Που στηρίζεται το όραμα μιας ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας και συνεργασίας, ιδιαίτερα στο θέμα των αγωγών στην Ανατολική Μεσόγειο; Μήπως πρόκειται για όραμα θερινής νυκτός;
του Δαμιανού Βασιλειάδη
Εισαγωγή
Κατωτέρω παραθέσω τρία άρθρα που έχουν σχέση με το πρόβλημα της μεταφοράς φυσικού αερίου από το Ισραήλ και την Κύπρο στην Τουρκία ή την αποτροπή αυτού του σχεδιασμού.
Τι συνηγορεί για την μια ή την άλλη προοπτική;
Δες τε κατωτέρω τα αντικρουόμενα επιχειρήματα και τιε συνέπειές τους.
Με την κρίση στην Ουκρανία φαίνεται ότι δημιουργούνται καινούργια δεδομένα και στην περιοχή μας, που μπορεί να επηρεάσουν τις αποφάσεις των εμπλεκομένων κρατών και των μεγάλων δυνάμεων που επηρεάζουν αυτές τις αποφάσεις, κυρίως βέβαια των ΗΠΑ.
Γεγονός είναι ότι εξυφαίνεται ένας νέος ψυχρός πόλεμος με την αναβίωση του γνωστού Ανατολικού Ζητήματος (ποτέ δεν έσβησε), που έχει σχέση με τις δυτικές δυνάμεις σε κατά το μάλλον ή ήττον μόνιμη αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Στην αντιπαράθεση αυτή καθοριστικό ρόλο για την Ελλάδα και Κύπρο θα παίξουν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου, με το βασικό ερώτημα, αν είναι διατεθειμένες να υπερασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα ή να υποκύψουν στις πιέσεις εξωθεσμικών παραγόντων, κυρίως αμερικανικών, και την υποταγή τους σ’ αυτούς τους παράγοντες.
Εδώ ισχύει αυτό που είπε κάποτε ο παλαίμαχος πατριώτης αγωνιστής Βάσος Λυσσαρίδης: Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν (Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη σε Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα με θέμα: “Τρεις Γενοκτονίες μια στρατηγική” στις 17 Σεπτεμβρίου 2010)
Το «εθελούσια» είναι αυτό που, κατά την γνώμη μου, δημιουργεί το πρόβλημα και την ανησυχία! Το πρόβλημα, όπως πάντα, είμαστε εμείς ως Έλληνες. Στο ερώτημα: Φυσικό αέριο: Ευλογία ή κατάρα, η απάντηση είναι: Από μας εξαρτάται, δηλαδή αν είμαστε ανεξάρτητοι ή υποτελείς!
Η ώρα της κρίσης και της αλήθειας
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 7.9.2013
Τα γεγονότα με τη Χρυσή Αυγή και η αποκλειστικότητα των γεγονότων που σχετίζονται μ’ αυτήν καλύπτουν πολύ σημαντικές πτυχές της εξωτερικής μας πολιτικής, που μπορεί, ενδεχομένως ή με βεβαιότητα, να σηματοδοτούν κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Κύπρου και της Ελλάδας.
Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας στις ΗΠΑ και για δεύτερη φορά η επικείμενη επίσκεψη του πρωθυπουργού, καθώς και η προγραμματισμένη επίσκεψη του στο Ισραήλ στις 7-8 Οκτωβρίου, όπου για πρώτη φορά πρόκειται να συνεδριάσει το Ανώτερο Συμβούλιο Συνεργασίας των δύο χωρών, δημιουργούν κρίσιμα ερωτήματα και ανάγκη προσέγγισής τους, για ευνόητους λόγους.
Εξηγούμαι
Σ’ ένα προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο: «Ένα νέο Ανατολικό Ζήτημα», αναφέρθηκα, ανάμεσα στα άλλα, στα προτερήματα και μειονεκτήματα μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ και κατ’ επέκταση με το εβραϊκό λόμπι και τις ΗΠΑ.
