Η Ευρώπη έχει αλωθεί
από τους μαφιόζους τοκογλύφους…
…oι κακοποιοί, νίκησαν τους στρατηγούς.
Χρειάστηκαν…
…τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι,
…δεκάδες εκατομμύρια νεκροί
…και περίπου εκατό χρόνια,
για να κατακτήσουν οι Αμερικανοί την Ευρώπη.
Στη σημερινή ναζιστική Γερμανία βρίσκεται η γιάφκα της συμμορίας.
Το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την Ευρώπη απόλυτα σοκαρισμένη. Μόλις είχε βιώσει την απόλυτη ανθρωποσφαγή. Στην εποχή εκείνη, που ήλπιζε ότι η τεχνολογία θα έλυνε όλα της τα προβλήματα, την είδε να “στήνεται” απέναντί της να την “πυροβολεί” χωρίς έλεος. Τα πιο άγρια ανθρώπινα ένστικτα ένωναν τις δυνάμεις τους με τη σύγχρονη τεχνολογία και το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα σοκαριστικό …Το ανθρώπινο κρέας δεν προλάβαινε να “χορταίνει” τα νέα πολυβόλα που εφεύρισκε ο άνθρωπος, για να ξεπαστρεύει τους ομοίους του …Ούτε ζώα δεν μπήκαν σε τέτοιες σφαγιαστικές καταστάσεις. Η τεχνολογία “ξερνούσε” θάνατο και αυτός έπεφτε με όλο του το “βάρος” πάνω στο ανθρώπινο είδος …Είτε ως καυτό μολύβι είτε ως δηλητηριώδες αέριο, “έπεφτε” επάνω στους ανθρώπους και τους διέλυε.
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα η ανθρώπινη σάρκα και οι ιδιότητές της θα έπαυαν να είναι το “μέτρο” των πολεμικών συρράξεων. Για το τελικό αποτέλεσμα της μάχης θα μετρούσε πλέον το πόσο σκληρό ήταν το μέταλλο και όχι το πόσο γυμνασμένο ήταν το ανθρώπινο κορμί των πολεμιστών. Τώρα μετρούσε το απλά λειτουργικό δάκτυλο —ακόμα και του πιο δειλού ανθρώπου— για να πατάει τη σκανδάλη ενός πολυβόλου και όχι το κορμί τού ήρωα. Τώρα μετρούσε η τοξικότητα του δηλητηριώδους αερίου και όχι η πνοή του γενναίου πολεμιστή. Τώρα μετρούσε η ποσότητα των πυρομαχικών που διέθετε ένας λαός και όχι το “φορτίο” τής γενναιότητας των λαών. Δεν υπήρχαν πλέον άνθρωποι-ήρωες, γιατί ο άνθρωπος δεν ήταν πλέον ο πρωταγωνιστής του πολέμου …Ο άνθρωπος ήταν πλέον ο κομπάρσος του πολέμου …Το κορόιδο …Ο στόχος …Το “κρέας”. Τα πολεμικά “μηχανήματα” ήταν πλέον οι πρωταγωνιστές.
Ακόμα και στην πιο θλιβερή παράσταση, που έδινε το ανθρώπινο είδος μέσα στους αιώνες, είχε καταφέρει να μην πρωταγωνιστεί. Είχε καταφέρει να γίνει κομπάρσος …Να γίνει ένα κομμάτι κρέας, το οποίο έπρεπε η τεχνολογία να “εξουδετερώσει” …Η απρόσωπη και παγωμένη τεχνολογία, η οποία δεν είχε “αισθήματα” και “θέριζε” το ίδιο, είτε είχε απέναντί της στάχυα σιταριού είτε κορμιά ανθρώπων. Για την τεχνολογία, δηλαδή, είναι το ίδιο “εχθρός” ένα σκληρό στάχυ με ένα σκληρό ανθρώπινο κορμί. Δεν έχει διαφορά γι’ αυτήν, αν πρέπει το πρώτο να το αντιμετωπίσει με μια θεριστική μηχανή και το δεύτερο με ένα πολυβόλο …Υπάρχει γι’ αυτήν ένα πρόβλημα κι αναζητείται η πιο εύκολη και φθηνή λύση.
Από τη στιγμή που η τεχνολογία αυτή μπήκε στον πόλεμο ως πρωταγωνιστής, το μακελειό θα ήταν αναπόφευκτο. Αν, δηλαδή, στη μέχρι τότε σκληρότητα των πολέμων υπήρχε —έστω και στοιχειωδώς— ένα ιπποτικό πνεύμα, το οποίο αναγνώριζε την έννοια του “ελέους”, αυτό εξαφανίστηκε. Οι μηχανές δεν έχουν έλεος και οι στρατοί έγιναν “μηχανές” καταστροφής και θανάτου. Έγιναν “βιομηχανίες” παραγωγής θανάτου και καταστροφής υποδομών. Οι στρατιώτες έπαψαν να είναι πολεμιστές και έγιναν εργάτες χειριστές μηχανημάτων, τα οποία “παρήγαγαν” θάνατο. Τα τανκ δεν ήταν πανοπλίες πολεμιστών, αλλά ασφαλείς “συνθήκες” εργασίας μέσα σε έναν ιδιόμορφο εργασιακό χώρο. Οι πάντες κορόιδα μέσα σε ένα “παιχνίδι”, το οποίο δεν γνώριζαν ποιοι το “έπαιζαν” και οι ίδιοι παρίσταναν το “κρέας” για τη σφαγή.
Αρκεί να δει κάποιος μερικά ιστορικά “στατιστικά” του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και να τα συγκρίνει με όλες τις πολεμικές συρράξεις πριν από αυτόν. Στη Μάχη του Σομμ, όπου συμμετείχαν οι Βρετανικές Δυνάμεις υπό τις διαταγές του Στρατηγού Ντάγκλας Χαίηγκ, τα πράγματα ήταν πρωτοφανή ακόμα και για την Υπερδύναμη της εποχής Βρετανία. Η επίθεσή της ξεκίνησε την 1η Ιουλίου και μόνον την πρώτη ημέρα οι Βρετανοί είχαν 60.000 νεκρούς στρατιώτες. Ασκόπως και αναιτίως οι Βρετανοί “ξόδεψαν” ένα ανθρώπινο δυναμικό μεγαλύτερο από τον στρατό εκείνον, που κάποτε έδωσε στον Μέγα Αλέξανδρο τη μισή Ασία. Μέχρι το τέλος της μάχης οι Βρετανοί είχαν απώλειες 1.000.000 στρατιωτών με κέρδος μία λωρίδα γης. Αν αυτά ήταν τα “κόστη” τής υπερεξοπλισμένης Υπερδύναμης, τότε οι άλλοι —οι πολύ πιο αδύναμοι— τι ακριβώς θα πλήρωναν ως “κόστος”;
Γιατί έγινε όμως αυτή η αλλαγή; Γιατί μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε μια πρακτική αιώνων; Γιατί ο πόλεμος έγινε μια απλή “φάμπρικα” γενικής καταστροφής και θανάτου; Γιατί ξαφνικά στόχος έπαψε να είναι η κατάκτηση και έγινε η καταστροφή; Η απάντηση είναι πιο απλή από αυτήν που φαντάζεται ο αναγνώστης. Άλλαξαν οι απαιτήσεις του πολέμου, γιατί απλούστατα άλλαξαν τα αφεντικά του. Αν μέχρι τότε τα αφεντικά τού πολέμου ήταν οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί παράγοντες των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, αυτοί άλλαξαν. Άλλαξαν τα αφεντικά, άλλαξαν τα συμφέροντα και άρα λογικό ήταν ν’ αλλάξουν και οι μέθοδοι που έφερναν τα πολυπόθητα κέρδη.
Μέχρι τότε όλοι οι φιλόδοξοι πολιτικοί ή στρατιωτικοί παράγοντες ονειρεύονταν να “χτίσουν” αυτοκρατορίες …Να τις επεκτείνουν …Να τους δώσουν νέες επαρχίες, τις οποίες εύκολα και γρήγορα θα τις ενέτασσαν στη δομή τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι πόλεμοι γίνονταν με κάποια συγκεκριμένη λογική. Πολεμούσαν οι άνθρωποι, για να προστατεύσουν αυτά που τους ανήκαν ή ν’ αρπάξουν εκείνα που ανήκαν σε άλλους. Πολεμούσαν άνθρωποι ανθρώπους με στόχο τα υλικά αποκτήματα που κατείχαν. Οι στρατιώτες σκότωναν τους αντίπαλους στρατιώτες, αλλά δεν κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Είχαν συναίσθηση των αξιών, τις οποίες είτε προστάτευαν είτε διεκδικούσαν. Πολεμούσαν μεταξύ τους, αλλά δεν κατέστρεφαν γενικά ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, γιατί αυτό ήταν βλακώδες.
Διεκδικούσες το καλό “σπίτι” τού γείτονα, για να το απολαύσεις ο ίδιος και όχι απλά για να το γκρεμίσεις. Διεκδικούσες έναν χώρο με υποδομές, για να τις εκμεταλλευτείς ο ίδιος και όχι για να τις καταστρέψεις. Αν τις κατέστρεφες, μείωνες την αξία τής κατάκτησής σου. Αν τις ισοπέδωνες, εξανέμιζες μόνος σου τα κέρδη τής νίκης σου. Μετέτρεπες τον χώρο σε ένα έρημο τοπίο, το οποίο εσύ θα έπρεπε ν’ αναπτύξεις και με τον κόπο και τα χρήματά σου να το επαναφέρεις στην κατάσταση που το έκανε επιθυμητό. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι στρατοί δεν μετέτρεπαν τις κατακτήσεις τους σε “οικόπεδα”, γιατί δεν είχαν μεγάλο κέρδος από τα οικόπεδα. Οι στρατοί διεκδικούσαν τις λείες τους όσο το δυνατόν πιο ανέπαφες από την καταστροφή τού πολέμου. Οι ιδιοκτήτες ήταν αυτοί που τους “ενοχλούσαν” και όχι οι “ιδιοκτησίες”.
