Συνεχίζεται η συζήτηση που ξεκίνησε με την αλληλογραφία μεταξύ Αριστοτέλη Κακογεωργίου και Γιώργου Μιχελή με θέμα την Δημοκρατία. Σήμερα με μία παρέμβαση της Αστραίας Αστερίδου. Γράψτε και σεις τη γνώμη σας κάτω απο τις άλλες και θα δημοσιευθεί
Ο Ήλιος του Βορρά / http://astrealeonidou.blogspot.gr/
Μεγέθυνση
της Αστραίας Αστερίδου
06.08.2014
«Που είναι όμως σ’ αυτή την ωραία Δημοκρατία ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μεγάλος στρατηλάτης, που πήγε τους Έλληνες μέχρι την Ινδία και έδωσε το όνομά του στην Αλεξάνδρεια της Αιγυπτου; Που είναι ο παμπόνηρος Οδυσσέας και ο Ηρακλής που καθάρισε την κόπρο του Αυγεία; Μην ματαιοπονείτε, αυτοί δεν βρίσκονται στις θεωρίες περί Δημοκρατίας, που μας θέλει όλους ίσους, κοντός εγώ, κοντός και σύ, κουτσός εγώ, κουτσός και σύ.»
Μη ματαιοπονείτε! Αυτοί δεν βρίσκονται στους υπερφίαλους αγήνορες μνηστήρες και καταχραστές των διεφθαρμένων όχλων καθεστώτων και εξουσιαστών.
Ο Ηρακλής στην Υ Επιλογή διάλεξε την ΑΡΕΤΗ και το μονοπάτι της. Είχε το ΡΟΠΑΛΟ της αγριελιάς και κράτησε τη Λεοντή.
Ο Οδυσσέας πέρασε από αυστηρή εξεταστική επιτροπή από τη σύζυγο του Αλκίνοου την Άρητη ΑΡΕΤΗ πριν του επιτρέψουν και τον βοηθήσουν στην Ιθάκη , τον τελευταίο σταθμό του να μεταβεί. Φορούσε τα ρούχα της και τον αναγνώρισε και η Πηνελόπη του έδωσε το ΤΟΞΟ που γνώριζε πολύ καλά να χρησιμοποιεί.
Ο Αλέξανδρος είχε το ΣΠΑΘΙ και κράτησε στα χέρια του την ΠΟΛΕΙΜΚΗ ΑΡΕΤΗ και σίγουρα δεν ξόδεψε τον χρόνο του βρίζοντας τον Δαρείο και διαμαρτυρόμενος με τους κακούς ΜΗΔΟΥΣ.
Ο λαός έχει πάντοτε τις κυβερνήσεις που του αξίζουν που θέλει και ανέχεται όσο και αν διαμαρτύρεται ωρυόμενος σήμερα στο ΦΒ.
Ένας ενάρετος λαός δίκαιος και σωστός θα εκλέγει ενάρετους και δίκαιους κυβερνήτες και θα βοηθά τους σωστούς ανθρώπους να διοικούν στις θέσεις κλειδιά.
Οι πρόγονοι μας είχαν μεγάλα ελαττώματα και μεγάλα προτερήματα. Ας τα δούμε με αυτοκριτική ματιά για να γίνουμε καλύτεροι και να μη καταλήγουμε σε στείρα προγονολατρεία και νεκρή παπαγαλία. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω σαν επιφανειακοί μιμητές. Είμαστε σύγχρονοι άνθρωποι και πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψιν μας και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Και δεν φταίνε ούτε οι χριστιανοί ούτε οι μασόνοι ούτε ο Ροτσάιλντ. Έχει καταντήσει κλισέ αυτή η καραμέλα που επαναλαμβάνεται ανοήτως. Ο πιο πλούσιος και δυνατός άνθρωπος στο κόσμο ήταν ο Ωνάσης και ήταν ΈΛΛΗΝΑΣ και παρ ολίγον «ΟΔΥΣΣΕΑΣ».Βρέθηκε κοντά στην Ιθάκη.Υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αρκεί…. να το ΘΥΜΗΘΟΥΝ!
Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία λέει ο ποιητής Κάλβος στης Ελευθερίας την Ωδή, αλλά θέλει και να ΘΕΛΕΙΣ αυτή πολύ, όπως ο ημίθεος Ηρακλής στην Υ του μονοπατιού μεταξύ Αρετής και Κακίας Επιλογή. Πρέπει να την αντέχεις την Ελευθερία όπως και την Δημοκρατία. Θέλει ανείπωτη άρητη αρετή και γνώση η αληθινή δημοκρατία, σύζυγος να παραμένει των Αλκίνοων Λόγων σε οδυσσειακή ανέμη τυλιγμένη, αυτοπειθαρχία με πειθώ και ανθρώπους με Αιδώ και με ενδο ορμονικό ενεργειακό πλέγμα αρμονικό .Ήτοι, μέτρον το άριστον , αυτογνωσία χωρίς καταχρήσεις και υπερβολές σε ενεστώτα χρόνο ή παρατατικό.
http://astrealeonidou.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html
………………………
Εμμανουήλ Σαρίδης
04.08.2014
Δημοσιεύω παρακάτω την αλληλογραφία μεταξύ Αριστοτέλη Κακογεωργίου και Γιώργου Μιχελή με θέμα την Δημοκρατία. Δημοκρατία, μια ελληνική λέξη που έγινε παγκόσμια, Δήμος και Κράτος, πολλές φορές και με την προσθήκη άμεση Δημοκρατία, ε, ποιός τυφλός δεν θέλει το φώς του. Όμως, όμως. Το πρωτότυπο, η Δημοκρατία των Αθηνών, αφορούσε την Αθήνα, μια πόλη 40.000 κατοίκων (δείτε και την αρχική εικόνα), σαν την Ξάνθη φερ’ ειπείν, όπου ο καθένας γνώριζε τον καθένα, ενώ ο πληθυσμός της Αττικής, περίπου 300.000 άτομα, απετελείτο απο δούλους που αγόραζαν οι Αθηναίοι στην Δήλο και τους είχαν για να τα χωράφια και τα εργαστήριά τους, χωρίς να έχουν δικαίωμα ψήφου.
Οι Αθηναίοι γνωρίζονταν λοιπόν μεταξύ τους, ξέραν, πόσα λεφτά έχει ο συμπολίτης τους και απο πού, δηλαδή απο ποιούς πολέμους και από ποιό εμπόριο τα οικονομούσε. Και διαλέγαν τον καλύτερο, που μερικές φορές απεδεικνύετο όχι και τόσο καλός για τα Κοινά.
Που είναι όμως σ’ αυτή την ωραία Δημοκρατία ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μεγάλος στρατηλάτης, που πήγε τους Έλληνες μέχρι την Ινδία και έδωσε το όνομά του στην Αλεξάνδρεια της Αιγυπτου; Που είναι ο παμπόνηρος Οδυσσέας και ο Ηρακλής που καθάρισε την κόπρο του Αυγεία; Μην ματαιοπονείτε, αυτοί δεν βρίσκονται στις θεωρίες περί Δημοκρατίας, που μας θέλει όλους ίσους, κοντός εγώ, κοντός και σύ, κουτσός εγώ, κουτσός και σύ.
Μετα την Αθήνα η Δημοκρατία χάθηκε, στον Μεσαίωνα υπήρχαν βασιλείς, ηγεμόνες, ευγενείς, που ζούσαν απο ληστείες (Raubritter) όπως ο αρχαίος Προκρούστης που παραφύλαγε τα θύματά του στην Κακιά Σκάλα. Kai mετα τον 18. αιώνα εμφανίζεται στην Ανγκλία o αρχικλέφτης, ο γερμανός “τραπεζίτης” Ρότσιλντ, αυτός που στην Γερμανία δάνειζε στους ευγενείς και βασιλιάδες για να αλληλοσφάζονται και να τους πέρνει τις περιουσίες και τα βασίλειά τους. Που αφού πήρε απο την βασίλισσα της Ανγκλίας την άδεια να εκδίδει χρήματα, επανέφερε την περίφημη Δημοκρατία, με σκοπό να τους έχει όλους στο χέρι του, μια και τόσο οι βασιλιάδες, όσο και ο απλός πολίτης ήταν πλέον χρεωμένοι στις τράπεζες του. Και αυτό το σύστημα το μετέφερε και στην Γαλλία, αφού βοήθησε τους επαναστάτες του 1789 με τα ώραια “ισότητα, αδελφότητα, ελευθερία” τους να δημιουργήσουν την περίφημη Εθνοσυνέλευση τους και μετα σε όλες τις άλλες χώρες που άρχισαν να δημιουργούνται απο την διάλυση των παλιών αυτοκρατοριών. Που τις διέλυαν τα στρατά την Ανγκλίας που ο Ρότσιλντ είχε στο χέρι του. Δημιουργήθηκε λοιπόν η σημερινή Δημοκρατία του χρήματος, με τους “πολίτες” της να εξακολουθούν να βαυκαλίζεται με τις ρήσεις του 1789 και αυτές που βαθμιαία τις αντικατέστησαν, σοσιαλισμός, κομμουνισμός καί άλλα τέτοια ωραία και καλά.