Στο άρθρο αυτό, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας συμμαχίας, κατέληξα με λογική αλληλουχία επιχειρημάτων ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, κυρίως για το Ισραήλ, μια συμμαχία του με την Κύπρο και την Ελλάδα, αποτελεί όρο επιβίωσής του, αν θέλουμε να ξεκινήσουμε την επιχειρηματολογία μας για το τι συμφέρει στο Ισραήλ και όχι τι συμφέρει στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Το πρόβλημα όμως είναι να αποδείξουμε με απτά και αδιάσειστα στοιχεία, αν πραγματικά υπάρχει μια τέτοια σχέση στρατηγικής ανάγκης και για τα τρία κράτη τελικά.
Ποια είναι η απόδειξη εκείνη που θα μας πείσει ότι η σχέση Ισραήλ – Τουρκίας έχει διαρραγεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα όχι μόνο επαναπροσέγγισης, αλλά αναβίωσης και εδραίωσης της παλιάς, γνωστής συμμαχίας μεταξύ τους και μάλιστα συμμαχίας η οποία ευθέως στρεφόταν εναντίον μας; (1)
Τι ρόλο θα παίξει στην περίπτωση αυτή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ. Θα πιέσει προς την επαναπροσέγγιση με κάποιο τρόπο, όπως έγινε με την επίσκεψη του Ομπάμα στο Ισραήλ και τον «εξαναγκασμό» του πρωθυπουργού Νετανιάχου να ζητήσει συγγνώμη για την περίπτωση του Μαβί Μαρμαρά ή τελικά το εβραϊκό λόμπι θα επιβληθεί επί της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής, ώστε να αποφευχθεί μια τέτοια προοπτική;
Τέλος θα προσπαθήσει και θα έχει επιτυχία μια αναγκαστική σύμπηξη των σχέσεων Ισραήλ, Τουρκίας και Ελλάδας, κάτω από την στρατηγική επιδίωξη της Αμερικής, ώστε να αποτελέσουν τα τρία κράτη φραγμό και ασπίδα σε οποιαδήποτε επιδίωξη της Ρωσίας να κατέβει στα θερμά νερά της Μεσογείου και να αποτελέσει κίνδυνο για τον έλεγχο και την ασφάλεια τόσο των πηγών φυσικού αερίου και πετρελαίου της περιοχής που εκτείνεται από το Ιόνιο έως τη Μέση Ανατολή, όσο και για τους αγωγούς;
Αυτά είναι τα κρίσιμα ερωτήματα, που η απάντησή τους τελικά θα δοθεί στην πράξη, όταν αποφασιστεί ποια κατεύθυνση θα πάρουν οι αγωγοί φυσικού αερίου και πετρελαίου του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας. Αυτή θα είναι η κρίσιμη ώρα, η ώρα της αλήθειας, όπως την διατυπώνω στον τίτλο του άρθρο μου αυτού.
Αν το Ισραήλ, αποφασίσει ή συγκατανεύσει ή αναγκαστεί για κάποιους λόγους στρατηγικής επιλογής από κάποια κέντρα της Αμερικής να προτιμήσει αγωγό για το φυσικό του αέριο που να περνάει από την Τουρκία, τότε υπάρχει ήδη το αποδεικτικό στοιχείο ότι επεκράτησε η άποψη των κύκλων εκείνων στα στρατηγικά επιτελεία των ΗΠΑ και του Ισραήλ, που θέλουν την Τουρκία ως στρατηγικό σύμμαχο.
Ένα δευτερεύον πρόβλημα, που όμως δείχνει την στρατηγική κατεύθυνση είναι οι διαβουλεύσεις που γίνονται με την Αίγυπτο, για την διευθέτηση του ζητήματος της ΑΟΖ Αιγύπτου – Ελλάδας.
Η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα θα εξαρτηθεί στην πράξη από την απόφαση του αμερικανικού παράγοντα σε σύμπραξη με το εβραϊκό λόμπι και το Ισραήλ.
