Ο τεχνητός διαχωρισμός της φύσης του σπόρου ως εργαλείου παραγωγής και προϊόντος και της πλήρους μετατροπής του σε εμπόρευμα, επεκτείνεται στους περισσότερους τομείς της βιομηχανικής γεωργίας σήμερα, παρόλο που υπόκειται σε αντιφατικές συζητήσεις και διαμάχες, ειδικά στις αγροτικές περιοχές των αναπτυσσόμενων χωρών. Ταυτόχρονα, συμβαίνει μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια συγκέντρωση ιδιωτικών εταιριών σπόρων. Μικρές εταιρίες σπόρων καθώς και ολόκληρες εθνικές συλλογές σπόρων και ινστιτούτα, εξαγοράζονται σε συγκριτικά λογικές τιμές από αγρο-χημικές πολυεθνικές. Για αυτές τις εταιρίες, οι σπόροι δεν είναι παρά ένα συστατικό των πακέτων αγροτικών και χημικών πωλήσεών τους και μια περαιτέρω στρατηγική για την κάθετη ενοποίηση της παγκόσμιας αγοράς γεωργικών εμπορευμάτων για διατροφικούς και μη διατροφικούς σκοπούς.
Η μετατροπή ενός κοινού αγαθού σε εμπόρευμα, από αναγεννητική πηγή σε απλό «εισαγόμενο» υπό τον έλεγχο του εταιρικού τομέα, αλλάζει τη φύση του σπόρου και της ίδιας της γεωργίας. Ληστεύει τους αγρότες από τα μέσα να ζήσουν και η νέα τεχνολογία γίνεται εργαλείο φτώχειας και υπανάπτυξης, τέτοιο που έχει εκτοπίσει τεράστιους αριθμούς αγροτών.
Η δημόσια χρηματοδότηση για την ανάπτυξη και διατήρηση σπόρων συρρικνώνεται σταθερά και έχει φτάσει σήμερα σε τόσο χαμηλά επίπεδα που ακόμη και μεγάλες συλλογές σπόρων τελούν υπό απειλή και εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο, από τους λεγόμενους δημοσιο-ιδιωτικούς συνεταιρισμούς. Τέτοιοι συνεταιρισμοί ανοίγουν το δρόμο σε ιδιωτικές εταιρίες σπόρων να επεκτείνουν περαιτέρω τον έλεγχό τους, που βασίζεται στο IPR, πάνω στο παγκόσμιο απόθεμα σπόρων.
Ενόσω οι δημόσιες συλλογές σπόρων υποχρεούνται να δίνουν δείγματα των αποθεμάτων τους δωρεάν, ιδιωτικές εταιρίες είναι ελεύθερες να επιλέγουν να μη συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα της ελεύθερης ανταλλαγής και να το παραβιάζουν για τα δικά τους συμφέροντα.
Ακόμη, κάθε νέο βήμα εταιρικής συγκέντρωσης αποθεμάτων σπόρων, γίνεται με μείωση των ποικιλιών σπόρων καθώς και με μείωση του αριθμού των καλλιεργητών και των επιστημόνων που διατηρούν αυτά τα αποθέματα σπόρων.
Υπάρχει ξεκάθαρη σχέση μεταξύ των αυξήσεων στις επενδύσεις στην ψηφιοποίηση πληροφοριών για τους σπόρους σε επίπεδο DNA και γονιδίου και μιας παράλληλης μείωσης σε επενδύσεις στην έρευνα που γίνεται στους αγρούς και την ανάπτυξη και διατήρηση της ολιστικής έρευνας και γνώσης για το σπόρο και τις ποικιλίες του σε διάφορα οικοσυστήματα.
1. Οι γενετικές πηγές των σοδειών εξαφανίζονται με ρυθμό 1-2% το χρόνο (Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, FAO, Έγγραφα Εκπαιδευτικής Ανάπτυξης 1993). Περίπου 755 της ποικιλίας αγροτικών σοδειών εκτιμάται ότι χάθηκαν από την αρχή του περασμένου αιώνα.
2. Διατυπωμένο στο Παγκόσμιο Σχέδιο της Λειψίας για τις Γενετικές Πηγές Φυτών για Τρόφιμα και Γεωργία, 1995, βασισμένο σε εκθέσεις 158 χωρών και έγγραφα 12 περιοχών και υποπεριοχών.
3. Διάσκεψη της Λειψίας του FAO για τις Γενετικές Πηγές Φυτών, 1996.
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