Ολοκληρώθηκε μετά από έντεκα ώρες η συνεδρίαση του Eurogroup στις Βρυξέλλες, η οποία εξελίχθηκε σε θρίλερ, με τις πληροφορίες να κάνουν λόγο για σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα σε ΔΝΤ και Γερμανία στο ζήτημα του χρέους.
Συμφωνία για την εκταμίευση των 10,3 δισ. ευρώ τμηματικά ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ. Με το κλείσιμο της αξιολόγησης δίνεται το πράσινο φως για εκταμίευση της δόσης σε δύο υποδόσεις, μέσα στον Ιούνιο (7,5 δισ. ευρώ) και μετά το καλοκαίρι (2,8 δισ. ευρώ) και εφόσον επιβεβαιωθεί από τους θεσμούς η εκπλήρωση ορισμένων προαπαιτουμένων.
Στο ζήτημα του χρέους ο κ. Ντάισελμπλουμ σημείωσε πως υπάρχει επίσης συμφωνία για λύση σε τρεις φάσεις, με βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα μέτρα, αλλά και με ένα μηχανισμό μακροπρόθεσμου χαρακτήρα.
Τόμσεν: Όλοι αναγνωρίζουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέφρασε την πρόθεσή του να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα πριν από το τέλος του χρόνου. Θα πρέπει ωστόσο να προηγηθούν δύο βήματα: μια νέα ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους και η αξιολόγηση των μέτρων για το χρέος που αποφασίστηκαν σήμερα.
Ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν, εξέφρασε την ικανοποίηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το γεγονός ότι πλέον όλοι αναγνωρίζουν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. «Όλοι δέχονται πως η Ελλάδα χρειάζεται ελάφρυνση του χρέους της και πως δεν μπορεί να το καταστήσει βιώσιμο μόνο με τις δικές της προσπάθειες» υπογράμμισε, συμπληρώνοντας ότι το ΔΝΤ έδειξε «ευελιξία».
Ζητούν «μικρές διορθώσεις» στα μέτρα
Παράλληλα, τόσο ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί, όσο και ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ ανέφεραν ότι η Ελλάδα έχει εφαρμόσει όλες τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν για την εκταμίευση των δόσεων, αλλά η οριστική έγκριση της αποταμίευσης αυτού θα εξαρτηθεί από «τεχνικές διορθώσεις» σε κάποιες διαστάσεις της ελληνικής νομοθεσίας που ψηφίστηκε τις τελευταίες ημέρες. Ο Πιερ Μοσκοβισί έκανε λόγο για κάποιες «μικρές διορθώσεις», καθώς τα μέτρα υιοθετήθηκαν με «γοργά βήματα». Ο ίδιος απέφυγε πάντως να διευκρινίσει ποιες είναι αυτές οι διορθώσεις.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, «διορθώσεις» ζητούνται στο ΕΚΑΣ λόγω της μη αναδρομικής επιστροφής του που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, στις ιδιωτικοποιήσεις και συγκεκριμένα στην άμεση κύρωση της συμφωνίας πώλησης του Ελληνικού, καθώς και στα κόκκινα δάνεια, όπου ζητείται η πώληση και των δανείων που φέρουν την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.
Νωρίτερα, κυβερνητική πηγή υποστήριξε πως οι εκκρεμότητες αυτές δεν είναι καθοριστικές και θα επιλυθούν με συνοπτικές διαδικασίες.
Τσακαλώτος: Σημαντική συμφωνία, τέλος ύφεσης
Για σημαντική συμφωνία που είναι η απαρχή του τέλους της ύφεσης έκανε λόγο, από την πλευρά
του, ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Αναλυτικά, μετά το τέλος του Eurogroup, ο κ. Τσακαλώτος δήλωσε: «Ζήσαμε έντονες στιγμές και μετά από 11 ώρες, έχουμε συμφωνία και η πρώτη αξιολόγηση έχει ολοκληρωθεί. Έχουμε φτάσει σε μια συμφωνία που ολοκληρώνει την πρώτη αξιολόγηση αλλά και για την αποδέσμευση 9 – 11 δισ. ευρώ, 10,3 δισ.ευρώ αν δεν κάνω λάθος. Κάποια εξ αυτών θα είναι για τα οφειλόμενα. Το ποσό θα αμβλύνει τον υφεσιακό χαρακτήρα των μέτρων που έχουμε πάρει.
