Η Μεσόγειος “γεννά” τον νέο Πλανητάρχη

Ο κύβος ερρίφθη.

Ο Αρμαγεδδών ξεκίνησε και πλέον ζούμε το τέλος της ιστορίας.

Όποιος νικήσει κερδίσει τα ΠΑΝΤΑ και όποιος ηττηθεί χάνεται από ΠΑΝΤΟΥ.

Οι ΗΠΑ “τελειώνουν”.

Οι Προτεστάντες παίζουν τα τελευταία τους “χαρτιά”.

Συντονισμένη επίθεση δέχεται η Μεσόγειος. Οι Προτεστάντες, προκειμένου να θέσουν σε εφαρμογή το τελευταίο μέρος του σχεδίου τους, που στόχο έχει την απόλυτη κυριαρχία τους στο σύνολο του Πλανήτη, επιτίθενται σε όλα τα δόγματα και τις θρησκείες της Μεσογείου. Προκειμένου να επιβάλουν την ολοκληρωτική Νέα Τάξη Πραγμάτων, επιτίθενται στους πάντες, προφασιζόμενοι οποιονδήποτε λόγο τους βολεύει …Προτεστάντες Βρετανοί απειλούν την Καθολική Ισπανία για το Γιβραλτάρ …Προτεστάντες Γερμανοί επιτίθενται “για το χρέος” στον Ορθόδοξο ελληνισμό της Ελλάδος και της Κύπρου …Προτεστάντες Αμερικανοί υποδαυλίζουν τις εμφύλιες αιματοχυσίες σε ολόκληρη την ισλαμική επικράτεια, για να δημιουργήσουν φόβητρα. Στόχος τους; …Η Μεσόγειος …Η “μήτρα” του πολιτισμού, που κυριαρχεί σήμερα στον Πλανήτη.

Στόχος τους είναι ο “πλούτος” αυτής της “μήτρας” …Ο “πλούτος”, ο οποίος της επέτρεψε να “γεννήσει” τους μεγάλους πολιτισμούς …Ένας “πλούτος”, ο οποίος αποτέλεσε τον στόχο όλων των επίδοξων κατακτητών αυτού του κόσμου τους περασμένους αιώνες …Ένας “πλούτος”, ο οποίος σήμερα δεν φαίνεται, γιατί απλούστατα είτε λεηλατείται είτε καταστρέφεται, προκειμένου οι λαοί της Μεσογείου να παραμένουν μόνιμα στη φτώχεια και την αδυναμία …Ένας “πλούτος”, ο οποίος έχει περάσει πλέον στη σφαίρα της “λήθης”, εφόσον οι Βόρειοι Ευρωπαίοι των λασπών και της ομίχλης “έπεισαν” με στρατιωτική αλλά και ψυχολογική βία τους Ευρωπαίους της ηλιόλουστης Μεσογείου πως είναι οι “φτωχοί” αυτού του κόσμου. Όταν η Φιλανδία των πάγων δανείζει και κουνάει ως δανειστής το “δάχτυλο” στην Ελλάδα, σημαίνει ότι αυτή η βία απέδωσε τους καρπούς για τους οποίους ασκήθηκε.

Αυτή η μάχη δίνεται σήμερα …Η μάχη για τον έλεγχο του πλούτου της Μεσογείου …Η μάχη για τη διατήρηση των ρόλων μεταξύ κυρίαρχων και υποτελών …Δανειστών και δανειοληπτών …Μια μάχη, η οποία πλέον απαιτεί δραστικές πολιτικές και δεν καλύπτεται πλέον μόνον από την προπαγάνδα και τα ψεύδη …Η μάχη για τον έλεγχο ενός τεράστιου πλούτου, ο οποίος δεν αφήνεται από τους Προτεστάντες να γίνει αιτία συσπείρωσης των μεσογειακών λαών μεταξύ τους …Η μάχη, η οποία, αν δεν ελεγχθεί εγκαίρως από τους σημερινούς κυρίαρχους —και τελικά αυτός ο πλούτος αποδοθεί ατόφιος στους λαούς της Μεσογείου— θα αλλάξει άρδην τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα …Θα αλλάξει η παγκόσμια ιεραρχία, αν οι μεσογειακοί λαοί αφεθούν ελεύθεροι να διαχειριστούν αυτά που τους ανήκουν.

Το περιγράφουν άλλωστε και οι αποκρυφιστικές γνώσεις όλων των λαών. Τι λένε αυτές οι γνώσεις; …Το αυτονόητο: …”Όποιος ελέγξει τη Μεσόγειο, θα ελέγξει τον Πλανήτη”. Οι λαοί της Μεσογείου είναι προφανές πως δεν την ελέγχουν και ως εκ τούτου ο έλεγχος πηγαίνει σ’ αυτούς που τους “καπελώνουν” …Σ’ αυτούς που τους λεηλατούν …Σ’ αυτούς που τους διχάζουν, προκειμένου να τους διατηρούν σε κατάσταση σύγκρουσης …Σ’ αυτούς που τους φανατίζουν μέχρι θανάτου και τους τελευταίους αιώνες τούς οδηγούν στον αλληλοσπαραγμό. Αυτοί ελέγχουν τη Μεσόγειο —έστω και εξ’ αποστάσεως— και όπως είναι φυσικό μαζί με αυτήν ελέγχουν και ολόκληρο τον Κόσμο.

