Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, επαγγελματίες και αγρότες θα ενώσουν τη φωνή τους διαδηλώνοντας δυναμικά σήμερα και αύριο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ενάντια στις αδιέξοδες και ανθρωποκτόνες πολιτικές των Μνημονίων και της σημερινής μεταλλαγμένης μνημονιακά κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Πολιτικές που συνεχίζουν να οδηγούν την ελληνική κοινωνία στην φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση, την απελπισία και τη χώρα στην καταστροφή.

Ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας ανεβαίνει στη ΔΕΘ, για να παρουσιάσει το νέο παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης», θέλοντας να αντιμετωπίσει τη συνεχώς διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και να σπείρει στο λαό νέες αυταπάτες. Όμως, το νέο κυβερνητικό παραμύθι δεν θα βρει πρόθυμους αποδέκτες, γιατί η ύφεση στην οικονομία και η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων συνεχίζονται, ενώ το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος αυξάνονται. Ο «κόφτης» μισθών-συντάξεων-κοινωνικών δαπανών είναι πάνω από τα κεφάλια των λαϊκών νοικοκυριών. Δανειστές και Μεγαλοεργοδοσία απαιτούν και άλλο εργατικό-λαϊκό «αίμα».

Η κυβέρνηση, παρά τους θεατρινισμούς της,είναι σίγουρο ότι θα υποχωρήσει και πάλι στις απαιτήσεις των δανειστώνγια απελευθέρωση των απολύσεων, ολοκληρωτική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τριετιών και επιδομάτων, νέες περικοπές στους μισθούς, περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών – και κυρίως του απεργιακού δικαιώματος -, αφού δεν έχει εναλλακτική πρόταση στα μνημόνια, που να περιλαμβάνει ως βασική προϋπόθεση την έξοδο από την ευρωζώνη.

Οι επικεφαλής των κομμάτων της μνημονιακής αντιπολίτευσης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ – ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ) – και κυρίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης – θ’ ανέβουν τις επόμενες ημέρες στη ΔΕΘ προκειμένου να αποδείξουν σε όλους ότι είναι γνήσιοι «μνημονιοφύλακες» και ως εκ τούτου ουσιαστικοί συμπαραστάτες του Πρωθυπουργού, αφού τον πιέζουν για πιο γρήγορη και πιο πιστή εφαρμογή των μνημονίων.

Η αυλαία των κινητοποιήσεων εργαζομένων και Συνδικάτων στη ΔΕΘ ανοίγει την Παρασκευή 9/9 το απόγευμα με τους υγειονομικούς και την ΠΟΕΔΗΝ. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία θα πραγματοποιήσουν το «Καραβάνι της Υγείας», μια πορεία 7 χλμ., που θα ξεκινήσει στις 7 το πρωί από το «Ιπποκράτειο» της Θεσσαλονίκης και μέσω των νοσοκομείων «Θεαγένειο», ΑΧΕΠΑ, «Γεννηματά» και «Άγ. Δημήτριος», θα καταλήξει σε συγκέντρωση στο υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης.

Επίσης την Παρασκευή στις 6μμ το απόγευμα, στη Θεσσαλονίκη (Πλατεία Δικαστηρίων – Άγαλμα Βενιζέλου) πανελλαδική συγκέντρωση διαμαρτυρίας των ένστολων (αστυνομικοί, πυροσβέστες, λιμενικοί κλπ) εξάγγειλαν οι Ομοσπονδίες των εργαζομένων αυτού του χώρου.

Το Σάββατο 10/9 θα πραγματοποιηθούν στη Θεσσαλονίκη οι κεντρικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

Το συλλαλητήριο, που διοργανώνουν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΘ και η ΕΔΟΘ θα ξεκινήσει στις 6 το απόγευμα στο άγαλμα Βενιζέλου.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα συγκεντρωθούν την ίδια ώρα στην πλατεία Αριστοτέλους.

Πρωτοβάθμια σωματεία καλούν την ίδια ώρα σε συγκέντρωση στην Καμάρα.

Η προσυγκέντρωση της ΛΑΕ, στο συλλαλητήριο του Σαββάτου 10/9,θα γίνει στις 5.30 μ.μ., στη συμβολή των οδών Εγνατίας και Μητροπολίτου Γενναδίου. Σε αυτή θα συμμετέχει και μεγάλο κλιμάκιο μελών του Πολιτικού Συμβουλίου της με επικεφαλήςτον Γραμματέα του, Παναγιώτη Λαφαζάνη, καθώς και στελέχη, μέλη και φίλοι της από όλη την Ελλάδα.

