Μέρος Α΄: Η μνημονιακή κρίση
του Γιώργου Καραμπελιά
Αφετηρία αυτής της εκτενούς –νέας– αναφοράς μου στη θεματική «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», που θα παρατεθεί σε δύο συνέχειες, αποτέλεσε το σχόλιο του κ. Παναγιώτη Σταυρουλάκη, αναγνώστη του άρθρου μου «Ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης», σχόλιο που απεστάλη στην ιστοσελίδα του Άρδην στις 07/08/2016. Εξάλλου, προσφάτως αναζωπυρώθηκε η σχετική συζήτηση, με την ευκαιρία του ελλείμματος της ΕΛΣΤΑΤ το 2009. Γράφει όντως, μεταξύ άλλων ο κ. Σταυρουλάκης:
Του Γιώργου Ρακκά
Η «υπόθεση εργασίας» που πραγματοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την μορφή… κυβερνητικού εγχειρήματος είχε ως κεντρικό ερώτημα το εάν είναι εφικτή μια άμεση απαγκίστρωση της Ελλάδας από τα μνημόνια, μέσω μιας δυναμικής διαπραγμάτευσης η οποία θα προκαλούσε μια πολιτική αλλαγή στον τρόπο που μεταχειρίζεται η Γερμανική Ευρώπη την χώρα μας.
Δεκάδες φορές «έσφαξε» η κυβέρνηση μισθούς και συντάξεις και άλλες τόσες έκοψε παροχές και επιδόματα. Στο ενδιάμεσο «παρέδωσε» την εθνική κυριαρχία, «παραχώρησε» την εθνική ανεξαρτησία, «εκποίησε» τα ασημικά και την δημόσια περιουσία, μείωσε ασφαλιστικές δαπάνες και δαπάνες υγείας, αμυντικές δαπάνες, δαπάνες για την παιδεία και την ανεργία.