Όμως, σε αυτό το σημείο δεν φτάσαμε ως δια μαγείας. Φτάσαμε μετά από πολέμους και συγκρούσεις αιώνων. Τόνοι ανθρωπίνου αίματος έχουν σκορπιστεί, για να μπορέσουν κάποιοι να ελέγχουν τη Μεσόγειο. Υπήρχε ένας τεράστιος και πολύπλοκος σχεδιασμός, ο οποίος δρομολογήθηκε “βήμα-βήμα”, προκειμένου να έλθει εις πέρας …Ένα αποτέλεσμα, το οποίο “χτίστηκε” με πολύ αγώνα και απαίτησε πάρα πολύ χρόνο …Ένα αποτέλεσμα, το οποίο απαιτεί γνώσεις, ώστε να γίνει κατανοητό σε όλο του το εύρος. Η σημερινή κατάσταση, δηλαδή, για να γίνει κατανοητή, απαιτεί ένα μίνιμουμ ιστορικών γνώσεων. Είναι πρακτικά αδύνατον κάποιος να ερμηνεύσει αυτά, τα οποία συμβαίνουν σήμερα στη “φλεγόμενη” Μεσόγειο, χωρίς να γνωρίζει το πώς προέκυψαν όλα αυτά τα οποία βλέπει.

Όλα ξεκίνησαν πολύ πριν εμφανιστεί το Ισλάμ ή ο Προτεσταντισμός …Ξεκίνησαν πολλούς αιώνες πριν εμφανιστεί το Ισλάμ ως θρησκεία ή ο Προτεσταντισμός ως ξεχωριστό χριστιανικό δόγμα …Όλα ξεκίνησαν το έτος 330 μ.Χ. Εκείνο το έτος ήταν καθοριστικό για ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, γιατί στην πραγματικότητα τότε “ανέτειλε” η κοσμοκρατορία του χριστιανισμού. Ο “παλιός” Κόσμος των Ολύμπιων Θεών “έδυε” και στη θέση του “ανέτειλε” ένας νέος Κόσμος. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος —και εξ οφίτσιο αρχιερέας της Ρώμης— άλλαξε θρησκευτική “πλατφόρμα” και αυτό θα άλλαζε “σελίδα” όχι μόνον για τους υπηκόους τής αυτοκρατορίας, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο, εφόσον οι συνέπειες εκείνης της πράξης μάς επηρεάζουν άμεσα ακόμα και σήμερα.

Αυτή ήταν η περίοδος της απόλυτης Κυριαρχίας της Νέας Ρώμης …Μιας Κυριαρχίας, η οποία διήρκησε περίπου χίλια χρόνια, εφόσον τελείωσε το 1204 …Τότε ήταν που “έπεσε” η Νέα Ρώμη και όχι το 1453, όπως εσφαλμένα νομίζουν πολλοί …Τότε “έσβησε” μέσα στο αίμα και τη φωτιά των “σταυροφόρων” η “Βασιλεύουσα”. Η νίκη έγειρε προς την πλευρά των Καθολικών ανταγωνιστών των Ορθοδόξων. Η Ρώμη είχε πάρει την εκδίκησή της και ταυτόχρονα το “σκήπτρο” για την κοσμοκρατορία …Ένα “σκήπτρο”, το οποίο τυπικά δεν έχασε ποτέ, αλλά για κάποιον “μυστήριο” λόγο βλέπουμε πως σήμερα δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί το “σκήπτρο” της Ρώμης, όταν “κουμάντο” στον χριστιανικό —και όχι μόνον— κόσμο κάνουν οι Προτεστάντες και κάποιοι ψευδοάθεοι και δήθεν άθρησκοι. Δεν έχει ισχύ η Ρώμη, όταν για το μέλλον της ανθρωπότητας αποφασίζουν οι Αμερικανοί ή οι Γερμανοί.

Πώς όμως έφτασαν αυτοί —οι επί αιώνες “ποταποί” της Ευρώπης— στο σημείο να αμφισβητούν ευθέως τη Ρώμη και να επιχειρούν εναντίον της Νέας Ρώμης; Πώς έφτασαν οι “παρακατιανοί” του ανύπαρκτου Λούθηρου στο σημείο να φιλοδοξούν να διαχειριστούν μια πραγματική κοσμοκρατορία; Την άνεση αυτή τούς την είχε δώσει η συντριπτική τους νίκη απέναντι στον Καθολικό Κόσμο. Μια νίκη πολύ περίεργη και πονηρή, η οποία μπορεί να μην ήταν ένδοξη ή λαμπερή, αλλά δεν έπαυε να έχει θεαματικά αποτελέσματα. “Νικώντας” οι Προτεστάντες την Καθολική “ανταγωνίστριά” τους, “άνοιξαν” τον δρόμο για την κυριαρχία τους στον Χριστιανικό Κόσμο και αυτό σημαίνει αυτόματα κοσμοκρατορία. Ο χριστιανισμός ήταν η κορυφαία δύναμη στον κόσμο και οι κορυφαίοι του χριστιανισμού είναι αναγκαστικά κοσμοκράτορες.