Μετά τις συγκεντρώσεις θα ακολουθήσουν πορείες, οι οποίες στην πράξη, δηλαδή στους δρόμους, θα αποτελέσουν ένα ενιαίο ποτάμι διαδηλωτών, που θα καταλήξει στην πλατεία της ΧΑΝΘ, μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από το συνεδριακό κέντρο “Ιωάννης Βελλίδης” της ΔΕΘ, όπου ο πρωθυπουργός θα μιλήσει σε εκπροσώπους παραγωγικών φορέων.

Η παρουσία λαού και ιδιαίτερα νεολαίας, που ήδη από την Παρασκευή συρρέουν στη Θεσσαλονίκη με ειδικά ναυλωμένο τρένο, πούλμαν, και αυτοκίνητα, αναμένεται να είναι μαζική και δυναμική.

Οι αστυνομικές δυνάμεις που έχουν κινητοποιηθεί για να αντιμετωπίσουν τους διαδηλωτές ξεπερνούν τις 5.000, και φροντίζουν με εντολές της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας τους να κάνουν αισθητή την παρουσία της στους δρόμους της πόλης και σε κομβικά σημεία γύρω από τη ΔΕΘ δημιουργώντας το ανάλογο κλίμα αστυνομοκρατίας.

Οι διαδηλωτές, όμως, δείχνουν αποφασισμένοι να στείλουν ηχηρό μήνυμα αντίστασης στα νέα μνημονιακά μέτρα λεηλασίας των συντάξεων και συνολικά λαϊκών εισοδημάτων και στην προωθούμενη εργασιακή κατεδάφιση της κυβέρνησης, του μνημονιακού πολιτικού κατεστημένου της χώρας, των δυνάμεων του κεφαλαίου και των δανειστών.

Ο λαός και η νεολαία με τη μαζική και δυναμική παρουσία τους στις κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ, μπορούν και πρέπει να τις μετατρέψουν σε αφετηρία για ένα «θερμό» φθινόπωρο για την κυβέρνηση, τους δανειστές και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, και νικηφόρας αντεπίθεσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς, για την αντιμνημονιακή ανατροπή και μία εναλλακτική θετική διέξοδο για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τη χώρα μας.

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=25204:diadilosideth-stratoulis&catid=81:kivernisi&Itemid=198

Ριζοσπαστική Παρέμβαση: Μετά τον αφελληνισμό των τραπεζών, «στο σφυρί» η κατοικία και οι εργαζόμενοι

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες ενός κυβερνητικού αφηγήματος που θυμίζει το success story προηγούμενων κυβερνήσεων. Λίγο ακόμη και περνάμε τον κάβο, έρχεται η ανάπτυξη, εθνικός στόχος η απασχόληση, και πολλά άλλα που τα έχουμε ξανακούσει σε πολλές παραλλαγές εν μέσω Μνημονίων. Την ίδια στιγμή, η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου, ενώ φαινομενικά σηκώνει τους τόνους στην πολιτική τοποθέτησή της, ταυτόχρονα φαντάζει εγκλωβισμένη περισσότερο από ποτέ στα αδιέξοδα που η ίδια με τις αντιλήψεις της δημιούργησε, αδυνατώντας να δώσει πειστικές απαντήσεις για την πορεία και τη στρατηγική της από εδώ και πέρα. Από τη μια σχολιάζει και κριτικάρει τις κυβερνητικές και τις μνημονιακές πολιτικές, από την άλλη ωστόσο, ξύνει αμήχανα το κεφάλι αναζητώντας μια πειστική “Μένουμε Ευρώπη” ατζέντα, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να θέσει τις ουσιαστικές διεκδικήσεις για τους εργαζόμενους.

Πειστικές απαντήσεις, όμως, δεν προκύπτουν χωρίς ανάλυση της πραγματικότητας, χωρίς αποδέσμευση από θέσεις “ρεαλιστικής προσαρμογής”, χωρίς ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού και αγωνιστικού δυναμικού του κλάδου μας, χωρίς εστίαση συνεπώς στο ταξικό επίδικο, στην ουσία της ίδιας της συνδικαλιστικής δράσης.