Σε περίπτωση που αποφασιστεί για το φυσικό αέριο του Ισραήλ ο σχεδιαζόμενος τερματικός σταθμός υγροποίησης του στην Κύπρο, είτε, όπως κάποια σχέδια προβλέπουν ενδεχομένως, διοχέτευσής ενός μέρους του στο Ισραήλ και στο λιμάνι της Άκαμπα και αποφευχθεί η διοχέτευσή του μέσω αγωγού στην Τουρκία, αυτό το γεγονός και μόνο σημαίνει ότι ως στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ έχει επιλεγεί η Κύπρος και η Ελλάδα και όχι η Τουρκία, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Μία απόδειξη προς την κατεύθυνση αυτή θα είναι επιπλέον η υπογραφή συμφωνίας Αιγύπτου – Ελλάδας για την ΑΟΖ και τον αποκλεισμό του κινδύνου να αποκοπεί η Ελλάδα από την ΑΟΖ της Κύπρου.
Υπάρχουν «αποχρώσες ενδείξεις», κατά την άποψή μου ότι τα πράγματα στο καθοριστικής σημασίας αυτό εθνικό μέτωπο, για να εκφράσω την προσωπική μου γνώμη, θα εξελιχθούν ευοίωνα για Κύπρο και Ελλάδα.
Πάντοτε όμως – και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε – με όρο την αμοιβαιότητα.
Ίδωμεν!
[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012. Στο βιβλίο μου αυτό αναλύω διεξοδικά τα προβλήματα στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, στον οποίο εκτός από τις μεγάλες δυνάμεις εμπλέκεται και το Ισραήλ, η Τουρκία, η Κύπρος και η Ελλάδα.
Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Αθήνα, 28.3.2014
Ηλεκρ. Διεύθυνση: damon@damonpontos.gr
Ιστολόγιο: www.damonpontos.gr
H συμμαχία Κύπρου Ελλάδος Ισραήλ μετατρέπεται σε εφιάλτη;
Ο αγωγός που προτάθηκε (ως δόλωμα;) από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μ. Νετανιάχου στην ελληνική πλευρά, για την σύμπηξη της ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας. Τώρα οι εταιρείες κατευθύνουν τον αγωγό προς την Τουρκία!!!
Του Σάββα Καλεντερίδη
Η αντίστροφη μέτρηση για να μετατραπεί το όραμα ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας σε εφιάλτη άρχισε με το τηλεφώνημα που έκανε ο Νετανιάχου στον Ερντογάν, το Μάρτιο του 2013, όταν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός φέρεται να πιέστηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, να ζητήσει συγνώμη, πράξη αδιανόητη -μέχρι τότε- για έναν πρωθυπουργό του Ισραήλ. Και η αντίστροφη μέτρηση φαίνεται ότι θα τελειώσει το 2104 ή το πολύ το 2015.
Ακριβώς επειδή έχουν αρχίσει να λειτουργούν τα χρονοδιαγράμματα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ, ο διεθνής παράγων και οι εταιρείες που εμπλέκονται στην εκμετάλλευσή τους, επιζητούν την άμεση επίλυση του Κυπριακού, για να εξαλειφθεί κάθε πιθανό εμπόδιο που θα μπορούσε να εμφανιστεί στο μέλλον και να διαταράξει την ασφαλή εξόρυξη και μεταφορά του φυσικού αερίου στις διεθνείς αγορές. Εκτός αυτού, επιζητούν και τη φθηνότερη λύση που θα επιτρέψει τη μεταφορά του στην ενεργοβόρο αγορά της Ευρώπης.
Εδώ ακριβώς αρχίζει ο εφιάλτης.
Είχαμε γράψει πριν από μήνες ότι τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα εξισλαμισμένων εβραίων της Τουρκίας είναι σε επαφή με ενεργειακούς κολοσσούς στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ και διαπραγματεύονται την κατασκευή αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο του Ισραήλ και της Κύπρου στην Τουρκία, όπου ένα μέρος θα καταναλώνεται και το υπόλοιπο θα μεταφέρεται στην Ευρώπη.
