Κωδικοποίηση κειμένων Γιώργου Κασιμάτη

από

Κωδικοποίηση των κειμένων  του κ. Γιώργου Κασιμάτη,  Ομότιμου Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τις δανειακές συμβάσεις και την απαλλαγή από αυτές.

 

ΚΕΙΜΕΝΑ

 


ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Για τη Δανειοδοτική Σύμβαση, το Μνημόνιο και τη Συμφωνία Έγκρισης του ΔΝΤ
1. Η Δανειοδοτική Σύμβαση, το Μνημόνιο και η Συμφωνία έγκρισης του ΔΝΤ αποτελούν μια ενιαία διεθνή σύμβαση που υπογράφουν η Ελληνική Δημοκρατία, οι 16 χώρες της Ευρωζώνης και (στην τρίτη περίπτωση) και το ΔΝΤ.
2. Με την ενιαία αυτή διεθνή σύμβαση επιβάλλονται οι όροι που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα:
•          Παραίτηση από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας, εθνικής κληρονομιάς και από κάθε άλλη ένσταση
•          Παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων που εγγυώνται το Σύνταγμα, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο
•          Παραβίαση θεμελιωδών αρχών της συνταγματικής, της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας.
3. Οι συμβάσεις αυτές έπρεπε να κυρωθούν ως διεθνείς συμβάσεις από τη Βουλή των Ελλήνων με πλειοψηφία των 3/5 των βουλευτών, δηλαδή με 180 βουλευτές. Αυτό το επιβάλλουν το Ελληνικό Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Όμως δεν έγινε.
Αντ’ αυτού η Σύμβαση Δανειοδότησης που είναι η βασική Σύμβαση από τις τρεις, ορίζει παράνομα ότι θα εφαρμόζονται από την ημέρα υπογραφής τους χωρίς κύρωση. Το ίδιο όρισε και ένας νόμος που ψηφίστηκε λίγες μέρες μετά , ο ν. 3847/2010. Ο νόμος είναι αντισυνταγματικός.
4. Το ότι δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή των Ελλήνων οι τρεις Συμφωνίες, που αποτελούν την ενιαία Σύμβαση δανειοδότησης, παραβιάζει και το Ελληνικό Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Συνέπεια αυτής της σοβαρής παραβίασης είναι ότι οι Συμβάσεις είναι άκυρες και μάλιστα ανυπόστατες.
5. Με βάση τις ανυπόστατες συμβάσεις ασκείται εξουσία στην Ελλάδα εκτός Συντάγματος, εκτός Διεθνούς Δικαίου και εκτός νόμου.
•          Η παράνομη εξουσία που ασκείται είναι:
1.         όλες οι υποχρεώσεις εφαρμογής των Συμβάσεων που εκτελεί η Ελλάδα και
2.         ο λεπτομερής και αυστηρός έλεγχος της «Τρόικα»
•          Η εξουσία αυτή είναι εκτός συνταγματικής νομιμότητας και επομένως πραξικοπηματική.
•          Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρώπης θα είχε απαγορευθεί η είσοδος της Τρόικα για έλεγχο στην χώρα από τον εισαγγελέα.
6. Η επιβολή στην Ελλάδα των όρων που παραβιάζουν το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο, ιδίως του όρου παραίτησης από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας «άνευ όρων και αμετακλήτως» αποτελεί άσκηση οικονομικής και πολιτικής βίας σύμφωνα με την Σύμβαση της Βιέννης, του 1969.
Συμπέρασμα:
1. Για τις πιο αυστηρές και απάνθρωπες διεθνείς συμβάσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας παρέκαμψε η Κυβέρνηση όλους τους βασικούς θεσμούς του Πολιτεύματος:
•          το Αντιπροσωπευτικό Σώμα του Ελληνικού Λαού
•          τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
•          το Υπουργείο Εξωτερικών
και δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό.
2. Η εξουσία που ασκείται βάσει των Συμβάσεων με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ είναι πραξικόπημα.

 

Το πείραμα υποδούλωσης  της Ελλάδας 
Δράστες αυτών των κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν  παραβιάσεων της δημοκρατίας με ψευδή πληροφόρηση είναι τρεις βασικές ομάδες (με τους δουλοπαροίκους τους): (α) οι Ευρωπαίοι (θεσμικοί και μη) εκπρόσωποι των κέντρων εκμετάλλευσης της κρίσης (Τρόικα, όργανα των δανειστών και ιδίως του ΔΝΤ κ.λπ.), πολιτικές ηγεσίες, πολιτικοί και ΜΜΕ των χωρών της Ευρωζώνης και ολόκληρης της Ε.Ε. (β) τα πολιτικά κόμματα που έχουν την ευθύνη της υπογραφής και της αποδοχής των καταστροφικών «Μνημονίων» (κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έχει αποδεχθεί και τα δύο Μνημόνια με τη στήριξη της κυβέρνησης εκτέλεσης του πρώτου και εφαρμογής του δευτέρου) και (γ) η συμφωνική ορχήστρα των κατευθυνόμενων από τα κέντρα εξουσίας της κρίσης μεγάλων ΜΜΕ (ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων).
Το περίφημο «δόγμα του σοκ» και όλες οι μέθοδοι άσκησης ψυχολογικής βίας, δημιουργίας κοινωνικής ενοχής και αποπροσανατολισμού,  όλες οι μορφές ψεύδους και όλοι οι τρόποι αποκλεισμού της αλήθειας αποτελούσαν και αποτελούν καθημερινή πρακτική στήριξης και επιβολής του επονείδιστου «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής» και του απάνθρωπου δανεισμού που πήρε το όνομα «Μνημόνια».
Πρέπει να επισημάνομε ότι ο πολυδιάστατος στόχος της οικονομικής και πολιτικής κηδεμόνευσης της Ελλάδας αποτελεί ένα πολύπλευρο και πολυδιάστατο παιχνίδι των κέντρων υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, στο οποίο η Ελλάδα αποτελεί το έμψυχο ματωμένο πεδίο πειράματος και ο λαός της το πειραματόζωο για την κατάλυση του εθνικού κράτους και της δημοκρατικής και διεθνούς νομιμότητας. 
Το πείραμα της νέας αυτής τάξης γίνεται σε τρεις διαστάσεις:
Η πρώτη συνίσταται στην κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας και της διεθνούς νομιμότητας που διαμορφώθηκε μεταπολεμικά, μετά τις εμπειρίες του Β΄ Πολέμου.
Στο πλαίσιο αυτής της διάσταση, επιδιώκεται:
Να καταλυθούν:
Οι αρχές της αστικής δημοκρατίας, 
Η αρχή της προστασίας της αξίας του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και
Οι αρχές του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, όπως έχουν αναπτυχθεί όλες αυτές οι αρχές στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής αγαθών.
Η δεύτερη διάσταση συνίσταται στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, με στόχο την πλήρη κατάλυση του εθνικού κράτους.
Το εθνικό κράτος σήμερα δεν καταλύεται, όπως αναμενόταν να γίνει ιστορικά, με την παγκοσμιοποίηση των σχέσεων των πολιτικών κοινωνιών (των λαών) και για την κοινωνική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, αλλά με τη στυγνή ιμπεριαλιστική επιβολή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου. 
Η τρίτη, τέλος, διάσταση συνίσταται στην επιβολή της εξουσίας του νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος καπιταλισμού πάνω στην πολιτική.
Αυτά όλα που αποτελούν το πείραμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτά που ζούμε από το Μάη του 2010:

 

  • Παράνομες και ανίσχυρες διεθνείς συβάσεις, συμφωνίες, αποφάσεις και πρακτικές, οι οποίες δεν κυρώνονται σύμφωνα με το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο, επιβάλλονται με μέσα οικονομικής και πολιτικής βίας και παραβιάζουν κατάφωρα τις Συνθήκες της ευρωπαϊκής ένωσης.

 

  • Εφαρμογή απάνθρωπης πολιτικής λιτότητας, η οποία προκαλεί:
    • Εκτεταμένη ανεργία και εξαθλίωση των ασθενών στρωμάτων του λαού.
    •  Προσβάλλει κατάφωρα, κυνικά και αδίστακτα την αξία του ανθρώπου, με κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου,  των δικαιωμάτων του πολίτη, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των κοινωνικών δικαιωμάτων και των οικονομικών και επαγγελματικών δικαιωμάτων
    •  Διαλύει και εξαρθρώνει το κράτος,  τα συστήματα περίθαλψης και προστασίας της υγείας, της παιδείας, της επιστήμης,  της έρευνας και του πολιτισμού.

 

  • Εφαρμογή μιας πολιτικής απόλυτης ύφεσης που εξαρθρώνει ριζικά το μικρομεσαίο χώρο της οικονομίας και αποδυναμώνει και καθιστά βορά του υπερεθνικού κεφαλαίου τις εθνικές αγορές, επιχειρήσεις και τράπεζες.  

 

  • Διάβρωση και εξαχρείωση των πολιτικών, της πολιτικής και της αποστολή της.
  • Διάβρωση και φίμωση των μέσων επικοινωνίας και εξανδραποδισμός των λειτουργών της δημοσιογραφίας. 
  • Διάβρωση και καθημερινή αποδόμηση του κοινωνικού ιστού της χώρας και ώθηση στη φυγή του πρώτου και μεγάλου κεφαλαίου ανάπτυξής της, του έμψυχου δυναμικού των νέων.

 

 Το πείραμα αυτό είναι ένα ιστορικό γέννημα της παγκόσμιας κρίσης του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος, που προκλήθηκε και κηδεμονεύεται από τα κέντρα εξουσίας του σύγχρονου καπιταλισμού –ίσως της τελευταίας φάσης εξέλιξης της ιμπεριαλιστικής του δύναμης- του καπιταλισμού που συνίσταται σε ένα κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό σύστημα που λειτουργεί  ανεξέλεγκτα, με πλήρη εφαρμογή του λιμπεραλισμού, έξω και πάνω από το σύστημα εργασίας και παραγωγής αγαθών, του καπιταλισμού που για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας επέβαλε ολοκληρωτικά την κερδοσκοπική οικονομική εξουσία πάνω στην πολιτική και των πιο ισχυρών πολιτικών φορέων και συστημάτων του πλανήτη και πάνω στον πολιτισμό.
Από την επιτυχία του πειράματος αυτού δεν προσδοκούν κέρδη μόνο τα κέντρα εξουσίας του κερδοσκοπικού καπιταλισμού. Προσδοκούν οικονομικά και πολιτικά -ιδίως γεωπολιτικά- κέρδη και ισχυρά κράτη, όπως στην περιοχή μας οι ΗΠΑ, η Γερμανία, που παίζουν στο παιχνίδι της κυριαρχίας του πλανήτη.
Η ιστορική λογική επέβαλλε το πείραμα αυτό, που δοκιμάζει την αντοχή των λαών στον εξανδραποδισμό και στη βαρβαρότητα, να γίνει στην Ευρώπη, στην ήπειρο, από την οποία πηγάζει τα κρείττω και ερρύει τα φαύλα. Αν επιτύχει το πείραμα στην Ευρώπη με τον ισχυρό θώρακα της δημοκρατικής νομιμότητας, θα επιτύχουν σε όλο τον κόσμο οι σκοτεινοί στόχοι του.
Αποτελεί τραγική ειρωνεία της ιστορίας να βρεθεί πρόθυμη η μητέρα του πολιτισμού να γίνει τροφός του δολοφόνου του.

 

 

 

Οι στόχοι της ολοκληρωτικής δέσμευσης της χώρας
 Ποιοι είναι οι στόχοι της ολοκληρωτικής δέσμευσης της Ελλάδας και της δημόσιας περιουσίας της;
Οι στόχοι συνάγονται λογικά και εύκολα από τους ίδιους τους όρους της ολοκληρωτικής δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας και της χώρας. Οι κύριοι και πρώτοι στόχοι είναι δύο:
(α) Η ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική κηδεμόνευση της Ελλάδας και
(β) Η εξασφάλιση της αποκλειστικής εκμετάλλευσης του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών  πηγών της χώρας.
Ας δούμε από πιο κοντά τους δύο βασικούς στόχους της ολοκληρωτικής δέσμευσης:
(α)  Ο πρώτος στόχος: Η πολιτική και οικονομική κηδεμόνευση περικλείει πολλές μορφές υποτέλειας και εξάρτησης:
– Εξασφαλίζει την ένταξη της Ελλάδας σε συγκεκριμένη πολιτική ομάδα  κρατών (μπλοκ).
– Ενισχύει τους  γεωπολιτικούς στόχους των ισχυρών κρατών του μπλοκ στην περιοχή.
– Χειραγωγεί την επίλυση των εθνικών μας ζητημάτων, σύμφωνα με τα συμφέροντα της ηγεσίας του μπλοκ.
– Δημιουργεί πολιτική εξάρτηση από τις οικονομικά ισχυρές χώρες του μπλοκ.
– Οδηγεί τη χώρα στο σύστημα εξουσίας του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
– Δοκιμάζει τη δημιουργία νέας τάξης.
(β) Ο δεύτερος στόχος: η εξασφάλιση της εκμετάλλευσης του πλούτου και γενικά της περιουσίας του ελληνικού κράτους:
Τα έσοδα από την εκμετάλλευση θα «φεύγουν», άμεσα (μέσα σε δέκα μέρες!) από το διαβόητο «Ταμείο» για τον ειδικό λογαριασμό εξυπηρέτησης των και των δανειστών.
Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι στόχοι προϋποθέτουν και συνεπάγονται την πλήρη εξάρτηση της χώρας, σε βαθμό που η Ελλάδα σήμερα, με την ολοκληρωτική παραβίαση και τα μέτρα ελέγχου του κράτους και  της κυριαρχίας του, με την ουσιαστική κατάλυση του πολιτεύματος, με τις παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ελλήνων, με τα μέτρα εξαθλίωσης των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και με τα μέτρα εξάρθρωσης του μεσαίου οικονομικού και κοινωνικού χώρου, καθώς και με τη συνεχή αλλοτρίωση της εθνικής οικονομίας, η Ελλάδα είναι ένα ολοκληρωτικά εξαρτημένο και υπό κατοχή κράτος.
Προκειμένου  να επιτύχει το πείραμα αυτού του «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», που επιβλήθηκε και εφαρμόζεται για  ευρύτερους άνομους σκοπούς, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια,  έγινε και γίνεται καθημερινά θύμα πράξεων βαριάς πολιτικής και οικονομικής βίας.

Όλα όσα επιβάλλονται σήμερα στην Ελλάδα, με όλες τους τις βάσεις, παραβιάζουν  τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού μας, τις αρχές της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της κοινωνικής δημοκρατίας.  
Παρά ταύτα, οι τρομακτικές και βαθύτατα τραγικές αυτές συνέπειες  των «Μνημονίων» μπορούν να ανατραπούν και να αποτραπούν για το μέλλον.

