Σε ποιο σημείο καθίσταται οικονομικά ορθολογικό για μία χώρα να φύγει από την ευρωζώνη;
Δύο πράγματα πρέπει να ληφθούν υπόψη. Πρώτον, εάν το τραπεζικό σύστημα της χώρας είναι βιώσιμο υπό την παρουσία μίας ατελούς τραπεζικής ένωσης –μίας ένωσης που δεν θα μοιραστεί τους κινδύνους στο εγγύς μέλλον. Δεύτερον, εάν τα χρέη του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα είναι βιώσιμα, λαμβάνοντας υπόψη τους σημερινούς, αλλά και τους μελλοντικούς ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας.
Διονύσης Ελευθεράτος
Nα λοιπόν που στην Ευρωζώνη γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι – και πενόμενοι! Εκεί που «φοβόμασταν» πως οι καταθέσεις μας θα απειληθούν από το νεοκομμουνιστικό δρεπάνι του Στρατούλη, τα της Κύπρου πιστοποίησαν ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει στην ίδια την ευρωπαϊκή, τραπεζοκεντρική …στράτα- στρατούλα της «οικονομικής ορθοδοξίας».
Επειδή πλάι στο σαπισμένο φρούτο του «ευρωπαϊσμού» ανθεί και η κολοκυθιά, μερικά ημέτερα «παπαγαλάκια» επιδόθηκαν προ ημερών στην αναζήτηση του μνημονιακού «μικρότερου κακού»- παλιά μου τέχνη, δηλαδή… «Γιατί να μην κουρευτούν οι καταθέσεις; Είναι καλύτερο να την πληρώσουν τα ασφαλιστικά τους ταμεία;». Περίεργο (τρόπος του λέγειν) το δίλημμα, αλλά και η όψιμη ευαισθησία των «παπαγάλων»: Μέχρι τώρα από αυτά τα… ράμφη δεν βγήκε «κιχ» για την αρπαγή του 75% των αποθεματικών των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων (PSI), αλλά ούτε και για την ταυτόχρονη ιδιότυπη, συντελούμενη μέσω εξωφρενικών «χαρατσιών» και φόρων, αποψίλωση των καταθέσεών μας. Βλέπετε, τα κακά- «ισοδύναμα» ή ετεροβαρή- τελικά είθισται να καταφθάνουν μαζί! Στα λόγια τα χωρίζει το διαζευκτικό «ή», στην πράξη τα ενώνει το «και».
«Με την πρώτη ευκαιρία να φύγουμε από την ευρωζώνη. Είναι αρκετή η λίρα μας» σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Χρυσόστομος, τονίζοντας παράλληλα ότι «ο λαός αυτές τις ημέρες ζει τη συμπεριφορά των εταίρων μας στην Ευρώπη και είναι αποφασισμένος να σταθεί στα δικά του πόδια»
Τον Ιούνιο του 1953, μια μαχητική απεργία των οικοδόμων του Ανατολικού Βερολίνου εξελίχθηκε σε γενικευμένη λαϊκή εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης Ούλμπριχτ, η οποία έγινε δυνατό να κατασταλεί μόνο χάρη στην επέμβαση των σοβιετικών τεθωρακισμένων.
Ελπίδες σε όλους τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης γέννησε το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών. Ο δεξιός Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο …«κεντροαριστερομπαχαλάκιας» Μπέπε Γκρίλο έκαναν σημαία τους τον αντιγερμανισμό και την πολιτική κατά του ευρώ και της ΕΕ και ακριβώς στη βάση αυτή θριάμβευσαν, κερδίζοντας αθροιστικά το 55% των ψήφων. Ο γερμανόδουλος Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, νυν κεντροαριστερός τύπου Βενιζέλου και πάλαι ποτέ κομμουνιστής, ξέμεινε στο 30%. Ο ιταλικός λαός «ξέσκισε» και ξεφτίλισε πολιτικά τον εγκάθετο πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, τον οποίο είχε επιβάλει στη Ρώμη η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ επειδή είναι τυφλό όργανο του Βερολίνου, δίνοντας του μόνο 10%.