Τώρα βλέπουμε ότι εκπρόσωποι των εταιρειών Noble Energy και Delek, που έχουν την άδεια εκμετάλλευσης του Οικοπέδου “Αφροδίτη”, μετέβησαν πριν λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, για επαφές με στελέχη των εταιρειών *Zorlu Holding, Enka Holding, TurcasPetrol AS και CalikHolding. Σκοπός της συνάντησης είναι η διερεύνηση της δυνατότητας μεταφοράς του ισραηλινού αερίου στην Ε.Ε. μέσω ενός αγωγού από το Ισραήλ στην Τουρκία.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, με απόφαση που εξέδωσε τον παρελθόντα Οκτώβριο, έδωσε την άδεια για εξαγωγή του 40% των αποθεμάτων της χώρας σε φυσικό αέριο, απόφαση που χαιρέτισαν οι εταιρείες Noble Energy, Delek Drilling και Avner Oil and Gas, οι οποίες εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα Ταμάρ και Λεβιάθαν του Ισραήλ. Να σημειωθεί ότι το Λεβιάθαν είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα που έχει ανακαλυφθεί στη Μεσόγειο.
Με βάση τα παραπάνω, για όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο, μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής: Ότι από τη μια πλευρά έχει στηθεί σκηνικό “επίλυσης” του Κυπριακού, με την υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ να επισκέπτεται Αθήνα και Λευκωσία και όχι Άγκυρα και να επιβάλλει την αποδοχή του λεγόμενου κοινού ανακοινωθέντος, που αποτελεί εναρκτήριο διαδικασία των επαφών και των συνομιλιών για την εξεύρεση λύσης, και από την άλλη πλευρά οι ενεργειακοί κολοσσοί που ελέγχουν το κοίτασμα της Αφροδίτης, βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες της κατασκευής του αγωγού που θα μεταφέρει ΚΑΙ το κυπριακό αέριο στην Τουρκία, καθιστώντας ενεργειακό κόμβο την Τουρκία, όμηρο την Κύπρο και χώρα παρία την Ελλάδα.
Έχουμε επισημάνει στα άρθρα μας της προηγούμενης εβδομάδος ότι το γεγονός ότι η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και το ευρωπαϊκό κεκτημένο ισχύει για το σύνολο της κυπριακής επικράτειας, και το ενεργειακό, αποτελούν δυο ισχυρά χαρτιά για τη Λευκωσία και την Αθήνα, που πρέπει να χρησιμοποιηθούν με επιδεξιότητα και σωφροσύνη, για να έχει αίσιο τέλος το εθνικό μας ζήτημα.
Οι δυο διαδικασίες που έχουν ξεκινήσει εν παραλλήλω, λες και διευθύνονται από το ίδιο κέντρο, δεν αποτελούν καλό οιωνό και είναι ορατός ο κίνδυνος τα πλεονεκτήματα να μετατραπούν σε μειονεκτήματα και το όραμα σε εφιάλτη.
Κι αυτό γιατί πολύ απλά ο επιχειρηματικός παράγοντας, δηλαδή οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που εμπλέκονται στην προαναφερθείσα διαδικασία, έχουν τέτοια δύναμη, που μπορούν να καθορίσουν τις αποφάσεις ακόμα και πανίσχυρων κυβερνήσεων.
Αν τελικώς με βάση τα παραπάνω το Κυπριακό λυθεί με τρόπο που πλήττει τα συμφέροντα του Ελληνισμού και την ίδια ώρα ο αγωγός πάει κατά Τουρκία μεριά, τότε μιλάμε για τον ορισμό του φιάσκου, όσον αφορά την ελληνοϊσραηλινή συμμαχία.
