Το Brexit καθιστά τη διάλυση της ΕΕ μη αναστρέψιμη

Ένα έντονο κλίμα ανησυχίας έχει εξαπλωθεί στους κόλπους της μεγάλης και ισχυρής επιστημονικής και ερευνητικής κοινότητας της Βρετανίας, η οποία περιλαμβάνει πολλούς Έλληνες, λόγω των αναμενόμενων συνεπειών της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μπορεί να μεταφραστεί επίσης σε έξοδο πολύτιμων ερευνητικών κεφαλαίων και «εγκεφάλων».

Οι επιστήμονες των ερευνητικών κέντρων και των πανεπιστημίων εξ αρχής είχαν ταχθεί στην πλειονότητά τους υπέρ της παραμονής στην ΕΕ. Τώρα βλέπουν με απογοήτευση να παίρνουν σάρκα και οστά οι χειρότεροι φόβοι τους, με κυριότερο την αποκοπή τους από τα γενναιόδωρα ευρωπαϊκά κονδύλια για την έρευνα. Η απώλεια μπορεί να φθάσει το 1 δισ. λίρες το χρόνο από το τρέχον πρόγραμμα «Ορίζων 2020» της ΕΕ για την έρευνα.

Εξίσου σοβαρό ζήτημα θεωρείται η διαγραφόμενη «διαρροή εγκεφάλων» (brain drain), καθώς η Βρετανία θα πάψει να είναι τόσο ελκυστική ως χώρα προσέλκυσης ταλαντούχων επιστημόνων από όλο τον κόσμο -και από την Ελλάδα- και αντίθετα μπορεί τα δικά της «μυαλά» να φεύγουν σε άλλες χώρες.

Ο κορυφαίος βρετανός επιστήμονας, ο νομπελίστας πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών (της αντίστοιχης Ακαδημίας) ινδικής καταγωγής βιολόγος Βένκρι Ραμακρίσναν με ανακοίνωσή του προειδοποίησε ότι «στο παρελθόν η βρετανική επιστήμη υποστηρίχθηκε σημαντικά από την χρηματοδότηση της ΕΕ, που αποτέλεσε ουσιώδες συμπλήρωμα των βρετανικών κονδυλίων για την έρευνα».

«Στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η έρευνα, η οποία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο μιας βιώσιμης οικονομίας, δεν θα στερηθεί κεφάλαια και η (βρετανική) κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει, ώστε η συνολική χρηματοδότηση της επιστήμης να διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα» επισήμανε.

Τόνισε επίσης ότι «ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της βρετανικής έρευνας πάντα ήταν η διεθνοποιημένη φύση της, γι’ αυτό είναι ανάγκη να συνεχίσουμε να υποδεχόμαστε ερευνητές και φοιτητές από το εξωτερικό. Τυχόν αποτυχία να διατηρήσουμε την ελεύθερη ανταλλαγή ανθρώπων και ιδεών μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και της διεθνούς κοινότητας, της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης, μπορεί να προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στη βρετανική επιστήμη».

Ο νομπελίστας γενετιστής Πολ Νερς, πρώην πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών και νυν διευθυντής του νεοσύστατου και υπερφιλόδοξου Ινστιτούτου Φράνσις Κρικ, έκανε λόγο για «μια άσχημη έκβαση για τη βρετανική επιστήμη και για την ίδια τη Βρετανία».

Ο διάσημος αστρονόμος λόρδος Ρις δήλωσε ότι το Brexit ήταν μια απόφαση «βαθιά θλιβερή», σύμφωνα με τον Guardian. Ο πρόεδρος του Βασιλικού Κολεγίου Ψυχιάτρων καθηγητής του King’s College του Λονδίνου Σάιμον Γουέσλι δήλωσε, σύμφωνα με τον Independent, «αποθαρρημένος και απογοητευμένος» και -μεταξύ σοβαρού και αστείου- είπε ότι σκοπεύει «να αγοράσει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη Ζυρίχη».

