Στον αθλητισμό γενικά και στους Ολυμπιακούς ιδιαίτερα, υπάρχει η «δόλια» τάση να αποκόβεται ο αθλητής και να ανεξαρτητοποιείται από το αθλητικό σύστημα, από το αθλητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται…
Η αντιδιαλεκτική αυτή μέθοδος έχει το εξής …πλεονέκτημα:
Μας επιτρέπει από τη μια να καταγγέλλουμε το αθλητικό σύστημα, την αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, τις βιομηχανίες της «ντόπας» και τους μαφιόζους της ΔΟΕ και των αθλητικών Ομοσπονδιών, ΚΑΙ από την άλλη να …αθωώνουμε, ακόμα και να αγιοποιούμε, τους αθλητές και ιδιαίτερα τους πρωταθλητές και τους «υπερανθρώπους» των ρεκόρ…
Έτσι με αυτήν την αντιδιαλεκτική, πλάγια και δόλια «ρεφορμιστική» μέθοδο, στηρίζουμε το αθλητικό σύστημα και προπαγανδίζουμε τα «ιδεώδη» του, ασκώντας παράλληλα και κριτική στα …ελαττώματά του…
Δεν αναιρούμε το μαφιόζικο αθλητικό σύστημα, απλώς ζητάμε τη διόρθωση των ελαττωμάτων του: Ζητάμε την ουτοπία, διότι το αθλητικό σύστημα δεν διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται…
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι με την αποκοπή του αθλητή από το αθλητικό πλαίσιο και την ανεξαρτητοποίησή του, οδηγούμαστε στον ίδιο εκείνο ρεφορμισμό που στηρίζει τον καπιταλισμό και ζητάει, απλώς, τη διόρθωση κάποιων ελαττωμάτων του…
Αυτό που αγνοούν (είτε από άγνοια και ηλιθιότητα είτε συνειδητά και δόλια) οι ρεφορμιστές του Αθλητισμού είναι τούτο: Ότι ο Αθλητισμός είναι ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ σύστημα…
Ένα σύστημα όπου τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη, όπου όλα προβλέπονται και μπορεί να προβλεφτούν. Όπου όλα μπορούν να διευθύνονται, να ελέγχονται και να χειραγωγούνται: Αντικείμενα και υποκείμενα, άνθρωποι και τεχνικά πράγματα, σκοποί και μέσα αλληλοενσωματώνονται!!!
Το αθλητικό πλαίσιο, συνεπώς, είναι ένα πλαίσιο ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ!!!
Σε αυτό το πλαίσιο ο αθλητής δεν ασκεί κανέναν έλεγχο. Αντίθετα κυριαρχείται και ελέγχεται από αυτό, υφίσταται μια ακραία και τριπλή ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ: Από την αθλητική οργάνωση, από τον προπονητή του, από την ίδια του τη δραστηριότητα.
Ο αθλητής ΣΥΝΘΛΙΒΕΤΑΙ, ολοένα και περισσότερο, από τον αθλητικό μηχανισμό. Αυτός ο μηχανισμός τον ενσωματώνει και τον μετατρέπει σε ΓΡΑΝΑΖΙ του…
Ο αθλητής είναι το γρανάζι της αθλητικής μηχανής. Δεν ανήκει στον εαυτό του, ανήκει στο σύστημα, ανήκει στο κράτος, ανήκει στην Παγκόσμια Αθλητική Κυβέρνηση (το τέλειο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης): Στη ΔΟΕ και τους άλλους αθλητικούς οργανισμούς…
Η δεύτερη μορφή αλλοτρίωσης του αθλητή είναι η σχέση του με τον προπονητή του.
Τη συμπυκνώνει εύστοχα ο Πιερ Λαγκιγιομι στο άρθρο του: «Για μια θεμελιακή κριτική αθλητισμού»:
«και έπειτα ο αθλητής είναι αλλοτριωμένος ως προς το πατρικό του «είδωλο»: τον προπονητή. Για άλλη μια φορά υποτάσσεται στην εξουσία. ΟΙ σχέσεις ανάμεσα στον αθλητή και τον προπονητή, από κοινωνική άποψη, είναι ακριβώς όπως οι σχέσεις με το αφεντικό και, από ψυχολογική άποψη, είναι ακριβώς όπως οι σχέσεις με τον πατέρα. Από τη μια, ξαναβρίσκουμε την εκμετάλλευση και από την άλλη τη νηπιακότητα».
