Κάποιοι μπορεί να το βρουν υπερβολικό, αλλά τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία μπορούν να συγκριθούν με την ανάκληση του 1685. Την χρονιά εκείνη, ο Λουδοβίκος ΙΔ’, ο «βασιλιάς Ήλιος» που έκτισε το παλάτι των Βερσαλλιών, ανακάλεσε το Έδικτο της Νάντης, το οποίο προστάτευε τους Γάλλους προτεστάντες –τους Ουγενότους. Προσπαθώντας να ενώσει το βασίλειό του κάτω από μία κοινή θρησκεία, ο βασιλιάς έκλεισε εκκλησίες και έθεσε υπό διωγμό τους Ουγενότους.
Ως αποτέλεσμα, περίπου 700.000 από αυτούς έφυγαν από τη Γαλλία, αναζητώντας άσυλο στην Αγγλία, τη Σουηδία, την Ελβετία, τη Νότια Αφρική και άλλες χώρες.
Οι Ουγενότοι, οι οποίοι ήταν σχεδόν ένα εκατομμύριο πριν από το 1685, θεωρούνταν οι «εργάτριες μέλισσες» της Γαλλίας. Έφυγαν χωρίς χρήματα, αλλά πήραν μαζί τους τις ποικίλες δεξιότητές τους. Άφησαν την Γαλλία με ένα σημαντικό κενό, το οποίο χρειαζόταν να καλυφθεί.
Από την άφιξη του Σοσιαλιστή Προέδρου Φρανσουά Ολλάντ το 2012, οι εισφορές φόρου εισοδήματος και κοινωνικής ασφάλισης στη Γαλλία έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής είναι 75 τοις εκατό, και αρκετοί είναι αυτοί που πληρώνουν πάνω από 70 τοις εκατό.
Ως αποτέλεσμα, έχει παρατηρηθεί μία μαζική έξοδος από τα σύνορα της χώρας, από τους ίδιους ανθρώπους που δημιουργούν την οικονομική ανάπτυξη –ηγέτες του επιχειρηματικού κόσμου, πρωτοπόρους, δημιουργικούς στοχαστές και κορυφαία στελέχη. Αποχωρούν όλοι από τη Γαλλία ώστε να αναπτύξουν κάπου αλλού τα ταλέντα τους.
Και πρόκειται για μία τραγωδία, όταν μιλάμε για μία από τις ιστορικά πλουσιότερες χώρες. Όπως λένε, το πρόβλημα με τους Γάλλους είναι ότι δεν έχουν λέξη για τον επιχειρηματία; Πού είναι ο Ρίτσαρντ Μπράνσον της Γαλλίας; Που είναι ο Μπιλ Γκέιτς τους;
«Βλέπεις τον τύπο στη γωνία; Θα τον σκοτώσω. Μου ‘χει καταστρέψει τη ζωή!»
Αυτό το οργισμένο ξέσπασμα προήλθε από έναν φίλο ο οποίος αφήνει τη Γαλλία για να μετακομίσει στη Βρετανία, ώστε να ξεφύγει από τον φόρο του 70% που πληρώνει. Δηλώνει ότι δουλεύει σαν το σκυλί χωρίς λόγο –για να πληρώνει το σπάταλο κράτος. Ο άνθρωπος στον οποίο αναφερότανς -σε ένα χλιδάτο ιαπωνικό εστιατόριο στην 6η συνοικία του Παρισιού- ήταν ο Pierre Moscovici, ο μισητός υπουργός Οικονομικών. Ο Moscovici έμοιαζε πολύ χαρούμενος με τον εαυτό του. Συνειδητοποιεί άραγε ότι η Ρώμη καίγεται;
Σύμφωνοι, υπάρχουν πολλοί λόγοι να είναι κανείς ευγνώμον στη Γαλλία. Πρόκειται για μία οικονομία που μπορεί να υπερηφανεύεται για τα επιτυχημένα έργα υποδομών της. Διαθέτει τη σιδηροδρομική γραμμή υψηλής ταχύτητας TGV, το Airbus, καθώς και διεθνείς επιχειρήσεις όπως ο όμιλος πολυτελών αγαθών LMVH, όλα εκ των οποίων καθορίζουν τη Γαλλική υπεροχή. Διαθέτει επίσης την καλύτερη γεωργική βιομηχανία στην Ευρώπη. Η τουριστική της βιομηχανία είναι μία από τις καλύτερες στον κόσμο.
