Ένας γυαλιστερός και καλοαναθρεμμένος μύθος που πλασάρεται από τα ιερατεία του καθεστώτος, ιδιαίτερα σε περιόδους που η γεροντική του κατάπτωση γίνεται ορατή και η σήψη του ξεφεύγει και ρέει έξω από τις όχθες του, είναι ο μύθος των «νέων» και «άφθαρτων».
Αυτός ο μύθος πήρε διαστάσεις επιδημίας επί «εκσυγχρονισμού», ακριβώς γιατί αποτελούσε τον «παραπόταμο» της «εκσυγχρονιστικής» μυθολογίας.
Η νεοφιλελεύθερη «εκσυγχρονιστική» μυθολογία που εδραιώθηκε επί Σημιτισμού και με ρυθμούς κατακλυσμιαίους, αναπαλαίωνε το σάπιο και τη σήψη κολλώντας πάνω σ’ αυτά τις ετικέτες του «νέου», του «σύγχρονου», του «προοδευτικού»…
Αυτή η μυθολογία που δεν εξέφραζε ΤΙΠΟΤΑ το σύγχρονο και νέο (ένας κόσμος σε γεροντική κατάπτωση δεν μπορεί να δώσει ζωή σε τίποτα το νέο και ιστορικά σύγχρονο), εμβολίασε, τότε, την ελληνική κοινωνία, αναστυλώνοντας τις αξίες ενός νεκρού κόσμου και αναπαλαιώνοντας τους μύθος του συστήματος και της «ελεύθερης αγοράς».
Η μεγάλη ήττα των Ιδεών και η επέλαση του νεοταξικού οδοστρωτήρα έχουν σαν ιστορικό ορόσημο το Σημιτισμό, ταυτίζονται με αυτόν…
Στο έδαφος αυτό του «εκσυγχρονιστικού» σκότους γιγαντώθηκαν πλούσιοι και ποικίλοι μύθοι αποϊδεολογικοποίησης και αποπολιτικοποίησης του ιστορικού γίγνεσθαι, της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Από τότε αρχίζει να αναπτύσσεται και ο μύθος των «νέων», των «άφθαρτων» κ.λπ: Η ακραία ΛΟΓΙΚΗ του «απολιτικού»…
Μια λογική που ΟΧΙ μόνο τεμαχίζει το καπιταλιστικό ΟΛΟΝ, το υπεραπλουστεύει και το συρρικνώνει ΙΔΙΟΤΕΛΩΣ σε ανεξάρτητα τεμάχια, αλλά τεμαχίζει και τον Άνθρωπο, καταμερίζοντας τις λειτουργίες του και αντιπαραθέτοντας: Το νέο με το γέρο (δεινόσαυρος λέχτηκε στην αρχή), τον απεργό με το χρήστη της απεργίας, τον αγώνα των καθηγητών με τους γονείς, το διαδηλωτή με τον οδηγό κ.λπ…
Αυτή η ακραία φασιστική μυθολογία του ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΥ, δηλαδή των «νέων» και «άφθαρτων», μια μυθολογία που ισοπεδώνει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και την υποτάσσει στα ηλικιακά χαρακτηριστικά (βιολογία) ή στις δόλιες ηθικές αφαιρέσεις («άφθαρτος»), τα τελευταία χρόνια έχει πάρει διαστάσεις φρενοβλάβειας, ιδιαίτερα στις προεκλογικές φιέστες…
Πάνω σ’ αυτήν τη μυθολογία (ιδεολογία του νεοταξικού φασισμού) επιχειρεί να οικοδομηθεί και το «ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη: Να αναπαλαιώσει τα απόνερα του σημιτισμού…
Το πήραμε από δω:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9523.html