Οι σημερινές στρατηγικές βιομηχανικής παραγωγικότητας, όχι μόνο προκάλεσαν τις περισσότερες από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αλλά και καταστρέφουν την ίδια την ποικιλία, που είναι η μόνη αποδεδειγμένη στρατηγική των ζωντανών όντων, για να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την απότομη και αβέβαιη αλλαγή. Ενόσω φυτά, ζώα και μικροοργανισμοί κάνουν χρήση της δικής τους γενετικής μεταβλητότητας, τα ανθρώπινα όντα, εξαρτώνται από τη δική τους πολιτιστική μεταβλητότητα και την εφευρετική ικανότητα να προσαρμόζονται στις αλλαγές στο περιβάλλον γύρω τους, για να παίρνουν τροφή από φυτά και ζώα που έχουν προσαρμοστεί σε διαφορετικά τοπικά οικοσυστήματα.
Αυτές οι καταστροφικές πρακτικές βιομηχανικής γεωργίας, καθώς και πόλεμοι και εξορίες, μειώνουν πιο δραματικά από ποτέ, την ποικιλία των σπόρων. Η εξαφάνιση ντόπιων σπόρων προχώρησε χέρι χέρι με την εξαφάνιση μικρών αγροτών και πολιτισμών τοπικής διατροφής. Το ίδιο έχει συμβεί και με την τοπική γνώση για τη χρήση καλλιεργήσιμων και άγριων ποικιλιών φυτών στα διαφορετικά τους οικολογικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα. Με την εξαφάνιση και μείωση των γλωσσών και πολιτισμών, τα αυτόχθονα ονόματα και οι διαφορές χιλιάδων φυτών έχουν χαθεί, περιλαμβανομένων των εμπειριών και των παραδόσεων για την καλλιέργειά τους. Αυτό συνέβη και ως αποτέλεσμα της προκατειλημμένης χρήσης των απρόσμενων προόδων και επιτυχιών σε όλα τα πεδία της Βιολογίας και ιδιαίτερα της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας. Τεχνολογίες που προέκυψαν από παρωχημένες σήμερα ερμηνείες βιολογικών αντιλήψεων, αναπτύχθηκαν και διαφημίστηκαν ως ο μόνος τρόπος να ξεπεραστούν παγκόσμια προβλήματα όπως πείνα και ασθένειες και χρησιμοποιούνται ως εργαλεία οικονομικού και πολιτικού ελέγχου.
Πολιτισμοί άνθησαν και παρήκμασαν μέσω νέων γεωργικών τεχνολογιών. Η ικανότητα παραγωγής περισσότερων τροφίμων από εκείνους που εργάζονται στους αγρούς, υπήρξε καθοριστική για την ανάπτυξη προοδευτικά σύνθετων πρακτικών καταμερισμού εργασίας. Παραδοσιακά, η επιλογή, συντήρηση και διατήρηση, η συνετή ανάπτυξη και διανομή των αποθεμάτων σπόρων, υπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί σήμερα, γυναικείο πεδίο, στις περισσότερες απομακρυσμένες κοινότητες. Η συντήρηση σπόρου για την επόμενη σοδειά, υπήρξε θεμελιώδης κανόνας επιβίωσης στην ανθρώπινη ιστορία. Πρέπει να αναπτυχθούν συστήματα δικαιωμάτων και ευθυνών, τα οποία θα αναγνωρίζουν τα συλλογικά δικαιώματα τοπικών κοινοτήτων και την αυτονομία των αγροτών όσον αφορά τους σπόρους, καθώς και την αμοιβαία αλληλεξάρτηση διαφορετικών πολιτισμών και χωρών.
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