Μια προσφυγή προς τον Γενικό Εισαγγελέα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κ. W. W. Ustinow, σχετικά με την εντατική εφαρμογή του άρθρου 282 του Ποινικού Κώδικα σχετικά με την “υποκίνηση εθνικού μίσους» εναντίον των Εβραίων, ενάντια σε ρώσους πατριώτες
Δημοσιεύουμε εδώ το Ι. μέρος της προσφυγής. Θα ακολουθήσουν τα μέρη ΙΙ. και ΙΙΙ.
Το ρωσικό κείμενο της προσφυγής βρίσκεται ΕΔΩ
Μετάφραση απο το γερμανικό κείμενο: Εμμανουήλ Σαρίδης
ΠΡΟΣΦΥΓΗ
Προς τον Γενικό Εισαγγελέα της Ρωσικής Ομοσπονδίας κ. W. W. Ustinow
σχετικά με την εντατική εφαρμογή του άρθρου 282 του Ποινικού Κώδικα της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την “υποκίνηση εθνικού μίσους» εναντίον των Εβραίων ενάντια σε ρώσους πατριώτες
103 793 Μόσχα, Ulitsa Bolshaya Dimitrowka 15 Α,
Γενικό Εισαγγελέα της Ρωσικής Ομοσπονδίας
κ. W. W. Ustinow
Αξιότιμε κύριε Γενικέ Εισαγγελέα
Ο λόγος γι’ αυτή την έκκλησή μας προς εσάς είναι το γεγονός της ανησυχητικής κατάστασης στη χώρα μας, ή οποία φέρει τα αλάνθαστα χαρακτηριστικά μιας συγκεκαλυμμένης γενοκτονίας εναντίον του ρωσικού λαού και του παραδοσιακού πολιτισμού του. Το σχετικό νομικό πλαίσιο, το οποίο χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή, αναφέρεται στις τελευταίες παραγράφους της αιτήσεως αναίρεσης (σημεία 1-4). Το πρόβλημα, το οποίο θίγει η παρούσα επιστολή, είναι όμως ένα πολύ ισχυρό ταμπού, γι ‘αυτό θεωρούμε σκόπιμο, να μην αρκεστούμε σε στεγνούς, καθαρά νομικούς όρους, αλλά να παρουσιάσουμε μια επεξηγηματική περιγραφή της φύσεως του προβλήματος και να εξηγήσουμε τους νόμιμους λόγους της ανησυχίας μας.
Στις 18. Δεκεμβρίου 2003 ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, δήλωσε κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης με τον λαό τα ακόλουθα, τα οποία αποδεικνύουν την κρατική “καταπολέμηση του εξτρεμισμού”: Το 1999 και σύμφωνα με το άρθρο 282 του Ποινικού Κώδικα της Ρωσικής Ομοσπονδίας για “υποκίνηση εθνικού μίσος” καταδικάστηκαν 4 άτομα, το 2000 – 10 άτομα, όμως το 2003 “κινήθηκαν 60 διαδικασίες, εκ των οποίων περίπου τα 20 οδήγησαν σε δίκες και καταδίκες. Ανακοινώθηκαν περίπου 17-20 καταδικαστικές αποφάσεις” (Β. Πούτιν: Η συζήτηση με τη Ρωσία στις 18. Δεκεμβρίου 2003. Μόσχα 2003, σ. 53). Έχουμε λόγους να υποθέτουμε, ότι η καθιερωθείσα τάση για καταδίκες θα συνεχιστεί.
Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών κινείται από εβραίους αξιωματούχους ή απο εβραϊκές οργανώσεις, οι οποίοι κατηγορούν τους κατηγορούμενους για αντισημιτισμό”. Η συντριπτική πλειοψηφία των εναγομένων και των προσώπων που έχουν καταδικαστεί αυτοπροσδιορίζονται ως ρώσοι πατριώτες. Στην ομάδα αυτή ανήκει και ο γνωστός ανεξάρτητος δημοσιογράφος και πολιτικός, ο πρώην επικεφαλής της Κρατικής Επιτροπής για τον Τύπο και τα τυπογραφεία B. S. Mironow.
Παραδεχόμαστε, ότι ορισμένες εκφράσεις ρώσων πατριωτών στην διεύθυνση του Ιουδαϊσμού συχνά είναι έντονα αρνητικές, μερικές φορές έχουν έναν πολύ συναισθηματικό χαρακτήρα, ο οποίος είναι απαράδεκτος σε μια δημόσια συζήτηση και τα δικαστήρια τον αισθάνονται σαν εξτρεμισμό. Όμως ο λόγος μιας τέτοιας αγένειας και η κύρια πηγή του εξτρεμισμού στην εθνική αυτή σύγκρουση δεν ερευνήθηκαν ποτέ στις παραπάνω αναφερόμενες δικαστικές υποθέσεις.
