Ριζόπουλος Εδώ και δεκαετίες, το να είσαι Δήμαρχος, Νομάρχης ή τοπικός βουλευτής σήμαινε πρωτίστως ένα πράγμα. Αγώνας μέχρις εσχάτων για να ανοίξει μια πανεπιστημιακή Σχολή ή έστω ένα ΤΕΙ, στην πόλη σου. Όσοι το πέτυχαν–και δυστυχώς δεν ήταν λίγοι–τουλάχιστον για μια τετραετία δοξάστηκαν.
Η σημασία του «επιτεύγματος» δεν είχε διόλου να κάνει με ευγενή κίνητρα πνευματικής καλλιέργειας της ελληνικής περιφέρειας, αλλά με το ωμό οικονομικό συμφέρον. Φοιτητές στην πόλη σήμαινε ενοίκια, καφετέριες, μπαρ, εστιατόρια, πιτσαρίες, καντίνες, περίπτερα, βιβλιοπωλεία, «φωτοτυπάδικα», κοκ. Ό,τι δηλαδή αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της «περιφερειακής ανάπτυξης» όλα αυτά τα χρόνια και στηριζόταν στο τρίπτυχο: «Εύκολα, γρήγορα και “μαύρα”…».