Αν είναι έτσι όπως τα λέω, τότε η ερώτηση είναι: Γνωρίζουμε το σύστημα αυτό που πλασσάρανε οι Ρότσιλντς για να μας έχουν αιωνίως χρεωμένους και να μας κουμαντάρουν όπως αυτοί θέλουν; Όχι βέβαια την ιστορία της Δημοκρατίας των αρχαίων Αθηναίων, αλλά αυτό που κρύβεται πίσω απο την σημερινή Δημοκρατία; Και μη αρχίσει κανείς να μιλά για τα καλά της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αλλά για το τι καλό είδε η σημερινή Ελλάδα με το σύστημα αυτό, που δεν έχει καμμία σχέση με την αρχαία Ελλάδα, εκτός του ότι μας βάζει στο σβέρκο μόνο ηλίθιους και διεφθαρμένους πολιτικούς, που σέρνονται στο άρμα των Μεγάλων Δυνάμεων, σήμερα ΗΠΑ και Γερμανίας; Των χωρών που χρησιμοποιεί ο Ηγεμόνας, δηλαδή το σύστημα Ρότσιλντ, για να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να πουλάει στον κόσμο χρωματιστά χαρτάκια χωρίς αντίκρυσμα που λέγονται χρήμα και μ’ αυτά να αγοράζει ολόκληρη την χώρα μας μαζί με το υπέδαφος και τις θάλασσές της; Τα ίδια που κάνει και σε κάθε άλλη χώρα του κόσμου, αλλού με το καλό και αλλού με το ζόρικο;
…….
Αριστοτέλης Κακογεωργίου
Αγαπητέ μου Γιώργο,
Καλές θα ήταν οι δύο εικοσάρες εάν δεν μας έβγαιναν πόρνες στην ψυχή. Αλλά τι περιμένεις αφού μπροστάρισες ήταν η Δαμανάκη, η Κανέλη, η Μελίνα και η Φαραντούρη; Όσο για την συμφωνία των “ημών” προβάτων με τους λύκους της βουλής δεν το βρίσκω και τόσο ταιριαστό καθότι ο λύκος τουλάχιστο τρώει αφού πρώτα σε θανατώσει, ενώ αυτοί μας τρώνε ζωντανούς οπότε δεν κερδίζουν τον χαρακτηρισμό του λεβέντη λύκου αλλά τον χαρακτηρισμό της βρώμικης Υαινας που αρχίζει να σε τρώει από τα πόδια και ποιος ξέρει πότε θα φθάσει στο κεφάλι να γλιτώσεις από το μαρτύριο μια για πάντα. Μην ντροπιάζεις λοιπόν τον λύκο χαρίζοντας στην Ύαινα τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και σε όλα τα γνωστά παράσιτα της κοινωνίας μας την λεβεντιά του και την μαχητηκότητά του.