»Επιπλέον υπάρχει και μια συμφωνία για το χρέος, κάποια μέτρα θα αρχίσουν αμέσως. Ο ESM θα αρχίσει αμέσως. Θα δούμε πώς θα μειώσουμε τους κινδύνους στα επιτόκια. Υπάρχει μια συμφωνία ότι θα έχουμε, μεσοπρόθεσμα μέτρα αλλά ήδη ξέρουμε πώς θα μοιάζουν αυτά τα μέτρα. Έχουμε και μια συμφωνία για το χρέος μακροπρόθεσμα.
»Είναι μια σημαντική στιγμή για την Ελλάδα. Τώρα έχουμε συμφωνία όχι μόνο για τα μέτρα αλλά και για το χρέος. Αν θυμάστε συμφωνήσαμε το καλοκαίρι να κλείσει η αξιολόγηση και μετά να γίνει η κουβέντα για το χρέος αλλά και τα δύο συνοψίστηκαν σε ένα. Είναι η απαρχή του τέλους για την ύφεση και για τα υφεσιακά στην Ελλάδα».
http://news.in.gr/economy/article/?aid=1500079570
Η υπερψήφιση του εκτρωματικού πολυνομοσχέδιου από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επισφραγίζει με τελεσίδικο τρόπο τη μετάλλαξη αυτού του κόμματος σε βασικό πυλώνα του μνημονιακού καθεστώτος και αποτελεί τη χαριστική βολή στις όποιες αυταπάτες για τα περιθώρια αντιστάσεων από τους κόλπους του.
Η σημασία του πολυνομοσχεδίου ξεπερνά κατά πολύ τα προηγούμενα, βαριά για τα λαϊκά στρώματα μέτρα του τρίτου μνημονίου, ακόμη και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Γ. Κατρούγκαλου. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν χθες απλώς κάποια μέτρα περαιτέρω ακρωτηριασμού των λαϊκών εισοδημάτων, τα οποία ενδεχομένως θα μπορούσαν αργότερα να διορθωθούν σε μια πιο ευνοϊκή οικονομική συγκυρία (ενδεχόμενο καθαρά θεωρητικό, βέβαια, καθώς τα μνημονιακά μέτρα επιτείνουν την ήδη δραματική υφεσιακή καταστολή της οικονομίας). Αντίθετα, το πολυνομοσχέδιο διαμορφώνει μακροπρόθεσμα ένα καθεστώς κατάργησης και των τελευταίων ψηγμάτων κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (με τον περίφημο αυτόματο “κόφτη” και την παράδοση των δημοσίων εσόδων στις “ανεξάρτητες αρχές”) και την πλήρη παράδοση του δημόσιου πλούτου, για… 99 χρόνια, στην τρόικα μέσω του διαβόητου υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων.
Η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχαν αυτό που δεν είχαν καταφέρει οι μνημονιακές κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά: τη μακροπρόθεσμη θωράκιση ενός οιωνεί αποικιακού καθεστώτος, που εξανεμίζει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, υποθηκεύοντας το μέλλον των σημερινών και των μελλοντικών γενιών. Από αυτή την άποψη, η άρνηση της Βασιλικής Κατριβάνου να υπερψηφίσει τις δύο καθοριστικές ρυθμίσεις του πολυνομοσχεδίου, τον “κόφτη” και το υπεραταμείο, όπως και η παραίτησή της από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί στοιχειώδη πράξη πολιτικής εντιμότητας, η οποία ασφαλώς απηχεί τα συναισθήματα μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος.
Το ζητούμενο, όμως, σε αυτές τις πολύ κρίσιμες για τον λαό και τόπο στιγμές δεν είναι απλώς να διασώσει κανείς, σε ατομικό επίπεδο, την τιμή του. Το ζητούμενο για όλους τους αγωνιστές είναι να διασώσουμε όλοι μαζί τη συλλογική τιμή της Αριστεράς, που κινδυνεύει να γίνει έννοια κακόφημη, ιδιαίτερα στα μάτια των νεώτερων γενιών, μαζί με την ελπίδα για μια λυτρωτική έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της απογοήτευσης και της συλλογικής ματαίωσης.
