Θρηνούν για τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών όλες οι ποικιλίες της «αριστεράς» και των «προοδευτικών»…
Όλοι αυτοί αρνούμενοι, τυφλά και πεισματικά, να «διαβάσουν» στα εκλογικά αποτελέσματα των δικών τους τελεσίδικο ΘΑΝΑΤΟ, καθώς και την κραυγαλέα αμφισβήτηση της ΕΕ, του ευρώ, συνακόλουθα και του 4ου Ράιχ, δαιμονολογούν για «ακροδεξιές» απειλές και «κινδύνους της δημοκρατίας»…
Ταυτίζουν οι άμοιροι το 4ο Ράιχ και το ευρωπαϊκό του παράρτημα (ΕΕ) με τη Δημοκρατία…
Ταυτίζουν τις ζυμώσεις και τις ροπές των λαών εναντίον του σύγχρονου φασισμού της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής χούντας με τη φασιστική απειλή: Το γνωστό παραμύθι που μας σερβίρουν χρόνια τώρα όλα τα ανδρείκελα της ευρω-χούντας…
Ταυτίζουν το δικό τους θάνατο, δηλαδή το θάνατο των ενσωματωμένων («αριστερών» και «προοδευτικών») στο 4ο ράιχ, με το θάνατο της Δημοκρατίας, αγνοώντας οι πολύχρωμοι απατεώνες ότι η Δημοκρατία (η αστική δημοκρατία) έχει πεθάνει προ πολλού και έχει αντικατασταθεί από το 4ο Ράιχ που βαπτίζουν «δημοκρατία»…
Διαβάστε τη δήλωση ενός υπερφύαλου αμαθούς αλαζόνα, του Παπαδημούλη:
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2018/03/blog-post_96.html
Οι «αριστεροί» του Λαφαζάνη αγνοούν ακόμα ότι η σημερινή κατάσταση δεν έχει καμία σχέση και ομοιότητα με το μεσοπόλεμο…
Διαβάστε τους θρήνους τους εδώ:
http://www.iskra.gr/%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%ad%cf%82-%ce%b7-%ce%b9%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%b1-%cf%8c%cf%80%cf%89%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%cf%83%ce%bf%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf/
Η εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών έχει περάσει ανεπιστρεπτί, συνακόλουθα και ο κλασσικός ΦΑΣΙΣΜΟΣ (των εθνικών ιμπεριαλισμών) έχει περάσει και αυτός ανεπιστρεπτί…
ΤΩΡΑ ζούμε τη βαρβαρότητα του ΥΠΕΡ-εθνικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ στο πρόσωπο της μεγαλύτερης ιστορικής ΑΠΑΤΗΣ: Της «αριστεράς» και όλων των κομμάτων του καθεστώτος…
Και τα εκλογικά αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών το πρώτο που πιστοποίησαν είναι ακριβώς αυτό: Το θάνατο των κομμάτων του 4ου Ράιχ, το θάνατο της «αριστεράς» της Παγκοσμιοποίησης, της «αριστεράς» που αποτελεί την αιχμή του νεοταξικού δόρατος…
Το ΔΕΥΤΕΡΟ μήνυμα των ιταλικών εκλογών είναι τούτο: Το ρεύμα ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ, που γιγαντώνεται παντού, εναντίον των ΥΠΕΡ-εθνικών δημίων και ληστών της ανθρωπότητας, εναντίον της ΕΕ και του 4ου Ράιχ, καθώς και εναντίον των κομματικών και πολιτικών λακέδων τους…