Και μπορούμε αβίαστα να υποθέσουμε ότι η κατοχή του 40% της Κύπρου και οι (υπαρκτές) τουρκικές απειλές, σε συνδυασμό με την (υπαρκτή) κρίση στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις, και ο αγωγός Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα-Ευρώπη χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι και ως δόλωμα για την σύμπηξη της ελληνοϊσραηλινής συμμαχία, και στη συνέχεια ο εβραϊκός παράγοντας χρησιμοποίησε την ελληνοϊσραηλινή συμμαχία, για να θορυβήσει την Άγκυρα και να πάρει αυτά που θέλει από την Τουρκία.
Κλείνοντας, να υπογραμμίσουμε ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου και ο ίδιος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να ζητήσει συγνώμη από τον Ερντογάν και να αποδεχτεί τη λύση του αγωγού μέσω Τουρκίας υποκύπτοντας στις πιέσεις αυτών συμφερόντων.
Αυτό θα πρέπει να το έχουν υπ’ όψιν τους οι Αναστασιάδης και Σαμαράς, αλλά και όλοι πολιτικοί ηγέτες σε Κύπρο και Ελλάδα, γιατί το διπλωματικό και πολιτικό μπραντεφέρ που θα ακολουθήσει θα είναι σκληρό και θα λυγίζει ακόμα και …σίδερα.
*Οι πανίσχυροι επιχειρηματικοί όμιλοι Zorlu Holding, Enka Holding ανήκουν στις οικογένειες Ζορλού και Τάρα, που είναι εξισλαμισμένοι εβραίοι καταγόμενοι από τη Θεσσαλονική και τα Σκόπια.
Γιατί ξεχνάμε αγωγό Ισραήλ – Τουρκίας μέσω της Κύπρου
Κάθε προσπάθεια προς την κατεύθυνση κατασκευής αγωγού Ισραήλ-Κύπρου-Τουρκίας, εάν και από όπου διαδίδεται, τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι εκ του πονηρού και σκοπό έχει μέσα στο πλαίσιο του παραδοσιακού… «ραγιαδισμού» – τουλάχιστον από το 1955 και μετά – κύκλων στη χώρα μας, να εξουδετερώσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό ελληνικό «χαρτί», με το οποίο στο προσεχές μέλλον θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την Άγκυρα σε μία σειρά θεμάτων και να την οδηγήσουμε σταδιακά ακόμα και στο να αλλάξει πολιτική.
του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
08/01/2014 04:03
Πέραν του παραπάνω εύκολα αντιληπτού επιχειρήματος να υπενθυμίσουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει να χρηματοδοτήσει των αγωγό EastMed. Να υπενθυμίσουμε ότι κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Αντώνη Σαμαρά στο Ισραήλ για πρώτη φορά το Τελ Αβίβ διά του υπουργού ενέργειας Σιλβάν Σαλόμ ανέφερε ότι η χώρα του προτιμάει την κατασκευή αγωγού μέσω Κύπρου προς την Ελλάδα χωρίς να παρεμβάλλεται η Τουρκία.
Αυτόν λοιπόν τον αγωγό, τον EastMed αναμένεται να τον χρηματοδοτήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι φυσικά απορίας άξιο το πως στις Βρυξέλλες θα δικαιολογούσε κάποιος την χρηματοδότηση ενός αγωγού κόστους 3 δισεκατομμυρίων Ευρώ, όπως είναι το τουρκικό σχέδιο και όχι ενός η αξία του οποίου εκτιμάται στο ένα δισεκατομμύριο.
Επαναλαμβάνουμε αυτό που γράψαμε σε διπλανή ανάρτηση παρουσιάζοντας τις απόψεις του καθηγητή Φώσκολου, ότι για να υπάρξει αγωγός Ισραήλ-Τουρκίας θα πρέπει να συνεισφέρει αέριο η Κύπρος διαφορετικά δεν υπάρχει τρόπος να καταστεί βιώσιμος. Να πούμε ακόμα, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί για τρεις λόγους:
Πρώτο, η Λευκωσία λογικά δεν θα επιτρέψει μία τέτοια εξέλιξη ενόσω το Κυπριακό βρίσκεται σε τέλμα και οι μαξιμαλιστικές θέσεις της Άγκυρας δεν επιτρέπουν διαπραγμάτευση επί της ουσίας. Εκτός κι αν αποφασίσει να αυτοκτονήσει.
