Οι Ναζί και οι Τατάροι

Ο ”ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ” ΣΑΝ ΟΠΛΟ ΜΕ ΓΕΜΑΤΗ ΤΗ ΘΑΛΑΜΗ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Ένα τραγούδι που μιλάει για την  ιστορία της «ξεριζωμένης» προγιαγιάς τηςτραγουδίστριας, κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision. Και είναι να αναρωτιέται κανείς αν αξίζει πραγματικά να ασχοληθεί κανείς με το αισθητικό/καλλιτεχνικό πλαίσιο ενός διαγωνισμού, που αυτοκυρώθηκε όταν το S.A.G.A.P.O. του Μιχάλη Ρακιντζή δε μπόρεσε να ανέβει πάνω από την 17ηθέση.

 

Και ίσως μόνο η απαξίωση να αξίζει σε ένα διαγωνισμό πιο troll και από troll,  και το άρθρο να ήταν περιττό, εάν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια:

Πλην υποψιασμένων Λακεδαιμονίων, εκατομμύρια σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και αυτοί που δεν πείστηκαν για την «καλλιτεχνική αξία» του άσματος και υποψιάστηκαν ότι κάτι άλλο τρέχει, πληροφορήθηκαν ότι :

« στις 18 Μαΐου του 1944, το αιμοσταγές κομμουνιστικό καθεστώς, διέταξε τη μαζική εκτόπιση του τουρκογενούς φύλου των Τατάρων της Κριμαίας, με την υποψία ότι είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου».

…με την υποψία!

Το τραγούδι αύριο δε θα το θυμάται κανείς. Η πληροφορία όμως έμεινε. Εντελώς τυχαία η «αντικειμενική» αυτή πληροφορία αφορά την πιο ευαίσθητη, πολιτικοστρατιωτικά, ζώνη της Ευρώπης, αυτή τη στιγμή.

Και το πιο τραγικό είναι ότι ίσως και εντός αριστεράς να υπάρχουν φωνές που μπορεί – έστω και χαμηλόφωνα – να σιγοψιθυρίζουν για την «αντικειμενικότητα» της παραπάνω «αλήθειας».

Δυστυχώς όμως η ιστορία έχει άλλη άποψη:

Το πρώτο διάστημα της εισβολής στην ΕΣΣΔ, το 1941, οι Ναζί αντιμετώπισαν τους τοπικούς πληθυσμούς όπως ακριβώς προέβλεπε το σχέδιο: σαν αναλώσιμους υπανθρώπους. Μετά τη τραγική κατάληξη της μάχης της Μόσχας, όταν φάνηκε ότι ο πόλεμος θα κρατούσε πολύ περισσότερο από 5 μήνες, όπως αρχικά υπολόγιζαν, προσπάθησαν να δημιουργήσουν συμμαχίες, με βάση τις εθνικές ιδιατερότητες, στις κατακτημένες περιοχές.

Στη περιοχή της Κριμαίας, για την οποία το σχέδιο εποικισμού προέβλεπε, μετά τον πόλεμο, τον πλήρηεκγερμανισμό της, η στρατολόγηση των Τατάρων είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Ήδη από τον Οκτώβριο του1941 είχαν δημιουργηθεί «αστυνομικά σώματα» Τατάρων, με γερμανούς αξιωματικούς ως επικεφαλής, που αριθμούσαν συνολικά 9.000 Τατάρους. Κάθε ομάδα αποτελούνταν από 50-170 στρατιώτες, εξοπλισμένους με όπλα του σοβιετικού στρατού, κατά το 1/3 φορούσαν γερμανικές στολές και ήδη, μέχρι το τέλος του φθινοπώρου του 1941 είχαν δολοφονήσει πάνω από 40.000 κατοίκους της Κριμαίας. ΚυρίωςΡώσους αλλά και Έλληνες.

Από τον Οκτώβριο του 1942 οι ομάδες αυτές, από «αστυνομικά σώματα», μετεξελίχθηκαν σε στρατιωτικές μονάδες, με βαρύτερο εξοπλισμό.

Σύμφωνα με τα επίσημα γερμανικά αρχεία στις μονάδες αυτές υπηρετούσαν 20.000 Τάταροι (το 9% του συνολικού πληθυσμού των Τατάρων, σύμφωνα με την απογραφή του 1939). Επίσης από τις 10.000 Τατάρους που υπηρετούσαν στο Κόκκινο Στρατό πριν τη γερμανική εισβολή, χιλιάδες λιποτάκτησανπρος τους Ναζί.