Ο δε καλπασμός των πράσινων αλόγων και του πράσινου ήλιου, ταιριάζει περισσότερο με τον βάρβαρο καλπασμό κάποιων δίποδων άλογων όντων, ομοίων με τα σαρκοφάγα άλογα του θράκα Διομήδη. Ότι κακό μπορείς να διανοηθείς θα το βρείς σε αυτούς τους κόπρους τότε του Αυγεία και σήμερα της ΒΟΥΛΗΣ των Ελλήνων. Μην ξεχνάς όμως ότι κάποτε βρέθηκε ένας Ηρακλής και καθάρισε τον κόπρο και έριξε τον ίδιο τον Διομήδη ως τροφή στα ίδια τα δικά του σαρκοφάγα άλογα. Η ζωή είναι ένας κύκλος. Η ευημερία τους δεν θα είναι ατέλειωτη. Κανένας άνθρωπος και καμία κοινωνία δεν είχε συνεχόμενη άνοδο ή συνεχόμενη κάθοδο.
σε χαιρετώ με αγάπη
Αριστοτέλης από την Ομάδα “Ε”
Date: Mon, 28 Jul 2014 18:37:49 +0300
Subject:
From: gmihelis@gmail.com
To: aristotelianmarathon@live.com
http://teddygr.blogspot.gr/2014/07/blog-post_48.html
Η δημοκρατία, λέει ένα εύστοχο ευφυολόγημα, είναι το πολιτικό σύστημα όπου ένας λύκος και ένα πρόβατο αποφασίζουν από κοινού τι θα φάνε για βραδινό. Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό όμως, εγώ θα πρόσθετα πως δημοκρατία είναι ένας λύκος κι ένα κοπάδι πρόβατα που συναποφασίζουν τι θα δειπνήσουν. Κι ενώ ο αριθμητικός συσχετισμός δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα στη σχέση των πρόβατων με το λύκο και την καταλυτική ισχύ του τελευταίου, στη δημοκρατία μας τα αμνοερίφια διδασκόμαστε και βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε η πλειοψηφία κι ότι μπορούμε να καθορίσουμε εμείς τις τύχες μας. Μπορούμε πχ να συναινέσουμε στην αξιολόγησή μας και να τραβήξουμε κλήρο για να δούμε ποιος (ποιος-ποιος) θα φαγωθεί, για να την πατήσουμε σαν τα ψάρια από το κόμικ του αρκά που περίμεναν από τον καρχαρία-φονιά, τον αντίστοιχο λύκο της θάλασσας, να τηρήσει τη συμφωνία και να φάει μόνο τους μισούς, για να γλιτώσουν τάχα οι υπόλοιποι.
Δημοκρατία επίσης είναι τα μαντρόσκυλα του συστήματος που φυλάνε τα πρόβατα μη τυχόν ξεμυτίσουμε από το μαντρί της λυκοσυμμαχίας με τα μοναδικά οφέλη, και δε μας συναντήσει ο λύκος στο προγραμματισμένο ραντεβού-δείπνο ηλιθίων. Είναι οι διάφοροι δημοσιολόγοι που μιλάνε για σύγκλιση και συνεργασία των τάξεων, παρουσιάζοντας την αστική σαν τον καλό λύκο του αρκά (και πάλι) που ερωτεύεται μια προβατίνα και απαρνείται για χάρη της τη σαρκοφάγα φύση του. Να θεωρούμε ευεργέτες-επενδυτές τους αετονύχηδες που μας αρμέγουν και μας κουρεύουν το μαλλί και το χρέος. Και να μας τρομοκρατούν πως είναι απαραίτητο να συμπεριφερθούμε υπεύθυνα και να μη στριμωχνόμαστε σε στρούγκες, κοπάδια και λοιπές συλλογικότητες, γιατί δεν είμαστε εξάλλου τίποτα πρόβατα, να μας λένε οι άλλοι τι να κάνουμε.
Η δημοκρατία δηλ με δυο λόγια, ως το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης και της συμφωνίας που λέγαμε παραπάνω, είναι βασικά μια μερίδα αρνίσια παϊδάκια. Κι η ελληνική δημοκρατία, που χτες έκλεισε με δόξα και τιμές τα σαραντάχρονά της, είναι κάτι σαν τα καλύτερα παϊδάκια που φάγαμε ποτέ. Τα οποία προσωπικά τα γεύτηκα στη δημοκρατική κρήτη, στο έβγα της ζούρβας, λίγο πάνω από τον ιστορικό θέρισο, που έχει μεταξύ άλλων την ταβέρνα ‘αντάρτης’ και το μουσείο της εθνικής αντίστασης, με τις κομματικές ταυτότητες του βελουχιώτη και του βαφειάδη, και με σειρές ολάκερες φωτογραφιών από αγωνιστές που θυσιάστηκαν, που σου θυμίζει λίγο συνειρμικά τη στήλη του ρίζου με τα μνημόσυνα.