Τέλος, από τη στιγμή που θα εγκλωβιστεί ο αθλητής στα γρανάζια της αθλητικής μηχανής αλλοτριώνεται ολοκληρωτικά, δίχως να έχει καμία δυνατότητα να απαλλαγεί από αυτά. Υποτάσσεται στη ΛΟΓΙΚΗ του αθλητικού πλαισίου, λογική που αποφασίζει για την εξέλιξή του, με απόλυτους δυνάστες: την ΙΕΡΑΡΧΙΑ των επιδόσεων, τη διαρκή βελτίωση (το ναρκωτικό της διαρκούς σωματικής άσκησης) και τα ΡΕΚΟΡ…
Ο αθλητής είναι φυλακισμένος σε ένα κόσμο από τον οποίο δεν μπορεί να αποδράσει. Δεν μπορεί να ζήσει σε άλλον κόσμο. Έτσι ενσωματώνεται ΑΠΟΛΥΤΑ και ΟΡΙΣΤΙΚΑ στο σύστημα, συμβάλλοντας στη διαιώνισή του και αποτελώντας «παράδειγμα» και προπαγανδιστή των «ιδεών» του και των «αξιών» του…
Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο ότι κανένας αθλητής και ιδιαίτερα …ΥΠΕΡάνθρωπος των ρεκόρ, δεν τα βάζει ΠΟΤΕ, ούτε με υπονοούμενα, με το σύστημα…
Δεν είναι τυχαίο το γιατί όλα αυτά τα είδωλα των υπερανθρώπων δεν ασχολούνται ΠΟΤΕ με τη ΦΡΙΚΗ που βιώνει η ανθρωπότητα, με τα ΜΕΓΑΛΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ των αφεντικών τους: Αθλητικών Ομοσπονδιών, ιμπεριαλιστικών κρατών, πολυεθνικών…
Για τη μνημονιακή ΦΡΙΚΗ και τον νεοαποικιακό ΕΦΙΑΛΤΗ που ζει η Ελλάδα, κανένας Ολυμπιονίκης μας δεν έβγαλε άχνα…
Δεν είναι σκεπτόμενα όντα;
Απλώς είναι όντα πλήρως αλλοτριωμένα και ο εγκέφαλός τους δεν τολμά να «απλωθεί» έξω από τις νόρμες και τα πλαίσια του αθλητικού συστήματος…
Εμείς, συνεπώς, δεν «μεθούμε» με τους υπερανθρώπους…
«Μεθούμε» με τους Ανθρώπους…
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10301
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10296
Οι ιδεολόγοι(!) του «Ολυμπιακού ιδεώδους» (από τις ποικίλες μαφίες των αθλητικών οργανισμών, μέχρι τις πολιτικές και δημοσιογραφικές «αλητείες»), κλείνουν πεισματικά τα μάτια ΟΧΙ μόνο στην αφηνιασμένη εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά και στην αχαλίνωτη ΥΠΟΤΑΓΗ τους στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ…
Ο αποκλεισμός της Ρωσίας, με συνοπτικές διαδικασίες από την Ολυμπιάδα, με πρόσχημα την «ντόπα» αποτελεί την παράκρουση της αυθάδειας των πολυεθνικών και των Αμερικανών…
Αλλά και την παράκρουση της γελοιότητας. Η «ντόπα» έχει «ποτίσει» μέχρι το μεδούλι το ΟΛΟΝ της Ολυμπιακής ταυρομαχίας, δεν υπάρχει τίποτα «καθαρό» και απέκλεισαν τους Ρώσους για μη «καθαρούς»!!!
