Κώστας Αλεξανδράκης
Ο Δυτικός πολιτισμός φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Ο προσεκτικός αναγνώστης των ημερών θα μπορεί να αφουγκραστεί με βεβαιότητα αυτή την αλήθεια, πικρή ή γλυκιά, όπως το δει κανείς. Ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα ως προς την δημιουργία πολιτισμών, δηλαδή την δημιουργία στόχων και ερωτημάτων και εν συνεχεία την επιδίωξη επίτευξης και απάντησης τους, αντίστοιχα.
Στο πλαίσιο αυτό ο πολιτισμός, τον οποίο η Ελλάδα εγκαινίασε με φιλοσόφους, όπως ο Πλάτων και ο Σωκράτης, βασιλείς, όπως ο Λεωνίδας και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επιστήμονες και πανεπιστήμονες, όπως ο Δημόκριτος, αλλά και πολλοί σύγχρονοι όπως ο καθηγητής Παπανικολάου και ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, φαίνεται να βρίσκεται στην γεροντική του ηλικία, έχοντας περάσει ήδη το στάδιο του παλιμπαιδισμού και προχωρόντας γοργά προς τον Θάνατο. Τα συμπτώματα της ασθένειας που κατατρώγει το σώμα του πολιτισμού αυτού είναι εμφανή πλέον και στον πιο άσχετο από αυτά τα ζητήματα. Τα χαρακτηριστικά της σημερινής μας κοινωνίας, αυτής που βιώνουμε όλοι μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα τελευταία στάδια ενός καρκινώματος, το οποίο κατατρώγει τις σάρκες του πολιτισμού μας εδώ και περίπου δύο αιώνες, ενός καρκινώματος που μόνο ένας Άνδρας μπήκε στην διαδικασία να προσπαθήσει να καυτηριάσει, αλλά δυστυχώς για όλους μας απέτυχε υποκύπτωντας στην πίεση ενός κόσμου με αυτοκαταστροφικές διαθέσεις. Σκοπός ενός πολιτισμού είναι να εκφράσει το Είναι ενός Λαού και πλέον αυτό το Είναι δεν υπάρχει· έχει πολυδιασπαστεί σε αμέτρητα Εγώ που το καταπολεμούν, το πνίγουν, το σκοτώνουν. Στην πραγματικότητα αυτό που βιώνουμε είναι μια ευκαιρία, ο τελευταίος, ίσως, σπασμός του σώματος του πολιτισμού μας.Σκοπός ενός Πολιτισμού, προείπαμε, είναι η έκφραση του Είναι του Λαού που τον δημιουργεί. Η απόδοση απαντήσεων στα αρχέγονα αναπάντητα ερωτήματα, έτσι όπως θα ήθελε να τα απαντήσει ο κάθε Λαός. Ο ορισμός στόχων, η χάραξη στρατηγικής επίτευξης τους και η πορεία προς αυτήν. Η έκφραση των φυσικών και μεταφυσικών ανησυχιών του Ανθρώπου αυτού του Πολιτισμού. Συνεπαγωγικά Πολιτισμός είναι οι Τέχνες, οι Επιστήμες, η Πολιτική, η Θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα και συνεπώς το σύνολο αυτό παράγεται από έναν Λαό και μπορεί να γίνει αντιληπτό στην ολότητα του από αυτόν τον Λαό και μόνο. Πολιτισμός είναι ο καθρέφτης στον οποίο αντικατοπτρίζεται το Είναι ενός Λαού και αυτός αυτόφωτος πλέον λάμπει σε όλη την σφαίρα επιρροής του. Τι γίνεται όμως όταν το Είναι παύει να υπάρχει; Προφανώς όταν λείψει το πρότυπο, παύει να υπάρχει και το είδωλο, όταν δηλαδή δεν υπάρχει πλέον Λαός ή όταν ο Λαός έχει απωλέσει το Είναι του, παύει να υπάρχει πολιτισμός. Το Είναι της Λαϊκής Κοινότητας είναι ο δεσμός αίματος μεταξύ των μελών της και οι συνεπαγωγές της κοινής ζωής και τριβής μεταξύ αυτών. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται η Επιστήμη δεν είναι ένας και μοναδικός, αλλά αντιστοιχεί στην εικόνα της Φυλετικής Ψυχής μιας Λαϊκής Κοινότητας· αυτό ισχύει και στις αυστηρότερες των επιστημών. Επί παραδείγματι ας πάρουμε τα μαθηματικά, την αυστηρότερη, ίσως, επιστήμη. Μια από τις σημαντικότερες έννοιες των σύγχρονων μαθηματικών, σε όλα τους τα πεδία, είναι η έννοια του απείρου, έννοια την οποία οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι και Μαθηματικοί προσπαθούσαν να ξεπεράσουν, χωρίς να την αγγίξουν. Εμπρός στο κοσμοθεωρητικό αυτό εμπόδιο χρησιμοποιήσαν πολλές «υπεκφυγές», τεχνικές για να το προσεγγίσουν, χωρίς όμως να το αγγίξουν, τεχνικές, όπως η μέθος της Εξαντλήσεως. Με παρόμοιο τρόπο που δεν θέλαν να αγγίξουν το απείρως μεγάλο, δεν θελήσαν ποτέ να αγγίξουν και το απείρως μικρό, το μηδέν.