Οι Βρετανοί ερευνητές συνολικά είχαν λάβει ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις 8,8 δισ. ευρώ την περίοδο 2007-2013, ενώ τους αναλογεί περίπου το ένα πέμπτο των συνολικών χρηματοδοτήσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας, σύμφωνα με το BBC. Σε διάσημα πανεπιστήμια όπως το Κέμπριτζ το ένα τέταρτο περίπου (23%) των ερευνητών προέρχονται από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Μετά την έξοδό της από την ΕΕ, η Βρετανία θα διατηρήσει κάποιου είδους συνεργασία, ένα καθεστώς παρόμοιο με αυτό που ήδη έχουν χώρες όπως η Νορβηγία και η Ελβετία. Οι συνεργαζόμενες χώρες καταβάλλουν ένα μέρος του ΑΕΠ τους, ώστε οι επιστήμονές τους να έχουν το δικαίωμα να υποβάλουν προτάσεις προς χρηματοδότηση, όπως και οι Ευρωπαίοι ερευνητές. Η ακριβής σχέση κάθε χώρας μη μέλους με την ΕΕ στον τομέα της επιστήμης και της έρευνας αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Η οργάνωση «Επιστήμονες για τη Βρετανία», που υποστήριξε το Brexit, πηγαίνοντας μάλλον κόντρα στο γενικότερο αίσθημα των επιστημόνων, εμφανίσθηκε αισιόδοξη ότι η χώρα θα ανθήσει επιστημονικά εκτός της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, η «πρώτη προτεραιότητα» των βρετανικών πανεπιστημίων, όπως δήλωσαν οι εκπρόσωποί τους (Universities UK), είναι να πείσουν τη νέα βρετανική κυβέρνηση ότι θα διασφαλίσει πως οι πολίτες των χωρών της ΕΕ θα συνεχίσουν να σπουδάζουν και να εργάζονται κανονικά στη χώρα.

Ανήσυχες όμως είναι και οι ουκ ολίγες βρετανικές εταιρείες του επιστημονικού-τεχνολογικού τομέα, που συμμετέχουν σε προγράμματα διεθνών ερευνητικών οργανισμών (Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών-CERN, Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος-ESA, Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο-ESO κ.α.) και πλέον φοβούνται ότι θα βρεθούν σε μειονεκτική θέση έναντι των ανταγωνιστών τους από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

 

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500086380

 

 

Από τα βόρεια άκρα της μέχρι την «καυτή» Μάλτα όλη η Ευρώπη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις δραματικές εξελίξεις που αποφάσισαν να δρομολογήσουν οι άγγλοι πολίτες με την ψήφο τους. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τα περί του αντιθέτου εικαζόμενα όλη η Βρετανία πλην της Σκωτίας ψήφισε υπέρ της αποχώρησης.

Τα δύσκολα όμως είναι μπροστά μας. Η πλέον επικίνδυνη παράμετρος την χθεσινής νύχτας είναι πως το αποτέλεσμα αυτό θα μεταφραστεί από τις άλλες φυγόκεντρες δυνάμεις που ελλοχεύουν στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Είναι προφανές ότι ένα παρόμοιο αποτέλεσμα σε πιθανό δημοψήφισμα στην Γάλλια π.χ. θα σημάνει και το τέλος της Ε.Ε τουλάχιστον όπως την ξέρουμε σήμερα.

Είναι περιττό να αναφέρουμε εδώ τις συνέπειες αυτής της ,μέχρι στιγμής υπόθεσης εργασίας, για την Ελλάδα. Η χωρά μας προσανατολισμένη εδώ και δεκαετίες να ζει μέσα στην Ε.Ε. χρησιμοποιώντας με πολλούς τρόπους κυρίως τα χρήματα της θα βρεθεί κυριολεκτικά στο κενό με το βιοτικό επίπεδο να καταρρέει δραματικά.

Οι πρώτοι που πανηγύρισαν ήταν τα κόμματα της ακροδεξιάς σε Ολλανδία και Γαλλία, φτιάχνοντας μάλιστα ήδη τα… #FRexit και #NExit.

Μπορεί οι Βρυξέλλες και οι περισσότερες υπόλοιπες ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών να υποβαθμίζουν τον κίνδυνο «αλυσιδωτής αντίδρασης» στην ΕΕ με δημοψηφίσματα αποχώρησης, όμως σε κάθε χώρα τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα καλούν σε «επίθεση».

