Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ*
1. Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η αρχή του δανεισμού των κρατών είχε αρχίσει από πολύ νωρίς, από τον δωδέκατο αιώνα ήδη. «Η Βενετία είχε στην πραγματικότητα αναπτύξει ένα σύστημα του δημόσιου χρέους ακόμη νωρίτερα από τη Φλωρεντία, προς το τέλος του δωδέκατου αιώνα. Αυτό … διαδραμάτισε ένα βασικό ρόλο στη χρηματοδότηση των πολέμων της Βενετίας με τη Γένοβα και άλλους ανταγωνιστές» γράφει ο Ferguson (Ferguson: The Ascent of Money. A Financial History of the World. σ 72). Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε, εντεινόμενη, και κατά τους επόμενους αιώνες, «το νέο χρέος (της Βενετίας) προέκυψε από τον παρατεταμένο πόλεμο με τους Τούρκους που έγινε μεταξύ 1463 και 1479. Οι επενδυτές έλαβαν ετήσιο επιτόκιο 5% που πληρωνόταν δύο φορές το χρόνο από τους διάφορους φόρους της πόλης ( που επιβλήθηκαν στην κατανάλωση, όπως στο αλάτι). Όπως το Florentine prestanze το ενετικό prestiti ήσαν αναγκαστικά δάνεια, αλλά με μια δευτεροβάθμια αγορά που επέτρεπε στους επενδυτές να πουλήσουν τη συμμετοχή τους στο δάνειο σε άλλους επενδυτές» (Ferguson σ 72).