Ήταν τόση η προθυμία των Τατάρων, ώστε ο ίδιος ο Χίτλερ, στην ομιλία του στις 24 Μαΐου 1942 στοReichstag, αναφέρθηκε στις εθνότητες που πολεμούσαν «ώμο τον ώμο, με τους Γερμανούς στρατιώτες… Εσθονοί, Λιθουανοί, Ουκρανοί και Τάταροι…».

Βέβαια η υλική ανταμοιβή για την στήριξη αυτή δεν ήταν αμελητέα. Και τα οικονομικά κίνητρα ισχυρά. Με την διάλυση των κολχόζ η καλύτερη γη δόθηκε στους Τατάρους. Σπίτια, αγροκτήματα, περιουσίες (Ρώσων και Ελλήνων) αρπάχτηκαν .

Ολόκληρα χωριά καταστράφηκαν και οι κάτοικοι δολοφονήθηκαν. Τα χωριά Tsabli, Liaki,Tsair και άλλα ήταν τα Καλάβρυτα και το Δίστομο της Κριμαίας.

Στη μάχη της Σεβαστούπολης, μια από τις πιο σημαντικές μάχες του πολέμου,τα ταταρικά τάγματα είχαν ενεργή συμμετοχή. Εκτελούσαν εν ψυχρώ κάθε σοβιετικό αιχμάλωτο. Μαρτυρίες αιχμαλώτων στο κόλπο Alushta βεβαιώνουν τις εν ψυχρώ δολοφονίες. Οι ίδιοι σώθηκαν μετά από παρέμβαση ιταλών στρατιωτών.

Πορεία 3.000 αιχμαλώτων προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Felnygorodok διασταυρώθηκε με Ταταρικό απόσπασμα και 1500 αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.

Μετά το 1943, και ενώ ο πόλεμος είχε αλλάξει τροπή, άρχισε η «αυτομόληση» Τατάρων στις μονάδες των παρτιζάνων. Το Δεκέμβριο εντάχθηκαν στις παρτιζάνικες ομάδες, και έγινα δεκτοί, 406 Τάταροι. 219από αυτούς υπηρετούσαν πριν στις δωσίλογες  «αστυνομικές δυνάμεις».  Τον Ιανουάριο του 1944 οιΤάταροι που υπηρετούσαν στις ανταρτικές μονάδες ήταν 598.

Μάλλον λοιπόν η γιαγιά της  Τζαμάλα δεν είπε την αλήθεια στην εγγονή της. Αλλά και η εγγονή της, μάλλον δεν άκουσε ποτέ για τάγμα Τατάρων εθελοντών που πολεμάει «ώμο με τον ώμο» με τα ναζιστικά τάγματα του Αζόφ, στην ανατολική Ουκρανία. Και σίγουρα δε ξέρει ότι στα τάγματα αυτά έχουνστρατολογηθεί και «αδέλφια» από τους Γκρίζους Λύκους.

Το πώς γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο πολιτισμός σαν όπλο το ζήσαμε και στη Αθήνα πρόσφατα. Όταν το ίδρυμα “opensociety”  του Soros, μαζί με την ουκρανική και αμερικανική πρεσβεία, προσπάθησαν να διοργανώσουν φιλο-maidan festival, που έχει ήδη διατρέξει τη μισή Ευρώπη. «Δυστυχώς», στην Αθήνα, «αναβλήθηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων», από τη δράση του αντιφασιστικού κινήματος.  

