Μόλις έλαβα μια σειρά ερωτήσεων αναγνώστη περί των μαθημάτων που μας διδάσκουν οι εξελίξεις στην Κύπρο, σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα. Αποφάσισα να τις απαντήσω μέσω του protagon.
Βαρουφάκης
Δημιουργούν έρημο και την αποκαλούν ειρήνη…
Δ. Καζάκης Δεν μας έφταναν τα βάσανά μας, έχουμε και όλους τους επίδοξους αντιμνημονιακούς να μας πρίζουν με το λάθος του ΔΝΤ. Μέχρι και ο κ. Στουρνάρας με τ’ όνομα, ξέρετε αυτόν που όλοι οι διαλεχτοί διανοούμενοι των σαλονιών μόδας νομίζουν ως μέγα οικονομολόγο, απαίτησε σχετική δήλωση από την ΕΕ. Τελικά είτε παίζει κανείς το γνωστό χαρτοπαίγνιο ο «παπάς», είτε μιλά για τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, εκεί δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, που πήγε ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής; Όποιος δεν θέλει να καταλάβει τι συμβαίνει και σε τι κατάσταση έχει οδηγηθεί η χώρα και η ελληνική κοινωνία, δεν έχει παρά να φλυαρεί περί δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή. Κατά τα άλλα μια από τα ίδια.
Λίγη συνέπεια κύριοι!
Του Γιάννη Βαρουφάκη Αυτές τις ώρες η κυβέρνηση πασχίζει να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους ότι η χώρα αξίζει μεγαλύτερο μερίδιο του υπό διαπραγμάτευση (και συρρίκνωση) κοινοτικού προϋπολογισμού από εκείνο που «βγάζει» η αυτόματη φόρμουλα υπολογισμού την οποία χρησιμοποιεί η ΕΕ. Το επιχείρημα του κ. Σαμαρά και των περί αυτόν λέγεται ότι είναι το εξής απλό: Η ελληνική οικονομία τελεί υπό καθεστώς αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης και, δεδομένων των «μέτρων» πολλών δισεκατομμυρίων (9,6 μόνο για το 2013) που την εντείνουν και θα την εντείνουν για καιρό, οι ανάγκες της χώρας για επενδύσεις από τα διαρθρωτικά ταμεία θα αποδειχθούν πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που λαμβάνει υπ’ όψη η φόρμουλα της ΕΕ.
H «βιογραφία» του GREXIT
Γιάννης Βαρουφάκης: Το μεγάλο «γεγονός» των περασμένων μηνών ήταν η απόφαση της Γερμανίας να βάλει τέλος, τουλάχιστον έως τον επόμενο Σεπτέμβριο, στα σενάρια περί Grexit, δηλαδή αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αυτή η απόφαση, που πρωτοφάνηκε με την επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Αθήνα και τις μετέπειτα δηλώσεις της, έδωσε μια ανάσα στην κυβέρνηση και δημιούργησε αρκετή εμπιστοσύνη για να βγάλουν πολλοί συμπολίτες μας από τα στρώματα και τα σεντούκια ευρώ των 500 και των 200 και να τα ξανακαταθέσουν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Ακόμα και συνάδελφοι όπως ο Nuriel Roubini ή ο Willem Buiter παραδέχθηκαν ότι η Grexit που προέβλεπαν με τόση αυτοπεποίθηση, αναβάλλεται. Πρόκειται για μια θετική εξέλιξη η οποία όμως, δυστυχώς, δεν αρκεί για να αναστρέψει την καθοδική πορεία της χώρας, παρόλο που την επιβραδύνει.
Κίνηση ανάσας
Γ. Βαρουφάκης Μια Κεντρική Τράπεζα χωρίς κυβέρνηση και κυβερνήσεις χωρίς Κεντρική Τράπεζα. Αυτή είναι η συντριπτική ανοησία της Ευρωζώνης και ο λόγος που επέβαλε στον εαυτό της, για δεύτερη φορά από το 2009, την Ύφεση.
Με δεδομένη την άρνηση της ΕΚΤ να αγοράσει ομόλογα αν πρώτα δεν ενισχυθεί περαιτέρω η Ύφεση (ενισχύοντας τις βάναυσες προσπάθειες να εξαφανιστούν τα δημόσια ελλείμματα σε περίοδο που τα εισοδήματα συρρικνώνονται), το χρέος (ως ποσοστό του ΑΕΠ) είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί, τουλάχιστον όχι όσο η Ευρωζώνη αποτυγχάνει να αυξάνει δραματικά τα εμπορικά της πλεονάσματα με τον υπόλοιπο πλανήτη (βλ. εδώ για τον λόγο που κάτι τέτοιο δεν συνάδει με την εξάλειψη των κρατικών ελλειμμάτων). Τώρα μάλιστα που η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ, η Σκανδιναβία, η Βρετανία και η Βραζιλία επιδίδονται όλο και περισσότερο σε «νομισματική χαλαρότητα», ρίχνοντας τα νομίσματά τους και αυξάνοντας το ευρώ, το παιχνίδι αυτό έχει χαθεί.