Όλα αυτά τα βλέπαμε επί αιώνες να συμβαίνουν. Περιοχές όπως η Αλσατία ή η Λωρραίνη, η Σιλεσία, η Ρηνανία ή η Βεστφαλία δεν τις γνωρίσαμε επειδή έδωσαν στην ανθρωπότητα μεγάλους φιλοσόφους, λαμπερούς καλλιτέχνες ή τρομερούς επιστήμονες. Όλες αυτές ήταν περιοχές της Ευρώπης, οι οποίες έγιναν γνωστές ως διάσημες “λείες” πολέμων …Περιοχές, οι οποίες μετά από κάποιους πολέμους άλλαξαν “χέρια” …Περιοχές, οι οποίες έγιναν γνωστές όταν όλα γίνονταν με τη γνωστή πάγια λογική των πολέμων …Τη λογική που γνωρίζαμε από την αρχαία ιστορία …Τη λογική που μάθαμε ν’ αναλύουμε στα μαθήματα της ιστορίας.
Όλα αυτά άλλαξαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πόλεμος ξαφνικά έχασε τον “γήινο” στόχο του. Έπαψε να έχει στόχο την κατάκτηση. Απέκτησε “συμβολική” διάσταση. Πολεμούσες “εδώ”, αλλά το κέρδος ήταν “αλλού”. Πέθαινες “εδώ”, αλλά τα συμφέροντα επεκτείνονταν “παραπέρα”. Οι εκατόμβες των θυμάτων δεν γίνονταν για μια λωρίδα γης, όπως αυτό φαινόταν στον “άσχετο” παρατηρητή …Γίνονταν για δήθεν παγκόσμιες πρωτιές ενός δήθεν παγκόσμιου ανταγωνισμού. Το βιομηχανικό κεφάλαιο διεκδικούσε τις αγορές παγκοσμίως και όταν πλησίαζε ο κορεσμός, οι ανταγωνιστές πολεμούσαν μεταξύ τους, δίνοντας “ραντεβού”. Σαν τα αληταριά των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων. Έδιναν “ραντεβού” θανάτου και ο νικητής κυριαρχούσε μακριά από τον χώρο του ραντεβού.
Όταν δηλαδή η Γερμανία έφτασε στο όριο του ανταγωνισμού της με τη Βρετανία, έδωσε ένα “ραντεβού” θανάτου με τη Βρετανία κάπου στο Βέλγιο. Στόχος δεν ήταν κάποια γωνιά τού Βελγίου. Το Βέλγιο ήταν το “ρινγκ” των “μονομάχων”. Όποιος κέρδιζε τη μάχη σ’ αυτό το “ραντεβού”, θα κέρδιζε την “αγορά” εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εφόσον όλα γίνονταν για την παγκόσμια αγορά. Υπό αυτήν τη σκοπιά βλέπουμε ότι οι απώλειες των 60.000 Βρετανών μέσα σε μία ημέρα και επάνω σε ελάχιστα στρέμματα γης έχουν μια κάποια λογική. Εφόσον οι μάχες, οι οποίες αφορούσαν “μέτωπα” δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων, γίνονταν “σημειακές” για την ανάπτυξη της μέγιστης ισχύος των αντιμαχόμενων πλευρών και η “κατάκτηση” ήταν virtual και τεράστια, τότε αναπόφευκτα και ο αριθμός των νεκρών θα ήταν τεράστιος …Virtual βέβαια ήταν μόνον η κατάκτηση και όχι η μάχη των πραγματικών ανθρώπων.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αλλάζοντας τα αφεντικά, άλλαξαν οι στόχοι. Αν μέχρι τότε οι πολιτικοστρατιωτικοί ηγέτες αγωνίζονταν να “χτίσουν” αυτοκρατορίες, μοιράζοντας φέουδα στους εκλεκτούς τους, όλα αυτά άλλαζαν. Ξαφνικά εμφανίστηκαν νέα αφεντικά, που ήταν προφανές ότι δεν ενδιαφέρονταν για νέα φέουδα και κατακτήσεις, αλλά για “κατακτήσεις” αγορών. Ρωτάμε λοιπόν τον αναγνώστη. Ποιοι ήταν τα νέα αυτά “αφεντικά” των κρατών; …Οι τρομεροί βιομήχανοι, θα έλεγε κάποιος με αριστερή “παιδεία” …Το “κεφάλαιο”, όπως θα έλεγε ο “κεφάλας” ο Μαρξ …Οι κεφαλαιοκράτες, όπως θα έλεγαν οι γνωστοί “καθοδηγητές” των συνδικαλιστών. Όλα αυτά είναι αληθή. Όμως, πόσο σωστά είναι, όταν αναζητούμε τα αφεντικά; …Τα πραγματικά αφεντικά και όχι αυτά, που μας δείχνουν σαν τέτοια.
Αν το καταλάβει ο αναγνώστης αυτό, θα καταλάβει πολλά πράγματα. Θεωρητικά αυτοί οι βιομήχανοι στήριζαν τη νέα μορφή του πολέμου, γιατί αυτοί ήταν που ενδιαφέρονταν για τις αγορές και ονειρεύονταν παγκόσμια μονοπώλια. Μήπως όμως αυτοί οι βιομήχανοι ήταν “μαριονέτες”; …”Μαριονέτες” ποιων; …Αυτών, οι οποίοι μπορούσαν να τους χρηματοδοτήσουν από την αρχή μέχρι το τέλος τής δραστηριότητάς τους …Αυτών, οι οποίοι μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τους δημιουργήσουν, αλλά και να τους “κλείσουν”. Εκ του μηδενός δεν μπορεί να γίνει κάποιος βιομήχανος; Δεν θέλει να γίνει φεουδάρχης, ώστε να απαιτείται νέο φέουδο —και άρα αίμα—, για να αποκτηθεί από αυτούς που το κατέχουν και όπως είναι φυσικό δεν το παραδίδουν αμαχητί.
Ενώ οι φεουδάρχες όμως είναι ένα σύνολο πεπερασμένο και το οποίο δύσκολα μεταβάλλεται, η βιομηχανία δεν έχει τέτοια προβλήματα. Μέσα στον ίδιο χώρο πολλοί μπορούν να γίνουν βιομήχανοι, χωρίς καν ν’ ανταγωνίζονται μεταξύ τους …Ένα οικόπεδο χρειάζεται ο καθένας τους για την “κάθετη” ανάπτυξή του. Η οποιαδήποτε εργασία μπορεί να γίνει βιομηχανία …Ένας μυλωνάς μπορεί να γίνει αλευροβιομήχανος, χωρίς ν’ αλλάξει αντικείμενο …Ένας γαλατάς μπορεί να γίνει επίσης βιομήχανος …Ένας τεχνίτης, ο οποίος κατασκευάζει με τα χέρια του πήλινα οικιακά σκεύη, μπορεί να γίνει επίσης βιομήχανος …Ένας καροποιός μπορεί με μια καλή χρηματοδότηση να γίνει αυτοκινητοβιομήχανος. Ο οποιοσδήποτε δηλαδή κατασκευάζει οτιδήποτε μπορεί να γίνει βιομήχανος. Μπορεί να δημιουργήσει έναν μεγαλύτερο χώρο για να χωρέσουν τεχνίτες, οι οποίοι θα κάνουν σε μεγάλες ποσότητες ό,τι έκανε και ο ίδιος στο μικρό του εργαστήριο. Οι ποσότητες —και άρα οι κλίμακες— αλλάζουν και τίποτε άλλο.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; …Για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι οι τρομεροί βιομήχανοι δεν είναι και τόσο τρομεροί όσο μας τους εμφανίζουν οι “μαρξιστές”. Είναι σκληροί στους από “κάτω”, αλλά έχουν και οι ίδιοι “αφεντικά” από “πάνω”. Ποιοι όμως μπορεί να είναι τα “αφεντικά” τους; Τι έχουν ανάγκη όλοι όσοι θέλουν να γίνουν βιομήχανοι; …Το χρήμα. Τι έχουν ανάγκη όσοι είναι ήδη βιομήχανοι; …Το χρήμα; Άρα; Άρα, όποιος έχει το χρήμα, μπορεί και να τους “κατασκευάζει” αλλά μπορεί και να τους εκβιάζει στη συνέχεια. Ακόμα δηλαδή κι αν τους “φτιάξει”, δεν χάνονται από τον έλεγχό του. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους εκβιάζει με “ασφυξία”, που θα τους οδηγήσει στο θάνατο. Άρα; Άρα, μόνον θεωρητικά οι ισχυροί των συστημάτων είναι οι βιομήχανοι. Είναι ισχυροί για όσο διάστημα είναι βιομήχανοι και άρα για όσο διάστημα τους διατηρούν στη “ζωή” αυτοί, οι οποίοι έχουν το χρήμα …Άρα οι τραπεζίτες.
Εδώ είμαστε λοιπόν. Τα πραγματικά αφεντικά τής Ευρώπης, η οποία “εσωτερικά” σπαραζόταν σε συμβολικούς πολέμους, ήταν οι τραπεζίτες. Μπορεί στους πολέμους των αποικιών να πρωταγωνιστούσαν οι φεουδάρχες και οι λόρδοι, αλλά στους “εσωτερικούς” βιομηχανικούς πολέμους της Ευρώπης πρωταγωνιστούσαν οι τραπεζίτες. Αυτοί, οι οποίοι έβαζαν τους βιομηχάνους σαν “βιτρίνα” των συγκρούσεων …Οι ίδιοι τραπεζίτες, οι οποίοι πλήρωναν τον Μαρξ να τους “δαιμονοποιεί” απέναντι στη μάζα …Οι ίδιοι τραπεζίτες, που, όταν ένιωθαν απειλή, πλήρωναν τους κομμουνιστές να εξαγριώνουν τη μάζα εναντίον της βιομηχανίας και άρα και του ίδιου του κράτους.
