, αλλά αντίθετα θα την αύξανε. Η ιστορία μάς επιβεβαιώνει, εφόσον την εποχή της ποτοαπαγόρευσης τα σημεία διάθεσης του αλκοόλ διπλασιάστηκαν σε σχέση με την εποχή που δεν υπήρχε ποτοαπαγόρευση. 30.000 σημεία πώλησης αλκοόλ σε ένα κράτος, που απαγορευόταν η διάθεσή του και στο οποίο δεν υπήρχαν παραπάνω από 15.000 σημεία πώλησης όταν δεν υπήρχε απαγόρευση.
Από εκεί και πέρα ήταν όλα θέμα μάρκετινγκ και οι Εβραίοι είναι άψογοι σ’ αυτό. Η ποτοαπαγόρευση και η παρανομία στο επίπεδο αυτό λειτούργησε διαφημιστικά για το προϊόν. Στην πραγματικότητα έκανε ζωντανούς-“θρύλους” τους “παράνομους”. Το εβραϊκό Χόλυγουντ βοήθησε τα μέγιστα σ’ αυτό. Τα Αμερικανάκια λάτρευαν τους μαφιόζους και στα σχολεία έπαιζαν τους εκτελεστές της μαφίας με τα “Τόμιγκαν”. Η ποτοαπαγόρευση έκανε πανάκριβο “must” και δείγμα επαγγελματικής καταξίωσης και επιτυχίας την κατανάλωση πανάκριβου αλκοόλ. Ακόμα κι αυτοί, που δεν συμπαθούσαν το αλκοόλ, ήταν υποχρεωμένοι να το καταναλώνουν, για να δείχνουν την “επιτυχία” τους. Οι γυναίκες εμφανίζονταν “διψασμένες”, για να γευτούν τη μεθυστική “αμαρτία”. Η ποτοαπαγόρευση γι’ αυτόν τον λόγο —εκτός όλων των άλλων— πολλαπλασίασε όχι μόνον τις τιμές, αλλά και την κατανάλωση του αλκοόλ.
Όλα αυτά τα γνώριζαν αυτοί, οι οποίοι τα μεθόδευαν. Γι’ αυτούς η ποτοαπαγόρευση ήταν ένα τεράστιο παιχνίδι “μάρκετινγκ”. Επιπλέον, για τους ισχυρούς Εβραίους, τύπου Ροκφέλερ, ήταν ένα παντελώς ανώδυνο παιχνίδι. Γιατί; Γιατί οι πιο ισχυροί από τους Εβραίους ήταν οι τοκογλύφοι και αυτοί θα “έπαιζαν” εκ του ασφαλούς. Εμείς δεν λέμε, για παράδειγμα, ότι οι Εβραίοι ήταν οι παραγωγοί ή οι διακινητές κλπ. του παράνομου αλκοόλ. Παρ’ όλο που πολλοί Εβραίοι “μεσουρανούσαν” στον αμερικανικό υπόκοσμο και πολλοί από τους Εβραίους ήταν πρωταγωνιστές στην παράνομη διακίνηση του αλκοόλ ή της πορνείας ή της “προστασίας” κλπ., εμάς δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Ήταν “πρωταγωνιστές” όσο ήταν κάποιοι Ιταλοί ή κάποιοι Γερμανοί ή Έλληνες ή οτιδήποτε άλλο. Οι πάντες είχαν μαζευτεί στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή και ο καθένας θα μπορούσε να περάσει στην παράνομη δραστηριότητα.
Θα χάναμε τον “στόχο” μας, αν ισχυριζόμασταν κάτι τέτοιο, το οποίο βεβαίως απαιτεί και πληροφορίες για ν’ αποδειχθεί. Αυτό όμως δεν μας ενδιαφέρει, γιατί αυτό αφορά το “χαμηλό” επίπεδο της εγκληματικότητας. Αυτό, το οποίο λέμε εμείς σε αυτό το σημείο και το οποίο δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, είναι το εξής απλό. Εφόσον μιλάμε για τόσο μεγάλο παράνομο κέρδος στη χώρα με τον πιο αυστηρό φορολογικό έλεγχο στον κόσμο, ευνόητο είναι πως κάπου υπάρχει “παιχνίδι”… Υπάρχει “παιχνίδι” νομιμοποίησης παράνομων εσόδων από αυτούς οι οποίοι μπορούν να το “παίξουν” και όχι από όλους. Τέτοιοι είναι οι Εβραίοι τραπεζίτες και τοκογλύφοι. Υπάρχει σε αυτό κάποια αμφισβήτηση; Υπάρχει ανάγκη παραπάνω στοιχείων, για να αποδειχθεί αυτό, το οποίο ισχυριζόμαστε;
Άσχετα λοιπόν με το αν υπήρχαν ή όχι Εβραίοι παράνομοι, εμάς μας ενδιαφέρει το “υψηλό” επίπεδο …Το επίπεδο εκείνο, το οποίο ξεκινά από την ηγεσία των διωκτικών αρχών, περνάει από τα ανώτατα Δικαστήρια και φτάνει μέχρι τον Λευκό Οίκο …Μας ενδιαφέρει εκεί που ο “πάτος” του υποκόσμου αποκτά “μέσον” στον “εγκέφαλο” των ΗΠΑ. Ρωτάμε λοιπόν το εξής απλό. Πού πήγε το τεράστιο ποσό, που δαπάνησε ο Ροκφέλερ; Στους άσχετους κι αγράμματους θρησκόληπτους “ποτομάχους” ή μήπως στην κορυφή του πολιτικού και δικαστικού συστήματος των ΗΠΑ; Ποιοι πρότειναν και ποιοι νομοθέτησαν για τη νομικά αστεία “ποτοαπαγόρευση”; Ποιοι άλλαξαν το Σύνταγμα των ΗΠΑ; Ποιοι πρωταγωνίστησαν στην 18η τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος; Όλοι αυτοί, οι οποίοι άλλαξαν το νομικό καθεστώς της παραγωγής και της διακίνησης του αλκοόλ, το έκαναν τζάμπα ή πληρώθηκαν γι’ αυτό;
Επανερχόμαστε λοιπόν στο βασικό ερώτημά μας, που δεν αφορά τους πιστολάδες και τους μπάρμαν. Γιατί θα είχε κέρδος ένας Εβραίος τραπεζίτης να χρηματοδοτήσει αυτήν την αλλαγή του νομικού πλαισίου; Γιατί θα είχε κέρδος ένας τραπεζίτης αν γινόταν παράνομη η παρασκευή και η διακίνηση του αλκοόλ; Όλο αυτό το παράνομο “πανηγύρι” είχε τεράστια ανάγκη ρευστού. Για παράδειγμα, πολλοί θα ήθελαν και θα ρίσκαραν να εγκληματήσουν για τα τεράστια κέρδη του αλκοόλ, αλλά από κάπου θα έπρεπε να βρουν χρήματα, για να στήσουν ένα παράνομο “αποστακτήριο” και να “στήσουν” ένα πανάκριβο δίκτυο διανομής; Χρήματα χρειάζονταν για ν’ αγοραστούν αποστακτήρες, φορτηγά, βαρέλια και βέβαια όπλα και αυτοκίνητα για τους μπράβους που τα μετέφεραν.
