Κάποιοι θεωρούν ότι το κοίτασμα Λεβιάθαν στις ακτες του Ισραήλ είναι μια κεφαλή ενέργειας το σώμα της οποίας κείται από τη Λεβαντινή (Ανατολική) λεκάνη (Συρία – Λίβανος – Ισραήλ – Κύπρος) ως την Απούλια λεκάνη (Νότιο Ιταλική – Σικελική) με επέκταση και στο Ιωνικό ρήγμα, έχοντας επίκεντρο τη λεκάνη του Ηροδότου (Κύπρος – Κρήτη – Αίγυπτος -Ισραήλ). Υπάρχουν και μερικά κεφάλια προς Πελοπόννησο, Θράκη (λαδοξέρα) κλπ κλπ.
Σωτήρης Γλυκοφρύδης
Δημοσιεύω την εξαίρετη μελέτη του Σωτήρη Γλυκοφρύδη για τα κοιτάσματα υδρογονανθάκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην Ελλάδα μερικοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν την συμφωνία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ για την εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων, χωρίς να αντιλαμβάνονται και το τί πραγματικά σημαίνει αυτό για τον τόπο μας (βλέπε και τις αμφιβολίες μου στο άρθρο “Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ: Νέα γεω-οικονομική συμμαχία;“. Υποθέτω ότι το ίδιο θα συνέβη και με την υπογραφή του 1. Μνημονίου, που μερικοί θα την θεώρησαν σαν την σωτηρία της Ελλάδος.
Η έκταση του άρθρου είναι για τα δεδομένα αυτής της ιστοσελίδας (που χρησιμοποιεί το σύστημα CSM Typo3) μεγάλη, γι’ αυτό θα το δημοσιεύσω σε 3, ίσως και 4 συνέχειες. Αξίζει όμως τον κόπο να διαβαστεί.
Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στο άρθρο αυτό αναλύεται το φάσμα του πετρελαίου μέσα από έναν Οιδιπόδειο προσδιορισμό από τον οποίο προκύπτει μια άγνωστη πτυχή του τραγικού σύγχρονου ανθρώπου. Το κείμενο είναι αλληγορικό, πραγματιστικό και φιλοσοφικό συγχρόνως, με τεχνικές έννοιες απλοποιημένες, έχοντας υπερσυνδέσεις για περαιτέρω διερεύνηση, προσπαθώντας να κάνει σύγκλιση μεταξύ της πραγματικότητας και της διαισθητικής αντίληψης των προγόνωνμας. Γνωστοποιούμε στον αναγνώστη ότι η έκτασή του για τα δεδομένα των μπλογκς είναι μεγάλη, αποτελούμενο από τέσσερα μέρη με τρεις ενότητες κεφαλαίων που περιγράφονται πιο κάτω αναλυτικά. Αφιερώνεται σε όσους με την πένα ή το ξίφος τους κρατάνε Θερμοπύλες.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΜΕΡΟΣ Α΄ – ΠΡΟΟΙΜΙΟ
1. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: Στην ιχνηλασία… /Μεσόγειος και Μεσοποταμία… / Ο μυθικός κατακλυσμός… / Η Μεσόγειος ήταν η Μέση γη; / Είμαστε ακόμη δεισιδαίμονες; / Οι Βαβυλώνιοι σάροι.
2. ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ: / Μια διαφορετική προσέγγιση… / Αιγαίο – πρώιμη εποχή / Το έλαιο της πέτρας / Τα Φυσικά ΧΥΤΑ / Η επιβίωση στο φιλοσοφικό τραπέζι / Η φιλοσοφία στο μητρικό κρεβάτι
3. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ: Αντλούμε δύναμη από τα πεπτικά παράγωγα της γης… / Η Νέα Ρώμη της εποχής του Ηλιογάβαλου / Πλάτων και Αριστοτέλης, τα αξεπέραστα σύμβολα στο σκάκι της ζωής.
ΜΕΡΟΣ Β΄ – ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΧΥΤΑ
1. Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ: Μεντελέγιεφ, ο απόστολος της χημείας / Τελικά είχε δίκιο για τη γη ο Θαλής / Τρόπος άντλησης / Οι 7 αδελφές / Οι 7 αδελφές γεράσανε, ήρθαν σόγια και ξαδέλφες.
2. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ: Έναρξη / Οι εναλλακτικές πηγές / Οι μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου / ΗΠΑ, αφανής leader… / Νέα εποχή… /Κίνδυνοι… / Αυξημένη η επικινδυνότητα… / Κίνδυνοι απο εχθρικές ενέργειες / Το πετρέλαιο δεν είναι πράσινη ενέργεια ούτε καθαρή.
3. ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ: Κανιβαλίζουμε επικίνδυνα τη μάνα μας /Τα δίκτυα σημαίνουν παγκοσμιοποίηση… / Η διδαχή των Ομηρικών επών / Πολιτική του διαίρει και βασίλευε… / Ο Σίσυφος χρειάζεται ένα διάλειμμα, ένα time out.
ΜΕΡΟΣ Γ΄ – ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΟΖ
1. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ: LOS / ΕΕΖ / UNCLOS Ι-ΙΙ / Απαγόρευση κατά της Αμερικής / UNCLOS ΙΙΙ / Εφαρμογή ΑΟΖ / ΑΟΖ – παροράματα / Έννοιεςβάσης / Γιατί είναι δύσκολη η εφαρμογή της ΑΟΖ στο Αιγαίο / Η στάση του καρντάση γείτονα / Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης / Ο Τουρκικός γκριζωνισμός /Χάγη, στα δύσκολα -… / Ο από μηχανής Θεός
2. ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ: O δεύτερος κήπος της Εδέμ / Ο β΄ κήπος της Εδέμ προκύπτει για τους κολασμένους / Το κοίτασμα «Λεβιάθαν / Τα κεφάλια του θηρίου / Ο «άρχων της καβάλας».
3. ΑΙΓΑΙΟ: Casus Beli / Η Τουρκία νοιώθει σε κορσέ… / Καστελόριζο /Κύπρος, χώρα που αρπάζει ευκαιρίες / Η Ελληνο-Ισραηλινή συνεργασία / Νιγηρία, ένα παράδειγμα που μοιάζει της Ελλάδας / Διαφθορείς και διεφθαρμένοι / Η Ελλάδα θα συρθεί ξυπόλητη στο συμβολαιογραφείο.
ΜΕΡΟΣ Δ΄ – Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ
1. Η ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ: Διείσδυση μέσω των δικτύων / Ο Οθωμανός πετρο-Αττίλας / Ο καβαλιέρε χαρεμάρχης / Το Ισραήλ στο γεωπολιτικό ενεργειακό παιχνίδι / Προς αποδιοργάνωση της Μεσόγειας λεκάνης.
2. ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΛΕΒΙΑΘΑΝ: Δηλώσεις του Ισραήλ… / Οι πυρηνικοί φύλακες / Υπάρχει τελικά πετρέλαιο στη Μεσόγειο και πόσο; / Πώς θα συμπεριφερθούν οι Τούρκοι;
3. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ: Περί των προφητειών / Οι εσχατολογικες … / Ο ύπνος και τα όνειρα / Το κλειδί… / Η Ινδουιστική εσχατολογία / Ζαραθούστρα / Ιουδαική εσχατολογία / Χριστιανική… / Μωάμεθανική … / Νέα Ευρώπη – Νοστράδαμος /Επιστημονική εκδοχή – Χάντιγκτον / Γωγ και Μαγώγ / Το Θηρίο / Η Πόρνη της Βαβυλώνας / Το υποτιθέμενο σενάριο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
– Τι κινεί τα νήματα; / Ρέκβιεμ.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Έχει σχέση ο κήπος της Εδέμ με το πετρέλαιο και αυτό με τα ΧΥΤΑ της γης; Πού εισδύει για την επιβίωσή του, τώρα πια, ο άνθρωπος; Μπορεί από τα πετρελαϊκά κοιτάσματα σε Μεσόγειο και από την εφαρμογή ΑΟΖ στο Αιγαίο να προκύψει η Μεγάλη Κρίση; Γιατί οι Εβραίοι το κοίτασμα που βρήκαν το είπαν Λεβιάθαν και σε τι αποσκοπούν τα πυρηνικά τους όπλα στα νέα υποβρύχια, ένα εκ των οποίων το ονόμασαν Λεβιάθαν και άλλο Αναβίωση – αναβίωση ως προς τι; Υπάρχει σχέδιο αποσταθεροποίησης στην περιοχή της Μεσόγειου – Αιγαίου για να συντελεστεί η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» της επικράτησης του λαού των Ισραήλ; Σε τι παραπέμπει το «θηρίο με τα 7 κεφάλια» της Αποκάλυψης και ποια η σερσέ λα φαμ που το καβαλά, πόρνη – αρχόντισσα της Βαβυλώνας; Συνδέονται όλα αυτά με το τέλος των πολιτισμών που περιγράφει ο Χάντιγκτον, και ποιοι ο Γωγ και οι Μαγώγ που αναφέρονται και στις τρεις θρησκείες; Και, επιτέλους, τι κινεί της ζωής τα νήματα; Αυτά και άλλα εκ του φαινοτύπου περίεργα πράγματα πλην όμως εκ του γονοτύπου ενιαία, πρέπει να εξετάσουμε, Ελληνοκεντρικά, «μετ’ ευτελείας και άνευ μαλακίας», πατώντας από τη μια στέρεα στη γη και από την άλλη ισορροπώντας και χορεύοντας πάνω στο φτερό του καρχαρία. Καλή ανάγνωση.
ΜΕΡΟΣ Α΄ – ΠΡΟΟΙΜΙΟ
1. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ
Στην ιχνηλασία δεν πετάμε τίποτα: Είναι δύσκολο να ερμηνεύει κάποιος μύθους και προφητείες, αλλά και δεν πρέπει όταν κάνουμε διερεύνηση -ιχνηλασία, να πετάμε τίποτα. Εξετάζοντας τις προφητείες αν δεν μας συμφέρουν τις αγνοούμε, επιδεικτικά, αλλά δε νομίζω ότι μας συμβαίνει το αντίθετο. Για τους μύθους, συχνά τους θεωρούμε ψέμα, «παραμύθι», αλλά είναι βασικό στοιχείο για την κατανόηση της συμπεριφοράς μας. Οι μύθοι, είναι σαν τα υλικά για το κτίσμα της ζωής ενώ οι προφητείες εκφράζουν τις προοπτικές του κτίσματος. Και στις δυο όμως περιπτώσεις,μύθοι και προφητείες αλληλοσυνδέονται, οι μύθοι παραπέμπουν σε μια διδασκαλία της ζωής ενώ οι προφητείες, και ειδικά οι εσχατολογικές, εκφράζουν μια κραυγή απόγνωσης (και μια πικρή ελπίδα).