Διότι η κύρια ερώτηση που θα έπρεπε να ερευνηθεί και να αποσαφηνισθεί κατα τις δίκες, θα έπρεπε να είναι η εξής: Ανταποκρίνονται στην αλήθεια οι έντονα αρνητικές εκτιμήσεις του Ιουδαϊσμού από Ρώσους πατριώτες στην ουσία τους, στην οποία ακριβώς αποσκοπεί αυτή η αρνητική εκτίμηση ή όχι; Αν δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, τότε είναι πρόκειται για μια ταπείνωση των Εβραίων και μια προτροπή σε εθνικό μίσος. Εαν όμως αυτές οι εκτιμήσεις ευσταθούν, τότε είναι δικαιολογημένες και – ανεξάρτητα από το συναίσθημα που εκφράζουν – δεν θα έπρεπε να χαρακτηριστούν ως εξευτελιστικές και προκαλούσες μίσος κ.λπ. (Για παράδειγμα, το να καταγγείλει κανείς ένα αξιοπρεπές άτομο σαν εγκληματία θα ισοδυναμούσε με μια προβοκατόρικη προσβολή. Το να χαρακτηριστεί όμως ένας αποδεδειγμένος εγκληματίας σαν εγκληματίας θα ήταν μόνο μια αληθινή δήλωση).
Επιπλέον, και δεδομένου ότι σε αυτή την εθνική επιπλοκή υπάρχουν δύο εμπλεκόμενα μέρη (ο μηνυτής και ο κατηγορούμενος) πρέπει να διευκρινισθεί: Ποιό από τα εν λόγω μέρη ξεκίνησε την σύγκρουση και είναι υπεύθυνο γι ‘αυτό και εαν οι ενέργειες των κατηγορουμένων δεν είναι μόνο μια αντίδραση στις επιθετικές πράξεις του μηνυτή.
Θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε, κύριε Γενικέ Εισαγγελέα, ότι όσον αφορά όλα αυτά τα ζητήματα σε όλο τον κόσμο υπάρχει ένα μεγάλος αριθμός αναγνωρισμένων γεγονότων και πηγών, σύμφωνα με τις οποίες μπορεί να εξαχθεί ένα σαφέστατο συμπέρασμα: Οι αρνητικές αξιολογήσεις των ρώσων πατριωτών σχετικά με τις τυπικές πράξεις του Ιουδαϊσμού έναντι μή Εβραίων, ανταποκρίνεται στην αλήθεια, ενώ αυτές οι δράσεις του κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι, το αντίθετο, είναι προδιαγραφές του ταλμουδικού Ιουδαϊσμού και ασκούνται ήδη για δύο χιλιετίες. Κατά συνέπεια, οι κατηγορίες για δηλώσεις και δημοσιεύματα των ρώσων πατριωτών κατά των Εβραίων είναι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μόνο αντιδράσεις, οι οποίες μπορεί να μην γίνονται πάντα στο σωστό στυλ, δικαιολογούνται όμως από την φύση του προβλήματος.
Σαν απόδειξη τούτου σας παραπέμπω στο βιβλίο “Kizur Shulhan Aruch“, το οποίο έχει κυκλοφορήσει επίσημα στη Μόσχα από το Κογκρέσο των Εβραϊκών θρησκευτικών οργανώσεων και Συλλόγων της Ρωσίας (KEROOR) και μάλιστα σε πολλές εκδόσεις. Το βιβλίο αυτό είναι μια συντομευμένη απόδοση του Εβραϊκού Κώδικα Νόμων “Shulhan Aruch” που συνετάχθη αρκετούς αιώνες πριν με βάση το “Ταλμούδ” και ισχύει για υποχρεωτική συμμόρφωση μέχρι σήμερα. Στον πρόλογο του βιβλίου στις εκδόσεις του 1999 και 2001 ο επικεφαλής της εκτελεστικής επιτροπής της KEROOR, Ραβίνος Zinovy Kogan, παραδέχεται ελευθερα τα εξής (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):
“Η Συντακτική Επιτροπή του KEROOR θεώρησε αναγκαίο, να απαλείψει απο αυτή τη μετάφραση κάποιες αναγραμματικές συστάσεις /…/, η δημοσίευση των οποίων σε μια ρωσική έκδοση θα εθεωρείτο απο τον ρωσικό πληθυσμό που δεν ασπάζεται τον Ιουδαϊσμό σαν μια απρόκλητη προσβολή. Ο αναγνώστης όμως που θέλει να διαβάσει το “Kizur Shulhan Arukh” σε ένα ιδανικό πλήρες κείμενο, καλείται να επισκευθεί την “Yeshiva“, για να μελετήσει αυτό και πολλά άλλα ιερά βιβλία στο πρωτότυπο”.