 

 

 

ΜΕΡΟΣ 1Ο
ΤΑ «ΜΝΗΜΟΝΙΑ» ΚΑΙ Η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

  • Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

 

«Μνημόνιο Ι- Πρώτη κοινοβουλευτική απάτη
6 Μαΐου 2010: Δύο ημέρες πριν από την υπογραφή της βασικής δανειακής Σύμβασης, δημοσιεύθηκε ο νόμος 3845, που προέβη στις πρώτες περικοπές των  ήδη νομοθετικά προσδιορισμένων μισθών και συντάξεων, η επιβολή οικονομικών βαρών όλων των κατηγοριών, οι περικοπές δαπανών και οι κάθε είδους επεμβάσεις στον κρατικό μηχανισμό.   Ο νόμος αυτός έχει τον παραπλανητικό τίτλο:  «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
Τα επτά άρθρα του αριθμούνται ολογράφως, όπως τα άρθρα των κυρωτικών νόμων. Ο νόμος έχει, επίσης, επισυνημμένα διεθνή κείμενα μη νομικά, μεταξύ των οποίων και μέρος των διατάξεων του Μνημονίου, πριν από τη θέση του σε ισχύ με την υπογραφή της βασικής Σύμβασης. Παρά ταύτα, είναι σαφές ότι ο νόμος δεν είναι εκτελεστικός ή κυρωτικός των διεθνών συμβάσεων, αφού αυτές υπογράφηκαν μετά. Με αυτό το νόμο εξαπατήθηκε ο Ελληνικός Λαός, που πίστεψε ότι συζητήθηκε στη Βουλή κυρωτικός νόμος. Όχι μόνο η Κυβέρνηση, αλλά και τα μέλη της Βουλής έχουν τεράστια ευθύνη για αυτή την εξαπάτηση, που αποτελεί μέρος της αντισυνταγματικής παράκαμψης της λαϊκής αντιπροσωπείας.
8 Μαΐου 2010:  Υπογράφεται  η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, η οποία όριζε ότι θα ετίθετο σε ισχύ μετά την υπογραφή της και με τη λήψη της Νομικής Γνωμοδότησης και τη Δέσμευση ικανού αριθμού  Δανειστών.
11 Μαΐου 2010: Δημοσίευση του ν. 3847. Στο άρθρο Μόνο παρ. 9 ορίζει τα εξής: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγουμένου εδαφίου» (δηλαδή: οι Συμβάσεις Δανεισμού) «εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής των».
Όπως βλέπει κάνεις, απλός νόμος κατάργησε το Σύνταγμα!
Κατάργησε, δηλαδή, τις συνταγματικές διαδικασίες επικύρωσης και κύρωσης με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής συνθηκών, που ορίζουν τα άρθρα 36 § 2 και 28 § 2 του Συντάγματος. Την κατάφωρη και σοβαρότατη αυτή παραβίαση του Συντάγματος κανένας παράγοντας της νομοθετικής λειτουργίας και κανένα όργανο του κράτους την έχουν επισημάνει.
3 Ιουνίου 2010: Κατατίθενται στη Βουλή για κύρωση οι Συμβάσεις Δανεισμού. Οι Συμβάσεις αυτές ούτε επικυρώθηκαν με βάση το άρθρο 36 § 2 (και το Διεθνές Δίκαιο), για να έχουν ισχύ ως διεθνείς συμβάσεις, ούτε κυρώθηκαν με βάση το άρθρο 28 § 2 νε τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, για να ισχύουν ως εσωτερικό δίκαιο. Αλλά ούτε καν μοιράστηκαν στους Βουλευτές, ούτε παρουσιαστικά για συζήτηση, όπως προανήγγελλε ο ν. 3847.
Κανένα κόμμα της Βουλής και κανείς βουλευτής δε ζήτησε την τήρηση των συνταγματικών διαδικασιών επικύρωσης και κύρωσης των Συμβάσεων Δανεισμού, ούτε καν τη διανομή των κειμένων τους και τη σχετική συζήτηση.
«Μνημόνιο» ΙΙ- Δεύτερη κοινοβουλευτική απάτη
Το λεγόμενο «Μνημόνιο 2» εισάγεται στο ελληνικό δίκαιο και επιβάλλεται στον ελληνικό λαό με την ίδια κοινοβουλευτική απάτη, με την οποία εισήχθη και το «Μνημόνιο 1». Κατατίθεται στη Βουλή και ψηφίζεται και ως νόμος του κράτους ό,τι έχει συμφωνηθεί μυστικά και χωρίς υπογραφές με τους δανειστές μας και ακολούθως υπογράφεται η πραγματική διεθνής σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και Δανειστών.
Ο κοινός νόμος απαιτεί απλή πλειοψηφία των παρόντων και βαφτίζεται «Μνημόνιο», για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η διεθνής σύμβαση που θα ακολουθήσει και που απαιτεί 180 ψήφους σύμφωνα με το άρθρο 28 § 2 του Συντάγματος, για να είναι ισχυρή και για να εφαρμοστεί ως εσωτερικό δίκαιο, «πέρασε» και εγκρίθηκε από τη Βουλή. 
Η σύμφωνη με το Σύνταγμα διαδικασία έχει ως εξής:
Πρώτα υπογράφεται η Σύμβαση και ακολουθεί η κατάθεση, η συζήτηση και η ψήφιση από τη Βουλή, σύμφωνα με τα άρθρα 36 §2 και 28 §2 του Συντάγματος.
Η Κυβέρνηση, στο «Μνημόνιο 1» ψήφισε πρώτα το ν. 3845/2010, ο οποίος βαφτίστηκε «Μνημόνιο» και ακολούθως υπέγραψε τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες δε συζητήθηκαν, ούτε ψηφίστηκαν, ούτε καν διανεμήθηκαν στους Βουλευτές. Κατατέθηκε (στις 15.6.11) το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο» ως νόμος του κράτους και ακολούθησε,  ο πρώτος «εφαρμοστικός» (sic) νόμος, ενώ η διεθνής δανειακή σύμβαση δεν έχει υπογραφεί ακόμη.
Αυτή η μέθοδος μπορεί να ονομαστεί «κοινοβουλευτική απάτη» και «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» και είναι έκτος συνταγματικής νομιμότητας.
Στις 12.2.12, γίνεται η συζήτηση στη Βουλή για τη «Νέα Δανειακή Σύμβαση» (Μνημόνιο ΙΙ και PSI) και στις 13.2.12 επικυρώνεται από το σώμα.
Στις 13.2. 12, πέντε Συνταγματολόγοι δημοσιεύουν την παρακάτω  κοινή δήλωση.

 

13.2.12 ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ
Των καθηγητών Συνταγματικού Δικαίου
Γιώργου Κασιμάτη, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών
Ανδρέα Δημητρόπουλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών
Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θράκης
Ηλία Νικολόπουλου, Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου
Κώστα Χρυσόγονου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Αισθανόμαστε την υποχρέωση να επισημάνουμε προς τη Βουλή και τον ελληνικό λαό ότι το κείμενο, το οποίο καλείται σήμερα να ψηφίσει η λαϊκή αντιπροσωπεία παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου για τους λόγους που ακολουθούν:

 

  • Η παρούσα Βουλή εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις και η λαϊκή εντολή προς αυτή, κατά την έννοια του άρθρου 41 του Συντάγματος, ήταν διαμετρικά αντίθετη από όσα προβλέπει τώρα το κατατεθειμένο κείμενο. Λείπει, συνεπώς, η δημοκρατική νομιμοποίηση για την ψήφισή του.
  • Το περιεχόμενο του κειμένου, που καλείται να ψηφίσει η Βουλή είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969).
  • Το κείμενο που κατατέθηκε για ψήφιση δεν αποτελεί κατά το Σύνταγμα ούτε σχέδιο νόμου, δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνει διατάξεις νομοθετικού περιεχομένου ούτε σχέδιο νόμου κυρωτικού διεθνούς σύμβασης, δεδομένου ότι δεν περιέχει το υπογεγραμμένο κείμενο της διεθνούς σύμβασης. Πρόκειται για κείμενο προγράμματος, που επιχειρείται να δεσμεύσει ανεπίτρεπτα επί δεκαετίες το μέλλον της χώρας. Παρουσιαζόμενο, συνεπώς, ως δεσμευτικό κείμενο νόμου, παραβιάζει την αντιπροσωπευτική αρχή και την κατά το Σύνταγμα άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας (άρθρο 26 Σ).
  • Το κείμενο επιχειρείται να υπερψηφιστεί κατά παράβαση του άρθρου 29 του Συντάγματος, στο βαθμό που επιβάλλεται κομματική πειθαρχία χωρίς προηγούμενη εσωτερική ψηφοφορία και απόφαση συλλογικών κομματικών οργάνων.
  • Η πρόβλεψη ότι οι νέες δανειακές συμβάσεις θα ισχύουν από την υπογραφή τους, χωρίς κύρωση από την Βουλή, παραβιάζει τα άρθρα 28 παρ. 2 και 36 παρ. 2 του Συντάγματος, καθώς και το διεθνές δίκαιο.
  • Οι συνταγματικές και οι διεθνούς δικαίου εγγυήσεις σεβασμού και προστασίας της εθνικής κυριαρχίας προσβάλλονται επιπλέον: (α) Με την επανάληψη -όπως και στη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης της 10.5.2010- της ρήτρας παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας, (β) με τον υπερδανεισμό της χώρας και την άμεση στέρηση της δυνατότητας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ελληνικού λαού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ελλήνων πολιτών, (γ) με τη σώρευση «επαχθούς» δανεισμού και (δ) με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου και όχι του δημοσίου διεθνούς δικαίου που διέπει τις διεθνείς συμβάσεις των κρατών. Συνεπώς, το κείμενο που καλείται η Βουλή να ψηφίσει παραβιάζει στον πυρήνα τους τις συνταγματικές εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής (άρθρο 1 του Συντάγματος).
  • Τα μέτρα που προβλέπει το προς ψήφιση κείμενο ότι θα επιβληθούν στον ελληνικό λαό παραβιάζουν τις αρχές της ισότητας των βαρών, του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρα 4 παρ. 5 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος) και τις εγγυήσεις των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων (άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος). Παραβιάζουν επίσης θεμελιώδεις εγγυήσεις της Συνθήκης της Λισαβόνας (του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων) και του διεθνούς δικαίου, καθώς και εγγυήσεις του διεθνούς εργατικού δικαίου.

 

Η ψήφιση του νομοσχεδίου συνιστά, συνεπώς, εκτροπή από τη συνταγματική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα.


 

 

«Αμετάκλητα και άνευ όρων»

 

Το «Μνημόνιο Ι» ( η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» όπως κατ’ ευφημισμό ονομάζεται  η βασική Σύμβαση των Συμβάσεων Δανεισμού)  αποτελεί την πιο σοβαρή και επονείδιστη κατηγορία των παραβιάσεων .
Στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», από την ισχύ της οποίας  εξαρτώνται όλες οι άλλες «Συμβάσεις» περιλαμβάνει τον επονείδιστο και παράνομο όρο με τον οποίο η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση ασυλίας απέναντι στους Δανειστές της.
Άρθρο 15, παρ. 5 της Σύμβασης:
«Με την παρούσα ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει η πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο η τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανόμενων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση η άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης η προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος ».
Η διατύπωση του όρου:   «ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία» καλύπτει, αναμφίβολα, όλες τις ασυλίες – και τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας, και κάθε άλλη ασυλία που έχει το κράτος,  το ίδιο και η περιουσία του. Αυτό, άλλωστε, ο «δικολάβος» του Λονδίνου -στην ουσία, όπως θα δούμε, πρόκειται για δικηγορικό γραφείο με νοοτροπία δικολάβου άλλων εποχών-ο οποίος συνέταξε τη Σύμβαση, μη γνωρίζοντας, προφανώς,  πολύ καλά το δημόσιο διεθνές δίκαιο, το επεξηγεί -για να το καταλάβουν όλοι- στο υπόδειγμα Νομικής Γνωμοδότησης, που επισυνάπτεται στη Σύμβαση και υπογράφουν, όπως έχει, δύο νομικοί σύμβουλοι του κράτους. Διευκρινίζομε δε ότι το κείμενο αυτό του υποδείγματος γνωμοδότησης αποτελεί αναπόσπαστο δεσμευτικό μέρος της Σύμβασης.
Η εν λόγω  επεξήγηση έχει ως εξής: «Ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας η διαφορετικά (στο αγγλικό κείμενο: “are immune on the grounds of sovereignty or otherwise”), λόγω δικαιοδοσίας, κατάσχεσης  συντηρητικής ή  αναγκαστικής  ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή  διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».
Ειδικότερα:
Ο ειδεχθέστερος από όλους τους όρους της παραίτησης από τα δικαιώματα κυριαρχίας δεν μπορούσε να επικυρωθεί ούτε με ομόφωνη απόφαση των 300  μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Αλλά ούτε με Δημοψήφισμα μπορούσε να αποφασιστεί ή να επικυρωθεί, γιατί το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να αλλοτριώσει ούτε την Κυριαρχία της Ελλάδας, ούτε τη Δημοκρατία, δεσμεύοντας το σύνολο των πολιτών και τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων.
Την παραίτηση από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση και την ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας θα πρέπει να τεθούν και κάτω από το πρίσμα ενός τρίτου όρου. Του όρου εκείνου που ορίζει ότι οι δανειστές μπορούν να συμφωνήσουν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτο (οργανισμό ή τρίτη χώρα). Αυτό το δικαίωμα δεν το έχει στο αντίστοιχο περιεχόμενό του η Ελλάδα.
Με τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» υπεγράφη όρος σύμφωνα με τον οποίο δεν μπορεί η Ελλάδα να συμψηφίσει τις απαιτήσεις προς αντίστοιχο ποσό των υποχρεώσεών της από το δάνειο. Με τον όρο αυτό απεμπόλησε η Ελλάδα το δικαίωμα συμψηφισμού ακόμη και αυτής της αξίωσης  η οποία άλλωστε είναι και η μόνη σημαντική που έχομε, ασφαλώς, από τρίτη χώρα.

Γιατί η Σύμβαση υπάγεται στο αγγλικό δίκαιο;
Η υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων  στο αγγλικό δίκαιο ολοκληρώνει την κατάλυση κάθε δικαιώματος προστασίας που παρέχει ο πολιτισμένος κόσμος στο κράτος-οφειλέτη.
Και τούτο, γιατί: το αγγλικό δίκαιο στηρίζεται στη βάση ότι οι δανειακές συμβάσεις μεταξύ κρατών δεν υπάγονται στο διεθνές δίκαιο, αλλά στο ιδιωτικό δίκαιο. Υπάγονται, δηλαδή, στο ίδιο καθεστώς που υπάγεται ο δανεισμός των ιδιωτών και επομένως δεν αναγνωρίζεται καμιά προστασία του οφειλέτη από το διεθνές δίκαιο και από το σύνταγμα. Επιπλέον, όμως, δεν αναγνωρίζεται από το αγγλικό δίκαιο ούτε η προστασία του ιδιώτη-οφειλέτη που αναγνωρίζει το ιδιωτικό δίκαιο των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης –και το δικό μας. Με αυτό το αποικιακής νοοτροπίας αγγλικό δίκαιο, ο οφειλέτης είναι έρμαιο των ορέξεων, πραγματική βορά του δανειστή.
Είναι ιδιωτικό δίκαιο, μη δεχόμενο τις ασυλίες και τα ευεργετήματα του κράτους που προβλέπει το δημόσιο διεθνές δίκαιο για τις διεθνείς συμβάσεις, και, επιπλέον, είναι υπέρ του δανειστή, μη αναγνωρίζοντας κανένα από τα πλεονεκτήματα υπέρ του οφειλέτη που προβλέπουν το ελληνικό δίκαιο  και το δίκαιο όλων των κρατών της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Ο σημαντικότερος, όμως, σκοπός της ανυποχώρητης επιβολής του αγγλικού δικαίου είναι να παρεμποδιστεί η προσφυγή του κράτους-οφειλέτη στις αμέσως παρακάτω αναφερόμενες λύσεις που παρέχει το διεθνές δίκαιο.
Διαπιστώνουμε επομένως, πλήθος λεόντειων όρων και διατάξεων. Οι διατάξεις αυτές είναι αθέμιτες και τέθηκαν μόνον υπέρ των δανειστών και καμία υπέρ του οφειλέτη. Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση της αρχής της συμβατικής ισότητας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής.
Η εξουσία που ασκείται με βάση τις Συμβάσεις Δανεισμού είναι εκτός του Συντάγματος, εκτός της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας.  Αποτελεί de facto εξουσία.
Είναι  χειρότερη η θέση της από τη θέση προτεκτοράτου, του οποίου την ασφάλεια και τα σύνορα εγγυάται η προστάτιδα δύναμη.
Οι Συμβάσεις Δανεισμού αλλοτρίωσαν την Εθνική Κυριαρχία και την Εθνική Περιουσία και Επικράτεια στους Δανειστές της Ελλάδας, χωρίς αυτοί να της εγγυώνται και να της διασφαλίζουν την ασφάλειά της και τα σύνορά της. Διασφαλίζουν μόνο την ασφάλεια των συμφερόντων τους.
Η θεμελιώδης αρχή της Αλληλεγγύης, που, υποτίθεται, διέπει την Ε.Ε, ποδοπατήθηκε με τις Συμβάσεις Δανεισμού κατά το χειρότερο και με πρωτοφανή στη νεότερη Ιστορία τρόπο.