Μεσόγειος και Μεσοποταμία, κόσμοι παράλληλοι: Ερευνώντας για πετρέλαιο βρίσκεται κάποιος στον κήπο της Εδέμ, εκεί που όπως λέγεται πρωτοξεκίνησε ο άνθρωπος. Στην περιοχή αυτή διαπιστώνεται ότι ο μύθος του κατακλυσμού δεν ήταν μύθος. Σε 7 μέτρα λάσπης βρέθηκε η Ουρ (και η κοντινή Ουρούκ), πατρίδα του Νώε και άλλων κατακλυσμιαίων ηγετών, άρα, ο κατακλυσμός υπήρξε. Υπήρξε όμως και στην Ελληνική μυθιστορία ένας ανάλογος μύθος ή μύθοι. Εξετάζοντας όλους τους σχετικούς μύθους μαζί, προκύπτει πως ο κατακλυσμός του Ξίσουθρου, του Δευκαλίωνα, του Ωγύγου, του Νώε, του Ζιουσούντρα, δεν ήταν βρόχινη νεροποντή αλλά πλημμυρίδα από τη θάλασσα, που έγινε σε δυο σημεία παράλληλα και συγγενή, γεωλογικά, ιστορικά και ανθρωποκεντρικά που αφορά τον πολιτισμό μας. Μπορεί να συνυπήρξαν και οι βροχές, αλλά ας εξετάσουμε τον κατακλυσμό καλύτερα.
Ο μυθικός κατακλυσμός ήταν είσοδος νερών σε Μεσόγειο και Περσικό λόγω της εποχής λιωσίματος των παγετώνων: Η εποχή αυτή του λιωσίματος των πάγων δεν τελείωσε, συνεχίζεται ακόμα όπως προκύπτει από τη συνεχιζόμενη υποχώρηση των παγετώνων του Βορρά. Πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, προφανώς σε μια κρίσιμη περίοδο της τήξης των πάγων, τα γλυκά νερά από αυτούς, αφού γέμισαν τη λεκάνη του Ατλαντικού (εξ ου εκεί και το λιγότερο αλάτι), καβάλησαν τα στενά του Άντεν και του Γιβραλτάρ και πλημμύρισαν σαν αργό τσουνάμι τις περιοχές της Μεσοποταμίας και Μεσόγειου – Αιγαίου. Γι’ αυτό όλες οι κιβωτοί ή οι βάρκες επιβίωσης (και οι άνθρωποι) πήγαν βόρεια, κόντρα στα ρεύματα των νερών που επικρατούνε. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αν ο κατακλυσμός ήταν από βροχή, οι κιβωτοί θα έπρεπε να έχουν πάει νότια και να έχουν ξεβραστεί στη θάλασσα, και όχι να πάνε βόρεια ως το Αραράτ που έφτασε η κιβωτός του Νώε. Παρατηρώντας τα στενά του Άντεν καλύτερα προκύπτει πως κάποτε πρέπει να ήταν ενωμένα, «πριν ηγη πλατύνει» αναφέρει σε κάποια στιγμή ο Ζαρατούστρα στην Ζεν Αβέστα που θέτει επί τάπητος ένα άλλο θέμα, τη διαστολή της γης λόγω σβησίματος ηφαιστείων.
Μεσόγειος και Μεσοποταμία, κόσμοι παράλληλοι: Ερευνώντας για πετρέλαιο βρίσκεται κάποιος στον κήπο της Εδέμ, εκεί που όπως λέγεται πρωτοξεκίνησε ο άνθρωπος. Στην περιοχή αυτή διαπιστώνεται ότι ο μύθος του κατακλυσμού δεν ήταν μύθος. Σε 7 μέτρα λάσπης βρέθηκε η Ουρ (και η κοντινή Ουρούκ), πατρίδα του Νώε και άλλων κατακλυσμιαίων ηγετών, άρα, ο κατακλυσμός υπήρξε. Υπήρξε όμως και στην Ελληνική μυθιστορία ένας ανάλογος μύθος ή μύθοι. Εξετάζοντας όλους τους σχετικούς μύθους μαζί, προκύπτει πως ο κατακλυσμός του Ξίσουθρου, του Δευκαλίωνα, του Ωγύγου, του Νώε, του Ζιουσούντρα, δεν ήταν βρόχινη νεροποντή αλλά πλημμυρίδα από τη θάλασσα, που έγινε σε δυο σημεία παράλληλα και συγγενή, γεωλογικά, ιστορικά και ανθρωποκεντρικά που αφορά τον πολιτισμό μας. Μπορεί να συνυπήρξαν και οι βροχές, αλλά ας εξετάσουμε τον κατακλυσμό καλύτερα.
Ο μυθικός κατακλυσμός ήταν είσοδος νερών σε Μεσόγειο και Περσικόλόγω της εποχής λιωσίματος των παγετώνων: Η εποχή αυτή του λιωσίματος των πάγων δεν τελείωσε, συνεχίζεται ακόμα όπως προκύπτει από τη συνεχιζόμενη υποχώρηση των παγετώνων του Βορρά. Πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, προφανώςσε μια κρίσιμη περίοδο της τήξης των πάγων, τα γλυκά νερά από αυτούς, αφού γέμισαν τη λεκάνη του Ατλαντικού (εξ ου εκεί και το λιγότερο αλάτι), καβάλησαν τα στενά του Άντεν και του Γιβραλτάρ και πλημμύρισαν σαν αργό τσουνάμι τις περιοχές της Μεσοποταμίας και Μεσόγειου – Αιγαίου. Γι’ αυτό όλες οι κιβωτοί ή οι βάρκες επιβίωσης (και οι άνθρωποι) πήγαν βόρεια, κόντρα στα ρεύματα των νερών που επικρατούνε. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αν ο κατακλυσμός ήταν από βροχή, οι κιβωτοί θα έπρεπε να έχουν πάει νότια και να έχουν ξεβραστεί στη θάλασσα, και όχι να πάνε βόρεια ως το Αραράτ που έφτασε η κιβωτός του Νώε. Παρατηρώντας τα στενά του Άντεν καλύτερα προκύπτει πως κάποτε πρέπει να ήταν ενωμένα, «πριν η γη πλατύνει» αναφέρει σε κάποια στιγμή ο Ζαρατούστρα στην Ζεν Αβέστα που θέτει επί τάπητος ένα άλλο θέμα, τη διαστολή της γης λόγω σβησίματος ηφαιστείων.
Η Μεσόγειος ήταν η μέση γη; Για τη Μεσόγειο, ο Ηρόδοτος γράφει μόλις 2.500 χρόνια πριν, ότι τα πλοία που εξερχόντουσαν από τις στήλες του Ηρακλή (Γιβραλτάρ) έβρισκαν λάσπη, και μικραίνουν σαφώς στα σωστά όρια της περιγραφής της ναυμαχίας τα στενά της Σαλαμίν ας όταν ρηχήνει η θάλασσα κάπου 25 μέτρα (βλ. μέση τιμή ανόδου της στάθμης της θάλασσας παλιά, 1 μέτρο, τώρα 080 -060 ανά 100χρόνια ως και γιατί ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας ; – ). Από την είσοδο των νερών, εκ των υψηλότερων τότε λόγω της χαμηλότερης στάθμης της θάλασσας, Ηράκλειων Στηλών, ίσως να κρατά ο Ομηρικός μύθος της Σκύλας και της Χάρυβδης, μια εποχή εισόδου του υδάτινου στοιχείου στη Μεσόγειο που τα ρεύματα έριχναν τα πλοία από εδώ ή από εκεί στα βράχια. Οι μύθοι δηλούν μια ιστορία και η γλώσσα συχνά την υπογράφει. Προκύπτει όμως και κάτι άλλο εξετάζοντας τις λέξεις «Μεσοποταμία και Μεσόγειος». Υπήρξε, όντως, η Μεσόγειος η Μέση γη όπως η ονομασία της Μεσοποταμίας σημαίνει η μέση ποταμών (Τίγρη και Ευφράτη) πριν αποχωριστούν οι ήπειροι που κάποτε ήταν ενωμένες; Θα μου πείτε, τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το πετρέλαιο…Θα δείτε ότι έχουν, όταν προχωρήσουμε στη νεα Εδέμ και τη συνδέσουμε με την παλαιά και τις δυο με την εσχατολογία, γιατί η αποπομπή του ανθρώπου από τον Παράδεισο δεν τελείωσε, συνεχίζεται ακόμα.
Είμαστε ακόμη δεισιδαίμονες; Όχι, τώρα πια, λέμε, αλλά μας αρέσει να χαρίζουμε ένα πέταλο για καλοτυχία και αποφεύγουμε να μας κάνει ένας μίζερος ποδαρικό τον καινούργιο χρόνο. «Κοροϊδευόμαστε, αυτοκοροϊδευόμαστε κι ετεροκοροϊδευόμαστε στα πλαίσια ενός κατ’ εκτίμηση συμφέροντος ιδεαλισμού» κραυγάζει από το βουνό του ο γερόλυκος Ηράκλειτος, και θα προσθέσουμε «κρυμμένοι πίσω από το παραβάν μιας πίστης που γίνεται θρησκεία». Τους μύθουςτους αντιμετωπίζουμε συχνά αρνητικά και τις προφητείες με αμφιβολία, έχουμε όμως και αμφιβολία στην αμφιβολία όπως προκύπτει για παράδειγμα αυτής που λέγεται «Αποκάλυψη». Όλοι γνωρίζουμε ότι τα πάντα έχουν ένα τέλος και συγχρόνως μιαν αρχή, πράγμα που πρεσβεύουν όλες οι θρησκείες και το προσδιόρισαν πρώτοι χρονικά οι Βαβυλώνιοι μέσω των λεγόμενων σαρώσεων ή σάρων (sur).