Όμως, μια νίκη εναντίον της Ρώμης, αναγκαστικά θα είχε τις συνέπειές της και σε ό,τι έλεγχε η Ρώμη. Αναγκαστικά θα είχε συνέπειες και στην ηττημένη Νέα Ρώμη. Η ήττα δηλαδή των Καθολικών ήταν βέβαιο ότι θα έφερνε αλλαγές και στην επικράτεια των Ορθοδόξων. Για όσο διάστημα κυρίαρχο στον Χριστιανικό Κόσμο ήταν το Καθολικό Δόγμα —και άρα η Ρώμη—, η Ορθοδοξία στην Ανατολή δεν κινδύνευε. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο δογμάτων είχαν σταθεροποιηθεί και ο ένας δεν ενοχλούσε τον άλλο. Οι εποχές του ανταγωνισμού και του μίσους για το 1204 είχαν περάσει ανεπιστρεπτί και ήταν “παλιές ιστορίες” καί για τους δύο. Οι Ορθόδοξοι της παλιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ασχολούνταν με τα εσωτερικά τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η Ρώμη είχε στρέψει το ενδιαφέρον της στη Δύση και στις νέες αποικίες της Αμερικής. Το “Ελντοράντο” της είχε πάψει να βρίσκεται στην Ανατολή και βρισκόταν πλέον μόνιμα στη Δύση …Η Λατινική Αμερική την ενδιέφερε και τίποτε άλλο.

…Εξαιτίας αυτού του ενδιαφέροντος άλλωστε ξεκίνησαν και οι “τριβές” με τους Προτεστάντες. Είχε ξεκινήσει και ο “κύκλος” των μεγάλων “ανακαλύψεων” και οι Καθολικοί εκείνους είχαν ως νέους ανταγωνιστές …Εκείνοι τους απασχολούσαν —γιατί διεκδικούσαν μερίδια από τις νέες λείες— και όχι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί της Ανατολής, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν για υπερατλαντικές αποικίες. Ο κόσμος είχε μεγαλώσει πάρα πολύ. Η Μικρά Ασία, η Μεσοποταμία ή η Αίγυπτος δεν ήταν πλέον τα μεγάλα “διαμάντια” στο “στέμμα” του κάθε επίδοξου αυτοκράτορα …Ήταν μικρές και ασήμαντες Επαρχίες, που δεν άξιζαν πλέον το ρίσκο της σύγκρουσης για να τις αποκτήσεις. Ήταν ασήμαντες “ποσότητες” μπροστά σε έναν κόσμο, ο οποίος διαρκώς “αποκαλυπτόταν” και που εκείνη την εποχή φαινόταν ότι η ανακάλυψή του δεν θα τελείωνε πολύ γρήγορα …Έναν κόσμο, ο οποίος απλά περίμενε να τον “ανακαλύψεις” και να τον αποκτήσεις χωρίς καθόλου κόπο.

Τα εδάφη, τα οποία κάποτε προσέφεραν στις αυτοκρατορίες οι διάσημοι στρατηγοί, εκείνη την εποχή τα προσέφεραν απλοί θαλασσοπόροι και εμπειρικοί τοπογράφοι. Έβαζαν σημαίες και τους ανήκε ο χώρος μέχρι εκεί όπου “έπιανε” το μάτι τους. Πρόβλημα με τους αυτόχθονες κατοίκους τους δεν υπήρχε σχεδόν ποτέ. Η τεχνολογική υπεροχή του χριστιανισμού μετέτρεπε τους γηγενείς σε άγρια αλλά ακίνδυνα ενδημικά “ζώα” …”Ζώα”, τα οποία δεν προβλημάτιζαν κανέναν με τις αντιδράσεις τους, εφόσον υπήρχε η μέθοδος είτε να μετατραπούν δια της βίας σε ήσυχα “κατοικίδια” είτε να “εξανθρωπιστούν” μέσω του εκχριστιανισμού τους — και άρα μέσω της υποταγής τους στη Ρώμη.

Έτσι αντιμετώπιζαν οι Καθολικοί αποικιοκράτες τους λαούς των Νέων Κόσμων που ανακάλυπταν. Ως εκ τούτου δεν υπήρχαν τριβές μεταξύ Ρώμης και Νέας Ρώμης. Ο καθένας έβλεπε το μεγάλο του “πιάτο” και δεν ασχολούνταν με τον άλλο. Δεν συνέφερε τους κυρίαρχους Καθολικούς να δημιουργούν τριβές με τους Ορθοδόξους και να διασπούν τις δυνάμεις τους. Κάτι θεολογικού τύπου διαφορές μεταξύ των δογμάτων ήταν αδύνατον επηρεάσουν τις μεταξύ τους σχέσεις και να αλλάξουν τις ισορροπίες. Είχε ανάγκη η Ρώμη την “ησυχία” που της προσέφεραν οι Ρωμιοί από την πλευρά του Ισλάμ και μπορούσε απερίσπαστη να ασχολείται με τον Νέο Κόσμο.