Οι νέοι τραπεζικοί “ηγέτες” —όπως αντιλαμβανόμαστε— είχαν διαφορετικές ανάγκες από τον πόλεμο. Δεν τους ενδιέφερε το αποτέλεσμα, γιατί είχαν φροντίσει να προεισπράττουν τα κέρδη του πριν αυτός ακόμα διεξαχθεί. Πώς γινόταν αυτό; Πλήρωναν εξίσου τους “μονομάχους” και απλά, όταν έφτανε ο πόλεμος στο σημείο που τους βόλευε, σταματούσαν τη χρηματοδότηση εκείνου, που είχαν προαποφασίσει ότι θα “έχανε” τον πόλεμο …Σαν να χρηματοδοτούσαν μάχη δυτών και όταν ήθελαν αυτή να τελειώσει, έκοβαν τον αέρα όποιου τους βόλευε. Μόνοι τους αποφάσιζαν για όλα και μόνοι τους εισέπρατταν από όλους. Η δραστηριότητά τους, δηλαδή, ήταν πολύ απλή. Δεν χρειαζόταν να βρίσκουν διαρκώς νέα πεδία μαχών και νέες αιτίες. Μπορούσαν επ’ άπειρον στον ίδιο χώρο για τους ίδιους λόγους και με τους ίδιους πρωταγωνιστές να κάνουν “παγκόσμιους” πολέμους…
…Οι ίδιοι “φούσκωναν” τους επιθυμητούς μονομάχους και οι ίδιοι τους “ξεφούσκωναν” …Οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο και οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν και την ειρήνη. Αυτοί δάνειζαν στους “μονομάχους” τα χρήματα να αποκτήσουν όπλα και οι ίδιοι τους δάνειζαν για να κτίσουν αυτά, τα οποία οι ίδιοι γκρέμισαν με τα όπλα αυτά. Ό,τι και να γινόταν, αυτοί οι χρηματοδότες θα πληρώνονταν από όλους τους “μονομάχους” …Είτε νικητές είτε νικημένοι, όλοι τους χρωστούσανε …Απλά πράγματα …Είτε κερδίσει κάποιος είτε χάσει, στους ίδιους τραπεζίτες θα πληρώσει. Στους ίδιους χρωστάει τα δάνεια του πολέμου και από τους ίδιους θα δανειστεί τα δάνεια της εθνικής του “αναγέννησης”. Αυτό θέλουν οι τραπεζίτες …Εθνικά “υπερήφανα” κορόιδα, που νικάνε, έστω κι αν χρεοκοπούν …”Πατριώτες”, που ηττώνται, αλλά μετά βρίσκουν το “κουράγιο” και με άπειρο “κόπο” πετυχαίνουν το “θαύμα” της ανασυγκρότησης.
Ο αναγνώστης καταλαβαίνει τη λογική των όσων “παραλόγων” περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου; Καταλαβαίνει τον λόγο που ο πόλεμος άλλαξε την απρόβλεπτη φύση του και έγινε μια απλή αλλά θανατηφόρος “ρουτίνα”; Κατάλαβε πώς το πεδίο της δόξας των ηρώων έγινε μια βαρετή βιομηχανία των “εργατών” του θανάτου και καταστροφής; Από τη στιγμή που οι βιομήχανοι ωθήθηκαν από τους χρηματοδότες τους να αναζητήσουν τη λύση της επιβίωσής τους στον πόλεμο, αναγκαστικά ο πόλεμος θα αποκτούσε τη λογική τους και βέβαια την τεχνολογία τους. Οι βιομήχανοι, ως οι ισχυρότεροι της κοινωνίας, θα γίνονταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου και αυτό θα άλλαζε τον ίδιο τον πόλεμο. Σε αυτήν την περίπτωση η γενναιότητα για παράδειγμα και το πάθος των πολεμιστών δεν ήταν απαραίτητα.
Ο στρατιώτης της βιομηχανικής εποχής έπαψε να είναι ένας δυνάμει ήρωας του έθνους. Ο στρατιώτης έγινε ένας κοινός “εργαζόμενος” στην εθνική “βιομηχανία” του θανάτου …Ένας “εργάτης” του θανάτου …Ο ίδιος εργάτης, που απασχολούσαν οι βιομήχανοι πριν τον πόλεμο στα εργοστάσιά τους. Αυτός άλλαζε τη στολή “εργασίας” του και πήγαινε στο μέτωπο, για να “εργαστεί”. Όπως η “γαζώτρια” στο εργοστάσιο “γάζωνε” τα υφάσματα με καλές και αξιόπιστες γαζωτικές μηχανές, έτσι και στρατιώτες —ως καλοί εργάτες— θα “γάζωναν” ομοίους τους με καλές και αξιόπιστες “γαζωτικές” πολυβολικές μηχανές.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι βιομήχανοι “πολεμούσαν” μεταξύ τους στον πόλεμο για το ποιος θα προσφέρει στους “εργάτες” του καλύτερες “μηχανές” για να νικήσουν στην πολεμική “αγορά” …”Μηχανές”, οι οποίες θα τους έκαναν ανταγωνιστικότερους και άρα ικανότερους.
Ποιος ήταν ο στόχος και άρα η “παραγωγή” αυτών των “εργατών” του θανάτου; …Η καταστροφή …Η κατεδάφιση των πάντων. Όσο πιο πολλά πράγματα κατέστρεφαν, τόσο πιο καλά. Με αυτόν τον τρόπο συνδέθηκε η νέα λογική τού πολέμου με τους νέους στόχους του. Όσο πιο καλά “μηχανήματα” είχαν στη διάθεσή τους οι “εργάτες”, τόσο πιο “καλές” καταστροφές θα είχαμε. Γιατί; Γιατί αυτό βόλευε τα αφεντικά τους. Βόλευε κυρίως τα αφεντικά των αφεντικών τους. Βόλευε όχι τόσο αυτούς που “πολεμούσαν” —και ήταν οι βιομήχανοι—, όσο αυτούς που τους έβαζαν να πολεμάνε —και ήταν οι τραπεζίτες—. Αν τα αφεντικά τους έκαναν καλές “μηχανές”, θα έπαιρναν τα σωτήρια δάνεια των τραπεζιτών, για να επιβιώσουν.
Ποιος όμως ήταν ο στόχος των μεγάλων “αφεντικών” από αυτήν την πολεμική δραστηριότητα; …Η καταστροφή …Η απόλυτη και γενική καταστροφή. Γιατί; Γιατί αυτοί ήταν τραπεζίτες και όχι στρατηγοί ή πολιτικοί. Είχαν κέρδος από την καταστροφή. Η καταστροφή απαιτεί δάνεια για να αποκατασταθεί και τα δάνεια είναι η χαρά των τραπεζιτών. Με δάνεια κατασκευάζονταν οι βόμβες, οι οποίες γκρέμιζαν τα ΠΑΝΤΑ και με δάνεια θα χτίζονταν ΟΛΑ όσα γκρεμίζονταν. Αυτοί νέα δάνεια ήθελαν να δώσουν και όχι ν’ αποκτήσουν νέα φέουδα …Δεν είχαν παραπάνω φιλοδοξίες …ας δοξάζονταν άλλοι. Αυτοί ήταν τραπεζίτες και τοκογλύφοι και με τους πολέμους όχι μόνον διατηρούσαν την παλιά τους πελατεία αλλά δημιουργούσαν και νέα. Όσο πιο πολλούς έμπλεκαν στους πολέμους, τόσο πιο πολλές αιτήσεις για δάνεια. Όσο πιο πολλά γκρεμίζονταν, τόσο πιο πολλά χρήματα θα δάνειζαν, για να ξαναχτιστούν.
Λέμε τίποτε παράλογο μέχρι τώρα; Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που άλλαξε η λογική του πολέμου των προηγούμενων αιώνων; …Άλλαξαν τα αφεντικά …και διαφορετικά ήταν τα συμφέροντά τους και οι μεθοδολογίες τους. Όμως, αυτοί οι τραπεζίτες και τοκογλύφοι μπορεί να ασχολούνταν με τα κέρδη και τους τόκους, αλλά, από τη στιγμή που έπαιζαν αιματηρά παιχνίδια πολέμου, έπρεπε αναγκαστικά να εκτελούν και χρέη στρατηγών. Από τη στιγμή που προκαλούσαν πολέμους —και από αυτούς τους πολέμους μετρούσαν κέρδη και ζημιές—, έπρεπε να γνωρίζουν τη στρατηγική σκέψη. Δεν τους έφτανε πλέον η γνώση της λογιστικής, αλλά έπρεπε να μάθουν και ιστορία.
Υποχρεωτικά έπρεπε να παντρέψουν τις βασικές γνώσεις της οικονομίας με αυτές της στρατηγικής σκέψης. Από τη στιγμή που, μέσω των πολέμων, μπορούσαν να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους ή να καταστραφούν ολοκληρωτικά, έπρεπε να σκέπτονται ως στρατηγοί και άρα και να θέσουν στόχους στρατηγικούς …Στόχους, οι οποίοι θα τους ισχυροποιούσαν, γιατί οι αντίπαλοί τους θα ήθελαν να τους “γκρεμίσουν” από τους “θρόνους” τους …Στόχους, τους οποίους είχαν ανάγκη για την άμυνά τους, γιατί τα “παιχνίδια” τους κόστιζαν άπειρες ανθρώπινες ζωές και αυτό δεν θα τους το συγχωρούσαν τα θύματά τους, αν ανακάλυπταν την αλήθεια.
Στην ανάγκη αυτής της “μίξης” γνώσεων επένδυσαν χρήματα στις νέες τότε “επιστήμες”, τις οποίες “πουλούσαν” τα διάφορα Χάρβαρντ …Τα δικά τους Χάρβαρντ, τα οποία έγιναν η “φωλιά” των νεοσσών των τοκογλύφων. Εκεί αναπτύχθηκαν οι “επιστήμες” της πλάκας, αλλά απαραίτητες για τη λειτουργία του συστήματος των τοκογλύφων …Επιστήμες, οι οποίες συνδύαζαν τις γνώσεις των γύφτων και των τοκογλύφων με αυτές των στρατηγών. Τότε επινοήθηκαν η “κυβερνητική”, οι “διεθνείς σχέσεις” και άλλες αστειότητες, που παρίσταναν τα επιστημονικά αντικείμενα. Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν αυτή. Οι τοκογλύφοι, στην ανάγκη τους να προσλάβουν εκπαιδευμένους “στρατηγοτοκογλύφους”, επένδυσαν σε αυτού του τύπου τις σπουδές. Αυτοί οι “επιστήμονες” ήταν που θα καθόριζαν τα δεδομένα της νέας εποχής.
Από τη στιγμή που μπορείς και δρομολογείς πολέμους, στους οποίους —για λόγους κέρδους— προσπαθείς να εμπλέξεις τους πάντες, ποιος μπορεί να είναι ο βασικός στρατηγικός σου στόχος; Από τη στιγμή που οι λαοί τους “προκάτ” πολέμους σου τούς ονομάζουν παγκόσμιους, ποιος μπορεί να είναι ένας λογικός σου στόχος; …Μα η παγκόσμια κυριαρχία …Η δημιουργία ενός διεθνούς συντονιστικού οργάνου, ώστε να μπορεί να γίνεται απροβλημάτιστα η διοργάνωση του θανατηφόρου “σώου” …Μια μυστηριώδης Global Government, όπως θα έλεγε και ένας τενεκές, όπως ο Γιωργάκης …Ο δικός τους Γιωργάκης …Ο Γιωργάκης των δικών τους σπουδών και “εκκολαπτηρίων”.