Οι Βαβυλώνιοι Σάροι: Οι Μεσοποτάμιοι λαοί πίστευαν πως η ζωή στη γη χαρακτηρίζεται από συχνά «σκουπίσματα» – σαρώσεις (σάροι). Αυτά γίνονται βάσει κύκλων εναλλαγής 6 ίσων μερών ή ημερών, με αιχμή το μεταβατικό 7 το οποίο επιφέρει ένα νέο ήλιο (sun day), μια νεα αρχή που σηματοδοτείται απο ένα ουράνιο ηλιακό φαινόμενο. Το γιατί η εβδομάδα των Βαβυλωνίων είχε 6 ημέρες εργάσιμες +1 απραξίας που δεν δούλευαν και έμεναν στα σπίτια τους τη φοβερή αυτή ημέρα του Satur, του Κρόνου – Χρόνου, την ημέρα των θεωρούμενων παθών του Σαββάτου – 7η ημέρα), το γιατί οι πύλες της Βαβυλώνας ήταν 6+1 η μεγάλη, της μάνας Ιστάρ, και γιατί ο αριθμός του «Θηρίου ή Αντίχρηστου» εκφράζεται σήμερα με μια εναλλαγή τριών 6, και η εποχή του Χριστού ή της νίκης του χρηστού ανθρώπου με την αντίστοιχη εναλλαγή τριών 8, τις απαντήσεις πρέπει να τις αναζητήσουμε στο μεταφυσικό ιδεαλισμό μιας περασμένης εποχής που βρίσκεται ως απόθεμα στα γονίδιά μας. Στη σημερινή εποχή, το γιατί στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη προκύπτει θεριό με 7 κεφάλια και με 10 κέρατα, την απάντηση μπορεί κάποιος να την αναζητήσει στο Βαβυλώνιο μετρικό σύστημα και σε όσους μέτραγαν με τα δάχτυλά τους, κοινώς, προκύπτει σύστημα μικτό, φυσικό και ανθρωποκεντρικό. Είναι γεγονός ότι η πραγματικότητα σχετίζεται με μια μαθηματική αντιστοιχία αλλά και η αλήθειαμε ένα φράκταλ σύστημα.
2. ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ
Μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας: Παλιά, οι ήπειροι κατά τους γεωλόγους ήταν μια, η Παγγαία (Παν-γαία), επομένως και ο άνθρωπος υπήρξε στην καταγωγή του «ένας». Δεν έχει σημασία αν ζούσε τότε και πώς, σημασία έχει ότι προ-υπήρχαν τα γονίδιά του, οι υλικές αλλά και πνευματικές καταβολές της κληρονομικότητας (όπως το τελευταίο έχει αποδεχθεί ή βρίσκεται σε αυτό το δρόμο). Εκείνο όμως που έχει σημασία, είναι πως οι άνθρωποι τότε, την εποχή τηςπρογενέστερης καταγωγής τους (η οποία αν την εξετάσουμε προέρχεται από τη φύση όλη), στην αρχή ήταν «ένας», από ένα πρωτοκύτταρο – ωόν που χωρίστηκε στα δυο, έφτιαξε βιολογικούς σχηματισμούς, οργανικά συστήματα και όντα, κλείνοντας η φύση κατά περιόδους στη μονοειδότητα, δηλαδή στην επικράτηση του ενός μόνο είδους που κατά διαστήματα παρατηρείται (π.χ. εποχή φυτών, δεινοσαύρων, κ.λπ.). Η εποχή που διανύουμε τώρα αντιπροσωπεύεται απο τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες υπο-ομάδες διαφορετικής προσέγγισης πρακτικής και ιδεών, όπου από αυτές θα κυριαρχήσει τελικά η μια (όπως π.χ. κυριάρχησε στους δεινόσαυρους ο Rex), μέχρι να χαθεί και αυτή στον ατέρμονα σπειροειδή κύκλο της εξέλιξης. Κεντρικός προσανατολισμός όλων των ειδών – ομάδων και υποομάδων, ανεξαρτήτως κύκλου,εποχής ή χρόνου, είναι η Επιβίωση, που σημαίνει ζωή πάνω σε ζωή, η οποία ακόμα μας οδηγεί, ειδικά το βασικό κατασκευαστικό ον που είναι το θήλυ αλλά και τον ωαριογανιμέτη μεγαλοϊδεάτη άνδρα. Και από τη θηλυκή καταβολή της φύση αναπτύχθηκε η διαισθητική αντίληψη, ο μύθος και η προφητεία, ειδικά στις γυναίκες, προερχόμενα από την προγενέστερη εμπειρία της ζωής, με απώτερο σκοπό τη διδασκαλία των απο-γόνων. Ως εκ τούτου, δεν είναι τυχαίο ότι η μαντεία υπήρξε αρχικά χάρισμα των γυναικών και η διαίσθηση ακόμα τις κατέχει. Πρώτο ον στη φύση είναι η γυναίκα, αυτή μας οδηγεί όταν ο δουλεύει όλος εγκέφαλος και δεν πάμε με τις πάντες (στους άνδρες λειτουργεί κατά ημισφαίρια, στη γυναίκα πιο σφαιρικά). Οπότε, «άντρας» είναι εκείνος που έχει στα ύψη τις αρσενικές αλλά και τις θηλυκές ορμόνες, δηλαδή, χαρακτηρίζεται από καρδιά και πονηράδα. Οι Έλληνες σε αυτό υπήρξαν «μανούλες» αυτοί όντως για τη φύση υπήρξαν άνδρες. Ότι άλλο λέγεται περί αυτού είναι θαρρώ ημιγενές και ημίπληκτο.
Αιγαίο – πρώιμη εποχή: Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειοςπρέπει να ήταν χώρα μικρο-θαλασσών, αρχέγονων προκαριωτικών λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα. Εκεί ζούσαν τριλοβίτες με ποδάρια, ζώα μαμούθ -ελέφαντες και ποιος ξέρει άλλο τι, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν. Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το δις ηφαίστειο «Κρακατόα» του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος και πριν σκεφτεί μέσω του δυισμού του καλού και του κακού ο Όλυμπος, το Ιδαίον άντρο της Κρητικής – Κρητιδικής περιόδου της διαισθητικής αντίληψης των πρωτανθρώπων που ζούσαν εκεί. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίωνλιμνών» (για να είμαστε κάπως συγκεντρωτικοί) έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφές των Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά. Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι(άρι), πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών (βλ. και τραγόμορφο Δία).
Το έλαιο της πέτρας: Με αυτό τον όμοιο λεκτικά εννοιολογικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες. Η παραγωγή του σε απλές γραμμές είναι η εξής: Ο άνθρακας από το πλαγκτόν, τα φυτοζωικά κελύφη των οργανισμών και κάθε λογής οργανικά «σκουπίδια» υπό την επίδραση του νερού, της πίεσης, της υποξυγόνωσης και ειδικών (θερμο)μυκήτων μεταβάλλεται σταδιακά σε υδρογονάνθρακα και πτητικά αέρια, το γνωστό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο (βλ. Petroleum # Σχηματισμός). Ο πρώτος που το αναφέρει σε γραπτό κείμενο είναι ο Ηρόδοτος, το όνομα του οποίου δόθηκε ως απόδοση τιμής σε κοίτασμα, εκεί κοντά όπου ξαπλώνει το κήτος – κτήνοςτης ενέργειας που οι Ισραηλινοί το είπαν «Λεβιάθαν», ενώ οι πρώτοι που το χρησιμοποίησαν στις κατασκευές τους ως μονωτικό και άσφαλτο προκύπτουν οι Βαβυλώνιοι. Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός με τα μεθανιούχα εκρηκτικά αναθυμιάματα που το συνοδεύουν και σχηματίζονται σταδιακά στα χάσματα «χαβούζες» της γης, μπορεί να παρομοιαστεί σαν το προϊόν πέψης στομαχιών -κύστεων της φύσης. Αυτό κάνει τη γη να μοιάζει σαν ένα μεγακύτταρο οργανισμό, τη Γαία (βλ. Θεωρία Γαίας) η οποία αυτοαναπαράγεται αυτοκαταναλώνοντας τον εαυτό της. Σήμερα το «έλαιο της πέτρας» έχει καταντήσει το απαραίτητο ενεργειακό υπόστρωμα της ζωής του επιβιώνοντος με βοηθήματα σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να εισδύσει όλο και περισσότερο στα ενδότερα της γης και από «υιός» να γίνει «ιός» κι αν επιζήσει τελικά η μάνα γη να γίνει μαζί της «μιτοχόνδριο» για να τη μεταλλάξει και να ευ-βιώσει. Τα όντα κατευθύνονται εκεί όπου ξεκίνησαν.
Τα Φυσικά XYTA: Ας ορίσουμε μιαν «λαϊκή» ονομασία για την πετρελαϊκή βιομάζα, τα «Φ-ΧΥΤΑ» (φυσικά ΧΥΤΑ). Κατά την εξαπλουστευμένη αυτή θεωρία η οποία δεν απέχει της πραγματικότητας, τα φυτοζωικά λείψανα της γης καταλήγουν σε καταβόθρες όπου σκεπάζονται, εγκλωβίζονται, χωνεύονται και γίνονται λυματολάσπη, με τρόπο ανάλογο που συμβαίνει στις ανθρώπινες περιοχές ΧΥΤΑ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων). Έτσι η γη μπορεί να ιδωθεί και σαν ένας έμβιος οργανισμός που μεταστοιχειώνοντας τις ουσίες από τα λείψανα των οργανισμών της μπορεί και ζει και αναπαράγεται πάλι, εισφέροντας στο μάγμα της ψυχής της, αντιτιθέμενη με νύχια και με δόντια στον παντεπόπτη Χρόνο που ενώ στην αρχή τη γονιμοποιεί κατόπιν σκοτώνει σαν αρκούδος τα παιδιά της. Ως εκ τούτου, επανερχόμενοι στο θέμα μας, προκύπτει η ερώτηση: «αν τα πράγματα είναι έτσι, μπορούμε να κάνουμε πετρέλαιο από λυματολάσπη;» Η απάντηση είναι, ναι, αυτό γίνεται, η διαδικασία αυτή βρίσκεται σ’ εξέλιξη και ονομάζεται Θερμικός Αποπολυμερισμός, το πρόβλημα όμως είναι πως βρωμάει (βλ. Thermal Depolymerization – Wikipedia). Όσο και να μη θέλουμε να γίνει αποδεκτό, από την κόπρο του Αυγεία μιας περασμένης εποχής αντλεί ενέργεια ο άνθρωπος αλλά δεν την κάνει πλέον παξιμάδι, την καταναλώνει άπληστα, επιβιώνοντας κατά διαφόρους τρόπους μέσα από αυτή.