Το πρόβλημα, το οποίο την απειλούσε, δεν προερχόταν πλέον από την Ανατολή. Το πρόβλημα, το οποίο την απειλούσε, προκλήθηκε από το εσωτερικό της. Η Ρώμη αντιμετώπισε ένα “σχίσμα” και αυτό ήταν που έπρεπε να διαχειριστεί. Οι Προτεστάντες διαρκώς ισχυροποιούνταν και αυτό έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Σε χρόνο που δεν αφορούσε την Ανατολική Αυτοκρατορία, η Ρώμη βρισκόταν σε πόλεμο με τους “σφετεριστές”. Η Ρώμη ήθελε να τους υποτάξει και αυτό το δοκίμαζε με όλα τα μέσα. Υπήρχε άπειρος φανατισμός και τεράστια αιματοχυσία. Στον χρόνο που η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί της Ανατολής ζούσαν απολύτως ήσυχα, η Δύση στην κυριολεξία “καιγόταν”. Τα ισχυρά Καθολικά κράτη βρίσκονταν σε μόνιμη σύγκρουση με τα αντίστοιχα Προτεσταντικά.

Εκείνη την εποχή οι γνωστές Κάτω Χώρες —και προπύργιο του Προτεσταντισμού— ανήκαν στην Καθολική Ισπανία …Μια Ισπανία, η οποία, ως “πρώτη” των Καθολικών κρατών, εκτελούσε χωρίς αμφισβήτηση όποια αποστολή τής ανέθετε ο Πάπας …Μια Ισπανία “ευσεβής” και απόλυτα υποταγμένη στη Ρώμη και η οποία στην εποχή του Φιλίππου του Β” αποφάσισε να επιτεθεί στην Προτεσταντική Βρετανία και να την καταλάβει. Να την καταλάβει όπως ο προκάτοχός του Κάρολος ο Ε’ είχε καταλάβει την Προτεσταντική Ολλανδία. Με την ισχύ της περίφημης Αρμάδας ήταν έτοιμοι για το μεγάλο “άλμα” στο νησί …Θα επαναλάμβαναν την εισβολή των αρχαίων Ρωμαίων. Ο Πάπας Σίξτος Ε’, υποστήριξε αυτήν την ενέργεια, αποδίδοντάς της χαρακτήρα “σταυροφορίας” ενάντια στους αντιπάλους, υποσχόμενος περαιτέρω υποστήριξη μετά τις πρώτες νίκες της Αρμάδας …Σταυροφορία εναντίον χριστιανών.

Με την ήττα των Ισπανών το 1588, η Ρώμη για πρώτη φορά γεύτηκε την ταπείνωση από τους Προτεστάντες …Τους Προτεστάντες, τους οποίους μέχρι τότε υποτιμούσε και τους θεωρούσε απόλυτα αιρετικούς και “κατώτερους”. Η ναυμαχία του Γκράβελιν ήταν αυτή, η οποία άλλαξε άρδην τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών και έφερε τη Βρετανία στο προσκήνιο.

Όμως, το καθολικό δράμα δεν είχε τελειώσει. Στην πραγματικότητα τότε ακριβώς ξεκινούσε. Από τη στιγμή που οι Προτεστάντες “χτυπούσαν” πλέον στα ίσα τους Καθολικούς, ήταν θέμα χρόνου να επιδιώξουν να τους “αποτελειώσουν”. Αυτό και έγινε —δύο αιώνες μετά— με τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Εκείνη η ναυμαχία ήταν η τελευταία μεγάλη προσπάθεια των Καθολικών να “χτυπήσουν” τον Προτεσταντικό ανταγωνισμό στον “χρυσοφόρο” Ατλαντικό. Η Ρώμη έπαιξε το τελευταίο της “χαρτί” και έχασε.

Στη ναυμαχία του 1805 έχασαν οι Καθολικές δυνάμεις και η Ρώμη οριστικά έχασε την “πρωτοκαθεδρία” στον Δυτικό Κόσμο. Οι Προτεστάντες έλεγξαν την “κυκλοφορία” στον Ατλαντικό Ωκεανό και σταδιακά “απομόνωσαν” την Καθολική Ευρώπη από τα πλούτη τής Καθολικής Λατινικής Αμερικής …”Απομόνωσαν” τα ισχυρά “εργαλεία” του Πάπα από τα πλούτη της Λατινικής Αμερικής …Η Ισπανία, η Γαλλία ή η Πορτογαλία άρχισαν να “φτωχαίνουν” απειλητικά. Τότε —κατά “σύμπτωση”— άρχισαν οι “ανησυχίες” στη Λατινική Αμερική. Κατά “σύμπτωση” ο “ήρωας” και “απελευθερωτής” Μπολιβάρ συμμετείχε σε κίνημα απελευθερωτικό και αυτό το κίνημα τον έστειλε για να πάρει “γραμμή” από τη Βρετανία.

