3 κείμενα για το Ιταλικό δημοψήφισμα
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 06/12/2016
Το σφυροκόπημα ενάντια στη Νέα Διεθνή Τάξη από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης συνεχίζεται. Τώρα ήταν η σειρά του ιταλικού λαού, ο οποίος καταψήφισε μαζικά την προτεινόμενη συνταγματική αναθεώρηση του Πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, κάνοντας μια μίνι-επανάσταση τόσο ενάντια στην ντόπια ελίτ όσο και στις ευρωπαϊκές ελίτ, αφού δεν υπάρχει αμφιβολία για τις αντι-ΕΕ διαθέσεις της ψήφου. Ήταν μια νίκη του άτυπου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος που θεριεύει μέρα με τη μέρα!
Οι Ιταλοί νέοι εξεγέρθηκαν μαζικά κατά της ΕΕ κατεβαίνοντας συχνά στους δρόμους και αμέσως μετά το δημοψήφισμα, για να διαδηλώσουν κατά της ΕΕ ως της βασικής υπαίτιας της ανεργίας που μαστίζει κυρίως τους νέους. Έτσι σπάει το Μεσογειακό «Μέτωπο της απάτης» που ήθελε να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με Ρέντσι και Podemos, αφού ο μεν πρώτος ήδη πετάχθηκε στα σκουπίδια της Ιστορίας (όπως θα πεταχτεί και ο ίδιος ο Τσίπρας, αν και γι’ αυτόν και τους συν-απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ, που εγκλημάτησαν σε βάρος του Ελληνικού λαού, αυτή θα ήταν η μικρότερη τιμωρία) ενώ το δεύτερο (Podemos) πάει για τα σκουπίδια πριν ακόμη δοκιμαστεί.
Το ΟΧΙ ήταν συντριπτικό με τη διαφορά να αγγίζει σχεδόν τις 20 ποσοστιαίες μονάδες (41% έναντι 59%), φανερώνοντας την αντίθεση της ιταλικής κοινωνίας στις εφαρμοζόμενες πολιτικές υπό τη χορηγία της ΕΕ που στραγγαλίζουν οικονομικά την πλειοψηφία. Το βράδυ της Κυριακής, ο Γιούνκερ, ο Σουλτς, ο Σόιμπλε αλλά και ο «αριστερός» Τσίπρας δεν πρόλαβαν να πανηγυρίσουν την επικράτηση του δικού τους Βαν ντερ Μπέλλεν στις εκλογές της Αυστρίας, με την απάντηση να έρχεται άμεσα και αυτή τη φορά από τον ευρωπαϊκό νότο, ξυπνώντας νέους εφιάλτες στην Υπερεθνική Ελίτ για το μέλλον του οικοδομήματός της.
Το γεγονός πως τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν να δώσουν την εικόνα ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι η αποδοκιμασία απλά και μόνο στο πρόσωπο του Ρέντσι, δεν μπορεί να συσκοτίσει την πραγματική εικόνα. Η ψήφος της Κυριακής είχε συμβολικό χαρακτήρα, καθώς δόθηκε στους Ιταλούς η ευκαιρία να μπουν στο χορό που άνοιξε πέρσι τον Ιούνιο η Μεγάλη Βρετανία και να εκδηλώσουν ξεκάθαρα τη δυσαρέσκειά τους για την ΕΕ στο σύνολό της. Μια ΕΕ που καταδικάζει 1 στους 4 σε καθεστώς ένδειας και τους νέους σε μαζική ανεργία. Αποτελέσματα τα οποία ανάγονται στην εφαρμογή των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών της παγκοσμιοποίησης, όπου αυτή επιβάλλεται. Οι «4 ελευθερίες» –η πεμπτουσία της παγκοσμιοποίησης– είναι αυτές που καταστρέφουν κάθε δυνατότητα άσκησης οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας. Η απελευθέρωση της αγοράς προϊόντων και εργασίας (ανοιχτά σύνορα) είναι αυτή που ευθύνεται για την εκτόξευση της ανεργίας αλλά και των εθνικών χρεών, πλημμυρίζοντας τις τοπικές κοινωνίες με προϊόντα που δεν παράγουν οι ίδιες και δημιουργώντας ελλείμματα και χρέη. Γι’ αυτό και η μεγάλη πλειοψηφία των άνεργων νέων της Ιταλίας ψήφισε, μέσω του δημοψηφίσματος, κατά της ΕΕ και των εφαρμοστικών της νόμων.