 

  • ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ
  • Η Ελλάδα χάνει κάθε ελευθερία εξωτερικής πολιτικής, αφού, κάτω από την απειλή της ολοκληρωτικής δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας και της δημόσιας  περιουσίας, δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με κανένα τρίτο κράτος, χωρίς την έγκριση των Δανειστών του. Η απειλή αυτή στερεί την ελευθερία κινήσεων για την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων, δημιουργεί άλλοθι σε κάθε κυβέρνηση που θα είναι πρόθυμη να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των αντιπάλων μας, και ανοίγει εύκολο πολιτικό δρόμο για την αμφισβήτηση από τρίτες χώρες των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
  • Δεσμεύονται όλες οι περιοχές της Ελληνικής Επικράτειας που χρησιμεύουν για την άμυνα της χώρας και για την αντιμετώπιση παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων και ιδίως της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (παραμεθόριες περιοχές και παραμεθόρια νησιά και θαλάσσιες ζώνες).
  • Είναι αυτονόητο, αλλά παραβλέπεται ή αποσιωπάται επιμελώς από τα κόμματα, ότι πίσω από τα «Μνημόνια» δεν είναι μόνο η οικονομική πολιτική με τη στενή έννοια του όρου. Είναι ολόκληρη η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και όλα τα ζητήματα επιβίωσής της ως κυρίαρχου κράτους.

 

 

 

  • ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Η τρίτη κατηγορία παραβιάσεων είναι εκείνη που περιλαμβάνει της παραβιάσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου και άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων κι αρχών που εγγυώνται στους Έλληνες πολίτες το Σύνταγμα, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο. Οι παραβιάσεις αυτές   περιέχονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης με τα Παραρτήματά του και στα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια.
Εδώ είναι οι περικοπές ήδη νομοθετικά προσδιορισμένων μισθών και συντάξεων, η επιβολή οικονομικών βαρών όλων των κατηγοριών, οι περικοπές δαπανών και οι κάθε είδους επεμβάσεις στον κρατικό μηχανισμό και, βεβαίως και ο έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας από την Τρόικα.
Αυτές όλες οι παραβιάσεις είναι διάσπαρτες στο Μνημόνιο Συνεννόησης και στα παραρτήματά του, καθώς και στα λεγόμενα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια (τέσσερα μέχρι σήμερα), τα οποία, σύμφωνα με το προοίμιο του Μνημονίου Συνεννόησης, αποτελούν επίσης διεθνείς συμβάσεις και δεσμεύουν την Ελλάδα. Σημειώνεται ότι σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων του Δημοσίου, τις οποίες επέβαλε ο ν. 3845/2010και για την προσβολή των οποίων αναμένεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Επισημαίνουμε:
Σύμφωνα με τη σαφή διατύπωση: του άρθρου 17 §§ και 2, του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου (ΠΠΠ) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα  Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), του άρθρου 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και  της επίσημης  «Επεξήγησής» του όσον αφορά στο άρθρο 17 του ΧΘΔ της ΕΕ,  καθώς και σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και με την απόφ. 40/1998 της Ολομέλειας  του Αρείου Πάγου, οι περικοπές νομοθετημένων αποδοχών και παροχών είναι άκυρες γιατί αποτελούν προσβολή του δικαιώματος της περιουσίας και όχι νόμιμο περιορισμό του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, που θα μπορούσε να είναι συμβατό κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις .
Οι περικοπές παραβιάζουν και άλλες εγγυήσεις, όπως τις εγγυήσεις των αντίστοιχων κοινωνικών δικαιωμάτων και της αρχής της αναλογικότητας των βαρών, είναι δε και ανυπόστατες λόγω του ανυπόστατου του ν. 3845/2010.
ΜΕΡΟΣ 2Ο

 

  • Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

 

Οι δανειστές έχουν δεσμεύσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας.  
Η τεκμηρίωση αυτής της πραγματικότητας έχει ως εξής:

 

  • Σύμφωνα με τις πολύπλοκες δικολαβικού χαρακτήρα διατάξεις του άρθρου 4 § 2 της από 8.5.2010 «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης, ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου και όσο αυτό υπάρχει.
  • Η αποδέσμευση της δημόσιας περιουσίας δε είναι ούτε θα είναι ορατή, όσο δε θα είναι ορατή η αποδέσμευση της χώρας μας από το δάνειο.
  • Από το πραγματικό νόημα των διατάξεων του άρθρου 4 § 2 της Σύμβασης προκύπτει ότι: (α) η Ελλάδα δεσμεύεται με ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία της απέναντι στους Δανειστές της Σύμβασης, (β) δεν μπορεί να διασφαλίσει κανέναν άλλο δανειστή με ενέχυρο, υποθήκη ή άλλου είδους εγγύηση, ώστε να αποκτήσει εκείνος προτεραιότητα απέναντι σ’ αυτούς,  και (γ) όποια άλλη αξιοποίηση  ή εκποίηση επιτρέπεται με βάση τις ειδικές διατάξεις του άρθρου 4 της Σύμβασης, θα είναι εις όφελος των Δανειστών.
  • Το περιεχόμενο της δέσμευσης της εθνικής περιουσίας δεν είναι εκ των προτέρων γνωστό. Αυτό καθορίζεται -ουσιαστικά επιβάλλεται από τους Δανειστές- με το «Μνημόνιο Συνεννόησης» της 3.5.2010, που αποτελεί διεθνή σύμβαση με βάσει τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», και με τα μέχρι σήμερα και τα μελλοντικά  «επικαιροποιημένα  Μνημόνια», που αποτελούν επίσης διεθνή σύμβαση, με βάση το Προοίμιο του «Μνημονίου Συνεννόησης» που τα προβλέπει.  Με βάση αυτή την πρόβλεψη, οι Δανειστές έχουν το δικαίωμα να προσαρμόζουν συνεχώς στα δικά τους συμφέροντα τα μέσα και τους τρόπους επιβολής της βασικής Σύμβασης Δανειοδότησης, χωρίς να ξέρει η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός, ποιό περιεχόμενο θα αποκτήσουν οι δεσμεύσεις τους στο μέλλον.
  • Οι διατάξεις αυτές του άρθρου 4 έχουν ως συνέπεια ότι : (α) κάθε αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων, ακτών, υπόγειων και υποθαλάσσιων πηγών εθνικού πλούτου, αρχαιολογικών χώρων κ.λπ.), μετοχών, ομολόγων και άλλων αξιογράφων και δικαιωμάτων θα γίνεται εις όφελος του δανείου και, επομένως, μόνο με συγκατάθεση της Τρόικα, (β) Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί να προβεί σε καμιά αξιοποίηση οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου υπέρ της ανάπτυξης ή υπέρ του ελληνικού λαού, παρά μόνο εις όφελος των Δανειστών, (γ) η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί, χωρίς τη συναίνεση των Δανειστών της να συνάψει οποιαδήποτε οικονομικού αντικειμένου σύμβαση με τρίτη χώρα ή οργανισμό χωρίς την έγκριση των Δανειστών της Σύμβαση και (δ) ποια θα είναι η μορφή αξιοποίησης: πώληση, μακροχρόνια παραχώρηση εκμετάλλευσης, μίσθωση, πώληση μετοχών ή ομολόγων του δημοσίου ή εταιρείας αξιοποίησης περιουσίας του Δημοσίου κλ.π., θα εξαρτάται από την τυπική ή άτυπη συναίνεση των Δανειστών. Και αν ακόμη θεωρηθεί η Ελλάδα ελεύθερη να ορίσει τον τρόπο ή τη μορφή (με πώληση, μίσθωση, παραχώρηση κ.λπ.) αξιοποίησης της περιουσίας της, το προϊόν της αξιοποίησης  θα αποτελεί δεσμευμένη περιουσία.  Όλα αυτά σημαίνουν ότι η εξωτερική οικονομική πολιτική της χώρας είναι απολύτως δεσμευμένη.
    • Επομένως: Όταν λέμε  δεσμεύτηκε από τους δανειστές «το σύνολο της δημόσιας περιουσίας», εννοούμε ότι δεσμεύτηκαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να έχει ένα κράτος: ακίνητα, κινητά, το χρήμα, αξιόγραφα και άυλα αγαθά, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης περιουσιακών στοιχείων, κάθε είδους εμπράγματα και ενοχικά δικαιώματα και, γενικά, κάθε είδους οικονομικού περιεχομένου σημερινό ή μελλοντικό δικαίωμα. Σ’ αυτά περιλαμβάνονται: όλες οι πήγες ορυκτού και υποθαλάσσιου πλούτου (ορυκτά και υδρογονάνθρακες κ.λπ.), είτε αυτές είναι γνωστές σήμερα, είτε είναι ακόμη άγνωστες, τα υψηλής ποιότητας αγροτικά προϊόντα,  οι μοναδικής ποιότητας φυσικές καλλονές (ακτές, νησιά, κλίμα, ηλιακό φως κ.ά), οι ανανεώσιμες πήγες ενέργειας (αιολικές, ηλιακές κ.ά.) και η μοναδικής αξίας ιστορική κληρονομιά.
    • Όταν λέμε ότι επιβλήθηκε «ολοκληρωτική δέσμευση», εννοούμε ότι: η δέσμευση αυτή δεν αφήνει στο ελληνικό κράτος  κανένα δικαίωμα αξιοποίησης της περιουσίας του, όσο δεν έχει ξεπληρωθεί ολόκληρο το δάνειο και οι τόκοι, ενώ η περιουσία που έχει περιέλθει στο μπλοκ των δανειστών, στην ουσία, χάνεται είτε οριστικά είτε για πολλές δεκαετίες.

 

Στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται για τη φράση «αναγκαστικός νόμος»:  “mandatory  law”.  Η φράση «αναγκαστικός νόμος», στην ελληνική της διατύπωση, δεν αποτελεί ισχύοντα νομικό όρο. Παλαιά, αναγκαστικός νόμος ήταν εκείνος που, αντισυνταγματικά, ετίθετο σε ισχύ από την εκτελεστική εξουσία. Στην αγγλική της διατύπωση  η χρησιμοποιούμενη λέξη δεν αποτελεί όρο του διεθνούς δικαίου και της πρακτικής των διεθνών συμβάσεων. Για τη γνωστή έννοια του jus cogens, η παραβίαση κανόνων του οποίου καθιστούν άκυρες  τις διεθνείς συμβάσεις, χρησιμοποιείται στο δημόσιο διεθνές δίκαιο, όπως μας πληροφορεί ο Χρήστος Ροζάκης , ο αγγλικός όρος “peremptory” και ο γαλλικός “imperatif”. Βεβαίως, αν είχε την έννοια του jus cogens, θα εκμηδενιζόταν ολόκληρος ο όρος, ο οποίος, ούτως ή άλλως, ως αντίθετος στο jus cogens, είναι άκυρος.

ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΕΣΔΑ
Εις σύμβασιν περί προασπίσεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών (Κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974 – ΦΕΚ 256/Α΄)

Τα συνταγματικά δικαστήρια της Λεττονίας και της Ρουμανίας  έκριναν ως αντισυνταγματικές τις αντίστοιχες περικοπές συντάξεων στη χώρα τους, με βάση αντίστοιχο όρο δανειοδότησης από το ΔΝΤ, το οποίο και αποδέχτηκε  τη δικαστική απόφαση .Οι δικαστικές αυτές αποφάσεις μας δείχνουν ότι υπάρχουν δικαστές στην Ευρώπη, και μάλιστα σε χώρες που εντάχθηκαν μόλις χθες στη μεταπολεμική νομιμότητα της δυτικής Ευρώπης.

 

  • Εάν οι παραπάνω δανειακές δεσμεύσεις της Ελλάδας συνδυασθούν με την παραίτηση «άνευ όρων και αμετακλήτως» από κάθε ένσταση εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση, που επίσης περιέχει ως όρο η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» (άρθρο 14 § 5, 15 § 1 α με Παράρτ. 4 με υπόδειγμα Γνωμοδότησης ΝΣΚ της Σύμβασης), βλέπει κάνεις ότι το σύνολο της οικονομικής υπόστασης της Ελλάδας είναι δεσμευμένο στους σκοπούς του δανείου. Με άλλες λέξεις, η Ελλάδα, σε περίπτωση επιβολής μέτρου κατά της χώρας μας από τους Δανειστές,  δεν μπορεί να επικαλεστεί ούτε την ασφάλειά της με βάση τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ούτε τις συνταγματικές και διεθνείς εγγυήσεις της ιστορικής και πολιτισμικής της κληρονομιάς, ούτε τις εγγυήσεις του φυσικού περιβάλλοντος, ούτε καν την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου σε σχέση με τη διαβίωση του λαού της.
  • Δεσμεύονται όλες οι πήγες πλούτου για αξιοποίηση υπέρ των δανειστών, που προστατεύονται ως αγαθά του φυσικού και του ιστορικού μας περιβάλλοντος (όπως εθνικοί δρυμοί, αρχαιολογικοί χώροι με πλούσια πολιτισμική κληρονομιά των Ελλήνων, όπως η Ακρόπολη, η Ολυμπία, οι Δελφοί, η Βεργίνα, η Κνωσσός και τόσοι άλλοι).
  • Δεσμεύονται υπέρ των δανειστών ο ορυκτός και ο υποθαλάσσιος πλούτος, που τόσο εποφθαλμιά το αδηφάγο υπερεθνικό κεφάλαιο.
  • Η δε ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα να αρνηθεί τη μεταβίβαση κρατικού περιουσιακού στοιχείου που έχει ζωτική σημασία για την κυριαρχία και την επιβίωση της χώρας μας (άρθρα 4 και 17 §5 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης), καθώς και από την προστασία που μας παρέχουν το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της ΕΕ (με την υπαγωγή μας στο αγγλικό δίκαιο, άρθρο 14).
  • Οι ίδιες δεσμεύσεις έγιναν δεκτές και με το Μνημόνιο Β΄ [άρθρα 5 (1) (2), 15 (1) (2) (3) (4)]. Το Μνημόνιο Β΄ περιλαμβάνει, μάλιστα, και ρητό όρο (με το Μνημόνιο Α΄ απαγορευόταν έμμεσα) που απαγορεύει στην Ελλάδα, από τώρα και στο μέλλον, να δεσμευτεί η ίδια και να δεσμεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία απέναντι σε τρίτα πρόσωπα και κράτη! (Πλήρης κατάλυση της κυριαρχίας κράτους). Η υλοποίηση αυτής της πρωτοφανούς δέσμευσης και ο τρόπος εκποίησης της δημόσιας περιουσίας έχει θεσμοθετηθεί από τη Βουλή των Ελλήνων με τον επίσης πρωτοφανή στη σύγχρονη ιστορία των κρατών νόμο υποτέλειας (τον «Εφαρμοστικό» ν. 3986/1.7.2011).
  • Οι  ρυθμίσεις του νόμου αυτού που ίδρυσε τη διαβόητη Εταιρεία-Ταμείο για την εκποίηση: Κάθε εταιρεία της υπόδειξης ή της εμπιστοσύνης των δανειστών θα επιλέγει το περιουσιακό στοιχείο που θέλει να πάρει για εκμετάλλευση – το περιουσιακό στοιχείο θα μεταβιβάζεται αμέσως στο «Ταμείο», χωρίς δικαίωμα επιστροφής – το «Ταμείο» με ειδικό συμβούλιο θα εκτιμά (χωρίς διαφάνεια) της αξία του περιουσιακού στοιχείου – σ’ αυτή την τιμή, χωρίς διεθνή διαγωνισμό, θα μεταβιβάζεται αφορολόγητα και ατελώς στην εταιρεία επιλογής των δανειστών – η μεταβίβαση θα είναι οριστική (πώληση) ή μακροχρόνια (συνήθως 70-99 έτη) για εκμετάλλευση – όλα τα (τεράστια) έξοδα λειτουργίας του Ταμείου και διαχείρισης του περιουσιακού στοιχείου που μεταβιβάζεται κάθε φορά βαρύνουν το ελληνικό κράτος  – τα ποσά των εσόδων θα κατατίθενται στο «Ταμείο» από την εταιρεία εκμετάλλευσης ή αγοράς, τα οποία σε προθεσμία ολίγων ημερών (10 ημερών!) θα τα μεταβιβάζει υποχρεωτικά στους δανειστές, χωρίς να επιτρέπεται να εισέλθει ούτε ένα ευρώ στο ταμείο του ελληνικού κράτους. Η εικόνα  είναι σαφής … Η «ιδιωτικοποίηση» των 80.000 περιουσιακών στοιχείων του κράτους  και πολλών άλλων που δεν αποκαλύπτονται, καθώς και οι πραγματικοί στόχοι των δραστηριοτήτων της Ομάδας Ράιχενμπαχ εντάσσονται  σ’ αυτό το σύστημα «αξιοποίησης» της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.