Τι άλλο μάθαμε από αυτό το χαζοχαρούμενο όρνιο; …Μάθαμε πώς μπορεί —για ένα τυπικά ανεξάρτητο κράτος— να μετατραπεί μια οικονομική ζημιά σε μια στρατιωτικού τύπου ήττα …Μάθαμε, δηλαδή, πώς “κατακτούν” τους αντιπάλους τους οι τοκογλύφοι “στρατηγοί”. Πώς μας είπε; …”Όταν χρωστάς, πρέπει να παραδίδεις ένα μέρος της κυριαρχίας σου” …Μας είπε το ίδιο και ο Ντράγκι της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης …Μας το είπε και το ανάπηρο κτήνος του Βερολίνου …Μας το είπαν με όλους τους δυνατούς τρόπους όλοι οι “υπάλληλοι” των τραπεζιτών….Είναι γνωστά όλα αυτά. Από τη στιγμή που τώρα πλέον είναι γνωστά σε όλους μας, αυτό σημαίνει πως ήταν γνωστά σ’ εκείνους που τα δρομολόγησαν όταν κανένας άλλος δεν τα γνώριζε.
Άρα; Άρα, σήμερα επιβεβαιώνεται πλέον —και με στοιχεία— ότι οι “στρατηγοί” τής τοκογλυφίας πράγματι είχαν θέσει ως στόχο τους την παγκόσμια κυριαρχία. Από πότε τον είχαν θέσει; …Από τότε που ανακάλυψαν ότι μπορούν να “παίζουν” με την ανταγωνιστικότητα και άρα με την ισχύ των βιομηχανικών κρατών …Από τότε που κατάλαβαν ότι μπορούν να εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή τους βιομηχάνους με τα χρήματά τους …Από τότε που κατάλαβαν ότι μπορούν να εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή τους πάντες με “εργατικές” επαναστάσεις …Από τότε, που, για “ανεξήγητους” λόγους, τα εθνικά κυρίαρχα κράτη τούς έδωσαν το προνόμιο να “ελέγχουν” τον τραπεζικό τομέα. Όταν ένα κράτος παραδίδει τον τραπεζικό του τομέα στους ιδιώτες, “αυτοκτονεί” και αυτό το καταλαβαίνουμε σήμερα καλύτερα από ποτέ. Γιατί; Γιατί τώρα έχουμε τον “πεθαμένο” μπροστά μας, ενώ κάποτε για να το καταλάβεις αυτό έπρεπε να κάνεις ανάλυση μιας άγνωστης “αρρώστιας”, η οποία δεν γνώριζες πού οδηγεί.
Σήμερα καταλαβαίνουμε όλοι το πού οδηγεί η “ιδιωτικοποίηση” του τραπεζικού τομέα. Σήμερα, που το “πτώμα” της παγκόσμιας οικονομίας “ζέχνει”, καταλαβαίνουμε πού οδηγεί ο έλεγχος του χρήματος από τους ιδιώτες τραπεζίτες …Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για ολόκληρο τον Πλανήτη να δώσεις μια FED σε ιδιώτες …Αυτά, δηλαδή, τα οποία μας “έλεγε” έναν αιώνα πριν ο Ρότσιλντ και δεν τα καταλαβαίναμε. Δεν καταλαβαίναμε και τρέχαμε στους δικούς του πολέμους να παραστήσουμε τους “ήρωες”, που θυσιάζονται για την πατρίδα …Στην πραγματικότητα, για να κάνουμε τους τζάμπα “κομπάρσους” σε μια παράσταση με τεράστια κέρδη, που “ανέβαζε” ο Ρότσιλντ…
…Μια “παράσταση” εφιαλτική, εφόσον, όσο πιο “ηρωικοί” ήταν οι “κομπάρσοι”, τόσο πιο καταστροφικοί ήταν για τους αντιπάλους τους “κομπάρσους” …Μια “παράσταση” βιομηχανική, που, όσο πιο “ενσυνείδητοι” ήταν οι ένστολοι “εργάτες” τού θανάτου, τόσο πιο ανταγωνιστικά ήταν τα “αφεντικά” τους …Όσο πιο πολύ καταστρεφόταν ένα κράτος, τόσο μεγαλύτερο μέρος τής κυριαρχίας του θα πρόσφερε στον Ρότσιλντ και τους ομοεθνείς του. Τα όρνια της τοκογλυφίας με αυτόν τον τρόπο κατακτούσαν τον κόσμο, “καταπίνοντάς” τον μέσα σε “λογαριασμούς”. Δεν τους ενδιέφερε να τον κατακτήσουν πραγματικά, εφόσον τον “κατακτούσαν” οικονομικά. Κάθε νέος πόλεμος τους πρόσφερε μεγαλύτερο “ποσοστό” στην ίδια την ιδιοκτησία των υποτίθεται ελεύθερων κρατών.
Οι Εβραίοι στο πιο δύσκολο “σταυροδρόμι” της ιστορίας τους.
Όσο κι αν αυτό που θα πούμε φαίνεται περίεργο, η σημερινή “έκθεση” των Εβραίων στους κινδύνους —που συνεπάγεται μια απόπειρα κατάλυσης της χριστιανικής αυτοκρατορίας— δεν ήταν εύκολη απόφαση για τους ίδιους …Ήταν μια απόφαση υψηλού κινδύνου, γιατί γνώριζαν ότι σε περίπτωση “αστοχίας” θα έχαναν ―όπως και κινδυνεύουν σήμερα να πάθουν― τα πάντα …Ήταν μια απόφαση, που την πήραν σχεδόν αναγκαστικά …Η “εξέλιξη” των κοινωνιών και της οικονομίας ήταν αυτή, που τους “έσπρωξε” στην αναζήτηση των “υπερκερδών”, έστω και με το ρίσκο να θέσουν την ίδια τους την ύπαρξη σε κίνδυνο.
Λογικό είναι αυτό που λέμε. Το να διεκδικήσει ένα τόσο μικρό έθνος τόση μεγάλη εξουσία και τόσο μεγάλο πλούτο εις βάρος όλων των υπολοίπων λαών, αν μη τι άλλο το κάνει προκλητικό και οι λαοί αυτά δεν τα συγχωρούν. Αυτά δεν είναι παιχνίδια. Αυτά είναι πόλεμος, που κοστίζει σε πραγματικό αίμα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει και πολλοί περισσότεροι έχουν δυστυχήσει γι’ αυτά τα εβραϊκά “υπερκέρδη”. Ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζεται το θέμα τους σαν ένα παιχνίδι της “μονόπολης”.
Δεν θα πουν οι λαοί: …”α !, εντάξει, μας ξεγέλασαν οι Εβραίοι, γιατί είναι έξυπνοι και πρέπει αυτό να τους το αναγνωρίσουμε και άρα να αποδεχθούμε τον οικονομικό “ζυγό” τους”. Οι λαοί, αν σε αντιληφθούν ότι τους νίκησες “αναίμακτα”, θα σε κάνουν να το μετανιώσεις “αιματηρά”. Θα σε στείλουν στον αγύριστο και μόνον που σκέφτηκες να εφαρμόσεις την εξυπνάδα σου πάνω τους. Οι λαοί θα σε “ματώσουν” στην κυριολεξία, αν αντιληφθούν ότι για πολλά χρόνια συνωμοτούσες εναντίον τους με μόνο στόχο να τους υποδουλώσεις, ώστε να αυξήσεις τα κέρδη σου.
Οι Εβραίοι όλα αυτά τα γνώριζαν …Δεν ήταν και δεν είναι αφελείς …Θα ήμασταν οι τελευταίοι, που θα τους χαρακτηρίζαμε ως τέτοιους. Γνώριζαν το ρίσκο που έπαιρναν γι’ αυτήν την “επίθεση” που θα έκαναν. Εδώ ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί για το βάσιμο των ισχυρισμών μας. Μπορούσε ένα τόσο μικρό έθνος να διεκδικήσει την κοσμοκρατορία; …Βεβαίως και μπορούσε. Όχι τόσο εξαιτίας της εξυπνάδας του όσο εξαιτίας της εξειδίκευσής του …Η “εξειδίκευσή” του το επέτρεπε …Το “προνόμιο” να ελέγχει τον χρηματοπιστωτικό τομέα μέσα στον χριστιανισμό. Πάντα γνώριζαν οι Εβραίοι τις δυνατότητες τού “όπλου” τους. Το έχουν αποδείξει άλλωστε σε πολλές ομοειδείς περιπτώσεις …Ολόκληρη η Νέα Υόρκη και ο υπόκοσμός της αλληλοπυροβολιόταν και εισέπρατταν “προστασίες”, για να “ξεπληρώσουν” τους τοκογλύφους.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο αδίστακτος και φονικός Αλ Καπόνε, για να ελέγχεις τη γειτονιά και να “κονομάς” από όλες τις δραστηριότητές της, είτε αυτές είναι νόμιμες είτε παράνομες …Μπορείς αυτό να το κάνεις και ως “αφεντικό” τού Αλ Καπόνε. Άλλωστε κι αυτός τον τραπεζίτη του φοβάται …Αυτόν, που έχει ανάγκη …Αυτόν, που θα του δώσει τα χρήματα να αγοράσει όπλα κι αυτοκίνητα, για να παραμείνει ο φοβερός και τρομερός Αλ Καπόνε. Αυτόν, που θα του δώσει την “ανταγωνιστικότητα” των νέων “Τόμιγκαν” και των νέων Ford. Αν αυτός ο Αλ Καπόνε βρεθεί σε οικονομική δυσκολία, ποιος γίνεται ο πραγματικός “κάπο” τής γειτονιάς; …Ο τραπεζίτης του. Αυτός, για τον οποίο μαζεύει χρήματα ο Αλ Καπόνε, πυροβολώντας τον κόσμο.
Ποιος “κονομάει”, δηλαδή, από τα πιστολίδια στους δρόμους; …Ο σκληρός και σημαδεμένος μαφιόζος που βλέπουμε στις ταινίες; …Αυτός, ο οποίος ξοδεύει χρήματα σε πόρνες, αλκοόλ και τζόγο; …Όχι βέβαια. Τα χρήματα του υποκόσμου είναι “βρόμικα” και θέλουν “πλύσιμο”. Αυτά τα χρήματα πρέπει κάποιος να τα “ξεπλύνει”, γιατί σε διαφορετική περίπτωση όχι απλά δεν σε κάνουν πλούσιο, αλλά σε βάζουν φυλακή. Ο πολύς Αλ Καπόνε, για παράδειγμα, δεν πήγε φυλακή για φόνους, αλλά για φορολογικές απάτες. Άρα; Άρα, αυτός, που κονομάει πραγματικά και χωρίς ρίσκο, είναι ο τραπεζίτης, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τον μαφιόζο …Ο τραπεζίτης με το άσπρο “κολάρο”, ο οποίος δεν γνωρίζει καν πώς είναι το πιστόλι. Γνωρίζει όμως πόσο κοστίζει ένα πιστόλι και τι πρέπει να “παράγει” σε πτώματα, για να καλύψει τους τόκους του.