Προκαλεί πραγματική θλίψη να βλέπει κανείς όχι κάποιους καριερίστες και αριβίστες, που ανέβηκαν την τελευταία στιγμή στο βαγόνι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά στην αντιδικτατορική πάλη, όπως και νεώτερους αγωνιστές που συμμετείχαν ενεργά στα κινήματα των προηγούμενων χρόνων, να καταπίνουν αδιαμαρτύρητα τις… 5.000 σελίδες αυτού του νομοθετικού εκτρώματος, κάποιοι από αυτούς μάλιστα να επιχειρηματολογούν με πάθος υπέρ της υπερψήφισής του, από το βήμα της Βουλής ή στα τηλεοπτικά κανάλια. Και να καταχειροκροτούν τον αρχηγό τους, Αλέξη Τσίπρα, όταν υπενθύμιζε στη Ντόρα Μπακογιάννη ότι το επονείδιστο υπερταμείο, που αυτός μας φόρτωσε, ήταν… δική της ιδέα, ή όταν ανερυθρίαστα τόνιζε ότι η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου στέλνει μήνυμα στους δανειστές πως αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να υλοποιήσει μέχρι κεραίας το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε μαζί τους.
Σε μια αξιοθρήνητη απόπειρα να βρουν μια κάποια δικαιολογία, οι “θεωρητικοί” της ταπεινωτικής συνθηκολόγησης οχυρώνονται πίσω από το σχήμα που θέλει την “ηθική της ευθύνης” να έχει το προβάδισμα απέναντι στην “ηθική των πεποιθήσεων”. Τόσο εύκολα, μπορεί λοιπόν κανείς να θεωρεί ότι μια ανώτερη “ηθική της ευθύνης” μας επιτρέπει να τσαλαπατάμε κάθε μέρα τις “πεποιθήσεις” μας, κάτι που ούτε καν ένας Μακιαβέλι δεν θα διανοούνταν να διατυπώσει με τόσο ωμό τρόπο. Δεν λησμονούν, βέβαια, ότι ήταν ο Φώτης Κουβέλης εκείνος που πρώτος σήκωσε τη σημαία της “Αριστεράς της ευθύνης” και ότι μ’ αυτή τη σημαία μπήκε “υπερήφανος” και βγήκε εκμηδενισμένος από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Γιατί άραγε, ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μεταλλαχθεί πλέον σε μια μεγάλη ΔΗΜΑΡ, θα έχει καλύτερη τύχη;
Η τελευταία γραμμή άμυνας των ανθρώπων που πασχίζουν να δικαιολογήσουν, στους ψηφοφόρους τους και κυρίως στον εαυτό τους, το επονείδιστο “ναι σε όλα” είναι ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση”, ότι ο εχθρός, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία του Κυρ. Μητσοτάκη, είναι προ των πυλών και ότι, επί τέλους, δεν μπορούν να πάρουν την ευθύνη να υπονομεύσουν το ίδιο τους το κόμμα. Πολύ φτηνό άλλοθι για μια πολύ αξιοθρήνητη στάση. Οι πάντες γνωρίζουν ότι στο όνομα της κακώς νοούμενης “κομματικότητας” έχουν διαπραχτεί και δικαιολογηθεί τα χειρότερα εγκλήματα στην ιστορία του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος. Οι αριστεροί αγωνιστές που σέβονταν τον εαυτό τους έβλεπαν πάντα το κόμμα τους όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά σαν μέσο για την υπέρτερη υπόθεση, το δίκιο και τη χειραφέτηση του εργαζόμενου ανθρώπου. Δόγματα του τύπου “στο σωστό και το λάθος, πάντα με την πατρίδα μου/ με το κόμμα μου” ήταν πάντα η πολεμική κραυγή όσων οδηγούσαν στη σφαγή και τον εκμηδενισμό τα μεγαλύτερα ιστορικά ρεύματα της Αριστεράς.
Ο κύκλος που άνοιξε με τη μνημονιακή στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το περσινό καλοκαίρι, έκλεισε οριστικά χθες. Ένας καινούργιος κύκλος ανασύνταξης, αντίστασης και ανατροπής ανοίγει μπροστά μας. Όσοι διαχώρισαν, περισσότερο ή λιγότερο έγκαιρα, περισσότερο ή λιγότερο αποφασιστικά, τη θέση τους από το έγκλημα διαρκείας σε βάρος του λαού και της Αριστεράς, επωμίζονται μεγάλες ευθύνες για την επεξεργασία της ριζοσπαστικής, εναλλακτικής λύσης που χρειάζεται ο τόπος μας και για τη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου, που θα της δώσει αξιοπιστία, δύναμη και προοπτική νίκης. Σ’ αυτό πεδίο θα κριθούμε όλοι.
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=24365:requiem-aristeras-eftynis&catid=81:kivernisi&Itemid=198