Αλλά, τα δύο τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μία σταθερή, αξιοσημείωτη πτώση στη Γαλλία. Επικρατεί μία «μαυρίλα» που έχει προκληθεί από το βαρύ χέρι του σοσιαλισμού. Είναι όλο και δυσκολότερο να ξεκινήσεις μία μικρή επιχείρηση όταν δε μπορείς να απολύσεις τους άχρηστους εργαζόμενους και να προσλάβεις νέα ταλέντα. Όπως και οι Ουγενότοι, οι νέοι απόφοιτοι των πανεπιστημίων δε βλέπουν κανένα μέλλον και σχεδιάζουν την απόδρασή τους στο Λονδίνο.
Τα επίσημα στοιχεία ανεργίας μιλούν για πάνω από 3 εκατομμύρια ανέργους. Ανεπίσημα, ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί μάλλον σε 5 εκατομμύρια. Το κόστος της καθημερινής ζωής είναι αστρονομικό. Το Παρίσι κερδίζει πλέον το Λονδίνο ως η ακριβότερη πρωτεύουσα του κόσμου. Για παράδειγμα, μισό λίτρο γάλα στο Παρίσι κοστίζει σχεδόν 4 δολάρια –όσο κοστίζει ένα γαλόνι στην Αμερική.
Εν μέρει, για αυτή την κατάσταση ευθύνεται το ασφυκτικό κράτος-νταντά. Τέτοιες μέρες, δέκα χρόνια πριν, άφησα το σπίτι μου στο Λονδίνο για μία νέα ζωή στο Παρίσι. Έχοντας παντρευτεί Γάλλο και περιμένοντας να γεννήσω το παιδί μας, ήμουν πολύ χαρούμενη να ανταλλάξω το διαμέρισμά μας στο Νότινγκ Χιλ με ένα διαμέρισμα στους κήπους του Λουξεμβούργου.
Εκείνη την εποχή, οι τιμές ήταν τέτοιες που είχα τη δυνατότητα να ανταλλάξω ένα μέτριας κατάστασης αλλά γοητευτικό μονό διαμέρισμα στο Λονδίνο για ένα οικογενειακό διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού. Μετά οι τιμές άρχισαν να ανεβαίνουν σταθερά. Με το τέλος της «βασιλείας» του συντηρητικού (αλά ντε Γκωλ) Νικολά Σαρκοζί (οι Γάλλοι μισούσαν την φανταχτερή προσέγγισή του), οι Γάλλοι επένδυσαν στον στρουμπουλό, νηφάλιο Ολλάντ.
Σχεδόν αμέσως, οι φόροι άρχισαν να αυξάνονται.
Στην αρχή δε με πείραζε να πληρώνω υψηλότερους φόρους από ό,τι στη Βρετανία, με αντάλλαγμα την εξαιρετική υγειονομική περίθαλψη καθώς και για τα αριστοτεχνικά επιδοτούμενα από το κράτος σχολεία όπως αυτό στο οποίο πηγαίνει ο γιός μου (L’Ecole Alsacienne – το οποίο ιδρύθηκε από τους λίγους εναπομείναντες Ουγενότους στα τέλη του 19ου αιώνα).
Ως νέα μητέρα, εξεπλάγην με τα πολλά κρατικά οφέλη που δικαιούτο κανείς αν συμπλήρωνε όλα τα κατάλληλα έντυπα: Οι πάνες είναι δωρεάν· οι νταντάδες εκπίπτουν από την εφορία· δωρεάν παιδικοί σταθμοί υπήρχαν σε κάθε γωνία. Κρατικοί κοινωνικοί λειτουργοί έσκαγαν στην πόρτα μου για να με βοηθήσουν να «οργανώσω το παιδικό δωμάτιο». Το σχολικό γεύμα του γιού μου αποτελείται από τρία πιάτα, συν ένα πιάτο τυριών.