Ας δούμε όμως σήμερα, σαν γιατροί που κοιτάνε τα συμπτώματα σε έναν ασθενή, τι αλλαγές έχουν περιέλθει στις προαναφερθείσες εκφάνσεις του Δυτικού πολιτισμού, στον οποίο έχει ταχθεί εδώ και πολύ καιρό και η Ελλάδα. Δεν θα ομιλήσουμε για τον Αμερικανισμό, αφού αυτός είναι η ακραία περίπτωση, που προσπαθεί παγκοσμίως, πλέον, να επιβληθεί. Θα μιλήσουμε, όμως, για την εξέλιξη του πολιτισμού μας, ως έχει μέχρι στιγμής, προ της πλήρους επικράτησης του Αμερικανισμού και θα ξεκινήσουμε κοιτάζοντας την ίδια την κοινωνία μας. Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ παρά να δώσω ένα δίκιο στους διεθνιστές, για να το πάρω πίσω την ίδια στιγμή, φυσικά. Όντως ο άνθρωπος των μητροπόλεων, στις οποίες πλέον έχουμε οι περισσότεροι συνωστιστεί, τείνει να γίνει απάτριδος, άθρησκος και μηδενιστής, όμως καταλαβαίνοντας την δομή, που τους επιτρέπει έστω και σε απειροελάχιστο επίπεδο την ύπαρξη, απέτυχαν να αισθανθούν την τάση. Όντως ο άνθρωπος έχει διασπαστεί σε ένα πολυατομικό αντικοινωνικό συνοθύλευμα, όμως οι θιασώτες του ιστορικού υλισμού απέτυχαν να αντιληφθούν ότι η Ιστορία κινείται σαν ελατήριο σε αυτά τα θέματα ανάμεσα στις τάσεις. Ναι, είναι δύσκολο για έναν κάτοικο της Αθήνας να αισθανθεί Πατρίδα και Θεό, είναι δύσκολο να αισθανθεί μέλος μιας συγκροτημένης κοινωνίας· δεν βρίσκει χώμα για να συνδεθεί με την Γή, δεν βλέπει ουρανό για να συνδεθεί με το Θείο, δεν έχει χρόνο, ελέω καπιταλισμού, να εγκολπιστεί στην Λαϊκή Κοινότητα. Όμως αυτό ακριβώς σημαίνει τον επικείμενο θάνατο των διαλυτικών ιδεών και όχι την επικράτηση τους, αφού όντας κάτι το μη φυσικό είναι μοιραίο να καταλήξουν στο μη Όν. Προς το παρόν, όμως, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον άκρατο υλισμό, τον ατομισμό και εν γένει την επικράτηση του αχαλίνωτου Εγώ, την διάλυση του συλλογικού Όντος εμπρός στην επέλαση των μικροσκοπικών Εγώ μας.