Η μεταπολίτευση του ’74 και της επόμενης δεκαετίας χοντρικά ήταν ένα μικρό διάλειμμα, μια σύντομη εκεχειρία ανάμεσα στα πέτρινα χρόνια που προηγήθηκαν και αυτά που ζούμε σήμερα -για να κάνουμε μια σύνδεση και με μια πρόσφατη ανάρτηση. Αλλά και η περίοδος της σταδιακής διάβρωσης των βράχων και των αξιών στις οποίες βασίστηκε το αγωνιστικό πνεύμα της εποχής.
Πριν από οτιδήποτε άλλο όμως η ιστορία της μεταπολίτευσης είναι η ιστορική διαδρομή και πορεία του πασόκ: του καλύτερου εργαλείου που είχαν ποτέ οι αστοί στα χέρια τους για να αναχαιτίσουν το κόμμα και να ενσωματώσουν τις λαϊκές αγωνιστικές διαθέσεις. Του σοσιαλδημοκρατικού, κεντροαριστερού μορφώματος που της έλειπε μέχρι τότε -και το φέρουν βαρέως μέχρι σήμερα οι αστοί ιστοριογράφοι που δεν εμφανίστηκε νωρίτερα· κι η απουσία αυτή έκανε ακόμα και τους δικούς μας να εκτιμήσουν λανθασμένα πως στην ελλάδα δεν υπήρχε το αντικειμενικό έδαφος για να πιάσει η σοσιαλδημοκρατία -η οποία πάντως εκκολαπτόταν ήδη εν μέρει στις γραμμές της εδα. Η ιστορία του κόμματος που σάρωσε κι απορρόφησε τα πάντα, ταυτίστηκε ως όλον πασόκ με το βαθύ κράτος, επηρεάζοντας όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους -ακόμα και το κόμμα υιοθέτησε το σύνθημα της πραγματικής αλλαγής με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Κι οι διάφορες φάσεις της μετεξέλιξής του συμπίπτουν με τους διαδοχικούς κύκλους της μεταπολίτευσης, δηλαδή των λαϊκών κατακτήσεων και του ριζοσπαστισμού που παρέμεναν άταφο πτώμα μέχρι πρότινος.
Από τα πρώτα άγουρα χρόνια με τις μουντές κι αβέβαιες ελευθερίες της και τον αυτόνομο συνδικαλισμό που προλείανε το έδαφος για την άλωση του εργατικού κινήματος από την πάσκε· στον καλπασμό των πράσινων αλόγων προς την εξουσία και το ραντεβού με την ιστορία· το πλασάρισμα του «έλληνα αγιέντε», που ερχόταν ως σαλβαδόρ (σωτήρας) και τον απειλούσαν τάχα τα ξένα κέντρα με στρατιωτικά πραξικοπήματα· και είχε εκτιμήσει ως μια απλή αλλαγή φρουράς τη μεταπολίτευση –άσχετα που κάποιοι τη βρίσκουν ακραία και σεχταριστική εκτίμηση, όταν έρχεται ως επίσημη και επεξεργασμένη κομματική θέση κι όχι για λόγους εντυπωσιασμού, όπως το έκανε δηλ ο ανδρέας. Που αξιοποιούσε επιδέξια τα αντιδεξιά σύνδρομα και το φιλοσοβιετικό χαρτί για να κρατά όμηρους τους κομμουνιστές και την εαμική βάση.
