“Όπως η αγάπη είναι η πηγή της ζωής, η ελευθερία το ύψιστο αγαθό και η δικαιοσύνη το θεμέλιο της κοινωνίας, η πατρίδα μας είναι το σπίτι μας – το οποίο πρέπει να προστατεύουμε με κάθε θυσία, αφού σε αυτό «στεγάζεται» η ζωή μας, η ελευθερία μας και η δικαιοσύνη”
Το αεροπλάνο «τροχοδρομεί» όλο και γρηγορότερα, πλησιάζοντας επικίνδυνα το γκρεμό, ο οποίος ευρίσκεται λίγα μέτρα μετά το τέλος του διαδρόμου απογείωσης – χωρίς δυστυχώς να «αποκολλάται» από το έδαφος.
Βιλιάρδος
Ο κυβερνήτης του σκάφους, ευτυχισμένος στην απρόσμενη, τιμητική θέση του, την οποία «υπεξαίρεσε» με το συνήθη τρόπο (κενές υποσχέσεις), φαίνεται πως έχει αποκοιμηθεί, κρατώντας χαλαρά το τιμόνι – ενώ ονειρεύεται ότι ήδη πετάει στα σύννεφα, έχοντας προ πολλού απογειωθεί.
Το ίδιο ακριβώς διαπιστώνεται και με τους δύο συγκυβερνήτες, οι οποίοι όμως βλέπουν ένα διαφορετικό όνειρο – ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα πάρουν αυτοί τη θέση του κυβερνήτη.
Το πλήρωμα, ντυμένο με ολοκαίνουργιες, επιβλητικές στολές, θαυμάζει τον εαυτό του στους καθρέφτες του αεροπλάνου – χωρίς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει και έχοντας «τυφλή» εμπιστοσύνη στον πιλότο.
Οι επιβάτες, κοιτάζοντας φοβισμένοι από τα παράθυρα, καταλαβαίνουν τι ακριβώς διαδραματίζεται. Εν τούτοις, παραμένουν σιωπηλοί και αμέτοχοι στις θέσεις τους, ενώ μερικοί από αυτούς διαπληκτίζονται – όσον αφορά το νόμισμα, με το οποίο θα πληρώσουν το στερνό, πικρό καφέ που θα τους προσφέρουν οι αεροσυνοδοί.
Κανένας δυστυχώς επιβάτης δεν συνειδητοποιεί ότι, αν μη τι άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, να σηκωθεί από τον καναπέ του και να βγει στους διαδρόμους – με την ελπίδα ότι θα ξυπνήσει ο πιλότος, έστω την τελευταία στιγμή. Ακόμη και αν δεν θα μπορούσε τότε να απογειώσει το αεροπλάνο, τουλάχιστον θα πατούσε φρένο – αποφεύγοντας την καταστροφική συντριβή.
Έτσι, θα είχε την ευκαιρία να οδηγήσει πίσω το σκάφος του και να ξεκινήσει να «τροχοδρομεί» από την αρχή – ο ίδιος ή κάποιος άλλος, ο οποίος ασφαλώς δεν θα εμπιστευόταν τη ζωή των επιβατών του στον «αυτόματο πιλότο», πριν ακόμη απογειωθεί το αεροπλάνο.
Θεωρώντας δεδομένη την τεράστια ευθύνη του κυβερνήτη του αεροσκάφους, καθώς επίσης του πληρώματος, έχουμε την άποψη ότι, οι επιβάτες είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της προδιαγεγραμμένης τραγωδίας.
Η πεποίθηση μας αυτή στηρίζεται απλά στο ότι, οι επιβάτες παραμένουν καθισμένοι τεμπέλικα στα καθίσματα τους, έχοντας πλέον απόλυτη γνώση της επερχόμενης καταστροφής – χωρίς καν να εξεγείρονται, να διαμαρτύρονται ή να φωνάζουν, έτσι ώστε τουλάχιστον να ξυπνήσει ο πιλότος.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 26. Απριλίου 2013