…και η θεοκρατική και αιμάσσουσα εκκλησιαστική δικαιοσύνη του κρατιδίου της Ρωμιοσύνης. Οταν ομως η αδικια γινεται δικαιο, τοτε χυνεται αιμα. Ζητουνται Ηρακληδες, ζητειται φως, φωτια, τσεκουρι και κοψη του σπαθιου την τρομερη. Για να πεση η σκουρια
ΘΕΜΙΣ, ΔΙΚΗ, ΝΟΜΟΣ, ΝΕΜΕΣΙΣ, ΚΑΘΑΡΣΙΣ ΚΑΙ Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΙΜΑΣΣΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΔΙΟΥ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ.
μια αναλυση του Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου
Δοκτορος πτυχιου μηχανικου
Υφηγητου Πολυτεχνειου Ααχεν Γερμανιας
Dimitris N. Adamopoulos
Το μεγαλυτερο επιτευγμα του Ελληνα, το πραγματικα μεγαλο, το εκπληκτικο τολμημα, η μεγαλυτερη ανταρσια κατα του φυσικου γινεσθαι υπηρξε το εγχειρημα να «δημιουργηση» Δικαιο και να θεση τετοιους δικους του κανονες που να ειναι διαμετρικα αντιθετοι προς τον καθολικα ισχυοντα, πανισχυρο, ακαμπ- το, αμειλικτο και ανηλεη νομο της φυσεως, τον νομο του ισχυροτερου, την «Αναγκη» ‘η τον «Μορον», οπως τον αποκαλουσαν οι αρχαιοι προγονοι μας. Καταργωντας – οπου και οσο μπορεσε – τον νομον της αυθαιρεσιας και της ανισοτητας – επεβαλε ο Προμηθεας, κατα τον Δημοσθενη, το Δικαιο «ουχι αλογιστως ωσπερ θηριον», αλλα με βαση την εννοια του Δικαιου, οπως την διαμορφωσε με την λογικη του και με την περι Δικαιου συνειδηση του. Σε χρονους δεσποτικων θεοκρατικων καθεστωτων ο Προμηθεας στηριξε το πολιτευμα της Ισονομιας, οπως ο Ηροδοτος αποκαλει την Δημοκρατια.
Η ανθρωπινη κοινωνια κατα τον Αριστοτελη συστηθηκε απο την αναγκη για την διασφαλιση της στοιχειωδους ζωης, υπαρχει ομως και εχει ως μονιμη επιδιωξη της την κατακτηση ενος καλυτερου και, εαν ειναι δυνατον, μιας ευτυχισμενης ζωης. Το προβλημα βρισκεται στο οτι, ο καθε ανθρωπος σε μια κοινωνια ειναι ενας ξεχωριστος κοσμος, εγωκεντρικος, ιδιοτελης, απληστος και με ακαθοριστη και οχι ομαλη φυση και το ποιο καταστροφικο απ’ ολα τα θηρια. Το Δικαιο καi ο Νομος συνεπως ειναι ετερονομη ρυθμιση, που επιτασσει με την απειλη ποινης την αναγκαστικη συμμορφωση. Η ρυθμιση αυτη απαιτει την υποταγη στα κελευσματα της.
Αυτο που στην αλλοτε Ελλαδα παρα τους ουρανιους θεους ωνομαυζοταν «Θεμις», παρα τους χθονιους «Δικη» και παρα τους πολιτισμενους πολιτες «Νομος», δεν υπαρχει σημερα στην πολιτικη, πνευματικη, οικονομικη, στρατιωτικη και θρησκευτικη ηγεσια των πρωταθλητων της διαφθορας του κρατιδιου της Ρωμηοσυνης. H Ορθοδοξια ειδικα κολλησε σαν στρειδι στο κρατος και το απομυζα, υποχρεωνοντας του μισθους και συνταξεις
στο ιερατειο απο αρχιεπισκοπο μεχρι διακονο, ενω ολοι αυτοι ουδεμιαν υπηρεσια προσφερουν στο κρατιδιο της Ρωμιοσυνης.
Η ΘΕΜΙΣ χρονολογικα εμφανιζεται για πρωτη φορα στο κειμενο της «Θεογονιας» του Ησιοδου (στιχος 16) οπου συνδεεται με την «Αιδω», δηλαδη με την «ντροπη» (λογω τυψεως της συνειδησης) του ανθρωπου για τις πραξεις του. Εαν η «Αιδως» εξετασθει σαν «εντροπια» μας δινει το μεγεθος της σημασιας των θεσμων βασει των οποιων λειτουργουσαν οι παναρχαιες πολεις των Ελληνων. Στην Θεογονια του Ησιοδου η Θεμιδα θεωρειται σαν μια εμφυτευμενη εννοια, οπως η μνημη εντος του ανθρωπου. Ειναι δηλαδη μια εννοια που προηρθε απο το Κοσμογονικο γιγνεσθαι. Στην Κοσμογονια η Θεμιδα συγκρατει τα πλανητικα συστηματα απο την «εντροπια» η οποια ειναι ενα μετρο για την αταξια ενος συστηματος.
