Επαναδιαπραγμάτευση και όχι κατάργηση του Μνημονίου, ζητούν οι Οικολόγοι Πράσινοι:
«Χρειαζόμαστε ένα κοινό πρόγραμμα και μια προγραμματική σύγκλιση για τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης. Και ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει τώρα, για να υπάρξει πράγματι ένα κοινό σχέδιο εξόδου από την κρίση και πρόγραμμα κρίσιμων αλλαγών. Με βάση αυτή τη λογική οι Πράσινοι μετασχηματίζουν το πρόσωπο της σύγχρονης Ευρώπης, στο μέτρο των δυνάμεών του». Μ’ αυτή τη διαπίστωση ολοκλήρωσε την παρέμβαση του ο συντονιστής της Εκτελεστικής Γραμματείας των Οικολόγων Πρασίνων, Μιχάλης Τρεμόπουλος, στην εκδήλωση “ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ”.
Ο Μ. Τρεμόπουλος τόνισε την αναγκαιότητα προγραμματικής σύγκλισης για τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης, κομβικό σημείο της οποίας είναι «μια οικονομική ανασυγκρότηση σε μια βιώσιμη προοπτική, μια πράσινη οικονομία, με έμφαση σε μορφές κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Χρειαζόμαστε επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, ρεαλιστικό και άμεσα εφαρμόσιμο».
«Την κύρια ευθύνη για τη δρομολόγηση της σ’ αυτή τη φάση την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, που χτυπά την πόρτα της εξουσίας» ανέφερε ο Μ. Τρεμόπουλος. «Αν συνεχίσει την πολιτική απορρόφησης των δυνάμεων, θα βρεθούμε στη θέση να έχουμε την Αριστερά στην κυβέρνηση και το Μνημόνιο στην εξουσία. Δεν μπορούμε να περάσουμε σε ένα νέο δικομματισμό. Βλέπουμε θετικά την προοπτική μετεκλογικών συνεργασιών, στα πλαίσια μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης, μ’ ένα πειστικό εναλλακτικό σχέδιο».
Αναλυτικά, η ομιλία του Μ. Τρεμόπουλου:
Τοποθέτηση Μιχάλη Τρεμόπουλου,
στην εκδήλωση της Ομάδας Πρωτοβουλίας για τη Συμπαράταξη Προοδευτικών, Σοσιαλιστικών, Οικολογικών και Αριστερών Δυνάμεωνγια τη δημιουργία ενός «κοινωνικού μετώπου με κυβερνητική προοπτική»
«Τιτάνια», Αθήνα 19.7.2013
Ευχαριστώ για την πρόσκληση προς τους Οικολόγους Πράσινους να παραβρεθούμε στη συνάντηση αυτή και να συμβάλουμε στο διάλογο.
Άκουσα πολλές καλές ιδέες από τους προηγούμενους ομιλητές, άκουσα για την ανάγκη συγκρότησης αντιμνημονιακής κυβέρνησης «λαϊκής σωτηρίας», με μεταρρυθμιστικό σχέδιο, για την ανάγκη αποκατάστασης της δημοκρατίας κ.α. Έχω διαβάσει και άλλες ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις, όπως της Λούκας Κατσέλη, που διαπίστωνε σε μια αντίστοιχη συζήτηση ότι υπάρχουν συγκλίσεις ως προς τη διάγνωση της κρίσης, ως προς το ότι το φάρμακο ήταν λάθος, ως προς τον εντοπισμό των βασικών συνιστωσών μιας εναλλακτικής στρατηγικής, ως προς τις προτεραιότητες μιας εναλλακτικής βιώσιμης ανασύνταξης για έξοδο από την κρίση, ως προς την ανάγκη ριζοσπαστικής θεσμικής επαναρρύθμισης. Αυτά είναι και τα βασικά σημεία του διαλόγου, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με το περιεχόμενο των διαπιστώσεων.