Ποιος θα τους έδινε αυτά τα πολλά χρήματα, όταν η παρανομία θα έκανε τόσο “επισφαλή” τα δάνειά τους; …Οι τοκογλύφοι. Οι Εβραίοι ήταν οι μόνοι τοκογλύφοι και τραπεζίτες, που ήθελαν —αλλά και μπορούσαν— να τους χρηματοδοτήσουν. Όποιοι ήθελαν να δραστηριοποιηθούν στο παράνομο αλκοόλ, ήξεραν ότι έπρεπε να πάνε στους Εβραίους. Οι Εβραίοι χρηματοδοτούσαν με τοκογλυφικούς όρους τόσο επισφαλείς “επενδύσεις”.; Άρα; Άρα ένα τεράστιο μέρος των χρημάτων, που έβγαιναν τη νύχτα, πήγαινε για την εξυπηρέτηση του χρέους των “επενδυτών”.
Από εκεί άρχιζε ένα τεράστιο “αλισβερίσι” μεταξύ παρανόμων διακινητών και τοκογλύφων. Όσο πιο πολύ πετύχαιναν οι διακινητές, τόσο πιο πολύ συνδέονταν με τους τοκογλύφους και όχι το αντίθετο. Γιατί; Γιατί η τεράστια “επιτυχία” της νύχτας έπρεπε να περάσει στην “ημέρα”. Μέσα σε αυτήν την παρανομία διακινούνταν τεράστια χρηματικά ποσά και γι’ αυτό είχε αρχίσει στις ΗΠΑ μια τεράστια διαφθορά. Ο Αλ Καπόνε είχε στη μισθοδοσία του ολόκληρη σχεδόν την αστυνομία του Σικάγο. Όλα αυτά ήταν χρήματα “βρόμικα”. Χρήματα, που δεν μπορούσαν να εμφανιστούν στην πιάτσα. Χρήματα, που μπορούσαν να αγοράσουν πόρνες ή αλκοόλ, αλλά δεν μπορούσαν να αγοράσουν ένα ωραίο σπίτι ή να γίνουν μια νόμιμη επιχείρηση. Χρήματα, που βρίσκονταν εν αφθονία στα σεντούκια τόσο των διακινητών όσο και των διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων.
Υπήρχε δηλαδή πρόβλημα για όλους αυτούς, οι οποίοι έπιαναν στα χέρια τους “βρόμικα” χρήματα. Μόνον στα σεντούκια και στα μαξιλάρια τους μπορούσαν να τα κρατήσουν. Γιατί; Γιατί ήταν “βρόμικα”. Ποιος θα τους τα “καθάριζε”, για να πάρουν ένα ωραίο σπίτι; Ποιος θα τους τα “ξέπλενε”, για να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα ακριβό Κολέγιο; …Οι τραπεζίτες φυσικά …Οι πιο “σκοτεινοί” τραπεζίτες …Οι τοκογλύφοι Εβραίοι, που παρίσταναν τους νόμιμους τραπεζίτες. Αυτοί οι τοκογλύφοι έβαλαν μια “ταρίφα” και με αυτήν δούλευαν. Το ήξεραν οι παράνομοι και, όταν έπαιρναν τις αποφάσεις τους, πήγαιναν και τους έβρισκαν.
Όσο πιο αυστηροί οι νόμοι, τόσο πιο ακριβό το “ξέπλυμα” και άρα τόσο πιο μεγάλα τα κέρδη των τοκογλύφων. Αν δηλαδή “ξέπλεναν” με ποσοστό 60%, σημαίνει ότι το 60% του συνόλου των κερδών της ποτοαπαγόρευσης πήγαινε στις τσέπες τους. Άλλοι πυροβολούνταν μεταξύ τους στους δρόμους και άλλοι κονομούσαν. Οι μαφιόζοι ήταν απλά αναλώσιμα, που, για όσο ζούσαν, μάζευαν χρήματα, για να τα παραδώσουν στους τοκογλύφους. Αδίστακτοι δολοφόνοι μετατρέπονταν σε αδύναμα “πρόβατα”, που τα “έσφαζαν” οι τοκογλύφοι. Μόνον σε γραφείο τοκογλύφου μπορούσες να “λυπηθείς” έναν μακελάρη της μαφίας. Οι μπράβοι δούλευαν για τον Λάκυ Λουτσιάνο και αυτός για τους τοκογλύφους τραπεζίτες …Απλά πράγματα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιους τους συνέφερε να είναι αυστηροί οι νόμοι. Όσο πιο αυστηροί, τόσο πιο μεγάλα τα μερίδιά τους και άρα τα κέρδη τους. Τους συνέφερε τους Εβραίους τοκογλύφους να είναι πολύ αυστηροί τόσο οι νόμοι της ποτοαπαγόρευσης, που συντηρούσε την “κονόμα”, όσο και οι νόμοι περί “βρόμικου” χρήματος. Περισσότερο αυστηροί ήταν οι αμερικανικοί νόμοι σε εγκλήματα οικονομικής φύσεως, παρά σε εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής. Ο Αλ Καπόνε είχε σκοτώσει άπειρους ανθρώπους και πήγε φυλακή για …φορολογικές παραβάσεις. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι ήταν αυτοί, που, επειδή ήταν πολύ “ενάρετοι”, πίεζαν διαρκώς να υπάρχει απόλυτη αυστηρότητα στους νόμους.