Διαβάστε σχετικά εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10296
Και ΟΥΔΕΙΣ, από τους πρωταθλητές και τα αθλητικά είδωλα ΤΟΛΜΑΕΙ να ψελλίσει κάτι γι αυτό το σκάνδαλο: Ρεκόρ υπερανθρώπων, αλλά μπροστά στη δικτατορία της ΔΟΕ και της παγκόσμιας αυτοκρατορίας, οι «υπεράνθρωποι» συμπεριφέρονται σαν …κότες!!!
Είναι φυσικό, λοιπόν, οι Αμερικάνοι αθλητές να έχουν αποθρασυνθεί….
Συμπεριφέρονται με την αυθάδεια του αφεντικού και τη γνωστή πρακτική των γκάνγκστερ…
Γνωστή η ιστορία με του κολυμβητές: Μέθυσαν έκανα θερινό ένα βενζινάδικο, αρνήθηκαν να πληρώσουν τις ζημιές και κατόπιν επινόησαν το παραμύθι ότι δήθεν υπήρξαν θύματα “ένοπλης ληστείας”!!!
Αποκαλυπτικό και το σκάνδαλο της σκυταλοδρομίας 4χ100.
Διαβάστε το παρακάτω εύστοχο κείμενο του Νίκου Γεωργόπουλου:
http://www.imerodromos.gr/coe-skytalodromia/
Σκυταλοδρομία… αθλιοτήτων στο Ρίο
Όλη η υφήλιος είδε την ακύρωση της ομάδας γυναικών των ΗΠΑ στους προκριματικούς της σκυταλοδρομίας 4Χ100 στο Ρίο, λόγω πτώσης της σκυτάλης. Ήταν ένα από τα λάθη που γίνονται πολύ συχνά στη λεγόμενη «μικρή σκυταλοδρομία» και ειδικά σε αγώνες με μεγάλο συναγωνισμό.
Όμως, τα όσα ακολούθησαν ήταν απίστευτα και πρωτοφανή…
Οι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων και η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου έκαναν δεκτή την ένσταση της ομάδας των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία η σκυτάλη έπεσε από τα χέρια της Αμερικανίδας αθλήτριας εξαιτίας … σπρωξίματος από την αθλήτρια της Βραζιλίας που έτρεχε στο διπλανό διάδρομο!
Κατόπιν αυτού και επειδή δεν μπορούσε να επαναληφθεί ο αγώνας, αποφασίστηκε να τρέξει μόνη της η ομάδα των ΗΠΑ και να καταταγεί ανάλογα με το χρόνο που θα έκανε!!!
Έτσι, λοιπόν, οι Αμερικανίδες έτρεξαν χωρίς αντίπαλο και πέτυχαν χρόνο που τις έφερνε στην τρίτη θέση, την οποία είχε, στον κανονικό αγώνα η ομάδα της Κίνας. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των απαράδεκτων μεθοδεύσεων ήταν να βρεθούν εκτός τελικού οι αθλήτριες της Κίνας, οι οποίες είχαν κερδίσει την πρόκριση τους καθόλα νόμιμα.
Προφανώς η συμμετοχή της ομάδας των ΗΠΑ στον τελικό της σκυταλοδρομίας 4Χ100 γυναικών θα αποφέρει περισσότερα εκατομμύρια δολάρια στους διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο και στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου, της οποίας προΐσταται ο… βαρώνος Σεμπάστιαν Κόε.
Βάλτε τα συμβόλαια με τους μεγάλους χορηγούς, βάλτε τα έσοδα από τα εισιτήρια των αγώνων, βάλτε τέλος και τα τεράστια ποσά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και θα καταλάβετε τους λόγους που οδήγησαν τον βαρώνο Κόε και τους διοργανωτές των αγώνων σ΄ αυτή την απόφαση.
Λογικά, οι υπόλοιπες ομάδες του τελικού θα πρέπει να αποχωρήσουν και να μην κατέβουν στον αγώνα.
Οποιαδήποτε άλλη λύση, θα είναι ένα ακόμα πλήγμα για το ήδη θανάσιμα λαβωμένο Ολυμπιακό Κίνημα.
