Εφόσον υπάρχουν κάποιοι σκοτεινοί τύποι που θέλουν τον αφανισμό της ανθρωπότητας, υπάρχουν και φωτεινοί άνθρωποι που αγωνίζονται για την απελευθέρωση της.
Γιατί τους αγνοούμε;Γιατί ασχολιόμαστε μόνο με το τι κάνουν και σχεδιάζουν οι δυνάστες και δεν ασχολιόμαστε εξ ίσου με το τι κάνουν οι απελευθερωτές;
Γιατί να δίνουμε άνισες μάχες στις αρένες που στήνουν οι επικυρίαρχοι όπου το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο;
Το κακό φωνάζει πολύ και βιάζεται ακόμα περισσότερο.
Το Καλό ενεργεί αδιόρατα, υπομονετικά και σιωπηλά.
Το κακό κερδίζει τις αρχικές μάχες.
Το Καλό κερδίζει τον πόλεμο.
Γιατί;
Το κακό βασίζεται στις αδυναμίες και τα ελαττώματα των ανθρώπων.
Το Καλό διαπαιδαγωγεί τους ανθρώπους να απαλλαγουν των ελαττωμάτων τους και να γίνουν αυτοκυρίαρχοι, ώστε να μην είναι εύκολη λεία για το κακό.
Χρειάζεται χρόνος, πίστη και προσωπική προσπάθεια.
Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους, το σύστημα, τους δυνάστες, τους κακούς. Όλοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους.
Το δύσκολο είναι να αλλάξουμε τους εαυτούς μας ώστε να μην μπορεί το κατώτερο να διαφεντεύει την ύπαρξη μας.
Πως θα αλλάξουμε τον κόσμο, προς το καλύτερο, όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τους εαυτούς μας;
Πως θα είμαστε συνεπής σε ανώτερα καθήκοντα όταν δεν μπορούμε να γίνουμε συνεπής ούτε στα καθημερινά;
Όταν η σκέψη μας είναι μονοδιάστατα απασχολημένη με τα κακώς κείμενα γύρω μας, τότε δεν μπορούμε να εργαστούμε για τα κακώς κείμενα μέσα μας και πίστεψε με είναι πολλά.
Είναι η έπαρση και ο κουτοεγωϊσμος που μας κάνει να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε το καλό για τους συνανθρώπους, όταν εμείς έχουμε τα χάλια μας.
Πως θα αφουγκραστούμε τι πραγματικά έχει ανάγκη η ανθρωπότητα όταν δεν ακούμε τίποτε άλλο απο την θορυβώδη σκέψη μας;
Το κακό δεν υπάρχει.
Ότι αντιλαμβανόμαστε ως κακό είναι περιοχές και στιγμές όπου το Καλό δεν εκφράστηκε.
Γιατί;
Μήπως επειδή οι περισσότεροι απο αυτούς που θα μπορούσαν να εκφράσουν το καλό δεν κάνουν τίποτε άλλο απο το να ασχολούνται με το τι κάνουν αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν καλό;
Τι κατάντια.
Εν κατακλείδι.
Αλλάζουν νοοτροπία τα άτομα για να αλλάξει η ανθρωπότητα.
Έχουμε όμως αλλάξει η νομίζουμε ότι με το να ασχολιόμαστε με την αλλαγή αυτό σημαίνει ότι αλλάξαμε κιόλας;
Η εξέλιξη του εαυτού είναι μια πολύ σοβαρή, υπόθεση.
Είναι στάση ζωής και όχι διανοητική ασχολία.
Είναι ο πνευματικός προσανατολισμός στην Αλήθεια και όχι η μίζερη απεικόνιση μιας ζοφερής πραγματικότητας.
Το έρεβος στις ανθρώπινες κοινωνίες υπάρχει γιατί οι άνθρωποι δεν αναζητούν τις λύσεις των προβλημάτων τους στην αγάπη προς τα ιδεώδη. Αντίθετα θεωρούν ότι μπορούν να δώσουν λύσεις όταν είναι μέρος του προβλήματος.
Τι παραλογισμός.
Ας συνέρθουμε και ας κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Κατόπιν και αφού έχουμε πετύχει το καλύτερο δυνατό σε εμάς, ας βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας να αλλάξουν και αυτοί.
Τα υπόλοιπα θα έρθουν στην ώρα τους.
Επί του παρόντος, σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη, ας κάνουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τους αδύναμους και πάσχοντες αυτής της περιόδου.
Ας έχουμε Πίστη και Ελπίδα.
Με αγάπη
Νικόλας