Στις τέχνες δεν μπορούμε παρά να διαισθανθούμε την ίδια αποδόμηση του Είναι της Λαϊκής Κοινότητας σε αμέτρητα μικροσκοπικά Εγώ και συνεπώς την ίδια την αποδόμηση του πολιτισμού, όπως άλλωστε διαφάνηκε και από την ματιά μας στην κοινωνία. Ο κάθε πολιτισμός έχει τις μορφές τέχνης του και τις τεχνοτροπίες του στις ήδη υπάρχουσες τέχνες. Οι Έλληνες είχαν τον δωρικό και τον ιωνικό ρυθμό, οι άραβες τα αραβουργήματα, στην Ευρώπη αργότερα εμφανίστηκε το μπαρόκ, το Βυζάντιο είχε τις αντίστοιχες δικές του τεχνοτροπίες και μουσικές. Ο κάθε πολιτισμός είχε κάτι, το οποίο αντιπροσώπευε την Λαϊκή Κοινότητα και την Φυλή εκείνη την στιγμή. Πολλοί μπορεί να επιχειρηματολογήσουν ότι όλα αυτά δεν ήταν προέκταση της Φυλετικής Ψυχής του κάθε Έθνους, όμως αυτό δεν είναι σκοπός μας να αναλυθεί τώρα, αν και φανερά ήταν. Στην σημερινή εποχή άραγε υπάρχει τέχνη; Σίγουρα και ναι και μάλιστα πολλές και διάφορες μορφές της, ριζοσπαστικές και μη. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει κάποια μορφή τέχνης που να εκφράζει την Λαϊκή Κοινότητα, αλλά αντιθέτως το ζήτημα αυτό έχει υποπέσει σε καθαρά υποκειμενικό, εγωιστικό επίπεδο με πολλά και διάφορα γούστα να καλύπτονται σε οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς ως τέχνη ή α-τέχνη. Θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογεί με τις ώρες αφορίζοντας το ένα είδος τέχνης και αποδεχόμενος το άλλο, όμως το γεγονός παραμένει ότι η σημερινές μορφές τέχνης αποτελούν μια σαφή ένδειξη της διάλυσης και της άρνησης στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μας, καθισταμένη, αργά αλλά σταθερά, ακοινωνία, με ανθρώπους ακοινώνητους. Όποιος θέλει μπορεί κοιτάζοντας απλά τον περίγυρο του να δει την αύξηση αυτής της συγκεκριμένης κατηγορίας. Η επέλαση της «έθνικ» υποκουλτούρας είναι ένα σαφές παράδειγμα της σύγχυσης και α-κοινωνίας, για την οποία συζητούμε.
Στην Θρησκεία έχουμε την ορθή επανάληψη των παραπάνω φαινομένων, δεν περιμέναμε άλλωστε και τίποτε διαφορετικό, αφού όλα αυτά, εν τέλει, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η αλήθεια είναι ότι στην σημερινή δυτική κοινωνία έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, όσον αφορά τον «καταστατικό χάρτη των θρησκειών» στην ήπειρο μας και στον πολιτισμό μας. Επικρατώντα ή συντόμως επικρατώντα, δεδομένης της δυναμικής τους, «δόγματα» είναι αυτή τη στιγμή ο ντεϊσμός, ο αγνωστικισμός και ο αθεϊσμός. Στο μεν πρώτο αναγνωρίζεται η ύπαρξη Θεού, ως δημιουργού, αλλά τονίζεται η μη παρέμβαση του στον κόσμο μετά την δημιουργία. Στο δεύτερο έχουμε άρνηση και του Θεού και, προφανώς, της παρέμβασης του. Ο τρίτος δηλώνει άγνοια ή και αδιαφορία, αναλόγως. Και οι τρεις έχουν ένα κοινό δομικό χαρακτηριστικό, το οποίο απαντάται και στις σύγχρονες μονοθεϊστικές Θρησκείες, είναι ότι θέτουν τον Θεό εκτός του Κόσμου, λίγο έως πολύ. Του λόγου το αληθές, περί της δυναμικής των εν λόγω κινημάτων, μπορεί πέρα από μια απλή συζήτηση σε έναν χώρο σύναξης νέων να βεβαιωθεί και από σχετικές έρευνες. Ακόμα πιο έντονα θα φαινόντουσαν τα αποτελέσματα αν σε όλους αυτούς συμπεριλαμβάνονταν και οι ένθεοι «από γεννησιμιού», δηλαδή αυτοί που βαφτίστηκαν, αλλά δεν ασχολήθηκαν ή ενδιαφέρθηκαν ποτέ για το ζήτημα. Καλό ή κακό το έχουμε σχολιάσει ήδη πολλάκις. Το αδιαμφισβήτητο είναι, όποια άποψη και αν έχει κάποιος για τα παραπάνω, ότι για άλλη μία φορά βλέπουμε, σε μια εκδήλωση της κοινωνίας μας την άρνηση, αφού περνάμε γοργά από την Θρησκεία στην ά-θρησκεία. Το που θα οδηγήσει αυτό, προφανές. Μια κοινωνία σοφιστών, αμφισβητιών που μοιραίως θα έχει την τύχη που είχαν και οι προηγούμενες γενέες αυτών, δηλαδή θα καταλήξουν να εξουσιάζονται. Ο λόγος είναι απλός στην ουσία του, αφού ο κάθε άνθρωπος θέτει σε κάποια φάση της ζωής του την «εξ άνωθεν» εντολή του. Η ύπαρξη Θεού, όποιος και αν είναι αυτός – πλην χρήματος και εαυτού – μειώνει αυτομάτως το Εγώ του ανθρώπου και το θέτει σε δεύτερη, τουλάχιστον, μοίρα. Η Θρησκεία, λοιπόν, είναι η Μήτρα των Ηρώων, αυτών που θυσιάζουν τον εαυτό τους για ένα ανώτερο ιδανικό, για μια Ιδέα, για μια Πίστη. Η α-θρησκεία αντιστοίχως είναι η μήτρα μεγαλοσχήμονων Εγώ που είναι μοιραίο να καταλήξουν στο μηδέν, μητέρα δειλών και ιδεοτελών ανθρωποειδών, οσφυοκαμπτών και ανύπαρκτων, τους οποίους βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται στην κοινωνία μας. Προφανώς στην τελευταία κατηγορία ανήκουν και πολλοί ένθεοι που πλέον έχουν καταλήξει να έχουν ένα Εγώ τόσο μεγάλο που να τους κάνει να νομίζουν ότι ο κόσμος γυρνάει γύρω τους.
Στις Επιστήμες και εν γένει τα γράμματα έχουμε παρόμοια φαινόμενα με την επικράτηση της εξειδίκευσης και “της Παιδείας στην υπηρεσία των αγορών”, δηλαδή μια πλήρης εμπορευματοποίηση ακόμα και του βασικότερου καθοδηγητή της κοινωνίας μας, ο οποίος περνά όλο και περισσότερο υπό τον έλεγχο της “ελεύθερης οικονομίας”, όπως και οι κυβερνώντες μας. Οι Επιστήμες και τα Γράμματα, το πνεύμα ενός πολιτισμού, είχε πάντοτε ως σκοπό την έκφραση, την εξωτερίκευση με λέξεις και πορίσματα, αυτού του Πολιτισμού, αυτής της Λαϊκής Κοινότητας. Έτσι υπήρξε ο Πλάτων, έτσι υπήρξε ο Αριστοτέλης, έτσι υπήρξαν ακόμα και οι υλιστές φιλόσοφοι της αρχαιότητας, αλλά και άλλων εποχών. Τώρα η Φιλοσοφία έχει μηδενιστεί, πολλές Επιστήμες είναι ψευδοεπιστήμες που εξυπηρετούν μόνο πολιτικά συμφέροντα, εις βάρος της Αλήθειας, και ποιητές δεν ξέρω κανέναν που θα μπορούσε να εμπνευστεί από την σημερινή εποχή και να γράψει κάτι χωρίς την παρακμή ή τον μηδενισμό έκδηλο. Δεν θα μιλήσω καν για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια και το “άσυλο”, του οποίου την ψευτοκατάργηση τόσο ξεδιάντροπα χρησιμοποίησαν κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί πολιτικάντηδες στην Ελλάδα για να προσδέσουν τα Πανεπιστήμια της Ελλάδας στο άρμα των αγορών. Δεν έχει νόημα να μιλήσω για αυτά· κάτι τέτοιο θα προσέδιδε έναν πιο αρνητικό τόνο, που ίσως θα ήταν επιθυμητός, αλλά δεν θα το κάνω για λόγους ακρίβειας, άλλωστε νομίζω ότι το νόημα έχει ήδη αποκαλυφθεί επαρκώς. Θα αναφέρω μόνο κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού με την απόρριψη αληθειών από την παγκόσμια πανεπιστημιακή κοινότητα, λόγω “μη πολιτικής ορθότητας”, με την προσκόλληση των οικονομικών επιστημών σε δόγματα που πολλαπλώς έχουν αποδειχθεί καταστροφικά, όπου επικράτησαν, με την οχλοποίηση κάθε τι όμορφου και ανώτερου, εν γένει, και τον μοιραία επερχόμενο υποβιβασμό του.
