Την κυρία Κική Δημουλά την «πρωτογνώρισα» παρακολουθώντας μια συνέντευξή της σε κάποιο κρατικό κανάλι. Έκτοτε διάβασα μια ακόμη συνέντευξη της ποιήτριας σε μια εφημερίδα από αυτές που βρίσκει κανείς στα κιόσκια έξω από τους σταθμούς του μετρό. Και στις δυο περιπτώσεις με μαγνήτισε ο γεμάτος ουσία λόγος της -διαφωνώντας σε αρκετά από όσα έλεγε- για ζητήματα της τέχνης της και γενικότερα της ζωής. Έχω διαβάσει ελάχιστα ποιήματά της, όμως αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για το έργο της, αλλά για τον «θόρυβο» που δημιουργήθηκε μετά από τη δημοσίευση άρθρου σε γνωστή εφημερίδα, που η συντάκτης του απέδιδε κάποιες δηλώσεις της κυρίας Δημουλά για τους μετανάστες, περίπου ως όμοιες με αυτές των χρυσαυγιτών. Παρόλο που η ζωή διδάσκει πως όλα είναι πιθανόν να συμβούν (όπως πχ οι Πακιστανοί φτωχοδιάβολοι των φαναριών να προσβάλλουν την αισθητική του λαϊκού αοιδού κ. Σφακιανάκη), απόρησα διαβάζοντας (στο διαδίκτυο) το συγκεκριμένο άρθρο.