Είναι προφανές ότι οι Προτεστάντες είχαν “αποκόψει” τους Καθολικούς από τις υπερατλαντικές τους κτήσεις και ενθάρρυναν τους Λατινοαμερικάνους “ήρωες” …Τους ενθάρρυναν με χρήματα, όπλα και προπαγάνδα. Αυτό ήταν το σχέδιο …Να αποκόψουν τα Καθολικά κράτη της Ευρώπης από τις Επαρχίες τους …Να αποκόψουν τη Ρώμη από τον τεράστιο πλούτο της Λατινικής Αμερικής. Δεν χρειάζεται δηλαδή να είναι κάποιος “άσσος” της ιστορίας, για να καταλάβει ποιοι χρηματοδότησαν και ενθάρρυναν τα αντιαποικιοκρατικά κινήματα στη Λατινική Αμερική. Μέχρι το 1826 οι Προτεστάντες είχαν “καθαρίσει” τους Ευρωπαίους Λατίνους από τη Νότια Αμερική …Είκοσι χρόνια τους πήρε, αλλά τα κατάφεραν …Με συνομωσίες, ίντριγκες και δολοφονίες ανεπιθύμητων.

Όσο “καθαρός” ήταν ο Κωλέτης, άλλο τόσο “καθαρός” ήταν και ο Μπολιβάρ. Όσο αγνά όνειρα “απελευθέρωσης” έκανε ο “εθνάρχης” Βενιζέλος, άλλο τόσο καθαρός “απελευθερωτής” ήταν και ο Μπολιβάρ …Ο “μεγάλος δημοκράτης”, ο οποίος συνέταξε το Σύνταγμα της Βολιβίας, ορίζοντας τον εαυτό του ισόβιο δικτάτορα …Ενεργούμενο των Αγγλοσαξόνων, που παρέδωσε τα πλούτη των “απελευθερωμένων” στους Προτεστάντες …Τους “κανόνισαν” οι ΗΠΑ τους “ελεύθερους”. Η Ρώμη τυπικά μόνον διατηρούσε τα “πρωτεία” της στον Δυτικό Χριστιανικό Κόσμο, εφόσον κυρίαρχοι ήταν οι Βρετανοί και άρα οι Προτεστάντες …Οι Προτεστάντες, οι οποίοι βήμα-βήμα την “ακρωτηρίαζαν” …Οι Προτεστάντες, οι οποίοι με διάφορα “κόλπα” διαρκώς επωφελούνταν εις βάρος της και μάλιστα χωρίς καν να την προκαλούν.

Είχαν βρει μια μέθοδο και το επιτύγχαναν αυτό, χωρίς να έχουν πολλές αντιδράσεις. Οι Προτεστάντες εναλλάσσονταν μεταξύ τους, αλλά πάντα τη Ρώμη “ροκάνιζαν”. Τους Προτεστάντες Βρετανούς τους διαδέχθηκαν σε ισχύ οι Προτεστάντες Αμερικανοί και αυτό δεν άλλαξε τίποτε στην πάγια ληστρική τους πολιτική. Το αποκορύφωμα αυτής της κυριαρχίας το είδαμε μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε πραγματικά οι Προτεσταντικές δυνάμεις έλεγχαν ολόκληρο τον Πλανήτη και όχι μόνον τον χριστιανισμό.

Ό,τι ήταν το 1204 για τη Νέα Ρώμη, έγινε το 1945 για τη Ρώμη. Αυτό, το οποίο η Ρώμη είχε κάνει στην Κωνσταντινούπολη, το υπέστη και η ίδια. Ισοπεδώθηκε και αναγκάστηκε να ζητήσει “σωτηρία” από τους φονείς της. Όπως περίμενε η Κωνσταντινούπολη τη “σωτηρία” της από εκείνους, οι οποίοι την είχαν λεηλατήσει και τη μισούσαν, έτσι έπαθε και η Ρώμη πολλούς αιώνες μετά …Την τσάκισαν οι Ναζί και την “έσωσαν” οι χρηματοδότες των Ναζί …Την τσάκισαν οι Προτεστάντες Γερμανοί και την “έσωσαν” οι Προτεστάντες Αμερικανοί. Είδε τους “κακούς” του έργου, αλλά δεν κατάλαβε τον ρόλο των “καλών”. Χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση παρέλασε ο αμερικανικός στρατός μέσα στην Αιώνια Πόλη. Λεηλατήθηκε από την “αδερφή” ανταγωνίστριά της και καθηλώθηκε στη “σκιά” …Δευτέρας διαλογής πρωτεύουσα εθνικού κράτους έγινε …Η “σκιά” του εαυτού της.

Όλα έγιναν βάσει σχεδίου. Οι Προτεστάντες “δούλεψαν” τη Ρώμη με ένα “είδωλο”. Την έβαλαν να “πιστεύει” ότι το Προτεσταντικό Βερολίνο ήταν αυτό, το οποίο δοκίμαζε “στέμμα” Τρίτης Ρώμης —ως κέντρο Νέου Δόγματος— και δεν έβλεπε ότι υπήρχε παγίδα. Δεν έβλεπε η Ρώμη ότι το Βερολίνο ήταν ένας αντιπερισπασμός …Παρίστανε τον “σφετεριστή”, ενώ “πρόβες” Τρίτης Ρώμης έκανε η Νέα Υόρκη …Το Βερολίνο παρίστανε τη “νύφη” και αλλού γινόταν ο “γάμος” …Το γερμανόφωνο Βερολίνο “κακάριζε”, όμως αλλού βρισκόταν η φωλιά με τα “αβγά” των Προτεσταντών.