Ολα τα συστηματα της Φυσικης στο συμπαν τεινουν προς μια κατασταση ισορροπιας, που ανταποκρινεται σε μια κατασταση μεγιστης εντροπιας. Για αυτην ο Ηρακλειτος ελεγε :
«Ηλιος γαρ ουχ υπερβησεται μετρα, ει δε μη, Ερινυες μιν Δικης επικουροι
εξευρησουσιν». Ουτε ο Ηλιος μπορει να υπερβη τις συνηθειες, αυτα δηλαδη τα ορια, διοτι εαν το κανη, οι προστατιδες των ανθρωπων, οι Ερινυες και η Δικη, θα τον βρουν και θα τον τιμωρησουν.
Ο Ζευς, η αναγνωρισθεισα απο τους παντες δυναμη, των θεων βασιλεων βασιλευς, αυτοδεσμευθηκε να ασκη εξουσια βασιζομενος σε μια διοικητικη πυραμιδα τεσσαρων πλευρων :
1. Σαν πρωτη δεσμευση εθεσε στον εαυτο του να μελετα, κατοπιν σκεψεως να αποφασιζη, να συσκεπτεται με αλλους θεους και να συμβουλευη με συνεση.
2. Σαν δευτερη δεσμευση εθεσε στον εαυτο του την εκ του φωτος λαμπουσα Θεμιδα που εγενησε τις μεριμνουσες για τον ανθρωπο Ωρες, την Ευ-νομιην, δηλαδη την δικαια διανομη των αγαθων, την Δικην, δηλαδη την δυναμη που συγκρατει τους ανθρωπους στο κοινο συμφερον και εκ του φωτος, του νεμω, πηγαζει και επιτρεπει να ανθοφορη η Ειρηνη. Οι Ωρες επιβλεπουν, φροντιζουν, τα εργα των θνητων ανθρωπων. Και ακομη εγενησε η Θεμιδα τις Μοιρες Κλωθω, Λαχεσι και Ατροπον που δινουν στους θνητους ανθρωπους τα αγαθα και τα κακα.
Οπως η Κλωθω πλεκει οταν κατασκευαζει τα ρουχα του σωματος, ετσι και
ο ανθρωπος πλεκει με τις πραξεις του τα συμβαινοντα και αυτα που θα συμβουν στο μελλον στην ζωη του, δηλαδη ο ανθρωπος ειναι αξιος της μοιρας του. Με την Λαχεσι ο ανθρωπος πρεπει να λαμβανη σαν μεριδιο αυτο που του ορισθηκε απο τους θεους ‘η σε ισοτιμια με τον κληρο των θνητων ανθρωπων. Με την Ατροπον, δηλαδη ο ανθρωπος μπορει να καταπολεμα τους σταθερους φυσικους νομους, αλλα δεν ειναι ποτε βεβαιο οτι θα καταφερη να τους αποτρεπη.
3. Η τριτη αυτοδεσμευση ηταν η «Ευρυνομη». Κατα την Θεογονια του Ησιοδου, η Ευρυνομη που εμφανιζεται να εχει αιτιον τον Ωκεανο, εγενησε κορες, την Αγλα’ι’α, την Ευφροσυνη και την Θαλεια που ειχαν ομορφες στην οψη, οπως και η ιδια, πλευρες. Η Ευρυνομη για να ευεργετηση τον ανθρωπο επρεπε να υπερπηδηση τα τειχη των πολεων ‘η των λαων κα να εξαπλωθη σε ολοκληρη την οικουμενη και να φερη τις «χαριτες» των πνευματικων τεκνων του Διος στον κοσμο. Η ευτυχια του ανθρωπου μπορει να προκληθη απο τις ανθρωπινες λαμπρες και φωτεινες πραξεις (Αγλα’ι’α), απο το ευ φρονειν ‘η κρινειν (Ευφροσυνη) και τελος απο πραξεις που προκαλουν την αφθονια των αγαθων (Θαλεια). Η οικουμενικη αυτη αντιληψη των χαριτων Αγλα’ι’α, Ευφροσυνη και Θαλεια εκφραζει και την «Διος πολιτικη», η οποια εξορμα πλεον, για να παραμεινη αιωνιο σημειο θαυμαζομενο απο τους ανθρωπους.
4. Η τεταρτη αυτοδεσμευση εκφρασθηκε με το ζευγος των δυναμεων Ζευς-Μητις ‘η Μνημοσυνη. Η Μνημοσυνη εκφραζει την ιδιοτητα του «μνημονος». Η ανθρωπινη μνημη ως γνωστο εχει εγγενεις, συμφυτες αδυναμιες που οφειλονται στην αδυναμια των ανθρωπων να καταγραφουν τα συμβαινοντα γυρω τους κατα ομοιο τροπο, οσο και στην αδυναμια αυτων να ανακαλουν και να περιγραφουν κατα ομοιο τροπο και τα παρελθοντα συμβαντα.
Εινα αδυνατο να υπαρξη αναπτυξη πολιτισμου χωρις την γραφην, δηλαδη
χωρις τον μοναδικο τροπο ενεχυριασεως του ανθρωπινου λογου. Οι Μουσες Κλειω, Ευτερπη, Μελπομενη, Τερψιχορη, Πολυμνια, Καλλιοπη, Θαλεια, Ερατω και Ουρανια δημιουργηθηκαν κατα την Θεογονια του Ησιοδου απο τον Δια και την Μνημοσυνη. Ο ρολος τους υπηρξε ρολος παιδευτικος των ανθρωπων της εναρχου ταξεως. Στους στιχους 38-40 της Θεογονιας του Ησιοδου οι Μουσες καλουνται απο τον Ησιοδο να αφηγηθουν : «ευρευσαι τα τ’ εοντα τα τ’ εσομενα προ τ’ εοντα φωνη ομηρευσαι, των δ’ ακαματος ρεει αυδη εκ στοματων ηδεια…».