Το τρίτο μήνυμα: Η δραματική καταγραφή της ολοκληρωτικής ΑΠΟΥΣΙΑΣ επαναστατικού παράγοντα, δηλαδή η ολοκληρωτική απουσία μιας Αριστεράς ικανής να συγκρουστεί με το νέο πλανητικό και ευρωπαϊκό ΦΑΣΙΣΜΟ, τα όργανά του και τις στρατηγικές του (ΕΕ, ευρώ, «ανοικτά σύνορα», υπονόμευση των εθνικών κρατών, κ.λπ), ικανής να συγκρουστεί με τα νέα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης (ιδεολογήματα διάβρωσης, χειραγώγησης και υποταγής των λαών) ΚΑΙ να ανοίξει νέους δρόμους για το γκρέμισα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τη διάσωση της ανθρωπότητας…
Έτσι, η ενστικτώδης λαϊκή ΟΡΓΗ εναντίον της σύγχρονης πλανητικής βαρβαρότητας του 4ου Ράιχ και της ευρω-χουντικής κηδεμονίας, εκφράζεται τυφλά και διαθλάται σε όλες τις αντιευρωπαϊκές ποικιλίες της πολιτικής δημαγωγίας…
ΟΙ «αριστεροί» του 4ου Ράιχ, καθώς και όλοι οι πολιτικοί απατεώνες του καθεστώτος, από κοινού με όλες τις ποικιλίες της νεοταξικής «αριστεράς» (των «επαναστατικών» κραυγών), δεν ΒΛΕΠΟΥΝ τις λαϊκές διεργασίες ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ του 4ου Ράιχ, αλλά διακρίνουν καθαρά τους δημαγωγούς πολιτικούς εμπόρους αυτών των διεργασιών, στο όνομα των οποίων επιχειρούν την κατασυκοφάντηση των λαών και τον στιγματισμό τους…
Είναι και αυτή η επιλεκτική «όρασή» τους μια απόδειξη του χρήσιμου ρόλου τους στο σύστημα. Αν διέκριναν τις λαϊκές διεργασίες και τις ΡΟΠΕΣ αμφισβήτησης των λαών, θα διέκριναν και τούτο το πολύ σημαντικό: Ότι αυτές οι λαϊκές διεργασίες και ζυμώσεις δεν ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ μόνο το σύγχρονο οικοδόμημα του πλανητικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, αλλά και τους πολιτικούς δούλους- στυλοβάτες αυτού του οικοδομήματος, δηλαδή τους ίδιους…
Μπορούν, όμως, οι πολιτικά νεκροί να διακρίνουν και τη δική τους απόρριψη; Αν μπορούσαν δεν θα ήτανε νεκροί…
resaltomag.blogspot.gr
Ο παπάς βλογάει πρώτα τα γένια του. Το ίδιο και οι Βρυξέλλες.
Μετά από πολύ πραγματικούς κινδύνους διάλυσης της Ευρωζώνης, η νίκη Μακρόν στη Γαλλία και οι πολύ θετικοί οικονομικοί δείκτες στο σύνολο της Ευροζώνης, βάλαν το καπάκι στην χύτρα του διάχυτου αντιευρωζωνισμού.
Οι δύο αυτές μεγάλες μάχες που κερδήθηκαν από την ευρωζώνη παρουσιάστηκαν ως ένας κερδισμένος οριστικά πόλεμος.
Σκατά στα μούτρα τους:
Ακόμη και στην σκανδαλωδώς ευνοημένη από την ευρωζώνη Γερμανία, οι δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις είδαν τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται με αποτέλεσμα η Γερμανία να αντιμετωπίσει μια πρωτοφανή πολιτική αστάθεια μηνών.
Αυτή τη φορά τα μήντια, αρνούμενα να αποδεχθούν την πραγματικότητα των λαών και κυρίως των λιγότερο προνομιούχων τμημάτων τους, αποφάσισαν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.
Σε αντίθεση με το παρελθόν όπου για κάθε μη πολιτικώς καθωσπρέπει εξέλιξη τα μήντια χτυπούσαν συναγερμούς, βλέποντας πως αυτή η πρακτική στην ουσία βοηθούσε τα αντισυστημικά κόμματα, τώρα πλέον έχουν επιδοθεί σε μια πρωτόγνωρη επιχείρηση αποσιώπησης.
