Χάρη εν μέρει στην έλλειψη διαφάνειας από τις κινεζικές αρχές και εν μέρει στην άγνοια από τον υπόλοιπο κόσμο, τα οικονομικά στοιχεία από το Πεκίνο έχουν την τάση να προκαλούν πανικό και ευφορία σχεδόν συγχρόνως μερικές φορές.Έτσι, μια επιβράδυνση της κινεζικής ανάπτυξης το πρώτο τρίμηνο και η αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι η Κίνα έχει εισέλθει σε μια νέα περίοδο επιβράδυνσης έχουν κλονίσει τις παγκόσμιες αγορές από βασικά αγαθά ως το συνάλλαγμα κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ημερών.
Στον απόηχο της πτώσης του πρώτου τριμήνου, οι φόβοι για επικείμενη οικονομική κατάρρευση έχουν πολλαπλασιαστεί. Αλλά μια γρήγορη ανάλυση του πώς λειτουργεί η Κίνα θα πρέπει μάλλον να σταματήσει αυτή την τάση πανικού προς το παρόν.
Όταν αναλογιζόμαστε μια αρχετυπική οικονομική κρίση συνήθως τη σκεφτόμαστε από την άποψη μιας καταστροφικής και ταχείας απώλειας πίστης στην ευρωστία ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος ή του συστήματος. Για να απλοποιήσουμε τα πράγματα, μπορούμε να χωρίσουμε τις οικονομικές κρίσεις σε τρεις κατηγορίες.
Στο πιο πρόσφατο παράδειγμα το 2008, η συντριβή ήρθε καθώς ο πανικός εξαπλώθηκε σε ιδρύματα που θεωρούνταν στέρεα στο παρελθόν όπως η Lehman Brothers, δεδομένου ότι θεσμικοί φορείς ξαφνικά αποφάσισαν ότι δεν υπήρχε τίποτα πραγματικά να στηρίζει τις σωρούς των έξυπνων χρηματοοικονομικών μέσων που είχαν συσσωρευστεί στη Lehman για χρόνια.
Το 1997, είδαμε μια άλλη κατηγορία κρίσης όταν οι παγκόσμιοι επενδυτές έχασαν την πίστη τους και τράβηξαν τα χρήματά τους από τις ασιατικές τίγρεις και δράκους, όπως η Ταϊλάνδη και η Νότια Κορέα.
Η τρίτη κατηγορία κρίσης – ένας δημόσιος τραπεζικός πανικός – συμβαίνει από τότε που οι άνθρωποι δανείζουν χρήματα ο ένας στον άλλο όπως είδαμε πρόσφατα στη Βρετανία με τη Northern Rock το 2007.
Κανένα από αυτά τα παραδοσιακά συστημικά χρηματοπιστωτικά γεγονόττα δεν μπορεί να συμβεί στην Κίνα.
Πρώτον, όλες τα μεγάλα κινεζικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ανήκουν κατά πλειοψηφία και ελέγχονται άμεσα από το κράτος, με ανώτερα στελέχη που διορίζονται από το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα. Μια κατάρρευση όπως της Lehman είναι αδύνατη, διότι για να την αποφύγει η κυβέρνηση το μόνο που έχει να κάνει είναι να διατάξει όλες τις μεγάλες τράπεζες να αρχίσουν να δανείζουν η μία στην άλλη και πάλι.
Όσο για την προοπτική μιας εξόδου από διεθνείς επενδυτές, οι αυστηροί έλεγχοι της Κίνας κάνουν κάτι τέτοιο πολύ δύσκολο, ενώ τα $ 3.44 τρις σε συναλλαγματικά αποθέματα δίνουν στο Πεκίνο άφθονη δύναμη πυρός για να υπερασπιστεί το νόμισμα και το σύστημα του, ακόμη και αν κεφάλαια φύγουν από το σύστημα.
Το τρίτο σενάριο, περιορίζεται επίσης από τους ελέγχους κεφαλαίων και την κρατική ιδιοκτησία των τραπεζών.
Αν χάσετε ξαφνικά την εμπιστοσύνη σας στην Βιομηχανική και Εμπορική Τράπεζα της Κίνας, γιατί να την έχετε ακόμα για την China Construction Bank και την Τράπεζα της Κίνας, δεδομένου ότι όλες έχουν τον ίδιο ιδιοκτήτη και όλες είναι υπό την διεύθυνση των ίδιων περίπου γραφειοκρατών;
Δεδομένου ότι οι τράπεζες υποστηρίζονται αποτελεσματικά από το συνολικό βάρος του Κομμουνιστικού Κόμματος, το κοινό θα πρέπει να χάσει συνολικά την εμπιστοσύνη του σε αυτό, προκειμένου να εγκαταλείψουν τις κρατικές τράπεζες. Αν το κόμμα είχε ανατραπεί, η οικονομική κρίση θα μπορούσε πιθανότατα να είναι χαμηλά στη λίστα των ανησυχιών.
Αν σκεφτόμαστε μια οικονομική κρίση ως μια σχετικά σύντομη στιγμή κατά την οποία η παλιά τάξη φεύγει γρήγορα, η Κίνα φαίνεται να είναι μάλλον καλά προστατευμένη.
Αλλά υπάρχει ένα άλλο οικονομικό σενάριο καταστροφής – κάτι που έγινε στην Κίνα, λίγο πριν από μια δεκαετία. Τότε, τα κρατικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, υπό τις διαταγές του κόμματος να αποφευχθεί μια παραδοσιακή κρίση πάση θυσία, ήταν απασχολημένα να καλύψουν τα λάθη τους και να κρύψουν τα βουνά των επισφαλών δανείων που είχαν δημιουργηθεί μέσω δανεισμού (υπό κρατικές οδηγίες πάντα) στη δεκαετία του 1990.
Το αποτέλεσμα ήταν μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε αναλογία μέχρι 50 τοις εκατό και μια χούφτα τράπεζες υπό κατάρρευση που συνέχιζαν το δανεισμό, αλλά δημιουργούσαν προοδευτικά όλο και λιγότερη πραγματική οικονομική δραστηριότητα.
Ορισμένοι αναλυτές προειδοποιούν ότι μια παρόμοια δυναμική εμφανίζεται και σήμερα, μετά την τεράστια επέκταση του δανεισμού προς τις τοπικές κυβερνήσεις και τακρατικά έργα υποδομής στον απόηχο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008.
Τα ποσά πιστωτικής έντασης στην Κίνα δείχνουν ότι όλο και περισσότερα δάνεια χρειάζονται πλέον για να οδηγούν όλο και χαμηλότερα ποσοστά ανάπτυξης και υπονοεί ότι τα παλιά παιχνίδια της δεκαετίας του 1990 είναι πίσω στη μόδα.
Είναι δύσκολο να φανταστούμε μια καταστροφική κατάρρευση του κινεζικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά μια αργή διάβρωση είναι πιθανώς ήδη σε εξέλιξη.
http://www.sofokleous10.gr/portal2/index.php?option=com_content&view=article&id=94400&catid=&Itemid=73