Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 125
Η ευφορία, το αίσθημα ανωτερότητας και ο ενθουσιασμός, ειδικότερα στη Γερμανία, για τη λεγόμενη Willkommenskultur στο προσφυγικό φαίνεται ότι έληξε άδοξα πριν καν κλείσει χρόνος. Χιλιάδες «καλοί άνθρωποι», που για λίγους μήνες απήλαυσαν με περισσή αυταρέσκεια ένα «καλοκαιρινό όνειρο» και νοηματοδότησαν την ύπαρξή τους πάνω σ’ ένα τεράστιο ανθρωπιστικό ζήτημα, με πολλές όμως προεκτάσεις στη γεωπολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό, την εσωτερική ασφάλεια, το δημογραφικό, την εθνική ταυτότητα κ.λπ. επέστρεψαν στους καναπέδες τους, αφού οι περυσινές «όμορφες εικόνες» στον σταθμό του Μονάχου ξεθώριασαν. Πεδίο δόξης λαμπρό υπάρχει πλέον μόνο για τη Διεθνή των ΜΚΟ, όχι μόνο για χρηματοδοτούμενες δράσεις, όντως πραγματικής αλληλεγγύης, αλλά και για «δράσεις» σαν αυτές που είδαμε στην Ειδομένη, στη Λέσβο, στο Ελληνικό και πρόσφατα στη Λέρο.