Μιλάμε με τον Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσο
Υποψήφιο ευρωβουλευτή με το συνδυασμό «Γέφυρες», συνασπισμό των «Δημιουργία,ξανά!»και «Δράση».
1.Φαίνεται πως η ΕΕ σήμερα δεν είναι αυτό που υποσχέθηκαν οι ιδρυτές της. Ποιες πιστεύετε πως είναι οι αιτίες;
Η Ευρώπη από τα πρώτα πρώιμα στάδιά της εξελισσόταν βασανιστικά αργά. Βλέπετε ιστορικοί αλλά και προσωπικοί λόγοι έκαναν τους ευρωπαίους ηγέτες πάντοτε διστακτικούς στην εκχώρηση εξουσιών του εθνικού κράτους στον κοινό οργανισμό. Κανείς δεν ανησυχούσε για αυτή την καθυστέρηση καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αισθανόταν να απειλείται από κάτι. Όλα αυτά άλλαξαν δραματικά τα τελευταία χρόνια. Η εξέλιξη στις μεταφορές αλλά και τις τηλεπικοινωνίες μίκρυναν τις αποστάσεις. Ξαφνικά ο επιπλοποιός από την Καλαμάτα βρέθηκε να ανταγωνίζεται το συνάδελφό του από μακρινό Chengduτης Κίνας! Παράλληλα η μετάβαση από την οικονομία της παραγωγής στην οικονομία με επίκεντρο την ανεξέλεγκτη χρηματαγορά και τoυfinancialengineeringάλλαξε εντελώς τα δεδομένα. Αυτοί οι παράγοντες μαζί με την οικονομική κρίση τραπεζικής ρευστότητας, ραγδαίας πτώσης των τιμών και τελικά εμπιστοσύνης που ξέσπασε το 2008 στις ΗΠΑ και μεταδόθηκε ταχύτατα σε όλο τον κόσμο αποκάλυψε όλες τις αδυναμίες του τρόπου λήψης αποφάσεων και αντίδρασης της Ε.Ε.
Ασφαλώς η επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι πολιτικά πιο δύσκολη υπό συνθήκες κρίσης. Από την άλλη όμως ίσως δεν θα είχε καμία πιθανότητα προώθησης και τελικά κατάκτησής της χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο όπως είναι η κρίση. Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ενιαίες πολιτικές για βιώσιμη και ισόρροπη ανάπτυξη, ευρωπαϊκή άμυνα, προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, κοινωνική αλληλεγγύη και ασφάλιση, υψηλού επιπέδου παιδεία και ίση πρόσβαση σε ευκαιρίες όλων των Ευρωπαίων και ιδιαίτερα των νέων. Μόνο έτσι η Ευρώπη θα αναδείξει τη δυναμική των 500 εκατομμυρίων κατοίκων της, ένα πλεονέκτημα που ως τώρα δεν έχει αξιοποιηθεί παρά ελάχιστα. Αυτή την Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσουμε, χτίζοντας γέφυρες μεταξύ εθνών, ιδεολογιών και πολιτισμών. Σ’ αυτή την πορεία η Ευρώπη χρειάζεται την Ελλάδα και η Ελλάδα χρειάζεται την Ευρώπη.
2.Πως ‘θεραπεύονται’ αυτά τα προβλήματα;
Θεραπεύονται μόνο αν άμεσα οι ευρωπαίοι ηγέτες δρομολογήσουν γρήγορα βήματα ενίσχυσης της συμμετοχής των ευρωπαίων πολιτών στη λήψη αποφάσεων ώστε να εμπεδωθεί η Ευρωπαϊκή συναντίληψη των πραγμάτων και να προχωρήσει ταχύτερα η πραγματική ενοποίηση. Θεραπεύεται με την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του ευρωκοινοβουλίου, του θεσμού της Ε.Ε. που αντιπροσωπεύει πιστότερα τους λαούς της. Θεραπεύεται μέσα από μεγάλους συμβιβασμούς, καθώς για παράδειγμα εμείς ως Έλληνες θέλουμε οι Ευρωπαίοι φίλοι μας να εγγυηθούν την ασφάλεια των συνόρων μας αλλά και οι λαοί της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης θέλουν να συμβάλλουμε εμείς με τη σειρά μας στην νομισματική και οικονομική ασφάλεια, αλλάζοντας πρακτικές. Υπάρχουν και δεκάδες άλλοι τομείς στους οποίους η κάθε πλευρά κάτι παραχωρεί για να κερδίσει κάτι πιο σημαντικό και όλα αυτά μπορούν να δημιουργήσουν το μονοπάτι πάνω στο οποίο θα βαδίσουμε προς μια Ευρώπη πιο ενωμένη, πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη και πιο δημοκρατική.
