Το δουλεμπορικό πλοίο στην Ελλάδα

Οι Κυβερνήσεις παίρνουν εντολές από τους διεθνείς τραπεζίτες και τους δανειστές-τοκογλύφους και εκτελούν τα μνημόνια απαρεγκλίτως και άνευ αντιλογίας. Τα Κοινοβούλια διατηρούνται για να διαφυλάσσεται το τελευταίο «φύλο συκής» της ‘Δημοκρατίας’, ενώ ο ρόλος τους είναι περισσότερο για το «θεαθήναι», να παίζουν το θέατρο του δήθεν διαλόγου – θα έλεγα του παρολόγου – του πειθαναγκασμού και της τελικής συμφωνίας «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ»

του *Αμφικτύωνος

 

 

Το τροικανής εμπνεύσεως πολυνομοσχέδιο «σκούπα» που έγινε νόμος του κράτους μεταξύ των άλλων θεσπίζει και το καθεστώς του δουλεμπόρου που θα προσφέρει ενοικιαζόμενους εργαζόμενους στον εργοδότη , ώστε αυτός να μην έρχεται σε επαφή με τον εργαζόμενο , παρά μόνον με το προϊόν που παράγει. Είναι όντως αντιφατικό ότι η Αριστερά ομιλεί για κοινωνικό κράτος , ενώ έχουν μπει επισήμως οι θέσεις κλειδιά στις παραγωγικές σχέσεις , η «ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ» και η «ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ”. Η Αριστερά έχει αποδεχθεί την ‘ευλυγισία’ και ‘ανταποδοτικότητα’ σαν αφετηρίες που επιβάλλονται στην παραγωγική διαδικασία και στον κοινωνικό προγραμματισμό. Όμως σε αυτές τις έννοιες λείπει παντελώς η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.

 

Ευλυγισία

 

‘Ευλυγισία’ σημαίνει ότι κάθε μονάδα παραγωγής πρέπει να αντιμετωπίζει την αβεβαιότητα μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς , προσαρμοζόμενη συνεχώς στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της. Τούτο προϋποθέτει ότι πρέπει να αρθούν τα οποιαδήποτε περιοριστικά μέτρα που στοχεύουν στην προστασία των εργαζομένων. Επομένως όταν οι ανάγκες παραγωγής και ανταγωνισμού επιβάλλουν τον παραμερισμό της ασφάλειας των εργαζομένων , ή ακόμη και της αγνόησης προστασίας του περιβάλλοντος οι όροι τούτοι πρέπει να υποχωρούν μπρος στην ‘Ευλυγισία’. Ανταποδοτικότητα Ακόμη πιο αυστηρή είναι η έννοια της ‘ανταποδοτικότητας’, η οποία αναφέρεται στις θεμελιώδεις αρχές που πρέπει να διέπουν την δημιουργία ατομικών εισοδημάτων για οποιουδήποτε είδους παροχή, αντιπαροχή ή εξασφάλιση. Η αρχή αυτή έρχεται σε κάθετη αντίκρουση με την κοινωνική αλληλεγγύη , διότι η δεύτερη δεν συμβάλλει στην ανταποδοτικότητα. Τι ανταπόδοση έχει λ.χ ένας άνεργος στο σύστημα; Αυτή ανατρέπει εκ θεμελίων το κοινωνικό κράτος. Ευλυγισία και ανταποδοτικότητα φιλοσοφικά παραπέμπουν στην άκρατη κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς , η οποία μπορεί να ρυθμίζει τα πάντα, τα θέματα της ανεργίας , της φτώχειας, υγείας, παιδείας , πρόνοιας, ακόμη και του περιβάλλοντος, με την προσφυγή στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Και ποιος νοιάζεται για ανέργους που δεν συμβάλλουν στην παραγωγικότητα; ή για αρρώστους που δεν έχουν ιδιωτική ασφάλεια; ή αναπήρους που δεν είναι ανταποδοτικοί; Τι να το κάνουμε το περιβάλλον , το δάσος, τα αρχαία μνημεία, τον αθλητισμό , τον πολιτισμό που δεν συμβάλλουν στην ανταποδοτικότητα; Εισπράττεις ό,τι και κατά ό,τι συμβάλλεις και μπορείς να ζήσεις μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου σου. Καθαρές και άκρατες «ανθρωποφαγικές» νεοφιλελεύθερες πολιτικές! Τι χρειάζεται λοιπόν το κράτος αφού όλα τα καθορίζει η αγορά; Αρα λιγότερο κράτος και απολύσεις. Τούτο θα έχει ρόλο να επιβάλει τους όρους της αγοράς στην κοινωνία και να παρεμβαίνει μόνον σε ακραίες κραυγαλέες καταστάσεις πυροσβεστικά (ατομικά) και όχι προς επίλυση των γενικών προβλημάτων. ««Ο μη εργαζόμενος μη εστιέτω»»

 

Ανεργία

 

