Το Σκανδιναβικό μοντέλο προτείνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι
Μια από τις βασικές στρεβλώσεις της χώρας που οδήγησαν στη χρεοκοπία, είναι ότι πολλές περιοχές (ορεινές -ημιορεινές, απόμακρες από μεγάλα αστικά κέντρα ή τον απομακρυσμένο νησιώτικο χώρο) έχουν απογυμνωθεί από παραγωγικής ηλικίας πληθυσμό και δραστηριότητες. Η Πολιτεία δυστυχώς δεν έδωσε ανάλογο ενδιαφέρον και σημασία στο φαινόμενο που με τη μαζική αστική μετανάστευση πλέον έχει χρονικό βάθος δεκαετιών.Εξ ίσου επιπόλαια ήταν και η μη αντιμετώπιση αυτής της ουσιαστικά ερημοποίησης, μέσα από μια επενδυτική πολιτική, που θα δίνει εναύσματα και κίνητρα για νέες δραστηριότητες σε περιοχές που διαθέτουν αντίστοιχες πρώτες ύλες, αυξάνοντας έτσι την προστιθέμενη αξία της παραγωγής. Αντίστοιχες πολιτικές έχουν εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία, τόσο στην Σκανδιναβία, όσο και στην ορεινή Αυστρία, χώρες όπου συγκρατήθηκε στην απομακρυσμένη ύπαιθρο ο πληθυσμός και μειώθηκαν παράλληλα σε οικονομικό επίπεδο οι (χωρικές και όχι μόνο) ανισότητες.
Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, αλλά και παλιότερες αναφορές του υπουργού Οικονομικών, η κυβέρνηση έχει υποβάλλει αίτηση για ειδικές οικονομικές ζώνες. Οι πληροφορίες αυτές φαίνονται να επιβεβαιώνονται πλήρως από εκτενείς αναφορές διαφόρων πολιτικών παραγόντων, όπως ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σοσιαλιστής Μάρτιν Σουλτς, που υπερθεματίζει για την καθιέρωση τους και στη χώρα μας.
Με μια διευκρίνιση: Προκρίνει ως λύση το μοντέλο της Πολωνίας, όπου προτάσσεται το επιχειρηματικό συμφέρον και οι απασχολούμενοι σ’ αυτές αμείβονται με μικρότερους μισθούς και αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά σ’ αυτά των χωρών της Σκανδιναβίας και της Αυστρίας. Δεν αξιολογεί επίσης το αποτέλεσμα που επέφερε η ρύθμιση αυτή τόσο στην πρώτη, όσο και στις δεύτερες.
Ο εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πρασίνων Θανάσης Παπακωνσταντίνου δήλωσε σχετικά:
“Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούν ενδεδειγμένη και αναγκαία την οικονομική θωράκιση των φτωχότερων περιοχών της χώρας. Αυτή μπορεί να προκύψει μέσα από ουσιαστικά κίνητρα αλλά και άλλα μέτρα, που θα ευνοούν την αξιοποίηση και επεξεργασία των πρώτων υλών τους εκεί, αυξάνοντας σε αγαστή συνέργεια με την τοπική οικονομία την προστιθέμενη αξία της οικονομίας.
Αντιτίθενται όμως σε κάθε χειραγώγηση απασχολούμενων και δραστηριοτήτων, που ελάχιστα θα προσφέρει κατά περιοχές και θυμίζει απελπιστικά το αποτυχημένο μοντέλο που είχε υιοθετηθεί παλιότερα για τη Θράκη. Μια περιοχή που δεν αποκόμισε το παραμικρό από όσες “ξώφαλτσες” δραστηριότητες αναπτύχθηκαν εκεί, αντίθετα το ενθύμιο από το πολυδιαφημισμένο μοντέλο είναι τα κουφάρια δεκάδων επιδοτούμενων βιομηχανικών εγκαταστάσεων”.