…Πίεζαν τόσο πολύ και προς κάθε κατεύθυνση, που τους “θαύμαζαν” μέχρι και οι φανατικοί προτεστάντες …Τόσο “καλοί” άνθρωποι ήταν οι Εβραίοι …”Δεν” ήθελαν στην “αγία” αμερικανική κοινωνία καθόλου “αμαρτωλό” αλκοόλ και βέβαια “βρόμικο” χρήμα …Αυτά ήταν έργα του “διαβόλου”, που θα έλεγαν και οι πιστοί πουριτανοί. Τόσο πολύ είχαν βελτιώσει τη “βιτρίνα” τους οι Εβραίοι. Αν στην Ευρώπη τους “θυμούνταν” οι Ευρωπαίοι στα πορνεία και στις μπαρμπουτιέρες, στις ΗΠΑ είχαν “αναβαθμιστεί”. “Παραστάσεις” ηθικολογίας έδιναν οι Εβραίοι στις επιτροπές της αμερικανικής Γερουσίας. Επειδή γνώριζαν από πρώτο χέρι το κύκλωμα της παρανομίας, γνώριζαν πού έπρεπε να το πιέζουν, προκειμένου να αυξάνουν τα κέρδη τους. Πίεζαν για “αυστηρότητα”, γιατί αυτό ήταν το συμφέρον τους. “Πίεζαν” τρόπος του λέγειν, εφόσον οι πολιτικοί, οι οποίοι νομοθετούσαν, ήταν έτοιμοι να υπακούσουν σε όλες τις απαιτήσεις τους, εφόσον οι περισσότεροι από αυτούς ήταν στα μισθολόγιά τους.
Από την αυστηρότητα έβγαιναν τα τεράστια κέρδη. Δεν φοβούνταν οι Εβραίοι την αυστηρότητα, γιατί ταυτόχρονα ήταν οι ίδιοι που έλεγχαν τη διαφθορά; Άρα; Άρα έκαναν αυτό, το οποίο έκανε ο “τραβεστί” Χούβερ κατά πάσα πιθανότητα και για λογαριασμό τους …Εκβίαζαν τους πάντες μέσα στις ΗΠΑ. Γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα ποιοι κρατικοί αξιωματούχοι ήταν οι διεφθαρμένοι. Γιατί; …Γιατί αυτοί οι ίδιοι τους διέφθειραν …Γιατί σε μια χώρα με πολύ αυστηρούς νόμους περί “βρόμικου” χρήματος αυτοί ήταν οι τραπεζίτες των διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων. Αυτοί “ξέπλεναν” τα χρήματα των διεφθαρμένων αστυνομικών, πολιτικών ή δικαστών. Άρα; Άρα γνώριζαν τους πάντες …και τους είχαν ανάγκη οι πάντες.
Ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι ήταν εύκολο για τους Εβραίους να γίνουν οι “καλύτεροι” δικηγόροι των ΗΠΑ. Είχαν από έναν “φάκελο” για κάθε δικαστή και έκαναν ό,τι ήθελαν μέσα στα αμερικανικά δικαστήρια. Όποιος εγκληματίας ήθελε να αθωωθεί και μπορούσε να πληρώσει όσο-όσο με τους Εβραίους δικηγόρους, είχε σίγουρο το αποτέλεσμα. Από παντού τούς είχαν πιασμένους. Από τα πρώτα τοκογλυφικά δάνεια, το “ξέπλυμα” της επιτυχίας, μέχρι και τη μοιρασιά για τη σωτηρία τους. Με την ποτοαπαγόρευση, δηλαδή, οι Εβραίοι όχι μόνον τα κονόμησαν, αλλά κατόρθωσαν και “καπέλωσαν” τους πάντες.
…Η καλύτερη επένδυση όλων των εποχών. Με τα 350.000 δολάρια του Ροκφέλερ οι Εβραίοι έγιναν η πρώτη των μειονοτήτων των ΗΠΑ μετά τους WASP. Έγιναν πολιτικοί “συνέταιροι” στην ιδιοκτησία των ΗΠΑ και έβγαλαν άπειρα χρήματα. Έλεγξαν τη διαφθορά του δημοσίου τομέα, ώστε να τον διατηρούν πάντα στο επίπεδο που τους ευνοεί. Επιπροσθέτως κατέκτησαν τον απόλυτο έλεγχο του δικηγορικού τομέα και άρα απέκτησαν μόνιμο έλεγχο της Δικαιοσύνης των ΗΠΑ …Η “ιερή αγελάδα”, που κανένας δεν θα τολμούσε ν’ αγγίξει.
Εκείνη την εποχή, που οι Εβραίοι έλεγχαν απόλυτα την κατάσταση, υπήρχε και ένας καθολικός, ο οποίος πλούτισε απίστευτα από την ποτοαπαγόρευση …Το όνομά του; …Κένεντυ; …Τζόζεφ Κένεντυ …Χριστιανός …”Καλός” χριστιανός …Καθολικός χριστιανός …Πολύτεκνος, με άπειρες ερωμένες …Λίγο ηθικολόγος και λίγο νταβατζής …Μια “λέρα”, με όλη τη σημασία της λέξεως …Ένα έρπων σκουλήκι …Γενάρχης μιας διάσημης οικογένειας επιφανών αλκοολικών, ναρκομανών, μοιχών και αυτοκαταστροφικών τύπων.
Ο άγνωστος πόλεμος της ηρωίνης.