Στην Ολλανδία, o αρχηγός του ευρωσκεπτικιστικού και αντιμεταναστευτικού PVV -το οποίο στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται τους τελευταίους μήνες ισχυρότερο του κυβερνώντος κόμματος VVD- κάλεσε άμεσα σε διεξαγωγή δημοψήφισματος για αποχώρηση από την ΕΕ.

«Ζήτω για τους Βρετανούς! Τώρα είναι η σειρά μας, ώρα για ολλανδικό δημοψήφισμα!» ανέφερε σε μήνυμά του στο twitter ο Βίλντερς τα ξημερώματα της Παρασκευής.

Από το Παρίσι, η Μαρίν Λεπέν του Εθικού Μετώπου έγραψε στο twitter -έχοντας βάλει φωτογραφία τη βρετανική σημαία- πως το βρετανικό δημοψήφισμα είναι «νίκη για την ελευθερία» και πως «τώρα πρέπει να κάνουμε το ίδιο δημοψήφισμα και στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της ΕΕ».

Ο αναπληρωτής αρχηγός του κόμματός της, Φλοριάν Φιλιπό, έμεινε στο ίδιο μήκος κύματος, λέγοντας πως «η ελευθερία του λαού πάντοτε νικά στο τέλος». Έδωσε δε και το hashtag για έξοδο της Γαλλίας από την ΕΕ: «Τώρα είναι η σειρά μας BRexit #FRexit» έγραψε στο twitter.

Οι αγορές  ήδη τιμωρούν με σκληρό τρόπο τη στερλίνα που καταγράφει ιστορικό χαμηλό τριακονταετίας, τα ασιατικά χρηματιστήρια κατέγραψαν πτώση ενώ την ίδια πορεία αναμένεται να έχουν τα ευρωπαϊκά και η Wall Street που έκλεισε με Remain και θα ανοίξει με την Βρετανία σε τροχιά εξόδου από την Ένωση.

Η Ευρώπη μέσα στον χρόνο

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το πολιτικό κλίμα ήταν πιο ώριμο από ποτέ για μια ενδεχόμενη ενοποίηση της Ευρώπης. Η ενότητα θεωρήθηκε από πολλούς ως η μοναδική λύση για την αποφυγή μελλοντικών πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και την απομόνωση των ακραίων μορφών εθνικισμού, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για τη πρόσφατη καταστροφή της ευρωπαϊκής ηπείρου. Το έναυσμα έδωσε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ με το λόγο που εκφώνησε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1946, στον οποίο προτείνει την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής οικογένειας σε κλίμα ειρήνης, ασφάλειας και ελευθερίας.[εκκρεμεί παραπομπή] Στις 9 Μαΐου 1950 ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν (Robert Schuman) υπέβαλε μια πρόταση για κοινή διαχείριση από τη Γαλλία και τη Δυτική Γερμανία των βιομηχανιών του άνθρακα και του χάλυβα. Η πρόταση, γνωστή ως Διακήρυξη Σουμάν, περιέγραφε το σχέδιο ως “το πρώτο συγκεκριμένο βήμα προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία”. Η πρόταση οδήγησε στο σχηματισμό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) από τη Δυτική Γερμανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες. Στους δημιουργούς και υποστηρικτές συγκαταλέγονται οι Ζαν Μοννέ (Jean Monnet), Ρομπέρ Σουμάν, Πάουλ Χένρι Σπάακ (Paul Henri Spaak) και Αλτσίντε ντε Γκάσπερι (Alcide De Gasperi). Η Κοινότητα ιδρύθηκε με τη Συνθήκη των Παρισίων (υπογραφή 18.4.1951) στις 23 Ιουλίου 1952 και θεωρείται η απαρχή της δημιουργίας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

