Από την πρώτη στιγμή που άκουσα στίχους του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, ένιωσα στην παλλόμενη φωνή του τον χορευτικό εκείνο ρυθμό που διακρίνει την ποιητική πνοή από τα πεζολογήματα.
Ποίηση βαθιά μυστικιστική, συμπαντικά ερωτική, απολλωνίως διονυσιάζουσα, και προσωκρατικώςρευστή.
«Η Εποχή των Κυθήρων» λειτουργεί μάλλον ως λιμπρέτο για ένα (άγραφο ακόμα) ορατόριο, δοξαστικό τής Ουρανίας Αφροδίτης, που ο ποιητής την παρουσιάζει ως νεορομαντική μορφή που παραπέμπει ευθέως κι ευκρινώς στην «Φεγγαροντυμένη» του Σολωμού και στη φασματική Μαργαρίτα του Γκαίτε.