 

Συνοπτικά οι όροι της δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας
(α) Η γενική δέσμευση της περιουσίας του ελληνικού κράτους .
(β) Η παραίτηση από τα δικαιώματα προστασίας του κράτους, της εθνικής κυριαρχίας και της περιουσίας του με βάση το σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο (ασυλίες) .
(γ) Η επιβολή του αγγλικού δικαίου.
Απαγορεύεται γενικά στο ελληνικό κράτος χωρίς την έγκριση των δανειστών να δώσει σε οποιονδήποτε άλλον, εκτός από αυτούς που θα υποδεικνύουν ή θα εγκρίνουν οι δανειστές, οποιασδήποτε μορφής και κατηγορίας δικαίωμα αξιοποίησης ή διασφάλισης πάνω σε περιουσιακά στοιχεία της δημόσιας αυτής περιουσίας.
 (α) Η Ελλάδα δεν μπορεί, ακόμη και εάν πληρώνει κανονικά τις δόσεις των δανείων που πήρε,  να κάμει καμιά οικονομικού περιεχομένου συμφωνία ή σύμβαση  με καμιά άλλη χώρα και με καμιά εταιρεία ή άλλο πρόσωπο (τράπεζα, οργανισμό, ίδρυμα κ.λπ.), είτε είναι ελληνικής είτε ξένης ιθαγένειας, με την οποία (σύμβαση) θα συμφωνείται η αξιοποίηση κάποιου περιουσιακού της στοιχείου ή η λήψη δανείου ή κάποιας βοήθειας με παραχώρηση κάποιου δικαιώματος πάνω σε αντικείμενο της περιουσίας της.
 (β) Η παραίτηση από όλα τα δικαιώματα προστασίας της περιουσίας που παρέχει το σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο (οι «ασυλίες» της νομικής γλώσσας), μεταξύ των οποίων αναφέρεται ρητώς και η παραίτηση από τα δικαιώματα προστασίας της εθνικής κυριαρχίας.
 Ο όρος αυτός σημαίνει, ότι οι δανειστές μπορούν να αξιώσουν και αγαθά που υπηρετούν την εθνική κυριαρχία και την ακεραιότητα της χώρας, καθώς και αγαθά που προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα.
(γ) Ο τρίτος όρος  είναι: η υποχρεωτική υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο.
Παραδείγματα της ολοκληρωτικής δέσμευσης
Για να γίνει καλύτερα κατανοητό τί σημαίνει «ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας του κράτους», αναφέρομε τα έξης παραδείγματα:
(1ο παράδειγμα) Αν θελήσουν οι δανειστές να προβούν σε κατάσχεση της παραμεθόριας ζώνης του Έβρου, που είναι αμυντική περιοχή, ή δημόσιας έκτασης στο Καστελόριζο, γιατί η Ελλάδα δεν μπόρεσε να καταβάλει κάποια δόση του δανείου,  ή αν τις ίδιες αυτές εκτάσεις θελήσει μια πολυεθνική εταιρεία των δανειστών να αγοράσει ή να μισθώσει για αξιοποίηση μέσω του «Ταμείου», που έχει ιδρυθεί για τη μεταβίβαση της δημόσιας  περιουσίας και  των εσόδων από τη μεταβίβαση, δεν εμποδίζει το γεγονός ότι οι εν λόγω περιοχές του Έβρου και του Καστελόριζου έχουν ιδιαίτερη σημασία για την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και τούτο, γιατί από το δικαίωμα αυτό προστασίας της εθνικής κυριαρχίας παραιτήθηκε η Ελλάδα υπέρ των δανειστών και με τα δύο «Μνημόνια».
(2ο παράδειγμα) Αν θελήσουν οι δανειστές να κατάσχουν μεγάλα ποσά χρημάτων του Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος, γιατί δεν μπόρεσε να καταβάλει κάποια δόση του δανείου η κυβέρνηση, ή αν θελήσει μια πολυεθνική εταιρεία που θα υποδείξουν οι δανειστές να εκμεταλλευθεί, μέσω του «Ταμείου» μια πλουτοπαραγωγική πηγή (π.χ. ορυχεία σπάνιων ή πολύτιμων μετάλλων, τους Δελφούς ή την Ολυμπία), ώστε το σύνολο των εσόδων να «φεύγει» για τους δανειστές, ενώ εντωμεταξύ έχουν θιγεί τα κατώτατα όρια βασικών αναγκών του ελληνικού λαού ή της εθνικής άμυνας, η Ελλάδα δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση, γιατί το αγγλικό δίκαιο δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα έκτακτης ανάγκης για την άμυνα του κράτους και για την αξιοπρεπή διαβίωση του ελληνικού λαού. Επιπλέον δε η απόφαση που θα βγάλει εις βάρος της Ελλάδας το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου, στην αρμοδιότητα του οποίου υπήχθησαν οι σχετικές διάφορες με το «Β΄ Μνημόνιο», έχει συμφωνηθεί να είναι άμεσα εκτελεστή στην Ελλάδα, χωρίς ενστάσεις επί της ουσίας.
(3ο παράδειγμα) Αν ένας έλληνας επιχειρηματίας θελήσει να συστήσει μια εταιρεία και να συγκεντρώσει τα αναγκαία κεφάλαια για αξιοποίηση και εκμετάλλευση μιας πλουτοπαραγωγικής πηγής (π. χ. μιας περιοχής υδρογονανθράκων) εκτός του «Ταμείου», ώστε τα έσοδα ή μέρος αυτών να εισέρχονται στον κρατικό προϋπολογισμό για ανάγκες του ελληνικού κράτους, δεν μπορεί να πάρει την άδεια χωρίς την έγκριση των δανειστών, γιατί η επιλογή της εταιρείας και το σύνολο των εσόδων αξιοποίησης της πλουτοπαραγωγικής πηγής ανήκουν στους δανειστές, σύμφωνα με τα «Μνημόνια» και τον «εφαρμοστικό νόμο», που θα δούμε πιο κάτω.
(4ο παράδειγμα) Αν το ίδιο το ελληνικό κράτος θελήσει να ιδρύσει μια κρατική ή μικτή επιχείρηση για την αξιοποίηση κάποιας κρατικής πηγής πλούτου (π.χ. υδρογονανθράκων), από την οποία θα έχει απευθείας έσοδα, θα πρέπει να ξέρει ότι (α) ως νέο κρατικό περιουσιακό στοιχείο, θα είναι δεσμευμένο σύμφωνα με τη γενική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας με βάση τα «Μνημόνια»× (β) το νέο αυτό περιουσιακό στοιχείο του κράτους ή τα έσοδά του μπορούν να αλλοτριωθούν μέσω του «Ταμείου» υπέρ των δανειστών, που περιγράφομε πιο κάτω.

 

 

 

ΜΕΡΟΣ 3Ο

 

  • Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

 

Οι δανειστές μας και οι κυβερνήσεις μας, για να μας κάνουν να υποκύπτομε συνεχώς στις άνομες και απάνθρωπες αξιώσεις τους,  έχουν επινοήσει τον οικονομικό εκβιασμό με την απειλή ότι: η Ελλάδα, αν δε συμμορφωθεί με τους όρους του σημερινού προγράμματος των Μνημονίων,  θα χρεοκοπήσει, γιατί θα σταματήσει η καταβολή των δόσεων του δανείου, θα βγει από το ευρώ, και οι Έλληνες θα χάσουν τα χρήματά τους.
Πώς θα γίνουν αυτά, δε μας έδωσαν, βέβαια, ποτέ καμιά εξήγηση. Γιατί δεν δίνουν καμιά εξήγηση, υπάρχουν δύο λόγοι:
α. Ο πρώτος λόγος είναι: αν δεν το θέλει η Ελλάδα, μόνο με εξαναγκασμό μπορεί να γίνει η έξοδος από το ευρώ. Η έξοδος, όμως, αυτή θα παραβιάζει το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο και τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κλονιστούν επικίνδυνα. Αλλά και αν το τολμήσει να προβεί σε εξαναγκασμό εξόδου, με ποια μέσα; Ή, αν δε συμφέρει την Ελλάδα, θα βρεθεί ελληνική κυβέρνηση που θα υπογράψει την έξοδο; (Με βάση την εμπειρία που έχομε, το τελευταίο μπορεί να γίνει…)
β. Ο δεύτερος λόγος είναι: αν γίνει αναγκαστική έξοδος, είτε οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία είτε όχι, θα πάψουν να ισχύουν οι δανειακές συμβάσεις με όλες τις συνεπείς που θα έχουν οι δανειστές μας. Οπότε οι δανειστές θα χάσουν τα δάνεια, θα ανατραπούν τα σχέδιά τους να οικειοποιηθούν τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας, θα χάσει το οικονομικό τους μπλοκ ένα μέλος –και όλα αυτά με όλες τις οικονομικές συνέπειες (το «ντόμινο» κ.λπ.) που θα έχουν για την οικονομία της Ευρώπης, των ΗΠΑ και παγκοσμίως.

 

  • Ποια είναι η σημερινή κατάσταση;

 

Αυτό που αποφεύγουν, επίσης, να μας πουν και να μας προσδιορίσουν οι δανειστές μας, οι κυβερνήσεις μας και τα μεγάλα ΜΜΕ, καθώς και οι οικονομολόγοι του συστήματος  είναι:  σε ποιο επίπεδο βρίσκεται από το Μάη του 2010 η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Είναι κατάσταση απλώς οικονομικών δυσκολιών, κατάσταση παροδικής ύφεσης ή κατάσταση χρεοκοπίας και τι είδους χρεοκοπίας: οικονομικά ελεγχόμενης, πολιτικά ελεγχόμενης ή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας;
Δεν νομίζω ότι μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται σήμερα σε καθεστώς χρεοκοπίας με πλήρη έλεγχο των δανειστών. Όλοι οι όροι της χρεοκοπίας μιας χώρας ισχύουν κατά τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο, που υπερβαίνει κατά πολύ τα συνήθη και επιτρεπτά όρια του διεθνούς δικαίου:
– Υπέρβαση όλων των κατώτατων ορίων και απαραίτητων όρων   αξιοπρεπούς διαβίωσης του ελληνικού λαού (παραβίαση του κατώτατου ορίου αξιοπρεπούς διαβίωσης.
– Παραβίαση των στοιχειωδών όρων υγείας,  περίθαλψης, εκπαίδευσης, εργασίας, απασχόλησης και γενικά των ελάχιστων ορίων ικανοποίησης όλων των βασικών αναγκών μια σύγχρονης κοινωνίας. – Πλήρης κατάλυση της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους και δέσμευση της εθνικής κυριαρχίας πέρα από το επιτρεπτά όρια του Συντάγματος, της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του διεθνούς δικαίου.
– Απόλυτη δέσμευση και ολοκληρωτικός διοικητικός έλεγχος των εσόδων και των δαπανών του κράτους και γενικά της λειτουργίας της όλης ελληνικής οικονομίας.

Αυτά όλα τα συμπτώματα χρεοκοπίας είναι γνωστά και ορατά από όλους, όπως ορατό είναι και το ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση ελεγχόμενης οικονομικής χρεοκοπίας. Αυτό, όμως, που αποκαλύπτεται σήμερα από οικονομολόγους και ανώτατους λειτουργούς οργανισμών και συνάγεται από το σύνολο του θεσμικού συστήματος, του συστήματος νομικών κανόνων και διαδικασιών, με το οποίο «έδεσαν» οι δανειστές μας και οι κυβερνήσεις μας το δανεισμό μας, τον έλεγχο της χρεοκοπίας μας και την εκμετάλλευση της κρίσης μας είναι κάτι πολύ χειρότερο και πολύ πιο επικίνδυνο για την Ελλάδα από οποιασδήποτε άλλης μορφής οικονομικής χρεοκοπίας. Αυτό ακριβώς το μεγάλο κακό έχομε την υποχρέωση να διαδώσομε και αυτό  πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι οι Έλληνες.
Ποιο είναι αυτό;
Η ελεγχόμενη οικονομική χρεοκοπία μας, της οποίας τα συμπτώματα αναφέραμε λίγο πιο πάνω, είναι πολιτικά ελεγχόμενη χρεοκοπία. Αυτό σημαίνει τα έξης:
(α) Η σημερινή χρεοκοπία επιβλήθηκε πολιτικά. Προκλήθηκε, δηλαδή, δολίως, για τους οικονομικό-πολιτικούς στόχους που αναπτύξαμε στο Γ΄ Κεφάλαιο αυτού του κειμένου.
Ασφαλώς είχε πληγεί η Ελλάδα από την οικονομική κρίση, για την οποία υπάρχουν και πολλές εσωτερικές ευθύνες.  Μπορούσε, όμως, να αποφευχθεί η χρεοκοπία που ζούμε –η χρεοκοπία με τις παράνομες συμφωνίες και τους επαχθείς και απάνθρωπους όρους.
(β) Οι όροι των «Μνημονίων» που υπερβαίνουν όλα τα νόμιμα όρια δανεισμού κρατών και δεσμεύουν την κυριαρχία της Ελλάδας ως κράτους είναι καθαρά πολιτικοί.
Γι’ αυτό ακριβώς δεν έγινε ποτέ δημοσίευση, ούτε καν διανομή του κειμένου τους στους αντιπροσώπους του λαού και στα κόμματα, δεν έγινε ποτέ συζήτηση, έστω και με ερωτήσεις στη Βουλή και δεν έγινε, τέλος, ποτέ αναφορά ή συζήτηση στα μεγάλα ΜΜΕ.
(γ) Η εφαρμογή και ο έλεγχος εφαρμογής της χρεοκοπίας που επιβλήθηκε αποτελούν πολιτικές πράξεις δανειστών και ελληνικών κυβερνήσεων. Δηλαδή: δεν εξυπηρετούν οικονομικούς στόχους, όπως ο τερματισμός της οικονομικής κρίσης, η ανάκαμψη και η ανάπτυξη της χώρας, αλλά τους οικονομικό-πολιτικούς σκοπούς και στόχους  που αναπτύξαμε.
Η επιδίωξη των πολιτικών στόχων είναι και η αιτία ότι οι δανειστές και οι κυβερνήσεις μας επιμένουν στην εφαρμογή ενός προγράμματος, το οποίο, όπως και οι ίδιοι παραδέχονται δεν έχει επιτύχει. Επίσης, επιβεβαιώνει τον πολιτικό χαρακτήρα της εφαρμογής του προγράμματος  και το γεγονός ότι ούτε η πολιτική και η οικονομική ηγεσία της χώρας ή της Ευρωζώνης δημοσίευσαν ποτέ μια εμπεριστατωμένη ενημέρωση για την οικονομική ορθότητα του προγράμματος των «Μνημονίων», ούτε τα μεγάλα ΜΜΕ δέχτηκαν ποτέ να μεταδώσουν μια εμπεριστατωμένη ενημέρωση ή να οργανώσουν μια τηλεοπτική συζήτηση ή συζήτηση στον ημερήσιο τύπο.
(δ) Η χρονική διάρκεια της χρεοκοπίας είναι αντικείμενο πολιτικής και όχι οικονομικού προγραμματισμού. Είναι δε φανερή η διαιώνιση της χρεοκοπίας και της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης. Τα μέσα αυτής της εξάρτησης, που αναφέραμε ήδη, είναι:

 

  • Ο υπερδανεισμός της χώρας . 