Το μέγα φάντασμα της εποχής μας είναι η Ανεργία που τείνει να ανατρέψει τα πάντα. Όμως αυτή έχει αφομοιωθεί και τείνει να «λυθεί» με την αγνόηση της. Είδατε κάποια πορεία 1,5-2 εκατ. ανέργων; Επομένως ενώ δεν προβάλλει σαν ορατό κοινωνικό πρόβλημα δεν υφίσταται για το σύστημα. Ας ήταν ειδικευμένοι να εργάζονταν. Η ανεργία επιλύεται με εξωπολιτικές μεθόδους , με διαρθρωτικές αλλαγές , με την εξέλιξη της τεχνολογίας, της αγοράς (μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση) των ιδιωτικών επενδύσεων, με την ανταγωνιστική και παραγωγική ανάπτυξη , δηλαδή με την έξωθεν πρόοδο. Η λύση της απασχόλησης θα έλθει από την ανάπτυξη και σε τελική ανάλυση από την έξωθεν πρόοδο και όχι από κρατικές παρεμβάσεις. Άρα ξεχάστε το κοινωνικό κράτος. Αυτό ελάχιστα μπορεί να συμβάλει . Επομένως «ο σώσων εαυτόν άνεργος σωθήτω» Η καπιταλιστική λογική λέγει ότι ο καθείς δικαιούται να αμειφθεί μόνον αν συμμετέχει στην παραγωγή. Και αν δεν υπάρχει παραγωγή θα πρέπει να την δημιουργήσει με την συνεχή πτώση των μισθών , ημερομισθίων και πρωτίστως περικοπή συντάξεων. Οι τελευταίοι πρέπει να ελαττωθούν (να αποδημήσουν στον Αδη) ώστε να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία. Ωστόσο η σύγχρονη τεχνολογική οργάνωση επιφέρει την μείωση των απασχολουμένων και άρα την αύξηση των ανέργων. Παρά ταύτα συνεχίζουν να πρυτανεύουν τα αξιώματα της ‘ευλυγισίας’ , ‘ παραγωγικότητας’ και της πλήρους ‘ανταποδοτικότητας’ και συνεχώς γίνονται αυστηρότερα, με αποτέλεσμα φυσικά την περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Η σύγχρονη τεχνολογία δεν απελευθερώνει τους ανθρώπους από το μόχθο, αλλά αντίθετα τους υποδουλώνει και τους στέλνει στη φτώχεια , την ανέχεια και στον θάνατο. Τα Κευνσιανά μοντέλα (κρατική παρέμβαση, κράτος δικαίου) είναι το ανάθεμα στον σημερινό δογματικό νεοφιλελευθερισμό.

 

Ο Ρόλος του Κράτους και των Κομμάτων

 

Οι Κυβερνήσεις παίρνουν εντολές από τους διεθνείς τραπεζίτες και τους δανειστές-τοκογλύφους και εκτελούν τα μνημόνια απαρεγκλίτως και άνευ αντιλογίας. Τα Κοινοβούλια διατηρούνται για να διαφυλάσσεται το τελευταίο «φύλο συκής» της ‘Δημοκρατίας’, ενώ ο ρόλος τους είναι περισσότερο για το «θεαθήναι», να παίζουν το θέατρο του δήθεν διαλόγου-θα έλεγα του παρολόγου-του πειθαναγκασμού και της τελικής συμφωνίας «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ». Όλα τα κόμματα( αριστερά, κεντρώα ,δεξιά) παίζουν τον προκαθορισμένο ρόλο τους (με εξαίρεση την Χ.Α , η οποία απεβλήθη του θιάσου διότι είναι αντίθετη στο έργο). Του λοιπού τίποτα δεν θα είναι όπως χθες. Τίποτα δεν θα είναι δεδομένο.

 

Η Αριστερά ενώ ομιλεί για κοινωνικό κράτος και κοινωνική αλληλεγγύη έχει συμβιβαστεί με τις αρχές της ‘Ευελιξίας’ και ‘Ανταποδοτικότητας’, έννοιες δομικά ασυμβίβαστες προς τις ως άνω θέσεις της . Η πορεία που έχουμε μπει είναι αδιέξοδη και θα οδηγήσει είτε στην :

 

1/ Παγκόσμια Επανάσταση, στην Άμεση Δημοκρατία και στις νέες παραγωγικές σχέσεις για να βολευτούν οι νέοι θήτες , ανέργοι και φτωχοί, όπως συνέβη στην αρχαία Αθήνα του Σόλωνος, με βάση τις Ελληνικές Αξίες και τον Ανθρωπισμό.

 

2/ Παγκόσμια Δικτατορία των τραπεζιτών, ολιγαρχών και φεουδαρχών των πολυεθνικών, με δραστικότατη ποιοτική απομείωση του παγκόσμιου πληθυσμού , στους ευέλικτους , ειδικούς και στους ανθεκτικούς.

 

3/ Τέλος σε ενδεχόμενη Πυρηνική Καταστροφή και εξαφάνιση του πολιτισμένου ανθρώπου και του πολιτισμού.

 

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε. α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών http://amphiktyon.blogspot.com