Η απελευθέρωση των υπηρεσιών, η παραχώρηση δηλαδή στο ιδιωτικό κεφάλαιο κοινωνικών παροχών όπως η υγεία και η παιδεία, έρχονται να συμπληρώσουν σε κοινωνικό επίπεδο την λαϊκή εξαθλίωση, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας. Αυτή είναι η ΕΕ και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αυτήν καταψήφισαν οι Ιταλοί.
Οι μεγαλύτερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης που υποστήριξαν το ΟΧΙ, όπως το Κίνημα των 5 Αστέρων του Πέπε Γκρίλο, τάσσονται ανοιχτά υπέρ της εξόδου της Ιταλίας από την Ευρωζώνη (που φυσικά θα οδηγήσει, για οικονομικούς λογούς, αναπόφευκτα στην έξοδο από την ΕΕ, έστω και αν δεν το ομολογούν) και ζητούν άμεσες εκλογές που μπορεί να επιφέρουν πολύ σημαντικές εξελίξεις. Όπως λένε οι αναλυτές, η Ιταλία αποτελεί τον σεισμογράφο της ΕΕ καθώς, «καταγράφει μικρές πολιτικές δονήσεις που στη συνέχεια εξαπλώνονται στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο ως μεγαλύτερο σοκ». Έχοντας υπόψη το ιδιαίτερα προβληματικό τραπεζικό σύστημα της γείτονος χώρας, αντιλαμβανόμαστε ότι οι αναταράξεις που πιθανόν θα υπάρξουν θα επιφέρουν ρήγματα στην εξουσία των κομισάριων της ΕΕ, αφήνοντας χώρο στον λαϊκό παράγοντα να δράσει.
Είναι εμφανές από τα αλλεπάλληλα γεγονότα σε όλον τον κόσμο, από το βρετανικό Brexit, μέχρι τη νίκη Τραμπ, και από τις νίκες των αντιδυτικών υποψήφιων στις εκλογές της Μολδαβίας και της Βουλγαρίας μέχρι το ιταλικό δημοψήφισμα, ότι ένα πελώριο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης γιγαντώνεται. Ο λαϊκός παράγοντας σε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε το τελευταίο εξάμηνο όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στην Υπερεθνική Ελίτ. Τώρα μένει οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι φοιτητές, οι άνεργοι κ.λπ. να μετατρέψουν αυτό το άτυπο κίνημα σε ένα πραγματικό όχημα πάλης που θα αγωνιστεί για τον αυτοκαθορισμό κάθε λαού μέσω της αποκατάστασης της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας κάθε χώρας.
Για εμάς η άνοδος των επονομαζόμενων από το σύστημα «λαϊκιστικών» κομμάτων είναι μια θετική εξέλιξη, καθώς είναι (δυστυχώς) οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που διατυπώνουν αιτήματα σύγκρουσης με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Σε αντίθεση με την «Αριστερά» παγκοσμίως που είτε είναι πλήρως ενταγμένη στο σύστημα (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) είτε ζει έναν αιώνα πίσω και αδυνατεί να εκφράσει τα σύγχρονα αιτήματα της ταξικής πάλης.
Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου και γενικότερα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης δεν πρόκειται να την εμπιστευθούν ξανά, γι’ αυτό το λόγο πρέπει να παλέψουμε σήμερα για την οικοδόμηση ενός πραγματικού αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Ενός κινήματος που θα επιδιώκει την εθνική κυριαρχία και την οικονομική αυτοδυναμία κάθε χώρας ως απαραίτητη συνθήκη για την πάλη για κοινωνική απελευθέρωση. Ενός κινήματος πραγματικά διεθνιστικού που θα προβάλλει την συνεργασία των λαών στις βάσεις της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, μακριά από τις ανθρωποφαγικές αξίες του ανταγωνισμού και του κέρδους. Τέλος, ενός κινήματος πραγματικά δημοκρατικού, με δομές που να εξασφαλίζουν την ισοκατανομή της δύναμης ανάμεσα στα μέλη του.