 

  • Η ανεξέλεγκτη αλλοτρίωση και η καταχρηστική εκμετάλλευσή των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας με πλήρη μεταβίβαση της κυριότητας ή με μεταβίβασή της αποκλειστικής εκμετάλλευσής για πολλές δεκαετίες σε πολυεθνικές του πολιτικού μπλοκ των δανειστών μας.

 

Αυτά όλα τα στοιχεία της ελεγχόμενης πολιτικά χρεοκοπίας που μας επέβαλαν, αν δεν ανατραπούν με την αντίσταση του ελληνικού λαού και την ανάδειξη μιας ικανής και ισχυρής  πολιτικής ηγεσίας που θα έχει μόνο στόχο το συμφέρον της Ελλάδας, οι συνέπειες θα είναι πράγματι τραγικές:

 

  • Ο κοινωνικός ιστός θα εξαρθρωθεί
  • Το έμψυχο και κατεξοχήν παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας θα αποδημήσει και θα εξαφανιστεί.
  • Ο ελλαδικός εδαφικός χώρος απειλείται με ισχυρές πιθανότητες να συρρικνωθεί.
  • Η ελληνική κοινωνία του ελλαδικού χώρου θα ζει στην υποτέλεια και στη μιζέρια για πολλές γενιές. 

 

Από όλα όσα εκθέσαμε προκύπτει ότι ο ελληνικός λαός, για να επιτύχει το πείραμα αυτού του «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», που επιβλήθηκε και εφαρμόζεται για τους ευρύτερους άνομους σκοπούς που αναφέραμε, έγινε και γίνεται καθημερινά θύμα πράξεων βαριάς πολιτικής και οικονομικής βίας.  Όλα όσα επιβάλλονται σήμερα στην Ελλάδα, με όλες τους τις βάσεις, παραβιάζουν  τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού μας, τις αρχές της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της κοινωνικής δημοκρατίας.  
Συμπέρασμα: Από όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα προκύπτει ότι οδηγούμαστε στην πιο καταστροφική λύση για τη χώρα: στην «ελεγχόμενη χρεοκοπία», που θα διασφαλίσει τους δανειστές και τους ανομολόγητους σκοπούς τους και θα αλώσει ολοκληρωτικά την Ελλάδα για πολλές γενιές.
Η κατάληξη αυτή είναι, αναμφίβολα πολύ χειρότερη από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, με την οποία μας απειλούν και μας εκβιάζουν καθημερινά δανειστές, κυβέρνηση και όργανά τους. Η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα έπληττε μια γενιά, αλλά θα σώζονταν οι επόμενες. Η δημοκρατία θα αποκαθίστατο. Θα διαγράφονταν εις όφελος της Ελλάδας τα παράνομα δάνεια που της επέβαλαν και ο αγώνας για ανάπτυξη θα ήταν στα χέρια της ως ανεξάρτητου κράτους.
Επιπλέον, δε θα εξαρθρωνόταν ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός της χώρας και οι πήγες πλούτου θα έμεναν ελληνικές για την ανάπτυξη της Ελλάδας, ενώ οι επόμενες γενιές της χώρας θα έμεναν εδώ.
Η «ελεγχόμενη χρεοκοπία» σημαίνει: Συνέχιση της υποτέλειας και της ολοκληρωτικής  κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, συνέχιση της κατάλυσης της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, διασφάλιση όλων των άνομων δικαιωμάτων των δανειστών, διατήρηση των παράνομων δανειακών συμβάσεων με συνέχιση της εφαρμογής των  εξοντωτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ, απώλεια των πηγών του εθνικού πλούτου, συνέχιση της εξάρθρωσης και του αφελληνισμού  της ελληνικής κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας, πλήρης εξαθλίωση του ελληνικού λαού, απώλεια πολλών γενιών νέων και άλωση και αφελληνισμός της Ελλάδας για ανυπολόγιστο αριθμό δεκαετιών.
Με λίγες λέξεις: η «ελεγχόμενη πτώχευση» σημαίνει ολοκληρωτικό έλεγχο της Ελλάδας υπέρ των δανειστών  και των άνομων σκοπών τους. Τρομακτικές και βαθύτατα τραγικές αυτές συνέπειες  των «Μνημονίων» μπορούν να ανατραπούν και να αποτραπούν για το μέλλον.
Δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, γιατί υπάρχει πολιτική λύση.


ΜΕΡΟΣ 4Ο

 

  • Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΥΣΗ

 

    • Οι λύσεις που παρέχει το διεθνές δίκαιο

 

Το διεθνές δίκαιο και η διεθνής πρακτική προσφέρουν, από τη δεκαετία του 1930 και εδώ, τη χρησιμοποίηση των ακόλουθων αρχών και κανόνων, που έχουν επίσημα καταγραφεί και εφαρμοστεί:

 

  • Την αρχή ότι κάθε κράτος οφείλει να διασφαλίζει κατά απόλυτη προτεραιότητα τις βασικές ανάγκες του λαού του (κατώτατο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, παιδεία-εκπαίδευση, υγεία-κοινωνική ασφάλιση κ.λπ) και μετά να εκπληρώνει τις διακρατικές του υποχρεώσεις.
  • Το δικαίωμα και την υποχρέωση, όταν οι βασικές ανάγκες απειλούνται από τον (υπέρ)δανεισμό, να προβαίνει σε στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές, οι οποίοι δεν δικαιούνται να προβούν ούτε σε αντίποινα ή άλλες κυρώσεις κατά του κράτους οφειλέτη, ούτε σε στάση των δικών τους υποχρεώσεων απέναντι σ’ αυτό.
  • Το δικαίωμα και την υποχρέωση να γίνει έλεγχος του συνολικού χρέους και να προσδιοριστεί το ποσό του υπερδανεισμού, δηλαδή του λεγόμενου «επαχθούς» ή «επονείδιστου» χρέους, και να διαγραφεί αυτό.
  • Το δικαίωμα και την υποχρέωση να ελεγχθεί η νομιμότητα των δανειακών συμβάσεων και των όρων τους και να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Πρόσφατες επικλήσεις του παραπάνω ευνοϊκού διεθνούς δικαίου είναι αυτές της Αργεντινής και του Ισημερινού. Πρέπει να σημειώσομε εδώ ότι η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες που επικαλέστηκε το διεθνές αυτό δίκαιο, προβαίνοντας σε στάση πληρωμών το 1936, δικαιώθηκε δε από το τότε αρμόδιο διεθνές δικαστήριο της Κοινωνίας των Εθνών. Σημειώνομε επίσης, ότι η χώρα μας σήμερα, στο πλαίσιο της αυστηρής νομιμότητας των Συνθηκών της ΕΕ,  είναι σε πλεονεκτική θέση για την επίκληση του διεθνούς δικαίου.

 

 

 

 


    • Γιατί δεν θα μας εκδιώξουν από την Ευρώπη
      • Τα ψεύδη και τα εκβιαστικά ψευδοδιλλήματα

 

Το ψεύδος της καταστροφής- « Ή έτσι ή καταστρεφόμαστε»-.
Το ψεύδος της μοναδικής λύσης- «Δεν υπάρχει άλλη λύση».
Το ψεύδος της μοναδικής πηγής βοήθειας στον πλανήτη  (η Ευρώπη με το ΔΝΤ).
Το ψεύδος της ανεξέλεγκτης και καταστροφικής χρεοκοπίας.
Το ψεύδος της εκδίωξης μας από τη ζώνη του ευρώ.
Το ψεύδος της «βοήθειας» για την ευημερία της Ελλάδας.
Το ψεύδος ότι η μη καταβολή της δόσης του δανείου θα έχει συνέπεια τον άμεσο θάνατο της Ελλάδας από ασφυξία και του λαού από πείνα.
Το ψεύδος της απώλειας των χρημάτων μας …
Ο εκβιασμός: «Ή τα μνημόνια ή το χάος».
Σκόπιμα παραμορφώνεται ο θεσμός  της στάσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, από μια πράξη νόμιμη σε μια πράξη δήθεν ανεύθυνης κι εχθρικής πολιτικής κατά της Ευρώπης. Υποστηρίζεται, μάλιστα, από το μνημονιακό μέτωπο ότι δεν υπάρχει τέτοιος θεσμός και ότι είναι αποκύημα της φαντασίας των αντιμνημονιακών κομμάτων.
Το μέτωπο των υποστηρικτών των Μνημονίων αποκρύπτει, επίσης, ότι οι  δανειακές συμβάσεις είναι ανίσχυρες, γιατί δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή και έχουν όρους παράνομους. Αποκρύπτει ακόμη ότι το ύψος του δανείου έχει ξεπεράσει τα νόμιμα όρια δανεισμού του κράτους και ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη απέναντι στο λαό της να προσφύγει στη στάση πληρωμών και στη διαπραγμάτευση για τον καθορισμό του νόμιμου και βιώσιμου χρέους.
Αυτά όλα –και πολλά άλλα- είναι πολιτικά ψεύδη πλύσης εγκεφάλου και πραγματικής προπαγάνδας αυταρχικών και ολοκληρωτικών συστημάτων. Δε λέγονταν με τον απαιτούμενο προβληματισμό ως λιγότερο ή περισσότερο πιθανοί κίνδυνοι ή ως λιγότερο ή περισσότερο θεμελιωμένες συνέπειες εναλλακτικών πολιτικών, αλλά ως δεδομένα, ως απόλυτα βέβαιες απειλές άμεσου θανάτου και άμεσης καταστροφής.

 

      • Η αλήθεια

 

Πώς η Ελλάδα θα πάει στην ανεξέλεγκτη και καταστροφική χρεοκοπία, αν απορρίψει το πρόγραμμα των «Μνημονίων», που της επιβάλλεται;
Το ερώτημα είναι τριπλό, γιατί όλοι ξέρομε τρία πράγματα για μια ανεξέλεγκτη και καταστροφική για την Ελλάδα χρεοκοπία:

 

  • Το πρώτο είναι ότι, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να μας εκδιώξουν από την Ευρωζώνη και ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με νόμιμα μέσα, γιατί δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία. Για να μας εκδιώξουν, πρέπει να παραβιάσουν τις συνθήκες της ΕΕ. Αντίθετα, σύμφωνα με τις Συνθήκες, πρέπει να καταστρώσουν, μαζί με την Ελλάδα, ένα σχέδιο βοήθειας για μια βιώσιμη και νόμιμη αντιμετώπιση της κρίσης της. Θα παραβιάσουν λοιπόν -άλλη μια φορά- τα κράτη της Ευρωζώνης τις συνθήκες της ΕΕ; 
  • Το δεύτερο που γνωρίζομε είναι ότι μια ανεξέλεγκτη και καταστροφική πτώχευση θα σημαίνει πλήρη απώλεια του συνόλου των δανειακών δικαιωμάτων των  δανειστών. Είναι έτοιμοι οι δανειστές μας να δεχτούν τέτοια θυσία; Ή κρύβουν στη σκέψη τους και άλλη παραβίαση του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου;
  • Το τρίτο, τέλος, και σημαντικότερο που γνωρίζομε είναι ότι η ανεξέλεγκτη πτώχευση της Ελλάδας θα συμπαρασύρει και τις οικονομίες της Ευρώπης -ίσως και των ΗΠΑ- σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Αυτό το υποστηρίζει η συντριπτική πλειονότητα των οικονομολόγων. Αλλά τι άλλο θέλομε, αφού, σύμφωνα με προτελευταίο Spiegel (Nr. 7/13.2.12, σελ. 20), το δήλωσε η ίδια η Καγκελάριος Μέρκελ: «Θέλω η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ. Δε θα συμμετάσχω ποτέ σε μια απόφαση εξώθησης της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτό θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες». Ανάλογες δηλώσεις έκανε και τελευταία. Το ίδιο γερμανικό περιοδικό (σελ. 21), συνάγοντας κακές συνέπειες από την ασυμφωνία των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης με την πρόεδρο του ΔΝΤ Lagarde να βρουν μια «δραστική θεραπεία» της ελληνικής κρίσης, προσθέτει: «Έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη πρέπει, λόγω των ανυπολόγιστων συνεπειών, οπωσδήποτε να αποφευχθεί».
  • Εκβιάζουν καθημερινά τον ελληνικό λαό με το ψεύδος ότι η προσφυγή στο θεσμό της στάσης πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους «θα μας γυρίσει στη δραχμή και θα μας οδηγήσει στη χρεοκοπία». Κανείς δε μας λέει την αλήθεια, η οποία είναι: 
    • Δεν υπάρχει διαδικασία εκδίωξης από το ευρώ και την ΕΕ.  Αν, παρά ταύτα, κατάφερναν να μας εκδιώξουν, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για την Ευρώπη και ευρύτερα. Το επαναλαμβάνουν όλοι οι εκπρόσωποι των δανειστών μας.
    • Αν μας αναγκάσουν (παρά το ότι δεν μπορούν) να φύγομε από το Ευρώ ή μας οδηγήσουν στη χρεοκοπία, οι δανειστές θα χάσουν τα χρήματά τους.
    • Αν μας κόψουν το δανεισμό, λόγω στάσης πληρωμής, νομιμοποιούν αυτομάτως τη στάση πληρωμών λόγω κατάστασης ανάγκης, στην οποία θα ωθήσουν τη χώρα.
  • Τώρα τελευταία, θέλοντας να εκμεταλλευτούν το «φιλότιμο» των Ελλήνων, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, αντί να μας απειλούν με έξοδο από το Ευρώ, μα λένε: «Δε θα βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και από την ΕΕ, αλλά και οι Έλληνες πρέπει να “τιμήσουν” την υπογραφή τους και να πληρώσουν τις “υποχρεώσεις” τους». Η αλήθεια είναι ότι: δεν υπάρχουν υποχρεώσεις από παράνομες και απάνθρωπες συμβάσεις.
  • Για τη στάση πληρωμών:

 

Ο θεσμός αυτός ισχύει και η εφαρμογή του δεν σημαίνει άρνηση του χρέους, αλλά η αναγωγή του στο νόμιμο ύψος, που αντέχει ένας λαός να το πληρώσει με βάση νόμιμους και ανθρώπινους όρους.
Πού θα βρεθούν τα χρήματα;
Όταν μας απειλούν για τις συνέπειες της στάσης πληρωμών και της αξίωσης για αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε νόμιμες βάσεις, ρωτάνε τα κόμματα και οι υποστηρικτές αυτής της πολιτικής, πού θα βρουν τα χρήματα την επομένη της στάσης πληρωμών για μισθούς κ.λπ. Κανείς  δε μας λέει: ότι η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ δεν είναι οι μόνες πηγές δανεισμού και βοήθειας στον πλανήτη και ότι η Ελλάδα πρέπει, επιτέλους, να ακολουθήσει πολυδιάστατη ανεξάρτητη εθνική πολιτική. Ούτε μας λέει κανείς ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ σε καμιά περίπτωση δε θα μας αφήσουν να πέσομε στην αγκαλιά άλλου.

