Ανάμεσα στα σχόλια που άκουσα τις τελευταίες μέρες περί προσφύγων, ήταν και κάποιο που με έβαλε σε σκέψεις. Δεν μπορώ να το μεταφέρω εδώ κατά λέξη αλλά η κεντρική του ιδέα ήταν ότι η δύση αιφνιδιάστηκε από την απότομη και ογκώδη προσφυγική ροή και γι’ αυτό οι αντιδράσεις της με κλείσιμο συνόρων, επαναπροωθήσεις κλπ δείχνουν και σπασμωδικές και αποσπασματικές. Με απλά λόγια, δηλαδή, η δύση βρέθηκε όχι απλώς προ απροόπτου αλλά προ μιας πρωτοφανούς καταστάσεως και γι’ αυτό αντιδρά σαν να κάνει ό,τι της κατεβαίνει στο κεφάλι.
Η καταστροφική εμμονή του δικτάτορα και το τέλος της Λουφτβάφε
Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη φ. 98
Τέσσερις ημέρες πριν την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 27 Αυγούστου 1939, ο πιλότος δοκιμών της Λουφτβάφε, σμηναγός Έρικ Βάρσιτς, πέταξε με το πρώτο αεριωθούμενο στον κόσμο, το γερμανικό Χέινκελ 178. Λόγω της διεθνούς κατάστασης εκείνες τις ημέρες, μόνο ένας μικρός κύκλος ανθρώπων ασχολήθηκε με το γεγονός, η ιστορική βαρύτητα του οποίου θα γινόταν αισθητή μετά από αρκετά χρόνια. Για να καταλάβει κανείς την τεχνολογική πρωτοπορία των Γερμανών στον συγκεκριμένο τομέα, το πρώτο βρετανικό αεριωθούμενο, Γκλόστερ Γουίτλ Ε28/39, πέταξε μόλις τη 15η Μαΐου του 1941. Παρ’ όλα αυτά, κανένα τακτικό ή στρατηγικό πλεονέκτημα δεν προέκυψε από τη 18μηνη υπεροχή των Γερμανών στο πεδίο της αεριώθησης και η τελική συνεισφορά των τζετ στη γερμανική πολεμική προσπάθεια ήταν αμελητέα. Αντιθέτως, το αεριωθούμενο παραμελήθηκε συστηματικά και μια σειρά από καταστρεπτικές αποφάσεις των Χίτλερ και Γκέρινγκ είχαν σαν αποτέλεσμα την παραγωγή του όταν ήταν πλέον πολύ αργά και η τελική κατάρρευση του Γ΄ Ράιχ αμετάκλητη.