Είναι εμφανές ότι ο Δυτικός πολιτισμός συντόμως θα πνιγεί σε αυτά που στο τέλος του ανέδειξε. Θα αποπροσωποποιηθεί μέσα σε ένα χάος καπιταλιστικών διαφημιστικών φωτεινών επιγραφών με την Αστυνομία να ελέγχει ακόμα και τις σκέψεις του καθενός, προς χάριν φυσικά της “ελευθερίας” και της “δημοκρατίας”. Αυτά, βέβαια, ο κάθε ένας μπορεί να τα φανταστεί και να τα προβλέψει, άλλωστε το εκπληκτικό θα ήταν άμα τα προέβλεπε κάποιος στο απώτερο παρελθόν, τώρα βρίσκονται αρκετά κοντά για να φαίνονται εμφανώς. Ακόμα και ο πιο αναίσθητος στα εθνικά και φυλετικά θέματα μπορεί πλέον να δει την “σύμπτωση” συμφερόντων και απόψεων, ανάμεσα στο βαθύ σύστημα και τους όψιμους αριστερούς αντιπάλους του, οι οποίοι δηλώνουν από τη μία αντικαπιταλιστές, αλλά από την άλλη στηρίζουν τις ιδέες και τις επιταγές του συστήματος μέχρι και το τελευταίο, πιο ανούσιο γράμμα τους. Αυτοί οι “αντικαπιταλιστές” από την μία, αλλά από την άλλη υλιστές και εγωιστές είναι προφανές ότι ζουν και εργάζονται για την αποδόμηση του ανθρωπίνου Είναι, όπως το ορίσαμε, και την πλήρη επικράτηση του Εγώ με σκοπό την αποδυνάμωση της όποιας αντίδρασης ενάντια στα εξουσιαστικά σχέδια των αφεντικών τους.
Όμως η Ιστορία έχει αντικρύσει και άλλες φορές πολιτισμούς να πεθαίνουν και να χάνονται, δεν θα χύσει δάκρυα για εμάς και για τον πολιτισμό στον οποίο ζούμε. Ούτε καν πρόκειται να επιτρέψει την υποστήλωση του. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω, παρά μόνο μπροστά πηγαίνει, όμως θα ευλογήσει σίγουρα την δημιουργία ενός Γ’ Ελληνικού Πολιτισμού. Άλλωστε οι υπόλοιπες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας δεν είναι και ιδιαιτέρως θελκτικές. Η μία είναι η εποχή του άκρατου απάνθρωπου καπιταλισμού, είτε “παραδοσιακού” με παραγκουπόλεις άμα επικρατήσουν οι ΗΠΑ, είτε μετακομμουνιστικού, αλά Κίνα, με ανθρώπους μηρμύγκια αν η Κίνα συνεχίσει να γιγαντώνεται ανεξέλεγκτα. Απεναντί σε αυτά εμείς με όπλο την Πίστη μας, με χρέος μας να αδράξουμε κάθε ευκαιρία προκειμένου να συσπειρώσουμε τον Λαό, να σπάσουμε την μονοκρατορία του υλισμού, του εγωισμού, του “παρτακισμού” και να επιστρέψουμε τα ιδανικά της Ελληνικής Φυλής στον δικαιούχο τους. Να δώσουμε σε όλους τους Έλληνες να καταλάβουν ότι ο κάθε Λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει και ότι θα πρέπει αυτοί να δείξουν στην Ιστορία ότι δεν τους αξίζει ο βούρκος στον οποίο τους έχουν πετάξει. Να το αποδείξουν όχι με λόγια και προσευχές, αλλά με συσπείρωση και αδιαπραγμάτευτο ολομέτωπο αγώνα ενάντια σε όλες τις πτυχές του σχεδίου των παγκόσμιων εξουσιαστών. Από την προσπάθεια για σκλάβωμα των Εθνών μέσω των χρεών μέχρι την λαθρομετανάστευση που θα τους προσφέρει τα φθηνά εργατικά χέρια και τον δούρειο ίππο μέσα στις κοινωνίες μας. Από την Άλωση της Παιδεία μας με τα υλιστικά τους “ιδεώδη” μέχρι την κατάλυση της ίδιας της έννοιας της αξιοπρέπειας μέσα από την ανεργία, τον πληθωρισμό και τα δάνεια. Ολομέτωπο Αγώνα με Μονόδρομο την Νίκη!
Κώστας Αλεξανδράκης
http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-egw-enantion-ths-laikhs-koinothtas#.UB9-4aDevt8