Η παράδοση των τραπεζών στα “κοράκια”
και ο έλεγχος της οικονομίας μέσω των κόκκινων δανείων

Από τα πλέον επίσημα κυβερνητικά χείλη προκύπτει η παραδοχή ότι το εγχώριο τραπεζικό σύστημα έχει παραδοθεί στις βουλές των πιστωτών της χώρας. Η μηδενική δυνατότητα κυβερνητικής παρέμβασης αφήνει ελεύθερο το πεδίο για τον πλήρη μετασχηματισμό των ελληνικών τραπεζών σε μοχλό εξυπηρέτησης επιδιώξεων αλλότριων συμφερόντων, το κίνητρο των οποίων είναι ο ολοκληρωτικός έλεγχος της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και της παραγωγικής διάρθρωσης της χώρας.

ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΕΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ FUNDS ΚΑΙ “ΕΠΕΝΔΥΤΩΝ”. ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Η ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ. ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΣΤΗ ΔΕΘ 10/9.

Ήδη στις τρεις πλην Εθνικής συστημικές τράπεζες είναι καθοριστική η συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο των κατ’ ευφημισμό “επενδυτικών funds”. Ενώ, μετά και την τελευταία νομοθεσία για την ανακεφαλαιοποίηση, ακόμη πιο καθοριστική είναι η παρουσία στα ΔΣ των τραπεζών εκπροσώπων των πιστωτών, που θα έχουν καίριο λόγο για κρίσιμους λειτουργικούς τομείς. Όπως και για τη συνεχιζόμενη μείωση του προσωπικού με εθελούσιες (σήμερα) ή και χωρίς (αύριο), ή την επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στον κλάδο.

Το ζήτημα, όμως, δεν περιορίζεται σε έναν κατ’ όνομα “αφελληνισμό” των τραπεζών. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη, ότι το κύριο πρόβλημα βιωσιμότητας των ελληνικών τραπεζών είναι τα 107 δις των “κόκκινων” δανείων. Για τα οποία η κυβερνητική άποψη είναι ότι με διάφορα μέτρα θα μειωθούν κατά 50% μέσα σε 2 χρόνια εν μέσω λιτότητας(!), ενώ για τα υπόλοιπα προδιαγράφεται είτε η εκχώρηση της διαχείρισης, είτε και η απευθείας πώληση σε κερδοσκοπικά funds.

Ακόμη κι αν ισχύει η παραδοχή, τα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα. Η πρώτη διάσταση με κοινωνικές συνέπειες είναι το κύμα πλειστηριασμών που θα προκύψει ως αποτέλεσμα όσων δανείων κριθούν “μη εξυπηρετήσιμα”, με σημαντική επίπτωση στο αγαθό της πρώτης κατοικίας, παρά τους ιδεολογισμούς περί “φτηνών” και “ακριβών” σπιτιών. Διότι όσο κι αν σήμερα φαίνεται ότι θα καθοριστούν όρια που δεν θίγουν τη “λαϊκή” κατοικία, αύριο αυτό εύκολα αλλάζει με μια υπουργική απόφαση ή τροπολογία.

Η μεγάλη εικόνα, όμως, αφορά τη συνολική οικονομική και παραγωγική λειτουργία της χώρας. Είτε με όρους διαχείρισης είτε ιδιοκτησίας των δανειακών συμβάσεων, το γεγονός είναι ότι τα διάφορα funds, έχοντας και την πλήρη ακτινογραφία της οικονομίας μέσω των αλλεπάλληλων ελέγχων της Black Rock, θα μπορούν να αποφασίζουν απλά ποιες παραγωγικές δραστηριότητες θα εξαφανιστούν και ποιες θα επιβιώσουν. Θα μπορούν έτσι να σχεδιάσουν το νέο χάρτη της παραγωγικής δραστηριότητας στη χώρα. Θα μπορούν, λοιπόν, να εφαρμόσουν ακραίες αποικιακές πρακτικές, με βάση τα συμφέροντα του διεθνούς επιθετικού κεφαλαίου. Θα μπορούν να επιβάλουν τους όρους για αυτό, ακόμη και τα πρόσωπα. Αναρωτιέται κανείς, για ποιο λόγο θα υπάρχει το Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης… Η απάντηση βρίσκεται στα πρόσφατα δημοσιεύματα περί ίδρυσης του “Fund of Funds”, το οποίο εν είδη “αναπτυξιακής τράπεζας”, με συμμετοχή ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων και με πρακτικές μόχλευσης (ναι, αυτές που μας οδήγησαν στην κρίση) θα κατευθύνει πόρους σε αναπτυσσόμενους τομείς.