Κι από το ανορθόδοξο σπάσιμο αυτής της ομηρίας το ’89, με τη συγκλονιστική διεθνή συγκυρία και τις κοσμογονικές (ή μάλλον κοσμοκτόνες) αλλαγές· στη σταδιακή εκσυγχρονιστική μετάλλαξη ή μάλλον προσαρμογή στα καινούρια δεδομένα· που επισφραγίστηκε με την εκλογή του σημίτη, ενός τεχνοκράτη, χρυσής μετριότητας και κάκιστου ρήτορα (σε αντίθεση με τον χαρισματικό δημαγωγό προκάτοχό του)· που έπρεπε ωστόσο να πλασαριστεί ως μεγάλος ηγέτης και ο τρικούπης του εικοστού αιώνα, που ήρθε εκατό χρόνια μετά το θάνατό του να συνεχίσει το μεταρρυθμιστικό του έργο· αλλά δεν έμεινε αρκετά στην κυβέρνηση ως πρωθυπουργός για να πει και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» της ισχυρής ελλάδας και της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας, στη θέση του ξεχασμένου «εοκ και νάτο το ίδιο συνδικάτο»· και να βάλει την ταφόπλακα στο άταφο πτώμα της μεταπολίτευσης και του πασόκ -βάρος που έπεσε στους διαδόχους του.
Στα 40χρονα της μεταπολίτευσης είμαστε έτοιμοι να θάψουμε το πασόκ και να κάνουμε τα σαράντα του. Αλλά η μνήμη του μένει ζωντανή να κατατρύχει σα φάντασμα την αστική πολιτική σκηνή και τη συνείδηση του «μέσου έλληνα», που συνεχίζει να είναι πασόκ, με άλλες μορφές κι ονόματα. Γιατί όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Κι η ψευδής συνείδηση αυτονομείται από τις συνθήκες που την καθόρισαν και τη δημιούργησαν και επιβιώνει με τη δύναμη της συνήθειας στις μάζες που έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στο παρελθόν που έχασαν. Αναπολούν το ευχάριστο διάλειμμα της μεταπολίτευσης, αν κι έχουν διδαχτεί από οθόνης να το κακολογούν και να το θεωρούν υπεύθυνο για τη σημερινή κατάσταση, χωρίς να σκεφτούν ποιοι παράγοντες έδωσαν αυτό το αποτέλεσμα έστω ως προσωρινή ανάπαυλα.
Περίπου ό,τι κάνουν δηλ διάφοροι πολιτικοί χώροι που ευαγγελίζονται φιλολαϊκές μεταβατικές μεταρρυθμίσεις και στην πιο επαναστατική εκδοχή τους βάζουν το σύνθημα της δυαδικής εξουσίας, με την έννοια μιας «βουλής των κάτω», «της αμεσοδημοκρατίας των πλατειών», κτλ· χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν ότι η δυαδική εξουσία δεν προκύπτει ως διακηρυγμένος στόχος, αλλά ως προσωρινός συμβιβασμός κι εύθραυστη ισορροπία, ως αδυναμία της δικής μας πλευράς να φτάσει μέχρι τέλους ή του ταξικού εχθρού να τσακίσει τη δική μας προσπάθεια και να επιβληθεί. Και πως η μοναδική στόχευση πρέπει να είναι η ενίσχυση του δικού μας πόλου ώστε να νικήσει στον ταξικό πόλεμο κι όχι η εκεχειρία ή ένας συμβιβασμός που μπορεί να προκύψει ως πιθανό ενδεχόμενο και μια στιγμή του πολέμου στην πορεία του.
Αν υπάρχει κάτι για να κρατήσουμε από τη μεταπολίτευση είναι τα κεκτημένα δικαιώματα και το αγωνιστικό της πνεύμα, που χρειάστηκε να τιθασευτεί και να καναλιζαριστεί σε ακίνδυνους διαύλους, για να το υποτάξουν. Όχι τις αυταπάτες της περιόδου, που οδήγησαν σε αυτή την υποταγή, και το πασόκ που τις καλλιέργησε και τις εξέφρασε. Ούτε μια σύγχρονη άφθαρτη εκδοχή του που θα έρθει με νέα πρόσωπα να κάνει λίφτινγκ στη σαραντάρα αστική δημοκρατία και να την εξωραΐσει. Και δεν είναι θέμα ηλικίας, αλλά της ταξικής της ουσίας, που απογυμνώνεται κάθε μέρα και περισσότερο, για να κρυφτεί πίσω από φύλλα συκής σοσιαλδημοκρατικής κοπής.
http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews[backPid]=78&tx_ttnews[tt_news]=4152&cHash=4b8927da26b3c1d95cf5b51b4b86bcc8