3. Λέτε ότι προσβλέπετε στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Ακόμα και αν τα προβλήματα δεν λυθούν, αντίθετα μεγεθυνθούν, θα πρέπει να προσβλέπουμε σε Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση;
Τα εσωτερικά μας προβλήματα μπορούν να λυθούν πανεύκολα, αρκεί ο λαός μας να βάλει στην άκρη τους λαοπλάνους της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τους εκπροσώπους του πελατειακού κράτους. Η χώρα μας χρειάζεται μια θεσμική επανάσταση προκειμένου να αποκτήσει ένα κράτος δικαίου στο οποίο πραγματικά όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, η απόδοση δικαίου να γίνεται έγκαιρα και έγκυρα, ενώ όλες οι κρίσιμες αποφάσεις να ελέγχονται ή εγκρίνονται από τους πολίτες. Το μοντέλο που ο Καποδίστριας σχεδίασε στην Ελβετία είναι το πρότυπό μας και το αξίζουμε.
Τα ευρωπαϊκά προβλήματα είναι δεδομένο ότι θα οξύνονται όσο δεν προχωράει αποφασιστικά η βαθύτερη ενοποίηση με ενεργό συμμετοχή των λαών της Ευρώπης. Μπροστά στα μεγαθήρια του παγκόσμιου ανταγωνισμού που έχουν από καιρό δημιουργήσει τις περιφερειακές τους ενώσεις (Β. Αμερική, κράτη της ανατολικής Ασίας , Ν. Αμερική κλπ.) είναι δεδομένο ότι όλα τα ευρωπαϊκά κράτη είναι από μόνα τους ευάλωτα. Η μόνη τύχη των Ευρωπαίων είναι η ενοποιημένη στρατηγική, αξιοποιώντας το ανθρώπινο κεφάλαιο, την τεράστια αγοραστική δύναμη των 500 εκατομμυρίων Ευρωπαίων και τα υπόλοιπα κοινά και περιφερειακά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Συνεπώς το ερώτημα δεν είναι πώς βγαίνουμε από την Ευρώπη, τον φυσικό μας χώρο, αν αυτή δεν βελτιώνεται, αλλά πώς θα κάνουμε γρήγορα πολύ καλύτερη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
4. Πιστεύετε ότι ένα νόμισμα όπως το ευρώ, ταιριάζει σε μια οικονομία της περιφέρειας όπως η δική μας;
Το νόμισμα αντικατοπτρίζει μια οικονομία και τίποτε λιγότερο. Σε ένα κράτος που βασίζεται τόσο πολύ στις εισαγωγές όπως το δικό μας, και έχει παράλληλα αμαρτωλό παρελθόν (και παρόν) ως προς την σταθερότητα του νομικού και ρυθμιστικού του πλαισίου, σίγουρα μόνο δυσμενείς συνέπειες μπορεί να περιμένει κανείς από μια ενδεχόμενη επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Είναι πολύ αργά για δάκρια. Θα ήταν πολύ καλύτερα το κράτος μας να είχε κάνει τη θεσμική του επανάσταση και την αναδιάρθρωση της παραγωγικής του βάσης πριν την είσοδο στο Ευρώ, ή έστω τα πρώτα χρόνια της υιοθέτησής του, όταν το χρήμα έρρεε σε αφθονία. Όμως, για αμιγώς πολιτικούς λόγους, δεν το έκανε, παρά το ότι οι κυβερνώντες γνώριζαν καλά ότι διαχρονικά απέφευγαν να λύσουν τα προβλήματα μέσω της διαρκούς διολίσθησης της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος, που τα έκρυβε.