Η επιβίωση στο φιλοσοφικό τραπέζι: Ποιος έδωσε αυτή τη θαυμάσια λέξη «επιβίωση», που σημαίνει ζωή πάνω σε κάτι άλλο (που υπονοείται ότι αυτό το κάτι άλλο είναι οργανικό); Tabularasa (σβησμένος πίνακας) στη γνώση δεν υφίσταται, γι’αυτό θεωρείται σημαντικός στοχαστής ο Ράσελ, διότι γκρέμισε (άθελά του!) τον άγραφο πίνακα του Λοκ (βλ. Tabularasa, Λοκ – Wikipedia) κι έθεσε την επαγωγήσε αμφιβολία ως νέος Οιδίποδας. Κάποτε πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η φιλοσοφία δεν έχει πλαίσια, δεν έχει όρια, είναι πρόναος χωρίς ναό, ένθεν κακείθεν ανοικτός, δίχως ουρανό και πάτο. Οπότε, πάνω σε αυτό το σκεπτικό, της αιρετικής λογικής θα συνεχίσουμε, έχοντας ως μπαστούνι του τυφλού το ραβδί της φύσης μας και οδηγό τη διαίσθηση από την αίρεση του γόνου μας, την κόρη εσωστρέφεια που κάποιοι σοφοί την είπαν Αντι-γόνη.
Η φιλοσοφία στο μητρικό κρεβάτι: Φιλοσοφία χωρίς πατροκτονία κι αιμομιξία δεν γίνεται, καταντάει κίβδηλη, μνημόσυνο χωρίς ουσία. Γι’ αυτό κάποιοι πολύ σωστά ανέφεραν ότι ο έμφρων άνθρωπος είναι το πιο τραγικό ον που βρίσκεται στη γη, γιατί πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του και να συνευρεθεί με τη μητέρα του για να παράγει, όπου όταν δει τι έκανε μετά θα εξορύξει τελικά τα μάτια του. Ως εκ τούτου ο μύθος του Οιδίποδα θεωρείται ο πιο σημαντικός, το σημαντικότερο ίσως διανόημα του Αρχαιο-Ελληνικού πνεύματος που δίνει πλήθος προεκτάσεις, και έτσι κάποτε πρέπει να ιδωθεί, πέραν από την υφιστάμενη αντίληψη της λίμπινο που κρατάει μέσα της το σπόρο του θανάτου. Του ιδίου θανάτου, του καρπού, καθόσονόταν στον καρπό ο σπόρος δημιουργηθεί, τότε γίνεται αντιληπτό για τον καρπό πως η ζωή είναι μια διαδρομή θανάτου. Θανάτου, ύπνου κι έρωτα πάνω σε μητρική κοιτίδα.
3. ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ – ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Αντλούμε δύναμη από τα πεπτικά παράγωγα της γης, γίναμε πιο αιμοδιψείς από τα κουνούπια, πιο μιαροί από τις μύγες: Είπαμε ότι ο άνθρακας των φυτοζωικών λειψάνων υπό συνθήκες πίεσης, υγρασίας, αναεροβιότητας και ειδικών θερμομυκήτων σήπεται και γίνεται πετρέλαιο, που αποτελεί το ενεργειακό υπόστρωμα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Ενός όντος που βρίσκεται στις εσχατιές της φύσης, επιβιώνοντας με βοηθήματα, ρουφώντας άπληστα τα ενεργειακά παράγωγα του πεπτικού συστήματος της γης για να διατηρηθεί στη ζήση. Το πετρέλαιο, αυτό το «γαλακτοτρόφο» πλέον για τον άνθρωπο λασπώδες υγρό και τα αέρια της παραγωγής του μπορεί να εκληφθεί όχι απλώς ως δώρο του θεού αλλά και ως δώρο του πεπτικού συστήματος της φύσης. Η κοπροφαγία, όσο και να μας ενοχλεί η λέξη και η έννοια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα της τάσης της παιδικής ηλικίας (αν δεν προσέξουμε το μωρό θα φάει τα κακά του) και η κοπρολαγνεία των δυσκοίλιων γηρατειών. Και όλοι μας, κάπου εκεί βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα, κάπου μεταξύ της αρχής και της έναρξης του τέλους,κάνοντας ένα κύκλο. Όπου, πάντως, σημειολογικά και να βρισκόμαστε, ένα είναι γεγονός, πως ενώ νομίζουμε ότι ανήλθαμε τα σκαλιά της φύσης, στην πραγματικότητα πάμε όλο πιο μέσα και βαθιά.
Η Νέα Ρώμη της εποχής του Ηλιογάβαλου: Εκ της πρόσληψης ενέργειας επέρχεται στην παιδική ηλικία η ανάπτυξη που συντελεί σε δύναμη, επομένως και από την κατανάλωσή της ενέργειας προκύπτει στην ανθρωπότητα η πιο δυναμική αλλά και παιδική στο νου φυλή. Αυτή προκύπτει σήμερα η Αμερική, και στην Ευρώπη η Γερμανία, όπου η πρώτη έχοντας τo 5% του πληθυσμού της γης καταναλώνει το 25% και πλέον της ενέργειάς της. Η νέα αυτή Ρώμη, κοντινή και μακρινή, έχοντας δημιουργήσει ένα μετα-Βαβυλώνιο Ιανό θεό με δυο πρόσωπα, τον Ελληνο-Ιουδαϊσμό αλλά και με τα δυο παραμορφωμένα, εκ της θέσης ενός μέσου σκεπτόμενου Έλληνα μοιάζει σα να βρίσκεται επί της εποχής του αυτοκράτορα Ηλιογάβαλου ο οποίος συνουσιαζόταν στα φανερά με τη μάνα του στους ναούς κάνοντας τον όχλο να φωνάζει «δώσε της να καταλάβει της γραίας Ιοκάστης». Η διαπόμπευση της Ελλάδας σε όλο της το μεγαλείο και η διαστροφή του νου της ανθρωπότητας σε όλη την απέχθειά μας, προς κάποιους που δεν κατάλαβαν, ότι, και αν ακόμη η Ιοκάστη «ήξερε», αυτοί δεν πρόκειται να γλυτώσουν τον Οιδιπόδειο προσδιορισμό τους. Να περιφέρονται με τις Ερινύες τους, κουρέλια τραγικά, στον Κολωνό της ιστορίας. Η Ελλάδα δεν έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Έδωσε το φως της κατανόησης. Αυτή υπήρξε η μεγάλη συμβολή της.
Πλάτων και Αριστοτέλης, τα αξεπέραστα σύμβολα στο σκάκι της ζωής: Το «παιχνίδι της ζωής» παρότι είναι «τάβλι» (πεσσοί – ζάρια), παρουσιάζεται σε καταστάσεις μονοειδότητας (δηλ. επικράτησης τους ενός μόνο είδους) σα να είναι «σκάκι», καθόσον τα όντα λόγω του υπάρχοντος υπερπληθυσμού πρέπει να προσέχουν τις κινήσεις τους, που πατούν και που πηγαίνουν. Στο σημερινό σκάκι τηςζωής, τα πιο σημαντικά πιόνια λέγονται Πλάτων και Αριστοτέλης. Ο πρώτος με τον θεωρητικό του ιδεαλισμό είναι η βασίλισσα, μια που κινείται όσο θέλει και είναι το πιο δυναμικό κομμάτι, ενώ ο δεύτερος με τον πρακτικό του ωφελισμό είναι ο βασιλιάς, μια που κινείται λίγο αλλά είναι το πιο δυνατό – ουσιαστικό κομμάτι, καθόσον όταν φαγωθεί το παιχνίδι τελειώνει. Αυτό θεωρείστε το παρακαλώ και σωστά και καλά, όταν ο ολιγοκίνητος ωφελισμός χαθεί, το παιχνίδι της ζήσης τελειώνει. Γι’ αυτό οι Πλάτων και Αριστοτέλης θα μείνουν αξεπέραστοι ηγέτες -σύμβολα σε όλους τους αιώνες, όχι για το τι είπαν αλλά για Το Τι Έδειξαν. Τώρα, τι θεωρεί ως κατάληξη ο βασιλιάς Αριστοτέλης με τον όρο «εντελέχεια» και τι η βασίλισσα Πλάτων ως αρχή με τον αντίστοιχο όρο «επέκεινα», είναι άλλο θέμα και άλλου παπά ευαγγέλιο, πλην όμως όποιου και να προκύπτει μέλημα, είναι Ευαγγέλιο.
Στην Ελλάδα μερικοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν την συμφωνία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ της περασμένης εβδομάδας για την εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων, χωρίς να αντιλαμβάνονται και το τί πραγματικά αυτό σημαίνει για τον τόπο μας (βλέπε και τις αμφιβολίες μου στο άρθρο “Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ: Νέα γεω-οικονομική συμμαχία;“. Υποθέτω ότι το ίδιο θα συνέβη και με την υπογραφή του 1. Μνημονίου, που μερικοί θα την θεώρησαν σαν την σωτηρία της Ελλάδος.
Η έκταση του άρθρου είναι για τα δεδομένα αυτής της ιστοσελίδας (που χρησιμοποιεί το σύστημα CSM Typo3) μεγάλη, γι’ αυτό θα το δημοσιεύσω σε 4 συνέχειες. Αξίζει όμως τον κόπο να διαβαστεί.
Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στο άρθρο αυτό αναλύεται το φάσμα του πετρελαίου μέσα από έναν Οιδιπόδειο προσδιορισμό από τον οποίο προκύπτει μια άγνωστη πτυχή του τραγικού σύγχρονου ανθρώπου. Το κείμενο είναι αλληγορικό, πραγματιστικό και φιλοσοφικό συγχρόνως, με τεχνικές έννοιες απλοποιημένες, έχοντας υπερσυνδέσεις για περαιτέρω διερεύνηση, προσπαθώντας να κάνει σύγκλιση μεταξύ της πραγματικότητας και της διαισθητικής αντίληψης των προγόνωνμας. Γνωστοποιούμε στον αναγνώστη ότι η έκτασή του για τα δεδομένα των μπλογκς είναι μεγάλη, αποτελούμενο από τέσσερα μέρη με τρεις ενότητες κεφαλαίων που περιγράφονται πιο κάτω αναλυτικά. Αφιερώνεται σε όσους με την πένα ή το ξίφος τους κρατάνε Θερμοπύλες.