Όπως είναι πλέον εκ των υστέρων προφανές, οι Προτεστάντες είχαν σχέδιο. Επί έναν σχεδόν αιώνα χρησιμοποιούσαν το Βερολίνο ως “αναλώσιμο”, για να εξουθενώσουν τον Καθολικό Κόσμο —και άρα και τη Ρώμη— και όταν το κατάφεραν, όχι απλά δεν βρήκαν αντίσταση από αυτήν, αλλά αντίθετα προσκλήθηκαν για να “βοηθήσουν”. Οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν τη Γερμανία να κάνει την καταστρεπτική “φασαρία” του “σφετεριστή”, για να σφετερίζονται οι ίδιοι την κοσμοκρατορία. Οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι “τάιζαν” το γερμανικό Ρονβάιλερ του Προτεσταντισμού. Κάθε φορά που οι Αμερικανοί χρησιμοποιούσαν τον ευρωπαϊκό γερμανόφωνο “σκύλο” τους, βελτίωναν τη θέση τους.

Με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εξουθένωσαν το τσαρικό καθεστώς και επέβαλαν τον άθεο κομμουνισμό σε έναν βασικό χώρο του Ορθόδοξου Δόγματος και ταυτόχρονα έβαλαν “πόδι” στην Ευρώπη ως χρηματοδότες των κρατών της. Με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δημιούργησαν το Σοβιετικό “φόβητρο”, ισοπεδώνοντας στο σύνολό του τον Ορθόδοξο Κόσμο και ταυτόχρονα “μπήκαν” ως κατακτητές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτός ο σχεδιασμός τούς επέτρεψε να εγκαταστήσουν μόνιμα στρατεύματα στη Γερμανία —και άρα και στην Καθολική Βαυαρία— και να αποκτήσουν στρατιωτικές βάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης, προκειμένου να την “προστατεύσουν” από τον άθεο κομμουνιστικό “γίγαντα” …Τον δικό τους “υπάλληλο”, ο οποίος παρίστανε τον εχθρό.

Ταυτόχρονα χρηματοδότησαν την ευρωπαϊκή ανοικοδόμηση και “έδεσαν” με τον πιο απόλυτο τρόπο την ευρωπαϊκή οικονομία στη δική τους οικονομία. Εκμεταλλεύτηκαν τις ιδιομορφίες της βιομηχανικής εποχής και μέσα από μια πολύπλοκη τακτική έγιναν οι ίδιοι εγγυητές της ενεργειακής τροφοδοσίας με “ξένο” πετρέλαιο. Συνδεόμενοι οι ίδιοι με το πετρέλαιο, κατόρθωσαν και έκαναν το δολάριό τους αποθεματικό νόμισμα της Ευρώπης και στην πραγματικότητα την “εξαγόρασαν” με έξοδα μελάνης και χαρτιού.

…Αυτό ήταν το “κόλπο” …Συνεχείς “προκάτ” πόλεμοι, μέχρι να επιβληθεί ο σχεδιασμός τους. Τόσο ο Πρώτος όσο και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε, για να “φύγει” η κοσμοκρατορία από την Ευρώπη και να περάσει τον Ατλαντικό …Εκατοντάδες εκατομμύρια νεκροί, γιατί κάποιοι ήθελαν να γίνουν “κοσμοκράτορες” …Τέτοιο είναι πάντα το κόστος, για να χάσει την εξουσία μια Ρώμη υπέρ μιας νέας διαδόχου της. Σε ένα τέτοιου μεγέθους “έργο”, όπως είναι φυσικό, υπάρχουν πάντα “ρολίστες” …Η Γερμανία ήταν ο βασικότερος. Πάντα με ένα όπλο στο “χέρι” …μέχρι να ηττηθεί …μετά στο “ψυγείο” …στο “απυρόβλητο” της μετάνοιας, μέχρι να την ξαναχρησιμοποιήσουν …Μόνιμα μεγάλος “ασθενής”, μέχρι να την εμφανίσουν ξανά σαν υγιέστατο “νταβατζή” …Η Ευρώπη μόνιμα σε κρίση χρέους και επίσης μόνιμοι οι ίδιοι δανειστές και “προστάτες” της. Το σημερινό “έργο” δηλαδή των χρεών είναι το γνωστό παλιό “έργο”, το οποίο έδωσε στους Προτεστάντες την πρωτοκαθεδρία.

Πήγε ο Καθολικός Κένεντι στο Βατικανό και —για να μην ερεθίσει τα αφεντικά του— δεν ασπάστηκε το χέρι του Ποντίφικα. Ο απλός υπάλληλος των Προτεσταντών, έδειξε με τη συμπεριφορά του τις προθέσεις των αφεντικών του. Στο όνομα της εξουσίας τους έδρασε εις βάρος ακόμα και της ίδιας της δικής του πίστης …Καθολικός χαιρέτησε με απλή χειραψία τον Ποντίφικα. Σε άλλους χρόνους με μια τέτοια προσβλητική συμπεριφορά θα του έβαζαν φωτιά, για να φωτίζει την Πλατεία του Αγίου Πέτρου. Με αυτήν την ενέργεια ο αρχηγός της νέας τότε Υπερδύναμης σηματοδότησε την απόλυτη κυριαρχία των Προτεσταντών πάνω στα υπόλοιπα δόγματα …Την κυριαρχία τους πάνω στη Ρώμη …και βέβαια στην έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη Νέα Ρώμη.

