Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου. Αν μπορουσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικο θα το εκανα αμέσως.
Τί χρησιμεύει ενα κράτος Ελληνικο που αντι κάθε αλλη εξωτερικη πολιτικη διορίζει προξένους στην Ανατολη και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβαδίζει με την μονάκριβη ευχη και οδηγία “προσέχετε να μην γεννατε ζητήματα”;
Αν το κράτος δεν νοιώθει τί μπορει και τί πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. Εχουμε δυνάμεις αμέρητες και στην Μακεδονία και στην Θράκη και σε ολη την Ανατολή. Και αν το κράτος δεν τις ξέρει, δεν θα πει πως πρέπει να μην τις ξέρω και εγώ. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες η σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν ειναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ, η τουλάχιστον να προσπαθήσω.
Ναι εσυ θα σώσεις το ρωμέικο, ω φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να ξέρει οτι σε αυτον ελαχε να σώσει το εθνος του, ετσι θα προσπαθήσουν πολλοι και θα το σώσει οποιος μπορέσει. Και αλήθεια να ηταν πως ουτε εναν Ελληνα δεν βρίσκεις στην Μακεδονία, πρέπει να ειναι Ελληνικη η Μακεδονία. Αλλα κράτη αρπάζουν πολιτειες και χωρες και εμεις, και εκεινα που ειναι δικά μας, και εκεινα δεν κρατουμε. Σκιαζόμαστε μην μας πουν οι Ευρωπαιοι πως δεν ειναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και δειλά-δειλα ξεστομίζουμε πως εχουμε κάποια επιρροη στην Μακεδονία , γιατί τί θα πει η κοινη γνώμη αν μας ακούσει; Αφου οι Βούλγαροι την εχουν στο μάτι την Μακεδονία και φωνάζουν και την θέλουν δική τους, ταιριάζει να μην την θέλουμε εμεις;
Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μία κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν ειμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, εγινα για το εθνος, και το ξέρω επειδη γι’ αυτο ισα-ισα πονω.
Για την κυβέρνησή μου ερχεται σιχαμος και καταφρόνια, αμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολω αμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε οποια γωνια του Ελληνισμου και αν βρεθω, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνω, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει ο,τι γίνει.
Ξυπνω κάθε υπνο, κεντρίζω κάθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω κάθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτια σβησμένη, βγάζω κάθε πνοη κουρασμένη και παίζω κάθε χορδη σιωπηλή.
Ξυπνω, ξυπνω, ξυπνω.
Από το «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ» του Ίωνα Δραγούμη, εκδόσεις Σταμούλη
http://patriotikipolitofilaki.blogspot.gr/2012/11/blog-post_11.html