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10301
Ολυμπιακοί αγώνες και αθλητικά ιδεώδη
Γράφει: Γιώργος Κ. Καββαδίας
Οι μύθοι για το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» κυριαρχούν παρόλο που η ιστορική έρευνα έχει συμβάλλει στην απομυθοποίηση. Οι αθλητικοί αγώνες της αρχαιότητας είχαν -εκτός από τα θετικά- και τα αρνητικά της εμπορευματοποίησης και του ανταγωνισμού.
Από τους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες, όταν ακόμη και πριν το 752π.Χ. οι Αθλητές δεν αγωνίζονταν για τον «κότινο» μόνο, αλλά για υλικά οφέλη.
Ο νικητής «αποκτά θέση τιμητική στους αγώνες, σιτίζεται με δημόσια δαπάνη και παίρνει ένα πολύτιμο δώρο» (Ξενοφάνης). Και ο μεγάλος τραγικός, ο Ευρυπίδης τόνιζε: «Από τα χίλια μύρια κακά που υπάρχουν στην Ελλάδα δεν υπάρχει χειρότερο από τη φάρα των αθλητών».
Δεν είναι μόνο τα υλικά οφέλη αλλά και η χρήση κάθε αθέμιτου μέσου για επικράτηση. Χρηματισμός και διαφθορά σφραγίζουν πολλές αθλητικές επιτυχίες. Είναι γνωστό ότι οι Ζάνες (πληθυντικός αριθμός του ονόματος Ζευς) ήταν τα αγάλματα που φτιάχνονταν από τα πρόστιμα που πλήρωναν όσοι έκαναν λαθροχειρίες.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Φιλόστρατος «Αυτή λοιπόν η τρυφηλή και ακόλαστη ζωή οδήγησε πολλούς αθλητές σε παράνομες πράξεις για χάρη των χρημάτων. Τους έκανε να πουλούν και να αγοράζουν τις νίκες».
Και ο Γαληνός προφητικά σαν να αναφέρεται στο ντόπινγκ κατηγορεί τους γυμναστές ότι «φουσκώνουμε σάρκες και αίμα» τους αθλητές.
Στην εποχή μας ο αθλητισμός αντανακλά τα χαρακτηριστικά της εμπορευματοποίησης των πάντων, της στυγνής εκμετάλλευσης, της υπαγωγής κάθε ανθρώπινης αξίας στην υπηρεσία του κέρδους.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μετατρέπονται σε μια μεγάλη φιέστα από την οποία κερδίζουν δισεκατομμύρια δολάρια οι πολυεθνικές. Σύμφωνα με τον οίκο Moody’s η διοργάνωση στο Ρίο έφτασε στο τεράστιο ποσό των 4.9 δις ευρώ που καλείται να πληρώσει ο λαός της Βραζιλίας, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση καταφεύγει στη βία για να καταστείλει τις διαδηλώσεις που ξέσπασαν στη χώρα των 11.400.000φτωχών. Στη χώρα που το 12% των κατοίκων δε γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, ενώ το 71% των μαθητών, 10 με 18 ετών, έχουν μείνει πίσω στο σχολείο.
Από την άλλη η «δικτατορία του αποτελέσματος» και η «ποσοτικοφρένεια» που χαρακτηρίζει τον πρωταθλητισμό αντανακλάται παντού. Από τις σχολικές αίθουσες που έχουν μετατραπεί σε αρένες εξεταστικού ανταγωνισμού με αποτέλεσμα οι μαθητές να ντοπάρονται με κάθε τρόπο μέχρι το ντοπάρισμα εργαζομένων για επιδόσεις και αποτελεσματικότητα.
Το «citius, altius, fortius» (ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα) το σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων δεν μπορεί να καλύψει τις γνήσιες ανθρώπινες ανάγκες, αλλά ταιριάζει με τον πρωταθλητισμό των υπερανθρώπων αθλητών και τις προδιαγραφές μιας ανταγωνισμικής κοινωνίας που συνθλίβει τον άνθρωπο.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ» και μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά
ΠΗΓΗ:
https://www.alfavita.gr/
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10296
Ακόμα, Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10301