Δεύτερο, η Τουρκία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο μέσο μίας διαδικασίας τεράστιας εσωτερικής αποσταθεροποίησης, στην οποία ουδείς γνωρίζει το πρόκειται να προκύψει και το κυριότερο ουδείς γνωρίζει πως ακριβώς θα οδηγηθούμε σε μία λύση του συγκεκριμένου δράματος.
Η περίπτωση ενός εντυπωσιακού come back των στρατιωτικών είτε μέσω μίας «ανίερης συμμαχίας» με τον Ερντογάν ή/και ένα μετα-μεταμοντέρνο πραξικόπημα, είτε ακόμα και ένα… παραδοσιακού τύπου, βρίσκεται πάντα στο τραπέζι. Είναι ποτέ δυνατόν η Άγκυρα ή κάποιος πόλος εξουσίας στη χώρα, υπό αυτές τις συνθήκες να «λύσει» το Κυπριακό με τρόπο ώστε να δικαιολογείται ένα πραγματικό rapprochement με την Λευκωσία; Εκτός κι αν το ερώτημα αποδειχθεί ρητορικό…
Ακόμα όμως και να υποθέσουμε ότι η Άγκυρα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιπαρέρχεται τη συγκεκριμένη υπόθεση και μία νέα ισορροπία δυνάμεων έρχεται στην επιφάνεια στο εσωτερικό της χώρας. Σε δύο μήνες από τώρα έχουμε δημοτικές εκλογές, και τον Αύγουστο έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό (να και κάτι στο οποίο ίσως θα έπρεπε να διδαχθούμε από τους γείτονες).
Πώς είναι δυνατόν να κινηθεί αξιόπιστα ο οποιοσδήποτε (με ποια νομιμοποίηση σε τελική ανάλυση;) στην Τουρκία προς μία κατεύθυνση επίλυσης οποιουδήποτε θέματος όταν έχουμε όλα αυτά τους επόμενους μήνες, όπου είναι σίγουρο ότι θα γίνεται «χαμός» στην Τουρκία. Όταν όλοι γωρίζουμε τη σκλήρυνση των θέσεων προεκλογικά, πόσο έξυπνο θα ήταν για την ελληνική πλευρά να προχωρήσει;
Η τεράστια χρονοκαθυστέρηση στην Τουρκία είναι προφανές ότι συμπίπτει με την αστάθεια στην Αθήνα και με την προσπάθεια (ή μήπως απλά επιθυμία;) της ηγεσίας στη Λευκωσία να πετάξει από πάνω της την «ιστορική ρετσινιά» του «ΝΑΙ» στο «πολλαπλά προβληματικό» (για να το πούμε όσο πιο διπλωματικά γίνεται…) «Σχέδιο Ανάν».
Τρίτο, τουλάχιστον στον υπογράφοντα δεν δύναται να γίνει κατανοητό το πώς ακριβώς «αναλυτές», στα σοβαρά προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν, ότι οι Ισραηλινοί με κάποιο «μαγικό» τρόπο – ακόμα και σε περίπτωση κατάρρευσης και κατάληξης στην φυλακή για τον Ρ. Τ. Ερντογάν – θα θεωρήσουν ότι η νεοθωμανική-αντισημιτική παρένθεση στην Τουρκία έκλεισε, οπότε καλό θα ήταν να «δώσουμε το μπαξίσι» στους Τούρκους, το οποίο δεν είναι άλλο από την ΕΞΑΡΤΗΣΗ των εξαγωγών φυσικού αερίου του Ισραήλ προς την Ευρώπη από την Άγκυρα. Θεωρούμε, ότι και μόνο αυτή η παρατήρηση κλείνει το θέμα έτσι όπως άνοιξε.
