Πριν ενάμισυ αιώνα, ο Κάρολος Μαρξ με τον Φρειδερίκο Ένγκελς κατέδειξαν με απόλυτη σαφήνεια την περιοδικότητα των κρίσεων στον καπιταλισμό, καταγράφοντας μια μεγάλη κρίση κάθε 25 χρόνια και μια μικρότερη στο ενδιάμεσο. Δεν επρόκειτο για θεωρία αλλά για διαπίστωση, την οποία η ιστορία βάλθηκε να επιβεβαιώνει από τότε μέχρι την δεκαετία του 1970. Από το 1971, όταν ο Νίξον αποσύνδεσε το πολιτειακό δολλάριο από τον “κανόνα του χρυσού”, βάζοντας ταφόπλακα στο Μπρέττον Γουντς, οι καπιταλιστικές κρίσεις εμφανίζονται όλο και συχνότερα.
Καπιταλισμός
Είναι η αξιοκρατία το μεγαλύτερο παραμύθι του καπιταλισμού;
Τάσος Κουτσογιάννης
Αναδημοσίευση του άρθρου της «Washington Post» με τίτλο «Poor kids who do everything right don’t do better than rich kids who do everything wrong».
Μετάφραση: Τάσος Κουτσογιάννης
Το αδιέξοδο του καπιταλισμού
Επειδή τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την συζήτηση για το χρέος, έχω ακούσει άπειρες ανοησίες, επιτρέψτε μου σήμερα να σας κουράσω λίγο, με την ελπίδα ότι θα καταλάβουμε κάτι (έστω λίγο) από τον τρόπο που λειτουργεί το κύκλωμα χρέους στον καπιταλισμό. Φυσικά, θα πρέπει πάντοτε να έχουμε κατά νου ότι η υπέρτατη αξία τού καπιταλισμού είναι το κέρδος και όλα γίνονται προς δόξαν αυτού και μόνο.
Πώς θα ανασυγκροτηθεί ο καπιταλισμός
Ο καπιταλισμός βρίσκεται υπό επίθεση. Δείτε τη δημοτικότητα του Μπέρνι Σάντερς, του σοσιαλιστή που ισοβαθμεί στις δημοσκοπήσεις με τη Χίλαρι Κλίντον για τη συνέλευση για την επιλογή υποψηφίων των Δημοκρατών στην Αϊόβα που θα διεξαχθεί την 1η Φεβρουαρίου. Για να ανασυγκροτηθεί το σύστημα της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, θα πρέπει να στηριχθεί σε μια σύγχρονη αντίληψη της δικαιοσύνης.
Μονόδρομος προς το αδιέξοδο
To 1958, o διάσημος καναδοπολιτειακός οικονομολόγος Τζον Κέννεθ Γκαλμπραίηθ (1908-2006) δημοσίευσε το δεύτερο μέρος τής σπουδαίας τριλογίας του περί της οικονομίας. Επρόκειτο για το all time classic βιβλίο “Η Κοινωνία της Αφθονίας” (στα ελληνικά: εκδόσεις Παπαζήση). Σ’ αυτό το βιβλίο, ο Γκαλμπραίηθ πήρε τις ιδέες που είχε διατυπώσει το 1899 ο φιλόσοφος Θορνστάιν Βέμπλεν (“Η θεωρία της αργόσχολης τάξης”, εκδόσεις Κάλβος) και τις πήγε ένα βήμα πιο πέρα.