Σχέδιο Β
«Η νέα αναδιάρθρωση χρέους επιβεβαιώνει το αδιέξοδο της πολιτικής ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ»
«Η ανάδειξη του ελληνικού ως κεντρικού προβλήματος των γερμανικών εκλογών, εν μέσω αλληλοκατηγοριών των γερμανικών κομμάτων, καταγγελιών, λαϊκίστικων κηρυγμάτων μίσους ότι δεν μπορεί ο γερμανός εργαζόμενος να πληρώνει για τον έλληνα άνεργο, επιβεβαιώνει την αποτυχία και το αδιέξοδο του προγράμματος της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το χάος για το ελληνικό πρόγραμμα επιτείνεται με τις διαφωνίες μεταξύ ΔΝΤ, που επιθυμεί περικοπή του χρέους, και Γερμανίας, που αποδέχεται μόνο μείωση επιτοκίων, παράταση του χρόνου αποπληρωμής και μικρές χρηματοδοτικές παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η παραδοχή και από τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε και από τον πρόεδρο του ECOFIN ολλανδό υπουργό Ντάισελμπλουμ και από τους πάντες ότι χρειάζεται νέα αναδιάρθρωση του χρέους υπογραμμίζουν και το αδιέξοδο της πολιτικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στην Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός έχει παρουσιάσει το 2014 – όπως προηγούμενα είχε ακριβώς γίνει για το 2013, για το 2012, για το 2011 – ως το έτος στροφής, τέλους της ύφεσης, ανάκαμψης, απασχόλησης. Αποδεικνύεται ότι η επόμενη χρονιά θα είναι για τη διάσωση όχι της Ελλάδας, αλλά για τη διάσωση του προγράμματος της τρόικα που έχει παταγώδη αποτυχία, τη μεγαλύτερη στα παγκόσμια χρονικά διεθνούς προγράμματος σε υπερχρεωμένη χώρα. Και το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι τέλους του 2013 και η διακηρυγμένη από την κυβέρνηση για την άνοιξη του επόμενου χρόνου εξισορρόπηση στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών είναι ανίκανα να λύσουν όχι μόνο τα προβλήματα της ύφεσης, της ανεργίας και της φτώχειας, αλλά ούτε καν το απόλυτο δημοσιονομικό κενό σε σχέση με τις εξωτερικές υποχρεώσεις. Για αυτό οδηγούμαστε στο τρίτο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους της Ελλάδας.
Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει και τη σταθερή ανειλικρίνεια του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, που επιμένουν να προβάλλουν την κοινή τους θέση ότι θα καταργήσουν το “μνημόνιο” μέσα στην Ευρωζώνη. Το οξυγόνο για το πρόγραμμα της τρόικα είναι τα συνεχή πλήγματα στον ελληνικό λαό, όπως τα βιώνει σήμερα με τα στεγαστικά δάνεια, τις απολύσεις στους εκπαιδευτικούς, τη διάλυση της υγείας. Είναι γελοίο να διακηρύσσει κανείς ότι οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και όλης της Ευρωζώνης θα προχωρήσουν στην τρίτη αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, αντιμέτωπες με τη λαϊκή οργή ότι διασπαθίζονται τα χρήματα των φορολογουμένων στις χώρες τους, και την ίδια στιγμή θα αποδεχθούν με ευρωπαϊκή ευγένεια και χριστιανική καλοσύνη την κατάργηση των μνημονιακών όρων από την Ελλάδα. Η άποψη αυτή είναι ένα κυνικό ψέμα που εκφωνείται για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους από δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Όχι μόνο δεν μπορεί στο πλαίσιο της Ευρωζώνης να υπάρξει κατάργηση του μνημονίου, αλλά αντίθετα κάθε αναδιάρθρωση χρέους συνοδεύεται από ένα νέο, συμπληρωματικό και σκληρότερο μνημόνιο. Κι αυτό θα συμβεί και με την Τρίτη αναδιάρθρωση.
Η ελληνική κοινωνία δεν έχει να προσδοκά τίποτε αισιόδοξο από ένα τρίτο πρόγραμμα, που δεν περιλαμβάνει καν την περικοπή του χρέους. Αρκεί να θυμηθεί την πρώτη αναδιάρθωση, το PSI, που παρότι περιλάμβανε τη μεγαλύτερη διαγραφή κρατικού χρέους στα παγκόσμια χρονικά, βούλιαξε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη ύφεση αναπτυγμένης χώρας σε καιρό ειρήνης επίσης στα παγκόσμια χρονικά. Αντίθετα την κοινωνία μας την περιμένουν νέες επιθέσεις και μονιμοποίηση της καταδίκης να ζούμε μέσα στην ύφεση και την παρακμή.
Κατά βάθος η Γερμανία και η Ευρωζώνη επειδή δεν επιθυμούν να αποδεχθούν την πλήρη αποτυχία του προγράμματος της τρόικα, επειδή δεν θέλουν να ομολογήσουν στους πολίτες του ότι τα χρήματα των φορολογουμένων που δάνεισαν επέτειναν το πρόβλημα στην ελληνική οικονομία και υπήρξαν «πεταμένα λεφτά», επειδή θέλουν να αναβάλουν όσο γίνεται το αναπόφευκτο, δηλαδή την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την ανακοίνωσή της για αδυναμία συνέχισης των πληρωμών στους δανειστές, μεταθέτουν με τις αναδιαρθρώσεις χρέους το πρόβλημα στο μέλλον, παρατείνοντας έτσι το μαρτύριο της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγω να αρνηθεί αυτή τη διαρκή παγίδα βασανιστηρίων. Έχει κάθε λόγο να επιταχύνει το αναπόφευκτο, με τους δικούς της πια όρους, συγκροτημένα, οργανωμένα, με αυτοπεποίθηση και με πίστη στο μέλλον. Να εφαρμόσει ένα Σχέδιο Β. Να αποχωρήσει από το ευρώ και να ανακοινώσει παύση πληρωμών, όπως έχουν κάνει τόσες χώρες σε πολύ λιγότερο βαριά ύφεση και ανεργία από τη δική μας».