Μπουμπουνητά πριν το χάραμα. Ώρα 4 παρά. Πρωτομηνιά σήμερα κι ο Οκτώβρης χτύπησε την πόρτα μας κάπως άγρια.
Ξυπνάω και πρώτη φορά η δροσιά απ’ τις τρύπες των εξώφυλλων με ανατριχιάζει. Σηκώθηκα. Τράβηξα την τζαμόπορτα της κρεββατοκάμαρας. Μετά, στο δωμάτιο των παιδιών το ίδιο. Και τις συρόμενες του σαλονιού επίσης. Προηγουμένως έβαλα μέσα και το κλουβί με τα παπαγαλάκια. Ένιωσα να ηρεμώ λίγο. Βλέπω πως δεν κάνει και κρύο… Τότε, τι; Σκοτωνόμασταν για λίγη δροσιά μέχρι χτες το μεσημέρι… Η μνήμη σύρθηκε μέσα μου όπως το δισκοπρίονο στο μέταλλο.