Αντίο Μάρκος, ζήτω ο Υποδιοικητής Γκαλεάνο

«Είναι πεποίθησή μας και πρακτική μας ότι προκειμένου να εξεγερθούμε και αγωνιστούμε, δεν χρειαζόμαστε ούτε ηγέτες, ούτε αρχηγούς, ούτε μεσσίες, ούτε σωτήρες. Για να αγωνιζόμαστε, χρειαζόμαστε μόνο ένα μικρό κομμάτι ντροπής, ένα καλό ποσό αξιοπρέπειας και πολλή οργάνωση. Τα υπόλοιπα είτε είναι χρήσιμα για τη συλλογικότητα ή δεν είναι», αναφέρει η τελευταία ανακοίνωση.

 

(Επειδή πολύς λόγος γίνεται για τα γεγονότα σχετικά με τον Υποδιοικητή Μάρκος, τους Ζαπατίστας κτλ θεώρησα ότι πρέπει να μεταφράσω ένα άρθρο του Λεωνίδα Οικονομάκη* σχετικά με το ζήτημα, αφού ο Λεωνίδας έχει αρκετά καλή γνώση για τα εν Τσιάπας τεκταινόμενα)

 

Το άρθρο λοιπό είναι αυτό:

O Υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας δεν υπάρχει πλέον : «Πιστεύουμε ότι ένας από εμάς πρέπει να πεθάνει έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει. Αλλά ο θάνατος δεν αφαιρεί μια ζωή, αλλά ένα όνομα.»

Ο εξεγερμένος Μάρκος πέθανε. Ζήτω ο εξεγερμένος Γκαλεάνο!

«Στο 2:08 π.μ. στις 25 Μαΐου 2014 στη νοτιοδυτικό εμπόλεμο μέτωπο του EZLN, δηλώνω ότι δεν υπάρχει πλέον ο άνθρωπος που είναι γνωστός ως Εξεγερμένος Μάρκος», είπε σε μια αινιγματική – ως συνήθως – στη πρώτη δημόσια του εμφάνιση από το 2009.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δημιούργησαν αμέσως την ιστορία : «Ο υποδιοικητής Μάρκος σταματάει ως ηγέτης του EZLN.» Δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαβάσουν το υπόλοιπο της ανακοίνωσης, ούτε έκαναν τον κόπο να ερευνήσουν περαιτέρω την κατάσταση. Ο τίτλος ήταν εκεί, εμφατικός και ίσως βολικός, καθώς: «Ο υποδιοικητής Μάρκος σταματάει..»

«Δηλαδή όντως σταμάτησε να υπάρχει ; Κυριολεκτικά;»…Οι φίλοι μου αμέσως άρχισαν να με ρωτούν.

Λοιπόν…δεν ξέρω. Οι Ζαπατίστας και ο εξεγερμένος Mάρκος ο ίδιος, ποτέ δεν έπαψαν να μας εκπλήσσουν. Ωστόσο, αυτό που ξέρω είναι ότι τα λόγια τους, όπως ακριβώς και οι δράσεις τους, έχουν πάντα ένα κομμάτι αινιγματικό και χρειάζεται αποκρυπτογράφηση.

Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω με αυτό το άρθρο.

Όλα ξεκίνησαν στις 2 Μαΐου 2014. Μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης CIOAC – Histórica, που χρηματοδοτείται και οργανώνεται από την περιφερειακή και εθνική κυβέρνηση, σχεδίασαν και πραγμάτωσαν δειλή επίθεση στην αυτόνομη κοινότητα των Ζαπατίστας της La Realidad. Κατέστρεψαν το αυτόνομο σχολείο και την κλινική και, γνωρίζοντας ότι οι σύντροφοι-ισσες από το κοντινό caracol θα βιαστούν να τους σταματήσουν, τους έστησαν ενέδρα. Δεκαπέντε Ζαπατίστας τραυματίστηκαν, και ένας από αυτούς, ο Jose Luis Lopez Solis, ο καθηγητής στο Ζαπατίστικο Σχολείο τον Αύγουστο του 2013 και τον Δεκέμβριο/Ιανουάριο του 2014 δολοφονήθηκε άγρια . Είχε επιλέξει για τον εαυτό του το παρατσούκλι «Γκαλεάνο», όπως ο συγγραφέας του «Οι Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής.»

Η επίθεση αυτή ήταν η τελευταία σταγόνα σε μια σειρά από παρόμοιες επιθέσεις σε κοινότητες των Ζαπατίστας που έχουν λάβει χώρα από τότε που η κυβέρνηση του Enrique Peña Nieto ανέλαβε τα καθήκοντά της – ένα σημάδι των προθέσεων του Προέδρου προς τον ζαπατισμό και τους Ζαπατίστας.