Η μεγάλη και σχεδόν απρόσμενη επιτυχία των Εβραίων στις ΗΠΑ —όπως ήταν φυσικό— τους άνοιξε την “όρεξη”. Η παροιμιώδης αμερικανική ευπιστία και αφέλεια —σε συνδυασμό με τα εύκολα στην εκμετάλλευσή τους προτεσταντικά άκρα— είχε ανοίξει την όρεξη των Εβραίων …Μια άπειρη όρεξη για χρήμα …Χρήμα, που για πρώτη φορά θα έβγαζαν, χωρίς να κυλιούνται στον “βόθρο” των γκέτο και της κοινής εγκληματικότητας, όπως συνέβαινε στην Ευρώπη …Χρήμα, που ήδη γνώριζαν να το βγάζουν με τα κουστούμια τους και εντελώς εκ του ασφαλούς, μπαίνοντας επιτέλους στα μεγάλα “σαλόνια” της χώρας που τους φιλοξενούσε …Χρήμα, το οποίο, άσχετα με πόσο ρίσκο, κόπο ή αίμα, το έβγαζε ο κακοποιός, αυτοί θα το “ξέπλεναν” μέσα στα πανάκριβα γραφεία τους και χωρίς να χάσουν τη “βιτρίνα” τους. Τότε ήδη είχαν αρχίσει να διαπρέπουν όλα τα “ευαγή” ιδρύματα, τα οποία σήμερα γνωρίζουν οι πάντες …Οι Goldman Sachs, Lehman Bros. Lazard, Citibank κλπ..
Το αμερικανικό “όνειρο” για τους Εβραίους είχε τη γεύση του αλκοόλ. Είχαν “μεθύσει” από την ποτοαπαγόρευση, αλλά αυτή η φάμπρικα δεν θα μπορούσε να είναι μακρόπνοη. Ήταν μια γρήγορη “αρπαχτή”, που μέσα σε λίγα χρόνια έπρεπε να έχει τελειώσει. Έπρεπε να βρουν ένα άλλο “παιχνίδι”, για να συνεχίσουν την “επιτυχία” τους. Γρήγορα την προσοχή τους την απέσπασε ο στρατός των ΗΠΑ …Ο στρατός, όχι ως “μηχανή” πολέμου, που αποτελούσε προνομιακό “πεδίο” για το βιομηχανικό κατεστημένο των προτεσταντών, αλλά ο στρατός ως κοινωνική “ομάδα” με ιδιαιτερότητες …Ο στρατός ως “αγορά” συγκεκριμένων ανθρώπων με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες …Ο στρατός ως “πληθυσμός”, που μπορούσε να μπαίνει και να βγαίνει από τη χώρα και να αποκτά ειδικά χαρακτηριστικά.
Μπήκαν εύκολα στον “πειρασμό” ν’ ασχοληθούν με τον στρατό, γιατί γνώριζαν ότι αυτό δεν ήταν επικίνδυνο. Ο στρατός δεν ήταν “ιερός” για την αμερικανική κοινωνία και άρα δεν απαγορευόταν να “παίξεις” μαζί του. Γνώριζαν το εξής απλό για τον αμερικανικό στρατό: Ο αμερικανικός στρατός ποτέ δεν ήταν ένα προνομιακό “πεδίο” δραστηριότητας για την αμερικανική κοινωνία. Η ιστορία των ΗΠΑ ποτέ δεν μετέτρεψε τον στρατό τους σε κάτι το “ιερό”. Ποτέ ο στρατός των ΗΠΑ δεν απέσπασε την προσοχή της άρχουσας τάξης τους.
Η έλλειψη σοβαρών εξωτερικών εχθρών έκανε τον στρατό των ΗΠΑ ένα δευτερευούσης αξίας “εργαλείο” με προτεραιότητα την εσωτερική καταστολή και τη διασφάλιση της “Ενώσεως”. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αμερικανικός στρατός ιδρύθηκε στον αμερικανικό εμφύλιο. Ακόμα όμως και όταν ιδρύθηκε, το έκανε μέσα στην ξεφτίλα και την προτεσταντική υποκρισία. Οι πλούσιοι προτεστάντες πλήρωναν, για να απαλλαχθούν παράνομα από τα στρατιωτικά τους καθήκοντα και άφηναν την “πλέμπα” να τον στελεχώνει.
…Πήγαιναν στις φυτείες και μάζευαν μαύρους, τους οποίους τους υπόσχονταν “ελευθερία”, αν κατατάσσονταν σ’ αυτόν. Πήγαιναν στα λιμάνια και μάζευαν λαθρομετανάστες, τους οποίους τους υπόσχονταν “πράσινη κάρτα” …επίσης αν κατατάσσονταν σ’ αυτόν. Μιλάμε για την απόλυτη ξεφτίλα και απαξίωση. Καμία σχέση με την Ευρώπη, όπου για το κάθε κράτος ο εθνικός του στρατός ήταν το “εργαστήρι” παραγωγής ισχυρών ανδρών …Την Ευρώπη, όπου ο στρατός ήταν θεματοφύλακας όχι μόνον των εθνικών, αλλά και των ταξικών συμφερόντων των ισχυρών …Εκεί όπου οι “εκλεκτοί” και “γαλαζοαίματοι” θα έστελναν υποχρεωτικά κάποιο από τα παιδιά τους, για να κάνει καριέρα και να “τιμήσει” το όνομά τους.
Τίτλος τιμής ήταν για κάποιον να είναι αξιωματικός του βρετανικού ή του γαλλικού ή του γερμανικού στρατού. Όλες οι “μεγάλες” οικογένειες της Ευρώπης στην στρατιωτική ιστορία αποδείκνυαν τις βαθιές τους “ρίζες”. Όλες οι μεγάλες οικογένειες της Ευρώπης ήταν εκτός των άλλων και χορηγοί των στρατών τους. Ενώ λοιπόν ο στρατός στην Ευρώπη ήταν σχεδόν “ιερός” για τους πλούσιους και εφαλτήριο για την πιο λαμπρή καριέρα, στις ΗΠΑ, αντίθετα, ήταν ένας μηχανισμός, για να κονομάνε οι ισχυροί προμηθευτές και να υπηρετεί η “πλέμπα” …Το εύκολο κέρδος των πλουσίων, οι οποίοι είχαν τα “μέσα” να γίνουν προμηθευτές του και το εύκολο καταφύγιο των αναξιοπαθούντων.