Η ΔΙΚΗ στον Ομηρο (Οδυσσεια Λ. 218) συνυπαρχει με την μοιρα του ανθρωπου, «αυτη δικη εστι βροτων». Σε αλλο σημειο (Οδυσσεια Ω. 255) η «Δικη» εκφραζει τις συνηθειες που δεν αλλαζουν και επιβαλλουν και στους αλλους την αναγνωριση τους και τις καθιστουν κανονες συμπεριφορας, ταξεως, αρμονιας, δια της οποιας επιτυγχανεται η ευρυθμη κοινωνικη συμβιωση. Ο Ησιοδος στην Θεογονια (στιχοι 225-229) λεγει οτι αυτοι που «δικας διδουσι ιθειας», εκδιδουν αποφασεις αμεσως στηριζοντας την κριση τους στο κοινο συμφερον διοτι θελουν η πολη τους να ανθοφορη και οι πολιτες να ευτυχουν.
Πολλες φορες μια ολοκληρη πολη τιμωρηθηκε εξαιτιας ενος κακου ανδρος που μηχανευθηκε εργα βλαβερα και ανοσια. Η τιμωρια μιας ολοκληρης πολεως ‘η η συλλογικη ευθυνη πηγαζει απο την ιδια «δικη». Εφ’ οσον οι πολιτες, οπως συμβαινει σημερα στο κρατιδιο της Ρωμηοσυνης, δεν αντιδρουν στα ατασθαλα εργα των υπευθυνων, και μαλιστα συμμετεχουν ‘η αδιαφορουν, τοτε δεν ειναι δυνατον να πληροφορηθη η υπερτατη εξουσια (ο Λαος !) τα συμβαινοντα. Γι ‘αυτο τον λογο και η τιμωρια, η καθαρσις, επιβαλλεται σ’ ολους, διοτι ολοι γνωριζαν ποιες επρεπε να ειναι οι συνηθειες, δηλαδη οι θεσμοι, και κανεις δεν ντρεπονταν (Αιδως) για τα συμβαινοντα.
Αυτη υπηρξε η «Δικη», η δευτερη κορη της «Θεμιδας».
Η συνεχης αναπτυξη του κοινωνικου γιγνεσθαι ωδηγουσε δια της Ευνομιης (νεμω = διανεμω κατα τροπον που φερει το «ευ» σ’ ολους) στην συνειδητοποιηση της σημασιας του «κοινου συμφεροντος», της «Δικης», η οποια διασφαλιζονταν δια της διωξεως των κατευθυνσεων εκεινων οι οποιες «κτυπουν» και διαχωριζουν, προκαλωντας στις ψυχες των ανθρωπων την συγχυση. Χωρις τις «Ερινυες» οι πολλοι ανθρωποι δεν συνειδητοποιουν την σημασια του κοινου συμφεροντος. Αυτες υπηρξαν διωκτριες των κακων πραξεων, ως της επιορκιας, της ανθρωποκτονιας, της αγνωμονης διαγωγης προς τους γονεις, της κακομεταχειρησεως των ικετων, της ελλειψεως σεβασμου προς τους γεροντες, οπως και καθε αλλης αλαζονικης και αυθαδης διαγωγης.
Ο ΝΟΜΟΣ μεν ειναι αναγκαιο να ειναι επιτακτικος ‘η απαγορευτικος, αλλα
δεν μπορει να ειναι και παντου και παντοτε παρων. Επειτα η ισχυς και η εφαρμογη του εξαρτωνται απο τα προς τουτο τεταγμενα οργανα, που δεν ειναι παρα ανθρωπινες υπαρξεις, με τις ιδιαιτεροτητες τους,τις αδυναμιες αλλα και τις ξαρτησεις τους ‘η και τις ικανοτητες τους. Γι’ αυτο η αρχαιοελληνικη Σκεψη απευθυνθηκε και στον εσωτερικο κοσμο του Ελληνα. Αφου «εγκατεστησε», κατα θεια παραχωρηση, την «αιδω και την δικη» στην συνειδηση του, τον κατεστησε «δικαιοφορο» ον, δηλαδη υπαρξη που φερει το δικαιο μαζι της.
Μονο ο ανθρωπος εχει συνειδηση του δικαιου και αδικου. «Μηδεποτε μηδεν αισχρον ποιησας ελπιζεν λησειν, και, αν τους αλλους λαθης, σαυτω συνειδησεις». Γι’ αυτο και ο τιμιωτατος Ισοκρατης, απευθυνομενος προς τους συμπολιτες του, που ενω ειχαν νομους τελειους, οπως υπερηφανα διαπιστωνε ο Περικλης (Θουκιδης, «Ιστορια» Β, 37, 1-3) «εχουμε πολιτευμα, που δεν ζηλευει τους νομους των αλλων, αλλα μαλλον εμεις ειμαστε παραδειγμα γι’ αυτους, παρα τους μιμουμεθα», ομως οταν η Αθηνα τον 4ον π.Χ. αιωνα εβαινε προς το λυκοφως –οπως η εβρα’ι’κης προελευση εξουσια της Ρωμηοσυνης σημερα – και το ηθος ειχε πια διαβρωθη, τους καλεσε, «Να μη γεμιζετε τις στοες με κειμενα νομων, αλλα να εχετε στις ψυχες σας το δικαιο».