Η Ρώμη είχε χάσει ολοκληρωτικά τον πόλεμο, γιατί δεν κατάλαβε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των αντιπάλων της. Έχασε τον πιο ύπουλο πόλεμο στην ιστορία των θρησκευτικών πολέμων. Δεν τον κατάλαβε, γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι την “ακρωτηρίαζαν” στο ένα της “χέρι”, έτρεχαν από “σεβασμό” να ασπαστούν το άλλο. Οι Προτεστάντες —για λόγους ασφαλείας— ποτέ δεν ήρθαν σε απευθείας σύγκρουση με τη Ρώμη. Ποτέ δεν την “ανησύχησαν” σε βαθμό τέτοιο, που να την “ξυπνήσουν” από τον “λήθαργό” της. Την “υπνώτιζαν”, αποδίδοντάς της “σεβασμό”. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η Ρώμη έναν πόλεμο, ο οποίος επιτρέπει στους Προτεστάντες να την εξευτελίζουν στον απόλυτο βαθμό …Στον βαθμό εκείνον, που να “απολύουν” έναν βδελυρό Γερμανό Πάπα και να “διορίζουν” μόνοι τους έναν κακόμοιρο Αργεντινό …Στο βαθμό εκείνον, που να έχουν δευτεροκλασάτα μέλη των μυστικών τους υπηρεσιών —όπως ο περίφημος Georg Gaenswein— να “λύνουν και να δένουν” στο πάλαι ποτέ πανίσχυρο Βατικανό.

Έφτασαν στο σημείο να μετατρέψουν το Βατικανό στο “κλουβί με τις τρελές”, για να το εκβιάζουν απόλυτα …Να το εκβιάζουν στο σημείο εκείνο, που να βγαίνει ο Πάπας και να λέει δημοσίως: …”Ποιος είμαι εγώ, που θα κρίνω τους ομοφυλόφιλους”; Ο πρώτος Πάπας μέσα στους αιώνες, ο οποίος αποποιείται του δικαιώματός του να κρίνει. Αυτός, ο οποίος θεωρείται “Ποντίφικας” —και “ενδιάμεσος” με τον Θεό— και με δικαίωμα να κρίνει ολόκληρους λαούς, δεν θέλει να πάρει θέση απέναντι στην Ομοφυλοφιλία. Εκβιαζόμενος από τις Προτεσταντικές μυστικές υπηρεσίες, έχει γίνει μια γραφική φιγούρα, που σε λίγο καιρό θα τον καλούν σε τηλεοπτικές εκπομπές μαζί με τον celebrity Δαλάι Λάμα. Σε λίγο καιρό θα τον στέλνουν να μαζεύει μαργαρίτες μαζί με τον “πράσινο” Πατριάρχη της Νέας Ρώμης …Όλοι μαζί με τα ροζ άμφια.

Το θέμα είναι ότι, από τη στιγμή που η Ρώμη των Καθολικών δεν κατάφερε να αμυνθεί απέναντι στην Προτεσταντική επέλαση, ήταν θέμα χρόνου να θα την “πλήρωναν” και οι Ορθόδοξοι …Φυσικό ήταν αυτό. Ολόκληρος ο σχεδιασμός, ο οποίος βασιζόταν στη δική της παντοδυναμία, θα “ακυρωνόταν” και αυτό σημαίνει ότι θα είχαμε αλλαγές …Αλλαγές, που στο επίπεδο αυτό σημαίνουν πόνο και αίμα. Οι Ορθόδοξοι του Βορρά θα γνώριζαν την Προτεσταντικής εμπνεύσεως θηριωδία του κομμουνισμού και οι Ορθόδοξοι του Νότου θα γνώριζαν τις επίσης Προτεσταντικής εμπνεύσεως θηριωδίες των Κεμαλοναζί και των φανατικών “αδερφών” μουσουλμάνων.

Ειδικά οι Ορθόδοξοι του Νότου, ζώντας σε ένα χαλαρό ισλαμικό περιβάλλον πιάστηκαν εντελώς στον “ύπνο. Ούτε στο περίπου δεν κατάλαβαν τι συνέπειες θα είχαν τα “απόνερα”, τα οποία έφταναν στα μέρη τους από τις ναυμαχίες του Ατλαντικού. Επειδή εύκολα ή δύσκολα βολεύονταν μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν έβλεπαν τα βαριά “σύννεφα”, τα οποία έρχονταν από τη Δύση …Δεν έβλεπαν ότι τα προβλήματα της Ρώμης σε ελάχιστα χρόνια θα γίνονταν οι δικοί τους εφιάλτες …Ονειρεύονταν τα “άπιαστα” …Ονειρεύονταν να “μεταλλάξουν” την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε ελληνιστικού τύπου πολυθρησκευτική βιομηχανική δύναμη και να την ξαναβάλουν στον “χάρτη” των ισχυρών.