Η καλύτερη “καριέρα” σ’ αυτόν τον στρατό δεν ήταν εφαλτήριο για καμία καριέρα. Το πολύ-πολύ να σου έδινε ο στρατός τη δυνατότητα να πάρεις ένα πτυχίο ασήμαντου Κολεγίου. Το πολύ-πολύ να σου εξασφάλιζε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την οποία δεν θα την εξασφάλιζες με την απλή εργασία …Ούτε καν σε “άσπριζε” λίγο αν ήσουν μαύρος. Αν ήσουν μαύρος, ακόμα και Στρατηγός να γινόσουν, αυτό δεν σου άνοιγε ούτε καν τον “δρόμο” για να κατοικήσεις σε μια μεσοαστική λευκή συνοικία …Στρατηγός ήσουν μέσα στους στρατώνες και έξω από αυτούς ένας ακόμα μαύρος …Ακόμα και σήμερα έτσι είναι.
Αν πεθάνεις γι’ αυτούς σε κάποιο μέτωπο, θα σου κάνουν μια καλή κηδεία, για να διατηρούν τη “βιτρίνα” της πολιτικής τους, ενώ, αν μείνεις ανάπηρος, θα σε πετάξουν στα “σκουπίδια”. Αν πεθάνεις με τη στολή, θα σε θάψουν στο Άρλινγκτον, ενώ, αν μείνεις ανάπηρος και βγάλεις τη στολή, θα σε “ξεχάσουν” την ίδια ώρα. Ακόμα “ψάχνονται” οι ανάπηροι του πολέμου στο Ιράκ, για να πάρουν τις αποζημιώσεις τους. Τους τα “έφαγαν” τα χρήματα οι πονηροί και τώρα τους έχουν “πεταμένους” χωρίς καν φάρμακα. Τους τα έφαγαν οι γνωστοί “μετρ” των χρηματοοικονομικών παιχνιδιών.
Γιατί κάνουμε αυτήν την φαινομενικά άσχετη αναφορά στο αμερικανικό στράτευμα; Για τον εξής απλό λόγο. Αυτήν την αναφορά την κάναμε, για να μπορέσει να καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που άρχισε ο στρατός της “πλέμπας” ν’ απασχολεί τους Εβραίους. Οι Εβραίοι κατάλαβαν γρήγορα ότι το παιχνίδι με το αλκοόλ και τη βλακώδη ποτοαπαγόρευση ήταν θέμα χρόνου να τελειώσει. Δεν είναι δυνατόν σε ολόκληρο τον κόσμο το αλκοόλ να είναι νόμιμο και στις ΗΠΑ να παίζουν το παιχνίδι “κλέφτες κι αστυνόμοι”. Θέμα χρόνου ήταν οι Αμερικανοί ν’ αναγκαστούν να προσαρμοστούν στην παγκόσμια πραγματικότητα. Γελούσε όλος ο κόσμος με τις γελοιότητες της μαφίας και των πληρωμένων αστυνομικών, που δήθεν την κυνηγούσαν.
Όμως, οι Εβραίοι, έχοντας μάθει ένα τέτοιο παιχνίδι παράνομων ουσιών και έχοντας μια υποδομή “διαφθοράς” ανάμεσα στους πολιτικούς και τις διωκτικές αρχές, ήταν θέμα χρόνου ν’ αρχίσουν τις επικίνδυνες αναζητήσεις. “Ουσία” δεν είναι μόνον το αλκοόλ, αλλά και τα ναρκωτικά. Η καταδίωξη του αλκοόλ μπορεί να ήταν γελοία, αλλά η καταδίωξη των ναρκωτικών ήταν σοβαρή υπόθεση. Πώς όμως θα έστηναν το παιχνίδι με τα ναρκωτικά; Το παιχνίδι με το αλκοόλ είχε στηθεί πανεύκολα, γιατί υπήρχαν εκατομμύρια άνθρωποι, που ήταν συστηματικοί πότες …Υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι που ήταν αλκοολικοί και άρα έτοιμοι ακόμα και να εγκληματήσουν, για να εξασφαλίσουν το πάθος τους.
Υπήρχε δηλαδή η “αγορά”. Αυτό, το οποίο είναι ζητούμενο για κάποιον, που θέλει να προσφέρει ένα προϊόν με σίγουρη ζήτηση και απλά “παίζει” με τον τρόπο διάθεσής του, προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Αυτή όμως η “αγορά” δεν υπήρχε για τα ναρκωτικά. Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν υπήρχαν τα ναρκωτικά ως πρόβλημα μέσα στην αμερικανική κοινωνία. Τα ναρκωτικά αφορούσαν ένα πολύ περιορισμένο κοινωνικό περιθώριο, το οποίο δεν ενδιέφερε κανέναν να το εκμεταλλευθεί. Αυτό ήταν το πρόβλημά τους …Τους έλλειπε η “αγορά” των ναρκωτικών …Δεν υπήρχαν πελάτες για τα ναρκωτικά, ακόμα κι αν αυτοί τα διέθεταν στην αμερικανική πιάτσα.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Με βάση αυτά, που μέχρι τώρα περιγράψαμε, τι βλέπουμε; …Βλέπουμε μια τεράστια “μηχανή” παραγωγής εγκλήματος χωρίς αντικείμενο …Βλέπουμε ένα εβραϊκό τοκογλυφικό κύκλωμα έτοιμο να “ξεπλύνει” τεράστιες ποσότητες “βρόμικου” χρήματος. Δίπλα σ’ αυτούς βλέπουμε ένα κύκλωμα έμπειρων κακοποιών έτοιμο να “εμπορευτεί” απαγορευμένες ουσίες —διαθέτοντας μια τεράστια υποδομή διαφθοράς—, αλλά χωρίς να υπάρχει αγορά για τέτοιες ουσίες. Δεν υπήρχαν Αμερικανοί ναρκομανείς σε όγκο τέτοιο, που να προσφέρουν κέρδη ικανά, ώστε να λειτουργήσει αυτή η κτηνώδης παναμερικανική “μηχανή”. Έπρεπε να βρεθούν Αμερικανοί και να γίνουν ναρκομανείς …Αμερικανοί χαμηλών κοινωνικών τάξεων, για να μην εξοργιστούν οι κυρίαρχοι λευκοί.