Συμφωνα με τους «Νομους» του Πλατωνα («Νομοι» Ι, 626 d–e): «Στη δημοσια ζωη ο καθε ανθρωπος αντιπροσωπευει εναν εχθρο για τον αλλο, στην ιδιωτικη ζωη καθε ανθρωπος αντιπροσωπευει εναν εχθρο για τον εαυτο του, και απο ολες τις μαχες, που μπορει κανεις να κερδιση, η πρωτιστη, η πιο ενδοξη ειναι εκεινη που κερδιζει απεναντι στον εαυτο του, ενω η πιο επαισχυντη απο τις ηττες, η πιο ανανδρη, ειναι το να ηττηθης απο τον ιδιο τον εαυτο σου».
Η ΝΕΜΕΣΙΣ (απονομη του οφειλομενου, εκ του νεμω) στην αρχαια ελληνικη αξιολογια αποτελει την τιμωρο της ανθρωπινης οιησης, της αλαζονειας και των μεγαλων εγκληματων (Πινδαρου «Πυθιονικοι», 10.69, Αισχυλου Αποσπασμα 244, Σοφοκλεους «Ηλεκτρα», 792 κ.α.). Στον Ησιοδο αναφερεται ως κορη της Νυκτος («Θεογονια», 223) και ειναι ασυμβιβαστη με την Αιδω («Εργα και Ημεραι», 200). Η Αιδως (εντροπη, συστολη), θεοτητα συσχετιζεται με τις τρεις Ωρες, θυγατερες της Θεμιδας και του Δια, Ευνομια, Δικη και Ειρηνη («Θεογονια», 902).
Η ΚΑΘΑΡΣΙΣ ως αποκατασταση του αληθινου στην αρχαιοελληνικη αντιληψη περι Δικαιων και Ενθεων ειναι τελειως ασχετη προς την αντιστοιχη αντιληψη των τριων εβραιογενων θρησκειων, οπως παρισταται αυτη στην αρχαια τραγωδια «Προμηθευς Δεσμωτης». Η ιδεα της Καθαρσις, με κριτηριο την ανθρωπινη αντιληψη, ενεχει και την θετικην και την αρνητικη της πλευρα. Η μιαρη πραξη της «οιδιποδειας μιξεως» (παροχη ανθρωπινων σαρκων σαν τροφη στα αλογα για να γινουν αυτα γοργοποδαρα) καταληγει στην φοβερη αυτοτιμωρια του ενοχου του γιου του Σισυφου Γλαυκου αποκαθιστωντας ετσι την αντικειμενικη πραγματικοτητα. Αυτο που προεχει ειναι η επαναστερεωση και διαφυλαξη της ομαλοτητας στην ζωη και τη φυση. Η καθαρση στην αρχαιοελληνικη τραγωδια περαινεται με τον ελεον (εξιδανικευμενο συναισθημα) και τον φοβον.
Η Καθαρση ειναι συνεπως ο τελικος σκοπος που λυτρωνει τοσο τον μοιραιο ανθρωπο του δραματος οσο και τον θεατη, Ο μεταφυσικος φοβος των τριων εβραιογενων θρησκειων, που συνδεεται αμεσα με την εννοια της σωτηριας, απουσιαζει ολοκληρωτικα απο την αρχαιοελληνικη συλλογιστικη. Γι’ αυτην δεν υπαρχει «μετα θανατον τιμωρια». Την καθαρση ως απολυτη αναγκαιοτητα, οπως ειναι στο σημερινο κρατιδιο της Ρωμηοσυνης των πρωταθλητων της διαφθορας,, επιβαλλει η ηθικη ταξη, οταν υφισταται κινδυνος ανατροπης της.
Αντι για την στερεοτυπη διακριση των εβραιογενων θρησκειων μεταξυ «καλου» και «κακου» που ειναι η συνηθης ηθικη τους, η αρχαιοελληνικη συλλογιστικη προβαλλει την διακριση μεταξυ «αληθους» και «ψευδους». Η Ατη σαν προσωποποιημενη θεοτητα ηταν το αντιθετο της Αληθειας, που «εμεινε στην γη και εγινε μαστιγα για τους ανθρωπους» μετα την εκδιωξη της απο τον Δια, οδηγωντας πολλους στην Απατη και συνακολουθα στην Υβριν. Η απονομη δικαιοσυνης, προερχομενη απο την ιδια την πραγματικοτητα, τηρει το «μετρο», ενω η πληρωμη του τμηματος της υβρεως συντελειται στο γηινο περιβαλλον μεσα στα χρονικα πλαισια της ανθρωπινης ζωης και οχι σε καποια μεταθανατια διασταση.