Η επίθεση στα εργασιακά και το συνδικαλιστικό νόμο
και η στρατηγική της κυβέρνησης για το χρέος

Αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση η νέα επίθεση στα εργασιακά και το συνδικαλιστικό νόμο, στη βάση των “βέλτιστων πρακτικών” που εφαρμόζονται σε άλλες χώρες και του περιορισμού της “βιομηχανικής δράσης” όπως αποκαλούν οι νεοφιλελεύθεροι τεχνοκράτες το συνδικαλισμό. Δεν μας ξενίζει η λογική αυτή. Αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχία του παραπάνω σχεδιασμού, που οδηγεί σε καθεστώς άνεργης και φτηνής δήθεν ανάπτυξης.

Ήδη από το πρώτο Μνημόνιο, η επιχειρηματολογία των πιστωτών και των κυβερνήσεων εστιάζεται στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Η οποία κατά τη γνώμη τους δεν περνά μέσα από την καινοτομία, την τεχνολογία και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Όχι, ο στόχος, εμμονικά ιδεολογικός, είναι η κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων και η ισοπέδωση μισθών. Ένας ανταγωνισμός στη βάση της υπεραξίας και όχι της ποιότητας και της διαφοροποίησης του προϊόντος. Μια ανταγωνιστικότητα με θύμα μια ολόκληρη κοινωνία.

Για το συνδικαλιστικό κίνημα είναι προτεραιότητα η υπεράσπιση των κλαδικών συμβάσεων και του Ν.1264/82 περί συνδικαλιστικής δράσης. Πρόκειται για τα τελευταία αναχώματα στην προσπάθεια του κεφαλαίου να θέσει τους όρους ενός νέου κοινωνικού deal, με βάση το οποίο η εργασία από δικαίωμα γίνεται χάρη, ο μισθός από αμοιβή γίνεται δώρο. Και η προσπάθεια αυτή χτίστηκε συνειδητά τα τελευταία 6 χρόνια, με συντριπτική αποψίλωση του εργατικού δικαίου και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας. Τελική της στόχευση είναι η μοναδική δυνατότητά μας να αντιστεκόμαστε, βάζοντας ανυπέρβλητα εμπόδια στις απεργίες. Δεν θα το ανεχτούμε! Για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι γνωρίζουμε τι φοβούνται: όχι τόσο την αποτελεσματικότητα των απεργιών, για το στρατηγικό σχεδιασμό των οποίων έχουμε ασκήσει έντονη κριτική στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, όσο τη δυνατότητά τους να λειτουργούν υπό συνθήκες ως οργανωμένες εστίες σφοδρών και γενικευμένων κοινωνικών αντιστάσεων, όπως και έγινε στο πρόσφατο παρελθόν.

Σε συνθήκες μονιμοποίησης των Μνημονίων μέσω του “διαρκούς δημοσιονομικού κόφτη”, φαντάζει αντιφατική η αντεργατική αυτή ατζέντα, την οποία και η σημερινή κυβέρνηση φέρεται να “διαπραγματεύεται” και τελικά να νομοθετήσει. Κι όμως, πρόκειται για ένα ακόμη πολιτικό παιχνίδι. Το αφήγημα του success story απαιτεί έστω μια επιτυχία, μια δήλωση για την τύχη του δημόσιου χρέους της χώρας. Και ο μόνος σύμμαχος σε αυτό είναι… το ΔΝΤ. Το οποίο, όμως, απαιτεί τις αντεργατικές “μεταρρυθμίσεις” για να μπει στο παιχνίδι. Το ερώτημα είναι: Εμείς;

Ο πολιτικο-συνδικαλιστικός ρόλος της ΟΤΟΕ
αναιρείται από την ενσωμάτωση της πλειοψηφίας της

Η ΟΤΟΕ, ως ένα από τα πιο σημαντικά συνδικάτα της χώρας, μπορεί με τη συνδικαλιστική παρέμβασή της να διεκδικεί ρόλο με σπουδαίο πολιτικό αντίκτυπο, στο βαθμό που αναφέρεται στον πλέον κρίσιμο παραγωγικό κλάδο της χώρας. Ρόλος που θα μπορούσε να είναι χρήσιμος για την προώθηση διεκδικήσεων των τραπεζοϋπαλλήλων αλλά και γενικότερα. Ρόλος με λόγο για τη διάρθρωση και τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, με προεκτάσεις για όλη την οικονομία.

