Ο εκψυχιατρισμός των κοινωνικών φαινομένων, των υποκειμενικών καταστάσεων οδηγεί σε παραμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων.
κατάθλιψη
H “χαμογελαστή κατάθλιψη” των social media
.και γιατί πρέπει να είμαστε μονίμως χαμογελαστοί ή μονίμως λυπημένοι; Και, κυρίως, “ιδανικοί”;
Mια απορία (ή σειρά αποριών) που μου δημιουργήθηκε διαβάζοντας το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο : “Ο ιδανικός εαυτός είναι ο εαυτός που φιλοδοξούμε να είμαστε.” Ποιος όμως είναι αυτός ο και καλά “ιδανικός” που φιλοδοξούμε κι επιδιώκουμε (συχνά με ψυχαναγκαστικό άρα και καταστροφικό τρόπο) “να είμαστε”; Αυτός που περιμένουν οι άλλοι να είμαστε; Σύμφωνα με τις “κοινωνικά αποδεκτές” ή πλειοφηφικά συναινετικές πεποιθήσεις και δημοφιλείς θεωρίες; Ο “ώριμος”, ο ενσωματωμένος,ο “πίστευε και μη ερεύνα”, ο επικοινωνιακός και “κοινωνικός τύπος” που με την μπουρδολογία και τη “συμπαθητική φλυαρία” επιθυμεί να κερδίσει πόντους φιλίας, εκτίμησης, αποδοχής; Και γιατί δηλαδή πρέπει να αρέσουμε σώνει και καλά σε όλους ή έστω σε πολλούς; Αυτό είναι και ύποπτο αν το ξανασκεφτείς, μυρίζει “τσοπανίλα”(oπότε έχουμε να κάνουμε με καταστάσεις χειραγώγησης) ή κατάθλιψη που έχει τις ρίζες της στο γεγονός της αυτολύπησης…ή διαταραχή ψυχοπαθητικού τύπου!
Από την κατάθλιψη στην αντίσταση
Της Σύνταξης του Άρδην από το Άρδην τ. 94 που κυκλοφορεί
Μια γενικευμένη πεποίθηση –εμπειρικά διαπιστώσιμη και διαπιστωμένη– είναι πως οι Έλληνες υποφέρουν συλλογικά από μια βαθύτατη κατάθλιψη. Οι αυτοκτονίες αυξάνονται –παράλληλα με τα ποσοστά της Χ.Α.–, το κύμα φυγής μεταξύ των νέων μεγαλώνει, τα ψυχοφάρμακα, παρ’ ό,τι ακριβά, κάνουν θραύση. Και ίσως οι μόνοι επαγγελματίες που δεν υποφέρουν ιδιαίτερα από την κρίση είναι εκείνοι της ψυχικής υγιεινής.