Η θεοκρατικη Δικαιοσυνη του κρατιδιου της Ρωμηοσυνης βρισκεται ανεπιτρεπτα σε αφυσικο εναγκαλιασμο με την εβραιογενη ορθοδοξη χριστιανικη θρησκεια, οπως φαινεται απο τις λατρευτικες εικονες και ευαγγελια σε ολα τα ακροατηρια και στα δικαστικα γραφεια, στον αγιασμο κατα την εναρξη του δικαστικου ετους, στην καθιερωση του (Εβραιου) Αγιου Διονυσιου του Αεροπαγιτη σαν προστατη του Δικαστικου Σωματος με δικαστικη αργια την ημερα που εορταζεται ο Εβραιος αυτος ως αγιος, με τις λειτουργιες, λιτανειες και αγρυπνιες στο φερωνυμο ναου του αγιου αυτου, με τις παρουσιες εκπροσωπων της εβραιογενους ορθοδοξης χριστιανικης εκκλησιας σε εκδηλωσης της θεοκρατικης Δικαιοσυνης των Αχτιναμεδων του κρατιδιου της Ρωμιοσυνης.
Προκειται για φαινομενα αναχρονιστικα, ασυμβιβαστα για ενα συγχρονο κρατος δικαιου, για φαινομενα που σκιαζουν την θεοκρατικη αυτη δικαιοσυνη η οποια βρισκεται υπο εκκλησιαστικη κηδεμονια οπως αποδικνυεται και απο τις σχεδον καθε χρονο (την Κυριακη της Ορθοδοξιας, δηλαδη την Κυριακη που καθυβριζεται απο την εβραιογενη αυτη θρησκεια ο Ελληνισμος, με τους γνωστους αναθεματισνους) ανακηρυξεις απο τον προκαθημενο του αρχαιοτερου τουρκικου Ιδρυματος της Κωνσταντινουπολης «νεους αρχοντας του Πατριαρχειου» αποτελουμενους κυριως απο τους επικεφαλης ανωτατων δικαστηριων του κρατιδιου της Ρωμιοσυνης. ΟΠΟΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΣ !!!
Ο σημερινος Αρειος Παγος φαινεται οτι δεν εχει καμια αρμοδιοτητα για την Δημοκρατια, διοτι εαν ειχε, δεν θα χρειαζονταν την δια της ψηφου των 300 διεφθαρμενων της βουλης παραπομπη των υποπτων για οικονομικα σκανδαλα πολιτικων. Δεν θα ηταν αναγκη να συσταθη «ειδικο Δικαστηριο» για την εκδικαση εγκληματων, τα οποια οχι μονο αποπνιχτικη δυσοσμια σκανδαλων αποπνεουν, αλλα συνιστουν και κλιμα διαφθορας, η οποια δεν ανατρεπει απλα, αλλα αποσυνθετει το σωμα της δημοκρατιας.
Σε συγκριση ο Αρειος Παγος της αρχαιας Αθηνας δικασε το συνταρακτικο σκανδαλο του Αρπαλου, εκεινου του τυχοδιωκτη ταμια του Μεγαλου Αλεξανδρου, ο οποιος αφου αρπαξε τον θυσαυρο του ταμειου, αυτομολησε προς τους Αθηναιους, τους οποιους δωροδοκησε, για να διαφυλαξουν τον κλεμενο θησαυρο. Οι Αθηναιοι εναποθεσαν στον Παρθενωνα τον κλεμενο θησαυρο, εκλεισαν στην φυλακη τον
ευεργετης τους. Ο Αρπαλος ομως με την ακαταγωνιστη δυναμη και βαρβαρικη τεχνη της δωροδοκιας κατορθωσε να δραπετευση απο την φυλακη. Αλλα τοτε στο ταμειο της Ακροπολης βρεθηκαν τα μισα απο τα εφτακοσια ταλαντα, που ειχε παραδωσει ο Αρπαλος. Επομενο ηταν να ξεσπαση μεγα σκανδαλο, οτι με τα εξαφανισθεντα χρηματα δωροδοκηθηκαν οι πολιτικοι της παραταξης που ασκουσε εξουσια, επικεφαλης της οποιας ηταν ο περιφημος Δημοσθενης.
Ο Αρειος Παγος της αρχαιας Αθηνας σε αντιθεση με τον σημερινο Αρειο Παγο δεν εχρονοτριβησε. Εισηγαγε σε δικη εκεινον τον Πρωθυπουργο τον οποιο ενεκαλεσε για δωροληψια εικοσει ταλαντων. Ο Δημοσθενης οχι μονο δεν αρνηθηκε την κατηγορια, αλλα ταυτοχρονα κατεθεσε και ψηφισμα στην Εκκλησια του Δημου, συμφωνα με το οποιο επρεπε να εξουσιοδοτηθη ο Αρειος Παγος, να ερευνηση σε βαθος την υποθεση του σκανδαλου, ωστε σ’ οποιον ευρεθει ενοχος για δωροληψια απο τον Αρπαλο, να επιβληθει η ποινη του θανατου. ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΡΩΜΙΩΝ !!! Η χειρονομια αυτη του μεγαλου εκεινου πολιτικου ανδρος ηταν μεγα τεκμηριο αθωοτητας αλλα και ειλικρινους βουλησεως για τις διαδικασιες και τα αποτελεσματα της ΚΑΘΑΡΣΗΣ.