Ωστόσο, κάποια από αυτά τα οφέλη ήταν σκέτη σπατάλη. Το γαλλικό κράτος καταβάλλει χρήματα για όλες τις νέες μητέρες, συμπεριλαμβανομένου και εμού, ώστε να επισκεπτόμαστε έναν φυσιοθεραπευτή δύο φορές την εβδομάδα για να τονώσουμε και πάλι τη γραμμή μας. Ουσιαστικά, θεωρήθηκε ως μία ευκαιρία για περισσότερα παιδιά (ο άντρας σου δεν πρόκειται να σε αγγίξει αν έχεις ακόμα τα επιπλέον κιλά από τη γέννα – πόσο τυπικά γαλλική συμπεριφορά!) μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τόσοι πολλοί άντρες σκοτώθηκαν στα χαρακώματα.
Όταν άρχισα να κοιτάω γύρω μου, είδα ανθρώπους να εκμεταλλεύονται στο έπακρο το σύστημα. Είχα φίλους που ανήκαν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες τους επέτρεπαν να λείπουν ολόκληρα καλοκαίρια από τη δουλειά και να λαμβάνουν 55 τοις εκατό του επιδόματος ανεργίας. Από τη στιγμή που ήταν ένας αρτιμελής 30χρονος, ένας φίλος μου κάμεραμαν δούλευε πέντε μήνες το χρόνο και περνούσε τους υπόλοιπους επτά μήνες συλλέγοντας κρατικές επιχορηγήσεις από την άνεση του σπιτιού του στη νότια Γαλλία.
Μία άλλη φίλη μου, τραπεζική υπάλληλος, πέρασε τους τρεις μήνες πληρωμένης άδειας μητρότητας σε ιστιοπλοϊκό γύρω από τη Γουαδελούπη –δεδομένου ότι αποτελεί μέρος της Γαλλίας, συνέχισε να λαμβάνει όλες τις παροχές.
Μία ακόμη φίλη τραπεζικός απολύθηκε, και στη συνέχεια πήρε τρία χρόνια για να βρει νέα θέση εργασίας, διότι το κράτος την πλήρωνε εφ’ όσον δεν είχε δουλειά. «Γιατί όχι; Μου αξίζει,» μου είπε όταν την ρώτησα. «Έχω καταβάλει τις εισφορές μου στο σύστημα». Η στάση της είναι ευρέως αποδεκτή.
Όταν συνταξιοδοτείσαι, σε φροντίζουν καλά. Υπάρχουν 36 ειδικά καθεστώτα συνταξιοδότησης –πράγμα που σημαίνει ότι, για παράδειγμα, μία θηλυκή υπάλληλος νοσοκομείου ή μηχανοδηγός μπορεί να συνταξιοδοτηθεί νωρίτερα από τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα εξαιτίας των «σκληρών συνθηκών εργασίας», παρά το γεγονός ότι δε μπορούν να απολυθούν ποτέ.
Αλλά, όλο αυτό το μοίρασμα χρημάτων έχει αφήσει το κράτος χρεοκοπημένο.
Επιπλέον, η Γαλλία, όντας ένα έθνος εσωστρεφών ναρκισσιστών α λα Ζαν Πωλ Σαρτρ, αρνείται να κοιτάξει προς τα έξω, προς το παγκόσμιο χωριό. Ποιος νοιάζεται για τις χώρες BRICS –τις αναδυόμενες αγορές της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και της Νότιας Αφρικής –όταν έχουμε το Παρίσι; Πρόκειται για μία φιλοσοφία με παρωπίδες η οποία θα καταστρέψει τη Γαλλία.
Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Νταβός, η Γαλλία είναι πάντα αισθητά υποεκπροσωπούμενη. Πέρυσι, μία υφυπουργός, η Fleur Pellerin, ήρθε διότι, από ό,τι φαίνεται, είναι η μόνη στην κυβέρνηση που μιλάει άπταιστα αγγλικά. «Στους Γάλλους δεν αρέσει να μιλούν αγγλικά», παραδέχθηκε διστακτικά ένας από τους βοηθούς της. «Κι έτσι, δεν τους αρέσει να έρχονται στο Νταβός.»
Τα πιο λαμπρά μυαλά της Γαλλίας δραπετεύουν στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες και στη Νέα Υόρκη αντί να ρεζιλευτούν στην πατρίδα τους. Περπατήστε σε έναν δρόμο του South Kensington –της νέας 6ης συνοικίας του Λονδίνου- και προσπαθήστε να μην ακούσετε γαλλικά από τους περαστικούς. Το γαλλικό λύκειο έχει μακρά λίστα αναμονής για τα γαλλικά παιδιά των οποίων οι οικογένειες έχουν μεταναστεύσει.