Τώρα δεν υπάρχει επιστροφή, χωρίς πολύ δυσμενέστερες συνέπειες, καθώς μια υποτίμηση σε μια χώρα που βασίζεται σε εισαγωγές, αν μη τι άλλο θα αύξανε δραματικά το κόστος της ενέργειας (αντίο σε όση βιομηχανία έχεις εναπομείνει) αλλά και μια σειρά άλλων παραγωγικών συντελεστών (π.χ. εξοπλισμός) που δυστυχώς κυρίως εισάγονται. Θα επέτεινε την απόκρυψη των προβλημάτων καθώς και πάλι δεν θα λύναμε τα διαρθρωτικά παραγωγικά προβλήματα.
Επιπλέον θα επιβράβευε απόλυτα το διεφθαρμένο πολιτικό – οικονομικό κατεστημένο μας που επί δεκαετίες εξάγει «μαύρα» κεφάλαια εκτός της χώρας και μια έξοδος από το ευρώ σε συνδυασμό με την επιθετική υποτίμηση που θα ακολουθούσε, εκτός από το ότι θα εκμηδένιζε την αγοραστική δύναμη των πολιτών, θα επέτρεπε σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και κομματικά «λαμόγια» να μετατραπούν σε μεγιστάνες κατά το δοκιμασμένο Ρωσικό πρότυπο, όπου η άλλοτε νομενκλατούρα του κομμουνιστικού κόμματος μετατράπηκε σε μια νέα υπερ-καπιταλιστική ολιγαρχική άρχουσα τάξη.
Σήμερα τα ψέματα έχουν τελειώσει. Είναι καιρός να βρούμε τη συλλογική μας εθνική αφήγηση.Αυτή πρέπει να περιλαμβάνει το από πού ερχόμαστε, πώς βρεθήκαμε εδώ και πού θέλουμε να πάμε, χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από υποτιμήσεις. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τις διαχρονικές μας εθνικές αξίες και δυνάμεις και να χτίσουμε πάνω σε αυτές τη νέα εξωστρεφή και παραγωγική Ελλάδα της αξιοκρατίας, της παραγωγής και της αξιοπρέπειας. Μια Ελλάδα στην οποία στα προβλήματα δίνουμε λύσεις αντί να τα αποκρύπτουμε. Μια Ελλάδα στην οποία ο πολίτης αλλά και η επιχείρηση αισθάνονται το κράτος ως υποστηρικτή στις δραστηριότητές τους. Μια χώρα που με όπλο το ανθρώπινο κεφάλαιο, το κλίμα, το φυσικό κάλος, τη γεωγραφική θέση, τους φυσικούς πόρους και το μεράκι των ανθρώπων της δημιουργεί το διαφορετικό, το νέο, το μοναδικό, ανοίγοντας νέους δρόμους προϊόντων, τρόπου ζωής, πολιτισμού, αξιών και ανθρωπιάς. Δημιουργούμε ένα νέο σημείο αναφοράς. Αντί να προσπαθούμε ανεπιτυχώς να μιμηθούμε ξένα πρότυπα δημιουργούμε ένα νέο πρότυπο άξιο μίμησης από τους άλλους.
Σε τίποτε από τα παραπάνω δεν μας εμποδίζει το Ευρώ. Το αντίθετο, δένει το μέλλον μας με τους φυσικούς συμμάχους μας, τους ευρωπαίους εταίρους μας.
5.Το νόμισμα μιας χώρας, θα πρέπει να ελέγχεται από υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως η ΕΚΤ ή η ΕΕ, και από ιδιωτικούς φορείς όπως η ΤτΕ, ή θα πρέπει να συντελεί στην εθνική ανεξαρτησία
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι μεν ιδιωτικός φορέας αλλά ο Πρόεδρός της εκλέγεται μετά από κυβερνητική εισήγηση. Δυστυχώς αυτό το μοντέλο αποδείχθηκε επιρρεπές στις κυβερνητικές παρεμβάσεις. Η ΤτΕ έχει ευθύνη για τον μη έγκαιρο έλεγχο των θαλασσοδανείων των κομμάτων τα οποία παρά το ότι δεν εξυπηρετούνται επεκτείνονται όπως αποκαλύψαμε πρόσφατα (βλέπε ανακοινώσεις «Γεφυρών» για περί τα 15 εκ. ευρώ νέα δάνεια για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μόνο μέσα στο 2013).