Να το πάμε και παρακάτω; Εάν θα ήθελε κάποιος να «προσεγγίσει» την Άγκυρα (είτε Έλληνας, είτε Ισραηλινός, είτε Ευρωπαίος, είτε Αμερικανός), γιατί μέσα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το Κυπριακό, την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και όλα αυτά τα «πολιτικώς ορθά», να μη σχεδιάσει όντως έναν αγωγό μικρής χωρητικότητας προς την Τουρκία, ο οποίος να είναι βιώσιμος ακόμα και χωρίς την συμμετοχή της Κύπρου, τον οποίο να συνδέσει με τον ΤΑΝΑΡ και μετά με τον «δικό μας» ΤΑΡ και να προχωρήσει με την κύρια οδό εξαγωγής προς την Ευρώπη τον EastMed.
Εάν οι εκτιμήσεις του καθ. Φώσκολου είναι ορθές – κάτι το οποίο απεδείχθη στην υπόθεση του κοιτάσματος «Αφροδίτη» – θα είναι δυνατή η κατασκευή πέραν του ενός αγωγών, άρα είναι προφανές ότι και ο «άξονας» Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ-Αβίβ, δεν θα διαρραγεί και η Τουρκία θα λάβει κάτι για το οποίο θα πρέπει να δώσει γενναιόδωρα ανταλλάγματα. Και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι όμως ευχαριστημένοι, αφού θα υπάρξει αυτό που λέμε «διαφοροποίηση» (diversification) των οδών μεταφοράς της ενέργειας.
Επειδή όμως η παραπάνω υπόθεση δεν αποτελεί παρά μία φαντασιακή κατάσταση η οποία προϋποθέτει μία «άλλη» Τουρκία, είναι προφανές ότι η περίπτωση να έχουμε αγωγό από το Ισραήλ στην Κύπρο και μετά στην Τουρκία δεν μπορεί να υλοποιηθεί, όσο κι εάν αγωνίζονται γι’ αυτό κάποιοι στην Ελλάδα στην Κύπρο και αλλού.
Η γεωπολιτική πραγματικότητα και οι οικονομικές επιταγές είναι πολύ πιο σημαντικές από ορισμένους «κατά φαντασίαν στρατηγιστές» στην Αθήνα, στην Λευκωσία και αλλαχού.
http://www.defence-point.gr/news/?p=93052
Αστειότητες για σχέδια αγωγού από Ισραήλ προς Κύπρο & Τουρκία
Τουλάχιστον από οικονομικής αλλά και γεωπολιτικής άποψης κάθε σχέδιο για την κατασκευή αγωγού που θα συνδέσει Ισραήλ, Κύπρο και Τουρκία, δεν πρόκειται να υλοποιηθεί, αφού πολύ απλά, οι κανόνες της αγοράς και των διεθνών σχέσεων, ειδικά την σημερινή εποχή, δεν μπορεί παρά να αποτελέσουν την κρίσιμη παράμετρο για σκέψεις τέτοιου επιπέδου και εμβέλειας.
του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
08/01/2014 03:41
Σύμφωνα με τον Αντώνη Φώσκολο, ομότιμο καθηγητή της πολυτεχνικής σχολής των Χανίων, «η κατασκευή είναι αντιοικονομική» αφού πολύ απλά για την ώρα το Ισραήλ δεν προβλέπεται να προμηθεύσει τέτοιες ποσότητες ώστε να μπορέσει ο αγωγός να λειτουργήσει.
Πιο συγκεκριμένα, το Τελ Αβίβ εκτιμάται ότι διαθέτει αποθέματα της τάξης των 900 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων (δ.κ.μ.) φυσικού αερίου. Εάν λοιπόν υποτεθεί ότι θα εξορύξει περί το 40% της συγκεκριμένης ποσότητας η οποία θα προορίζεται για εξαγωγή, δηλαδή περί τα 360 δ.κ.μ. – υπόθεση βασισμένη στην διεθνή πρακτική – πολύ απλά η συγκεκριμένη ποσότητα δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει την βάση για την κατασκευή αγωγού.