Σε αυτό το κίνημα, είναι ευπρόσδεκτος όποιος παλεύει ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της, ασχέτως ιδεολογικών καταβολών. Μόνο έτσι τα λαϊκά στρώματα, που παλιά ψήφιζαν αριστερά και τώρα μετακινούνται μαζικά προς τα εθνικιστικά κόμματα, θα μπορέσουν να αγωνιστούν για συστημική αλλαγή σε κάθε χώρα.
Αυτό το κίνημα είναι το ΜΕΚΕΑ και σε καλούμε να το ενισχύσεις για να δώσει και ο ελληνικός λαός την δική του απάντηση στους δυνάστες του!
Η γερμανική φυλλάδα Handelsblatt που πρόσκειται στο γεμανικό ράιχ και ιδιαίτερα στον χιτλερίσκο Σόιμπλε, αντικατοπτρίζει τον πανικό στον οποίο έχουν περιέλθει οι διεθνείς τοκογλύφοι μετά το βροντερό ΟΧΙ του ιταλικού λαού!
Σε κύριο άρθρο της προβάλλει το γεγονός ότι η ιταλική οικονομία είναι πάρα πολύ μεγάλη για να διασωθεί εν αντιθέσει με αυτήν της Ελλάδας και ότι εάν πτωχεύσει αυτό θα έχει ολέθριες συνέπειες για το ευρώ, δηλαδή θα το διαλύσει.
Βέβαια τους έπιασε ο πόνος για την Ιταλία, δεν είναι ότι έχουν πάθει πανικό βλέποντας το ράιχ τους να καταρρέει…
Πιο κάτω είναι σαν να μιλάει ο ίδιος ο χιτλερίσκος ο Σόιμπλε καθώς επισημαίνει: «η υψηλή ανεργία και το τεράστιο δημόσιο χρέος απαγορεύουν οποιαδήποτε αδράνεια έναντι των μεταρρυθμίσεων».
Ενδεικτικό του πανικού και της τρικυμίας εν κρανίω η οποία διακατέχει το ράιχ είναι και το εξής: Σε αυτό το ίδιο πρωτοσέλιδο γράφουν ότι η σημερινή διαβεβαίωση του Σόιμπλε ότι «δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλήσουμε ξανά για μια νέα κρίση του ευρώ» δεν είναι αρκετή, γιατί στην Ευρώπη αυξάνεται ο φόβος ότι στην Ιταλία η οικονομική κρίση θα γνωρίσει εκ νέου όξυνση.
.
Αφού δεν ελέγχουν τους πόρους της γειτονικής μας χώρας και τα περιουσιακά στοιχεία των Ιταλών θα τους αφήσουν να πτωχεύσουν αν και ξέρουν ότι αυτό θα σημάνει και το τέλος της Ευρωζώνης!
Ενώ εμάς μας «σώζουν» παίρνοντας όλη την εθνική και ιδιωτική μας περιουσία!!!
Και σαν να μην έφτανε το «σώσιμο», μας δουλεύουν κι από πάνω! Διακινούν σενάρια για τη διενέργεια, λέει, νέου δημοψηφίσματος στην Ελλάδα για να αποφανθεί «ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός» αν και πώς πρέπει να κλείσει η β’ αξιολόγηση το νέο έτος!!!
Άν αυτό δεν λέγεται θράσος πώς λέγεται;
ΕΔΩ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΑΤΕ ΤΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ (ΜΕ 62,5%) ΣΕ ΑΤΙΜΩΤΙΚΟ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟΥ ΞΑΝΑΖΗΤΗΣΕΤΕ ΝΑ«ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ»;
ΤΙ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;
ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ!!!
http://oimos-athina.blogspot.gr/2016/12/blog-post_80.html
Ιταλικό δημοψήφισμα: ρήγμα, όχι κατεδάφιση
Κατ’ αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι το προχτεσινό ιταλικό δημοψήφισμα δεν είχε καμμιά σχέση με το περυσινό δικό μας, αφού το θέμα του ήταν άσχετο με την Ε.Ε., τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Οι ιταλοί κλήθηκαν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν μια σειρά δομικών πολιτειακών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είχαν μεν εγκριθεί από το κοινοβούλιο αλλά με μικρή πλειοψηφία, κάτι που, με βάση την νομοθεσία τής χώρας, απαιτεί την διεξαγωγή δημοψηφίσματος ώστε να πουν απ’ ευθείας την γνώμη τους και οι πολίτες. Τί σόι μεταρρυθμίσεις ήσαν αυτές; Για να καταλάβουμε, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας τού κοινοβουλευτισμού στην γείτονα χώρα.