Πώς όμως θα γινόταν αυτό; Πώς θα ξεχώριζε η εβραϊκή συμμορία οργανωμένα μια κοινωνική μερίδα, για να την εθίσει στα ναρκωτικά, ώστε να την αναγκάσει στη συνέχεια να συνεργαστεί με τους εμπόρους και τους τοκογλύφους; …Τους τοκογλύφους, οι οποίοι θα “επένδυαν” με τεράστιους τόκους σε τεράστια δίκτυα μεταφοράς και διακίνησης ναρκωτικών και στη συνέχεια θα “ξέπλεναν” με τεράστιο ποσοστό τα τεράστια κέρδη από αυτήν τη διακίνηση. Πώς θα μπορούσε η εβραϊκή συμμορία να μιμηθεί τους Βρετανούς και να πυροδοτήσει έναν πόλεμο οπίου εναντίον των ΗΠΑ;
Σε αυτό το σημείο απέσπασε την προσοχή τους ο αμερικανικός στρατός. Οι Εβραίοι γνώριζαν —από την ιστορία του αμερικανικού στρατού— ότι ο στρατός είχε πρόβλημα με τα ναρκωτικά από την εποχή του εμφυλίου. Η μορφίνη, που παρείχαν στους τραυματισμένους στρατιώτες —ως ισχυρό παυσίπονο—, δημιουργούσε προβλήματα εθισμού. Οι στρατιώτες συνήθιζαν στην τεχνητή ευφορία τής οπιούχου ουσίας και οδηγούνταν στην εξάρτηση από αυτήν. Μετά τον αμερικανικό εμφύλιο, δηλαδή, υπήρχε μια μικρή “αγορά” ναρκωτικών στις ΗΠΑ από τους πρώην στρατιώτες του εμφυλίου. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με τη χρήση της ηρωίνης.
Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η ηρωίνη, η οποία ήταν η πολύ πιο ισχυρή “αδερφή” της μορφίνης, εμφανιζόταν ως φάρμακο δια πάσαν νόσον. Ήταν εμπορικό προϊόν της γνωστής γερμανικής εταιρείας BAYER. Ήταν “αδερφάκι” της ασπιρίνης και έτσι κάπως παρουσιαζόταν στην αγορά ως νόμιμο προϊόν. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, για να εντοπιστεί το πρόβλημα, που προκαλούσε στους χρήστες της. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα, γιατί ήδη η ηρωίνη είχε “καταγραφεί” ως σκληρό ναρκωτικό και δεν κυκλοφορούσε ανάμεσα στους στρατιώτες, για να φτιάχνουν τη διάθεσή τους.
…Καταλαβαίνει ο αναγνώστης πού το “πάμε”; Όταν υπήρχαν στις ΗΠΑ ναρκομανείς σε εκμεταλλεύσιμο μέγεθος, οι Εβραίοι δεν ήταν ισχυροί, για να τους εκμεταλλευτούν εις βάρος της αμερικανικής κοινωνίας και όταν ισχυροποιήθηκαν οι Εβραίοι, δεν υπήρχαν ναρκομανείς. Κάποιοι, δηλαδή, έχασαν την “ευκαιρία” της δημιουργίας “αγοράς” ναρκωτικών στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και ο δεύτερος δεν τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Όμως, γι’ αυτό που ήταν σίγουροι, ήταν ότι ο στρατός ήταν το “κλειδί”, που θα τους άνοιγε την “πόρτα” της επιτυχίας …Με το Βιετνάμ θα προσπαθούσαν να “ρεφάρουν” …
Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ένας “τεχνητός” πόλεμος, για ν’ αποκτήσουν τεχνητά αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία. Δεν θα ήταν κανονικός πόλεμος, αλλά θα είχε κανονικές “συνέπειες” πολέμου. Θα είχε το κόστος σε αίμα, αλλά θα έφερνε πίσω στην πατρίδα και εξαρτημένους ναρκομανείς …Άλλωστε η γεωγραφική επιλογή του μετώπου ήταν κάτι παραπάνω από ιδανική …Στο Βιετνάμ θα γινόταν ο πόλεμος και όχι στην Κορνουάλη …Στο κέντρο του “Χρυσού Τριγώνου” της ηρωίνης …Εκεί όπου βρίσκεις πιο εύκολα όπιο παρά ρύζι.
Λίγη σκέψη χρειάζεται, για να το αντιληφθεί κάποιος αυτό …Δεν αποτελεί προϊόν φαντασίας ή συνομωσιολογίας η άποψη πως επρόκειτο περί “στημένου” πολέμου …Περί ενός πολέμου, του οποίου το αποτέλεσμα δεν ενδιέφερε, όσο ενδιέφεραν οι συνέπειές του ως τέτοιου …Στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας και γεωπολιτικής απαιτεί. Υπάρχει άλλωστε και η “μαρτυρία” των δεκαετιών που ακολούθησαν τον πόλεμο. Δεν βρισκόμαστε στην εποχή που διαδραματίζονταν τα γεγονότα και θα έπρεπε να μαντέψουμε πού το “πάνε”. Βρισκόμαστε δεκαετίες μετά και είδαμε με τα μάτια τους πού το “πήγαν”. Γνωρίζουμε την τύχη του ψυχροπολεμικού σχεδιασμού, όπως γνωρίζουμε και το αποτέλεσμα του πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, η ψυχροπολεμική εποχή ήταν “στημένη”. Υπάλληλοι των Αμερικανών αποδείχθηκαν οι σταλινικοί …από τον Κορμπατσώφ, που διαφημίζει πίτσες, μέχρι τον μεθύστακα τον Γέλτσιν, που έκανε τον “πλασιέ” της ρωσικής περιουσίας. Οι Αμερικανοί αυτούς τους σταλινικούς τούς έστησαν ως “φόβητρο”, για να πουλήσουν “προστασία” στον δυτικό κόσμο.