Αναφορικά με την Κύπρο ο καθηγητής επισημαίνει ότι τα 4,1 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου στο κοίτασμα Αφροδίτη, αντιστοιχούν σε μία ποσότητα 760 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου. Ποσότητα η οποία είναι τριπλάσια των κοιτασμάτων του Πατραϊκού και των Ιωαννίνων μαζί. Με άλλα λόγια ακόμα και με τις πλέον μετριοπαθείς ενδείξεις μιλάμε για ένα μεγάλο κοίτασμα το οποίο θα αποφέρει τεράστια οικονομικά οφέλη στην Λευκωσία.
Επιπροσθέτως, βορείως του Αφροδίτη, κατά την Noble, υπάρχουν έξι (6) μικρότερα κοιτάσματα με πιθανά αποθέματα της τάξεως των 1 με 2 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδών φυσικού αερίου, τα οποία θα συνεισφέρουν και αυτά στην ανάπτυξη του συγκεκριμένου κοιτάσματος.
Με άλλα λόγια είναι προφανές ότι σύμφωνα με τον καθηγητή, η διαπραγμάτευση για την κατασκευή αγωγού από το Ισραήλ προς την Τουρκία, είναι σίγουρα άνευ αντικειμένου εάν μιλάμε για μία απευθείας συμφωνία του Τελ Αβίβ με την Άγκυρα. Πολύ απλά, το Ισραήλ δεν έχει την δυνατότητα να προσφέρει τις απαιτούμενες ποσότητες για να λειτουργήσει σε μία οικονομική βιώσιμη βάση ένα τέτοιο σχέδιο.
Είναι προφανές ότι μόνο η ανάπτυξη των κοιτασμάτων της Κύπρου, σε συνδυασμό με αυτά του Ισραήλ θα μπορέσουν να δημιουργήσουν την βάση για τη δημιουργία οποιουδήποτε αγωγού από την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη. Η ανάπτυξη δεν των κοιτασμάτων τα οποία αναμένεται με βάσιμες ελπίδες να ανακαλυφθούν στα οικόπεδα του 2ου γύρου αδειοδοτήσεων της Λευκωσίας θα είναι εκείνη η εξέλιξη η οποία θα δικαιολογήσει την κατασκευή αγωγών, όχι ενός, αλλά περισσότερων αγωγών.
Ο Α. Φώσκολος ανέφερε ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι (Σόλωνας Κασσίνης και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες) εκτιμάνε ότι στα «οικόπεδα 2,3,9,10 και 11 θα μπορούσαν να υπάρχουν ποσότητες της τάξης των 1 τρισεκατομμυρίου κυβικών μέτρων φυσικού αερίου (δηλαδή περί τα 39 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια) και άνω, ενώ τα υπόλοιπα οικόπεδα μας επιφυλάσσουν περί τα 2 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα (70 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια). Άρα, καταλήγει ο καθηγητής Φώσκολος «με αυτά τα αποθέματα γίνονται περισσότεροι από δύο αγωγοί προς την Ευρώπη».
Είναι λοιπόν σαφές, ότι το «αυτόνομο» της Κύπρου αναφορικά με τα κοιτάσματά της, δηλαδή εάν αυτά με την πάροδο των ετών επιβεβαιωθούν, θα επιτρέψει στη Λευκωσία να μην έχει κανέναν λόγο να δεχτεί «πιέσεις» από ένα δυνητικά «φιλο-τουρκικό» Ισραήλ το οποίο, όπως κάποιοι ακόμα και στην Αθήνα διαδίδουν, σκέφτεται να προσεγγίσει την Άγκυρα με αντίδωρο έναν αγωγό Ισραήλ-Κύπρο-Τουρκία.
Αυτό όμως θα το εξηγήσουμε πιο αναλυτικά σε διπλανή ανάρτηση…