.και γιατί πρέπει να είμαστε μονίμως χαμογελαστοί ή μονίμως λυπημένοι; Και, κυρίως, “ιδανικοί”;
Mια απορία (ή σειρά αποριών) που μου δημιουργήθηκε διαβάζοντας το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο : “Ο ιδανικός εαυτός είναι ο εαυτός που φιλοδοξούμε να είμαστε.” Ποιος όμως είναι αυτός ο και καλά “ιδανικός” που φιλοδοξούμε κι επιδιώκουμε (συχνά με ψυχαναγκαστικό άρα και καταστροφικό τρόπο) “να είμαστε”; Αυτός που περιμένουν οι άλλοι να είμαστε; Σύμφωνα με τις “κοινωνικά αποδεκτές” ή πλειοφηφικά συναινετικές πεποιθήσεις και δημοφιλείς θεωρίες; Ο “ώριμος”, ο ενσωματωμένος,ο “πίστευε και μη ερεύνα”, ο επικοινωνιακός και “κοινωνικός τύπος” που με την μπουρδολογία και τη “συμπαθητική φλυαρία” επιθυμεί να κερδίσει πόντους φιλίας, εκτίμησης, αποδοχής; Και γιατί δηλαδή πρέπει να αρέσουμε σώνει και καλά σε όλους ή έστω σε πολλούς; Αυτό είναι και ύποπτο αν το ξανασκεφτείς, μυρίζει “τσοπανίλα”(oπότε έχουμε να κάνουμε με καταστάσεις χειραγώγησης) ή κατάθλιψη που έχει τις ρίζες της στο γεγονός της αυτολύπησης…ή διαταραχή ψυχοπαθητικού τύπου!