Πότε έγινε η “έκρηξη” του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ; Όταν απέκτησαν πιστόλια οι φτωχοί Σικελιάνοι; …Όχι βέβαια …Αυτοί εγκληματούσαν και με σουγιάδες …Δεν χρειάζονταν ακριβά πιστόλια. Η έκρηξη του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ έγινε όταν οργανώθηκαν σε αυτές οι Εβραίοι τραπεζίτες, οι οποίοι μετανάστευσαν από την Ευρώπη …Όταν οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα χρηματοδοτούσαν τους κακοποιούς να αποκτήσουν πιστόλια, για να μην λερώνονται με τα αίματα των σουγιάδων …Όταν οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να κάνουν το έγκλημα πολύ πιο κερδοφόρο για τους εγκληματίες και να τους προσφέρουν “πλυντήριο” για τα τεράστια αυτά έσοδα
Τότε πραγματικά σημειώθηκε η “έκρηξη” του εγκλήματος …Μόλις οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα όριζαν νέους στόχους και νέους χώρους στο τοπικό έγκλημα …Μόλις οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι με τη διαφθορά κρατικών λειτουργών “παρήγαγαν” κρατική πολιτική, που ευνοεί το έγκλημα και άρα την “κονόμα”. Είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από προφανές ότι κρατικοί λειτουργοί, οι οποίοι τα είχαν πάρει από τους τοκογλύφους, “σκέφτηκαν” την ποτοαπαγόρευση. Τα άπειρα χρήματα της ποτοαπαγόρευσης έκαναν συνεταίρους τους πιστολάδες με τους τοκογλύφους τραπεζίτες.
Κάτι ανάλογο έγινε και εντός του συνόλου της χριστιανικής αυτοκρατορίας. Πότε έγινε η “έκρηξη” των Παγκοσμίων Πολέμων; …Όταν η τραπεζική “μαφία” τής Νέας Υόρκης ένιωσε ότι είχε γίνει πολύ ισχυρή, για να αρκείται να “παίζει” μόνο με τα φτηνά πιστολάκια των μαφιόζων στα πορνεία της αμερικανικής μεγαλούπολης …Όταν ένιωσε ότι τα μπουκάλια με το ουίσκι δεν της αρκούσαν πλέον. Τότε “επιτέθηκε” στην Ευρώπη. Με τα άπειρα “βρόμικα” χρήματά της, αντί να χρηματοδοτεί κοινούς μαφιόζους, χρηματοδοτούσε κράτη, τα οποία λειτουργούσαν σαν μαφιόζοι. Αντί να αγοράζονται με τα χρήματά της πιστόλια και αυτοκίνητα, αγοράζονταν κανόνια και τανκ. Στην πραγματικότητα μετέτρεψε την παγκόσμια κοινωνία σε ένα περιβάλλον με το οποίο είχε εξοικείωση. Τη μετέτρεψε σε μια πλούσια “γειτονιά”, την οποία διεκδικούσε για λογαριασμό της η “μαφία” των ισχυρών βιομηχανικών κρατών …Μια “μαφία”, τα μέλη της οποίας στον αγώνα τους για μεγαλύτερα μερίδια κερδών έμπλεκαν σε μεταξύ τους συγκρούσεις.
Τα βιομηχανικά κράτη “προγραμματίστηκαν” από τους τραπεζίτες να φέρονται σαν αδίστακτοι και οπλοφόροι “νονοί”, οι οποίοι διεκδικούσαν με τα όπλα τους την παγκόσμια “γειτονιά”. Δεν διεκδικούσαν την ίδια τη “γειτονιά” ως στρατηγοί, αλλά διεκδικούσαν το νταβατζιλίκι από το σύνολο της αγοράς της “γειτονιάς” ως κοινοί μαφιόζοι. Οι Εβραίοι τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν αυτά τα κράτη, για να φέρονται σαν εριστικοί κακοποιοί …Απλά πράγματα. Διέφθειραν τους πάντες και μπορούσαν να εκβιάζουν τους πάντες. Κατέβασαν την πολιτική στο επίπεδο του πεζοδρομίου και εκεί ήταν “μετρ” οι ίδιοι. Ηγέτες των κρατών θα γίνονταν κοινοί κακοποιοί, οι οποίοι θα έδιναν τα χαρακτηριστικά τους και στα κράτη. Τα “Τόμιγκαν” θα γίνονταν κανόνια και όλα τα άλλα θα παρέμεναν ίδια.
…Απλά πράγματα. Νεοϋορκέζικα καθάρματα —σαν τους Ροκφέλερ, τους Μόργκαν και τους Goldman— σχεδίασαν τον ιμπεριαλισμό τού προηγούμενου αιώνα. Το ένα κράτος θα παρίστανε τον “Αλ Καπόνε” και το άλλο τον “Λουτσιάνο”. Οι κυρίαρχες “φαμίλιες” θα είχαν και τους συμμάχους τους και πάντα θα ήταν οπλισμένες, επικίνδυνες και έτοιμες να τα κάνουν όλα “ρημαδιό”. Με απειλές και εκβιασμούς θα απειλούσαν τα κράτη, προσφέροντάς τους “προστασία” και βεβαίως προϊόντα …Νταβατζήδες και προμηθευτές ταυτόχρονα …Η εξειδίκευση της μαφίας.
Όποιος δεν υπάκουε, θα μπορούσε να φάει και καμία “σφαίρα” στο “κεφάλι”. Μέσα σε αυτό το γνώριμο για τους Εβραίους “περιβάλλον” θα εξελισσόταν το παγκόσμιο “παιχνίδι” της βιομηχανικής γεωστρατηγικής. Η αλητεία θα έμπαινε στα “σαλόνια” των κρατών. Πρόβλημα κανένα. Τα κράτη θα τα κυβερνούσαν απλοί κακοποιοί των δρόμων και την “ανταγωνιστικότητά” τους θα την πλήρωναν οι Εβραίοι τραπεζίτες. Αυτοί θα τους τύπωναν τις αφίσες, θα τους εξασφάλισαν δημοσιογραφικούς “ύμνους”, θα τους διοργάνωναν τις συγκεντρώσεις και θα τους προστάτευαν.
Όταν θα τους παρέδιδαν την εξουσία, θα τους διέταζαν κανονικά. Θα τους εκβίαζαν και θα τους είχαν στο “τσεπάκι” τους. Έτσι “ρυθμίστηκαν” τα κράτη τής βιομηχανικής περιόδου …Κοινοί κακοποιοί ήταν τύποι σαν τον Ρούσβελτ, τον Χίτλερ ή τον Τσόρτσιλ …Άνθρωποι, οι οποίοι κάθονταν στο ένα πόδι, όταν έμπαιναν στα γραφεία των τραπεζιτών …Άνθρωποι, οι οποίοι είχαν “φακέλους” στα γραφεία των τραπεζιτών, οι οποίοι τους εκβίαζαν. Αυτοί έδωσαν στα κράτη τους τα δικά τους “χαρακτηριστικά”, εφόσον αυτοί επέλεγαν σε κάθε κρίση τι θα εμφανιζόταν σαν “λύση” των προβλημάτων. Θα “έλυναν” τα προβλήματα με τρόπο τέτοιο, που να χρειαζόταν να τα “ξαναλύσουν” μετά από λίγες δεκαετίες.
Ελέγχοντας οι Εβραίοι τραπεζίτες τον σχεδιασμό των κρατών, έπαιξαν με τις ανάγκες τους. Έπαιξαν πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο και κάθε φορά τα “στρίμωχναν” όλο και παραπάνω. Στο τέλος τα έκαναν υπερχρεωμένους “υπαλλήλους” τους, που δεν γνώριζαν καν τι κάνουν. Αυτή είναι όλη η “δουλειά”. Κάθε φορά που σκοτώνονταν στους “δρόμους” ο “Αλ Καπόνε” με τον σφετεριστή και ταραξία “Λουτσιάνο”, αυξάνονταν τα δάνεια καί των δύο και μαζί μ’ αυτά και τα μερίδια των τοκογλύφων. Στο τέλος αυτοί “σκοτώνονταν” χωρίς καθόλου μερίδιο μόνο και μόνο επειδή οι τραπεζίτες ήθελαν εκτεταμένες “ζημιές”.
Αυτό το κόλπο των τραπεζιτών ήταν οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Με αυτούς τους πολέμους των κρατών-κακοποιών μπόρεσαν κι ανέβηκαν στην κορυφή του κόσμου, χωρίς να χρειαστεί να παραβρεθούν οι ίδιοι σε κανένα πολεμικό μέτωπο. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσαν και διεκδίκησαν την κοσμοκρατορία. Απλά, αυτή η κοσμοκρατορία είναι περισσότερο “εικονική” παρά πραγματική …Είναι σαν να “βάφεις” ένα “κάστρο” και όχι σαν να το “χτίζεις”.
Είναι κοσμοκρατορία, η οποία προήλθε από την “ανάγκη” των συμμετεχόντων και όχι εξαιτίας της ισχύος του νικητή. Είναι η κοσμοκρατορία η οποία προκαλείται από τη δυσλειτουργία των υπαρχόντων συστημάτων και όχι εξαιτίας νέων συστημάτων. Είναι η κοσμοκρατορία της “αλογόμυγας”, η οποία προκαλεί συγκρούσεις μεταξύ των “βουβαλιών”, προκειμένου να πίνει το “αίμα” των πληγών τους …Κοσμοκρατορία των “αγορών” των τοκογλύφων και όχι των στρατών των στρατηγών.
