Η επιλογή δείχνει αυτομάτως την πορεία της Ελλάδα απ’ το 1974: απόλυτη, αυτιστική εσωστρέφεια, άρνηση της πραγματικότητας, αποφυγή κάθε διεθνούς ανταγωνισμού. Μετά τον Εμφύλιο βγαίνουμε πάλι εκτός Ιστορίας, εκτός εξέλιξης, οικειοθελώς. Η Ελλάδα δεν θέλει να υπάρχει -και το διατυμπανίζει. Αιτία, η αλλοτριωμένη ταυτότητά της και η απορρέουσα διασάλευση.
Δεν το αντιλαμβανόμαστε, γιατί είμαστε μέρος του προβλήματος κι αδυνατούμε να γίνουμε προπομποί της λύσης. Οι τρίτοι το διαπιστώνουν και μας ελεεινολογούν -βλέπε παλαιότερες δηλώσεις Ερντογάν: «Μας είπαν, με το συμπάθιο, Ελληνες».
Το 1974 η Ελλάδα έχει δικτατορικό αμερικανοκινούμενο καθεστώς. Η Κύπρος, ελληνικό κράτος, έχει πρόεδρο τον Μακάριο, ριψοκίνδυνη ισχυρότατη προσωπικότητα. Η δεύτερη χούντα, με αμερικανική καθοδήγηση, τον ανατρέπει. Εισβάλλει η Τουρκία δήθεν σαν εγγυήτρια δύναμη, δυνατότητα που της είχαν δώσει οι Καραμανλής-Αβέρωφ με τη συνθήκη της Ζυρίχης. Εντρομη η χούντα παραδίδει την εξουσία στον λιποτακτήσαντα Καραμανλή, που δεν κούνησε το δαχτυλάκι του να τη ρίξει. Η Τουρκία καταλαμβάνει το 37% της Κύπρου.
Ο ΟΗΕ καταδικάζει εισβολή και κατοχή, απαιτώντας την αποχώρηση στρατευμάτων και εποίκων, η Τουρκία αδιαφορεί. Μαζί με Ισραήλ, ΗΠΑ, Αγγλία περιφρονούν οποιαδήποτε απόφαση του ΟΗΕ.
Ηυπαίτιος Ελλάδα τι κάνει κοντά στην επέτειο της εισβολής; Γιορτάζει με βαρύγδουπες πομφόλυγες το εσωτερικό γεγονός, τη μεταπολίτευση, όρος παραπλανητικός, που αποκρύπτει την πραγματικότητα και την καταστροφική αλλαγή των συσχετισμών. Αποδέχεται το εξωτερικό γεγονός. Δείχνει να γιορτάζει, μαζί με την Τουρκία, την παράνομη κατάληψη της Κύπρου.
Στέλνει σαφές μήνυμα, προς γείτονες και μη. Δεν μας ενδιαφέρει ο κόσμος και η θέση μας σ’ αυτόν και στην Ιστορία, η εξέλιξη και το μέλλον. Μας ενδιαφέρει η αντανάκλασή μας στον καθρέφτη, με φωτοστέφανο ρητορείες. Δεν θέλουμε ανταγωνισμό, θέλουμε εσωτερικές «διαμάχες».
Οι Τούρκοι γιορτάζουν την εισβολή: εβδομήντα εκατομμύρια εναντίον 500.000 χιλιάδων αόπλων, ειδικά μετά τη χουντική απόσυρση της μεραρχίας. Γιορτάζουν με απίθανες γελοιότητες, αστυνομικοί κάνουν κωλοτούμπες πάνω σε μηχανές, τα ελληνικά ΜΜΕ απουσιάζουν.
Η 24η Ιουλίου είναι ημέρα πένθους, οι δεξιώσεις πρέπει να καταργηθούν. Γιορτή της Δημοκρατίας είναι το Πολυτεχνείο, η απόπειρα, 13.8.68, του Παναγούλη (καταδικάσθηκε σε θάνατο στις 17 Νοεμβρίου ’68), η απόπειρα ανατίναξης της αμερικανικής πρεσβείας από τους Τσικουρή-Αντζελόνι, που διαμελίσθηκαν τοποθετώντας βόμβα δυναμίτιδας, 2.9.70. Ο Γιώργος Τσικουρής ήταν Κύπριος, 25 χρόνων, ο πατέρας του είναι αγνοούμενος. Η Αντζελόνι, 30 χρόνων, Ιταλίδα.