 |
| La Stampa, 5/12/2016: “Η Ιταλία είναι μια σύγχρονη χώρα. Νίκησε το ΟΧΙ, το διαζύγιο παραμένει”. Υπότιτλος: “Και τώρα, δουλειά”. Αξιοσημείωτο το σχεδόν 80% του ΟΧΙ στο -βιομηχανικό- Τορίνο. |
Το ιταλικό κοινοβούλιο είναι διθάλαμο, δηλαδή συνίσταται από δυο σώματα: την Βουλή των Αντιπροσώπων με 630 βουλευτές και την Γερουσία με 315 γερουσιαστές. Ο τρόπος εκλογής των βουλευτών διαφέρει από εκείνον της εκλογής των γερουσιαστών. Για να εισαχθεί κάποιο νομοσχέδιο προς συζήτηση, πρέπει να εγκριθεί η εισαγωγή του και από τα δυο σώματα. Ομοίως, για να ισχύσει κάποιος νόμος, πρέπει να υπερψηφιστεί και από τα δύο σώματα, τα οποία συνεδριάζουν πάντοτε χώρια (πλην ελαχίστων περιπτώσεων, οι οποίες προβλέπονται από το σύνταγμα).
Λένε πολλοί πως αυτό το σύστημα είναι δυσλειτουργικό και ίσως έχουν δίκιο. Ξεχνούν, όμως, ότι σκοπός αυτού του διθάλαμου συστήματος είναι η δυνατότητα ελέγχου τού ενός σώματος από το άλλο και η αποτροπή τής συγκέντρωσης εξουσίας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο καθιερώθηκε μεταπολεμικά (το 1948) στην Ιταλία, η οποία είχε πικρό προηγούμενο με την ανεξέλεγκτη εξουσία που -με δημοκρατικές διαδικασίες, μη το ξεχνάμε- συγκέντρωσε στα χέρια του ο Μουσσολίνι.
Οι μεταρρυθμίσεις που πρότεινε η υπό τον Ματτέο Ρέντσι κυβέρνηση -υποτίθεται πως- είχαν ως στόχο να εξαλείψουν τις δυσλειτουργίες τού διθάλαμου συστήματος. Σύμφωνα με αυτές, οι αρμοδιότητες της Γερουσίας θα αποψιλώνονταν και κυρίαρχο νομοθετικό σώμα θα γινόταν η Βουλή των Αντιπροσώπων. Παράλληλα, οι γερουσιαστές θα μειώνονταν από 315 σε 100, οι οποίοι δεν θα εκλέγονταν πλέον απ’ ευθείας από τον λαό αλλά θα ορίζονταν από τα περιφερειακά συμβούλια. Μια άλλη μεταρρύθμιση που ήθελε ο Ρέντσι, είχε να κάνει με την μεταφορά πολλών αρμοδιοτήτων της τοπικής αυτοδιοίκησης στην κεντρική κυβέρνηση. Στην Ιταλία, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει μεγάλη ισχύ και, κατά συνέπεια, αποφασιστικό λόγο σε καίρια ζητήματα όπως οι στρατηγικές επενδύσεις, η διαχείριση της ενέργειας κλπ.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Ρέντσι επιδίωκε την συγκέντρωση των εξουσιών στην κυβέρνηση, ώστε να γίνει ευκολώτερη η προώθηση νόμων, μέτρων και αποφάσεων που θα υλοποιούσαν τις επιθυμίες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό είπαμε πρωτύτερα ότι το δημοψήφισμα ήταν μεν άσχετο με την Ε.Ε. αλλά μόνο εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιταλοί βιομήχανοι και όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις τής χώρας τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του “Ναι”. Όπως και να το κάνουμε, είναι ευκολώτερο να επιβάλλεις τις επιθυμίες σου (π.χ. για μειώσεις στην φορολογία, για αλλαγές στα εργασιακά κλπ) ασκώντας πίεση μόνο στην κυβέρνηση από το να προσπαθείς να χειραγωγήσεις δυο νομοθετικά σώματα και καμμιά τριανταριά περιφερειακά συμβούλια. Απ’ αυτή την άποψη, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει το ιταλικό “Όχι” ως ένα ακόμη ρήγμα στο -έτσι κι αλλιώς- σαθρό ευρωενωσιακό καπιταλιστικό οικοδόμημα. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ρήγμα δεν σημαίνει αυτομάτως και κατεδάφιση.