Όταν η Ρώμη δεν καταλαβαίνει την ήττα της, είναι δυνατόν να το καταλάβει η Νέα Ρώμη; Στην “αυγή” του εικοστού αιώνα θα ξεκινούσε το μεγαλύτερο “σφαγείο” ανθρώπων της ιστορίας. Οι Προτεστάντες, προκειμένου να δρομολογήσουν τα σχέδιά τους, θα ξεκινούσαν μέσα στον χριστιανισμό δύο Παγκόσμιους Πολέμους και μια τεράστια θρησκευτική εκκαθάριση μέσα στον χώρο του Ισλάμ, η οποία κατά ένα μέρος της είναι σε εμάς τους Έλληνες γνωστή ως Μικρασιατική Καταστροφή. Το αίμα θα έρεε με τους τόνους και οι άνθρωποι ήταν απολύτως ανυποψίαστοι. Μερικοί μάλιστα ονειρεύονταν το τέλος των πολέμων. Η Μεγάλη Χίμαιρα μέσα σε λίγα χρόνια θα γινόταν ο Μεγάλος Εφιάλτης όλων των χριστιανικών δογμάτων και όλων των θρησκειών.

Μέσα σε ελάχιστα χρόνια οι Προτεστάντες έλεγξαν τον Κόσμο και το χειρότερο όλων ήταν ότι μπορούσαν να τον αιματοκυλίσουν ανά πάσα στιγμή …Ανά πάσα στιγμή, όπως αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα. Όταν εν έτη 2013 —και υπό συνθήκες Ευρωπαϊκής Ένωσης— η Βρετανία κάνει στρατιωτική “επίδειξη” σε μια Ισπανία, αντιλαμβανόμαστε ότι η εποχή του Ταμερλάνου δεν είναι και τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε. Ο “ηθικός” Προτεσταντισμός των “τίμιων” και “ανταγωνιστικών” ανθρώπων δείχνει ανά πάσα στιγμή τα “δόντια” του …Ο Προτεσταντισμός των “αξίων” του Βορρά, που, “δυστυχώς” γι’ αυτούς, απειλούνται διαρκώς από τους “τεμπέληδες” και τους “άχρηστους” του Νότου. “Απειλείται” η πατρίδα του “τίμιου” Όλι Ρεν, η πατρίδα του Σόιμπλε, η πατρίδα του Ντάισελμπλουμ, η πατρίδα του “λογιστή” Τόμσεν, η πατρίδα του “στρατηλάτη” Κάμερον, η πατρίδα του Ομπάμα.

Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι οι Προτεσταντικές χώρες …Οι σκανδιναβικές χώρες, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Βρετανία και οι ΗΠΑ είναι αυτές, οι οποίες προκαλούν όλα τα προβλήματα σ’ αυτόν τον κόσμο …Οι υπεράνω πάσης υποψίας “τίμιοι” και “εκλεκτοί” …Οι σχεδόν “ανώτεροι” είναι οι μεγαλύτεροι “μακελάρηδες” που γνώρισε ποτέ ο κόσμος …Αυτοί, που εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να τους θυμόμαστε ιδιαίτερα έντονα, εφόσον στην εποχή της έκρηξης της ελληνικής οικονομικής κρίσης ήταν εκείνοι, οι οποίοι μέσα από τα ΜΜΕ τους μας αποκαλούσαν συστηματικά τεμπέληδες και παράσιτα …Ήταν εκείνοι, οι οποίοι μας έδιναν “ιδέες” για το ποια νησιά θα πρέπει να πουλήσουμε, ώστε να ξεχρεώσουμε …Ήταν εκείνοι, οι οποίοι είχαν “ιδέες” για το πώς θα μπορούσαμε να “διαμελίσουμε” τον Παρθενώνα, ώστε να τους επιστρέψουμε εκείνα που τους “φάγαμε”.

….Είναι οι ίδιοι, που, όταν χρεοκόπησαν οι Ισλανδοί, δεν τους αποκάλεσαν ούτε τεμπέληδες ούτε παράσιτα …Οι ίδιοι, που έκαναν “γαργάρα” το “πιστόλι” των Ισλανδών, καθώς Βρετανοί και Ολλανδοί ήταν αυτοί, οι οποίοι έπαθαν τη μεγαλύτερη ζημιά από τους Ισλανδούς. Τους Ισλανδούς τους άφησαν να κάνουν το αυτονόητο —που ήταν να μην πληρώσουν τους τοκογλύφους—, ενώ τους Έλληνες προσπάθησαν να τους διαβάλουν και να τους συκοφαντήσουν σε ολόκληρο τον κόσμο και μόνον με την υποψία ότι θα μπορούσαν ακόμα και να σκεφτούν να πράξουν ό,τι και οι Ισλανδοί. Γιατί; …Γιατί οι Ισλανδοί είναι Προτεστάντες …Αδέρφια τους είναι …και τα αδέρφια δεν τα πειράζεις και βέβαια δεν τα διαβάλεις.

 

Η συνέχεια εδώ