Ανακόλουθη με το ρόλο αυτό είναι η πολιτική της ηγεσίας της ΟΤΟΕ. Το πρόβλημα βρίσκεται στην αντίληψη που αυτή υπηρετεί. Ισχύει ότι τοποθετήθηκε επιφανειακά για τον “αφελληνισμό” των τραπεζών και εναντιώθηκε στον αποκλεισμό των εκπροσώπων των εργαζομένων στα ΔΣ τους. Αρκείται, όμως, γενικώς σε έναν γενικότερο σχολιασμό της κατάστασης και σε ξόρκια ενάντια στους κακούς κυβερνητικούς διαχειριστές.

Η πολιτική αυτή καθιστά πρόδηλη τη βασική αιτία της αμηχανίας της ηγεσίας της Ομοσπονδίας. Όταν καλείται να απαντήσει στο δίλημμα ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική χωρίς σύγκρουση και ρήξη, άρα όσα συμβαίνουν είναι αιτιολογημένα και αναπόδραστα”, επανέρχεται στη στάση που κράτησε στο περσινό δημοψήφισμα, ταυτιζόμενη με την άποψη των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Μια στάση διαμετρικά αντίθετη με τα συμφέροντα τα οποία καλείται να υπερασπίσει. Μια στάση που την οδηγεί δέσμια στην όποια διαπραγμάτευση, μια στάση που της υπαγορεύει να συνυπογράφει συμβατικούς όρους που νομιμοποιούν στα Μνημόνια και τα πλάνα αναδιάρθρωσης των τραπεζών.

Όσο απουσιάζει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση υπέρ των εργατικών συμφερόντων, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο προϋποθέτει ευρύτερες ρήξεις, τόσο ο πολιτικο-συνδικαλιστικός ρόλος της ΟΤΟΕ θα υποβαθμίζεται, περιορίζοντάς την σε ένα κορπορατίστικο διαχειριστικό μοντέλο, όπου η ικανοποίηση των όποιων μίνιμουμ διεκδικήσεων περνά μέσα από τη διασφάλιση των συμφερόντων της εργοδοσίας. Και πάντα με τους εργαζόμενους μακριά, αποξενωμένους από το συνδικαλιστικό γίγνεσθαι. Με καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό των δυνάμεων του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Με δυναμική ατζέντα διεκδικήσεων – Για την ανασυγκρότηση
του συνδικαλιστικού, κλαδικού και κοινωνικού ταξικού αγώνα γώνα

Για μια ακόμη φορά οι εργαζόμενοι και το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκονται σε κρίσιμη συγκυρία. Για μια ακόμη φορά απαιτούνται απαντήσεις. Είναι ξεκάθαρο ότι οι απαντήσεις αυτές δεν βρίσκονται σε αυταπάτες πίστης και ελπίδας. Βρίσκονται στην ανάγκη ανασυγκρότησης της συνδικαλιστικής, αγωνιστικής και κινηματικής μας δράσης, πάνω σε θέσεις, που εκφράζουν τα συμφέροντά μας και μόνον αυτά:

Δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες για να λειτουργήσουν με βάση το κοινωνικό συμφέρον και όχι τους σχεδιασμούς των πιστωτών και των funds.
Περιφρούρηση των θέσεων και των σχέσεων εργασίας στον κλάδο. Απόρριψη των πλάνων αναδιάρθρωσης και των εθελουσιών εξόδων. Διεκδίκηση προσλήψεων τακτικού προσωπικού ενταγμένου στην Κλαδική ΣΣΕ και τους επιμέρους κανονισμούς.
Αναζοπύρωση του κοινωνικού αγώνα ενάντια στα Μνημόνια και τις αντεργατικές πολιτικές. Αναζήτηση νέων πόρων για το Ασφαλιστικό με έμφαση στις μεσολαβητικές εργασίες, τις προμήθειες της ΔΙΑΣ ΑΕ κ.α..
Αντίσταση στα σχέδια για περαιτέρω απαλλοτρίωση των εργασιακών δικαιωμάτων, των κλαδικών ΣΣΕ και των παρεμβάσεων στο Ν.1264/82.
Παύση πληρωμών και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους της χώρας, ως προϋπόθεση γαι τον τερματισμό της ύφεσης και της λιτότητας.

Η Ριζοσπαστική Παρέμβαση στην ΟΤΟΕ καλεί τους τραπεζοϋπαλλήλους να συμμετέχουν στο αγωνιστικό συλλαλητήριο των συνδικάτων στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 10/9 στις 6 μμ.

http://ergasianet.gr/2016/09/08/%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ad%ce%bc%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%bb/