1958 – 1973

Την 1η Ιανουαρίου 1958 με τις Συνθήκες της Ρώμης (υπογραφή 25.3.1957) δημιουργήθηκαν δύο νέες Κοινότητες: η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), που καθιέρωσε για πρώτη φορά πλήρη τελωνειακή ένωση, και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΥΡΑΤΟΜ) για συνεργασία σε θέματα χρήσης πυρηνικής ενέργειας. Με μία ιδιαίτερη Σύμβαση, που υπογράφηκε και τέθηκε σε ισχύ μαζί με τις άλλες δύο Συνθήκες, οι τρεις Κοινότητες αποκτούσαν για πρώτη φορά τρία κοινά όργανα: τη Συνέλευση (μετέπειτα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), το Δικαστήριο και την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή. Σε κάθε περίπτωση και οι τρεις διατηρούσαν την αυτονομία τους από νομικής απόψεcgvl;m/mως ως διακριτοί διεθνείς οργανισμοί. Οι νέες Κοινότητες σχημάτισαν δύο διαφορετικές Επιτροπές, σε αντίθεση με την παλαιότερη “Ανωτάτη Αρχή” της ΕΚΑΧ. Η Επιτροπή της ΕΟΚ είχε επικεφαλής το Ουώλτερ Χάλσταιν (Walter Hallstein) και η Επιτροπή της ΕΚΑΕ τον Λουί Αρμάντ (Louis Armand) τον οποίο διαδέχθηκε ο Ετιέν Χιρς (Etienne Hirsch).

Την 1η Ιουλίου 1967 με τη Συνθήκη Συγχώνευσης (υπογραφή, 8.4.1965) οι τρεις Κοινότητες απέκτησαν μία ενιαία, ολοκληρωμένη θεσμική δομή, συγχωνεύοντας τα Συμβούλια Υπουργών, τις Επιτροπές και την Ανωτάτη Αρχή, σε ένα ενιαίο Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και μία ενιαία Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αντίστοιχα. Παρόλα αυτά παρέμειναν νομικά ανεξάρτητες, αν και στο εξής έγιναν γνωστές στο σύνολό τους ως Ευρωπαϊκές Κοινότητες.

Διεύρυνση από το 1957 έως το 2013

Την 1η Ιανουαρίου 1973 οι Κοινότητες διευρύνθηκαν έτσι ώστε να συμπεριλάβουν τη Δανία (συμπεριλαμβανομένης της Γροιλανδίας, η οποία αποχώρησε το 1985), την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Νορβηγία είχε επίσης υπογράψει συμφωνία προσχώρησης στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, η οποία ωστόσο δεν επικυρώθηκε ποτέ λόγω του αρνητικού αποτελέσματος του σχετικού δημοψηφίσματος που είχε διεξαχθεί στη χώρα.Το 1979 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες άμεσες, δημοκρατικές εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Τη δεκαετία του ’80 προσχώρησαν η Ελλάδα (1.1.1981), η Ισπανία και η Πορτογαλία (1.1.1986). Το 1985 συνήφθη μεταξύ πέντε ευρωπαϊκών κρατών (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες) η Συμφωνία του Σένγκεν, που επέτρεψε τη σταδιακή κατάργηση των συστηματικών συνοριακών ελέγχων μεταξύ των συμμετεχουσών χωρών. Το 1986 υιοθετήθηκε η ευρωπαϊκή σημαία, ενώ υπεγράφη και η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη [3], η οποία προωθούσε την δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς. Μετά τη πτώση του Τείχους (1989), η Ανατολική Γερμανία εισήλθε στην Κοινότητα το 1990, ως τμήμα της διευρυμένης Γερμανίας.

1993 – 2002

Καθώς η διεύρυνση προς την Ανατολική Ευρώπη ήταν προ των πυλών, αποφασίστηκαν από κοινού τα Κριτήρια της Κοπεγχάγης (Ιούνιος 1993), μια σειρά από κανονισμούς τους οποίους έπρεπε να πληροί από εδώ και στο εξής οποιοδήποτε κράτος επιθυμούσε τη προσχώρηση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε επίσημα την 1η Νοεμβρίου 1993 με την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Εμπνευστές και αρχιτέκτονες της, θεωρούνται οι Χέλμουτ Κολ και Φρανσουά Μιτεράν. Την 1η Ιανουαρίου 1995 η Αυστρία, η Φινλανδία και η Σουηδία προσχώρησαν στην πρόσφατα ιδρυθείσα Ένωση. Η πρώτη ευρεία τροποποίηση υπογράφηκε στο Άμστερνταμ το 1997, με την ομώνυμη συνθήκη, και τέθηκε σε ισχύ την 1η Μαΐου 1999. Την ίδια χρονιά το ενιαίο νόμισμα της Ένωσης, το ευρώ, αντικατέστησε για πρώτη φορά τα εθνικά νομίσματα, σε λογιστική μορφή, σε έντεκα κράτη μέλη, τη λεγόμενη Ευρωζώνη. Το 2001 προσχώρησε σε αυτήν και η Ελλάδα, ενώ το 2002 το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα κυκλοφόρησε και σε φυσική μορφή σε ολόκληρη την Ευρωζώνη.