Από εκείνη την ημέρα, μια διεθνής εκστρατεία έχει οργανωθεί σε αλληλεγγύη για τις κοινότητες των Ζαπατίστας, η οποία κορυφώθηκε στις 24 Μαΐου στο caracol της La Realidad με μια δημόσια εκδήλωση στην οποία η Γενική Διοίκηση του EZLN συμμετείχε για να τιμήσει τη μνήμη του Γκαλεάνο και διαβεβαιώσει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ο εξεγερμένος Μάρκος ήταν επίσης παρόν, στην πρώτη δημόσια εμφάνισή του από το 2009, πάνω στο άλογο του, αυτή τη φορά με ένα πειρατικό κάλυμμα στο δεξί του μάτι. Στην εκδήλωση αυτή δεν μίλησε πολύ. Το EZLN μίλησε μέσω του άλλου εκπρόσωπού του,που είναι ο εξεγερμένος Mόισες. Ωστόσο, στις 2.08 π.μ., διάβασε μια ανακοίνωση μέσω του Radio Ζαπατίστας, στην οποία αποχαιρέτησε την περσόνα του εξεγερμένου Mαρκος, σε ένα ανακοινωθέν που υπέγραψε ως εξεγερμένος Γκαλεάνο.

«Πιστεύουμε ότι ένας από εμάς πρέπει να πεθάνει έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει» είπε. «Αλλά ο θάνατος δεν αφαιρεί μια ζωή, αλλά ένα όνομα.»

Το να υιοθετείς το nom de guerre (όνομα σε καιρό πολέμου/ψευδώνυμο) των νεκρών συντρόφων δεν είναι κάτι καινούργιο στην επαναστατική ιστορία του Μεξικού, ούτε στην ιστορία του ίδιου του EZLN. Είναι πραγματικά μια παράδοση, για τον νεκρό σύντροφο που δεν πρέπει να ξεχαστεί, αλλά να «ζήσει» δια μέσω του nom de guerre που επέλεξε. Ας μην ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι ο Pancho Villa – για να μιλήσουμε για την Μεξικανική Επανάσταση του 1910 – γεννήθηκε Doroteo Arango. Ο Pancho Villa ήταν ένας πεσμένος σύντροφος του, που σκοτώθηκε από τους φύλακες του χωριού, και ο Doroteo υιοθέτησε το όνομα του φίλου του για να συνεχίσει να ζει ακόμα στο θάνατο.

Το «nom de guerre Μάρκος» είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση. Ο Mάριο Μάρκος ήταν μέλος του FLN, τη μητέρα – οργάνωση του EZLN, ο οποίος έτυχε να είναι ένας αγαπημένος φίλος του Υποδιοικητή, και σύμφωνα με τη μαρτυρία του ίδιου του υποδιοικητή, ήταν ο άνθρωπος που συνήθιζε να τον διδάσκει την ιστορία του Μεξικού στα μεγάλα μυστικά τους ταξίδια. Ο Μάρκος σκοτώθηκε το 1983 στη Puebla, και ο φίλος και σύντροφος του – που μέχρι τότε ονομαζόταν «Ζακαρίας» – υιοθέτησε το όνομά του ως nom de guerre και έγινε αυτός που μέχρι τις 25 Μαΐου 2014 γνωρίζαμε ως ο εξεγερμένος Μάρκος. Και ο οποίος από τώρα και στο εξής θα είναι γνωστός ως εξεγερμένος Γκαλεάνο.

 

Ωστόσο, αν διαβάσουμε το τελευταίο ανακοινωθέν του Μάρκος – και το πρώτο του Γκαλεάνο – θα δούμε ότι η αλλαγή δεν είναι μόνο στα ονόματα. Είναι επίσης ένα στη στρατηγική και το περιεχόμενο.

Όταν το EZLN πήρε πέντε δήμους στην Τσιάπας, την 1η Ιανουαρίου 1994, ο κόσμος γνώρισε τον μυστηριώδη μασκοφόρο εξεγερμένος Μάρκος ως εκπρόσωπό του. Αυτό ωστόσο, δεν ήταν το σχέδιο. Το EZLN δεν είχε την πρόθεση ο κόσμος να δει έναν μιγά, ένα μεξικάνικο μικτού αίματος, ως επικεφαλή ενός στρατού ιθαγενών. Γι ‘αυτό εν τέλει επιλέχθηκε ένας ιθαγενής Ζαπατίστας ως εκπρόσωπος. Δυστυχώς, πέθανε λίγο μετά την επίθεση και ο Μάρκos ανέλαβε το ρόλο του εκπροσώπου, με τεράστια επιτυχία. Βλέποντας το θαυμασμό των μεξικάνικων και διεθνών μέσων ενημέρωσης για τη μυστηριώδη προσωπικότητα του Μάρκος, το EZLN αποφάσισε να εκμεταλλευτεί και να κάνει «χρήση» αυτού του θαυμασμού για να προσελκύσει όλο και περισσότερη προσοχή και να παραμείνει στο προσκήνιο.