ΜΕΡΟΣ Β΄ – ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΧΥΤΑ
1. ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ
Μεντελέγιεφ, ο απόστολος της χημείας: Το 1907 πέθανε ένας μεγάλος Ρώσος φυσικός, η ιδιοφυία της χημείας και δημιουργός του πίνακα των περιοδικών στοιχείων, ο Ντιμίτρι Μεντελέγιεφ. Η διάνοια αυτή που έδωσε στην ανθρωπότητα πολλά και στην πατρίδα του μέχρι και τη σωστή χημική σύνθεση της Βότκα, θεωρείται από τους ειδικούς ως ο αποσταλμένος του θεού για τη χημεία. Στηνπερίπτωση του πετρελαίου δημιούργησε την αβιοτική υπόθεση της δημιουργίας του,η οποία παρότι θεωρείται σχετικά ξεπερασμένη, πατά επάνω της η σύγχρονη εμβιωτική θεωρία των Φυσικών ΧΥΤΑ. Επίσης ο Ντιμίτρι Μεντελέγιεφ δημιούργησε το πρώτο αξιόλογο σύστημα σωστής διύλισης του πετρελαίου. Περισσότερα για τοσοφό γέρο Μεντελέγιεφ ο οποίος δεν τιμήθηκε με το Νόμπελ από μικροσκοπιμότητεςτης επιτροπής των κριτών, βλ. Ντμίτρι Μεντελέγιεφ – Βικιπαίδεια καιAbiogenicpetroleum origin.
Τελικά είχε δίκιο για τη γη ο Θαλής: Κατά τη διαδρομή των χρόνων και των ανακαλύψεων των πετρελαίων της Βόρειας θάλασσας που άλλαξαν την όψη της Αγγλίας κι εν μέρει των Βόρειων χωρών, έγινε απτή η πραγματικότητα πως οι στεριανές πηγές προέρχονται απο υποθαλάσσιους πυρήνες. Αυτός ο «βασιλικός πολτός ζωής» εκτιμάται σήμερα πως έχει καταγωγή απο το υγρό στοιχείο, όπως εξάλλου και η φύση όλη. «Εν αρχή το ύδωρ» είπε κάποτε ο πατέρας της φιλοσοφίαςκαι της επιστήμης, ο πανηδονιστής του πνεύματος Θαλής, και φαντάστηκε τη γη ολόκληρη να πλέει σαν ένας δίσκος επάνω σε υγρό στοιχείο. Πόσοι όμως κατάλαβαν ότι προβλέποντας μέχρι και τις τεκτονικές πλάκες, πόσο δίκιο είχε; Για μια ενδεικτικήεικόνα της σχέσης πετρελαίου – υγρού στοιχείου – θάλασσας, βλ. τη θέση των μεγαλύτερων κοιτασμάτων της γης, ασχέτως της ποιότητάς τους, στο: www.independent.co.uk/multimedia/archive/00031/World-Oil_31948a.jpg
Τρόπος άντλησης: Ο τρόπος που αντλεί ο άνθρωπος τα βιολογικά ΧΥΤΑ μοιάζει με αυτό που κάνει το βυτίο «ο αχόρταγος». Ας πάμε όμως στο πιο «καθώςπρέπει», παραλληλίζοντας τη διαδικασία αυτή με ότι κάνει ένα κουνούπι που ρουφάτο αίμα ή πιο κοντά στην κουλτούρα μας με ό,τι κάνει ένας χειρούργος που ανοίγει με λαπαροσκόπηση μια παραφύση έδρα και την παροχετεύει για να ωφεληθεί όμως μόνο αυτός. Βρίσκουν και οι δυο, κουνούπι και χειρούργος το κατάλληλο σημείο, μπήγουν μια βελόνα, βιολογική το πρώτο – μεταλλική ο δεύτερος, και φτάνουν στο θρεπτικό ζουμί. Αυτό παροχετεύεται στην άλλη άκρη του σωλήνα με πίεση ανάλογη του αγγείου και διαφόρων παραγόντων. Από εκεί και πέρα, τα δυο όντα, με τη φυσική προβοσκίδα το πρώτο και τη μεταλλική σωλήνα το δεύτερο, παίρνουν το άγαρ και το μεταφέρουν στις φωλιές τους για να ζήσουνε αυτά καλά και ακόμα καλύτερα οι μανάδες με τα εξ αυτών παιδιά τους. Πίσω απ’ όλα αναζητείστε τη γυναίκα, είπαν κάποτε οι Γάλλοι. Αυτή τίκτει, αυτή γεννά, δίνοντας στον άνδρα με το πασπαλιζατέρ ένα ξεροκόμματο, να δώσει στα παιδιά «κάποια» από τα χαρακτηριστικά του. Ενίοτε, η γυναίκα ως φύση του βάζει στο ξεροκόμματο και τη «μερέντα» του που λέγεται «παλιμπαιδιστικός μεγαλοιδεατισμός», να νομίζει ότι άρχει ο ίδιος. Γι’ αυτό, μη νομίζετε πως το πετρέλαιο το αντλεί ο άντρας ή ότι ευθύνεται για όλα αυτός. Ηγυναίκα που είναι από πίσω του και διαφεντεύει και εμμέσως κυβερνά, αλλά θα τα δούμε αυτά καλύτερα όταν φτάσουμε στην ερμηνεία της εσχατολογίας. Προς το παρόν, για τα τεχνικά στοιχεία επί του τρόπου άντλησης του πετρελαίου βλ. Extraction of petroleum – Wikipedia.
Οι 7 Αδελφές (του πετρελαίου): Ο ορισμός «επτά αδελφές» τέθηκε το 1950 από τον Ιταλό Ενρίκο Ματέι, υπεύθυνο της μεταπολεμικής πολιτικής της Ιταλίας στο ενεργειακό, με σκοπό να δείξει τη σχέση που είχαν μεταξύ τους οι μεγαλύτερες εταιρίες εξόρυξης και διακίνησης του πετρελαιου (βλ. « Seven Sisters » (oil companies).
Αυτές, τότεήταν: 1. Standard Oil of New Jersey, 2. Standard Oil of NewYork (Exxon), 3. Standart Oil of California, 4. Gulf Oil, 5. Texaco (Chevron) 6.Royal Duch Shell, 7. Anglo Persian Oil Co. (BP). Ο Ματέι, βρίσκοντας κάποια κοιτάσματα λαδιού στη Σικελία και αερίου στην Βόρειο Ιταλία, προσπαθώντας να σπάσει το μονοπώλιο αυτών των εταιριών, έκανε άνοιγμα στους Ρώσους. Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξει στις αιώνιες μονές όταν το αεροπλάνο του κατά τη διαδικασία της προσγείωσης εξεράγη στον αέρα. Υπεύθυνες θεωρήθηκαν η Μαφία και η Κόζα Νόστρα. Η ιστορία του γυρίστηκε σε ταινία όπου και ο υπεύθυνοςδημοσιογράφος για την έρευνα του σεναρίου χάθηκε και αυτός μυστηριωδώς (βλ. Enrico Mattei – Wikipedia, και The Mattei Affair,). Παραπλήσιο θάνατο με του Ματέι μπορεί κάποιος να εντοπίσει στο θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση, όταν κατά τη διαδικασία της απογείωσης το αεροπλάνο του αντί να κάνει στροφή προς άνοδο καρφώθηκε στη γη. Είπαν πως είχαν μπει ανάποδα τα συρματόσκοινα της στροφής και της καθόδου, αλλά στην κοινή αντίληψη έμεινε η εκδοχή πως ήταν δουλειά της CIA και της Κόζα Νόστρα, καθώς ο πατέρας του με τα τάνκερ του και τη φήμη του (είχε παντρευτεί τότε τη χήρα Κένεντι) προσπαθούσε να ελέγξει τη διακίνηση του πετρελαίου. Για περισσότερα βλ. ΤΟ ΒΗΜΑ – Ο μυστηριώδης θάνατος του Αλέξανδρου Ωνάση και 22-1-1973 : Ο Ωνάσης κατεβάζει το μοχλό…και λέει στη Χριστίνα να σκίσει το αμερικάνικο διαβατήριό της).
Οι 7 αδελφές γεράσανε, ήλθαν τα σόγια και οι ξαδέλφες: Οι «7 αδελφές»του πετρελαίου που αντιπροσώπευαν το 1973 τον έλεγχο και τη διακίνηση του 85%των παγκόσμιων αποθεμάτων, έκαναν συμπτύξεις και απέκτησαν θυγατρικές, οι οποίες με τη σειρά τους συνδεόντουσαν με άλλες πιο απόμακρες, προερχόμενες κυρίως εκ των πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Έτσι δημιουργήθηκε ένα εκτεταμένο σόι μέσα από μυστηριώδη funds και offshore εταιρίες, δύσκολο να διαπιστωθεί συγγένεια, μακρινή καταγωγή και πλήρες γενεαλογικό δέντρο. Ως «νέες επτά αδελφές» θεωρούνται σήμερα οι: 1. China Petrolium Corporation, 2. GazpromRussia, 3. National Iranian Oil Co., 4. Petrobras Brazil, 5. PDVSA Venezouela, 6.Petrolium Malaysia, 7. Saudi Aramco. Στις εταιρίες αυτές, παρότι κατά βάση είναι κρατικές, συνεργάζονται μαζί τους και οι παλιές οι οποίες έστω με ένα 5 % μπορούν και μπλοκάρουν αποφάσεις. Το κρίσιμο σημείο για τη λήψη μιας απόφασης είναι 3- 7%, όπου το management της πλειοψηφίας αποδεικνύεται σχετικά αδύναμο όταν το μικρό αυτό ποσοστό που χρειάζεται για την πλειοψηφία του 51% το ελέγχουν τραπεζίτες. Τράπεζες, σωληνουργεία και εταιρίες πετροχημικών αποτελούν την «αγία τριάδα» μιας πετρελαϊκής συνεργασίας, η δυναμική όμως μιας χώρας στο πετρέλαιο φαίνεται από τα σωληνουργεία της. Για τις «νέες 7 αδελφές» βλ. The “New SevenSisters” και για τις διασυνδέσεις τους με οικονομικά και πετροχημικά funds που τις στηρίζουν, ερεύνησε Rockefeller family και Rothschild family.
2. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ
Έναρξη: Η δεύτερη πετρελαϊκή εποχή ξεκινά με τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου, καθορίζεται με την έκρηξη του Τσερνομπίλ και υπογράφεται με τη διαρροή της Φουκουσίμα. Ο πόλεμος του Κόλπου που συνέβη σε δυο φάσεις, το 1990 και 2003, έγινε διότι οι Κουβετιανοί αντλούσαν πετρέλαιο πονηρά, «υπό κλίση», μειώνοντας τις ενδιάμεσες αποθεματικές πηγές με το Ιράκ που οι Ιρακινοί τις θεωρούσαν τροφοδοτικά δικές τους. Όλη η αλήθεια δεν λέχθηκε πλήρως, πράγμα που σημαίνει εκτός από παραπληροφόρηση, ότι τα αραβικά αποθέματα μειώνονται ενώ συνεχίζεται, έστω με μικρό αυξανόμενο ρυθμό, η ζήτηση. Η εποχή της αιχμής του πετρελαίου που οι ειδικοί την περίμεναν περί το 1974, με τις υπάρχουσες συνθήκες της επιτάχυνσης της κατάργησης των πυρηνικών σταθμών, μετατίθεται σε 15 περίπου χρόνια (βλ. Peak oil).
Οι εναλλακτικές πηγές: Η ενέργεια από τον ήλιο, τον άνεμο και τα νερά δεν μπορούν να κάνουν πλοία και αεροπλάνα να κινούνται με ασφάλεια και ανελλιπώς, παρά μόνο να καλύψουν ένα ποσοστό αναγκών της ξηράς. Η παραγωγή βιοκαυσίμου (αιθανόλη, βιοπετρέλαιο κ.λπ.) δεν προβλέπεται να αντικαταστήσει το πετρέλαιο παρά να εισφέρει ως «τσόντα» εξισορρόπησης στις ενεργειακές δαπάνες που διαρκώς πληθαίνουν. Εκ τούτου, και δεδομένης της μείωσης εκμεταλλεύσιμων πετρελαϊκών αποθεμάτων, στην έρευνα και στην παραγωγή των εναλλακτικών πηγών ενέργειας έχουν επενδυθεί από τις εταιρίες πετρελαίου τεράστια ποσά. Πετρέλαιο τελικά φαίνεται να υπάρχει σε ποσότητες και ποιότητες, καθόσον είναι άγνωστο αν η κατανάλωση υπερβαίνει την παραγωγή της γης, όλα όμως είναι θέμα δυνατοτήτων και κόστους, μια που και οι δευτεροκλασάτες ποιότητες μπορούν να αναβαθμίζονται με χημικά (όπως π.χ. στον Καναδά και τη Βενεζουέλα), πράγμα όμως που ανεβάζει το κόστος. Το κόστος του πετρελαίου διαρκώς αυξάνει αλλά επέρχεται κάποια δυναμική ισορροπία σε σημείο που η θεωρία του Μάλθους (η αύξηση του πληθυσμού επιφέρει αντιστρόφως ανάλογη μείωση των αγαθών) δείχνει να κλονίζεται για άλλη μια φορά από όσους δεν κατάλαβαν ότι η λέξη αγαθό δεν σημαίνει μόνο ύλη. Επιπλέον, καθόσον τα βιοκαύσιμα ή οι εναλλακτικές πηγές έχουν περιορισμούς στην παραγωγή τους (πχ. η αιθανόλη από τεύτλα απαιτεί μεγάλες εκτάσεις μονοκαλλιέργειας σχεδόν, το βιοπετρέλαιο από τις ρίζες επιφέρει σημαντική αύξηση της τιμής των τροφίμων κ.λπ.), ο άνθρωπος με διάφορες μικτές λύσεις προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αύξηση των ενεργειακών του αναγκών. Παράλληλα όμως εντείνεται ο ανταγωνισμός επί της εύρεσης νέων, στα πρότυπα του Ιράκ, καλών και φτηνών κλασικών πετρελαϊκών πηγών.
Οι μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου (2010): Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι μεγαλύτερες εταιρίες στην παγκόσμια παραγωγή του πετρελαίου εμφανίζονται πρόσφατα ως εξής: 1).National Iranian Co. με ετήσια παραγωγή 320.000 million barrels (εκατομ. βαρέλια) – Ιράν. 2) Saudi Arabian Oil. Co. Με 305.000 mb – Σαουδ. Αραβία. 3) Qatar general Petrolium Corp. με 170.000 mb – Κατάρ. 4) Iraq National Oil Co. 135.000 mb. 5) Petroleos de Venezouela 130.000 mb- Βενεζουέλα. 6) Abu Dhabi National Oil Co. 125.000 mb –ΑμπουΝτάμπι. 7) Kuwait Petroleum Corporation 120.000 mb – Κουβέιτ. 8) Nigeria National Petroleum Co. 70.000 mb – Νιγηρία. 9) National Oil Co 55.000 mb (Λιβύη). 10) Sonatruch 40.000 mb – Αλγερία. 11) OAO Gazprom – Ρωσία. 12) OAO Rosneft – Ρωσία. 13) Petronas (Μαλαισία). 14. Exxon Mobil Corp. – Αμερική. 15) OAO Luckoil – Ρωσία. 16) Egyptian General petroleum Corp.- Αίγυπτος. 17) Petrolium Mexicanos. 18) BP Corporation – Αγγλία. 19) Petroleo Brasilerios S.Α.- Βραζιλία. 20) Royal Duch /Shell – Ολανδία.
Γιαπερισσότεραστοιχεία, βλ. World’s Largest Oil and Gas Companies – Petrostrategies, Inc. Οι Αμερικάνοι δεν προκύπτει να κατέχουν ιδιαίτερα καλή θέση διότι ασχολούνται κυρίως με αγωγούς.
ΗΠΑ, αφανής leader πετρελαίου: Ολόκληρη η πολιτική της Αμερικής είναι διαμορφωμένη για να είναι dealer και αφανής πλέον leader (ηγέτης) του πετρελαίου, πολιτική που ακολουθούν όλο και περισσότερο άλλες χώρες, χρησιμοποιώντας για στελέχη τους στις πετρελαϊκές εταιρίες εν ενεργεία ή συνταξιούχους πολιτικούς. Ένα τυπικό δείγμα αυτής της πρακτικής είναι ηεταιρία Halliburton στην οποία μπορεί κάποιος να εντοπίσει όλη την αφρόκρεμα της Αμερικανικής πολιτικής όπως την οικογένεια Μπους και άλλων σημαντικών πολιτικών παραγόντων που αποτελούσαν την Αμερικάνικη ηγεσία στον πόλεμο του Κόλπου ο οποίος έγινε με επίφαση τα πυρηνικά και τη Δημοκρατία. Στην Αμερική η διαπλοκή της πολιτικής ηγεσίας να κατέχουν και μη κυβερνητικές θέσεις δεν θεωρείται αδίκημα, υπότη λογική ότι «ολόκληρη η ζωή μας από μια διαπλοκή προήλθε και μια διαπλοκή θα εξακολουθεί να είναι». Την ίδια λογική φαίνεται να ενστερνίζεται τα τελευταία χρόνια και η Ρωσία, κάνοντας προτάσεις σε σημαντικούς Ευρωπαίους ηγέτες να μετάσχουν «συνταξιούχοι» ως στελέχη στις γιγαντούμενες πετρελαϊκές εταιρίες της. Η Ρωσία υπό τον Πούτιν έχει κάνει άλματα στον επιχειρησιακό αυτό τομέα.
Νέα Εποχή – χρειάζονται σταθερές πηγές αερίου συνεχούς ροής: Καθώς η πυρηνική ενέργεια εγκαταλείπεται συνεχώς πιο έντονα ως ακριβή (για να δ ιαλυθεί ένα πυρηνικό εργοστάσιο στοιχίζει περίπου όσο η κατασκευή του) και άκρωςεπικίνδυνη (διαρροές, τοξικά απόβλητα, απρόβλεπτα κ.λπ.), γίνεται όλο πιοεπιτακτική η ανάγκη στις χώρες που έχουν ενεργειακό έλλειμμα να δικτυωθούν μεσταθερές πηγές ενέργειας συνεχούς ροής. Αυτές τις αντιπροσωπεύει κυρίως τοφυσικό αέριο (γκάζι), το οποίο είναι και ασφαλές και πιο φτηνό από το πετρέλαιο και υψηλής ενεργειακής στάθμης αλλά και «φιλικό» προς το περιβάλλον. Αυτές οι ενεργειακές πηγές καλό είναι να βρίσκονται όσο γίνεται πιο κοντά στα εδάφη που τηχρειάζονται και την καταναλώνουν σε υψηλό βαθμό (π.χ. βιομηχανικά κράτη). Η ΕΕπου είχε κύριο τροφοδότη αερίου τη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας, ένοιωσε εφιαλτικότο φάσμα της στέρησης από την πρόσφατη οικονομική κρίση που ξέσπασε μεταξύτων δυο αυτών χωρών, και προτιμά να δικτυώνεται πλέον κατευθείαν με τονπαροχέα, τη Ρωσία. Παράλληλα, επειδή δεν αισθάνεται ασφαλής να έχει ένα μόνοπαροχέα και ιδίως τη Ρωσία, επένδυσε και στην Τουρκία που άδραξε την ευκαιρία ναμεταβληθεί σε τροφοδότη της μέσω των Κάσπιων και Καυκάσιων πηγών των πρώηνχωρών της Σοβιετικής ένωσης, επί των οποίων γίνεται μια έντονη προσπάθεια απόπολλούς του προσεταιρισμού τους. Επιπρόσθετα, επειδή η Ευρώπη δεν νοιώθει ασφάλεια ούτε και με την Τουρκία, αναζητά μια δική της ενεργειακή πηγή για να τηναποδεσμεύσει από εξαρτήσεις. Οι ενδείξεις συγκλείνουν πως μια τέτοια πηγή πρέπει να βρίσκεται στη Μεσόγειο. Για μια πληρέστερη εικόνα της δικτύωσης με αγωγούςτης Ευρώπης οι οποίοι αυξάνονται ως δίκτυο αιμοφόρων αγγείων, βλ. Europe – Proposed – Natural – Gas – Pipelines.