 

    • Η εφαρμογή του θεσμού της στάσης πληρωμών

 

Με βάση τα παραπάνω, τίθεται το ζήτημα, πώς εφαρμόζεται  ή  πρέπει να εφαρμοστεί από την Ελλάδα ο εν λόγω θεσμός. Υπάρχει η νομική, η οικονομική και η πολιτική απάντηση. Νομικά η στάση πληρωμής των τοκοχρεωλυτικών δόσεων των δανείων με τους λόγους που την επιβάλλουν πραγματοποιείται με μονομερή δήλωση της κυβέρνησης προς τους δανειστές. Το άριστο, όμως, είναι να υπάρχει θέληση διαπραγμάτευσης. Πάντως, η όλη νομική και οικονομική διάσταση της υπόθεσης απαιτεί εμπεριστατωμένη επεξεργασία και θεμελίωση της σχετικής πρότασης και των λόγων που την επιβάλλουν από τις νομικές και τις οικονομικές υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών και Οικονομικών. Εδώ θα περιοριστούμε να σκιαγραφήσομε την πολιτική διαδικασία θέσης του ζητήματος, η οποία, κατά τη γνώμη μας, ταιριάζει με την ιδιότητα της Ελλάδας ως μέλους της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.  Ας δούμε τα βήματα αυτής της σκιαγράφησης:

Πρώτο βήμα. Προετοιμασία:
(α) Θεμελίωση με στοιχεία των οικονομικών λόγων που επιβάλλουν την πρόταση στάσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Τα στοιχεία αυτά θα πρέπει να θεμελιώνουν: την αδυναμία αντιμετώπισης των βασικών αναγκών του λαού και την αδυναμία αντιμετώπισης των αμυντικών δαπανών της χώρας (με τα σημερινά -και όχι μετά από εκούσια μείωση- δεδομένα).
(β) Θεμελίωση του ανίσχυρου των δανειακών συμβάσεων, λόγω μη κύρωσης, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα.
(γ) Θεμελίωση του ανίσχυρου όρων των δανειακών συβάσεων που είναι αντίθετοι με τις Συνθήκες της ΕΕ και με το Σύνταγμα της Ελλάδας, με πρώτους τους όρους: παραίτησης από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας, δέσμευσης του συνόλου της εθνικής περιουσίας και υπαγωγής μας στο αγγλικό δίκαιο, με παράκαμψη του ευρωπαϊκού δικαίου (Ε.Ε και Συμβουλίου της Ευρώπης).

Δεύτερο βήμα.  Θα πρέπει να αποσαφηνιστούν ότι η όλη πρόταση στηρίζεται στις ακόλουθες πολιτικές αρχές:
(α) Στην αρχή παραμονής στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη της Ελλάδας ως ισότιμου μέλους.
(β) Στην αρχή τήρησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας με βάση τους κανόνες της διεθνούς και της ευρωπαϊκής νομιμότητας.
(γ) Στην αρχή διασφάλισης του συμφέροντος του ελληνικού λαού και της Ελλάδας ως κυρίαρχου και πολιτικά ανεξάρτητου κράτους.

Τρίτο βήμα.  Μετά την ενημέρωση της Βουλής σχετικά με τα παραπάνω δεδομένα που επιβάλλουν τη στάση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και με βάση τις παραπάνω πολιτικές αρχές, και μετά την έκφραση της εμπιστοσύνης του αντιπροσωπευτικού σώματος, θα ζητήσει συνάντηση στις Βρυξέλλες με τους εκπροσώπους των δανειστών της Ελλάδας με βάση τις συμφωνίες του 2010 και 2011.
Τέταρτο βήμα.  Στη συνάντηση θα παρουσιαστούν τα στοιχεία και τις αρχές που αναφέραμε πιο πάνω, καθώς και την πρόσφατα εκπεφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού, θα αναπτύξει με αποφασιστικότητα την ανάγκη προσωρινής στάσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης των υποχρεώσεων της Ελλάδας σε νόμιμη και οικονομικά βιώσιμη βάση. Στην «πρόταση» αυτή θα πρέπει να είναι σαφές ότι η Ελλάδα, ως μέλος Ένωσης, επιθυμεί την εφαρμογή των κανόνων νομιμότητας με βάση τις Συνθήκες της ΕΕ.
Πέμπτο βήμα.  Σε άμεσο συνδυασμό με το «τέταρτο βήμα», θα πρέπει να παρουσιαστεί σε γενικές γραμμές αναπτυξιακό πρόγραμμα, που θα είναι μεν συμβατό με τις αρχές της ΕΕ, θα πρέπει, όμως, να περιέχει και αξίωση προσαρμογής του στις ειδικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Η δήλωση προθυμίας εφαρμογής ενός τέτοιου προγράμματος θα πρέπει να συνδυαστεί με αίτημα, στη βάση την αρχή της αλληλεγγύης, αναπτυξιακής βοήθειας, στην οποία θα πρέπει να περιλαμβάνεται και οικονομική και τεχνική υποστήριξη εκσυγχρονισμού του κρατικού μηχανισμού και του μηχανισμού του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Έκτο βήμα (υποθετικό).  Αν οι εκπρόσωποι των δανειστών αρνηθούν να δεχτούν την πρόταση της Ελλάδας, η πρόταση διαπραγμάτευσης μεταβάλλεται σε μονομερή δήλωση παύσης πληρωμών και καθορισμού του ύψους του μη επαχθούς χρέους. Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να γνωρίζομε τα εξής:

(α) Οι δανειστές, αν θελήσουν να προσφύγουν στο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, όπως γίνεται συνήθως, δεν θα έχουν έγκυρες συμβάσεις για να στηριχθούν. Οι δανειακές συμβάσεις του Μαΐου 2010 (το 1ο Μνημόνιο) δεν έχουν κυρωθεί και έχουν πλήθος παράνομων όρων, το δε 2ο Μνημόνιο έχει εγκριθεί μόνο ως σχέδιο σύμβασης, η δε δανειακή σύμβαση δεν έχει υπογραφεί.
(β) Η Ελλάδα παραμένει μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, γιατί δεν προβλέπεται τρόπος λύσης της σχέσης της αυτής.
(γ) Οι δανειακές μας συμβάσεις δεν αποτελούν συνθήκες με βάση το δίκαιο της ΕΕ και η στάση πληρωμών δεν αποτελεί παράβαση των συνθηκών της ΕΕ. Επομένως, δεν είναι δυνατή η επιβολή  κυρώσεων στη χώρα μας από την ΕΕ.

(δ) Κατά το διεθνές δίκαιο, σε αυτού του είδους στάση πληρωμών, λόγω κατάστασης ανάγκης της χώρας, δεν επιτρέπεται επιβολή από τους δανειστές μας αντιποίνων ή άρνηση καταβολής των οφειλόμενων δανειακών δόσεων.

(ε) Αν, σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι δανειστές μας σταματήσουν την καταβολή των δανειακών δόσεων, η χώρα περιέρχεται αυτομάτως σε κατάσταση ανάγκης, αφού ο δανεισμός μας είναι για αντιμετώπιση κρίσης και αδυναμίας προσφυγής στις «αγορές». ( Αυτό είναι εις βάρος των δανειστών).

(στ) Σε περίπτωση που οι δανειστές μας σταματήσουν – παρανόμως- τις δόσεις δανειοδότησης, η ελληνική κυβέρνηση έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση, για να προστατεύσει το λαό και την ασφάλεια της Ελλάδας, εφαρμόζοντας ανεξάρτητη πολιτική, να στραφεί, με σύναψη οικονομικών σχέσεων προς το συμφέρον της χώρας, σε άλλη πηγή δανεισμού και δημιουργίας οικονομικών σχέσεων, δεδομένου ότι ούτε το ΔΝΤ και οι χώρες της Ευρωζώνης, ούτε οι «αγορές» αποτελούν τη μόνη  πηγή δανεισμού στον Πλανήτη.

(ζ) Στην υποθετική περίπτωση που η χώρα μας εξαναγκαστεί με παράνομα μέσα σε έξοδο από την Ευρωζώνη και οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτη πτώχευση, οι δανειστές θα απολέσουν πλήρως τα καταβληθέντα  δάνεια και οι συνέπειες για την Ευρώπη και ευρύτερα θα είναι επιζήμιες έως καταστροφικές (ντόμινο).
Τελική παρατήρηση: Η επιβολή από τους δανειστές ελεγχόμενης χρεοκοπίας είναι η χειρότερη λύση:  μπορεί να υποδουλώσει την Ελλάδα για πολλές γενιές.
Για να αποφευχθούν και οι δύο παραπάνω καταστροφικοί για την Ελλάδα κίνδυνοι, καθώς και η πλήρης και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, μια μόνο σωστή και σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο λύση υπάρχει:
Η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση οικονομικής ανάγκης, η οποία θα συνοδεύεται:
(α) με στάση πληρωμών (με την έννοια της αναστολής),
(β) με εφαρμογή από την κυβέρνηση της χώρας των νόμιμων μέτρων που επιβάλλει η κατάσταση οικονομικής ανάγκης (π.χ. προστασία ελληνικής παραγωγής και καταναλωτή) και
(γ) με επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων και επαναφορά τους στη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα τόσο ως προς το ύψος του ποσού των δανείων (στο ύψος του μη «επαχθούς χρέους), όσο και ως προς τη νομιμότητα των όρων δανεισμού.
Εάν οι δανειστές αρνούνται αυτή τη διαπραγμάτευση, τότε μένει ως λύση: η επίσης σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο μονομερής καταγγελία των ούτως ή άλλως παράνομων και ανίσχυρων- δανειακών συμβάσεων (των λεγόμενων «Μνημονίων»). Η λύση αυτή απαιτεί, ασφαλώς, πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και, προ παντός, ικανή και ισχυρή πολιτική ηγεσία.
Προτείνονται διάφορες λύσεις μείωσης του χρέους και οικονομικής πολιτικής. Πολλές από αυτές είναι σωστές. Για την Ελλάδα, όμως, με το διαλυμένο κράτος, την κατεστραμμένη οικονομία και την κατάσταση της πολιτικής της υποτέλειας, αποτελούν ημίμετρα. Αυτό που δεν ακούγεται καθόλου με το όνομά του είναι η διαπραγμάτευση με κατάργηση των τριών όρων που καταλύουν τη κυριαρχία του κράτους: (α) της ολοκληρωτικής δέσμευσης  της δημόσιας περιουσίας και της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής, (β) της παραίτησης από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας και (γ) της υπαγωγής μας στο αγγλικό δίκαιο που σημαίνει: αντίστοιχη παραίτηση από την προστασία του διεθνούς δικαίου. Οι όροι αυτοί, αν και ανίσχυροι, εφαρμόζονται καθημερινά από τους δανειστές μας και κυρίως από την κυβέρνηση μας. Αν δε καταργηθούν και στις συμβάσεις και στην πράξη, κάθε υπόσχεση για αναδιαπραγμάτευση είναι απάτη.

Η λύση την οποία προτείνομε θεωρούμε ότι είναι η πιο ρεαλιστική, η πιο συμφέρουσα για την Ελλάδα και η πιο αποτελεσματική. Ασφαλώς δεν είναι απλός περίπατος. Είναι δύσκολη, συνεπάγεται θυσίες και απαιτεί πολιτική ηγεσία ικανή, ισχυρή και αποφασιστική. Ιδίως, απαιτεί μια κυβέρνηση η οποία θα λειτουργήσει πάνω από ιδεολογικοπολιτικούς και μικροπολιτικούς στόχους, με  βαθιά ριζωμένες τις αρχές της δημοκρατίας, με εδραιωμένη τη συνείδηση του συμφέροντος της Ελλάδας και με ακλόνητη τη θέληση να θέσει πάνω από όλα τον αγώνα γι’ αυτό το συμφέρον.

 

    • Το σχέδιο λύσης
    • Γενικός χαρακτήρας της λύσης

 

 

 

 Ολόκληρο το σύστημα πολιτικής επικοινωνίας της Ελλάδας και της Ευρωζώνης αφήνει να ακουστεί οποιουδήποτε περιεχομένου άλλη κριτική κατά του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζεται στη χώρα μας, δεν ανοίγει, όμως, καμιά πόρτα συζήτησης που θα αφορούσε σε σκέψεις ή πληροφορίες σχετικά με τη λύση του προβλήματος που θα περιγράψομε. Δεν αφήνει ούτε καν να αναφερθεί ότι υπάρχει άλλη λύση, αλλά, αντίθετα, επιδιώκει να εδραιωθεί η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από αυτή του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που επιβάλλουν αναγκαστικά στην Ελλάδα, το οποίο στην ουσία του είναι οικονομικό πρόγραμμα αλλοτρίωσης της Ελλάδας.
Αυτό που προτείνομε, όπως θα δούμε, δεν έχει τη μορφή μαγικής λύσης. Έχει τη μορφή της σκιαγράφησης του κορμού, των βασικών, δηλαδή, αξόνων ενός πολιτικού σχεδίου, το οποίο ο εφαρμοστής του θα πρέπει να έχει την πολιτική ικανότητα και το πολιτικό θάρρος να του δώσει την κατάλληλη μορφή και να το ολοκληρώσει, διασφαλίζοντας τον κορμό που περιγράφομε. Δεν πρόκειται, επομένως, για λύση, αλλά για σχέδιο λύσης.
Τον κορμό του προγράμματος λύσης που συνιστούν αποτελούν δύο άξονες: ένας εσωτερικός, ο άξονας που κινεί το πρόγραμμα στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους, και ένας εξωτερικός, που κινεί το πρόγραμμα της λύσης στο επίπεδο των σχέσεων με τους δανειστές μας και γενικά των διεθνών σχέσεων της χώρας.
Πρέπει να υπογραμμίσομε ότι και οι δύο άξονες είναι απαραίτητοι για τη λύση. Η επιτυχία μόνο στο επίπεδο του ενός δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Ακολουθώντας τη λογική σειρά των δύο αξόνων, αρχίζομε από τον πρώτο, τον εσωτερικό άξονα του προγράμματος. Η ανάπτυξή μας, όπως αναφέραμε, θα περιοριστεί σε σκιαγράφηση   αξόνων και, συνεπώς, θα περιλαμβάνει απλές γραμμές.

 

  • Ο εσωτερικός άξονας του προγράμματος

 

Ο εσωτερικός άξονας συνίσταται από δύο βασικά στοιχεία:

 

  • Η πολιτική ηγεσία, η οποία θα διαμορφώσει και θα ολοκληρώσει το προτεινόμενο σχέδιο, αφήνοντας αλώβητους τους βασικούς κορμούς του.
  • Το πρόγραμμα άμεσης έναρξης για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, που θα σχεδιάσει, θα διαμορφώσει και θα εφαρμόσει η νέα πολιτική ηγεσία.

 

 Και τα δύο αυτά στοιχεία του εσωτερικού άξονα δράσης  αποτελούν την προϋπόθεση αποτελεσματικής λειτουργίας του όλου προγράμματος. Επομένως, η προσοχή πρέπει να επικεντρώνεται κυρίως στην ποιότητα αυτών των δύο στοιχείων: και της πολιτικής ηγεσίας και του προγράμματος αναδιάρθρωσης του κράτους.
α. Η πολιτική ηγεσία του προγράμματος λύσης.
Την πρώτη και βασική προϋπόθεση του προγράμματος λύσης που προτείνομε αποτελεί, αναμφίβολα, η γέννηση, διάπλαση και συγκρότηση νέας πολιτικής ηγεσίας. Χωρίς αυτό, δεν μπορεί ούτε να ξεκινήσει πραγματικό σχέδιο λύσης.
Η πολιτική ηγεσία του προτεινόμενου σχεδίου πρέπει να εμφορείται από αρχές σκέψης, νοοτροπίας και πολιτικού ήθους τέτοιες που να οδηγούν τη νέα πολιτική ηγεσία σε ριζικά διαφορετικούς τρόπους σκέψης και δράσης από τους  «παλαιοκομματικούς» των κομμάτων που συγκροτούν τη σημερινή Βουλή.
Για να διαπλαστεί μια νέα πολιτική ηγεσία με τις αρχές αυτές που θα καταστρώσει και θα εφαρμόσει το προτεινόμενο σχέδιο αντιμετώπισης και υπέρβασης της κρίσης που ζούμε σήμερα, απαιτούνται να πληρωθούν ορισμένοι όροι, πολύ δύσκολοι, αλλά απαραίτητοι. Τους αναφέρομε:

 

  • Ο πρώτος όρος είναι: Η κινητοποίηση και η αντίσταση των ευρύτερων στρωμάτων του ελληνικού λαού κατά της πολιτικής των «Μνημονίων».