Η στρατηγική δεν ήταν χωρίς κόστος, ωστόσο. Η εκτόξευση προς τα εμπρός του Mάρκος πράγματι γύρισε μπούμερανγκ: το κίνημα έγινε εξατομικευμένο στο πρόσωπο του Μάρκος, και το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ζαπατισμού – οι αυτόνομες και ακέφαλες κοινότητες – παρέμειναν στη σκιά. Το EZLN συνειδητοποίησε ότι «το κίνημα έγινε Mάρκος» και «Μάρκος έγινε το κίνημα», και έχουν εδώ και καιρό προσπαθήσει να βρουν έναν τρόπο να το αντιμετωπίσουν – στο βαθμό που τροφοδοτείται ακόμα και σκόπιμα φήμη ότι ο Μάρκος πάσχει από σοβαρή ασθένεια που κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια. Σε μια από τις τελευταίες ανακοινώσεις για ένα μελλοντικό event των Ζαπατίστας (το οποίο έχει ανασταλεί λόγω της δολοφονίας του Γκαλεάνο) ο Υποδιοικητή Moisés έγραψε ότι ο υποδιοικητής Μάρκος θα είναι εκεί επίσης «εάν η υγεία του το επιτρέψει.»

Και στις 25 του Μάη του 2014, εκεί ήταν, πάνω στο άλογο του, για να αποχαιρετήσει τον Mάρκος ο ίδιος.

«Είναι πεποίθησή μας και πρακτική μας ότι προκειμένου να εξεγερθούμε και αγωνιστούμε, δεν χρειαζόμαστε ούτε ηγέτες, ούτε αρχηγούς, ούτε μεσσίες, ούτε σωτήρες. Για να αγωνιζόμαστε, χρειαζόμαστε μόνο ένα μικρό κομμάτι ντροπής, ένα καλό ποσό αξιοπρέπειας και πολλή οργάνωση. Τα υπόλοιπα είτε είναι χρήσιμα για τη συλλογικότητα ή δεν είναι», αναφέρει η τελευταία ανακοίνωση.

Και αυτό φαίνεται να είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο εξεγερμένος Μάρκος επέλεξε να πάψει να υπάρχει. Γιατί τώρα, στην Τσιάπας, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει πώς να αυτοδιοικούνται αυτόνομα, με οριζόντιο τρόπο. Υπάρχουν παιδιά που έχουν σπουδάσει σε αυτόνομα σχολεία, ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε θεραπεία σε αυτόνομες κλινικές, γυναίκες που δεν θεωρούνται πλέον κατώτερες από τους άνδρες. Και όλα αυτά πρέπει να είναι γνωστά στον κόσμο, χωρίς την απόσπαση της προσοχής από το πρόσωπο του Μάρκος.

Λοιπόν, τι θα κάνει ο εξεγερμένος Γκαλεάνο τώρα ; Ποιος θα είναι ο ρόλος του στο κίνημα ; Λοιπόν. .. κανείς δεν ξέρει, εκτός από το EZLN και ο ίδιος ο υποδιοικητής Γκαλεάνο. Και όταν επιλέξουν να το αποκαλύψουν, θα ξέρουμε και εμείς επίσης.

Έτσι. .. ο εξεγερμένος Μάρκος φεύγει, και με αυτόν φεύγουν και οι Don Durito και ο Γερο-Αντόνιο, για να του κρατούν συντροφιά.

«Δεν θα λείψει από τα παιδιά που – τις παλιές μέρες – θα μαζεύονταν για να ακούσουν τις ιστορίες του, τώρα είναι ενήλικες, τώρα έχουν κρίση, τώρα αγωνίζονται ακριβώς όλοι οι άλλοι, για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, όπως είναι το καθήκον του κάθε Ζαπατίστας.»

Καλό δρόμο εξεγερμένε Μάρκος!

Hasta nunca. .. hasta siempre o!

 

ΥΓ1: Μερικά από αυτά τα παιδιά δεν μπορούσαν να έρθουν προς τα εδάφη σας, αλλά τους διάβαζαν όλες τις ιστορίες σας, που μεταφράζονται σε άλλες γλώσσες, κατά τις νυκτερινές ώρες στα κρεβάτια τους, είναι επίσης μεγάλοι και τώρα αγωνίζονται για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Σε άλλες χώρες, και σε άλλες γλώσσες ίσως, αλλά όπως είναι το καθήκον κάθε Ζαπατίστας.

ΥΓ2 Όμως. .. θα εξακολουθούν να τους λείπεις.

*Ο Λεωνίδας Οικονομάκης είναι υποψήφιος διδάκτωρ στις Κοινωνικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, όπου σπουδάζει τις οργανωτικές στρατηγικές του κινήματος των Ζαπατίστας σε σύγκριση με την Cocaleros της Βολιβίας. Είναι συντάκτης του ROAR Magazine και ράπερ με την ελληνική hip hop μπάντα Social Waste.

(Ελεύθερη μετάφραση του άρθρου Farewell Marcos, long live Subcomandante Galeano! από τον [Θ])

 

ΠΗΓΗ:
Oh bondage up yours!

http://www.ramnousia.com/2014/05/antio-markos-zito-o-upodioikitis-galeano.html#.U4ckpHZtbaR