Κίνδυνοι από την άντληση και τη μεταφορά: Η εξόρυξη του πετρελαίου όταν γίνεται στη ξηρά δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη επικινδυνότητα όσο στη μεταφορά του, όταν όμως η λήψη συμβαίνει υπό τη θάλασσα, τα πράγματα αλλάζουν.
Η διαδικασία εδώ μοιάζει με παροχέτευση μιας κύστης που γίνεται μέσα σε μπανιέρα, όπου επιπρόσθετα το νερό χρησιμοποιείται. Μια περίπτωση ατυχήματος είναι να σπάσει κάποια σωλήνα της παροχής, οπότε τη στιγμή που είναι περιφερειακή κλείνεται μια βάνα που είναι πριν και η διαρροή μετά από μια μικρή διάχυση υγρού ή αερίου, σταματάει.
Εάν –όμως- σπάσει η κεντρική σωλήνα, στο πηγάδι, εκεί όπου δεν υπάρχει πριν βάνα, τότε η διαρροή δεν σταματάει εύκολα και δημιουργούνται εκτεταμένα προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε «περιτονίτιδα – νέκρωση» του βιολογικού ιστού και των υδάτων. Περισσότερα ως και στατιστικά στοιχεία επί των ατυχημάτων, βλ. List of pipeline accidents.
Αυξημένη η επικινδυνότητα στην ημίκλειστη θάλασσα: Ένα γεγονός σπασίματος κεντρικού αγωγού συνέβη πρόσφατα στον κόλπο του Μεξικού από πλημμελή συντήρηση αγωγού στη πλατφόρμα της ΒΡ. Οι πλημμελείς συντηρήσεις επέρχονται διότι πρέπει να τεθεί εκτός λειτουργίας ο αγωγός για κάποιες μέρες, όπου χάνονται εκατομμύρια δολάρια (ενώ οι διπλοσωληνώσεις ανεβάζουν το κόστος).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση του σπασίματος του κεντρικού αγωγού στον κόλπο του Μεξικού, για να σταματήσει η διαρροή του πετρελαίου που ανέβλυζε σε μεγάλο βάθος, χρειάστηκαν να πέσουν τόνοι τσιμέντου για να κάνουν ένα καύκαλο φραγμού και κατόπιν να γίνει εκτεταμένη χρήση χημικών για να αντιμετωπιστεί η πετρελαιοκηλίδα που έφτασε σε εύρος 5.200 τετραγωνικών χιλιόμετρων (βλ. Κόκκινη πετρελαιοκηλίδα Horizon ).
Ένα τέτοιο συμβάν σε ημίκλειστες θάλασσες, όπως είναι η Μεσόγειος, θα είχε πολύ πιο καταστρεπτικές οικολογικές συνέπειες. Το ατύχημα αυτό έδειξε πως όπως υπάρχουν τα πυρηνικά ατυχήματα είναι πιθανά και τα ανάλογα πετρελαϊκά, και δεν πρέπει να θεωρείται ίδιας σημασίας μια διαρροή σε οποιαδήποτε θάλασσα.
Στις ημίκλειστες θάλασσες, όπου τα νερά δεν ανανεώνονται εύκολα, η τοξικότητα του πετρελαίου και των χημικών που θα παραμείνουν για πάρα πολύ καιρό σε υψηλά επίπεδα μπορεί να επιφέρουν μέχρι και γονιδιακές μεταλλάξεις. Για μια εκτενέστερη εικόνα των επιπτώσεων βλ. Petroleum Accident Effects – FluTrackers.
Κίνδυνοι από εχθρικές ενέργειες: Ένας επιπρόσθετος φορέας επικινδυνότητας από αγωγούς είναι οι εχθρικές ή τρομοκρατικές ενέργειες. Ειδικά στη Μεσόγειο, μια καταστροφή πλατφόρμας άντλησης από τέτοιες ενέργειες θα μπορούσε να τη μετατρέψει σε Νεκρά θάλασσα Νο 2.
Περιοχές ολόκληρες θα καταρρεύσουν καταλήγοντας ημιθανείς και στείρες, με ανυπολόγιστες συνέπειες στη βιοποικιλότητα και την ποιότητα της ζωής των κατοίκων που στηρίζεται στην αλιεία και τον τουρισμό.
Επομένως, «δεν μας συμφέρουν εδώ οι πετρελαιοπηγές» μπορεί κάποιος να πει με σχετική ευκολία, αλλά αυτό δεν αποτελεί λύση. Βρισκόμαστε στο υποσύστημα ενός συστήματος που όποιος του κάνει γρατζουνιές, το σύστημα θα τον τσακίσει.
Οι νόμοι προΐστανται της δημιουργίας, είπε κάποτε ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος (που όπως αποδείχτηκε δεν ήταν και τόσο σκοτεινός), εννοώντας ότι μέχρι και ο Θεός δημιούργησε πάνω σε ένα υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο και ότι δεν το κατασκεύασε.
Πόσοι, όμως, κατάλαβαν τι βαθύτερο νόημα κρύβει η κουβέντα του «τα πάντα ρει» που επεκτείνεται ακόμη και στους νόμους; Προς τα πού ρέουν οι νόμοι της δημιουργίας ή και έστω του δημιουργού; Ας τα αφήσουμε, όμως, αυτά, φίλε αναγνώστη, και ζήσε, κολύμπησε και σέρφαρε, σήκωσε πανιά και κάνε ιστιοπλοΐα, να ξέρεις όμως πως το τιμόνι είναι για λίγο από δω ή από κει΄ τελείως κόντρα στον καιρό, δεν συμφέρει να πηγαίνεις.
Το πετρέλαιο δεν είναι πράσινη ενέργεια, ούτε καθαρή: Το πετρέλαιο είναι πράσινο-σταχτί, «σκατί» θα μπορούσαμε να το πούμε, μέχρι «τσιρλιό και τ’ αέρια της γης», αλλά είπαμε, ας είμαστε κοσμικοί χωρίς να χάνουμε την αποκοτιά μας.
Πάντως, η χρήση του πετρελαίου (και του αερίου) κρύβει επικινδυνότητες με παροράματα που θ’ ανατείλουνε στο χρόνο. Ακόμα και το πιο φιλικό αέριο λόγω της εκτεταμένης χρήσης του δεν στερείται τέτοιων δυσάρεστων επιπτώσεων, όπως π.χ. τη συμβολή του στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, πλανήτη και ανθρώπων.
Πρέπει κάποτε να γίνει αντιληπτό ότι η «πράσινη» ενέργεια δεν είναι τόσο πράσινη όσο λέγεται ούτε τόσο καθαρή, και ότι θα προκύψει απ’ αυτήν δυσάρεστο αντίτιμο στο μέλλον. «Καλό και κακό, το ίδιο πράγμα», μας κλείνει το μάτι πονηρά από τα ύψη του ο νομοκράτης της απροβλεψιμότητας, ο φωτεινός Ηράκλειτος.
3. ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ
Κανιβαλίζουμε επικίνδυνα τη μάνα μας: Η εκδοχή ότι μακροπρόθεσμα έναάλλου είδους Τσερνομπίλ ή Φουκουσίμα έχει δρομολογηθεί απο το πετρέλαιο, είναι κάτι παραπάνω από πιθανή. Όσο και να βελτιωθούν οι τεχνικές άντλησης ποτέ δεν θαμπορέσουν να εξαλείψουν τα προβλήματα παρά μονάχα να τα περιορίσουν στοελάχιστο δυνατό, με επιπρόσθετη ανασφάλεια το στατιστικό λάθος και τοναπρόβλεπτο παράγοντα. Οι τεχνικές εξόρυξης που βασίζονται στο τρίπτυχο «όλο πιοβαθειά, όλο με μεγαλύτερη ασφάλεια, όλο πιο γρήγορα», δείχνουν από μια πλευράτην έκταση του βαμπιρισμού μας. Κανιβαλίζουμε επικίνδυνα τη μάνα μας τη γη,ζούμε σε ένα πλανήτη κανιβάλων όπου ο μεγαλύτερος κανίβαλος είμαστε εμείς. Απότα 21 μεγάλα πετρελαϊκά πεδία έχουνε στερέψει τα 9 και μειώνονται επικίνδυνα τα 3πολύ βασικά για το Δυτικό πολιτισμό μας, της Αλάσκας, του Περσικού και τηςΒόρειας θάλασσας. Το χάσμα μεταξύ ύπαρξης παλιών και ανακάλυψης νέωνκοιτασμάτων συνέχεια μεγαλώνει (βλ. growinggap.jpg). Ας κατανοήσουμε τη θέσημας και ας περιορίσουμε την έκταση του βαμπυρισμού μας. Το έχουμε χρέος και προςτη μάνα γη, και προς τον εαυτό μας και προς τον τρόπο που θα ζήσουν τα παιδιά μας.Οι βασικοί ενεργειακοί πόροι, στοιχείο εκμεταλλεύσιμο και «ποιότητα ζωής»,τελειώνουν, και επέρχεται η εξισορρόπηση της Δύσης με την Ανατολή. Οπαράγοντας της στέρησης δεν προκύπτει στοιχείο δυστυχίας αλλά εξισορρόπησηζωής, εάν δεν δουλέψει η αντιστροφή της ιστορίας η πραγματική φυσική επιλογή.