 

Αυτή η κινητοποίηση και αντίσταση πρέπει να κινηθεί πάνω από ιδεολογικές και πολιτικές οριοθετήσεις κομμάτων και παρατάξεων. Πρέπει να έχει την πολιτική μορφή και το πολιτικό περιεχόμενο του «εθνικού μετώπου αντίστασης» και να λειτουργεί ως «εθνικό μέτωπο αντίστασης.
Αυτό σημαίνει ότι το «εθνικό μέτωπο αντίστασης» έχει ένα σκοπό:

 

  • Να αναπτύξει ένα συνεχή και αδιάσπαστο αντιμνημονιακό αγώνα, μια πραγματική αντίσταση κατά της εφαρμογής των «Μνημονίων» και μια πραγματική και ανυποχώρητη αντιπαράθεση κατά της πολιτικής και των πολιτικών που τα υποστηρίζει.

 

Το έχομε διευκρινίσει πολλές φορές, το διευκρινίζομε και τώρα:

 

  • Η αντίσταση που προτείνομε είναι νόμιμη αντίσταση: Αποτελεί αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα του ελληνικού λαού, για τις περιπτώσεις κρίσης, κατά τις οποίες: γίνονται διαρκείς παραβιάσεις του πολιτεύματος, των συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, υπάρχει καθολική φίμωση των μέσων πολιτικής ενημέρωσης και επικοινωνίας και το σύστημα πολιτικής εξουσίας που λειτουργεί είναι ανίκανο να αποκαταστήσει τη συνταγματική νομιμότητα  ή το ίδιο τις προκαλεί.

 

  • Είναι το αναφαίρετο δικαίωμα του ελληνικού λαού που διακηρύσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.

 

Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει σήμερα, που ο ελληνικός λαός ζει μια τέτοιας έκτασης κατάλυση του συντάγματος και της δημοκρατίας, ότι η αντίσταση που διακηρύσσομε σημαίνει ανατροπή του πολιτεύματος και της συνταγματικής νομιμότητας. Αντίθετα: σημαίνει άσκηση συνταγματικού δικαιώματος για την αποκατάσταση της δημοκρατίας που πλήττεται στον πυρήνα της.

 

  • Ο δεύτερος όρος συγκρότησης της νέας πολιτικής ηγεσίας είναι: η  πραγματική γέννηση της νέας πολιτικής η οποία θα είναι  πλήρως απογαλακτισμένη από τα σύνδρομα της παλιάς πολιτικής ηγεσίας:
  • Από τη μικροπολιτική κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας.
  •  Από την αναζήτηση και εξυπηρέτηση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό δυνάμεων και στηριγμάτων (Ηρακλέων) της εξουσίας.
  • Από την πολύπλευρη και πολυδιάστατη πολιτική φαυλότητα που γνωρίζει ο ελληνικός λαός.

 

  • Ο τρίτος όρος για τη νέα πολιτική ηγεσία είναι: η νέα πολιτική ηγεσία πρέπει έχει πλήρη τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Μόνο από ελεύθερες και ανόθευτες εκλογές μπορεί να αναδειχτεί.
    Επομένως: καμιά ομάδα, καμιά κίνηση και καμιά δραστηριότητα δεν μπορεί να είναι δεκτή για το σχέδιο λύσης που προτείνομε, εάν έχει στο νου του οποιαδήποτε παραβίαση του πολιτεύματος.

 

Σχετικά με τη νέα πολιτική ηγεσία προβαίνομε και στις ακόλουθες διευκρινίσεις:
Πρώτη διευκρίνιση: η νέα πολιτική ηγεσία δεν είναι απαραίτητο να αποτελείται μόνο από νέους ανθρώπους ή νέο ηγέτη. Μπορεί να συγκροτείται και από πρόσωπα της παλαιάς πολιτικής σκηνής, με τον όρο ότι έχουν απογαλακτιστεί πλήρως από την παλαιά πολιτική νοοτροπία και σκέψη. Βασικό χαρακτηριστικό της νέας πολιτικής σκέψης είναι να μην επιδιώκουν, μέσω της αντίστασης, είσοδο στο σημερινό πολιτικό σύστημα εξουσίας των σημερινών πολιτικών παρατάξεων. Αυτό θα σήμαινε ότι έχουν ως πρώτη και βασική επιδίωξη την εξουσία με το σημερινό της περιεχόμενο και το σημερινό πολιτικό ήθος.
Δεύτερη διευκρίνιση: ολόκληρη η νέα πολιτική ηγεσία θα πρέπει να απαρτίζεται από ικανά πρόσωπα που, πέρα από την ικανότητά τους, θα έχουν και το πνεύμα της αδιάσπαστης συνοχής και της συλλογικότητας. Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσομε ότι η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι στην πολιτική ηγεσία αποτελεσματικής αντιμετώπισης κρίσεων καθοριστικό ρόλο παίζει ο ηγέτης.
Τρίτη διευκρίνιση: πολιτική παράταξη διακυβέρνησης της χώρας με «φράξιες» , «συνιστώσες» ή άλλες ομάδες που διασπούν την πολιτική συνοχή της πολιτικής βάσης και την ίδια την πολιτική βάση αντιμετώπισης της κρίσης με ανατροπή των «Μνημονίων» και του «παλαιοκομματικού» συστήματος δεν μπορεί να επιτύχει και να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο έργο.

 

  • Το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού.

 

Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη διάσταση αυτή του προγράμματος λύσης. Μην ξεχνάμε ότι η βασική αιτία της μόνιμης καχεξίας και των κρίσεων της νεότερης Ελλάδας ήταν πάντοτε το κακώς οργανωμένο κράτος και η κακοδιοίκηση.

Απαιτείται, συνεπώς, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή ενός προγράμματος άμεσης έναρξης για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, ώστε το ελληνικό κράτος να αποκτήσει δυνάμεις και αντοχή για την αντιμετώπιση και υπέρβαση της κρίσης και να γίνει παραγωγικό και ικανό για να μπορεί να στηρίξει την ανάκαμψη και ανάπτυξη.

 

Μην ξεχνάμε επίσης ότι η κακή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού όχι μόνο στέρησε το κράτος από τις απαραίτητες δυνάμεις που όπλιζαν την αντοχή του στην κρίση, αλλά και δημιουργούσε τις βάσεις και διέπλασε τα θεσμικά μέσα της φαυλότητας και της διαφθοράς.

 

Μην παραβλέπομε, τέλος, ότι ολόκληρο το σύστημα  των «Μνημονίων» όχι μόνο αδιαφορεί για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, αλλά οδηγεί στην πλήρη διάλυση των παραγωγικών του υπηρεσιών. Οι κυβερνήσεις μας και οι δανειστές μας όταν μας λένε ότι πρέπει να προχωρήσομε σε «διαρθρωτικές μεταβολές», εννοούν να προχωρήσομε στην εφαρμογή του  φιλελεύθερου δόγματος: ιδιωτικοποιείστε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και δημόσιες υπηρεσίες που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Δεν εννοούν την αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού με τα δεδομένα και τα εργαλεία της σύγχρονης επιστήμης και γνώσης. Οι στόχοι τους είναι γνωστοί.

Όταν λέμε ότι είναι απαραίτητο να σχεδιαστεί ανά πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής για τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού, εννοούμε:

Ένα πολιτικά αξιόπιστο  πρόγραμμα, με βάση το οποίο θα οργανωθεί σωστά ένας φορέας αυστηρών προδιαγραφών και ειδικών γνώσεων, που θα είναι ικανός να σχεδιάζει και να προωθεί σταδιακά με γρήγορους ρυθμούς την εκσυγχρονιστική αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, αρχίζοντας από τις πιο κρίσιμες υπηρεσίες, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αναφέρω ενδεικτικά: τις υπηρεσίες επενδύσεων, τις φορολογικές υπηρεσίες, τις υπηρεσίες που είναι αρμόδιες στο Υπουργείο Εξωτερικών και στα διάφορα οικονομικά υπουργεία για τις ευρωπαϊκές και διεθνείς οικονομικές σχέσεις, τις  υπηρεσίες που προκαλούν περισσότερες αδικαιολόγητες δαπάνες, τις περισσότερο φαύλες υπηρεσίες, τους αντίστοιχους σύγχρονους μηχανισμούς ελέγχου των λειτουργιών. Για όλα αυτά δε πρέπει να αναμορφώνονται οι αντίστοιχες νομοθετικές βάσεις  που περιέχουν θεσπισμένη την κακοδιοίκηση και τη φαυλότητα.

 

Μαζί με τη σκιαγράφηση του παραπάνω προγράμματος, επιθυμούμε να υπογραμμίσομε ότι: Χωρίς τις παραπάνω ταχύρρυθμες διαρθρωτικές μεταβολές του κρατικού μηχανισμού,  δεν μπορεί ούτε η αποδέσμευση από τα «Μνημόνια» να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα, ούτε η πολιτική αξιοποίησης του πλούτου της χώρας μπορεί να επιτευχθεί. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων και στο λαό ότι: τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς κράτος, τίποτε δεν μπορεί να γίνει με το σημερινό διαλυμένο κράτος.

 

Αυτή η βασική προϋπόθεση της αντιμνημονιακής λύσης δεν έχει, δυστυχώς, συνειδητοποιηθεί ούτε βεβαίως έχει αντιμετωπιστεί προγραμματικά από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις της σημερινής Βουλής.

 

  • Ο εξωτερικός άξονας: Το σχέδιο λύσης στο επίπεδο των σχέσεων με τους δανειστές

 

Γενική περιγραφή
Το σχέδιο λύσης σ’ αυτό το επίπεδο έχει ως πυρήνα την πλήρη και ριζική αποδέσμευση από τα λεγόμενα «Μνημόνια», από το σύνολο, δηλαδή, των συμβάσεων και συμφωνιών δανεισμού και του συνδεδεμένου με αυτές «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», καθώς και από όλους τους νόμους και πράξεις του ελληνικού κράτους που εκδόθηκαν σε εκτέλεση ή στη βάση  αυτών των συμφωνιών.
Από τη σωστή εφαρμογή αυτού του σχεδίου εξαρτώνται:

 

  • Η κατάργηση της υποτέλειας και η απελευθέρωση της Ελλάδας.
  •  Η πολιτική και οικονομική αξιοποίηση του πλούτου της Ελλάδας για την Ελλάδα.
  • Το πέρασμα της Ελλάδας στην ανάκαμψη και στην ανάπτυξη.

 

Το σχέδιο πλήρους και ριζικής αποδέσμευσης από τα «Μνημόνια» και τις δεσμεύσεις που επέβαλλαν αναγκαστικά στον ελληνικό λαό και στην Ελλάδα, κυκλοφορεί με διάφορους όρους, οι οποίες προκαλούν ηθελημένες και αθέλητες παρεξηγήσεις και τις οποίες εκμεταλλεύεται δόλια το μνημονιακό στρατόπεδο.
Είναι χρήσιμο, λοιπόν, να καταγράψομε τις κινήσεις εφαρμογής αυτού του σχεδίου, ώστε να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι πρόκειται για μια ρεαλιστική λύση, η οποία έχει επανειλημμένα εφαρμοστεί  και η οποία δεν είναι απλώς σύμφωνη το διεθνές δίκαιο και με το δίκαιο της ΕΕ, αλλά και επιβάλλεται  από αυτά για την προστασία της κυριαρχίας των εθνικών κρατών και των δικαιωμάτων των λαών.

Εδώ θα επισημάνομε τις κινήσεις εφαρμογής αυτού του σχεδίου είναι συνήθεις στην πράξη και αναμένονται λογικά να γίνουν από την Ελλάδα, που έχει και την ιδιότητα του μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μετά από μια ομαλή και κανονική κυβερνητική μεταβολή. Οι κινήσεις αυτές θα έχουν τα ακόλουθα στοιχεία:

1. Στάση πληρωμών εξυπηρέτησης των δανείων της χώρας.
2. Ταυτόχρονα με τη στάση πληρωμών, η νέα κυβέρνηση θα απευθύνει δήλωση προς τους δανειστές, με την οποία θα τους ανακοινώνει τη στάση πληρωμών  και τους βασικούς λόγους, της.
3. Οι λόγοι στάσης πληρωμών και ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης του χρέους θα πρέπει να είναι οι εξής:
α. Το ότι η Ελλάδα αδυνατεί να συνεχίσει να εκπληρώνει τις δανειακές της υποχρεώσεις  χωρίς να παραβιάζει σοβαρά τη θεμελιώδη υποχρέωσή της να ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης του λαού της και να διασφαλίζει την αμυντική ικανότητα της χώρας.
β. Το ότι η Ελλάδα ούτε μπορεί κατά το Σύνταγμα της και γενικά κατά το δίκαιο, ούτε υποχρεούται, ούτε θέλει να εφαρμόζει συμβάσεις και συμφωνίες ανυπόστατες και παράνομες, δεδομένου ότι όλες οι δανειακές συμβάσεις και συμφωνίες της Ελλάδας από το Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, ως προς το ύψος του δανεισμού, ως προς τον τρόπο σύναψής τους και ως προς τους όρους τους, είναι ανίσχυρες ως αντίθετες προς το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Σύνταγμα της Ελλάδας× επιπλέον δε η σύναψή τους δεν έγινε κατά τη διαδικασία που προβλέπει το Σύνταγμα και επιβάλλει το διεθνές δίκαιο.
γ. Το ότι για τους ίδιους λόγους η Ελλάδα ούτε μπορεί κατά το Σύνταγμά της και γενικά κατά το δίκαιο, ούτε υποχρεούται, ούτε θέλει να εφαρμόζει προγράμματα και νόμους παράνομα και ανυπόστατα, δεδομένου ότι το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που συνδέεται άμεσα με τις παραπάνω συμβάσεις και συμφωνίες, όλα τα επιβαλλόμενα μέτρα εφαρμογής του βάσει αυτών και όλες οι πράξεις εσωτερικού δικαίου του ελληνικού κράτους (νόμοι, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και διοικητικές πράξεις)  που εκδόθηκαν για την εφαρμογή του είναι αντίθετα στο υπερκείμενο δίκαιο και νομικώς ανίσχυρα.
4. Με την ίδια δήλωση, η νέα κυβέρνηση θα καλεί τους δανειστές: να παύσουν να επιβάλλουν την εφαρμογή των παράνομων συμβάσεων με τους παράνομους και απάνθρωπους όρους, να δεχτούν να συζητήσουν από μηδενική βάση για ολοκληρωτική αναδιάρθρωση του χρέους τόσο ως προς το ύψος όσο και ως προς τους όρους του δανεισμού, με βάση το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Σύνταγμα της Ελλάδας και να δεχτούν την υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων και συμφωνιών στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραιτούμενοι από τον όρο υπαγωγής τους στο αγγλικό και στο γενικά ιδιωτικό δίκαιο, που έχουν κριθεί ασύμβατα με την προστασία που παρέχουν το διεθνές δίκαιο και το  ευρωπαϊκό κεκτημένο.