Λαμβάνοντας υπόψη την ανάγκη για ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι σαφές ότι το νόμισμα πρέπει να ελέγχεται από έναν υπερεθνικό οργανισμό στη βάση της κοινής στρατηγικής των εθνών που απαρτίζουν την Ευρωζώνη. Όμως οι κεντρικές πολιτικέ επιλογές της Ευρώπης δεν θα πρέπει να αποφασίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Θα πρέπει να λαμβάνονται με διαφάνεια από πιο αντιπροσωπευτικά όργανα όπως το Ευρωκοινοβούλιο ή ακόμα και τους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης, για κορυφαία ζητήματα.
6.Η παραμονή στην ΕΕ, τελικά για σας είναι αδιαπραγμάτευτη; Τι είναι το ‘αδιαπραγμάτευτο’ σε σχέση με την ΕΕ;
Φυσικά είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν παρατάς την οικογένειά σου επειδή διαφωνείς με κάποια μέλη της. Συνεργάζεσαι με όσα περισσότερα μπορείς προκειμένου με ισορροπημένες προτάσεις να δημιουργήσεις νέες πλειοψηφίες. Η μεσο-μακροπρόθεσμη σχέση κόστους – οφέλους μιας ενδεχόμενης αποχώρησης της χώρας από την Ε.Ε. είναι συντριπτικά αρνητική.
Η σημερινή Ευρώπη είναι ατελής, άδικη, αναποτελεσματική και επομένως μη διατηρήσιμη. Είναι η ώρα να χτίσουμε τη νέα δημοκρατική Ευρώπη που θα εμπνέει τους λαούς της. Δεν ξεκινάμε όμως από το μηδέν. Υπάρχουν ήδη Ευρωπαϊκοί θεσμοί για την προστασία του ανταγωνισμού, την συνοχή, το περιβάλλον, τα δίκτυα και τις υποδομές, την περιφερειακή ανάπτυξη και την πρωτογενή παραγωγή. Ωστόσο, από όλα τα κράτη μέλη, είμαστε αυτό που τους έχει αξιοποιήσει λιγότερο. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε, με όπλα τη γνώση και τη σκληρή δουλειά, όχι να φύγουμε από την Ευρώπη επειδή δεν τα αξιοποιούμε.
Πρέπει να αλλάξουμε όμως και την Ευρώπη. Να την κάνουμε πιο ενωμένη, πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη. Με θεμέλια τις βασικές αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό να εφαρμόσουμε ενιαίες πολιτικές για βιώσιμη και ισόρροπη ανάπτυξη, ευρωπαϊκή άμυνα, προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, κοινωνική αλληλεγγύη και ασφάλιση, υψηλού επιπέδου παιδεία και ίση πρόσβαση σε ευκαιρίες όλων των Ευρωπαίων και ιδιαίτερα των νέων. Αυτή την Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσουμε, χτίζοντας γέφυρες μεταξύ εθνών, ιδεολογιών και πολιτισμών.
7. Το σημερινό πολιτικό σύστημα, μπορεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο που το ίδιο δημιούργησε;
Αυτό είναι πρακτικά αδύνατο. Αποδεδειγμένα ούτε μπορεί, ούτε θέλει.
Δεν μπορεί λόγω ανεπάρκειας. Το πολιτικό σύστημα έχει γαλουχηθεί πάνω στο πελατειακό σύστημα. Η πίτα συρρικνώνεται και συνεχίζει να τρώει τις σάρκες των παραγωγικών πολιτών προκειμένου να μοιράζει όλο και λιγότερα στους προστατευόμενους του συστήματος, ελπίζοντας να διατηρηθεί λίγο ακόμα στην εξουσία.