Πάμε παρακάτω. Ως κατηγορία, το ακούσαμε πέρυσι εδώ για τους υποστηρικτές τού “Όχι”, το ακούσαμε νωρίτερα εφέτος για τους υποστηρικτές τού Brexit, το ακούσαμε και τώρα για τους αρνητές των προτάσεων Ρέντσι: Λαϊκισμός! Κατά παράδοξο (;) τρόπο, όσοι έχουν άποψη αντίθετη προς εκείνη των Βρυξελλών, λαϊκίζουν. Στην πυρά!
Κατ’ αρχήν, τί θα πει “λαϊκίζω”; Σύμφωνα με τα λεξικά, ο λαϊκισμός συνιστά πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού. Στην πράξη, όμως, έχει καταντήσει συνώνυμο της δημαγωγίας, της κολακείας των ελαττωμάτων του λαού και της υιοθέτησης θέσεων που ευχαριστούν τον λαό είτε χωρίς να τον ωφελούν είτε ακόμη κι αν τον βλάπτουν μακροπρόθεσμα, με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του. Άρα, λοιπόν, αφού όσοι αντιτίθενται στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι λαϊκιστές, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Ε.Ε. γίνεται δυσάρεστη επειδή, μόνη αυτή, νοιάζεται πραγματικά για το καλό των λαών της. Τόσο απλό.
Φυσικά, αυτό το συμπέρασμα-μπουρδολόγημα έχει σοβαρό πρόβλημα τεκμηρίωσης, η λύση τού οποίου γεννάει μεγαλύτερες ανοησίες. Για παράδειγμα, οι πάσης λογής μενουμευρωπαϊστές στοιβάζουν πίσω από την ταμπέλλα “λαϊκιστές” έναν σωρό ετερόκλητα στοιχεία, από το ΚΚΕ μέχρι την φασιστική Χρυσή Αυγή, από τον Μπερλουσκόνι ως τον Μπέππε Γκρίλλο κι από τον Φαράντζ και την Λεπέν ως τους γερμανούς ευρωσκεπτικιστές και τους ισπανούς Ποδέμος. Παράγωγο αυτής της ανοησίας είναι και το φαιδρό φαινόμενο αλληλοεκτόξευσης κατηγοριών περί λαϊκισμού μεταξύ κομμάτων που έχουν σαφή ευρωκεντρικό προσανατολισμό. Για παράδειγμα, έχει βγάλει πολύ γέλιο η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να καταδείξει ως λαϊκιστή τον Αλέξη Τσίπρα, την ώρα που ο πρωθυπουργός μαζεύει εύσημα, για την δουλειά που κάνει, από τους ευρωπαίους αξιωματούχους.
Τί θα συμβεί τώρα στην Ιταλία, μετά το προχτεσινό “Όχι”; Θα ήθελα να γίνω κυνικός αλλά θα το αποφύγω. Προτιμώ να απαντήσω με την παράθεση μιας παραγράφου από ένα παλιότερο κείμενο αυτού του ιστολογίου (Ένας “έξυπνος άνθρωπος”), το οποίο εκτιμώ πως είναι ιδιαίτερα εύγλωττο, αφήνοντας τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα:
Στις 29 Μαΐου 2005, οι γάλλοι πήγαν στις κάλπες για να εγκρίνουν ή να απορρίψουν το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το οποίο προωθούσε τότε ο ίδιος ο Ζακ Σιράκ. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τις δημοσκοπήσεις και το Όχι κέρδισε με σχεδόν 55%. Πριν κλείσουν οι κάλπες, οι δημοσιογράφοι ζήτησαν μια δήλωση από τον κ. Γιούνκερ (τότε πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου). Ο κ. Γιούνκερ απάντησε ότι ήταν απαραίτητο για την ηγεσία της Ε.Ε. να δείξει ενιαίο μέτωπο και να “διατηρήσει την τάξη στην διαδικασία που θα ξεδιπλωθεί το επόμενο πρωί”, για να προσθέσει το αμίμητο: Αν βγει Ναι, θα πούμε “προχωρούμε” κι αν βγει Όχι θα πούμε “συνεχίζουμε”.
http://teddygr.blogspot.gr/2016/12/blog-post_6.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/teddygr+(Cogito+ergo+sum)