Mια αρχική ομολογία, προσωπικού χαρακτήρα. Δίστασα να γράψω αυτό το σημείωμα, επειδή στη θεσμική ρύθμιση και επαναρρύθμιση του καθεστώτος των Μέσων Ενημέρωσης -που δια θερινής τροπολογίας πήρε μέσα σε βολικά εκκωφαντική σιωπή μια νέα μορφή, μετά τον Νόμο Βενιζέλου και τον Νόμο Ρουσόπουλου: όλα έχουν ένα όνομα σ’ αυτόν τον τόπο, ποιος όμως θαρρεί ότι θα μιλούμε τώρα για Νόμο Σταμάτη ή Νόμο Βούλτεψη;- συνέβη να έχω διαδραματίσει έναν κάποιο ρόλο. Όμως η συνεχιζόμενη γύρω από το θέμα σιωπή επί της ουσίας (μέσα σε αρκετή συνθηματολογία, αυτό: όμως η ακατεύθυντη φλυαρία λειτουργεί τελικά ως η καλύτερη παρασιώπηση), με παρακίνησε να βάλω στο χαρτί, ή μάλλον στην οθόνη, τις σκέψεις που ακολουθούν.