Πάνω από όλα όμως δεν θέλει. Οι δυνάμεις πάνω στις οποίες διαχρονικά στηρίζεται είναι κατά βάση ολιγαρχικές. Είναι ένα πλέγμα μικρότερων ή μεγαλύτερων συμφερόντων που σχετίζονται με τις αγωνίες του μέσου πολίτη. Είναι απλώς ένας μηχανισμός ιδιότυπου πλειστηριασμού αδικίας. Όποια κοινωνική ομάδα ή συντεχνία ή ακόμα κρατικοδίαιτη επιχειρηματική κάστα έχει περισσότερη ισχύ καταφέρνει στον εκάστοτε πολιτικό γύρο να προστατεύεται υποχρεώνοντας το κοινωνικό σύνολο να πληρώνει τη «νύφη» για λογαριασμό της. Στον επόμενο γύρο μπορεί να βρεθεί στη θέση των άλλων. Είναι κάτι σαν το μαρτύριο του Σίσυφου, στο οποίο τελικά όλοι βγαίνουμε ζημιωμένοι, κάποιοι εξ αρχής , κάποιοι στο τέλος.
Προφανώς αυτό οδηγεί σε μια κατακερματισμένη κοινωνία χωρίς αύριο. Μια κοινωνία που είναι αδύνατο να συμφωνήσει στη διάγνωση του προβλήματος άρα εντελώς απίθανο να φθάσει στη λύση του. Γιατί η έξοδος από την κρίση θέλει όλη την κοινωνία σε συστράτευση. Και κάτι τέτοιο είναι δυνατόν αν γίνει δίχως κάποια κοινώς αποδεκτή συλλογική αφήγηση και έναν εθνικά υιοθετούμενο στόχο.
Προφανώς το σημερινό πολιτικό σύστημα εμποδίζει όλα αυτά καθώς έχει κυρίαρχα στην ατζέντα του την διατήρησή του στην εξουσία και την αποφυγή ανάληψης των ευθυνών που του αναλογούν. Έτσι κάθε συζήτηση για την αναγνώριση του προβλήματος στρεβλώνεται.
8. Μιλάτε για ‘επαγγελματισμό στη δημόσια διοίκηση. Δεδομένου, ότι τα περισσότερα άτομα, έχουν προσληφθεί με κομματικές διαδικασίες’ θα έπρεπε να υπάρχει αξιολόγηση και απομάκρυνση των μη εχόντων τα απαιτούμενα προσόντα; Και τι θα γίνει αν μια τέτοια διαδικασία, θεωρήσει ως μη ικανούς την μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων;
Πρέπει να φύγουμε από την κουλτούρα της «θέσης εργασίας». Είναι προφανές ότι την έχουμε στο μυαλό μας κάπως ανάλογα με τη θέση στάθμευσης. Όμως ο κόσμος αλλάζει γρήγορα και δεν είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση ένας άνθρωπος να περάσει 30-35 χρόνια στην ίδια θέση εργασίας.
Πρέπει να πάμε από τη θέση εργασίας στην … εργασία. Σκέτο. Εργασία που παράγει κάτι που η κοινωνία χρειάζεται και μέλη της προτίθενται να αναλάβουν το κόστος της.
Ο μετασχηματισμός μιας οικονομίας, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα της, απαιτεί ένα πλήρες σχέδιο. Από τη μια πλευρά χρειάζεται να δημιουργηθούν νέες δομές, με ξεκάθαρα οργανογράμματα, σαφείς διαδικασίες, χωρίς επικάλυψη αρμοδιοτήτων και μοντέλα διοίκησης και εξυπηρέτησης των πολιτών επιπέδου δυτικών κρατών ή του υγιούς τμήματος του ιδιωτικού τομέα. Κάθε έτοιμη τέτοια δομή θα αντικαθιστά την αντίστοιχη προϋπάρχουσα. Κατευθείαν.