Οι Εβραίοι ήταν εύκολο να επιχειρήσουν μια τέτοια πρακτική, γιατί γνώριζαν τις χριστιανικές ηγεσίες στο σύνολό τους. Είχαν μεγάλη εξοικείωση με τα ανώτατα κλιμάκια της χριστιανικής ηγεσίας και αυτό έδινε αξία στην “τεχνογνωσία” τού εγκλήματος που διέθεταν, προκειμένου να διεκδικήσουν αυτήν την κοσμοκρατορική “βαφή”. Αυτό ήταν το απόλυτο πλεονέκτημά τους …Η πολύ στενή “επαφή” με την ανώτατη εξουσία …Πολύ πιο στενή “επαφή” από τη συνηθισμένη …Πάρα πολύ στενή, γιατί οι ισχυροί χριστιανοί ηγέτες ποτέ δεν τους υπολόγιζαν ως κίνδυνο και ως εκ τούτου δεν είχαν μυστικά από αυτούς …Ήταν αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι και ασήμαντοι και δεν αντιπροσώπευαν κίνδυνο, ώστε να φυλάγεται κάποιος από αυτούς …Ήταν σαν τους ευνούχους, που οι ισχυροί τούς άφηναν να περιφέρονται ακόμα κι ανάμεσα στις “παλλακίδες” τους, γιατί απλούστατα δεν τους φοβούνταν.
Τέτοιοι χρήσιμοι ευνούχοι εντός του χριστιανισμού ήταν και οι Εβραίοι. Γνώριζαν τα πάντα, γιατί κανένας δεν τους αντιλαμβάνονταν ως ανταγωνιστές και άρα ως απειλή. Όταν δανείζεις στους Πάπες και στους Βασιλείς της Ευρώπης, δεν είναι και τόσο δύσκολο να γνωρίζεις τις οικονομικές τους “δυσκολίες” …Πόσο μάλλον όταν οι Εβραίοι δεν γνώριζαν μόνον αυτά τα μυστικά, εφόσον δεν ασχολούνταν μόνον μ’ αυτά. Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνον τοκογλύφοι των ισχυρών …Ήταν και οι νταβατζήδες των ισχυρών. Αυτοί τους πήγαιναν καί τα κοριτσάκια, αλλά καί τα αγοράκια που ήθελαν …Ήταν καί οι έμποροι ναρκωτικών των ισχυρών. Αυτοί τους εξασφάλιζαν την πρέζα …Ήταν καί οι δολοφόνοι των ισχυρών. Αυτοί τους απάλλασσαν από ανταγωνιστές, σφετεριστές ή απλά τους “διασκέδαζαν” με αιματηρά βίτσια …Ήταν καί οι γιατροί των ισχυρών, που θα τους ανακούφιζαν από μια ανεπιθύμητη σύφιλη, χωρίς να το μάθει κανένας άλλος.
Οι Εβραίοι, δηλαδή, δεν γνώριζαν μόνον τα “λογιστήρια” των κρατών της Ευρώπης, αλλά γνώριζαν και τα “αποχωρητήριά” τους. Όταν γνωρίζεις τα “αποχωρητήρια” των ισχυρών, μπορείς να τους εκβιάζεις και στο τέλος να τους κάνεις δούλους σου. Αυτό έκαναν και οι Εβραίοι. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρήσαμε απόλυτο πλεονέκτημά τους τη γνώση των “άπλυτων” των προσώπων της χριστιανικής εξουσίας. Γνώριζαν τα “άπλυτα” και ρίσκαραν να εκβιάσουν τους βρόμικους ηγέτες. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό είναι μεγάλο ρίσκο και εμπεριέχει πολλούς κινδύνους.
Το θέμα είναι πως γνώριζαν ότι αυτός ο εκβιασμός, σε συνδυασμό με την “τραπεζική” τους “εξειδίκευση”, θα τους επέτρεπε να φτάσουν σχετικά εύκολα στη σημερινή τους παντοδυναμία. Γνώριζαν όμως επίσης πολύ καλά πως, όταν πέφτεις από “ψηλά”, χτυπάς πολύ άσχημα. Άλλωστε το έχουν “αποτυπώσει” στις κατάρες τους. Γνωρίζει ο αναγνώστης ποια είναι η χειρότερη κατάρα των Εβραίων; Τι “εύχονται” σε κάποιον, όταν τον καταριούνται; …Δεν του “εύχονται” απλά να καταστραφεί απόλυτα …Του “εύχονται” πρώτα να αποκτήσει τα πάντα και μετά να τα χάσει όλα …Του εύχονται πρώτα να γευτεί την απόλυτη επιτυχία, για να γνωρίζει τι ακριβώς χάνει σε περίπτωση που αποτύχει.
Γνωρίζουν δηλαδή το μέγιστο του πόνου, που προκαλεί η μέγιστη απώλεια. Δεν τους φτάνει να είσαι φτωχός και να χάσεις τα λίγα που έχεις. Θέλουν να γίνεις πλούσιος και να τα χάσεις όλα …και μαζί μ’ αυτά και το “μυαλό” σου …Να σε πιάσει τρέλα από την απώλεια …Να θέλεις να αυτοκτονήσεις, βλέποντας ότι δεν μπορείς να επιστρέψεις εκεί όπου βρισκόσουν. Γνωρίζουν πως το να τα κατακτήσεις όλα δεν είναι απαραίτητα ένα καλό τέλος, αλλά πιθανότατα η πικρή αρχή για ένα άσχημο τέλος.
Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβει ο αναγνώστης ποιοι παράγοντες τους “ανάγκασαν” να διεκδικήσουν την κοσμοκρατορία …Να διεκδικήσουν την ηγεμονία του έθνους τους πάνω στα έθνη. Όλα αυτά ξεκίνησαν μετά τη βιομηχανική επανάσταση και άρα με την “έκρηξη” του εθνικισμού. Μέχρι τη βιομηχανική επανάσταση οι Εβραίοι δεν έκαναν “δεύτερες” σκέψεις εις βάρος των χριστιανών. Βολεύονταν με την κατάστασή τους και δεν είχαν παραπάνω φιλοδοξίες. Είχαν καλές ζωές και χωρίς πολλά ρίσκα. Οι ισχυροί Εβραίοι κονομούσαν από τις “υπηρεσίες” τους και οι φτωχοί Εβραίοι ήταν μια ανεξάντλητη ανθρώπινη “δεξαμενή”, για να έρθουν αυτές οι “υπηρεσίες” εις πέρας …Από εκεί οι πλούσιοι Εβραίοι έβρισκαν πόρνες, δολοφόνους, τραγουδιστές, ταχυδακτυλουργούς, μαχαιροβγάλτες και ό,τι τους “παρήγγειλαν” οι ισχυροί χριστιανοί κι “απαγορευόταν” να το ζητήσουν νόμιμα μέσα στη χριστιανική κοινωνία.
Οι Εβραίοι ζούσαν μια καθημερινότητα μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, γιατί αυτό ήταν το “διαβατήριό” τους για την ελεύθερη ζωή τους μέσα σε έναν φανατικά χριστιανικό κόσμο. Εξαιτίας της αστικής τους αυτής εξειδίκευσης, αναγκαστικά “διασκορπίζονταν” στον χώρο. Δεν τους “χωρούσε” ο τόπος όλους μαζί, γιατί οι δραστηριότητες θα τους έφερναν σε σύγκρουση. Ο ένας τοκογλύφος εκπαίδευε τρία παιδιά στην “τέχνη” του και αυτά έπρεπε να “σκορπιστούν”, γιατί θα συγκρούονταν μεταξύ τους. Η “διάσπαση”, δηλαδή, και η “ξενιτιά” ήταν “ευλογία” για τους Εβραίους και όχι το αντίθετο. Πατρίδα τους έγινε όπου υπάρχει “κονόμα” και όχι όπου γεννιούνταν …Από εκεί και πέρα “τυφλοσούρτης”. Ξεκινούσαν τη ζωή τους με “σκονάκια” και άρα με πλεονεκτήματα …”Πήγαινε σ’ εκείνη την πόλη, που ο δήμαρχός της είναι παιδεραστής και πες του ότι σε έστειλε ο Ιακώβ” …”Πήγαινε στην άλλη πόλη, όπου ο δικαστής της είναι ναρκομανής και πες του ότι σε έστειλε ο Δαυίδ”.
Κινούμενοι στο “περιθώριο” της “υψηλής” κοινωνίας, μπορούσαν να “κονομάνε”, αλλά ταυτόχρονα να εξασφαλίζουν και υψηλές “γνωριμίες” και προστασίες. Ο κόσμος ο πολύς τούς απεχθάνονταν, αλλά οι ισχυροί τούς “λάτρευαν”. Ήταν οι καλοί “φίλοι”, για να χρηματοδοτήσουν πολέμους, αλλά και πάρτι. Ήταν οι καλοί “φίλοι”, για να φέρουν από την πίσω “πόρτα” ό,τι απαγορευόταν να μπει από την “είσοδο”. Όλοι οι ισχυροί χριστιανοί ήθελαν να έχουν φίλο έναν Εβραίο, αλλά ποτέ δεν θα τον καλούσαν στο σπίτι τους …Φίλος με “νοήματα” και από μακριά …”Ξέρεις εσύ …το ίδιο μ’ αυτό που μου έφερες την προηγούμενη φορά” …Όπλο ήταν αυτό; …Ναρκωτικά; …Πόρνη; …Παιδάκι; Κανένας δεν ήξερε, όσο κι αν κρυφάκουγε …Οι “φίλοι” μόνον ήξεραν.
Η βιομηχανική ανάπτυξη όλα αυτά τα άλλαξε. Ενώ θεωρητικά βόλευε τους αστίζοντες Εβραίους, στην πραγματικότητα τους απειλούσε με “θάνατο”. Θεωρητικά πράγματι τους βόλευε, γιατί ήταν τοκογλύφοι σε έναν κόσμο ο οποίος σύντομα θα αναπτυσσόταν πάρα πολύ και ως εκ τούτου θα χρειαζόταν άμεσα πάρα πολλά χρήματα. Σε έναν κόσμο πολύ πιο σύνθετο από τη φεουδαρχία το χρήμα θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτοί ήταν ειδικοί πάνω στο χρήμα. Όμως, αυτός ο νέος κόσμος ήταν φοβερά απειλητικός γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί “άνοιγε” την αστική δραστηριότητα σε μεγάλες μάζες χριστιανών και θα έπαυαν οι Εβραίοι να κρατούν τα “σκήπτρα” του χώρου. Θα αποκτούσαν χριστιανούς ανταγωνιστές …πολλούς και επικίνδυνους.
