Ήταν τόσο «πρωτοφανής» αυτός ο «εκβιασμός», που ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες. Πολλές αριστερές και λίγες δεξιές. Α πα πα. Απαράδεκτο. Μα, να «απειλεί» και να «εκβιάζει» έτσι τους ψηφοφόρους; Αίσχος!Δεν είναι υπεύθυνη στάση αυτή. Δηλαδή, θα ρίξει την κυβέρνηση αν δεν πάρει 10%; Ξανά αίσχος!
Κι αφού βγάλαμε το άχτι μας εναντίον του Βενιζέλου, ας δούμε τώρα μερικούς «εκβιασμούς», παλιότερους και πρόσφατους, που επιχείρησαν και επιχειρούν άλλοι πολιτικοί και αποδέχονται οι «αθώοι» ψηφοφόροι.
- Νοέμβριος 1974, λίγους μήνες μετά την πτώση της χούντας, παραμονές των εκλογών. Το σύνθημα «Καραμανλής ή τάνκς» συγκλονίζει το πολιτικό σκηνικό. Όχι, δεν το είχε εφεύρει ο (τότε) Καραμανλής, για να «εκβιάσει» τους ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν. Το εκστόμισε ο επιφανής αριστερός Μίκης Θεοδωράκης, μπορεί και σε συνεννόηση μαζί του. Χαμός. Τα άλλα κόμματα, του Κέντρου και της Αριστεράς, ξεσηκώθηκαν και τον κατάγγειλαν για «εκβιασμό του λαού». Ακριβώς όπως καταγγέλλεται σήμερα ο Βενιζέλος. Στις 17 Νοεμβρίου 1974 οι κάλπες άνοιξαν και η Ν.Δ. του τότε Καραμανλή πήρε 54%. Ο «εκβιασμός» πέρασε. Ο «αθώος» λαός υπέκυψε.
- 1985, παραμονές εκλογών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλεί τον Μητσοτάκη «Εφιάλτη» και θέτει τον ψηφοφόρο μπροστά στον «εκβιασμό»: «Ή εμένα ή αυτόν» (τον «Εφιάλτη»). Και ο «αθώος» λαός αποδέχεται ευχαρίστως τον «εκβιασμό» και δίνει δεύτερη τετραετία στο ΠΑΣΟΚ, με 45%.
- 1989, ο Μητσοτάκης «εκβιάζει» με το «ή εμένα ή τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ». Και πάλι ο «αθώος» λαός υποκύπτει. Διώχνει τους «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ» και φέρνει τον ίδιο, τον οποίο πριν από τέσσερα χρόνια είχε απορρίψει ως «Εφιάλτη», αποδεχόμενος τον ανάποδο «εκβιασμό».
- 1996, συνέδριο ΠΑΣΟΚ. Ο Σημίτης, λίγους μήνες πρωθυπουργός, «εκβιάζει» τους συνέδρους λέγοντας «αν δεν εκλεγώ (και) πρόεδρος του κόμματος, θα παραιτηθώ από πρωθυπουργός». Χαμός. Η μισή αίθουσα κραυγάζει εναντίον του «εκβιασμού». Όμως, στην ψηφοφορία που ακολούθησε οι περισσότεροι σύνεδροι υπέκυψαν στον «εκβιασμό» και ψήφισαν τον Σημίτη και όχι τον Τσοχατζόπουλο (αν ήταν αντίθετο το αποτέλεσμα, θα γινόταν αυτός πρωθυπουργός -μπρρρ!).
Αυτά με τα παλιά. Η ιστορική πείρα έχει δείξει ότι κάποια από τα παραπάνω διλήμματα ήταν πραγματικά και κάποια όχι. Σήμερα, δεν είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσουμε.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Τι λέει ο Σαμαράς; «Ή ψηφίζετε εμένα ή έρχονται οι του ΣΥΡΙΖΑ και καταστρέφουν τη χώρα» (τη βγάζουν από το ευρώ κ.τ.λ). Τι λέει ο Τσίπρας; «Ή ψηφίζετε τον ΣΥΡΙΖΑ ή αφήνετε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να υποδουλώσουν την Ελλάδα στην Μέρκελ». Τι λέει ο (πρώην ημέτερος) Σταύρος Θεοδωράκης; «Αν δεν μου δώσετε πάνω από 5%, πάω σπίτι μου».
Όλα αυτά είναι «εκβιασμοί»; Ε, λοιπόν, όχι. Δεν είναι. Ας αφήσουμε την υποκρισία. Στην πολιτική δεν υπάρχουν εκβιασμοί. Δεν είναι από τη μια οι κακοί πολιτικοί και από την άλλοι οι αθώοι ψηφοφόροι. Στην πολιτική υπάρχουν διλήμματα. Ενίοτε τίθενται κατά εκβιαστικό τρόπο; Βεβαίως. Αλλά το δίλημμα, ανάλογα με το μέγεθος της βαρύτητάς του, είναι πάντα εκβιαστικό, λίγο ή πολύ.
Ο Βενιζέλος έκανε ό,τι έχουν κάνει και κάνουν οι περισσότεροι ομότεχνοί του. Έθεσε στον ψηφοφόρο ένα δίλημμα. Τα περί «εκβιασμού» είναι αστειότητες. Ο ψηφοφόρος δεν είναι μικρό παιδάκι για να τρέμει και να εκβιάζεται.
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν το δίλημμα είναι πραγματικό ή πλαστό. Αν είναι πραγματικό, έχει δίκιο ο Βενιζέλος που το έθεσε. Και ο ψηφοφόρος οφείλει να προβληματιστεί. Αν είναι πλαστό, ο ψηφοφόρος το πετάει στα σκουπίδια και πάει παρακάτω. Ο ψηφοφόρος δεν είναι ανεύθυνος. Και τα διλήμματα πρέπει να τίθενται, ώστε ουδείς να μπορεί εκ των υστέρων να λέει «δεν ήξερα».
Τόσο απλά; Τόσο. Μια μικρή συνέχεια, περί «εκβιασμών» και διλημμάτων, αύριο.