Τι σχέση έχει αυτό με το θέμα μας; Ότι όλη η ψυχροπολεμική ένταση ήταν τεχνητή. Ασκήσεις τρομοκράτησης των λαών ήταν οι ψευδοαψιμαχίες των “Υπερδυνάμεων” που την χαρακτήριζαν. Δεν υπήρχε θέμα αλλαγής των μεταπολεμικών συνθηκών, ώστε να “συγκρούονται” μεταξύ τους. Ό,τι είχαν συμφωνήσει στη Γιάλτα οι Αμερικανοί με τους Σοβιετικούς συνέφερε καί τις δύο πλευρές και άρα κανένας δεν θα επιχειρούσε να τις αλλάξει. Άρα; Άρα, όπου δήθεν υπήρχε περίπτωση “αλλαγής”, αυτή ήταν τεχνητή …Ειδικά όταν έβγαιναν συμβατικά όπλα, για να παριστάνουν οι “πλανητάρχες” τους ηγέτες …Ήταν τεχνητός ο πόλεμος του Βιετνάμ, όπως ήταν τεχνητή και η κρίση στην Κούβα.
Τι ήθελαν πραγματικά στο Βιετνάμ οι Αμερικανοί; Γιατί ασχολούνταν τόσα χρόνια με ένα πρόβλημα τεχνητό; Διπλάσιο χρόνο δαπάνησαν εκεί απ’ όσο διήρκησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Γιατί; Για τους λόγους που εξηγήσαμε. Για την “ευκαιρία” κάποιων κακοποιών και τοκογλύφων να δημιουργήσουν αγορά ναρκομανών …Για να μετατρέψουν τις ΗΠΑ σε μια Κίνα του Τζιαντζινγκ και να της κάνουν τον “πόλεμο της ηρωίνης”. Στο Βιετνάμ έγινε ο πόλεμος, αλλά ο πραγματικός στόχος των εμπνευστών του ήταν οι ΗΠΑ. Στο Βιετνάμ “έπαιζαν” οι στρατηγοί με τα στρατιωτάκια τους, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί, οι οποίοι πολεμούσαν πραγματικά, ήταν οι Εβραίοι τοκογλύφοι και οι κακοποιοί εναντίον των ΗΠΑ. Αλεξιπτωτιστές πετούσαν οι στρατηγοί στη μάχη του Βιετνάμ και ναρκομανείς “πετούσαν” οι κακοποιοί στη “μάχη” των ΗΠΑ
…Απλά πράγματα. Πόσοι στρατιώτες πήγαν πέρα δώθε; Τι γνωρίζουμε γι’ αυτούς τους στρατιώτες; Πάνω από μισό εκατομμύριο στρατιώτες πήγαν και ήρθαν στο Βιετνάμ. Σε έναν πόλεμο, ο οποίος διήρκησε από το 1965 μέχρι το 1973, πόσοι στρατιώτες έκαναν αυτό το “ταξίδι”, όταν μόνον το 1966 βρίσκονταν στο Βιετνάμ 385.000 από αυτούς; …Εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες σε έναν πόλεμο, ο οποίος δεν είχε καν “μέτωπο”; Γιατί τους έστειλαν όλους εκείνους εκεί; Γιατί επέλεξαν εκείνο το μέτωπο στο κέντρο της “πηγής” του οπίου; Τα παιδιά της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ —όπως ο Τζώρτζ Μπους Τζούνιορ ή ο Κλίντον— γιατί δεν πήγαν;
Όλα αυτά δεν φαίνονται κάπως παράξενα; Τέτοια κινητοποίηση, τόσα έξοδα για έναν πόλεμο, που δεν ήταν καν πόλεμος; Οι Αμερικανοί για ένα ελάχιστο κέρδος ρίσκαραν να χρεωθούν μια τεράστια αντιαμερικανική υστερία παγκοσμίως; Ξόδεψαν έναν τόνο χρήματα για έναν πόλεμο, ο οποίος τελικά χάθηκε, χωρίς κανένας να δώσει εξηγήσεις στον λαό που τον πλήρωσε; Ποιος τον σχεδίασε αυτόν τον πόλεμο και τι επεδίωκε; Γνωρίζει ο αναγνώστης ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του αμερικανικού στρατού στο Βιετνάμ; Εκτός από τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους στρατιωτών, το μεγαλύτερο πρόβλημα εκείνου του στρατού ήταν ο εθισμός των στρατιωτών στην ηρωίνη. Αγνά φτωχόπαιδα πήγαιναν στο Βιετνάμ και γυρνούσαν “τελειωμένοι” ναρκομανείς.
Άρα; Άρα με την επιστροφή τους στην πατρίδα όλοι αυτοί δημιουργούσαν μια “αγορά”. Μια “αγορά”, η οποία δεν είχε δημιουργηθεί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και πάλι οι Αμερικανοί είχαν κάνει “εξαγωγή” μέρους της κοινωνίας τους …Μια “αγορά” σχετικά μεγάλη. Γιατί; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι 58.000 ήταν μόνον οι νεκροί του πολέμου. Ένας ανάλογος αριθμός δεν γύρισε με αναπηρία και άρα εξαρτώμενος από την παυσίπονη δράση της ηρωίνης; Ένας ανάλογος αριθμός δεν γύρισε με ψυχολογικά προβλήματα και απλό εθισμό στα ναρκωτικά; Η ηρωίνη είναι εξαιρετικά εθιστική και αυτοί ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα χρήστες. Χιλιάδες εξαρτώμενοι χρήστες από όλα τα μήκη και τα πλάτη των ΗΠΑ. Μετά το Βιετνάμ, δηλαδή, δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ μια “αγορά” καλά διασκορπισμένη στην αμερικανική επικράτεια …πεινασμένη για ναρκωτικά, αλλά “στεγνή” λόγω φτώχειας.
Οι ΗΠΑ —γι’ αυτούς που γνωρίζανε τις συνέπειες του πολέμου του Βιετνάμ— είχαν μεταμορφωθεί. Οι ΗΠΑ είχαν γίνει όμοιες με την Κίνα του οπίου. Είχαν μια “αγορά” φτωχών ναρκομανών, των οποίων το πρόβλημα κάποιοι μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και να κάνουν “επιθετική” εμπορική πολιτική …Να δίνουν δόσεις με “πίστωση”, οι οποίες θα πληρώνονται από τους νέους πελάτες. Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί άραγε η αμερικανική κοινωνία δεν συμπάθησε ποτέ τους βετεράνους του Βιετνάμ; Παράλογο δεν είναι; Δεν συμπάθησε τα πιο φτωχά από τα παιδιά της, που πολέμησαν για τα εθνικά τους συμφέροντα; Όχι βέβαια. Αυτό, που δεν συμπάθησε, ήταν άλλο. Δεν συμπάθησε τα παιδιά, τα οποία πήγαν “έξω” και έφεραν “μέσα” ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν συμπάθησε τους βετεράνους ναρκομανείς, που, για να βρουν τις δόσεις τους, περίμεναν τα παιδιά τους έξω από τα σχολεία και τα κολέγια.