Ο καθε αναγνωστης μπορει να συγκρινη την διαφορα των σημερινων πολιτικων ανδρων και του σημερινου διαβρωμενου Αρειου Παγου που κατω απο τις πιεσεις της εκτελεστικης εξουσιας διαγραφει ολες τις ποινες για τα τοσα και οχι μονο οικονομικα σκανδαλα. Συγκρικνετε ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ τον καθε Ρωμηο πολιτικο της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ μεταξυ 1974 και 2012, με τον Δημοσθενη !!! Συγκρινετε τους Ελληνες και τους Τουρκογυφτους !!!
Δεν αρκει που η Ακροπολη των Αθηνων πολιορκειται απο τις δυο οδους με τα εβρα’ι’κα επωνυμα του Αποστολου Παυλου (Γκαμαλιηλ Σαουλ) και Διονησιου Αεροπαγιτου και μια σειρα μικροναων ερχεται να προστεθη η οικοδομηση και λειτουργια ναου με το ονομα του Εβραιου Διονυσιου του Αεροπαγιτου στο χωρο του Αρειου Παγου. ΟΠΟΙΑ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΤΗΣ !!!
Οι της θεοκρατικης Δικαιοσυνης των Αχτιναμεδων του κρατιδιου της Ρωμηοσυνης, οι οποιοι βασει του ισχυοντος ακομη Συνταγματος εχουν ως ιερο καθηκον του να ειναι οι «φυλακες» της κοινωνιας των Ρωμηων, ειτε αλληθωριζουν στα οσα συμβαινουν μετα το 1974 εως σημερα στο κρατιδιο των πρωταθλητων της διαφθορας, ειτε ως μερη του συστηματος των μεγαλοαπαταιωνων ειναι μεχρι το κοκκαλο διαβρωμενοι παλιανθρωποι, ειτε κοιμουνται τον υπνον του δικαιου. Αιδως, αρνηση, σκεπτικισμος και λοιδορια αναβρυουν απο την δικαστικη αντιμετωπιση ολων των μεταξυ 1974 και 2011 οικονομικων σκανδαλων και την αντισυνταγματικοτητα των προσφατων Μνημονιων 1 και 2 και της
δανειακης συμβασης της 26.10.2011, απο την δικαστικη αντιμετωπιση της πραξικοπηματικης σημερινης συγκυβερνησης του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και
ΛΑ.ΟΣ με Πρωθυπουργον εναν ανθρωπο της διεθνους κερδοσκοπιας, απο την δικαστικην αντιμετωπιση ολων των πολιτικων και θρησκευτικων αποβρασματων και καθε ληστειας του δημοσιου κορβανα.
Αντι ο υπευθυνος των συνταγματικων νομων τυπου «βασικων μετοχων», «ευθυνης υπουργων» και αυτων για την δικαιολογηση της συνταγματικοτητας των Μνημονιων 1 και 2 και των εξευτελιστικων για την δημοκρατια φασιστικων νομων 1178/1981 και 3126/2003, και των αρθρων του συνταγματος 19 παρ. 3 και 86 να βρισκεται αναποδα κρεμασμενος στην πλατεια συνταγματος και να ξεψυχα, μας το επαιζε με τον εβραιοαμερικανο Πρωθυπουργο και μας το παιζει με τον νυν Πρωθυπουργο των διεθνων κερδοσκοπων, Υπουργος Οικονομικων.
Το ιδιο αυτο ανθρωποειδες, προφανως εβραιορωμηος ‘η τουρκορωμηος, καταγωγης απο το Τραχηλι Αλιβεριου Ευβοιας και γεννηθεις στην Θεσσαλονικη, ως Υπουργος Πολιτισμου επεδιωκε να ανεγειρη περσικο μνημειο πεσοντων Περσων στον Μαραθωνα, χαρακτηριζοντας την ιστορικη αυτη μαχη στον Ταχυδρομο της 24.02.2001 σαν ενα «ξενοφοβικο και ρατσιστικο» ιδεολογημα και τον Μαραθωνα σαν ενα απλο «τοπονυμιο». Το ανθρωποειδες αυτο ειναι παρων σε καθε ανθελληνικη εκδηλωση του κεντρικου συμβουλιου συντονισμου και
γνωματευσεως των Εβραιων στο κρατιδιο της Ρωμηοσυνης. Το ανθρωποειδες αυτο ηδη ως Υπουργος Πολιτισμου εργαζονταν για την καταργηση της ελληνικης ιστοριας, της ελληνικης ιστορικης μνημης, για να οδηγηση τους Ρωμιους (το καταφερε !) στην γενικη αμνησια και στην ανικανοτητα να κατανοησουν την σημερινη τους υποδουλωση. Γι’ αυτο αλλωστε δεν ξεσηκωνονται, ενω οι σιωνιστες κερδοσκοποι μας πηδανε γελωντας καθε μερα σκεφθομενοι οτι οι Μαλακες αντεχουν σαν τους Ρωμηους.