Λογικό είναι αυτό. Η βιομηχανική ανάπτυξη ταυτίζεται με την ανάπτυξη του εθνικισμού, εφόσον αυτές οι έννοιες αλληλοϋποστηρίζονται. Η μία υποβοηθά την άλλη στην ανάπτυξή της. Οι βιομηχανικές κοινωνίες είχαν ανάγκη τον εθνικισμό για την ανάπτυξή τους και ο εθνικισμός αναπτυσσόταν εύκολα μέσα σε τέτοιες κοινωνίες. Τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη δεν ενδιαφέρονταν για νέες κατακτήσεις, γιατί δεν ενδιαφέρονταν για το “πλάτος” τους. Τα βιομηχανικά κράτη ήθελαν ν’ αποκτήσουν μεγάλο “ύψος” και ο εθνικισμός ήταν αυτός, ο οποίος θα λειτουργούσε σαν συνεκτικό “μπετόν”, που θα εξασφάλιζε αυτήν τη δυνατότητα στα βιομηχανικά κράτη. Αυτός συνέδεε τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών τάξεων με το βιομηχανικό κεφάλαιο.
Χωρίς τον εθνικισμό δεν θα μπορούσαν να “υψωθούν” τα βιομηχανικά κράτη. Χωρίς τον εθνικισμό δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ο “προστατευτισμός” ή να καλλιεργηθεί η εθνική καταναλωτική “νοοτροπία”, που βοηθά την τοπική βιομηχανική παραγωγή στην ανάπτυξή της. Ο εθνικισμός “αναγκάζει” τους πολίτες ως καταναλωτές να αγοράσουν ακόμα και το “κατώτερο” ή το ακριβότερο προϊόν προς χάριν του έθνους. Ο εθνικισμός “αναγκάζει” τους εργαζόμενους ακόμα και να περικόψουν τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να γίνει ανταγωνιστικότερο το εργοστάσιό τους. Ο εθνικισμός δηλαδή βάζει έννοιες όπως ο “πατριωτισμός”, “η “γενναιότητα”, η “αυτοθυσία” κλπ. μέσα στην παραγωγή. Αυτός ο εθνικισμός —σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες της βιομηχανίας— έβαζε στο παιχνίδι τής παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας και κράτη εκείνα, τα οποία στην προηγούμενη εποχή δεν είχαν ελπίδες …Κράτη με ελάχιστη “επιφάνεια” για έναν παγκόσμιο στόχο …Κράτη όπως η Γερμανία.
Αυτός ο εθνικισμός, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν θέμα χρόνου να εντοπίσει τους “διαφορετικούς” Εβραίους ως εχθρούς του. Οι Εβραίοι —με πρωταγωνιστές αδίστακτους ανθρώπους, σαν τον Τέοντορ Χερτσλ—, αντιλήφθηκαν πως είχαν μπροστά τους ένα νέο φαινόμενο …Είχαν την “έκρηξη” ενός νέου είδους αντισημιτισμού, ο οποίος δεν είχε σχέση με τις παλιές χριστιανικές αντιεβραϊκές συμπεριφορές …Ενός νέου τύπου αντισημιτισμού, που έκανε τους Εβραίους όχι απλά “αμαρτωλούς” —λόγω της θυσίας του Ιησού— αλλά ανεπιθύμητους ανταγωνιστές στα κράτη στα οποία φιλοξενούνταν και μέχρι τότε δεν είχαν προβλήματα επιβίωσης.
Ο εθνικισμός δηλαδή των χριστιανικών κρατών δημιουργούσε ένα εχθρικό “κλίμα” για τους Εβραίους, το οποίο δεν είχε σχέση τόσο με τη θρησκεία τους όσο με τα χρήματά τους. Κάποιοι απλά εκμεταλλευόταν τη διαφορετικότητα της θρησκείας τους, για να τους στοχοποιήσουν στους απλούς χριστιανούς και να τους φέρουν σε δυσχερή θέση ως ανταγωνιστές τους. Το θρησκευτικό περιεχόμενο δηλαδή του αντισιωνισμού δεν ήταν το πραγματικό αίτιο αυτής της συμπεριφοράς. Το πραγματικό αίτιο ήταν ο ανταγωνισμός …Ένας μεγάλος και επικίνδυνος ανταγωνισμός, ο οποίος διαρκώς μεγάλωνε, εφόσον, λόγω της εκβιομηχάνισης, είχαμε μαζική αστικοποίηση των χριστιανικών πληθυσμών και άρα διογκούμενη αντιπαλότητα με τις εβραϊκές κοινότητες. Κάποιοι χριστιανοί δηλαδή μορφώνονταν ή δραστηριοποιούνταν στις μεγάλες πόλεις τής βιομηχανικής εποχής και “έμπαιναν” σε χώρους που μέχρι τότε παραδοσιακά μονοπωλούσαν οι Εβραίοι.
Μέχρι τότε οι Εβραίοι δεν είχαν προβλήματα ανταγωνισμού …Είχαν εξασφαλισμένα τα “παπικά” προνόμια …Μιλάμε για πραγματικά προνόμια με “βούλες” και “σφραγίδες”. Η εξειδίκευσή τους για παράδειγμα στον τραπεζικό τομέα δεν ήταν αποτέλεσμα της εξυπνάδας τους και της αφέλειας των άλλων …Η Ρώμη τούς έδωσε αυτό το προνόμιο. Γιατί; Γιατί η Ρώμη ήταν πονηρή. Στην εποχή τής φεουδαρχίας είχε ως στόχο να διαχωρίζει απόλυτα την κοινωνία σ’ αυτούς που τα είχαν όλα και σ’ αυτούς που δεν είχαν τίποτε …Στους “αγαπημένους” της φεουδάρχες και στα “παραπαίδια” της τους δουλοπάροικους …Στους μορφωμένους κεφαλαιοκράτες και στους αγράμματους εργαζόμενους στα φέουδα.
Αυτός ο διαχωρισμός έκανε την κοινωνία εύκολη στον χειρισμό της. Οι λίγοι θα ζούσαν καλά σ’ αυτόν τον “κόσμο” και οι πολλοί θα περίμεναν να ζήσουν “καλύτερα” στον “άλλο” κόσμο. Όμως, το εύρυθμο της λειτουργίας της κοινωνίας απαιτούσε και την αστική δραστηριότητα …Τη δραστηριότητα των μορφωμένων ή των ικανών, που, ενώ δεν είχαν κεφάλαιο, με τις δραστηριότητές τους είχαν κέρδη κεφαλαίου. Επειδή η Ρώμη δεν ήθελε αυτή η αστική δραστηριότητα να γίνει το “Ελντοράντο” των έξυπνων δουλοπάροικων, αποφάσισε να τους κλείσει την “πόρτα” του.
Ονόμασε την αστική δραστηριότητα “αμαρτία” και την παρέδωσε στα χέρια των “αμαρτωλών”. Τα τεράστια κέρδη τής αστικής δραστηριότητας με αυτόν τον τρόπο θα περνούσαν στα “χέρια” των αλλόθρησκων Εβραίων και άρα η Ρώμη θα κοιμόταν ήσυχη. Θα περνούσαν αιώνες μέχρι να μορφωθούν οι δουλοπάροικοι και να καταλάβουν ότι δικαιούνται κι αυτοί κάτι παραπάνω από το ν’ αντιμετωπίζονται σαν τα κατοικίδια “γουρούνια” των φεουδαρχών.
Με αυτόν τον τρόπο η Ρώμη μονιμοποίησε την παρουσία των Εβραίων στον χριστιανικό κόσμο και τους έδωσε σημαντικό κοινωνικό ρόλο …Πολύ σημαντικό, ο οποίος γινόταν σημαντικότερος όσο περνούσε ο χρόνος και οι κοινωνίες εξελίσσονταν. Ως οι μόνοι οικιοθελώς “βρόμικοι”, που έκαναν τις “βρόμικες” δουλειές, οι Εβραίοι εξυπηρετούσαν τις χριστιανικές κοινωνίες στις ανάγκες τους …Σε όλες τις ανάγκες τους …νόμιμες και παράνομες. Δεν τις εξυπηρετούσαν μόνον ως δικηγόροι ή ως γιατροί και καλλιτέχνες —εφόσον, λόγω χρήματος, μπορούσαν να μορφώνονται σε δύσκολες εποχές—, τις εξυπηρετούσαν ακόμα και ως τοκογλύφοι ή νταβατζήδες ή θεατρίνοι. Ήταν σημαντικά “γρανάζια” στη λειτουργία τους.
…Συμφωνημένη και κατοχυρωμένη από την ίδια τη Ρώμη ήταν η θέση τους στην κοινωνία. Μπορεί με προβλήματα διωγμών —ή ακόμα και με κόκκινους σκούφους κάποιες φορές—, αλλά κατοχυρωμένη θέση κατείχαν στην κοινωνία. Απαραίτητο “γρανάζι” της, για να λειτουργήσει. Ακόμα και ο πιο φτωχός χριστιανός τούς έβλεπε να “κονομάνε”, αλλά δεν τους θεωρούσε ανταγωνιστές, εφόσον δεν ήθελε να μπει στους “χώρους” τους. Δεν ήθελε να μπει στους χώρους, όπως δεν θέλει κάποιος να γίνει νταβατζής ή βαποράκι ναρκωτικών, άσχετα αν βλέπει ότι κονομάνε. Δεν τους έδιωχνε από την πόλη του, γιατί ήθελε να έχει πόρνη, αλλά δεν ήθελε αυτή να είναι από τα δικά του τα “παιδιά”. Κάπως έτσι έβλεπαν οι θρησκόληπτοι χριστιανικοί όλες τις αστικές δραστηριότητες στις οποίες πρωτοστατούσαν οι Εβραίοι …Αναγκαίο κακό, που, όταν σκοτείνιαζε, γινόταν “απόλαυση” …Μιλάμε για άλλες εποχές …”Σκοτεινές” εποχές, όπου ακόμα και η ιατρική για κάποιους θρησκόληπτους ήταν τέχνη του “διαβόλου”, εφόσον αμφισβητούσε το “δικαίωμα” του Θεού ν’ “αποφασίζει” ποιον θα πάρει κοντά Του …Ακόμα και με ένα απλό κρυολόγημα.