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=24286:zafeiris-tzamala&catid=81:kivernisi&Itemid=198

 

Η παλιά συνταγή «άρτος και θεάματα», σήμερα, έχει πλήρως υποκατασταθεί από τα υπέρ-θεάματα, χωρίς τον «άρτο»… 
Κάθε χρόνο στήνεται ένα πλανητικό τελετουργικό υπερθέαμα «καλλιτεχνικής» κακογουστιάς, η Γιουροβίζιον, μια χολιγουντιανή μουσική αρένα: Η αρένα της παγκόσμιας «ελεύθερης αγοράς»…

Φυσικά αυτή η αρένα κυριαρχείται από τις «ιδέες», τις «αξίες» και τα συμφέροντα της «ελεύθερης αγοράς»: Της εξουσίας των πλανητικών μαφιών του χρήματος… 

Θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε δύο παλιά μας κείμενα για τη Γιουροβίζιον, γραμμένα το Μάιο του 2009. Βρίσκονται εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=20592#20592 

Γιουροβίζιον: Η παράκρουση και το ντοπάρισμα της νεοταξικής εξαθλίωσης 

Το ντοπάρισμα, η ύπνωση και η χειραγώγηση των ανθρώπων αποτελούν συστατικά στοιχεία του καθεστωτικού θεάματος. 

Η κινητήρια δύναμη του αυτοκρατορικού (σήμερα) θεάματος είναι η”γοητεία” που ασκούν στο κοινό τα είδωλα-εμπορεύματα-θεάματα. Μέσω αυτής της «γοητείας» επιχειρείται η μαζική από-πολιτικοποίηση της κοινωνικής ζωής, η πνευματική νάρκωση, η ολοκληρωτική ισοπέδωση της αισθητικής και της Τέχνης, η ψυχολογική εκτόνωση και η υποδούλωση κάθε κριτικής συνείδησης. 

Σε όλα τα χολιγουντιανά θεάματα, και πιο υπερτονισμένα στην τελετουργική παράκρουση της γιουροβίζιον, διακρίνουμε ορατά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. 

Τα είδωλα αυτών των διαγωνισμών καθηλώνουν το σύμπαν, προσδίδοντας στον ακρωτηριασμό της σκέψης και στην ισοπέδωση της αισθητικής και της «ψυχής» των ανθρώπων, την ολοκληρωτική μορφή της παγκόσμιας αγοράς και των «αξιών» της. 

Αυτός ο αγοραίος ολοκληρωτισμός λειτουργεί όχι μόνο σαν μια χοάνη πολτοποίησης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της αισθητικής, αλλά και ως παράγοντας σταθεροποίησης της υπάρχουσας κατάστασης, ως παράγοντας της εξωφρενικής χειραγώγησης των πολιτών: Αναισθησιογόνο και ασπιρίνη αφύπνισης της εξασθενημένης αίσθησης για ζωή, αλλά και «γοητευτική» ένεση εμβολιασμού και μπολιάσματος των κοινωνιών και των ανθρώπων, ιδιαίτερα της νεολαίας, με το όπιο των «αξιών» και του «γούστου» της πλανητικής αγοραίας ζούγκλας. 

Αυτή η παθιασμένη συσπείρωση του πλήθους, η επιδοτούμενη με πακτωλούς χρημάτων από τα κράτη και τους σπόνσορες των πολυεθνικών, ένα και μόνο στόχο έχει: Να ερεθίζει τη νοσηρή, ανταγωνιστική διέγερση, να διοχετεύει την ενέργεια της νεολαίας σε αγοραίες συναισθηματικές εκφορτίσεις και να την καναλιζάρει στα «πρότυπα» και «ιδανικά» του αχαλίνωτου ανταγωνισμού των κατασκευασμένων «ειδώλων» της ζούγκλας της καπιταλιστικής χυδαιότητας και υποκουλτούρας. 

Το «μαζικό άτομο» εσωτερικεύει το τελετουργικό αυτό εμπορικό θέαμα και ταυτίζεται με τα «είδωλά» του και τους μηχανισμούς εξουσίας αυτών των ειδώλων… 

Τέτοιου είδους θεάματα, που ξεπερνούν σε αποτροπιασμό, σε έκταση και σε πνευματική θηριωδία τις ταυρομαχίες του Μεσαίωνα, αντιπροσωπεύουν τον πιο ολοκληρωτικό κορεσμό των μαζών, που πραγματώνεται χάρη στη χειραγώγηση των συναισθημάτων, των παθών και των πνευμάτων. Αποτελούν τη δολοφονία κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας, την πολτοποίηση κάθε ιστορικής κληρονομιάς, την μακάβρια ισοπέδωση κάθε κοινωνικού και αισθητικού κριτηρίου. 

Αποτελούν την «ποίηση» του νεοταξικού εφιάλτη… 

Αυτό που δολοφονείται ανελέητα είναι η Τέχνη και η Αισθητική, καθώς και η ιστορική και εθνική διαφορετικότητα των κοινωνιών. 

Λίγα λόγια περί Τέχνης 

 

H γιουροβίζιον δεν έχει καμία σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία. Απεναντίας αποτελεί την ακραία μορφή του εκφυλισμού της. 

Γα να το αντιληφτούμε αυτό γίνεται απαραίτητο να συμπυκνώσουμε τη διαλεκτική του εκφυλισμού της Τέχνης, με τη συνοπτική μορφή των παρατηρήσεων: 

Πρώτη παρατήρηση: Η Τέχνη είναι μια κοινωνική λειτουργία και ως τέτοια φορέας ιδεολογίας. Αποτυπώνει δηλαδή το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και τους αντιφατικούς δείκτες της συνείδησης αυτού του γίγνεσθαι. Κάθε έργο Τέχνης το διαπερνάει ένα σύστημα Ιδεών, συχνά αντιφατικών μορφών… 

Δεύτερη παρατήρηση: Η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, ιδίως στην εποχή των καπιταλιστικών μονοπωλίων, έχει εξασφαλισμένους αφάνταστα ευνοϊκούς όρους για να διαποτίζει την Τέχνη, να επηρεάζει αποφασιστικά τις κατευθύνσεις της και να διαμορφώνει τα γούστα και τις αισθητικές προτιμήσεις του κοινού. 

Τρίτη παρατήρηση: Αυτή η δύναμη της κυρίαρχης τάξης είναι πιο κτυπητή και πιο καταλυτική στα είδη εκείνα της Τέχνης, που η παραγωγή τους έχει χαρακτήρα συλλογικό και προϋποθέτει κινητοποίηση και συμμετοχή τεράστιων υλικών μέσων, τεχνικών και κοινωνικών μηχανισμών, που δεν μπορεί να τους διαθέτει ατομικά ο καλλιτέχνης. 

Και εδώ βρισκόμαστε στην ουσία του προβλήματος. Στην υποταγή της Τέχνης στη θεμελιώδη καπιταλιστική λειτουργία:δηλαδή στη λειτουργία εκείνη που επιβάλει και αναπαράγει το χωρισμό του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής. 

Ο δημιουργός πλέον βρίσκεται αποξενωμένος, αποκομμένος από τους υλικούς όρους της πνευματικής του εργασίας. Οι υλικοί όροι της εργασίας του καλλιτέχνη, τα μέσα της καλλιτεχνικής παραγωγής είναι περιβεβλημένα με τη μορφή του κεφαλαίου. 

Τέταρτη παρατήρηση: Η οθόνη αποτελεί τον καταλύτη σε αυτή την εξέλιξη της ολοκληρωτικής υποταγής και ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης της Τέχνης και των δημιουργών. 

Ο κινηματογράφος αντιπροσωπεύει ένα μέσο που ξεπερνάει κατά πολύ όλα τα άλλα καλλιτεχνικά μέσα. Ταυτόχρονα ο κινηματογράφος αποτελεί, λόγω της εκπληκτικής λαϊκής εξάπλωσης, ένα ισχυρότατο «εργαλείο» προπαγάνδας και κατήχησης. 

Αυτό το μέσο περνάει σχεδόν ολοκληρωτικά στην εξουσία των γιγάντιων μονοπωλίων, των χορηγών και των σπονσόρων, καθώς και των κρατικών μηχανισμών τους. 

Οι κινηματογραφικές παραγωγές απαιτούν τεράστιους υλικούς πόρους και τεχνικά μέσα. Τα στούντιο, τα τεχνικά και χρηματικά μέσα, οι αίθουσες προβολής, τα μέσα διαφήμισης ανήκουν στα μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια. 

Το γεγονός αυτό καθορίζει το είδος και την ποιότητα, την ιδεολογική και αισθητική στάθμη των πρακτέων έργων: οι ταινίες που πρόκειται να παραχθούν πρέπει να υπηρετούν, ή τουλάχιστον να μην αντιστρατεύονται, τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης. 

Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της κινηματογραφικής παραγωγής είναι μια τεράστια επιχείρηση αποκτήνωσης και διαφθοράς του κοσμάκη. Κάθε τι που έχει σχέση με τα ζωτικά ανθρώπινα ενδιαφέροντα, τα μεγάλα αισθήματα και τις ανθρωπιστικές ιδέες, με γενικότερα κοινωνικά ζητήματα, που ενδεχομένως θα παρακινούσαν σε σκέψεις και θα προκαλούσαν κοινωνικές εξάρσεις- απωθούνται συστηματικά από την οθόνη. 

Ακόμα και τα καλύτερα έργα του κινηματογράφου –προϊόντα εξελιγμένης καλλιτεχνικής συνείδησης- έχουν, τις πιο πολλές φορές, θέματα με ατομικές, μεμονωμένες ψυχολογικές περιπτώσεις, ή ανάγονται στο μακρινό παρελθόν ή είναι ανώδυνα παιχνίδια της φαντασίας, «καθαρή τέχνη», σχήματα και χρώματα και κινήσεις και μουσική, ωραία, κατάλληλα για την ικανοποίηση των στιγμιαίων αναγκών ενός εκλεπτυσμένου αισθητικού ματιού… 

Πέμπτη παρατήρηση: Ωστόσο, βλέπουμε και ταινίες πραγματικά αριστουργηματικές, όπου το κοινωνικό ζήτημα ανατέμνεται σωστά και εμφανίζεται με τα κύρια και αληθινά χαρακτηριστικά του. Αυτή η αντίφαση έχει τις αιτίες της: 

α). Η αναρχία που διέπει την καπιταλιστική ζωή και η σχετική αδυναμία των εξουσιών. Ο έλεγχος πάνω στις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής- και τη Τέχνης- δεν μπορεί να είναι πάντα τόσο σφιχτός, ώστε να μην είναι δυνατή πότε-πότε μια διαρροή της αλήθειας. 

β). Τα ατομικά συμφέροντα μιας επιχείρησης δεν βρίσκονται πάντα σε αρμονία με τα γενικά συμφέροντα της τάξης. Η αναρχία και η αντιφατικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας εκδηλώνεται και με το γεγονός ότι μια ατομική καπιταλιστική επιχείρηση είναι δυνατόν να επιδιώξει και να βγάλει κέρδος, παράγοντας ένα έργο με αντικαπιταλιστικές θέσεις, εκμεταλλευόμενη ένα δυνατό αριστερό ρεύμα σε μια συγκεκριμένη στιγμή. 

γ). Τέλος ένα έργο με σωστές θέσεις δεν μπορεί να είναι μόνο αντικαπιταλιστικό. Θα είναι, μοιραία και εναντίον των γραφειοκρατικών, εκφυλισμένων «αριστερών» κατεστημένων, εναντίον των διαχειριστών των αριστερών ιδεών. Έτσι δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιηθεί, σχετικά, από το καπιταλιστικό καθεστώς. 

Τελευταία παρατήρηση: Σήμερα η κινηματογραφική οθόνη έχει διασταλεί σε πλανητική οθόνη, μέσω της τηλεόρασης. 

Εδώ πλέον έχουμε την ολοκληρωτική κυριαρχία των υπερεθνικών μονοπωλίων και της πλανητικής ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας: Των ΗΠΑ. 

Ζούμε την εφιαλτική εποχή της Νέας Τάξης, μια εποχή αυτοκρατορικού ολοκληρωτισμού και ισοπέδωσης των πάντων:κοινωνιών, εθνών, της ιστορίας, των αγωνιστικών παραδόσεων, του πνεύματος και των ιδεών, της Τέχνης και της Αισθητικής, των συναισθημάτων και των αξιών. 

Ζούμε την εποχή της αποδόμησης της σκέψης, την εποχή της βαρβαρότητας, της υποκουλτούρας και της αποκτήνωσης. 

Σήμερα ζούμε την ολοκληρωτική δικτατορική δυναστεία του εμπορικού υπερθεάματος, το ΦΑΣΙΣΜΟ των κοπράνων του τηλεθεάματος, τον οχετό της ισοπεδωτικής αυθάδειας της καταναλωτικής ακαθαρσίας και κακογουστιάς. 

Προϊόν και «εργαλείο» αυτής της νέας φασιστικής φρενοβλάβειας είναι η Γιουροβίζιον: Εργαλείο πλήρως υποταγμένο και καθοδηγούμενο από αυτούς που παίζουν το τέλος μας…

Διαβάστε και εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10240