Ένας ανώτερος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος έχει την έδρα του πλέον στην Αφρική, δήλωσε: «Οι καλύτεροι στοχαστές της Γαλλίας έχουν πλέον φύγει από τη χώρα. Αυτό που απομένει τώρα είναι η μετριότητα.»
Επικεφαλής νομικός σύμβουλος σε μεγάλη γαλλική εταιρεία: «Η Γαλλία αργοπεθαίνει. Ο σοσιαλισμός είναι αυτό που την σκοτώνει. Είναι σαν μία πλούσια παλιά οικογένεια που δε μπορεί να εγκαταλείψει τους υπηρέτες της. Σαν το Downton Abbey.»
Από έναν Γάλλο εκδότη: «Τα τελευταία 10 χρόνια, το παγκόσμιο χωριό έχει γίνει πραγματικότητα. Η παγκόσμια οικονομία έχει γίνει τόσο σημαντική που ένα έθνος-κράτος δε μπορεί πια να παίξει τον ίδιο ρόλο που έπαιζε πριν από 10 χρόνια. Οι Γάλλοι δεν το έχουν αποδεχθεί αυτό ακόμη.»
Για να ξυπνήσει, η Γαλλία θα πρέπει να απαλλαγεί από την παλιά φρουρά, και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της.
Ο Φρανσουά Ολλάντ πραγματοποίησε το πρώτο του ταξίδι στην Κίνα μόλις όταν εξελέγη αρχηγός κράτους το 2012 –και είναι 58 χρονών. Η κυβέρνησή του είναι τόσο εσωστρεφής, και οι κρατικοί fonctionnaires (λειτουργοί) που την διοικούν είναι τόσο διαζευγμένοι από την πραγματικότητα που πρόκειται πλέον για μία χώρα σε κατάσταση άρνησης.
Αυτό είναι εν μέρει σφάλμα του εκπαιδευτικού συστήματος, Les Grandes Ecoles –του βασικού πεδίου εκπαίδευσης για την ελίτ των δημοσίων υπαλλήλων. Απόφοιτοι όπως ο Ολλάντ, η πρώην γυναίκα του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που ήταν προεδρική υποψήφια των Σοσιαλιστών το 2007, ο πρώην πρόεδρος Ζακ Σιράκ, και σχεδόν όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί της χώρας από το 1958 εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Γαλλία είναι υπερδύναμη. Η πικρή αλήθεια είναι ότι, στις μέρες μας, η Γαλλία είναι πιο κοντά στην Ισπανία ή την Ιταλία παρά στην Βρετανία ή τη Γερμανία ως υπερδύναμη.
Υπάρχουν ορισμένοι επιχειρηματικοί οραματιστές όπως ο Christophe de Margerie, ο διευθύνων σύμβουλος της πολυεθνικής εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου Total, ο οποίος ομιλεί τα αγγλικά της βασίλισσας και ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του κλείνοντας συμφωνίες εκτός Γαλλίας. Αλλά η περίπτωση του de Margerie είναι σπάνια.
Λατρεύω την «υιοθετημένη» μου χώρα. Και δεν θέλω να φύγω. Θέλω ο γιος μου να ολοκληρώσει τη γαλλική του παιδεία, και δεν θέλω να τρέξει μακριά για να δουλέψει στη Γουόλ Στριτ ή στο Σίτι του Λονδίνου. Θέλω να παραμείνει στη χώρα και να βοηθήσει ώστε να χτιστεί μία καλύτερη Γαλλία.
Για να γίνει αυτό, ωστόσο, οι πολιτικοί όπως ο Ολλάντ πρέπει να επιτρέψουν στους ανθρώπους να πάρουν ανάσα. Η δημιουργικότητα και η ευημερία μπορούν να επιτευχθούν μόνο όταν οι πολίτες είναι σε θέση να χτίσουν, να δημιουργήσουν και να ευδοκιμήσουν.
ΠΗΓΗ:Newsweek
http://sofokleous10.gr/2012-07-24-09-27-56/252045-2014-01-19-20-13-00