Με την “έκρηξη” της βιομηχανικής εποχής όλα αυτά άλλαξαν. Οι πληθυσμοί των χριστιανικών κρατών άρχισαν να εγκαταλείπουν την “τσιγκούνα” γη και να πλημμυρίζουν τις “γενναιόδωρες” πόλεις. Οι θρησκόληπτοι δουλοπάροικοι έφευγαν από τα χωράφια και έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους πλακόστρωτους δρόμους. Αυτό άλλαξε τα ήθη και έθιμα των λαών. Άρχισαν οι πάντες να εξοικειώνονται με τις αστικές δραστηριότητες και άρα να βλέπουν με καλό “μάτι” τα τεράστια κέρδη των δραστηριοτήτων αυτών. Τα παιδιά των εργατών μπορούσαν να κάθονται σπίτι, εφόσον δεν ακολουθούσαν τους γονείς τους στα εργοστάσια, όπως έκαναν τα παιδιά των δουλοπάροικων στα χωράφια. Αυτό σημαίνει ότι μπορούσαν να μορφώνονται …Αρχικά με λίγα κουτσογράμματα εθελοντών παπάδων και δασκάλων και στη συνέχεια με οργανωμένα συστήματα παιδείας.
Όσο πιο πολύ ισχυροποιούνταν η βιομηχανική παραγωγή, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη εκπαιδευμένου προσωπικού είχε και άρα έπρεπε να υπάρχει οργανωμένος μηχανισμός εκπαίδευσης. Όσο μεγάλωναν οι παραγωγές, τόσο περισσότερο μεγάλωναν οι αγωνίες των βιομηχάνων ν’ αποκτήσουν “πιστούς” πελάτες και αυτό έπρεπε να το προετοιμάσουν στα οργανωμένα συστήματα εκπαίδευσης. Εκεί θα γαλουχούσαν τους “πιστούς” οπαδούς των προϊόντων τους. Εκεί θα γαλουχούσαν τους “πιστούς” εχθρούς των προϊόντων των εχθρών τους. Τα σχολεία, δηλαδή, εξ’ αρχής “χτίστηκαν”, ώστε να επιβάλουν τον εθνικιστικό φανατισμό και όχι τον πολιτισμό …Εθνικιστικοί “μεντρεσέδες”, που “παρήγαγαν” ό,τι βόλευε το σύστημα.
Αυτή η τεράστια κοινωνική “παραγωγή” έπρεπε να βρει τον χώρο της μέσα στην κοινωνία. Κάποια από αυτά τα παιδιά θα γίνονταν εργάτες σαν τους γονείς τους, αλλά κάποια άλλα θα γίνονταν επιστήμονες και “επιστήμονες” …Επιστήμονες των επιστημών και “επιστήμονες” του πεζοδρομίου. Θέμα χρόνου ήταν η αστική τάξη των βιομηχανικών κρατών να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με τρομερούς ρυθμούς. Όλοι αυτοί θα έβγαιναν στις “πιάτσες” των πόλεων, οι οποίες μέχρι τότε αποτελούσαν μονοπώλια των Εβραίων …Των Εβραίων, οι οποίοι τώρα θα γίνονταν πραγματικοί εχθροί και ανταγωνιστές τους.
Τι σημαίνει αυτό; …Ότι, άλλο πράγμα ήταν ο αντιεβραϊσμός της φεουδαρχικής εποχής και άλλο πράγμα ο αντισιωνισμός της βιομηχανικής εποχής …Για άλλους λόγους και για άλλα συμφέροντα κάποιος φανατικός χριστιανός τής φεουδαρχικής εποχής ήταν αντιεβραίος και για άλλους λόγους και για άλλα συμφέροντα κάποιος νεοαστός χριστιανός της βιομηχανικής εποχής ήταν αντισιωνιστής. Ο πρώτος είχε το χαζό μίσος του φανατικού θρησκόληπτου, ο οποίος απλά δεν ήθελε να “συναναστρέφεται” “αμαρτωλούς” αλλόθρησκους και άρα να περιφέρονται αυτοί στη γειτονιά του. Ο δεύτερος είχε το στοχευμένο μίσος τού επίσης φανατικού, όμως όχι ως θρησκόληπτος, αλλά ως επαγγελματίας. Ήταν ένας αδίστακτος επαγγελματίας, ο οποίος εκ του πονηρού επικαλούταν τη θρησκεία, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τους διώξει από τη γειτονιά του, για να “κληρονομήσει” τη δραστηριότητά τους.
Αυτόν τον αντισιωνιστικό εθνικισμό με την οικονομική στόχευση αντιλήφθηκαν άνθρωποι σαν τον Χερτσλ και αυτόν προσπάθησαν να αναχαιτίσουν …Να τον αντιμετωπίσουν και όχι να τον μιμηθούν ως έθνος, όπως πολλοί ιστορικοί εσφαλμένα ισχυρίζονται. Ο εθνικισμός αυτός ποτέ δεν άγγιξε τους Εβραίους. Γιατί; Γιατί δεν τον είχαν ανάγκη. Οι ίδιοι ήταν ακραίοι εθνικιστές όταν όλοι οι άλλοι δεν ήταν τίποτε απολύτως. Πάντα πίστευαν για το έθνος τους αυτά, τα οποία, αν τα υποστηρίξει κάποιος άλλος για το δικό του, θα τον κλείσουν φυλακή. Πάντα πίστευαν πως ήταν οι “εκλεκτοί” του Θεού …Οι “καλύτεροι”, οι “ικανότεροι” και οι “ανώτεροι”. Η “έκρηξη” του εθνικισμού δηλαδή για τους Εβραίους δεν εξηγεί την εθνική τους “εκστρατεία” …Ο εθνικισμός των άλλων δεν τους “άγγιξε” καν…
…Είναι σαν να λέμε ότι η “έκρηξη” της μόδας του καλοκαιρινού μαυρίσματος “άγγιξε” τους μαύρους και τους ώθησε μαζικά στις αμμουδιές για ηλιοθεραπεία. Όπως δεν έχουν ανάγκη οι μαύροι τον επιπλέον ήλιο για να μαυρίσουν, έτσι και οι Εβραίοι δεν έχουν ανάγκη τις θεωρίες των εθνικιστών, για να γίνουν περισσότερο εθνικιστές απ’ όσο είναι. Η ίδια τους η θρησκεία “παράγει” τον ισχυρότερο και πιο φανατικό εθνικισμό …Το είπε άλλωστε και ο Αρχιερέας τους κάποτε …”Συμφέρει να σκοτώσουμε τον Ιησού, για να σώσουμε το έθνος”. Μπορούν ακόμα και τον Υιό του Θεού να σκοτώσουν, για να σώσουν το έθνος τους. Το να λέει κάποιος δηλαδή εθνικιστή έναν Εβραίο, είναι πλεονασμός. Είναι σαν να λες “γυμνασμένος αθλητής” ή “διακορευμένη πόρνη”. Μπορεί κάποιος να είναι αθλητής και να είναι αγύμναστος; Μπορεί κάποια πόρνη να μην είναι διακορευμένη; …Το “Εβραίος” φτάνει από μόνο του, για να τον χαρακτηρίσει …Το “εθνικιστής” είναι πλεονασμός.
Αυτοί οι Εβραίοι —και για “ξεκάρφωμα”— επινόησαν τον “στόχο” τής ίδρυσης του Ισραήλ. Γιατί; …Για να φαίνεται πως δήθεν έχουν στόχους, οι οποίοι βολεύουν αυτούς, οι οποίοι ήθελαν να τους “ξεφορτωθούν” …Να φαίνεται στους εθνικιστές των χωρών που τους “φιλοξενούσαν” ότι κι αυτοί —ως τέτοιοι— ήθελαν το δικό τους κράτος …Να φαίνεται πως “οσονούπω” θα τους αδειάζουν τη γωνιά, ώστε να μην είναι επιθετικοί εναντίον τους. Αυτό ήταν “παπατζηλίκι” των πρώτων σιωνιστών Εβραίων, για να πάρουν μια “παράταση” και να “παίζουν” με το θέμα τού κράτους, μπαίνοντας με αυτόν τον τρόπο στα διεθνή “σαλόνια” των εθνών …Το υπό “κατασκευή” εβραϊκό κράτος τούς έβαζε στην κοινωνία των Εθνών και τους διαφοροποιούσε από τους γύφτους ή τους Ρομά, για παράδειγμα, οι οποίοι δεν μπορούσαν να συμμετέχουν πουθενά. Οι Εβραίοι είχαν παντού παρουσία ως “σκιώδεις” πολιτικοί ενός “σκιώδους” κράτους, το οποίο δεν υπήρχε πουθενά στον κόσμο.
Εξασφαλίζοντας το “άλλοθί” τους, αναζητούσαν τρόπους να διατηρήσουν τα πλεονεκτήματά τους και να “επιπλεύσουν” στη βιομηχανική εποχή …Την εποχή εκείνη, η οποία τους απειλούσε με ολοκληρωτική καταστροφή, εφόσον “πλημμύριζε” τις “πιάτσες” τους με φιλόδοξους χριστιανούς, οι οποίοι φθονούσαν τα πλούτη τους και σφετερίζονταν τις “πελατείες” τους. Η Ρώμη δεν μπορούσε πλέον να τους προστατεύσει με “διατάγματα”, εφόσον και η ίδια έχανε προνόμια από την εξέλιξη τής κοινωνίας. Επί αιώνες καθυστερούσε την εξέλιξη, αλλά τώρα πλέον δεν μπορούσε να την ελέγξει.
Όταν άρχισε η βιομηχανική επανάσταση, γνώριζε η Ρώμη —και οι υποτακτικοί της Εβραίοι— ότι από την εργατική τάξη θα προέκυπτε μια νέα, πολυπληθής και πιο ισχυρή αστική τάξη. Οι μισθοί —ακόμα και οι πιο ασήμαντοι— των εργατών θα επέτρεπαν σ’ αυτούς να μορφώσουν τα παιδιά τους και αυτό έκανε την κατάσταση μη αναστρέψιμη. Αναγκαστικά η Ρώμη θα έπρεπε να ανεχθεί τις εξελίξεις. Μαζί με αυτήν θα έπρεπε να τις ανεχθούν και οι Εβραίοι. Όλοι αυτοί οι χριστιανοί νεοαστοί, που “παρήγαγε” η βιομηχανική εποχή, θα έφταναν έξω από τις “πόρτες” τους …Θα αναζητούσαν τη “μοίρα” τους στον ήλιο εκεί όπου μέχρι τότε “λιάζονταν” μόνον οι Εβραίοι. Από τη στιγμή που αυτήν την εξέλιξη δεν μπορούσαν να την σταματήσουν, θα έπρεπε τουλάχιστον να την ελέγξουν. Στόχος τους έγινε να ελέγξουν τις αστικές τάξεις των βιομηχανικών και όχι μόνον κρατών.
Η συνέχεια
http://eamb-ydrohoos.blogspot.gr/2012/12/free-europe.html