Εξαιρώντας τους πλαστογράφους και λοιπούς κρατικούς λειτουργούς που ελέγχονται για απάτες και αδικήματα του δικαίου, είναι αναγκαίο να υποστηρίξουμε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που δεν θα βρουν ρόλο μέσα στις νέες δομές που θα δημιουργηθούν. Αυτοίπρέπει να εκπαιδευτούν και υποστηριχθούν για το επόμενο βήμα στην επαγγελματική τους καριέρα. Μπορεί αυτό να είναι επιχειρηματικό, μπορεί να είναι υπαλληλικό στον ιδιωτικό τομέα, μπορεί να είναι σε άλλο τομέα του κράτους. Για τον καθένα θα είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Η πλήρης υλοποίηση αυτής της μετάβασης μπορεί να πάρει χρόνο, όμως είναι αναγκαίο να ξεκινήσει, με σχέδιο και ειλικρινή αφήγηση των προβλημάτων και των λύσεων.
Σε πολλά κράτη αυτά είναι καθημερινότητα. Σε μερικά ευρωπαϊκά κράτη για παράδειγμα οι στρατιωτικοί που δεν επιλέγονται (ή δεν επιλέγουν) να συνεχίσουν τη στρατιωτική τους καριέρα και να προχωρήσουν στην ιεραρχία του στρατού, υποστηρίζονται για ένα μεγάλο διάστημα από το κράτος προκειμένου να εκπαιδευτούν σε ένα άλλο επάγγελμα αλλά και να τοποθετηθούν στην αγορά εργασίας. Το γνωρίζουν έγκαιρα, πληρώνονται για όλο το μεταβατικό διάστημα και έχουν πρόσβαση σε ειδικά δάνεια αν επιλέξουν να επιχειρήσουν. Ο δε στρατός συνεργάζεται με ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας που συνδέονται με τον τομέα στον οποίο έχουν μετεκπαιδευτεί ώστε να τους τοποθετήσουν στην ανάλογη αγορά. Δεν είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε τον τροχό. Η ανάγκη για μετάβαση από μια εργασία σε άλλη προϋπάρχει των αδιεξόδων του ελληνικού κράτους, άρα υπάρχουν και δοκιμασμένες λύσεις.
9. Τι θα λέγατε για την ιδέα της κλήρωσης για δημόσια αξιώματα;
Για κάποια αξιώματα έχει νόημα, για άλλα όμως όχι. Για παράδειγμα ένα πολυμελές ελεγκτικό – εγκριτικό σώμα με ρόλο ανάλογο της γερουσίας άλλων κρατών θα μπορούσε μέσω της κλήρωσης να αντιπροσωπεύει το λαό, ακριβώς όπως κάνουν οι ένορκοι στα ποινικά δικαστήρια.
Ένα τέτοιο σώμα μπορεί να υποκαθιστά κάποια λαϊκά δημοψηφίσματα. Από την άλλη σήμερα η τεχνολογία επιτρέπει με σαφώς περισσότερη ευκολία την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, οπότε νομίζω ότι το βάρος θα έπρεπε να πέσει προς αυτή την κατεύθυνση καθώς το μοντέλο της κλήρωσης έχει λύνει προβλήματα που σήμερα η τεχνολογία έχει αντιμετωπίσει.
10. Μπορούμε να αλλάξουμε το πολίτευμα σε άμεση δημοκρατία;
Και βέβαια μπορούμε, αρκεί να το θελήσουμε. Εμείς πιστεύουμε βαθιά σε αμεσοκρατικές δομές. Το Ελβετικό μοντέλο, που θεμελίωσε ο δικός μας Καποδίστριας, τον οποίο μην ξεχνούμε φόνευσαν Έλληνες ολιγάρχες, συνεργαζόμενοι με ξένους παράγοντες. Το Ελβετικό μοντέλο είναι ένα πρότυπο που μπορεί να λύσει πολλά προβλήματα ταυτόχρονα: έλεγχος των αιρετών, καλλιέργεια υπεύθυνης πολιτικής συμπεριφοράς στους πολίτες, αποφασιστικός περιορισμός της διαφθοράς, δημοκρατική νομιμοποίηση ή ακύρωση αποφάσεων, ελαχιστοποίηση της δυνατότητας μειοψηφικών ομάδων να εκβιάζουν όλη την κοινωνία στο διηνεκές κλπ.