Αυτό σημαίνει, ότι ένα από τα ηγετικά στελέχη του Ιουδαϊσμού στη Ρωσία, θεωρεί ότι ορισμένες αρχές του εν λόγω εβραϊκού κώδικα συμπεριφοράς είναι για τον μη εβραϊκό πληθυσμό της Ρωσίας προσβλητικές, το θεωρεί όμως ενδεδειγμένο να καλέσει τους ομογενείς του να μελετήσουν αυτές τις προσβολές στα “Yeshiva” – εβραϊκά σχολεία, που συγχρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις τοπικές αρχές. Όμως ακόμη και στην λογοκριμένη έκδοση τους θα βρείτε τις ακόλουθες οδηγίες:
– Στο “νόμους περί ειδωλολατρών” αναφέρεται ότι, “απαγορεύεται η χρήση της φιγούρας που αποτελείται από δύο διασταυρωμένα ξύλα, για προσευχή” – αυτό σημαίνει, ότι ο Χριστιανισμός είναι υπολογίζεται σαν ειδωλολατρία και όλοι οι κανόνες που διέπουν τη συμπεριφορά των Εβραίων εναντίον των ειδωλολατρών (“Akum“) και αφορούν τη Ρωσία, μια χώρα με πληθυσμό, που κατά κύριο λόγο ανήκει στην ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία, κατά κύριο την συμπεριφορά των ΕΒραίων έναντι των Ορθοδόξων Χριστιανών (σελ. 389).
– Η απαίτηση σχετικά με την κατάρα στην διεύθυνση του “ειδωλολατρικού οίκου” (δηλαδή του ναού), δηλαδή: “Ο Οίκος των περήφανων θα εξαλείψει τον Θεό” και εν όψει του κατεστραμένου ναού, συνιστάται να λέγονται τα εξής: “Ο Θεός της τιμωρίας έχει παρουσιαστεί”. Και σαν να μήν έφτανε αυτό, συνιστάται περαιτέρω η ακόλουθη παραλλαγή αυτής της διάταξης: “Μερικοί πιστεύουν, ότι εδώ πρόκειται για σπίτια μη Εβραίων που ζουν σε ειρήνη, η ηρεμία και πλούτο” (σελ. 389 – 390).
– Εξίσωση των μη Εβραίων με περιττώματα (σ. 47 και 48).
– Η απαγόρευση μη διδασκαλίας επαγγελμάτων σε μη-Εβραίους (σ. 390).
– “Μια Εβραία δεν πρέπει να βοηθήσει μια μη-Εβραία κατα τη γέννα, “εκτός από τις περιπτώσεις όπου “η άρνηση της βοήθειας θα μπορούσε να προκαλέσει εχθρότητα απέναντι μας /…/, αλλά ακόμα και τότε μόνο με χρήματα” (σ. 390).
– “Εάν κάποιος δανειστεί χρήματα από ένα μη Εβραίο, και αυτός ο πιστός πεθάνει, μπορεί ο πιστος / ο Εβραίος / να αρνηθεί να τα εξοφλήσει στον γιο του δανειστή, αν δεν ξέρει πραγματικά εάν αυτός ο Εβραίος χρωστάει στον πατέρα του χρήματα ή όχι “(S.405).
– Για λογαριασμούς σε μετρητά “επιτρέπεται να χρησιμοποιείται το λάθος του μη Εβραίου προς όφελός του Εβραίου” (σελ. 406).
– “Απαγορεύεται να εκδωθεί ένας Εβραίος στα χέρια ενός μη Εβραίου, είτε πρόκειται για τη ζωή ή την περιουσία του. Ανεξάρτητα εάν αυτό συμβαίνει μέσα έργα ή μόνο λόγια. Απαγορεύεται να καταγγείλουμε έναν Εβραίο ή να αποκαλύψουμε το μέρος όπου φυλάγει τα χρήματά του” (σελ. 408) – Παρακαλούμε εδω να λαβαίνεται σοβαρά υπόψη: Αυτό έχει σχέση με την προβλεπόμενη συμπεριφορά των Εβραίων κατα την διάρκεια μιας ερευνητικής και δικαστικής διαδικασίας.
– Είναι αυτονόητο, ότι ανάμεσα στις 13 κύριες αρχές του Ιουδαϊσμού περιλαμβάνεται η απαίτηση προσδοκίας του εβραϊκού παγκόσμιου ηγέτη, ενός ηγέτη που κάνει τους Εβραίους στούς κυρίους όλων των άλλων λαών του κόσμου: “Πιστεύω άνευ όρων στον ερχομό του Μεσσία και, παρά το γεγονός ότι αυτός καθυστερεί, θα τον περιμένω καθημερινά” (σελ. 485).
Στη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αυτός ο αναμενόμενος παγκόσμιος ηγέτης είναι ο Αντίχριστος, για τον οποίο προειδοποιεί ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννου 5: 43), ο Απόστολος Παύλος (2 Θεσσαλονικαίων 2) και οι ‘Αγίοι Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτό είναι ένα σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας για το τέλος της ιστορίας.
Πηγές:
http://www.russia–talk.com/rf/obrashchenie–de.htm