Έτσι, λίγη έκταση πήρε η επανεκλογή του Ζέμαν στην προεδρία της Τσεχίας ο οποίος επέβαλε αντιμεταναστευτικές πολιτικές στη χώρα του και απειλεί με δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη.
Οι χθεσινές ιταλικές εκλογές ήταν το μεγαλύτερο δημοσκοπικό φιάσκο μέχρι τώρα.
Οι δημοσκόποι θέλαν τον Μπερλοσκούνι τον απόλυτο ρυθμιστή των εκλογών με ποσοστά πάνω από 30%. Με το μισό των αποτελεσμάτων καταγεγραμμένο τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, ο Μπερλοσκούνι είχε σε ποσοστά την τύχη του Σαρκοζί με το κόμμα του να παίρνει 14%, ενώ ο συνασπισμός της κεντροαριστεράς με μπροστάρη τον Ματέο Ρέντζι απέτυχε οικτρά με συνολικό ποσοστό κοντά στο 20%.
Συνολικά, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα παίρνουν μέχρι στιγμής 34%, ποσοστό που δεν επιτρέπει κεντρο-δεξιό-αριστερό μεγάλο συνασπισμό στυλ Γερμανίας παρά μόνο με τη συμμετοχή της … Λίγκας του Βορρά.
Οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι το Κίνημα των 5 αστέρων με 30% και η λίγκα του Βορρά με 18%. Αν σε αυτό το ποσοστό προσθέσουμε και το 4% των Αδερφών της Ιταλίας έχουμε την εξής ξεκάθαρη εικόνα. Οι Ιταλοί είναι τόσο δυσαρεστημένοι από την ιταλική και ευρωπαϊκή πολιτική, ψήφισαν σε ποσοστό άνω του 50% κόμματα ευρωσκεπτικιστικά με αντιμεταναστευτική ρητορική.
Γιατί; Όποιος κάνει ότι δεν βλέπει είναι ή χαζός ή δόλιος. Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών είναι σύμφωνο με τις αιτίες του Brexit και την εκλογή Trump: Οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις ψάχνουν κάποιον να τις υπερασπιστεί.
Χρέος, ανεργία, μετανάστευση, η ιταλική κοινωνία αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με την Ελλάδα.
Το μεταναστευτικό ήταν ήδη ορατό στην ιταλική κοινωνία πριν τη μεγάλη προσφυγική και μεταναστευτική ροή που άνοιξε με την Συριακή κρίση.
Οι πακιστανοί κι οι Αφγανοί έχουν ανοίξει χιλιάδες μικρομάγαζα στην Ιταλία ενώ η έντονη πλανόδια μικρεμπορία των αφρικανών δεν προσέφερε τίποτα στην χειμαζόμενη οικονομία της χώρας.
Η εισροή 400000-600000 προσφύγων και μεταναστών τα τελευταία 4 χρόνια υπό συνθήκες απόλυτης οικονομικής ανασφάλειας για τα μεσαία και τα χαμηλά οικονομικά στρώματα δεν βοήθησε σε τίποτε στο να κατευναστεί το αντιμεταναστευτικό συναίσθημα.
Το πρεκαριάτο είναι εδώ. Με τον ίδιο τρόπο που οι Έλληνες ψήφισαν όχι στο δημοψήφισμα που έγινε χλεύη της δημοκρατίας, οι Ιταλοί αγνόησαν επιδεικτικά την πολιτική και οικονομική αστάθεια που οι εκλογικές επιλογές τους θα φέρουν.
Υπάρχει κι ένα πολύ σύντομο ανέκδοτο στις τελευταίες ιταλικές εκλογές: Αριστερά.