Όσον αφορά τη διάγνωση της κρίσης, εμείς λέμε ότι αντιμετωπίζουμε μια κρίση πολύπλευρη, και οικονομική και κοινωνική και πολιτισμική και περιβαλλοντική. Δε νοσταλγούμε την εποχή πριν από το Μνημόνιο. Είχαμε και πριν μια οικονομία που στηρίζονταν σε πήλινα πόδια, μια οικονομία με ημερομηνία λήξης, που κατέρρευσε με την εκδήλωση της συστημικής κρίσης. Ήμασταν, ακόμη, ο αδύνατος κρίκος της ευρωζώνης, και ενώ το ευρώ είχε προβλήματα ήδη από το σχεδιασμό του. Πάνω απ’ όλα, όμως, είχαμε ένα πελατειακό σύστημα και ένα αδιέξοδο και καταστροφικό μοντέλο ανάπτυξης, παραγωγικό και καταναλωτικό.
Χρειαζόμαστε σίγουρα μια οικονομική ανασυγκρότηση σε μια βιώσιμη προοπτική, μια πράσινη οικονομία, με έμφαση σε μορφές κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Χρειαζόμαστε επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, ρεαλιστικό και άμεσα εφαρμόσιμο. Χρειαζόμαστε όμως και ένα Plan B. Και επίσης, χρειαζόμαστε οικοδόμηση εκείνων των συμμαχιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που θα κερδίζει τις μάχες τώρα και όχι όταν θα έχουν οι απόψεις μας πλειοψηφία παντού. Χρειαζόμαστε ν’ αλλάξουμε τη ζωή εδώ και τώρα και όχι στη Δευτέρα Παρουσία.
Υπάρχει, βεβαίως, και το ζήτημα της στρατηγικής συμμαχιών. Δεν μπορούμε να περάσουμε σε ένα νέο δικομματισμό. Βλέπουμε θετικά την προοπτική μετεκλογικών συνεργασιών, στα πλαίσια μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης. Χρειαζόμαστε όμως ένα πειστικό εναλλακτικό σχέδιο, με διάλογο που πρέπει να γίνει τώρα και να προχωρήσουμε μετεκλογικά στην ολοκλήρωσή του.
Αυτό το προγραμματικό πλαίσιο οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε αποφασίσει στο συνέδριό μας πριν δυο βδομάδες να το επεξεργαστούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Την κύρια ευθύνη, βέβαια, την έχει εκείνο το κόμμα που χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει την πολιτική απορρόφησης των δυνάμεων που βρίσκονται γύρω του στην αναζήτηση της πρωτιάς στις επόμενες εθνικές εκλογές, τότε μπορεί να πάρει την πρωτιά αλλά όχι και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και έτσι, θα βρεθούμε στη θέση να έχουμε την Αριστερά στην κυβέρνηση και το Μνημόνιο στην εξουσία. Όπως είπα και στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δεχόμαστε ότι μπορούμε να έχουμε καμένες λύσεις και συμμαχία με τη λεγόμενη πατριωτική Δεξιά. Χρειαζόμαστε ένα κοινό πρόγραμμα και μια προγραμματική σύγκλιση για τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης. Και ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει τώρα, για να υπάρξει πράγματι ένα κοινό σχέδιο εξόδου από την κρίση και πρόγραμμα κρίσιμων αλλαγών. Με βάση αυτή τη λογική οι Πράσινοι μετασχηματίζουν το πρόσωπο της σύγχρονης Ευρώπης, στο μέτρο των δυνάμεών τους. Αυτό έκαναν π.χ. στο Δήμο της Βιέννης, όπου η Μαρία Βασιλάκου είναι αντιδήμαρχος και έκατσαν μαζί με τους σοσιαλιστές και για τρεις μήνες μετά τις εκλογές υιοθέτησαν ένα κοινό πρόγραμμα, με βάση το οποίο βαδίζουν για όλη την πενταετία.
Ο προγραμματικός διάλογος, λοιπόν, είναι απαραίτητος τώρα, για να μην έχουμε μετεκλογικά kinder-έκπληξη. Για να προχωρήσουμε πραγματικά σε μια ουσιαστική κοινωνική και πολιτική συμφωνία, και να πετύχουμε την εναλλακτική διακυβέρνηση που έχει ανάγκη ο τόπος.
Καλή συνέχεια.
Μιχάλης Τρεμόπουλος,
Συντονιστής της ΕΓ των Οικολόγων Πράσινων