2002 – 2013

Με την εφαρμογή της τροποποιητικής Συνθήκης της Νίκαιας την 1η Φεβρουαρίου 2003, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία των θεσμικών οργάνων της Ένωσης λόγω της επικείμενης διεύρυνσης της σε 25 κράτη-μέλη, τη μεγαλύτερη διεύρυνση στην ιστορία της. Έτσι, την 1η Μαΐου 2004 δέκα νέες χώρες προσχώρησαν στην ΕΕ, οκτώ εκ των οποίων της Ανατολικής Ευρώπης : Εσθονία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία και Τσεχία.

Στις 29 Οκτωβρίου 2004 υπογράφηκε στη Ρώμη η Συνθήκη για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης, που φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει όλο το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με μία απλούστερη και συνεκτικότερη δομή, δίνοντας στη νέα Ευρωπαϊκή Ένωση διευρυμένες αρμοδιότητες. Η συνθήκη δεν τέθηκε ποτέ σε ισχύ καθώς περιείχε πολλά αμφιλεγόμενα εδάφια, καθώς η επικύρωσή της απορρίφθηκε το 2005 από το γαλλικό και ολλανδικό λαό σε αντίστοιχα δημοψηφίσματα. Μετά την εγκατάλειψη του “Συντάγματος της Ευρώπης”, συμφωνήθηκε αφενός να διασωθούν και αφετέρου να τροποποιηθούν ορισμένα τμήματά του, έτσι ώστε μια νέα συνθήκη να τροποποιήσει τις ήδη υπάρχουσες, όπως παραδοσιακά μέχρι τότε συνηθιζόταν, χωρίς να τις αντικαταστήσει. Έτσι, υπογράφηκε η Συνθήκη της Λισαβόνας (13.12.2007), η οποία τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009. Η συνθήκη αυτή τροποποίησε ολόκληρη τη δομή της Ένωσης, συγχωνεύοντας πλήρως τους Τρεις Πυλώνες της σε μια ενιαία νομική οντότητα. Επίσης, θέσπισε επίσημα πια τον θεσμό του μόνιμου Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με θητεία 2,5 ετών, ενώ έδωσε αυξημένες αρμοδιότητες στον Ύπατο Εκπρόσωπο της Ένωσης.

Την 1η Ιανουαρίου 2007, η Βουλγαρία και η Ρουμανία διεύρυναν τα κράτη μέλη της ΕΕ σε 27. Την ίδια χρονιά το ευρώ υιοθετήθηκε από τη Σλοβενία, το 2008 από την Κύπρο και τη Μάλτα, ενώ το 2009 από τη Σλοβακία. Την 1η Ιανουαρίου 2015, η Λιθουανία έγινε το 19ο μέλος της Ευρωζώνης, μετά τις Λετονία (1/1/2014) και Εσθονία (1/1/2011). Το 2012 η ΕΕ βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης για την συνεισφορά της στην προώθηση της ειρήνης, της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη. Η τελευταία χώρα, μέχρι στιγμής, που εντάχθηκε στην ευρωπαϊκή οικογένεια είναι η Κροατία (1/7/2013), αποτελώντας το 28ο μέλος της.

2016 – σήμερα

Στις 23 προς 24 Ιουνίου 2016, η Μεγάλη Βρετανία αποχώρησε, από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος προκαλώντας την υποτίμηση της Στερλίνας προς άλλα νομίσματα δηλαδή υποβαθμίστηκε η ισοτιμία της με άλλα νομίσματα, προκαλώντας κατρακύλα στα χρηματιστήρια και κατάρρευση των αγορών.

 

http://sofokleous10.gr/top-story/395925-%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B