Υπάρχουν τρεις δρόμοι μπροστά αν τα αποτελέσματα δεν ανατραπούν. Κι οι τρεις σημαίνουν τρομερούς μπελάδες για την Ευρωπαϊκή Ένωση:
- Αστάθεια και νέες εκλογές
- Συνασπισμός κεντροδεξιάς κεντροαριστεράς λίγκας Βορρά. Σε αυτή την περίπτωση μεγάλο κομμάτι της κυβερνητικής ατζέντας θα τεθεί από την ευρωσκεπτικιστική αντιμεταναστευτική λίγκα.
- Το σενάριο που οι Βρυξέλες δεν θέλουν να σκέφτονται καν και που κατά την εκτίμηση μου είναι το πιθανότερο: Συμμαχία 5 Αστέρων με λίγκα. Καρεδάκι ευρωσκεπτικισμού και αντιμεταναστευτικής πολιτικής.
Στο τρίτο σενάριο, η νέα Γερμανική κυβέρνηση πρέπει να μάθει να γλύφει εκεί που έφτυνε καθώς το Itexit είναι ένα ατύχημα που είναι πολύ πιο κοντά απ’ ότι φαντάζονται.
Σε μια τέτοια εξέλιξη, η ευρωζώνη απλά θα διαλυθεί και θα ξεκινήσει μια περίοδος οικονομικού χάους.
Οι Γερμανοί λοιπόν πρέπει να μάθουν να γλύφουν εκεί που φτύναν. Κι οι Έλληνες το ακριβώς αντίστροφο.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/3/2018
Ιταλία: και τώρα, τί;
Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο σενάριο και το χειρότερο σενάριο θα μπορούσε να είναι μια μη λειτουργική κυβέρνηση.
Στην αψυχολόγητη τοποθέτηση του Γιούνκερ έσπευσε να απαντήσει ο ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι: “θα τον καθησυχάσω λέγοντάς του ότι σε κάθε περίπτωση όλες οι κυβερνήσεις είναι λειτουργικές, οι κυβερνήσεις κυβερνούν”. Βέβαια, ο πρόεδρος της Κομμισσιόν θα έπρεπε να ήταν από μόνος του ιδιαίτερα προσεκτικός μιλώντας για την Ιταλία. Δεν θα έπρεπε να ξεχνάει ότι η Ιταλία στα 157 χρόνια τής σύγχρονης ιστορίας της (από το 1861 όταν ο Γαριβάλδης δημιούργησε το πρώτο ενωμένο “Βασίλειο της Ιταλίας”), μετράει 128 κυβερνήσεις. Αυτό σημαίνει ότι, αν εξαιρέσουμε τα 21 χρόνια φασιστικής διακυβέρνησης του Μουσσολίνι, οι ιταλοί αλλάζουν κυβέρνηση σχεδόν μια φορά τον χρόνο κατά μέσον όρο. Και όμως, αυτή η χώρα εξακολουθεί να κυβερνιέται. Ίσως όχι με τρόπο αρεστό στο κύριο Γιούνκερ αλλά κυβερνιέται.
Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι με το δίκιο του ήταν ανήσυχος ο Γιούνκερ, κάτι που σαφώς υπογραμμίζεται από το αποτέλεσμα των εκλογών. Με πρώτη δύναμη το κάθε άλλο παρά ξεκάθαρα φιλοευρωενωσιακό “Κίνημα πέντε αστέρων”, με ισχυρότερο κομματικό σχηματισμό την κολεγιά τού -κάθε άλλο παρά συμπαθούς στις Βρυξέλλες- Μπερλουσκόνι με τα ευρωσκεπτιστικά κόμματα “Λέγκα του Βορρά”, “Αδελφοί τής Ιταλίας” και “Εμείς με την Ιταλία” και με τον ίσως πιστότερο σύμμαχό τους, το “Δημοκρατικό Κόμμα” (βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!) εμφανώς εξασθενημένο, οι Βρυξέλλες έχουν κάθε λόγο να περιμένουν με αγωνία την επόμενη μέρα.