Ο διεθνης πολιτικος σιωνισμος δεν ειναι χθεσινος και ξαιρει πολυ καλα τι κανει. Εχει επιστημονες, χρηματα, πανεπιστημια, ΜΜΕ που αναλυουν καθε κινηση τους, επιλεγουν καταλληλα προσωπα, ειτε αμεσα (Γεωργιος Παπανδρεου, Παπαδημο, Ε. Βενιζελο, Παπακωνσταντινου), ειτε εμεσα προθυμους (Παγκαλος, Παπουλιας κ.α.), ειτε αφελεις απο τον «Συνασπισμο των Βλακων της Ρωμηοσυνης», ειτε χρησιμους ηλιθιους (ΛΑ.ΟΣ, Ορθοδοξια κ.α.) και δρα βασει μακροχρονιου σχεδιου.
Το κυριοτερο απ’ ολα εχει Χρημα. Γι’ αυτο η Ελλας κινδυνευει αμεσα και ακρως επικινδυνα. Το ισχυον συνταγμα εχει ηδη ανασταλει και καταργηθει κατω απο τα απαθει βλεματα της διαβρωμενης μεχρι το κοκκαλο δικαστικης εξουσιας. Εαν καποτε αποκατασταθει απο τους Ελληνας Αετους του Στρατευματος η εθνικη μας ανεξαρτησια θα επαναφερθει η θανατικη ποινη και με ειδικα στρατιωτικα δικαστηρια και εκτελεστικα αποσπασματα θα αποσταλουν με προτεραιοτητα εκει που δεν υπαρχει επιστροφη, ολοι οι κυριοι υπευθυνοι της θεοκρατικης Δικαιουσυνης για την περιοδο 1974-2011 του κρατιδιου της Ρωμιοσυνης.
Τα σημερινα δεινα στην Ελλαδα ειναι απορροια της συνεργιας κατα του
Ελληνισμου, της Δικαιοσυνης των Αχτιναμεδων (κυριοι υπευθυνοι !!!), της ορθοδοξου χριστιανικης θεοκρατιας, των πολιτικων του «Συνασπισμου των Βλακων» και των υπολοιπων οικογενειακων κρυπτοδυναστειων απο την οικονομια και τον διεθνη πολιτικο σιωνισμο.
Οι σχεσεις της Εκκλησιας και Πολιτειας καθωριζονται με το αρθρο 3 του ακομη ισχυοντος συνταγματος. Η εκκλησια ειναι απο την 24.08.1933 αυτοκεφαλη και διοικειται απο την ετσι ονομασθεισα Ιερα Συνοδο που προερχεται απο αυτη και συγκροτειται οπως οριζει ο Καταστατικος Χαρτης αυτης (νομος 590/77), με τηρηση των διαταξεων του Πατριαρχικου Τομου της κθ’ (29) Ιουνιου 1850 και της Συνοδικης Πραξης της 4ης Σεπτεμβριου 1928. Με την επινοηση το 1845 του σχιζοφρενους ιδεολογηματος του «Ελληνοχριστιανισμου» και της «Μεγαλης Ιδεας» επιτευχθη το 1922 η οριστικη εκριζωση του προαιωνιου «Ελληνισμου
των δυο Ηπειρων και των πεντε Θαλασσων».
Στη περιπετεια των Αγωνων Εξελληνισμου της Ρωμηοσυνης (1828-1870) βγαινει το παρακρατος της ορθοδοξου χριστιανικης θεοκρατιας στα τελη της δεκαετιας του 1870 νικητης.
Μέσω της Τουρκοκρατιας και παρ’ολη την επανασταση του 1821 και την δημιουργια το 1828 του Νεοελληνικου Κρατους, το «Βυζαντιο» αναγεννηθηκε και σημερα διανυει την ακμαιοτερη ισως περιοδο της Ιστοριας του. Το κοινωνικο, οικονομικο, πολιτικο και ηθικο «Βυζαντιο» ειναι αυτο που διεσωσε η Ορθοδοξια, δηλαδη τους επιγονους των Τουρκοκοτζαμπασηδων, Καλλικαντσαρων, Μακρυμαλλιδων, Τζορμπασηδων, Κεχαγιαδων και αλλων Τουρκογυφτων και οχι φυσικα τον Ελληνισμο, τον οποιο καταπιεσε με τον πλεον κτηνωδη τροπο.
