Εκδ. «Νεφέλη», Αθήνα, 2011
Κείμενα: Χ. Εξερτζόγλου, Δ. Σταματόπουλος,
A. Ozil, Κ. Κατσάπης, Α-Μ. Τσέτλακα
Οι μικρασιάτες, όταν έφτασαν τρέμοντας από τις κακουχίες στις ελληνικές ακτές, ούτε ενδιέφεραν ούτε θεωρούνταν, από μεγάλο μέρος του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου τής εποχής, αλλά και τού πληθυσμού, μέλη τού εθνικού σώματος. Για τους ίδιους τους πρόσφυγες όμως, οι πατρίδες, που άφησαν πίσω τους, αποτελούσαν πράγματα χειροπιαστά. Δεν ήταν ακόμη χαμένες πατρίδες. Έγιναν, καθώς σιγά-σιγά συνειδητοποίησαν, ότι δεν υπήρχε επιστροφή. Δεν είχαν βγάλει καλά-καλά τα μαύρα μαντίλια τού πένθους, όταν έμαθαν, ότι ο Βενιζέλος υπέγραψε συμφωνίες με τον Ινονού και πρότεινε τον Κεμάλ για το Νόμπελ Ειρήνης.
Διεκδικώντας τη νέα πατρίδα, μεγάλωσαν την απόσταση. Αλλά και τότε, οι χαμένες πατρίδες ήταν ακόμη αισθήματα χειροπιαστά. Όχι ιδεολογία.