Γι’ αυτόν τον λόγο και οι Εβραίοι τοκογλύφοι και έμποροι ναρκωτικών, οι οποίοι σχεδίασαν αυτόν τον άνευ αντικειμένου πόλεμο, προσπάθησαν να τον “εξωραΐσουν”. Πώς; Ζητώντας τη βοήθεια του εβραιοκρατούμενου Χόλυγουντ. Προσπαθώντας, μέσω τις προπαγάνδας, να δώσουν ένα “νόημα” και ένα εθνικό “περιεχόμενο” στον πόλεμο αυτόν. Προσπαθώντας να δώσουν μια στοιχειώδη συμπάθεια στους βετεράνους, οι οποίοι αντιπροσώπευαν κοινωνική απειλή. Πιο πολλές “μάχες” δόθηκαν στα στούντιο του Χόλυγουντ, παρά στο Βιετνάμ. Πιο εκπαιδευμένος ήταν ο κινηματογραφικός “Ράμπο” από τους πραγματικούς βετεράνους του πολέμου. Οι τοκογλύφοι ξόδευαν τόνους χρημάτων, για να προστατεύσουν τους “παρεξηγημένους” βετεράνους ενός “παρεξηγημένου” πολέμου, οι οποίοι σκορπούσαν τα ναρκωτικά στην κοινωνία των ΗΠΑ.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μυστικός πράκτορας, για να καταλάβει μερικά πράγματα. Δεν χρειάζονται απόρρητες πληροφορίες. Τα μεγάλα μυστικά είναι συνήθως μπροστά μας και δεν τα “βλέπουμε”, γιατί θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα, τα οποία δεν είναι. Δεν τα “βλέπουμε”, γιατί δεν φαίνονται όλα με τα μάτια. Με το μυαλό “βλέπεις” καλύτερα, γιατί το έξυπνο μυαλό δεν παρασύρεται από τις “οφθαλμαπάτες” …Τα μάτια είναι που βλέπουν οάσεις στις ερήμους και όχι το μυαλό.
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ένα επιχειρηματικό “πρότζεκτ” και όχι ένα στρατιωτικό συμβάν. Έγινε, για να αποκομίσουν οι εμπνευστές του οικονομικά οφέλη και όχι στρατηγικά κέρδη. Χρηματοδοτήθηκαν διεφθαρμένοι ηγέτες, για να κάνουν κακή χρήση των εξουσιών τις οποίες έφεραν. Έγινε, για να “κατασκευαστεί” η αγορά των ναρκωτικών στις ΗΠΑ.
…Απλά πράγματα. Ρωτάμε τον αναγνώστη πράγματα, τα οποία είναι βέβαιον ότι, ακόμα κι αν δεν τα γνωρίζει, μπορεί να τα βρει εύκολα ακόμα και στο διαδίκτυο. Πριν τον πόλεμο του Βιετνάμ υπήρχε πρόβλημα ναρκωτικών στις ΗΠΑ; Γνώριζαν οι ΗΠΑ τα σκληρά ναρκωτικά; …Όχι βέβαια.
Αυτό δεν το λέμε εμείς. Αυτό δεν χρειάζεται να μας το αποκαλύψουν μυστικές υπηρεσίες. Το “λέει” η λογοτεχνία της εποχής. Το “λέει” ο κινηματογράφος της εποχής. Το “λένε” οι αστυνομικές στήλες των εφημερίδων της εποχής. Το “λένε” όλοι αυτοί, οι οποίοι άμεσα ή έμμεσα περιγράφουν την πραγματικότητα της εποχής τους. Στις ΗΠΑ, πριν τον πόλεμο του Βιετνάμ, δεν κυκλοφορούσαν μαζικά τα σκληρά ναρκωτικά …Το “βεβαιώνουν” όλοι οι παραπάνω. Μέχρι τότε τα σκληρά ναρκωτικά αφορούσαν πολύ συγκεκριμένες περιθωριακές “κοινότητες” ανθρώπων. Για τους περισσότερους Αμερικανούς εκείνη την εποχή η έννοια της “ουσίας” και της “κατάχρησης” συνδεόταν με το αλκοόλ. Από ναρκωτικές ουσίες υπήρχε μόνον το “χόρτο” —κι αυτό αφορούσε ελάχιστους— και ήταν οικονομικά μη αποδοτικό στην εμπορία του, εφόσον το φύτευαν ακόμα και οι φτωχοί στις γλάστρες και στις αυλές τους.
…Καμία σχέση με τα σκληρά ναρκωτικά, τα οποία παράγονταν σε άλλα σημεία του Πλανήτη και έπρεπε να περάσουν μεγάλους ωκεανούς και άπειρα τελωνεία και ελέγχους, για να φτάσουν στην “πιάτσα” πανάκριβα …Σκληρά ναρκωτικά, τα οποία απαιτούσαν το πάθος και τον εθισμό των ναρκομανών, για να “δουλέψουν” στην “πιάτσα” …Σκληρά ναρκωτικά, που έβγαζαν τρομερά κέρδη, αλλά είχαν επίσης και τρομερά έξοδα …Σκληρά ναρκωτικά, των οποίων η εμπορία και η διακίνηση δεν μπορούσε να γίνει από κοινούς ανθρώπους …Γνώσεις γεωστρατηγικής απαιτείται να έχει κάποιος, για να “σχεδιάσει” μια διαδρομή, ώστε να φτάσει το ναρκωτικό από το Αφγανιστάν μέχρι τις “πιάτσες” των ΗΠΑ …Υποδομή μυστικών υπηρεσιών χρειάζεται, για να φτάσει ένα τέτοιο ναρκωτικό από το αφγανικό χωράφι του οπίου στο νεοϋορκέζικο Studio 54 …Χρήμα πρέπει να ξοδευτεί, για να βγει χρήμα.
Περισσότερα
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