Τα δίκτυα σημαίνουν παγκοσμιοποίηση αλλά αυτό σημαίνει και τηνεξαφάνιση των αδυνάτων: Δυνατός δεν είναι εκείνος που κατέχει τη σωματικήδύναμη αλλά τη βιο-λογική. Από έμβιο-λογική σκοπιά αυτό που λέμε «δύναμη»προκύπτει ότι προέρχεται από πλήθος λόγων. Ένας από αυτούς είναι η σκληρότηταπου δίνει αντοχές στο χρόνο (αναλογίσου πόσο προσβλητικό ήταν στην αρχαίαΕλλάδα η λέξη μαλακός, σήμερα μα….ς), άλλος είναι η αναπαραγωγική ικανότηταπου δίνει το μέγεθος του πλήθους, άλλος η δυνατότητα απόκρυψης, έτερος οηρωισμός ή η πονηριά, ενώ στο πρόσφατο είδος που επικράτησε, τον άνθρωπο,στοιχείο δύναμης προκύπτει το στόμα τα δάχτυλα και η φαντασία (και όχι το μυαλό,διότι λογική σημαίνει εξαπλούστευση). Βιολογικά δυνατός είναι εκείνος τον οποίο ηφύση έχει προικίσει με ικανότητες αυτορύθμισης δυνατές ώστε να ανταπεξέρχεται στις εκάστοτε δυσμενείς συνθήκες της ιστοροής του χρόνου. Έναν ιστό αν είσαι δυνατός τον σπας, στους δυο θα είσαι ήρωας, στους τρεις θα θεωρηθείς τιτάνας, στοντέταρτο πιο κάτω, πιασμένος θα βρεθείς με ανοιγμένες τις φτερούγες. Μας την έχει
στήσει με τα βρόχια του το σύστημα, φίλε, είναι θέμα φυσικής επιλογής η ζωή μας σεαυτό. Το μόνο που μένει είναι να δημιουργήσεις το δικό σου ιστό και να γίνεις ηαράχνη του μέσα στα πλαίσια της φυσικής επιλογής σου. Όποιοι δεν εντάχθηκαν στηροή του εξελικτικού ιστού και είναι χωρίς δίκτυο νερού, ίντερνετ, φυσικού αερίου και όλων όσων μας δικτυώνουν, προχωρούν προς κατανάλωση σαν τους Αβορίγινες, ενώόσοι είναι ενταγμένοι ας περιμένουν την αράχνη τους. Γιατί, πιστεύω, γίνεται αντιληπτό πως η μεγαλύτερη αράχνη είναι τελικά το σύστημα.
Η διδαχή των Ομηρικών επών: Ο Όμηρος μέσα από δυο έργα στενάσυνδεδεμένα μεταξύ τους, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, δημιούργησε το πιο γήιναφυσικό και συγχρόνως το πιο διδακτικό κείμενο για γνώση, το οποίο δυστυχώς δενπαρατίθεται έτσι όπως πρέπει. Μερικά χρήσιμα διδάγματα που προκύπτουν εξ αυτού,είναι: Στους πόλεμους νικούν οι πονηροί, οι ήρωες καταλήγουν ανδριάντες. Στους«αθάνατους» τους ήρωες υπάρχει η Αχίλλειος πτέρνα, τις πόλεις όμως τις παίρνουνμε σύμβολα οι πονηροί, βασισμένοι στο άλογο του ενστίκτου. Με σύμβολο το άλογοέπεσε η Τροία και με ίδια σύμβολα κυριεύονται τα κράτη, είτε αυτά τα σύμβολαλέγονται θρησκεία, είτε φιλοσοφία με στάση ζωής, είτε διάφορα πολιτισμικά τόξα.Στους πόλεμους υπάρχουν έξυπνοι και ήρωες. Ο καλός στρατιώτης δεν πάει στη μάχη να πεθάνει, πάει να χειρουργήσει και να φύγει ευλογημένος. Η ιστορία διδάσκει απότη μια μεριά τα έπη Αχαιών και Δωριαίων και από την άλλη μεριά έχει στα απόκρυφατην Ιωνική ασπίδα. «Στον κόρακα η ασπίδα αν δεν γίνεται αλλιώς, ζωντανός θα πάρωκάποιαν άλλη», τραγούδαγε στα δύσκολα ο εθνικός ποιητής των Ιώνων, Αρχίλοχος οΠαριανός που φυσικά δεν τολμούσε να διαβεί τα σύνορα της Σπάρτης. Και όμως,Σπάρτη και Ιωνία έζησαν, μέσω του νομοταγούς Λεωνίδα από η μια και τωναπογόνων του χαοτικού Οδυσσέα από την άλλη. Σκεφτείτε τα αυτά στο ταξίδι τηςζωής προς την Ιθάκη που όταν φτάσει στο νόστιμο ήμαρ, ο ταξιδιώτης χάνεται. Τοταξίδι του Οδυσσέα προς την πετρελαϊκή Ιθάκη του, τη Μεσόγειο, τώρα βρίσκεται στους Λαιστρυγόνες (Λιβύη, πάθος και βιαιότητα).Το μόνο που αλλάζει σήμερα είναι πως Λαιστρυγόνες είμαστε εμείς.
Πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και λαϊκό καπέλο: Η Αγγλία υπήρξεη πρώτη χώρα που εφάρμοσε τον πρακτικό Αριστοτελισμό στην πολιτική της (ενώ ηΓερμανία τον ιδεαλιστικό Πλατωνισμό). Την Αγγλία ακολούθησε η Αμερική (ενώ τηΓερμανία η Ρωσία). Αγγλία και Αμερική, μπολιασμένες με εντελέχεια, εκτενήανάλυση και «τα πάντα σε κουτάκια», εφάρμοσαν την ίδια πρακτική και στοενεργειακό, που όπως είπαμε αντιπροσωπεύεται απο το πετρέλαιο. Η πολιτική τηςBritish Petrolium με τις σχετικές εταιρίες των Αμερικάνικων σιδηροδρόμων πουείχαν αυξημένες ανάγκες σε καύσιμα, κάνοντας ανάλυση κι εκτενή επαγωγή μεσχεδιασμό βάθους δεκαετιών, εφαρμόζοντας το «διαίρει και βασίλευε» έγινανηγέτριες στο ενεργειακό παιχνίδι. Κάποιες πετρελαιοπαραγωγές χώρες που αντέδρασαν έφτιαξαν τον OPEC,το Ιράν όμως απετέλεσε το πρώτο σοβαρό πιλοτικόπρόγραμμα χειραγώγησης κράτους για την απομύζηση των πετρελαϊκών αποθεμάτωντου, τα οποία οι Αγγλο-Αμερικάνοι στις καλές εποχές τα είχαν 90% και στις κακέςεποχές 80% δικά τους. Στη δύσκολη εποχή εξοβέλισαν τον Mohammad Mosaddegh που αντέδρασε προωθώντας την κρατικοποίηση (τη μεγάλη εχθρό της ελεύθερηςοικονομίας) εγκαθιστώντας τον έκπτωτο Σάχη και παρέμειναν έτσι εκεί για άλλα 26χρόνια. Από την άλλη πλευρά, καθώς οι εθνικοποιήσεις με τον Νάσερ άρχισαν ναπετυχαίνουν, φρόντισαν για την καλή εικόνα του παρακρατικού τους μορφώματοςπου λέγεται «Η Εταιρία». Η Αμερική είναι η «Δημοκρατία των Εταιριών». Πιοεπικίνδυνη όμως εταιρία από το ίδιο το κράτος που βρίσκει μέχρι και στρατιώτες να πεθάνουν τσάμπα για ένα όνειρο που θα προκύψει ουτοπία, δεν γίνεται. Τα πάνταξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις και καταλήγουν στις χειρότερες συνθήκες,φορώντας οι έξυπνοι στους ήρωες ένα λαϊκό καπέλο. Το καπέλο αυτό εκτός από ταφύλα δάφνης όταν είσαι ξαπλωτός, στη Μεσόγειο προκύπτει φέσι ή κιπάχ, ή πίλοςευρωπαϊκός ή έστω μάγκικη αμερικάνικη τραγιάσκα. Ο πόλεμος αρχίζει πάντα μεπολιτικά.
Ο Σίσυφος χρειάζεται ένα διάλειμμα, ένα «time out»: Ο Σίσυφος – άλλοένα σύμβολο της ελληνικής διανόησης, δεν έχει σημασία αν ήταν ληστής ή βασιλιάς,όσο ότι βρέθηκε τιμωρημένος από τους Θεούς να σπρώχνει μια πέτρα στο βουνά και όταν φτάνει στην κορυφή εκείνη να ξανακυλάει κάτω. Εμμέσως είναι ένας μικρόςΠρομηθέας, που συμβολίζει την αέναη βούληση της προσπάθειας του ανθρώπου προςτην εξέλιξη και τον ευδαιμονισμό. Ο ευδαιμονισμός όμως του Σίσυφου που μέσωαυτού προσδοκά να φτάσει στο σκοπό του, είναι να στήσει τελικά την πέτρα τουεπάνω στο θρονί του Δία, γιατί ας μη γελιόμαστε, αυτό του δίνει δύναμη, αυτό τονατσαλώνει. Είναι τρελός, μεγαλοφυής – μεγαλομανής ο Σίσυφος, κανείς δεν ξέρει.Πεμπτουσία του ανθρώπου, κάποτε τον είπε ο Καμύ μέσα στα πλαίσια τουρομαντισμού της εποχής του. Η εξέλιξη όμως, που μέσω αυτής προσδοκά ο Σίσυφος να φτάσει στο σκοπό του, είναι μονοσύμαντο μέγεθος, χωρίς αντιστρεψιμότητα, όπουστην καλύτερη περίπτωση να συμβεί ένα διάλειμμα, ένα time out, στο οποίο οΣίσυφος θα κάτσει απά στην μετακυλισμένη πέτρα του για να σκεφτεί και ναξαποστάσει. Εκεί, θα πάρει δύναμη μέσα από τη σκέψη και το δυισμό του «καλού»και του «κακού», όπου ο Δίας διαιρεί ενώ ο Ζευς ενώνει-ζεύει. Αυτή η ώρα τουδιαλείμματος και της περισυλλογής του Σίσυφου είναι η μέγιστη στιγμή τηςανθρωπότητας, όπου θεός και άνθρωπος γίνονται εν και σταματά ο χρόνος. Εδώέχουμε έναν ακόμα προσδιορισμό του Ανθρώπου, Σίσυφου – Δία και Τιτάνα, αν θαγίνει τελικά ο μέγιστος θεός δίνοντας σπάργανο τροφή στο στόμα του πατέραΚρόνου – Χρόνου μια πέτρα για να τον βαρυστομαχιάσει ώστε να μη τρώει τα παιδιάτου, για λίγο, έστω για λίγο. Τiming το λένε αυτό οι δυνατοί του Δία το μεγάλοκόλπο. Τώρα, ποιος θα είναι ο Άνθρωπος αυτός, Δίας και Σίσυφος μαζί, θα προκύψει στο τέλος της παράστασης, όπου βγαίνουνε οι μάσκες. Εκεί όμως θεατής θα είναι ένας άγνωστος θεός με τους άφιλους αγγέλους πάνω σε καινές κερκίδες. Ο Σίσυφοςείναι τελικά από τη μοίρα καταδικασμένος.
Τέλος του 2. Μέρους. Θα ακολουθήσουν το 3. και 4. Μέρος
Σωτήρης Γλυκοφρύδης
http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews[backPid]=78&tx_ttnews[tt_news]=3423&cHash=c4afcc016cee0f31822a93c70a229384