5. Σε περίπτωση που γίνουν δεκτοί από τους δανειστές οι λόγοι της στάσης πληρωμών ως βασικοί και αδιαπραγμάτευτοι όροι για επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση και αναδιάρθρωση του χρέους, η πραγματοποίηση της αποδέσμευσης από τα «Μνημόνια» και η μείωση του χρέους στο ύψος βιώσιμου και μη επαχθούς χρέους  και με νόμιμους και οικονομικά εύλογους όρους μπαίνει σε ομαλό και σύντομο δρόμο. (Πρέπει να σημειωθεί ότι το ύψος του μη επαχθούς και βιώσιμου δανείου θα υπολογιστεί με αντικειμενική οικονομική μελέτη, σύμφωνα δε με μέχρι σήμερα απόψεις ανεξάρτητων οικονομολόγων, δε θα υπερβαίνει το 20-25% του σημερινού).

6. Σε περίπτωση που δε γίνουν οι όροι δεκτοί από τους δανειστές και η δανειοδότηση από αυτούς σταματήσει (σταματήσουν οι δόσεις), το όλο πρόβλημα περιέρχεται στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει πολλά όπλα στη διάθεσή. Τα όπλα αυτά είναι οι της δυνατότητες και οι συνέπειες για την Ελλάδα και οι συνέπειες για τους δανειστές, τις οποίες θα δημιουργήσει η άρνηση των τελευταίων και οι οποίες είναι οι ακόλουθες:

(α) Η Ελλάδα θα έχει τη δυνατότητα να καταγγείλει μονομερώς όλες τις δανειακές συμβάσεις και συμφωνίες ως ανυπόστατες: λόγω του επαχθούς του χρέους (παραβιάζει τη δυνατότητα ικανοποίησης των βασικών αναγκών του λαού και της εθνικής άμυνας) που δημιούργησε και δημιουργεί, λόγω του ανυπόστατου των συμβάσεων που στερούνται κύρωσης, της αντίθεσης των όρων τους  προς το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της ΕΕ και το Σύνταγμα και λόγω του ότι οι ίδιες και η εφαρμογή τους είναι προϊόν πολιτικής και οικονομικής βίας (άρθρο 52 της Σύμβασης της Βιέννης του 1969).

(β) Η Ελλάδα, αν κρίνει ότι είναι προς το συμφέρον της, έχει τη δυνατότητα, επικαλούμενη την κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης που της δημιουργεί η διακοπή καταβολής των δανείων και ο de facto αποκλεισμός της από τις αγορές, να δηλώσει επίσημα πτώχευση με γενική παύση πληρωμών. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι συνέπειες για τους δανειστές θα είναι πολύ δυσμενείς: θα απολέσουν τα δάνεια που έδωσαν στη χώρα μας και θα επακολουθήσει αλυσίδα (ντόμινο) οικονομικών συνεπειών για την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον κόσμο. Επιπλέον, θα ματαιωθούν οι άνομες βλέψεις τους για τον πλούτο και τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, που έχουν δεσμεύσει οι δανειακές συμβάσεις (τα «Μνημόνια») και το μπλοκ χωρών και συμφερόντων που εκπροσωπούν οι δανειστές στην προκείμενη περίπτωση, θα χάσει ένα σημαντικό μέλος τους (την Ελλάδα).
(γ) Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα –που αποτελεί, όπως επισημάναμε πιο πάνω, και απαραίτητη προϋπόθεση- ασκώντας ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, να αξιοποιήσει τις μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πήγες της, κυρίως τους υποθαλάσσιους υδρογόνανθρακες, και να αντλήσει άμεσα τα αναγκαία  κεφάλαια για την αντιμετώπιση της κρίσης και για την ανάκαμψη. Η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων (των «Μνημονίων») θα έχει ως συνέπεια την πλήρη αποδέσμευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της από την παράνομη ολοκληρωτική δέσμευση υπέρ των δανειστών της δημόσιας περιουσίας (βλ. ανάπτυξη πιο πάνω).
Σε σχέση με την όλη κατάσταση που θα δημιουργηθεί με το παραπάνω σχέδιο για ολοκληρωτική αποδέσμευση από τα «Μνημόνια», έχομε να επισημάνομε τα ακόλουθα πλεονεκτήματα αυτής της πολιτικής για την Ελλάδα, που μας δείχνουν ότι πράγματι πρόκειται για την πιο ρεαλιστική πολιτική που μπορεί να ασκήσει μια νέα κυβέρνηση:
(α) Το πιο ισχυρό πλεονέκτημα για την επιτυχία αυτού του σχεδίου είναι η πολιτική αξιοποίηση της δύναμης που έχουν οι σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πήγες της Ελλάδας, τις οποίες κρατούν (παρανόμως) δεσμευμένες υπέρ των δανειστών τα «Μνημόνια». Ιδίως ο πλούτος σε υδρογόνανθρακες που κρύβει η ελληνική ΑΟΖ αποτελεί πολύ ισχυρή δύναμη, ακόμη και για άμεση άντληση χρηματοδότησης,  αν αρχίσει να αξιοποιείται με πραγματικά ανεξάρτητη πολιτική. Πρέπει να επισημάνομε ότι η ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Ευρώπης (μετά την Ιταλική) και, βάσει ασφαλών επιστημονικών στοιχείων, με τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων. Επιπλέον, η ελληνική ΑΟΖ έχει μέγαλη γεωπολιτική σημασία. Γι’ αυτό η πρώτη αξίωση που εγείρει ο ελληνικός λαός προς την κυβέρνηση είναι να οριοθετήσει με μονομερή δήλωση, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, την ελληνική ΑΟΖ και να αρχίσει με ανεξάρτητη πολιτική της αξιοποίησή της. Ας δούμε, τι έχει κάμει η Κύπρος και πόσο είναι το διεθνές ενδιαφέρον για την αξιοποίηση της κυπριακής ΑΟΖ. Θα πρέπει να τεθεί, επιτέλους, τέρμα στη -σίγουρα σκόπιμη και επίβουλη- εγκληματική παράλειψη της οριοθέτησής της.

(β) Το επίσης μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι ότι έχει με το μέρος της το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Το πλεονέκτημα αυτό γίνεται πολύ πιο ισχυρό από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα και αποτελεί μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που αποτελούν (ακόμη) το κέντρο  των αρχών της δημοκρατικής νομιμότητας, καθώς και των αρχών της διεθνούς και της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Σ’ αυτό πρέπει να προσθέσομε και την ιδιαίτερη ευαισθησία των λαών της Ευρώπης για την ισχύ της δημοκρατικής αρχής και των αρχών του κοινωνικού κράτους δικαίου, κυρίως δε απέναντι στην κατάλυση της νομιμότητα από το φασισμό και το γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Το πολύπλευρο αυτό πλεονέκτημα δεν έχουν οι χώρες οικονομικών κρίσεων άλλων ηπείρων (π.χ. Αργεντινή, Γουατεμάλα, Ισημερινός) απέναντι στη βουλιμία των κέντρων εξουσίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και όμως οι κυβερνήσεις της χώρας μας δε θέλησαν ούτε στο ελάχιστο να το αξιοποιήσουν.

(γ) Ισχυρό πλεονέκτημα είναι το ότι η χώρα μας είναι στενά συνδεδεμένη με το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης και οποιαδήποτε μορφή χρεοκοπίας ή/και έξοδος από το ευρώ, καθώς και οποιαδήποτε μορφή πολιτικής αποδέσμευσης από τα Μνημόνια θα έχουν καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Εδώ βλέπομε ότι αυτά που οι δανειστές μας, οι κυβερνήσεις μας και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ μας προβάλλουν ως απειλή, είναι ισχυρό πλεονέκτημα.
(δ) Ισχυρό πλεονέκτημα, ειδικότερα, μπορεί να γίνει η έξοδος από το ευρώ: Επισημαίνεται ότι η περίπτωση άρνησης των δανειστών να δεχτούν του όρους ριζικής αποδέσμευσης από τα «Μνημόνια» και επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους από μηδενική βάση δεν έχει άμεση σχέση με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ χωρίς τη θέλησή της, πολύ δε λιγότερο από την ΕΕ. Όπως είναι γνωστό, δεν προβλέπεται ούτε είναι νόμιμα δυνατή τέτοια διαδικασία. Η έξοδος, συνεπώς, μπορεί να γίνει είτε με εξαναγκασμό της χώρας μας από την Ευρωζώνη ή την ΕΕ, είτε με τη θέληση της Ελλάδας, αν κριθεί ότι τη συμφέρει. Ως προς την περίπτωση εξαναγκασμού, που μπορεί να πραγματοποιηθεί με διάφορα οικονομικά μέτρα κατά της Ελλάδας, θα είναι παράνομη και θα οδηγεί σε χρεοκοπία της, με όλες τις καταστροφικές συνεπείς για τους δανειστές και την Ευρώπη, που έχομε ήδη περιγράψει. Αν θέλουν η ΕΕ και η Ευρωζώνη να αποφύγουν τις συνέπειες αυτές, θα αναγκαστούν να διασφαλίσουν τη νομισματική,  και την οικονομική σταθερότητα της Ελλάδας με νόμισμα τη δραχμή. Η έξοδος από το ευρώ θα κριθεί, συνεπώς, από τις συνθήκες που θα δημιουργηθούν με βάση κυρίως το συμφέρον της χώρας, αλλά και των ευρωπαίων εταίρων. Μη ξεχνάμε ότι πολλοί παράγοντες της Ευρωζώνης και η κυρία Μέρκελ έχουν δηλώσει ότι ή έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα είναι «καταστροφική για την Ευρώπη και ευρύτερα». Με αυτά τα δεδομένα η έξοδος από το ευρώ, αντί να είναι απειλή, θα είναι διαπραγματευτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές.

(ε) Η περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Πρόκειται για την περίπτωση που η νέα κυβέρνηση δε θα μπορέσει άμεσα να αξιοποιήσει τα παραπάνω πλεονεκτήματα και η ΕΕ/Ευρωζώνη δε θα  διασφαλίσει τη νομισματική σταθερότητα και την ομαλή πορεία της οικονομίας της χώρας. Ως ανεξέλεγκτη δε χρεοκοπία εννοούμε ότι η Ελλάδα θα αφεθεί από όλες τις δυνάμεις της διεθνούς κοινότητας να αντιμετωπίσει μόνη της την κατάσταση πτώχευσης στην οποία θα περιέλθει.
Διερωτάται κάνεις: Είναι δυνατό να συντρέξουν οι δύο παραπάνω προϋποθέσεις χρεοκοπίας (η αδυναμία της νέας κυβέρνησης να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας και η εγκατάλειψή  της από την Ευρώπη); Επιπλέον δε είναι δυνατό να μην ενδιαφερθεί καμιά άλλη χώρα της διεθνούς κοινότητας, αλλά να αφεθεί να καταλήξει σε χρεοκοπία και να την αντιμετωπίσει μόνη της, μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τέτοια γεωπολιτική θέση; Μια χώρα με τόσο στενά συνδεδεμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα με πολύ περισσότερες χώρες από αυτές της δύσης, αλλά και με τις σημερινές συνθήκες που οι χώρες είναι εναγκαλισμένες τόσο σφιχτά με χρηματοπιστωτικά και γεωπολιτικά συμφέροντα; Δε θα υπήρχε στο διεθνή ορίζοντα  κανένα ενδιαφέρον  ούτε για να αποτραπούν οι αλυσιδωτές οικονομικές συνέπειες («ντόμινο») μιας τέτοιες χρεοκοπίας, ούτε για απόκτηση πρόσβασης στις πλουτοπαραγωγικές πήγες της χώρας; Μια τέτοια χρεοκοπία μόνο στο χώρο της φαντασίας θα μπορούσε να συμβεί. Και όμως! Μ’ αυτό το παραμύθι γίνεται επί τρία χρόνια τώρα πλύση εγκεφάλου του ελληνικού λαού. Παρ’ όλα αυτά ας εξετάσομε και αυτή την περίπτωση σε σχέση με εκείνη της ελεγχόμενης από τους δανειστές χρεοκοπίας:
Η φανταστική αυτή χρεοκοπία ασφαλώς δε θα μπορούσε σήμερα να έχει οποιαδήποτε σχέση, ως προς την κοινωνική και την οικονομική κατάσταση της χώρας, με εκείνη του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της ευρύτερης εποχής του εμφυλίου πόλεμου, με την οποία  με τόσο θράσος παρομοιάζεται απειλητικά× παρομοιάζεται με την κατάσταση δύο περιόδων που δεν έχουν καμιά σχέση με τη σημερινή από πλευράς διεθνών και εθνικών συνθηκών.
Η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία σήμερα θα ήταν ασύγκριτα ηπιότερη σε κοινωνικές συνέπειες και βραχύτερη σε χρόνο, αν ληφθεί υπ’ όψιν μόνο το σημερινό πλεονέκτημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας, που αναφέραμε ήδη. Οπωσδήποτε δε και ανεξάρτητα από αυτά τα πλεονεκτήματα, μια τέτοια χρεοκοπία θα έπληττε μόνο μια γενιά, ενώ η ελεγχόμενη από τους δανειστές μας χρεοκοπίας που ζούμε σήμερα θα νεκρώσει την Ελλάδα για πολλές γενιές, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω.
Πρέπει να  συνειδητοποιήσομε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σημείο όπου δεν έχει να διαλέξει μεταξύ άμεσης οικονομικής ανάκαμψης και πτώχευσης. Έχει να διαλέξει μεταξύ δύο δρόμων που της δείχνει η Ιστορία: το δρόμο μεγάλων θυσιών της παρούσας γενιάς, αλλά με διάσωση των επόμενων γενιών και της κυριαρχίας της και το δρόμο της καταστροφής και της υποτέλειας με θυσία και της παρούσας και των επόμενων γενιών. Η Ιστορία επιβάλλει τον πρώτο δρόμο. Οι Έλληνες πρέπει να διαλέξουν.
 ΕΞΟΔΟΣ
Όλα όσα αναπτύξαμε μας επιβεβαιώνουν μια ρήση για την ιστορική πραγματικότητα σχετικά με τον πλούτο των μικρών χωρών: ότι ο πλούτος μιας μικρής χώρας είναι ευλογία και κατάρα. Ευλογία, γιατί σ’ αυτόν στηρίζονται η ισχύς της χώρας και η ευημερία του λαού της  και κατάρα, γιατί η χώρα είναι στόχος επιβουλής και πεδίο  πόλεμου. Θα προσθέσομε όμως ότι ο πλούτος είναι ευλογία, όταν η χώρα έχει πολιτική ηγεσία ικανή, δυνατή στην ψυχή και στη θέληση, με ανεξάρτητο φρόνημα και με πατριωτική συνείδηση. Ο πλούτος γίνεται κατάρα, όταν η πολιτική ηγεσία είναι ανίκανη, μικρή στην ψυχή, φαύλη και δουλοπρεπής.
Σήμερα η Ελλάδα ζει την κατάρα. Η επιβουλή και η βουλιμική επίθεση έχουν αρχίσει να κατασπαράζουν το σώμα της Ελλάδας και του πλούτου της, ενώ η πολιτική ηγεσία μπροστά σ’ αυτό το τέρας μοιάζει με ομαδούλα νάνων, που επιζητούν την επιβίωση στο καβούκι της ασήμαντης εξουσίας τους.
Οι Έλληνες που κοιτάζουν ψηλά, που έχουν ταυτότητα τη συνείδηση της ιστορίας τους, της αξιοπρέπεια του ανθρώπου και του χρέους του ως πολιτικού ζώου απέναντι στη πόλη, απέναντι στην πολιτική κοινωνία, οι Έλληνες με την καρδιά και τη θέληση του Μίκη Θεοδωράκη, θέλουν να γεννήσουν τη νέα πολιτική ηγεσία που θα αναδείξει τον πλούτο σε ευλογία. Και θα γίνει!