Όμως για να κατακτήσουμε την άμεση δημοκρατία πρέπει να το βάλουμε σε προτεραιότητα. Σήμερα ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις και πολιτικά πρόσωπα τίθενται απερίφραστα υπέρ αυτού του συστήματος. Ας ενισχύσουμε τις φωνές τους.
11.Κάποιες ιδέες για το μεταναστευτικό
Και σε αυτό το θέμα πρέπει να γίνουμε επιτέλους σοβαρό κράτος. Να έχουμε έγκαιρο προγραμματισμό του είδους και πλήθους μεταναστών που πραγματικά χρειαζόμαστε αλλά και τις δομές για την ομαλή υποδοχή, ένταξη και ενσωμάτωσή τους. Να έχουμε επίσης αυστηρούς ελέγχους ώστε να παταχθεί το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης αλλά και διαδικασίες ορθής αναγνώρισης της προέλευσης των μεταναστών. Για όλα αυτά υπάρχουν σχετικά προγράμματα της Ε.Ε. τα οποία ελάχιστα έχουμε αξιοποιήσει ως τώρα, παρά την μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε.
Πέραν όμως του εσωτερικού μετώπου, παράλληλα πρέπει να προχωρήσουμε και σε ευρωπαϊκές κινήσεις. Να συμμαχήσουμε με όλα τα συνοριακά κράτη της Ε.Ε. προκειμένου να προωθήσουμε αλλαγές στη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ.Για παράδειγμα οι λαμβάνοντες άσυλο σε μια συνοριακή χώρα να μοιράζονται δίκαια σε όλα τα κράτη μέλη αντί να συσσωρεύονται στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια. Παράλληλα να αναληφθούν πρωτοβουλίες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε οι μετανάστες να έχουν λόγους να παραμένουν ή επιστρέφουν στον τόπο τους αντί να ρισκάρουν τη ζωή τους μεταναστεύοντας παράνομα προς την Ε.Ε.
12.. Η κοινωνική σας προσφορά σε ένα δοκιμαζόμενο λαό….
Αν ρωτάτε για την πολιτική μας πρόταση, πιστεύουμε ακράδαντα στο ότι το κράτος πρέπει να παίζει το ρόλο του προστάτη του αδύνατου. Να βοηθάει τον αδύνατο να σταθεί στα πόδια του ώστε να γίνει πάλι δυνατός, ανεξάρτητες και χρήσιμος στην κοινωνία. Να βοηθάει όμως και τον αδύνατο που αντιμετωπίζει μονιμότερες αδυναμίες, προκειμένου να παραμένει ενταγμένος στην κοινωνία και να μπορεί να προσφέρει σε αυτήν σύμφωνα με τις δικές του δυνατότητες.
Αν ρωτάτε και προσωπικά για εμένα,από τα φοιτητικά μου χρόνια έχω έντονη κοινωνική δραστηριότητα μακριά από κομματικούς μηχανισμούς. Υπήρξα ιδρυτικό μέλος της ομάδας ΝΥΓΜΑ στο ΕΜΠ το 1994, με πολύπλευρο αντικείμενο δραστηριοτήτων. Μεταξύ άλλων φτιάξαμε το πρώτο ηλεκτρονικό περιοδικό στην Ελλάδα και αργότερα το πρώτο Ελληνικό κοινωνικό δίκτυο, με πάνω από 10.000 μέλη μερικά χρόνια πριν εμφανιστούν διεθνώς δίκτυα όπως το Facebook κλπ. Επιπλέον, αρθρογραφώ έξω από κομματικές γραμμές για πάνω από 20 χρόνια. Συμμετέχω επίσης σε κοινωνικές δράσεις γύρω από το περιβάλλον αλλά και σε δραστηριότητες συλλόγων γονέων και άλλων κοινωφελών σωματείων. Έχω δραστηριοποιηθεί πολιτικά με τη «Δημιουργία, ξανά!», το ένα από τα σκέλη των «Γεφυρών», από το 2012. Τέλος, έχω δημοσιοποιήσει τα τελευταία χρόνια σειρά από προτάσεις για την έξοδο της χώρας μας από την πολυδιάστατη κρίση.