Αυτές οι ενέργειες σηματοδοτούν την αντίσταση και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αλλά δεν έριξαν τη χούντα, να σωθεί η Κύπρος κι εμείς. Η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική, ο ψυχισμός μας θα ήταν διαφορετικός, αν δεν είχε καταληφθεί η Κύπρος.
Αλλά δεν ενδιαφέρει την πολιτική μας ηγεσία η Κύπρος και ο διεθνής ανταγωνισμός, γιατί η διεκδίκηση και η αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας, η απάντηση στις τουρκικές απειλές, στα 12 μίλια, η κατάργηση του προξενείου στη Θράκη, προϋποθέτουν οργάνωση και ανάπτυξη της Ελλάδας, κι αυτό ακριβώς δεν ενδιαφέρει την πολιτική τάξη που παρασύρει το λαό στον κατήφορό της. Η πρόσφατη ιταμότατη στάση του επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στην τολμηρή (αν και ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ) κ. Θεοχάρους είναι ενδεικτική. Το αφελές σύνθημα «δεν παραχωρούμε τίποτα, δεν διεκδικούμε τίποτα», ακριβώς η ιστορία του ανθρώπου δηλαδή, έχει μετατραπεί: τα παραχωρούμε όλα, δεν διεκδικούμε τίποτα.
Η Ελλάδα αρνείται να είναι κέντρο του Ελληνισμού, προτιμά αποικία που διοικούν αργυρώνητοι και δούλοι.
Αλλιώς, θα αντιδρούσε, π.χ., στην προκλητικότητα Ερντογάν (τόσα χρόνια συνεργαζόταν με το Ισραήλ, τώρα σκυλεύει την ηρωική Παλαιστίνη) καταγγέλλοντας τα εγκλήματα της Τουρκίας που δεν δικαιούται να μιλάει όσα παλαιστινιακά μαντίλια κι αν φορέσει ο Ερντογάν. Να θυμίσουν τους νεκρούς της Κύπρου, τις γενοκτονίες Αρμενίων, Ασσυρίων, Κούρδων, Ποντίων, Μικρασιαστών, τη συνεργασία τους με ναζί και Εγγλέζους. Σιωπή.
ΗΑλβανία προσπαθεί πάλι να διαλύσει την ελληνική μειονότητα, σιωπή. Απαγορεύει να ψάξουμε τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών, το επιτρέπει στη φασιστική σύμμαχό της Ιταλία. Ελληνες μειονοτικοί καταπιέζονται, τους δολοφονούν ισοπεδώνοντάς τους με αυτοκίνητα, σιωπή. Ανακαλεί τη συμφωνία για την ΑΟΖ, δεν αναγνωρίζει ΑΟΖ στα Διαπόντια νησιά, εμείς προεδρεύουμε στην Ε.Ε. και βοηθάμε την ένταξή της. Με τα Σκόπια, ομοίως. «Σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει». Πρωθυπουργός Μητσοτάκης. Αρχιαποστάτης ατιμώρητος, όπως η συντριπτικότατη πλειονότητα των χουντικών με το κατάπτυστο «στιγμιαίο έγκλημα». Ατιμώρητοι, όπως οι ταγματασφαλίτες.
Η Παλαιστίνη σφαγιάζεται, συμπαραστεκόμαστε και άριστα πράττουμε. Αλλά οφείλουμε να συμπαρασταθούμε και στο Ριζοκάρπασο, για να μην είμαστε ανέξοδοι φαφλατάδες. Τι είναι το Ριζοκάρπασο; Ρωτήστε τις ΜΚΟ, το «Ελσνίκι Γουότς», τους αλληλέγγυους, την Ε.Ε.
* Συγγραφέας
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=441371