Η αιμασσουσα Εκκλησιαστικη Δικαιοσυνη του κρατιδιου της Ρωμηοσυνης
με τον ακομη εν ισχυ νομο 5382/1932, ο οποιος υπηρξε προ’ι’ον μιας νομοπαρασκευαστικης επιτροπης του 1914, καταδεικνυει οτι η διοικηση των ανδρων της καστας της απατης που φορουν μαυρες φουστες, εξακολουθει να παραμενη «λογω και εργω» σε ενα πνευμα μιας εντελως παρωχημενης εποχης. Ο νομος αυτος ενισχυει ασυνειδητα ιεραρχες του παρακρατους της χριστιανικης θεοκρατιας να γινονται ασυδοτοι. Καθε Μητροπολιτης της καστας των ανδρων της απατης, που υποτιθεται οτι ζη και ενεργει «εις τυπον Χριστου» με τον ως ανω νομο αποβαινει ενας φανατικος ιεροεξεταστης. Ο νομος 5382/1932 θεωρειται απο μεγαλο μερος του κληρου αντισυνταγματικος διοτι :
1. Παραβιαζει τα αρθρα 87 και 88 του νυν συνταγματος επειδη στα λεγομενα «εκκλησιαστικα δικαστηρια» δεν διοριζονται οι μητροπολιτες ως δικαστες με προεδρικο διαταγμα, οπως επιτασσει το ισχυον συνταγμα και μπορουν ετσι να ονομαζωνται δικαστηρια
2. Παραβιαζει το αρθρο 93 του νυν συνταγματος, το οποιο επιβαλλει να ειναι δημοσιες οι συνεδριασεις των δικαστηριων σε αντιθεση με τον νομο
5382/1932. Ετσι κατασκευαζεται ενα χριστιανικο τερας που τιναζει στον
αερα καθε αρχη δικαιου. Ο Μητροπολιτης γινεται ταυτοχρονα κατηγορος,
διωκτης και ανακριτης ‘η αναθετει την ανακριση του σε οργανο πειθηνιο
του. Υπαρχει χειροτερο φασιστικο δικαστηριο απο το εκκλησιαστικο ; Και ο εσχατος εγκληματιας εχει περισσοτερα δικαιωματα απ’ οτι εναν
κατηγορουμενον ιερεαν μεσα στο Επισκοπικο Δικαστηριο χωρις μαρτυρες
υπερασπισης και δυνατοτητες αντιπαραστασης των κατηγοριων. Τα δεσποτικα δικαιωματα τιθενται υπερανω ιερεων και πολιτων, το δε συστημα της «νομω κρατουσης πολιτειας» στις σχεσεις Εκκλησιας και Κρατους ισχυει μονο για τους δεσποκρατες μητροπολιτες.
ΟΠΟΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΣ !!!
Χωρις να εχη την αξιωση της πληροτητας, η παρουσα αναλυση αποβλεπει να προκαλεση την προσοχη των αναγνωστων που εχουν μυαλο στο κεφαλι τους επανω στη σημασια ενος μικρου αριθμου ονοματων και εννοιων, που ενδιαφερουν στο συνολο τους την ιστορια των αρχαιοελληνικων ιδεων και θεσμων, κατα την διαρκεια χιλιετιων, που προηγηθηκαν απο την περιοδο του νομου και μπορουν να μας βοηθησουν να κατανοησουμε την νεα πορεια με τα καταστροφικα για τον Ελληνισμο σημερινα αποτελεσματα.
«Τα τ’ εοντα προ τ’ εοντα τα τ’ εσομενα».
Οι Ρωμιοι της πολιτικης, της οικονομιας, της εκκλησιας, των ενοπλων
δυναμεων, της δικαιοσυνης, της παιδειας κ.α. αποτελουν την εσχατη
καταπτωση και τον ακροτατο αυτοεξευτελισμο των Ελληνων !!!
Τα καθαρματα αυτα ποτε στην ιστορια τους δεν κερδισαν καποια μαχη
εναντι του του εαυτου τους. Με ιστορικη και μαθηματικη ακριβεια η
πορεια του κρατιδιου της Ρωμηοσυνης, του κρατιδιου των πρωταθλητων
της διαφθορας προς την διαλυση του αποτελει ενα αδιαμφισβητητο
γεγονος.
Η σκοπιμα υποβαθμισμενη και εν πολλοις μεσαιωνικη και σκοταδιστικη
Παιδεια διαπλαθει Ρωμιους που κατεχονται απο την αμαθεια, την θρησκοληψια και δεισιδαιμονια και διαποτιζονται απο την κατευθυνομενη
προπαγανδα των ελεγχωμενων απο τον διεθνη πολιτικο σιωνισμο ΜΜΕ.
Το προβλημα της θεοκρατικης Παιδειας ειναι αλληλενδετο με το προβλημα της Πολιτειας.
Τα γνωστα απο δεκαετιες φαινομενα της ανικανοτητας του κρατιδιου της
Ρωμηοσυνης να εκπλρωνη δια των λειτουργιων του τους θεμελιωδεις σκοπους της υπαρξης του, της καταστροφης μιας αρμονικης κοινωνικης συμβιωσης, της Δημοσιας Διοικησης που δεν διαφυλασσει το Δικαιο και για τον λογο αυτο αδυνατει να εξασφαλιση την εντος της κοινωνιας προστασια του Ρωμηου πολιτη και της καταργησης της θεμελιωδους αρχης της ισονομιας και της εφαρμογης μετρων περιβεβλημενων με τον μανδυα της νομιμοτητας αντιθετης σε καθε εννοια του Δικαιου, με τραγικο αποτελεσμα να οργιαζει η αδικια υπο μορφη νομου, να βασιλευει η ριζα του αυταρχισμου, να κυβερνα η αυθαιρεσια κ.α. εχουν παρει τετοιες διαστασεις, ωστε να επελθει η απαθεια και η αρνηση συμμετοχης των Ρωμηων στις πολιτικες διαδικασιες.
Οταν ομως στην Ιστορια η αδικια γινεται δικαιο, τοτε χυνεται αιμα. Ζητουνται σημερα Ηρακληδες, ζητειται φως, φωτια, τσεκουρι και κοψη του σπαθιου την τρομερη, για να πεση η σκουρια. Ζητουνται Ελληνες
οχι Ρωμηοι της Δικαστικης Εξουσιας για εφαρμογη των νομων, που αναφερονται στο εργο του Λυκουργου «κατα Λεωκρατους», για παραδειγματικη τιμωρια των λυμεωνων του Ελληνισμου.
Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου
Dimitris N. Adamopoulos