Ζητάμε από τον κ.. Κοτρώτσο να μιλήσει για τον εαυτό του..
Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσος
Υποψήφιος στις Ευρωεκλογές 2014 με τις «Γεφυρες»
Γεννήθηκα το ‘74 στην Αθήνα. Μεγάλωσα στον Πειραιά και στη Δροσιά Αττικής, όπου διαμένω και σήμερα. Έχω καταγωγή πατέρα από Βόλο και Μεσενικόλα Καρδίτσας και μητέρας από Πειραιά και Λεωνίδιο Αρκαδίας. Είμαι παντρεμένος με την Ευγενία Κυριακοπούλου και πατέρας του Νάσου, του Παναγιώτη και του Φίλιππου.
Εκτός από Ελληνικά, γνωρίζω Αγγλικά, Γερμανικά και Γαλλικά. Σπούδασα Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ στο ΕΜΠ (‘92-‘97), από όπου έλαβα και διδακτορικό στα πληροφοριακά συστήματα τηλεπικοινωνιών (’01). Εργάζομαι από τα φοιτητικά μου χρόνια, ενώ από το ‘97 με πλήρη απασχόληση ως σύμβουλος πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών και οργάνωσης επιχειρήσεων. Διετέλεσα επί 9 χρόνια εξωτερικός λέκτορας του Πανεπιστημίου Πειραιώς (τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων) υπεύθυνος για προπτυχιακά και μεταπτυχιακά μαθήματα, καθώς και πτυχιακές εργασίες. Έχω συμμετάσχει σε δεκάδες έργα εθνικής, ευρωπαϊκής αλλά και διεθνούς εμβέλειας, στον τομέα κυρίως της εφαρμοσμένης έρευνας. Από το 2001 έχω συνιδρύσει την επιχείρηση πληροφορικής και συμβουλευτικής EXIS I.T. (www.exis.com.gr), με την οποία καταφέραμε σημαντικές διακρίσεις στον τοπικό και τον διεθνή επιχειρηματικό στίβο.
Πέραν της επαγγελματικής μου εμπειρίας, διατηρώ στενή επαφή με το κοινωνικό γίγνεσθαι, με διαρκή ενεργό συμμετοχή στα κοινά μέσα από συλλογικές δραστηριότητες και όργανα. Παράλληλα αρθρογραφώ για πολιτικά, επιχειρηματικά και κοινωνικά ζητήματα σε ανεξάρτητα έντυπα και διαδικτυακά μέσα.
Από τις πρώτες μου ημέρες στο Πολυτεχνείο κατάλαβα τι σημαίνει ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και επέλεξα τη δραστηριοποίησή μου στα κοινά έξω από κόμματα, συνδημιουργώντας το ‘94 την ανεξάρτητη φοιτητική ομάδα «ΝΥΓΜΑ» και το πρώτο διαδικτυακό περιοδικό στην Ελλάδα.
Τα τελευταία χρόνια αφιερώνω ενέργεια και χρόνο για την υπέρβαση της κρίσης που βιώνουμε. Σε αυτό το πλαίσιο ενεργοποιήθηκα πολιτικά και «έβαλα πλάτη» στη συλλογική προσπάθεια του αυθεντικού κινήματος πολιτών «Δημιουργία, ξανά!».
Οραματίζομαι ένα αξιακό σύστημα στο οποίο το προσωπικό και το κοινό όφελος γίνονται οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος και η δράση του καθενός μας αναβαθμίζει συνολικά την κοινωνία, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην προσωπική και συλλογική ευτυχία. Αγωνίζομαι για να κάνουμε την Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, αξιοπρεπές, αξιοκρατικό και παραγωγικό, που θα αποκτήσει ξανά τη θέση που του αξίζει στη διεθνή κοινότητα. Στην πορεία αυτή ο ρόλος μας στην Ενωμένη Ευρώπη έχει κομβική σημασία.