Όντως ο ιταλικός ευρωσκεπτικισμός προβληματίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ιταλοί ξέρουν ότι το χρέος τους είναι το υψηλότερο (σε απόλυτα ποσά) στην ευρωζώνη αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνουν ότι ακριβώς αυτό το μέγεθος αποτελεί και εγγύηση πως κανείς δεν θα τους αφήσει να σωριαστούν, μιας και κάτι τέτοιο θα σήμαινε όχι απλώς την διάλυση της νομισματικής ένωσης αλλά και την καταστροφή εθνικών οικονομιών άμεσα εξαρτημένων από την δική τους (Γαλλία, Γερμανία κλπ).
Παράλληλα, η Ιταλία δεν προσφέρεται για λύσεις σαν εκείνες που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία ή την Κύπρο. Δυστυχώς για τα νεοφιλελεύθερα κέντρα λήψης αποφάσεων, ο χρόνος έχει αποδειχτεί πια καλός δάσκαλος για την Ρώμη, η οποία δεν μπορεί να “τσιμπήσει” σε δολώματα τύπου PSI ή κουρέματος καταθέσεων, εφ’ όσον τα καταστροφικά αποτελέσματα τέτοιων επιλογών έχουν γίνει ήδη σαφή. Για να το πούμε διαφορετικά, ούτε οι Βρυξέλλες ούτε η Φρανκφούρτη έχουν πλέον το κατάλληλο δόλωμα για να πιάσουν ένα τόσο μεγάλο ψάρι.
Κατ’ επέκταση, η Ρώμη δεν έχει κανένα λόγο να σκύψει το κεφάλι σε οποιονδήποτε “θεσμό” και μπορεί με -μικρότερη ή μεγαλύτερη- άνεση να συνεχίσει τον γνωστό κεϋνσιανό δρόμο τής ανάπτυξης μέχω της δημιουργίας ελλειμμάτων. Έναν δρόμο, δηλαδή, που εξυπηρετεί το εγχώριο κεφάλαιο και όχι το γερμανικό. Πολύ περισσότερο αφού η ΕΚΤ δεν υπάρχει περίπτωση να πάψει να αγοράζει ιταλικά ομόλογα (κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για το ευρώ), διατηρώντας έτσι χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.
Κατόπιν όλων αυτών, το ερώτημα περί της επόμενης μέρας στην Ιταλία χάνει μεγάλο μέρος από την βαρύτητά του και η απάντηση στην αγωνία τού κυρίου Γιούνκερ γίνεται μάλλον ξεκάθαρη: ό,τι κι αν συμβεί, η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι -κατά το μάλλον ή ήττον- “μη λειτουργική”, όπως εννοεί τον όρο ο πρόεδρος της Κομμισσιόν. Όποια κυβέρνηση συνεργασίας κι αν σχηματιστεί, είτε από το “Κίνημα πέντε αστέρων” και την “Λέγκα του Βορρά” είτε από το μπερλουσκονικό “Φόρτσα Ιτάλια” και το “Δημοκρατικό Κόμμα” είτε ο,τιδήποτε άλλο, το πιθανώτερο είναι ότι το ευρωπαϊκό διευθυντήριο δεν θα περάσει ιδιαίτερα ευχάριστες μέρες μαζί της. Αυτή την φορά το ιταλικό πολιτικό σκηνικό αναμένεται να εξυπηρετήσει περισσότερο το ντόπιο παρά το ευρωπαϊκό κεφάλαιο (αυτό που κατ’ ευφημισμό λέγεται και “ευρωπαϊκό όραμα”).
Φυσικά, υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο να αναζητηθεί διέξοδος με τον πιο γνωστό στους ιταλούς τρόπο: με νέες εκλογές. Μόνο που αυτή την φορά δεν φαίνεται πώς μπορεί να αλλάξει κάτι ριζικά μ’ αυτόν τον τρόπο.
http://teddygr.blogspot.gr